- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
On the twenty-second day of the ten
On the twenty-second day of the tenth month, the coldest day of autumn arrived with bright sunshine.
Canceling their walk, Alice and Kirito spent time at the fireside. Originally before the real cold winter arrived, she had wanted to prepare a large amount of firewood as the elderly Garitta had taught her to, but for now there seemed to be no more need.
It had taken her an entire day to write just two pieces of parchment worth of a letter. After finishing, Alice hesitated for a while, and wrote down “Schuberg” in the Common Tongue, then wrote “Synthesis Thirty” in the Sacred Tongue.
She carefully folded the letter, tied them up with two bands, wrote Selka’s name onto one, then left the other one on the table for the elderly Garitta.
They were letters of farewell and apologies. Since the home in the forest had been discovered by Integrity Knight Eldrie, they could no longer live there. Next time, it would not be Eldrie but Knight Bercouli who came. By the time, Alice would not find appropriate words to tell her mentor in swordsmanship that she was indebted to.
So they could only run.
After letting out a long sigh, Alice raised her head and looked at the black-haired youth sitting on the other side of the table.
“Hey, Kirito. Where do you want to go? The highlands of the Western Lands are very beautiful, you know. Or would the forests of the Southern Lands be better? It’s warm for the entire year, so maybe we can pick a variety of fruits for ourselves.”
Although she asked him in a particularly lively voice, Kirito was completely unresponsive as usual.
Blank eyes silently looked at the table. The fact that she had to take this injured youth on a life of vagrancy pained Alice in her chest. However, she could not leave him behind in Rulid. Not only could Selka not spare time to take the job as an Apprentice Sister, Alice did not wish so. Now, taking care of Kirito had almost what Alice lived for.
“…Forget it, let’s leave the destination up to Amayori. Okay… it’s late, let’s go to bed. We need to get up early tomorrow.”
After changing clothes for Kirito and laying him down, she changed into her nightwear, extinguished the lanterns, and climbed into bed.
In the darkness, she listened to Kirito’s breath with full attention. When Kirito sounded asleep, Alice wriggled her body.
She leaned her head against the youth’s bony chest. Beside her ear came a slow but steady thumping.
Kirito’s heart was already no longer here. This heartbeat was but a resonance of the past.
In the months that she had slept alongside him every night, Alice had thought so. But at the same time, she felt that in this deep yet steady resonance, there was still — something that remained.
If the Kirito now was in a state of having a normal heart but unable to express anything, then just how could she explain her current actions to him? Alice smiled as she thought so, and slowly entered the world of dreams.
Suddenly, the body beside her trembled slightly.
Alice opened her heavy eyelids with difficulty. She looked towards the east window with her left eye, but the sky through the gap in the curtains was still pitch black. Judging by her feeling, she had only slept two or three hours.
While Kirito trembled again, Alice whispered:
“It’s still nighttime… let’s sleep some more…”
Closing her eye again, she patted Kirito’s chest to tell him to go back to sleep. However, the soft voice from the youth finally let Alice knew that there was something wrong with him.
“Ah… ah…”
“Kirito…?”
The Kirito now did not have wishes of his own. Simple coldness, hunger or others like that shouldn’t wake him. Even so, the boy trembled more violently as though he wanted to get off the bed.
“What’s wrong…?”
This was abnormal; had he regained his senses? Alice thought as she instantly sat up and directly generated a luminous element, as if lighting a lantern was a waste of time.
The boy’s pupils in his eyes that were faintly lit by white light showed no change from usual at all and reflected the same blank darkness; Alice sighed with slight disappointment. But, if so, what was he—
At that moment, a sharp cry outside the window reached Alice’s ears.
“Kuruuu, kuruuu!”
It was the cry of Amayori, who was supposed to be asleep in a corner in the clearing. The sharp cry was sharp and high-pitched as though she was warning her master.
Alice jumped onto the floor, ran from the bedroom to the living room and threw open the door. A freezing night wind blew. It should only carry the fragrant of the forest, but the wind mixed with a sliver of strange odor. This smell stung deep in the nose, can only be a signal of substance being burnt—
She walked barefoot to the vestibule. Looking around the sky, she could not help gasping.
The sky to the west— was burning.
The ominous red glow was undoubtedly a reflection of an enormous fire. Squinting, she could see horizontal streaks of black smoke covering the sky.
A bush fire?!
Although she had thought so for a split second, Alice immediately dismissed that notion. Through the burnt wind came the tinny sounds of clashing metal —and screams.
An enemy attack.
An army from the Dark Territory was attacking Rulid Village.
“…Selka!!”
Letting out a hoarse scream, Alice was to immediately run back inside. However, she stood stock still when she stepped on the porch.
Alice wailed weakly and prepared to immediately run back inside.
Then she stood stock still.
I have to save my sister and parents no matter what.
But… What about the other villagers?
If I were to save everyone, I would have to directly confront the Dark Army. Do I still possess that power now?
The source of power for the Integrity Knight Alice of the past was the fanatic loyalty to the Church and the highest minister. With it shattered along with my right eye, can I still swing the Fragrant Olive Sword and use the Sacred Arts?
The frozen Alice heard—
A “thump” from inside the house.
She opened her left eye wide. In the middle of the living room, there sat an upset chair and the black-haired boy crawling beside it.
“…Kirito…”
Alice hurried back inside with watery legs.
Kirito’s eyes were still devoid of will. But what he meant by his slow actions was very clear.
He reached out his arm straight towards the three swords hanging on the wall.
“Kirito… you…”
Alice felt hot lumps rising in her throat and chest. It took her seconds to discover that her vision was blurry and distorted because of her own tears.
“…Ah…Ah…”
Letting out hoarse noises, Kirito moved relentlessly towards the swords. Alice wiped her eyes firmly, ran to the boy, and held his frail body up.
“Don’t worry, I’ll go. I’ll save everyone. So, stay here, and relax.”
Whispering quickly, Alice hugged Kirito tightly.
Thump, thump. Through the chest which Alice was laying on, his heartbeat reached her.
Even though his heart was closed, deep in the beating hid flames of will that would never run out. Although they were weak embers, Alice could certainly recognize the warmth.
After tightly pressing her own cheek to the boy’s, Alice carried the frail body over to a chair.
“I’ll save them and be back soon.”
Then she took down the armor and belt hanging from the ceiling and put them on over her nightwear. Without hesitating, she then ran to the east wall and grabbed her beloved sword.
The Fragrant Olive Sword that she had not held for half a year felt rigid. Alice fixed the scabbard onto the belt, threw her coat on while slipping on her boots and ran to the vestibule again.
“Amayori!”
Shouting towards the east, a gigantic shadow hastened over and lowered its head.
Alice clambered onto its long neck and commanded sharply:
“Go!”
Whoosh! Flapping its silvery wings, the dragon sprinted and soared into the air.
After gaining some altitude, the pitiful sight of Rulid Village ruthlessly entered Alice’s sight. The rising red-hot flames generally came from the northern side of the village. As expected, the invaders had come from the .
Last night, Eldrie had confirmed that all was normal at the that had been blocked under Bercouli’s command, so they must have moved a large amount of debris in one day. If that was the case, the mobilized soldiers numbered at least twenty.
Since a long time ago, there had been scouting teams infiltrating the three caves running through the Mountain Range at the End, and successfully attacked the Human World. Kirito and Eugeo had said, before they went to the Central Capital Centoria, they had battled a group of goblins in the Cave of the North. She, however, had never heard of such large scale and obvious assault. By the looks of it, the entire Dark Territory was in the mood to launch an attack against the Human World.
As Alice was thinking, Amayori flew over the forest at full speed, reaching the sky above the wheat fields on the outskirts of Rulid.
Without any reins, Alice used her hands to pat the back of the dragon’s neck as a signal to stop.
Alice stretched over and gazed below. At the north of the main path stretching south, Alice could clearly see shadows of the invaders created by the red glow of fire. Those who jumped around as if they could fly were the dexterous goblins. Not far behind, tall orcs advanced.
The vanguard had already met the temporary line of defense set up with furniture and timber on the north side of the Central Square. The goblins had already reached there, crossing swords over the blockings. White blades flashed around the barrier.
Confronting the invaders were the village guard. But whether it was number, equipment or experience, they were no match for the goblin troops. If this went on, as soon as earthquake-like stomps came from behind, the gradually approaching wall of gigantic orcs would arrive and instantly crush the resistance.
Alice fought the urge to immediately rush into battle, instead surveying the situation again.
Flames lic
Canceling their walk, Alice and Kirito spent time at the fireside. Originally before the real cold winter arrived, she had wanted to prepare a large amount of firewood as the elderly Garitta had taught her to, but for now there seemed to be no more need.
It had taken her an entire day to write just two pieces of parchment worth of a letter. After finishing, Alice hesitated for a while, and wrote down “Schuberg” in the Common Tongue, then wrote “Synthesis Thirty” in the Sacred Tongue.
She carefully folded the letter, tied them up with two bands, wrote Selka’s name onto one, then left the other one on the table for the elderly Garitta.
They were letters of farewell and apologies. Since the home in the forest had been discovered by Integrity Knight Eldrie, they could no longer live there. Next time, it would not be Eldrie but Knight Bercouli who came. By the time, Alice would not find appropriate words to tell her mentor in swordsmanship that she was indebted to.
So they could only run.
After letting out a long sigh, Alice raised her head and looked at the black-haired youth sitting on the other side of the table.
“Hey, Kirito. Where do you want to go? The highlands of the Western Lands are very beautiful, you know. Or would the forests of the Southern Lands be better? It’s warm for the entire year, so maybe we can pick a variety of fruits for ourselves.”
Although she asked him in a particularly lively voice, Kirito was completely unresponsive as usual.
Blank eyes silently looked at the table. The fact that she had to take this injured youth on a life of vagrancy pained Alice in her chest. However, she could not leave him behind in Rulid. Not only could Selka not spare time to take the job as an Apprentice Sister, Alice did not wish so. Now, taking care of Kirito had almost what Alice lived for.
“…Forget it, let’s leave the destination up to Amayori. Okay… it’s late, let’s go to bed. We need to get up early tomorrow.”
After changing clothes for Kirito and laying him down, she changed into her nightwear, extinguished the lanterns, and climbed into bed.
In the darkness, she listened to Kirito’s breath with full attention. When Kirito sounded asleep, Alice wriggled her body.
She leaned her head against the youth’s bony chest. Beside her ear came a slow but steady thumping.
Kirito’s heart was already no longer here. This heartbeat was but a resonance of the past.
In the months that she had slept alongside him every night, Alice had thought so. But at the same time, she felt that in this deep yet steady resonance, there was still — something that remained.
If the Kirito now was in a state of having a normal heart but unable to express anything, then just how could she explain her current actions to him? Alice smiled as she thought so, and slowly entered the world of dreams.
Suddenly, the body beside her trembled slightly.
Alice opened her heavy eyelids with difficulty. She looked towards the east window with her left eye, but the sky through the gap in the curtains was still pitch black. Judging by her feeling, she had only slept two or three hours.
While Kirito trembled again, Alice whispered:
“It’s still nighttime… let’s sleep some more…”
Closing her eye again, she patted Kirito’s chest to tell him to go back to sleep. However, the soft voice from the youth finally let Alice knew that there was something wrong with him.
“Ah… ah…”
“Kirito…?”
The Kirito now did not have wishes of his own. Simple coldness, hunger or others like that shouldn’t wake him. Even so, the boy trembled more violently as though he wanted to get off the bed.
“What’s wrong…?”
This was abnormal; had he regained his senses? Alice thought as she instantly sat up and directly generated a luminous element, as if lighting a lantern was a waste of time.
The boy’s pupils in his eyes that were faintly lit by white light showed no change from usual at all and reflected the same blank darkness; Alice sighed with slight disappointment. But, if so, what was he—
At that moment, a sharp cry outside the window reached Alice’s ears.
“Kuruuu, kuruuu!”
It was the cry of Amayori, who was supposed to be asleep in a corner in the clearing. The sharp cry was sharp and high-pitched as though she was warning her master.
Alice jumped onto the floor, ran from the bedroom to the living room and threw open the door. A freezing night wind blew. It should only carry the fragrant of the forest, but the wind mixed with a sliver of strange odor. This smell stung deep in the nose, can only be a signal of substance being burnt—
She walked barefoot to the vestibule. Looking around the sky, she could not help gasping.
The sky to the west— was burning.
The ominous red glow was undoubtedly a reflection of an enormous fire. Squinting, she could see horizontal streaks of black smoke covering the sky.
A bush fire?!
Although she had thought so for a split second, Alice immediately dismissed that notion. Through the burnt wind came the tinny sounds of clashing metal —and screams.
An enemy attack.
An army from the Dark Territory was attacking Rulid Village.
“…Selka!!”
Letting out a hoarse scream, Alice was to immediately run back inside. However, she stood stock still when she stepped on the porch.
Alice wailed weakly and prepared to immediately run back inside.
Then she stood stock still.
I have to save my sister and parents no matter what.
But… What about the other villagers?
If I were to save everyone, I would have to directly confront the Dark Army. Do I still possess that power now?
The source of power for the Integrity Knight Alice of the past was the fanatic loyalty to the Church and the highest minister. With it shattered along with my right eye, can I still swing the Fragrant Olive Sword and use the Sacred Arts?
The frozen Alice heard—
A “thump” from inside the house.
She opened her left eye wide. In the middle of the living room, there sat an upset chair and the black-haired boy crawling beside it.
“…Kirito…”
Alice hurried back inside with watery legs.
Kirito’s eyes were still devoid of will. But what he meant by his slow actions was very clear.
He reached out his arm straight towards the three swords hanging on the wall.
“Kirito… you…”
Alice felt hot lumps rising in her throat and chest. It took her seconds to discover that her vision was blurry and distorted because of her own tears.
“…Ah…Ah…”
Letting out hoarse noises, Kirito moved relentlessly towards the swords. Alice wiped her eyes firmly, ran to the boy, and held his frail body up.
“Don’t worry, I’ll go. I’ll save everyone. So, stay here, and relax.”
Whispering quickly, Alice hugged Kirito tightly.
Thump, thump. Through the chest which Alice was laying on, his heartbeat reached her.
Even though his heart was closed, deep in the beating hid flames of will that would never run out. Although they were weak embers, Alice could certainly recognize the warmth.
After tightly pressing her own cheek to the boy’s, Alice carried the frail body over to a chair.
“I’ll save them and be back soon.”
Then she took down the armor and belt hanging from the ceiling and put them on over her nightwear. Without hesitating, she then ran to the east wall and grabbed her beloved sword.
