Sophie came at seven to dress me: s

Sophie came at seven to dress me: she was very long indeed in accomplishing her task; so
long that Mr. Rochester, grown, I suppose, impatient of my delay, sent up to ask why I
did not come. She was just fastening my veil (the plain square of blond after all) to my
hair with a brooch; I hurried from under her hands as soon as I could.
“Stop!” she cried in French. “Look at yourself in the mirror: you have not taken one
peep.”
So I turned at the door: I saw a robed and veiled figure, so unlike my usual self that it
seemed almost the image of a stranger. “Jane!” called a voice, and I hastened down. I
was received at the foot of the stairs by Mr. Rochester.
“Lingerer!” he said, “my brain is on fire with impatience, and you tarry so long!”
He took me into the dining-room, surveyed me keenly all over, pronounced me “fair as a
lily, and not only the pride of his life, but the desire of his eyes,” and then telling me he
would give me but ten minutes to eat some breakfast, he rang the bell. One of his lately
hired servants, a footman, answered it.
“Is John getting the carriage ready?”
“Yes, sir.”
“Is the luggage brought down?”
“They are bringing it down, sir.”
“Go you to the church: see if Mr. Wood (the clergyman) and the clerk are there: return
and tell me.”
The church, as the reader knows, was but just beyond the gates; the footman soon
returned.
“Mr. Wood is in the vestry, sir, putting on his surplice.”
“And the carriage?”
“The horses are harnessing.”
“We shall not want it to go to church; but it must be ready the moment we return: all the
boxes and luggage arranged and strapped on, and the coachman in his seat.”
“Yes, sir.”
“Jane, are you ready?”
I rose. There were no groomsmen, no bridesmaids, no relatives to wait for or marshal:
none but Mr. Rochester and I. Mrs. Fairfax stood in the hall as we passed. I would fain
have spoken to her, but my hand was held by a grasp of iron: I was hurried along by a
stride I could hardly follow; and to look at Mr. Rochester‟s face was to feel that not a
second of delay would be tolerated for any purpose. I wonder what other bridegroom
ever looked as he did—so bent up to a purpose, so grimly resolute: or who, under such
steadfast brows, ever revealed such flaming and flashing eyes.
I know not whether the day was fair or foul; in descending the drive, I gazed neither on
sky nor earth: my heart was with my eyes; and both seemed migrated into Mr.
Rochester‟s frame. I wanted to see the invisible thing on which, as we went along, he
appeared to fasten a glance fierce and fell. I wanted to feel the thoughts whose force he
seemed breasting and resisting.
At the churchyard wicket he stopped: he discovered I was quite out of breath. “Am I
cruel in my love?” he said. “Delay an instant: lean on me, Jane.”
And now I can recall the picture of the grey old house of God rising calm before me, of a
rook wheeling round the steeple, of a ruddy morning sky beyond. I remember something,
too, of the green grave-mounds; and I have not forgotten, either, two figures of strangers
straying amongst the low hillocks and reading the mementoes graven on the few mossy
head-stones. I noticed them, because, as they saw us, they passed round to the back of
the church; and I doubted not they were going to enter by the side-aisle door and witness
the ceremony. By Mr. Rochester they were not observed; he was earnestly looking at my
face from which the blood had, I daresay, momentarily fled: for I felt my forehead dewy,
and my cheeks and lips cold. When I rallied, which I soon did, he walked gently with me
up the path to the porch.
We entered the quiet and humble temple; the priest waited in his white surplice at the
lowly altar, the clerk beside him. All was still: two shadows only moved in a remote
corner. My conjecture had been correct: the strangers had slipped in before us, and they
now stood by the vault of the Rochesters, their backs towards us, viewing through the
rails the old time-stained marble tomb, where a kneeling angel guarded the remains of
Damer de Rochester, slain at Marston Moor in the time of the civil wars, and of
Elizabeth, his wife.
Our place was taken at the communion rails. Hearing a cautious step behind me, I
glanced over my shoulder: one of the strangers—a gentleman, evidently—was advancing
up the chancel. The service began. The explanation of the intent of matrimony was gone
through; and then the clergyman came a step further forward, and, bending slightly
towards Mr. Rochester, went on.
“I require and charge you both (as ye will answer at the dreadful day of judgment, when
the secrets of all hearts shall be disclosed), that if either of you know any impediment
why ye may not lawfully be joined together in matrimony, ye do now confess it; for be ye
well assured that so many as are coupled together otherwise than God‟s Word doth allow,
are not joined together by God, neither is their matrimony lawful.”
