In Adolf Rosenberg’s excellent mono

In Adolf Rosenberg’s excellent monograph on Leonardo, there is this comment upon the Last Supper: “The decisive step from a dead art, which still fettered its votaries by its traditions, into the new world of the high-est artistic perfection was only accomplished when Leonardo stood before the wall in Milan, on which his masterpiece was to be executed. When he saw that space before him, he made up his mind that his picture should, as it were, break through the wall and become an ideal expansion of the refectory, in order to let the eyes of the monks look into the distance, into eternity, whilst they were enjoying things earthly. The architectural frame of his picture aims at expanding the real space. The great master of the laws of perspective lets the side walls inchine at an obtuse angle toward the wall in the background, in which are three windows with a view of a mountain landscape of Lombardy in the soft evening light. This is the ideal background for the heroic resignation of the Savior, who stands there like a rock amongst the breakers raging around him. Every one of his disciples shows his temperament, his disposition, his innermost feeling, not only in his face but also by the hands stretched out towards his Lord and Master. Leonardo has striven to study the character of every one of these men from the writings of the Apostles, the Evangelists, the Fathers of the Church, and has taken into account the most insignificant traits in order to gain a living individuality. The very movements of the hands distinguish the man ready to commit a rash and angry deed from the gentle sufferer who is willing to follow his Master even unto death — the man of a sanguine temperament who cannot bring himself to believe in the monstrous crime from the sceptic who foresaw everything and feels a certain satisfaction in seeing his dark forebodings fulfilled. . . . Every face is a mirror reflecting the drama of the soul. Every emotion is touched, from the lovely idyl of innocence and singleness of heart; from the strongest passion to the fall into the lowest depths. . . . Many sins have been forgiven and forgotten; but the fearful guilt of Judas goes like a restless spectre of the night through the history of every nation, and no language on earth has an expression for the most wicked of all crimes, which is more annihilating than the name of Judas. Not one of all the masters who tried their skill in painting the Last Supper has struck this sinner to the very marrow as Leonardo has done. . . . If we look at the angry Peter, who had been seated near Judas but had risen instantly, ready for the combat, pressing his hand with the knife against his side, and asking John, the beloved disciple of our Lord, whom the Master really meant, then and then only we understand the fear which seized the trembling Judas when he saw the violent agitation of the man ready at any moment to draw the sword against anyone in order to protect his Master.” This is indeed a monumental tribute to a painting deserving of nothing less.