The Fragrant Olive Sword that she had not held for half a year felt rigid. Alice fixed the scabbard onto the belt, threw her coat on while slipping on her boots and ran to the vestibule again.
“Amayori!”
Shouting towards the east, a gigantic shadow hastened over and lowered its head.
Alice clambered onto its long neck and commanded sharply:
“Go!”
Whoosh! Flapping its silvery wings, the dragon sprinted and soared into the air.
After gaining some altitude, the pitiful sight of Rulid Village ruthlessly entered Alice’s sight. The rising red-hot flames generally came from the northern side of the village. As expected, the invaders had come from the .
Last night, Eldrie had confirmed that all was normal at the that had been blocked under Bercouli’s command, so they must have moved a large amount of debris in one day. If that was the case, the mobilized soldiers numbered at least twenty.
Since a long time ago, there had been scouting teams infiltrating the three caves running through the Mountain Range at the End, and successfully attacked the Human World. Kirito and Eugeo had said, before they went to the Central Capital Centoria, they had battled a group of goblins in the Cave of the North. She, however, had never heard of such large scale and obvious assault. By the looks of it, the entire Dark Territory was in the mood to launch an attack against the Human World.
As Alice was thinking, Amayori flew over the forest at full speed, reaching the sky above the wheat fields on the outskirts of Rulid.
Without any reins, Alice used her hands to pat the back of the dragon’s neck as a signal to stop.
Alice stretched over and gazed below. At the north of the main path stretching south, Alice could clearly see shadows of the invaders created by the red glow of fire. Those who jumped around as if they could fly were the dexterous goblins. Not far behind, tall orcs advanced.
The vanguard had already met the temporary line of defense set up with furniture and timber on the north side of the Central Square. The goblins had already reached there, crossing swords over the blockings. White blades flashed around the barrier.
Confronting the invaders were the village guard. But whether it was number, equipment or experience, they were no match for the goblin troops. If this went on, as soon as earthquake-like stomps came from behind, the gradually approaching wall of gigantic orcs would arrive and instantly crush the resistance.
Alice fought the urge to immediately rush into battle, instead surveying the situation again.
Flames lic
0/5000
On the twenty-second day of the tenth month, the coldest day of autumn arrived with bright sunshine.Canceling their walk, Alice and Kirito spent time at the fireside. Originally before the real cold winter arrived, she had wanted to prepare a large amount of firewood as the elderly Garitta had taught her to, but for now there seemed to be no more need.It had taken her an entire day to write just two pieces of parchment worth of a letter. After finishing, Alice hesitated for a while, and wrote down “Schuberg” in the Common Tongue, then wrote “Synthesis Thirty” in the Sacred Tongue.She carefully folded the letter, tied them up with two bands, wrote Selka’s name onto one, then left the other one on the table for the elderly Garitta.They were letters of farewell and apologies. Since the home in the forest had been discovered by Integrity Knight Eldrie, they could no longer live there. Next time, it would not be Eldrie but Knight Bercouli who came. By the time, Alice would not find appropriate words to tell her mentor in swordsmanship that she was indebted to.So they could only run.After letting out a long sigh, Alice raised her head and looked at the black-haired youth sitting on the other side of the table.“Hey, Kirito. Where do you want to go? The highlands of the Western Lands are very beautiful, you know. Or would the forests of the Southern Lands be better? It’s warm for the entire year, so maybe we can pick a variety of fruits for ourselves.”Although she asked him in a particularly lively voice, Kirito was completely unresponsive as usual.Blank eyes silently looked at the table. The fact that she had to take this injured youth on a life of vagrancy pained Alice in her chest. However, she could not leave him behind in Rulid. Not only could Selka not spare time to take the job as an Apprentice Sister, Alice did not wish so. Now, taking care of Kirito had almost what Alice lived for.“…Forget it, let’s leave the destination up to Amayori. Okay… it’s late, let’s go to bed. We need to get up early tomorrow.”After changing clothes for Kirito and laying him down, she changed into her nightwear, extinguished the lanterns, and climbed into bed.In the darkness, she listened to Kirito’s breath with full attention. When Kirito sounded asleep, Alice wriggled her body.She leaned her head against the youth’s bony chest. Beside her ear came a slow but steady thumping.Kirito’s heart was already no longer here. This heartbeat was but a resonance of the past.In the months that she had slept alongside him every night, Alice had thought so. But at the same time, she felt that in this deep yet steady resonance, there was still — something that remained.If the Kirito now was in a state of having a normal heart but unable to express anything, then just how could she explain her current actions to him? Alice smiled as she thought so, and slowly entered the world of dreams.Suddenly, the body beside her trembled slightly.Alice opened her heavy eyelids with difficulty. She looked towards the east window with her left eye, but the sky through the gap in the curtains was still pitch black. Judging by her feeling, she had only slept two or three hours.While Kirito trembled again, Alice whispered:“It’s still nighttime… let’s sleep some more…”Closing her eye again, she patted Kirito’s chest to tell him to go back to sleep. However, the soft voice from the youth finally let Alice knew that there was something wrong with him.“Ah… ah…”“Kirito…?”The Kirito now did not have wishes of his own. Simple coldness, hunger or others like that shouldn’t wake him. Even so, the boy trembled more violently as though he wanted to get off the bed.“What’s wrong…?”This was abnormal; had he regained his senses? Alice thought as she instantly sat up and directly generated a luminous element, as if lighting a lantern was a waste of time.The boy’s pupils in his eyes that were faintly lit by white light showed no change from usual at all and reflected the same blank darkness; Alice sighed with slight disappointment. But, if so, what was he—At that moment, a sharp cry outside the window reached Alice’s ears.“Kuruuu, kuruuu!”It was the cry of Amayori, who was supposed to be asleep in a corner in the clearing. The sharp cry was sharp and high-pitched as though she was warning her master.Alice jumped onto the floor, ran from the bedroom to the living room and threw open the door. A freezing night wind blew. It should only carry the fragrant of the forest, but the wind mixed with a sliver of strange odor. This smell stung deep in the nose, can only be a signal of substance being burnt—She walked barefoot to the vestibule. Looking around the sky, she could not help gasping.The sky to the west— was burning.The ominous red glow was undoubtedly a reflection of an enormous fire. Squinting, she could see horizontal streaks of black smoke covering the sky.A bush fire?!Although she had thought so for a split second, Alice immediately dismissed that notion. Through the burnt wind came the tinny sounds of clashing metal —and screams.An enemy attack.An army from the Dark Territory was attacking Rulid Village.“…Selka!!”Letting out a hoarse scream, Alice was to immediately run back inside. However, she stood stock still when she stepped on the porch.Alice wailed weakly and prepared to immediately run back inside.Then she stood stock still.I have to save my sister and parents no matter what.But… What about the other villagers?If I were to save everyone, I would have to directly confront the Dark Army. Do I still possess that power now?The source of power for the Integrity Knight Alice of the past was the fanatic loyalty to the Church and the highest minister. With it shattered along with my right eye, can I still swing the Fragrant Olive Sword and use the Sacred Arts?The frozen Alice heard—A “thump” from inside the house.She opened her left eye wide. In the middle of the living room, there sat an upset chair and the black-haired boy crawling beside it.“…Kirito…”Alice hurried back inside with watery legs.Kirito’s eyes were still devoid of will. But what he meant by his slow actions was very clear.He reached out his arm straight towards the three swords hanging on the wall.“Kirito… you…”Alice felt hot lumps rising in her throat and chest. It took her seconds to discover that her vision was blurry and distorted because of her own tears.“…Ah…Ah…”Letting out hoarse noises, Kirito moved relentlessly towards the swords. Alice wiped her eyes firmly, ran to the boy, and held his frail body up.“Don’t worry, I’ll go. I’ll save everyone. So, stay here, and relax.”Whispering quickly, Alice hugged Kirito tightly.Thump, thump. Through the chest which Alice was laying on, his heartbeat reached her.Even though his heart was closed, deep in the beating hid flames of will that would never run out. Although they were weak embers, Alice could certainly recognize the warmth.After tightly pressing her own cheek to the boy’s, Alice carried the frail body over to a chair.“I’ll save them and be back soon.”Then she took down the armor and belt hanging from the ceiling and put them on over her nightwear. Without hesitating, she then ran to the east wall and grabbed her beloved sword.