He paused, as the

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โซฟีมาที่เจ็ดแต่งผม: เธอนานมากแน่นอนในการทำงานของเธอ ดังนั้นยาวที่นายโรเชสเตอร์ ปลูก ดีฉัน ใจร้อนของความล่าช้าของฉัน ส่งค่าไปถามว่า ทำไมผมไม่ได้มา เธอเพียงถูกยึดม่านของฉัน (ธรรมดาตารางสีบลอนด์หลังจากทั้งหมด) ที่ของฉันผมเข็มกลัด ผมเดินจากใต้มือของเธอเร็วที่สุดเท่าที่เคยทำ"หยุด" ร่ำไห้ในฝรั่งเศส "ดูตัวเองในกระจก: คุณได้รับหนึ่งโผล่"ดังนั้นฉันเปิดประตู: ผมเห็นรูปจีวร และถูกปกคลุม ดังนั้นซึ่งแตกต่างจากตัวตนปกติของฉันที่มันดูเหมือนเกือบภาพของคนแปลกหน้า เรียกว่า "เจน" เสียง และฉันพริบลง ผมได้รับของบันได โดยนายโรเชสเตอร์"Lingerer " เขากล่าวว่า "สมองของฉันถูกไฟไหม้ด้วยความร้อนรน และคุณ tarry นาน"เขาก็พาผมเข้าห้อง สำรวจผมอย่างดีที่สุดทั่ว ออกเสียงฉัน "ยุติธรรมเป็นการลิลลี่ และไม่เพียงความภาคภูมิใจของชีวิตของเขา แต่ความปรารถนาของดวงตาของเขา แล้ว บอกเขาจะให้ฉันแต่อาหารบางสิบนาที เขารังระฆัง หนึ่งของเขาเมื่อเร็ว ๆ นี้จ้างงานข้าราชการ footman ตอบคำถามนั้น"จอห์นกำลังการขนส่งพร้อม""ใช่ ที่รักกัน""กระเป๋านำลง""พวกเขาจะนำมันลง รัก""ไปคริสตจักร: ดูว่า นายไม้ (clergyman) และเสมียนมี: กลับและบอกฉัน"คริสตจักร อ่านรู้ เป็นแต่เพียงเหนือประตู footman เร็ว ๆ นี้การส่งกลับ"นายไม้อยู่ใน vestry ที่รัก ใส่ surplice ของเขา""และการขนส่งหรือไม่""ม้ามีการควบคุม""เราจะไม่ต้องการไปโบสถ์ แต่มันต้องพร้อมในขณะที่เรากลับ: ทั้งหมดกล่อง และกระเป๋าจัด และค่าบน และชแมนในที่นั่งของเขา""ใช่ ที่รักกัน""เจน ล่ะ"กุหลาบ มี groomsmen ไม่ ไม่เจ้าสาว ญาติไม่รอ หรือ marshal:ไม่มีแต่นายโรเชสเตอร์และแฟร์ I. นางยืนอยู่ในห้องโถงเราผ่าน ผม fainได้พูดกับเธอ แต่มือถือหุ้น โดยการเข้าใจเหล็ก: ฉันก็เดินตามโดยมีก้าวที่ฉันแทบไม่สามารถติดตาม และนาย Rochester‟s มอง ใบหน้าจะ รู้สึกว่าเป็นสองของความล่าช้าจะยอมรับเพื่อวัตถุประสงค์ใด ๆ ผมสงสัยว่า เจ้าบ่าวอื่นใดเคยดูเขา — งอดังนั้นถึงวัตถุประสงค์ จึงเด็ดเดี่ยว grimly: หรือ ที่ ภายใต้ดังกล่าวคิ้วคุณภาพ เคยเปิดเผยดังกล่าวเผา และกระพริบตาฉันรู้ว่าไม่ว่า วันที่เป็นยุติธรรม หรือ เหม็น จากไดรฟ์ ฉันจ้องไม่บนท้องฟ้าหรือแผ่นดิน: หัวใจของฉันถูกกับตา และทั้งสองดูเหมือนถูกโยกย้ายเป็น Mrกรอบ Rochester‟s อยากจะเห็นสิ่งมองไม่เห็น ซึ่งเป็นที่เราไปตาม เขาปรากฏติดรวดเร็วรุนแรง และลดลง อยากจะรู้สึกถึงแรงที่มีความคิดเขาดูเหมือน breasting และต่อต้านที่ churchyard wicket เขาหยุด: เขาค้นพบได้ค่อนข้างหายใจ "ฉันโหดร้ายในความรักของฉัน "เขากล่าวว่า "หน่วงทันที: พึ่งฉัน เจน. "และตอน นี้ฉันสามารถเรียกคืนภาพสีเทาเก่าบ้านของพระเจ้าขึ้นสงบก่อนฉัน ของเรือทะยานรอบโกลเด้น ของท้องฟ้ายามเช้า ruddy ที่เกิน โปรดจำไว้ว่า บางสิ่งบางอย่างของเขียวตายกอง เกินไป และไม่ ลืม ทั้ง ตัวเลขสองตัวของคนแปลกหน้าพลัดหลงในหมู่ hillocks ต่ำและอ่าน graven mementoes บนไม่กี่มอสซีหัวหิน ผมสังเกตเห็นพวกเขา เพราะ ขณะที่พวกเขาเห็นเรา พวกเขาผ่านรอบหลังคริสตจักร และฉันสงสัยไม่พวกเขาจะป้อน โดยประตูด้านข้างทางเดินและพยานในพิธี โดยนายเชสเตอร์ พวกเขาก็ไม่ได้สังเกต เขากำลังจริงจังมองฉันใบหน้าที่เลือด ฉัน daresay ชั่วขณะหนี: สำหรับผมรู้สึกสดชื่น หน้าผากของฉันและฉันแก้มและริมฝีปากที่เย็น เมื่อฉันทำใจ ซึ่งไม่เร็ว ๆ นี้ เขาเดินเบา ๆ กับผมค่าเส้นทางไประเบียงเราเข้าวัดเงียบสงบ และอ่อนน้อมถ่อมตน ปุโรหิตของเขา surplice ขาวที่แหละแท่นบูชาต่ำต้อย เสมียนอยู่ข้างเขา ทั้งหมดมันยัง: สองเงาเพียงย้ายในระยะไกลมุม ข้อความคาดการณ์ของฉันเคยถูกต้อง: คนแปลกหน้ามีเล็ดรอดในก่อนเรา และพวกเขาตอนนี้ยืน โดยเพดานของ Rochesters กระเทือนต่อเรา ดูผ่านทางการทางรถไฟเก่าเวลาย้อมหินหลุมฝังศพ ที่เป็นเทวดาเข่ารักษาซากของเฎาะมีเดโรเชสเตอร์ สังหารที่มัวร์ในเวลา ของสงครามกลางเมือง และอลิซาเบธ ภรรยาเราถ่ายที่รางสนิทที่สุด ฟังเป็นขั้นตอนระมัดระวังข้างหลังผม ฉันglanced บนไหล่ของฉัน: คนแปลกหน้าอย่างใดอย่างหนึ่ง — สุภาพบุรุษ อย่างเห็นได้ชัดซึ่งก้าวหน้าขึ้นบริเวณคริสต์ศาสนพิธี เริ่มให้บริการ คำอธิบายของความตั้งใจของพันธะก็หายไปผ่าน การ clergyman มาก้าวต่อไปข้างหน้า และ ดัดเล็กน้อยต่อนายโรเชสเตอร์ ไปใน"ฉันต้องการ และคิดค่าทั้งสอง (พวกท่านจะตอบที่ dreadful วันพิพากษา เมื่อความลับของหัวใจทั้งหมดเปิดเผย), ว่าถ้าอย่างใดอย่างหนึ่งของคุณทราบนจะใด ๆทำไมพวกท่านอาจไม่ถูกต้องตามกฎหมายร่วมกันในพันธะ ye ตอนนี้สารภาพมัน สำหรับเป็น yeมั่นที่ดังมากเป็นอยู่ควบคู่กันมิฉะนั้น God‟s Word อนุญาตไม่ได้เข้าด้วยกัน โดยพระเจ้า ไม่เป็นพันธะของตนตามกฎหมาย "เขาหยุดชั่วคราว เป็นการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โซฟีมาที่เจ็ดที่จะแต่งตัวฉัน: เธอเป็นนานมากแน่นอนในการบรรลุงานของเธอ เพื่อให้
มานานแล้วว่านายโรเชสเตอร์, ปลูกผมคิดว่าใจร้อนของความล่าช้าของฉันส่งขึ้นถามว่าทำไมผม
ไม่ได้มา เธอเป็นเพียงการยึดผ้าคลุมหน้าของฉัน (ตารางธรรมดาสีบลอนด์หลังจากทั้งหมด) ของฉัน
ผมด้วยเข็มกลัด; ผมรีบออกมาจากใต้มือของเธอโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้.