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ใน Adolf Rosenberg monograph แห่งบน Leonardo ไม่คิดตาม Supper ล่าสุด: "ขั้นเด็ดขาดจากการตาย ซึ่งยังคง fettered votaries ของตามประเพณี เข้าสู่โลกใหม่ของความสมบูรณ์แบบศิลปะของ est สูง ถูกเฉพาะสำเร็จเมื่อ Leonardo ยืนก่อนผนังในมิลาน ซึ่งผลงานชิ้นเอกของเขาคือการดำเนินการ เมื่อเขาเห็นช่องนั้นก่อนเขา เขาทำขึ้นจิตใจของเขาที่ภาพของเขา มัน were ควรตัดผ่านผนัง และกลายเป็นผับ ขยายห้องเพื่อให้ตามองพระเป็นระยะทาง เป็นนิรันดร์ ขณะที่พวกเขาได้เพลิดเพลินกับสิ่งเอิร์ทลี่ กรอบสถาปัตยกรรมของรูปภาพของเขามีจุดมุ่งหมายที่การขยายพื้นที่จริง หลักใหญ่ของกฎหมายของมุมมองช่วยให้ inchine ผนังด้านข้างเป็นมุมป้านไปทางผนังด้านในพื้นหลัง ในที่สามหน้าต่างวิวทิวทัศน์ภูเขาของลอมบาร์ดีแสงเย็นนุ่ม พื้นหลังเหมาะสำหรับลาออกงานกล้าของรอด ที่ยืนมีเช่นหินหมู่แบ่งรอบเขาโกรธ อยู่ ทุกหนึ่งของพวกสาวกของพระองค์แสดง temperament ของเขา ของเขาครอบครอง รู้สึกเขาก้น ไม่เพียงแต่ ในใบหน้าของเขา แต่ยังอยู่ โดยมือเหยียดต่อพระเจ้าและหลักการ Leonardo ได้ striven การศึกษาของทุกหนึ่งคนเหล่านี้จากงานเขียนของอัครสาวก ที่ Evangelists บิดาของคริสตจักร และได้พิจารณาลักษณะสำคัญที่สุดเพื่อให้ได้บุคลิกลักษณะที่อยู่อาศัย เคลื่อนไหวมากมือแยกคนพร้อมที่จะนำหนังสือโกรธ และพรากจาก sufferer อ่อนโยนที่เต็มใจทำตามนายของเขาถึงแก่ความตาย ซึ่งคนของ sanguine temperament ที่ไม่สามารถนำตนเองเชื่อว่าอาชญากรรมไบค์จาก sceptic foresaw ทุกอย่าง และรู้สึกพึงเที่ยว forebodings ของเขามืดจริง ... ทุกหน้าเป็นกระจกสะท้อนให้เห็นถึงละครของจิตวิญญาณ ทุกอารมณ์ความรู้สึกคือสัมผัส จาก idyl น่ารักของความบริสุทธิ์และ singleness ของหัวใจ จากเกิดแข็งแกร่งอยู่ในระดับความลึกต่ำสุด. ... บาปมากมายได้รับการอภัยโทษ และ ลืม แต่ความผิดที่น่ากลัวของยูดาสไปเช่นสางสโมสรคืนผ่านประวัติศาสตร์ของทุกประเทศ และไม่ภาษาบนโลกมีค่าสำหรับผู้ชั่วร้ายที่สุดของอาชญากรรมทั้งหมด ซึ่งเป็นการเพิ่มเติม annihilating กว่าชื่อของยูดาส ไม่หนึ่งต้นแบบทั้งหมดที่ลองฝีมือในการวาดภาพ Supper ล่าสุดมีหลงคนบาปนี้จะไขมากเป็น Leonardo ทำ... ถ้าเรามอง ที่ปีเตอร์โกรธ ที่มีการนั่งใกล้ยูดาส แต่ได้เกิดขึ้นทันที พร้อมสำหรับการต่อสู้ กดมือกับมีดกับด้านข้างของเขา และถามจอห์น สาวกรักของพระเจ้าของเรา ซึ่งหลักจริง ๆ หมายถึง แล้วแล้ว เพียงเราเข้าใจความกลัวซึ่งยึดยูดาส trembling เมื่อเขาเห็นอาการกังวลต่อความรุนแรงของมนุษย์ที่พร้อมตลอดเวลาจะวาดดาบกับใครเพื่อคุ้มครอง นายกัน" นี่เป็นส่วยหรืออนุสาวรีย์จิตรกรรมสมควรของอะไรน้อย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในเอกสารที่ดีเยี่ยมของอดอล์ฟโรเซ็นเบิร์กเมื่อวันที่เลโอนาร์โดมีความคิดเห็นนี้เมื่อกระยาหารค่ำมื้อสุดท้าย "ขั้นตอนที่แตกหักจากศิลปะที่ตายแล้วซึ่งยังคง fettered votaries ของตนโดยประเพณีของตนเข้าสู่โลกใหม่ของความสมบูรณ์แบบทางศิลปะสูง est ก็ประสบความสำเร็จได้ก็ต่อเมื่อ เลโอนาร์โดยืนอยู่หน้าผนังในมิลานที่ผลงานชิ้นเอกของเขาคือการได้รับการดำเนินการ เมื่อเขาเห็นว่าพื้นที่ก่อนเขาทำขึ้นใจของเขาว่าภาพของเขาควรจะเป็นมันคือ, ทำลายกำแพงและกลายเป็นขยายตัวที่เหมาะสำหรับการรับประทานอาหารเพื่อที่จะให้ตาของพระสงฆ์มองเข้าไปในระยะทางที่เป็น นิรันดร์ในขณะที่พวกเขาได้รับความสุขกับสิ่งที่โลก กรอบสถาปัตยกรรมของภาพของเขามีจุดมุ่งหมายที่การขยายพื้นที่จริง ต้นแบบที่ดีของกฎหมายของมุมมองที่ช่วยให้ผนังด้านข้าง