The Fragrant Olive Sword that she had not held for half a year felt rigid. Alice fixed the scabbard onto the belt, threw her coat on while slipping on her boots and ran to the vestibule again.
“Amayori!”
Shouting towards the east, a gigantic shadow hastened over and lowered its head.
Alice clambered onto its long neck and commanded sharply:
“Go!”
Whoosh! Flapping its silvery wings, the dragon sprinted and soared into the air.
After gaining some altitude, the pitiful sight of Rulid Village ruthlessly entered Alice’s sight. The rising red-hot flames generally came from the northern side of the village. As expected, the invaders had come from the .
Last night, Eldrie had confirmed that all was normal at the that had been blocked under Bercouli’s command, so they must have moved a large amount of debris in one day. If that was the case, the mobilized soldiers numbered at least twenty.
Since a long time ago, there had been scouting teams infiltrating the three caves running through the Mountain Range at the End, and successfully attacked the Human World. Kirito and Eugeo had said, before they went to the Central Capital Centoria, they had battled a group of goblins in the Cave of the North. She, however, had never heard of such large scale and obvious assault. By the looks of it, the entire Dark Territory was in the mood to launch an attack against the Human World.
As Alice was thinking, Amayori flew over the forest at full speed, reaching the sky above the wheat fields on the outskirts of Rulid.
Without any reins, Alice used her hands to pat the back of the dragon’s neck as a signal to stop.
Alice stretched over and gazed below. At the north of the main path stretching south, Alice could clearly see shadows of the invaders created by the red glow of fire. Those who jumped around as if they could fly were the dexterous goblins. Not far behind, tall orcs advanced.
The vanguard had already met the temporary line of defense set up with furniture and timber on the north side of the Central Square. The goblins had already reached there, crossing swords over the blockings. White blades flashed around the barrier.
Confronting the invaders were the village guard. But whether it was number, equipment or experience, they were no match for the goblin troops. If this went on, as soon as earthquake-like stomps came from behind, the gradually approaching wall of gigantic orcs would arrive and instantly crush the resistance.
Alice fought the urge to immediately rush into battle, instead surveying the situation again.
Flames lic
The Fragrant Olive Sword that she had not held for half a year felt rigid. Alice fixed the scabbard onto the belt, threw her coat on while slipping on her boots and ran to the vestibule again.
“Amayori!”
Shouting towards the east, a gigantic shadow hastened over and lowered its head.
Alice clambered onto its long neck and commanded sharply:
“Go!”
Whoosh! Flapping its silvery wings, the dragon sprinted and soared into the air.
After gaining some altitude, the pitiful sight of Rulid Village ruthlessly entered Alice’s sight. The rising red-hot flames generally came from the northern side of the village. As expected, the invaders had come from the .
Last night, Eldrie had confirmed that all was normal at the that had been blocked under Bercouli’s command, so they must have moved a large amount of debris in one day. If that was the case, the mobilized soldiers numbered at least twenty.
Since a long time ago, there had been scouting teams infiltrating the three caves running through the Mountain Range at the End, and successfully attacked the Human World. Kirito and Eugeo had said, before they went to the Central Capital Centoria, they had battled a group of goblins in the Cave of the North. She, however, had never heard of such large scale and obvious assault. By the looks of it, the entire Dark Territory was in the mood to launch an attack against the Human World.
As Alice was thinking, Amayori flew over the forest at full speed, reaching the sky above the wheat fields on the outskirts of Rulid.
Without any reins, Alice used her hands to pat the back of the dragon’s neck as a signal to stop.
Alice stretched over and gazed below. At the north of the main path stretching south, Alice could clearly see shadows of the invaders created by the red glow of fire. Those who jumped around as if they could fly were the dexterous goblins. Not far behind, tall orcs advanced.