"หยุด!" เธอร้องไห้ในภาษาฝรั่งเศส "มองตัวเองในกระจก: คุณยังไม่ได้หนึ่ง
. Peep"
ดังนั้นผมจึงเปิดประตูให้ผมเห็นเสื้อคลุมและหน้ากากรูปจึงไม่เหมือนตัวเองตามปกติของฉันว่ามัน
ดูเหมือนเกือบภาพของคนแปลกหน้า "เจน" เรียกเสียงและฉันรีบลง ผม
ได้รับการต้อนรับที่เท้าของบันไดโดยนายโรเชสเตอร์.
"Lingerer!" เขากล่าวว่า "สมองของฉันอยู่ในไฟที่มีความอดทนและคุณมาช้ามาก!"
เขาเอาผมเข้าไปในห้องรับประทานอาหาร, การสำรวจฉันอย่างดีที่สุดทั้งหมด มากกว่าออกเสียงฉัน "ยุติธรรมเป็น
ลิลลี่และไม่เพียง แต่ความภาคภูมิใจของชีวิตของเขา แต่ความปรารถนาของดวงตาของเขา" แล้วบอกผมว่าเขา
จะให้ฉัน แต่สิบนาทีจะกินอาหารเช้าบางอย่างที่เขารังระฆัง หนึ่งในของเขาเมื่อเร็ว ๆ นี้
ลูกจ้างเป็นขี้ข้าตอบมัน.
"จอห์นได้รับการขนส่งพร้อมหรือยัง?"
"ใช่ครับ."
"คือกระเป๋าเดินทางนำมาลง?"
"พวกเขาจะนำมันลงครับ."
"ไปให้คุณ คริสตจักร: ดูว่านายไม้ (นักบวช) และพนักงานที่มีผลตอบแทน
. และบอกฉัน "
คริสตจักรเป็นผู้อ่านรู้ว่าเป็น แต่เพียงแค่เกินประตู; ขี้ข้าเร็ว ๆ นี้
กลับ.
"นาย ไม้ที่อยู่ในตำบลเซอร์วางบนเต็มยศของเขา ".
" และสายการบินได้หรือไม่ "
" ม้าจะควบคุม ".
" เราจะไม่ต้องการให้ไปโบสถ์; แต่มันก็ต้องมีความพร้อมขณะที่เรากลับมาทุก
กล่องและกระเป๋าเดินทางและจัดมัดอยู่และคนขับรถม้าในที่นั่งของเขา ".
" ใช่ครับ. "
" เจน, คุณพร้อม? "
ฉันลุกขึ้น : มีเพื่อนเจ้าบ่าวไม่มีเพื่อนเจ้าสาวไม่มีญาติที่จะรอหรือจอมพลไม่มีมี
แต่ไม่มีนายโรเชสเตอร์และครั้งที่หนึ่งนางแฟร์ยืนอยู่ในห้องโถงที่เราผ่านไป ผมใคร่จะ
ได้พูดคุยกับเธอ แต่มือของฉันถูกจัดขึ้นโดยความเข้าใจของเหล็ก: ผมก็รีบพร้อมด้วย
กางเกงฉันแทบจะไม่สามารถปฏิบัติตาม; และมองไปที่นายโรเชสเตอร์ "ใบหน้าก็จะรู้สึกว่าไม่ได้เป็น
ที่สองของความล่าช้าจะได้รับการยอมรับเพื่อวัตถุประสงค์ใด ๆ ฉันสงสัยว่าเจ้าบ่าวอื่น ๆ
เคยมองในขณะที่เขาไม่ให้งอขึ้นอยู่กับจุดประสงค์เพื่อให้เคร่งขรึมเด็ดเดี่ยว: หรือผู้ที่อยู่ภายใต้เช่น
คิ้วอดทนเคยเปิดเผยเช่นเผาและตากระพริบ.
ผมไม่ทราบว่าวันนี้เป็นวันที่เป็นธรรมหรือเหม็น เรียงไดรฟ์ผมจ้องค่าบน
ท้องฟ้ามิได้แผ่นดินหัวใจของฉันอยู่กับตาของฉัน; และทั้งสองดูเหมือนจะอพยพเข้ามานาย
โรเชสเตอร์ "S กรอบ ฉันอยากจะเห็นสิ่งที่มองไม่เห็นในที่ที่เราไปพร้อมเขา
ปรากฏตัวขึ้นเพื่อยึดรุนแรงได้อย่างรวดเร็วและลดลง ผมอยากที่จะสัมผัสความคิดที่มีแรงเขา
ดูเหมือน breasting และต่อต้าน.
ที่ประตูสุสานเขาหยุดเขาค้นพบผมค่อนข้างออกจากลมหายใจ "ฉัน
โหดร้ายในความรักของฉันได้อย่างไร" เขากล่าว "ล่าช้าทันที: ยันกับฉันเจน."
และตอนนี้ฉันสามารถจำภาพของบ้านเก่าสีเทาของพระเจ้าที่เพิ่มขึ้นความสงบก่อนผมของ
โกงบินรอบยอด, ของท้องฟ้ายามเช้าแดงก่ำเกิน ผมจำได้ว่าบางสิ่งบางอย่าง
มากเกินไปของสีเขียวศพกอง; และฉันยังไม่ลืมทั้งสองร่างของคนแปลกหน้า
พลัดหลงหมู่ที่ปิดกั้นต่ำและการอ่านระลึกแกะสลักในไม่กี่สาหร่ายทะเล
หัวหิน ผมสังเกตเห็นพวกเขาเพราะขณะที่พวกเขาเห็นเราพวกเขาผ่านรอบที่ด้านหลังของ
คริสตจักร และฉันสงสัยไม่ได้ว่าพวกเขาจะใส่โดยประตูด้านข้างทางเดินและเป็นสักขีพยาน
ในพิธี โดยนายโรเชสเตอร์พวกเขาไม่ได้สังเกต; เขาได้รับการอย่างจริงจังของฉันมองไปที่
ใบหน้าจากการที่เลือดได้ผม daresay หนีไปชั่วขณะเพราะเรารู้สึกว่าหน้าผากของฉันสดชื่น
และแก้มและริมฝีปากของฉันเย็น เมื่อฉันทำใจซึ่งผมได้เร็ว ๆ นี้เขาเดินเบา ๆ กับผม
ถึงเส้นทางไปยังระเบียง.
เราเดินเข้าไปในวัดที่เงียบสงบและอ่อนน้อมถ่อมตน; ปุโรหิตรออยู่ในเต็มยศสีขาวของเขาที่
แท่นบูชาต่ำต้อยเสมียนข้างเขา ทั้งหมดก็ยังคง: สองเงาเพียงย้ายในระยะไกล
มุม การคาดเดาของฉันได้รับที่ถูกต้อง: คนแปลกหน้าได้หลบในก่อนเราและพวกเขา
ตอนนี้ยืนอยู่ข้างหลุมฝังศพของ Rochesters หลังของพวกเขาที่มีต่อเราดูผ่าน
รางเวลาเปื้อนหลุมฝังศพหินอ่อนเก่าที่เทวดานั่งคุกเข่ารักษาซากของ
Damer โรเชสเตอร์ถูกฆ่าที่ร์สตันมัวร์ในช่วงเวลาแห่งสงครามกลางเมืองและของ
ลิซาเบ ธ ภรรยาของเขา.
สถานที่ของเราถูกนำมาที่รางศีลมหาสนิท การรับฟังขั้นตอนระมัดระวังหลังฉัน
ชำเลืองมองข้ามไหล่ของฉัน: หนึ่งในคนแปลกหน้า-สุภาพบุรุษอย่างเห็นได้ชัดถูกก้าวหน้า
ขึ้นพลับพลา บริการที่จะเริ่มต้น คำอธิบายของความตั้งใจที่จะแต่งงานก็หายไป
ผ่าน; แล้วพระมาขั้นตอนต่อไปข้างหน้าและดัดเล็กน้อย
ต่อนายโรเชสเตอร์ไป.
"ผมต้องการและค่าใช้จ่ายที่คุณทั้งสอง (ตามที่ท่านทั้งหลายจะตอบในวันที่น่ากลัวของการตัดสินเมื่อ
ความลับของหัวใจทั้งหมดจะถูกเปิดเผย ) ว่าถ้าอย่างใดอย่างหนึ่งที่คุณรู้ว่าอุปสรรคใด ๆ
ทำไมท่านทั้งหลายอาจจะไม่ถูกต้องตามกฎหมายได้รับการร่วมกันในการแต่งงานพวกเจ้าทำตอนนี้มันสารภาพ; สำหรับจง
ดีมั่นใจได้ว่าจำนวนมากดังนั้นตามที่คู่กันเป็นอย่างอื่นมากกว่าพระเจ้า "คำทรงอนุญาตให้
ไม่ได้เข้าร่วมกันโดยพระเจ้าไม่เป็นถูกต้องตามกฎหมายการแต่งงานของพวกเขา."
เขาหยุดเป็น