The vanguard had already met the temporary line of defense set up with furniture and timber on the north side of the Central Square. The goblins had already reached there, crossing swords over the blockings. White blades flashed around the barrier.
Confronting the invaders were the village guard. But whether it was number, equipment or experience, they were no match for the goblin troops. If this went on, as soon as earthquake-like stomps came from behind, the gradually approaching wall of gigantic orcs would arrive and instantly crush the resistance.
Alice fought the urge to immediately rush into battle, instead surveying the situation again.
Flames lic
การแปล กรุณารอสักครู่..
ในวันที่ 22 ของเดือนที่สิบในวันที่หนาวเย็นของฤดูใบไม้ร่วงมาพร้อมกับแสงแดดสดใส. ยกเลิกการเดินเท้าของพวกเขาอลิซและ Kirito ใช้เวลาที่ครอบครัว แต่เดิมก่อนที่จะมีฤดูหนาวที่แท้จริงมาถึงเธอก็ต้องการที่จะเตรียมความพร้อมเป็นจำนวนมากฟืนเป็นผู้สูงอายุ Garitta ได้สอนให้เธอ แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะมีไม่จำเป็นต้องมากขึ้น. มันได้พาเธอตลอดทั้งวันจะเขียนแค่สองชิ้น กระดาษของมูลค่าของตัวอักษร หลังจากเสร็จสิ้นการอลิซลังเลในขณะที่เขียนลง "Schuberg" ในภาษาทั่วไปแล้วเขียนว่า "การสังเคราะห์สารสามสิบ" ในลิ้นศักดิ์สิทธิ์. เธอพับอย่างระมัดระวังตัวอักษรผูกพวกเขาขึ้นกับสองวงดนตรีที่ชื่อ Selka เขียนลงบนหนึ่ง แล้วก็เลี้ยวซ้ายอีกคนหนึ่งบนโต๊ะสำหรับผู้สูงอายุ Garitta. พวกเขาเป็นตัวอักษรของอำลาและขอโทษ เนื่องจากบ้านอยู่ในป่าที่ได้รับการค้นพบโดยความซื่อสัตย์อัศวิน Eldrie พวกเขาไม่สามารถที่จะอาศัยอยู่ที่นั่น ครั้งต่อไปก็จะไม่เป็น Eldrie แต่อัศวิน Bercouli ที่มา เมื่อถึงเวลาที่อลิซจะไม่พบคำที่เหมาะสมที่จะบอกเธอให้คำปรึกษาในดาบว่าเธอเป็นหนี้บุญคุณ. ดังนั้นพวกเขาเท่านั้นที่สามารถเรียกใช้. หลังจากที่ปล่อยให้ออกมาถอนหายใจยาวอลิซยกหัวของเธอและมองไปที่เยาวชนสีดำที่มีผมนั่งอยู่บน ด้านอื่น ๆ ของตาราง. "เฮ้ Kirito คุณอยากไปที่ไหน? ที่ราบสูงของดินแดนตะวันตกมีความสวยงามมากที่คุณรู้ว่า หรือจะป่าดินแดนภาคใต้จะดีกว่า? มันอบอุ่นตลอดทั้งปีดังนั้นบางทีเราสามารถเลือกความหลากหลายของผลไม้เพื่อตัวเราเอง. "แม้ว่าเธอจะถามเขาด้วยเสียงที่มีชีวิตชีวาโดยเฉพาะอย่างยิ่งKirito ไม่ตอบสนองได้อย่างสมบูรณ์ตามปกติ. ตาเปล่ามองอย่างเงียบ ๆ ที่โต๊ะ ความจริงที่ว่าเธอต้องใช้เยาวชนที่ได้รับบาดเจ็บนี้เกี่ยวกับชีวิตของคนจรจัดเจ็บปวดอลิซในหน้าอกของเธอ แต่เธอไม่สามารถปล่อยให้เขาอยู่เบื้องหลังในการ Rulid ไม่เพียง แต่สามารถ Selka ได้สำรองเวลาที่จะใช้งานในฐานะที่เป็นน้องสาวฝึกงาน, อลิซไม่ต้องการเช่นนั้น ตอนนี้การดูแล Kirito เกือบสิ่งที่อลิซอาศัยอยู่. "... ลืมมันให้ของออกจากปลายทางถึง Amayori เอาล่ะ ... ที่จะสายขอไปนอน เราจำเป็นต้องตื่น แต่เช้าวันพรุ่งนี้. "หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าสำหรับKirito และวางเขาลงเธอเปลี่ยนเป็นชุดนอนของเธอดับโคมไฟและปีนเข้าไปในห้องนอน. ในความมืดเธอฟัง Kirito ลมหายใจที่มีความสนใจเต็ม เมื่อ Kirito ฟังหลับอลิซ wriggled ร่างกายของเธอ. เธอโน้มศีรษะของเธอกับกระดูกหน้าอกของเยาวชน ข้างหูของเธอมาเต้นช้า แต่มั่นคง. หัวใจของ Kirito ได้แล้วที่นี่ไม่ได้ การเต้นของหัวใจนี่คือเสียงสะท้อน แต่ที่ผ่านมา. ในช่วงหลายเดือนที่เธอนอนหลับอยู่ข้าง ๆ เขาทุกคืนอลิซมีความคิดเช่นนั้น แต่ในขณะเดียวกันเธอรู้สึกว่าในเรื่องนี้เสียงสะท้อนลึกยังคงยังคงมี -. สิ่งที่ยังคงอยู่หากKirito ตอนนี้อยู่ในสภาพของการมีหัวใจปกติ แต่ไม่สามารถที่จะแสดงอะไรแล้วเพียงแค่วิธีการที่เธอสามารถอธิบายของเธอ การกระทำในปัจจุบันกับเขา? อลิซยิ้มขณะที่เธอคิดว่าเป็นเช่นนั้นและค่อยๆเดินเข้าไปในโลกของความฝัน. ทันใดนั้นร่างกายข้างๆเธอสั่นเล็กน้อย. อลิซเปิดเปลือกตาหนักของเธอด้วยความยากลำบาก เธอมองไปทางทิศตะวันออกหน้าต่างที่มีตาข้างซ้ายของเธอ แต่ท้องฟ้าผ่านช่องว่างในผ้าม่านเป็นสีดำยังคงสนาม ตัดสินโดยความรู้สึกของเธอที่เธอได้นอนหลับอยู่เพียงสองหรือสามชั่วโมง. ในขณะที่ Kirito สั่นอีกครั้งอลิซกระซิบ: "ก็ยังคงกลางคืน ... ขอนอนหลับบางมากขึ้น ... " ปิดตาของเธออีกครั้งเธอตบหน้าอก Kirito ที่จะบอกให้เขากลับไปนอน . อย่างไรก็ตามเสียงนุ่มจากเยาวชนในที่สุดก็ปล่อยให้อลิซรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเขา. "อา ... อา ... " "... Kirito?" Kirito ในขณะนี้ไม่ได้มีความปรารถนาของเขาเอง ความหนาวเย็นที่เรียบง่ายความหิวหรือคนอื่น ๆ ที่ต้องการที่ไม่ควรปลุกเขา ดังนั้นแม้เด็กสั่นมากขึ้นอย่างรุนแรงราวกับว่าเขาต้องการที่จะได้รับจากเตียง. "มีอะไรผิด ... ?" นี่คือความผิดปกติ เขากลับมีความรู้สึกของเขา? อลิซคิดว่าขณะที่เธอทันทีลุกขึ้นนั่งและสร้างโดยตรงองค์ประกอบส่องสว่างราวกับแสงโคมไฟก็เสียเวลา a. นักเรียนของเด็กในสายตาของเขาที่ถูกไฟแผ่วเบาด้วยแสงสีขาวแสดงให้เห็นว่าไม่มีการเปลี่ยนแปลงจากปกติที่ทุกคนและสะท้อนให้เห็นว่างเปล่าเดียวกัน ความมืด อลิซถอนหายใจด้วยความผิดหวังเล็กน้อย แต่ถ้าเป็นเช่นนั้นสิ่งที่เป็น he- ในขณะที่ร้องไห้คมนอกหน้าต่างถึงหูของอลิซ. "Kuruuu, kuruuu!" มันเป็นเสียงร้องของ Amayori ที่ถูกควรจะนอนหลับอยู่ในมุมในที่โล่ง เสียงร้องที่คมชัดเป็นที่คมชัดและแหลมสูงราวกับว่าเธอได้รับการเตือนโทของเธอ. อลิซกระโดดลงบนพื้นวิ่งจากห้องนอนไปที่ห้องนั่งเล่นและโยนเปิดประตู ลมพัดคืนแช่แข็ง มันควรจะดำเนินการมีกลิ่นหอมของป่า แต่ลมผสมกับเศษไม้กลิ่นแปลก กลิ่นนี้เจ็บลึกลงไปในจมูกที่สามารถเป็นสัญญาณของสารเป็น burnt- เธอเดินเท้าเปล่าไปยังห้องโถง มองไปรอบ ๆ ท้องฟ้าเธอไม่สามารถช่วยหอบ. ท้องฟ้าเพื่อ West- ที่ถูกเผาไหม้. เรืองแสงสีแดงเป็นลางไม่ดีคือไม่ต้องสงสัยสะท้อนของไฟมหาศาล squinting เธอจะได้เห็นลายเส้นแนวนอนของควันดำที่ปกคลุมท้องฟ้า. ไฟพุ่มไม้ ?! แม้ว่าเธอจะมีความคิดเพื่อให้แยกที่สองอลิซได้ทันทีไล่ความคิดที่ว่า ผ่านลมที่ถูกเผาไหม้มาเสียงไม่แข็งแรงของการปะทะกันโลหะและอื่นกรีดร้อง. การโจมตีศัตรู. กองทัพจากดินแดนมืดโจมตี Rulid วิลเลจ. "... Selka !!" ปล่อยออกมาเป็นเสียงกรีดร้องเสียงแหบอลิซก็จะวิ่งกลับเข้าไปข้างในทันที อย่างไรก็ตามเธอยืนหุ้นยังคงเมื่อเธอก้าวขึ้นไปบนระเบียง. อลิซคร่ำครวญอย่างอ่อนและพร้อมที่จะวิ่งกลับทันทีภายใน. จากนั้นเธอก็ยืนหุ้นยังคง. ฉันต้องบันทึกน้องสาวและพ่อแม่ของฉันไม่ว่าอะไร. แต่ ... สิ่งที่เกี่ยวกับชาวบ้านอื่น ๆ ? ถ้าฉันจะบันทึกทุกคนผมจะต้องเผชิญหน้าโดยตรงกองทัพมืด ฉันยังคงมีอำนาจที่ตอนนี้หรือไม่แหล่งที่มาของพลังงานสำหรับอัศวินสมบูรณ์ของอลิซที่ผ่านมาเป็นความจงรักภักดีคลั่งกับโบสถ์และรัฐมนตรีว่าการกระทรวงสูงสุด กับมันแตกพร้อมกับตาขวาของฉันฉันยังสามารถแกว่งดาบหอมมะกอกและใช้ศิลปะศักดิ์สิทธิ์? แข็งอลิซ heard- A "กระหน่ำ" จากภายในบ้าน. เธอเปิดตาข้างซ้ายของเธอกว้าง ในช่วงกลางของห้องนั่งเล่นที่มีนั่งเก้าอี้อารมณ์เสียและเด็กผู้ชายผมสีดำคลานข้าง. "... Kirito ... " อลิซรีบกลับเข้าไปข้างในกับขาน้ำ. ตา Kirito ของยังคงไร้ความประสงค์ แต่สิ่งที่เขาหมายโดยการกระทำของเขาช้าก็เห็นได้ชัดมาก. เขาถึงออกแขนของเขาตรงไปสามดาบที่แขวนอยู่บนผนัง. "Kirito ... คุณ ... " อลิซรู้สึกว่าก้อนร้อนที่เพิ่มขึ้นในลำคอและหน้าอกของเธอ มันต้องใช้เวลาไม่กี่วินาทีของเธอที่จะค้นพบว่าวิสัยทัศน์ของเธอคือตาพร่าและบิดเบี้ยวเพราะน้ำตาของเธอเอง. "... อ่า ... อ่า ... " ปล่อยออกมาเสียงแหบแห้ง Kirito ย้ายอย่างไม่ลดละต่อดาบ อลิซเช็ดตาของเธอแน่นวิ่งไปที่เด็กและจัดร่างกายอ่อนแอของเขาขึ้น. "ไม่ต้องห่วงฉันจะไป ฉันจะบันทึกทุกคน ดังนั้นอยู่ที่นี่และผ่อนคลาย. "กระซิบอย่างรวดเร็วอลิซกอดแน่นKirito. กระหน่ำ, กระหน่ำ ผ่านหน้าอกซึ่งอลิซได้รับการวางอยู่บนการเต้นของหัวใจของเขามาถึงเธอ. แม้ว่าหัวใจของเขาถูกปิดลึกในการตีซ่อนเปลวไฟของจะที่ไม่เคยจะวิ่งออกไป แม้ว่าพวกเขาจะคุอ่อนแออลิซอย่างแน่นอนสามารถรับรู้ถึงความอบอุ่น. หลังจากที่แน่นกดแก้มของเธอเองเพื่อเด็กของอลิซดำเนินร่างกายอ่อนแอไปเก้าอี้. "ฉันจะช่วยให้พวกเขาและจะกลับมาเร็ว ๆ นี้." จากนั้นเธอก็เอาลง เข็มขัดเกราะและห้อยลงมาจากเพดานและนำพวกเขาในชุดนอนของเธอมากกว่า โดยไม่ต้องลังเลใจเธอแล้ววิ่งไปที่กำแพงด้านทิศตะวันออกและคว้าดาบเธอรัก. ดาบมะกอกหอมว่าเธอไม่ได้จัดขึ้นสำหรับครึ่งปีรู้สึกแข็ง อลิซคงฝักลงบนเข็มขัดโยนเสื้อของเธอในขณะที่ลื่นไถลบนรองเท้าของเธอและวิ่งไปที่ห้องโถงอีกครั้ง. "Amayori!" ตะโกนไปทางทิศตะวันออก, เงายักษ์รีบกว่าและลดลงหัวของมัน. อลิซปีนขึ้นไปบนคอยาวและ ได้รับคำสั่งอย่างรวดเร็ว: "Go!" หวือ! กระพือปีกเงินของมังกรวิ่งและเพิ่มสูงขึ้นไปในอากาศ. หลังจากที่ได้รับระดับความสูงบางสายตาน่าสงสารของหมู่บ้าน Rulid โหดเหี้ยมป้อนสายตาของอลิซ เปลวไฟสีแดงร้อนที่เพิ่มสูงขึ้นโดยทั่วไปมาจากทางด้านทิศเหนือของหมู่บ้าน เป็นที่คาดหวังผู้บุกรุกได้มาจาก. คืนที่ผ่านมาได้ Eldrie ยืนยันว่าทุกอย่างเป็นปกติที่ได้รับการปิดกั้นภายใต้คำสั่ง Bercouli ดังนั้นพวกเขาจะต้องได้ย้ายไปเป็นจำนวนมากของเศษในหนึ่งวัน ถ้าเป็นกรณีที่ทหารระดมเลขที่อย่างน้อยยี่สิบ. เนื่องจากเป็นเวลานานที่ผ่านมาได้มีการหัวเราะเยาะทีมแทรกซึมเข้าไปในถ้ำสามวิ่งผ่านเทือกเขาที่สิ้นสุดและโจมตีประสบความสำเร็จในโลกมนุษย์ Kirito และ Eugeo ได้กล่าวว่าก่อนที่พวกเขาเดินไปที่กลางทุน Centoria พวกเขาได้ต่อสู้กลุ่มของก๊อบลินในถ้ำของภาคเหนือ เธอ แต่ไม่เคยได้ยินขนาดใหญ่ดังกล่าวและทำร้ายร่างกายที่เห็นได้ชัด โดยลักษณะของมันทั้งดินแดนมืดอยู่ในอารมณ์ที่จะเปิดการโจมตีโลกมนุษย์. ในฐานะที่เป็นอลิซเป็นคิด Amayori บินอยู่เหนือป่าที่เต็มไปด้วยความเร็วถึงท้องฟ้าเหนือทุ่งข้าวสาลีในเขตชานเมืองของ Rulid โดยไม่ต้องบังเหียนใด ๆ อลิซใช้มือของเธอลูบหลังของลำคอมังกรเป็นสัญญาณที่จะหยุด. อลิซทอดข้ามและมองด้านล่าง ทางตอนเหนือของเส้นทางหลักที่ทอดยาวไปทางทิศใต้, อลิซอย่างชัดเจนสามารถมองเห็นเงาของผู้รุกรานที่สร้างขึ้นโดยการเรืองแสงสีแดงที่เกิดไฟไหม้ บรรดาผู้ที่กระโดดไปรอบ ๆ ราวกับว่าพวกเขาสามารถบินเป็นคนกระฉับกระเฉงก๊อบลิน ไม่ไกลหลังผีขั้นสูง. แนวหน้าได้พบแล้วบรรทัดชั่วคราวของการป้องกันการตั้งค่าด้วยเฟอร์นิเจอร์ไม้และทางด้านทิศเหนือของจัตุรัสกลาง ก๊อบลินมาถึงแล้วมีดาบข้ามมากกว่า blockings ใบมีดสีขาวประกายรอบอุปสรรค. เผชิญหน้ากับผู้บุกรุกเป็นยามหมู่บ้าน แต่ไม่ว่าจะเป็นจำนวนอุปกรณ์หรือประสบการณ์ที่พวกเขาตรงกับกองทัพผีไม่มี ถ้าเรื่องนี้ไปในทันทีที่ส้นแผ่นดินไหวเหมือนมาจากข้างหลังที่ค่อยๆใกล้กำแพงผียักษ์จะมาถึงและทันทีสนใจความต้านทาน. อลิซต่อสู้กระตุ้นให้ทันทีรีบเร่งในการต่อสู้แทนการสำรวจสถานการณ์อีกครั้ง. เปลวไฟ LIC
การแปล กรุณารอสักครู่..
วันที่ 20 เป็นวันที่สองของเดือนที่สิบ หนาวกว่าวันฤดูใบไม้ร่วงมาถึง กับแสงแดดที่สดใส
ยกเลิกเดินของพวกเขา อลิสกับคิริโตะใช้เวลาในครอบครัว แต่เดิมก่อนที่จริงฤดูหนาวมาถึง เธอต้องการเตรียมฟืนเป็นจำนวนมาก garitta ผู้สูงอายุได้สอนเธอ แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ต้อง
วันที่ 20 เป็นวันที่สองของเดือนที่สิบ หนาวกว่าวันฤดูใบไม้ร่วงมาถึง กับแสงแดดที่สดใส
ยกเลิกเดินของพวกเขา อลิสกับคิริโตะใช้เวลาในครอบครัว แต่เดิมก่อนที่จริงฤดูหนาวมาถึง เธอต้องการเตรียมฟืนเป็นจำนวนมาก garitta ผู้สูงอายุได้สอนเธอ แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ต้อง
มันพาเธอทั้งวันเขียนแค่สองชิ้นของกระดาษที่มีตัวอักษร หลังจากจบ อลิซก็ลังเลอยู่สักพัก และเขียนคำว่า " schuberg " ในภาษาทั่วไป แล้วเขียนว่า " การสังเคราะห์สามสิบ " ในภาษาศักดิ์สิทธิ์
เธอค่อยๆพับจดหมาย , ผูกไว้กับสองวง เขียนชื่อ selka ไว้หนึ่งแล้วเหลืออีกหนึ่งบนโต๊ะสำหรับ garitta ผู้สูงอายุ
นี่เป็นจดหมายของลาก่อนและขออภัยด้วย เนื่องจากบ้านอยู่ในป่าได้ถูกค้นพบโดยสมบูรณ์ eldrie อัศวิน พวกเขาไม่สามารถอาศัยอยู่ที่นั่น คราวหน้าจะเป็น eldrie แต่อัศวิน bercouli ใครมา เมื่อ อลิซ จะหาคำที่เหมาะสมเพื่อบอกพี่เลี้ยงของเธอในการต่อสู้ ที่เธอติดหนี้
ดังนั้นพวกเขาต้องวิ่ง
หลังจากถอนหายใจยาวอลิซยกหัวของเธอและมองหนุ่มผมดำนั่งอยู่อีกด้านของโต๊ะ
" เฮ้ คิริโตะ . เธออยากจะไปที่ไหน ? ที่ราบสูงของดินแดนตะวันตกที่สวยงามมากคุณก็รู้ หรือป่าของดินแดนภาคใต้จะดีกว่าไหม มันอบอุ่นตลอดทั้งปี ดังนั้นบางทีเราสามารถเลือกความหลากหลายของผลไม้สำหรับตัวเราเอง "
แม้ว่าเธอจะถามเขาด้วยเสียง โดยเฉพาะย่านคิริโตะมันไม่ตอบสนองตามปกติ
ว่างตาเงียบๆ มองไปที่โต๊ะ ความจริงที่เธอต้องได้รับบาดเจ็บในชีวิตของเยาวชนเร่ร่อนเลยอลิซในหน้าอกของเธอ แต่เธอจะไม่ทิ้งเค้าในรูลิด . ไม่เพียง แต่สามารถ selka อะไหล่เวลาไม่ใช้งานเป็นศิษย์น้อง อลิสไม่ปรารถนาเช่นนั้น ตอนนี้ดูแลคิริโตะได้เกือบสิ่งที่อลิซอยู่
" . . . . . . . ลืมมันเถอะ ไปปลายทางถึง amayori . โอเค . . . . . . . ดึกแล้ว ไปนอนกันเถอะ เราต้องตื่นแต่เช้า . . . "
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คิริโตะวางเขาลง เธอเปลี่ยนเป็นชุดนอนของเธอ ดับโคมไฟ และปีนขึ้นเตียง
อยู่ในความมืด เธอฟังคิริโตะหายใจด้วยความสนใจเต็ม .เธอรู้สึกว่าในเสียงลึกยังมั่นคงนี้ ยังคงมีบางอย่างที่ยังคง
ถ้าคิริโตะในตอนนี้อยู่ในสถานะที่มีจิตใจปกติ แต่ไม่แสดงอะไร ก็เธออธิบายการกระทำปัจจุบันเธอกับเค้า อลิซยิ้มอย่างที่คิดเลย แล้วค่อยๆ ป้อนโลกแห่งความฝัน
ทันใดนั้นร่างกายของเธอก็สั่นอยู่เล็กน้อย . .
เมื่อคิริโตะก็หลับ อลิซ wriggled ร่างกายของเธอ
เธอพิงศีรษะกับเยาวชนของกระดูกทรวงอก ข้างหูเธอเลยช้า แต่ steady เต้น
คิริโตะใจก็ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว การเต้นของหัวใจนี้ แต่เสียงสะท้อนของอดีต
ในเดือนที่เธอเคยนอนกับเขาทุกคืน อลิซจึงคิดเช่นนั้น แต่ในเวลาเดียวกันอลิซเปิดเปลือกตาที่หนักของเธอกับความยากลําบาก เธอมองไปที่หน้าต่างทางทิศตะวันออกกับตาซ้ายของเธอ แต่ท้องฟ้าผ่านช่องว่างของผ้าม่านยังสีดำ ตัดสินโดยความรู้สึกของเธอเธอได้นอนแค่ 2-3 ชั่วโมง
ตอนที่คิริโตะสั่นสะท้านอีกครั้ง อลิซกระซิบ :
" มันยังกลางคืน . . . นอนต่ออีกหน่อยเถอะ . . . . . . . "
ปิดตาของเธออีกครั้งเธอตบอกคิริโตะก็บอกว่าเขากลับไปนอน อย่างไรก็ตาม เสียงจากเยาวชนอ่อนยอมให้อลิสรู้ว่ามีบางสิ่งผิดปกติกับเขา
" อ้า . . . อ้า . . . . . . . "
" คิริโตะ . . . . . . . ? "
คิริโตะในตอนนี้ไม่ได้มีความปรารถนาของเขาเอง ความเย็นอย่างง่าย ความหิวหรือคนอื่นอย่างนั้นไม่ปลุกเขา ดังนั้นแม้ เด็กชายตัวสั่นมากขึ้นอย่างรุนแรงราวกับว่าเขาอยากจะลุกขึ้นจากเตียง
ยกเลิกเดินของพวกเขา อลิสกับคิริโตะใช้เวลาในครอบครัว แต่เดิมก่อนที่จริงฤดูหนาวมาถึง เธอต้องการเตรียมฟืนเป็นจำนวนมาก garitta ผู้สูงอายุได้สอนเธอ แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ต้อง
วันที่ 20 เป็นวันที่สองของเดือนที่สิบ หนาวกว่าวันฤดูใบไม้ร่วงมาถึง กับแสงแดดที่สดใส
ยกเลิกเดินของพวกเขา อลิสกับคิริโตะใช้เวลาในครอบครัว แต่เดิมก่อนที่จริงฤดูหนาวมาถึง เธอต้องการเตรียมฟืนเป็นจำนวนมาก garitta ผู้สูงอายุได้สอนเธอ แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ต้อง
มันพาเธอทั้งวันเขียนแค่สองชิ้นของกระดาษที่มีตัวอักษร หลังจากจบ อลิซก็ลังเลอยู่สักพัก และเขียนคำว่า " schuberg " ในภาษาทั่วไป แล้วเขียนว่า " การสังเคราะห์สามสิบ " ในภาษาศักดิ์สิทธิ์
เธอค่อยๆพับจดหมาย , ผูกไว้กับสองวง เขียนชื่อ selka ไว้หนึ่งแล้วเหลืออีกหนึ่งบนโต๊ะสำหรับ garitta ผู้สูงอายุ
นี่เป็นจดหมายของลาก่อนและขออภัยด้วย เนื่องจากบ้านอยู่ในป่าได้ถูกค้นพบโดยสมบูรณ์ eldrie อัศวิน พวกเขาไม่สามารถอาศัยอยู่ที่นั่น คราวหน้าจะเป็น eldrie แต่อัศวิน bercouli ใครมา เมื่อ อลิซ จะหาคำที่เหมาะสมเพื่อบอกพี่เลี้ยงของเธอในการต่อสู้ ที่เธอติดหนี้
ดังนั้นพวกเขาต้องวิ่ง
หลังจากถอนหายใจยาวอลิซยกหัวของเธอและมองหนุ่มผมดำนั่งอยู่อีกด้านของโต๊ะ
" เฮ้ คิริโตะ . เธออยากจะไปที่ไหน ? ที่ราบสูงของดินแดนตะวันตกที่สวยงามมากคุณก็รู้ หรือป่าของดินแดนภาคใต้จะดีกว่าไหม มันอบอุ่นตลอดทั้งปี ดังนั้นบางทีเราสามารถเลือกความหลากหลายของผลไม้สำหรับตัวเราเอง "
แม้ว่าเธอจะถามเขาด้วยเสียง โดยเฉพาะย่านคิริโตะมันไม่ตอบสนองตามปกติ
ว่างตาเงียบๆ มองไปที่โต๊ะ ความจริงที่เธอต้องได้รับบาดเจ็บในชีวิตของเยาวชนเร่ร่อนเลยอลิซในหน้าอกของเธอ แต่เธอจะไม่ทิ้งเค้าในรูลิด . ไม่เพียง แต่สามารถ selka อะไหล่เวลาไม่ใช้งานเป็นศิษย์น้อง อลิสไม่ปรารถนาเช่นนั้น ตอนนี้ดูแลคิริโตะได้เกือบสิ่งที่อลิซอยู่
" . . . . . . . ลืมมันเถอะ ไปปลายทางถึง amayori . โอเค . . . . . . . ดึกแล้ว ไปนอนกันเถอะ เราต้องตื่นแต่เช้า . . . "
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คิริโตะวางเขาลง เธอเปลี่ยนเป็นชุดนอนของเธอ ดับโคมไฟ และปีนขึ้นเตียง
อยู่ในความมืด เธอฟังคิริโตะหายใจด้วยความสนใจเต็ม .เธอรู้สึกว่าในเสียงลึกยังมั่นคงนี้ ยังคงมีบางอย่างที่ยังคง
ถ้าคิริโตะในตอนนี้อยู่ในสถานะที่มีจิตใจปกติ แต่ไม่แสดงอะไร ก็เธออธิบายการกระทำปัจจุบันเธอกับเค้า อลิซยิ้มอย่างที่คิดเลย แล้วค่อยๆ ป้อนโลกแห่งความฝัน
ทันใดนั้นร่างกายของเธอก็สั่นอยู่เล็กน้อย . .
เมื่อคิริโตะก็หลับ อลิซ wriggled ร่างกายของเธอ
เธอพิงศีรษะกับเยาวชนของกระดูกทรวงอก ข้างหูเธอเลยช้า แต่ steady เต้น
คิริโตะใจก็ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว การเต้นของหัวใจนี้ แต่เสียงสะท้อนของอดีต
ในเดือนที่เธอเคยนอนกับเขาทุกคืน อลิซจึงคิดเช่นนั้น แต่ในเวลาเดียวกันอลิซเปิดเปลือกตาที่หนักของเธอกับความยากลําบาก เธอมองไปที่หน้าต่างทางทิศตะวันออกกับตาซ้ายของเธอ แต่ท้องฟ้าผ่านช่องว่างของผ้าม่านยังสีดำ ตัดสินโดยความรู้สึกของเธอเธอได้นอนแค่ 2-3 ชั่วโมง
ตอนที่คิริโตะสั่นสะท้านอีกครั้ง อลิซกระซิบ :
" มันยังกลางคืน . . . นอนต่ออีกหน่อยเถอะ . . . . . . . "
ปิดตาของเธออีกครั้งเธอตบอกคิริโตะก็บอกว่าเขากลับไปนอน อย่างไรก็ตาม เสียงจากเยาวชนอ่อนยอมให้อลิสรู้ว่ามีบางสิ่งผิดปกติกับเขา
" อ้า . . . อ้า . . . . . . . "
" คิริโตะ . . . . . . . ? "
คิริโตะในตอนนี้ไม่ได้มีความปรารถนาของเขาเอง ความเย็นอย่างง่าย ความหิวหรือคนอื่นอย่างนั้นไม่ปลุกเขา ดังนั้นแม้ เด็กชายตัวสั่นมากขึ้นอย่างรุนแรงราวกับว่าเขาอยากจะลุกขึ้นจากเตียง
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- I want you to grow.people loveWith every
- ฉันมีเงิน
- cáu kỉnh
- The story of Oprah Winfrey show that she
- Reheating of REPFEDs is mostly done for
- with the coefficients reported in Table
- All i ask
- อากาศดีดีที่มีในเวลาเช้า ไม่ว่าจะร้อนหรื
- เธอพยายามทำทุกอย่างเพื่อที่จะเก่งและสวยข
- These preliminary findings suggest that
- ร้องไห้เหมือนกับเด็ก
- รักกันไปนานๆนะ
- Reheating of REPFEDs is mostly done for
- ขั้นตอนการทำ1. อุ่นเตาที่อุณหภูมิ 180 อง
- Security Superviso
- My dream house is a small house is not t
- วันนี้ฉันขับรถไปตลาด ฉันเจอเงินตกอยู่ข้า
- นาฬิกานาโด
- อากาศดีดีที่มีในเวลาเช้า ไม่ว่าจะร้อนหรื
- to think and consider good in study abro
- สำหรับผู้ชายใส่เสื้อแขนยาวผูกไทถือเป็นเค
- สวัสดี บัดดี้
- Sex is only part of a marriage.
- งานกีฬาสี ต.อ. ปี 2558 นี้ จัดขึ้นระหว่า