inchine ที่ป้านมุมไปทางผนังในพื้นหลังที่สามหน้าต่างที่มีมุมมองของภูมิทัศน์ภูเขาของแคว้นลอมบาร์เดียในที่มีแสงอ่อนยามเย็น นี้เป็นพื้นหลังเหมาะสำหรับการลาออกของวีรบุรุษผู้ช่วยให้รอดที่ยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนหินหมู่เบรกเกอร์ที่บ้าคลั่งอยู่รอบตัวเขา ทุกคนลูกศิษย์ของเขาแสดงให้เห็นถึงอารมณ์ของเขานิสัยของเขาความรู้สึกสุดของเขาไม่เพียง แต่ในใบหน้าของเขา แต่ยังตามมือเหยียดออกไปพระเจ้าของเขาและปริญญาโท เลโอนาร์โดได้ต่อสู้เพื่อศึกษาลักษณะของทุกคนคนเหล่านี้มาจากงานเขียนของอัครทูต, รจนาพ่อของคริสตจักรและได้นำเข้าบัญชีลักษณะที่ไม่มีนัยสำคัญมากที่สุดในการที่จะได้รับความแตกต่างกันที่อาศัยอยู่ การเคลื่อนไหวมากของมือแยกแยะคนที่พร้อมที่จะกระทำผื่นและการกระทำโกรธจากผู้เสียหายอ่อนโยนที่ยินดีที่จะปฏิบัติตามโทของเขาถึงตาย - คนที่มีนิสัยร่าเริงที่ไม่สามารถพาตัวเองที่จะเชื่อในความผิดทางอาญามหึมาจาก ขี้ระแวงที่เล็งเห็นทุกอย่างและรู้สึกพึงพอใจบางอย่างในการมองเห็น forebodings มืดของเขาเติมเต็ม . . . ใบหน้าของทุกคนเป็นกระจกสะท้อนให้เห็นถึงละครของจิตวิญญาณ อารมณ์ความรู้สึกที่ทุกคนจะได้สัมผัสจาก IDYL ที่น่ารักของความไร้เดียงสาและใจ; จากความรักที่แข็งแกร่งที่จะตกอยู่ในความลึกต่ำสุด . . . บาปหลายคนได้รับการอภัยและลืม; แต่ความผิดที่น่ากลัวของการทรยศไปเช่นปีศาจกระสับกระส่ายของคืนที่ผ่านมาของทุกประเทศและภาษาใดในโลกที่มีการแสดงออกที่ชั่วร้ายที่สุดของการก่ออาชญากรรมทั้งหมดซึ่งเกินกว่า annihilating ชื่อของผู้ทรยศ ไม่ได้หนึ่งของปริญญาโททุกคนที่พยายามความสามารถในการวาดภาพกระยาหารค่ำมื้อสุดท้ายได้หลงคนบาปนี้เพื่อไขกระดูกมากเป็นเลโอนาร์โดได้ทำ . . . ถ้าเราดูที่โกรธปีเตอร์ที่ได้รับการนั่งใกล้ทรยศ แต่ขึ้นมาทันทีพร้อมสำหรับการต่อสู้การกดมือของเขาด้วยมีดกับด้านข้างของเขาและขอให้จอห์นขวัญใจสาวกของพระผู้โทหมายจริงๆ แล้วแล้วเท่านั้นที่เราเข้าใจความกลัวซึ่งยึดทรยศตัวสั่นเมื่อเขาเห็นความปั่นป่วนรุนแรงของคนที่พร้อมในช่วงเวลาใดที่จะดึงดาบกับใครเพื่อที่จะปกป้องโทของเขา. "นี้ย่อมเป็นเครื่องบรรณาการอนุสาวรีย์กับภาพวาด สมควรได้รับอะไรน้อย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในหนังสือของอดอล์ฟ ฮิตเลอร์ โรเซนเบิร์กยอดเยี่ยม เลโอนาร์โด้ มีความคิดเห็นต่อมื้อสุดท้าย " ขั้นเด็ดขาดจากศิลปะที่ตาย ซึ่งยัง fettered ของ votaries โดยประเพณีของในโลกใหม่ของศิลปะที่สมบูรณ์แบบเป็นเพียงที่ประสบความสำเร็จสูง และเมื่อ เลโอนาร์โด้ ยืนอยู่หน้ากำแพงในมิลาน ซึ่งผลงานชิ้นเอกของเขาคือ ถูกประหารชีวิต เมื่อเขาเห็นช่องว่างก่อนที่เขาเขาตัดสินใจว่าเขาควรถ่าย เหมือนคน ทำลายผ่านผนังและเป็นโอกาสเหมาะของหอฉัน เพื่อให้สายตาของพระสงฆ์ ดูระยะทางที่เป็นนิรันดร์ ขณะที่พวกเขากำลังมีความสุขกับสิ่งที่โลก กรอบสถาปัตยกรรมรูปของเขามุ่งขยายพื้นที่จริงท่านอาจารย์ของกฎหมายของมุมมองที่ช่วยให้ผนังด้านข้าง inchine เป็นมุมป้านกับผนังในพื้นหลังที่ 3 หน้าต่างที่มีมุมมองของภูเขาภูมิทัศน์แห่งในแสงนุ่มเย็น นี่คือเบื้องหลังที่เหมาะสำหรับการลาออกของวีรบุรุษผู้ช่วยชีวิต , ผู้ที่ยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนหินท่ามกลางคลื่นโหมกระหน่ำอยู่รอบๆเขาทุกหนึ่งในสาวกของเขาแสดงอารมณ์ของเขาจัดการ ความรู้สึกลึก ๆของเขา ไม่เพียง แต่ในใบหน้าของเขา แต่ยังมือเหยียดออกต่อพระเจ้าของเขา และอาจารย์ เลโอนาร์โดมี striven เพื่อศึกษาลักษณะของทุก ๆ คนเหล่านี้จากงานเขียนของอัครสาวก , รจนา , บรรพบุรุษของคริสตจักรและได้ถ่ายลงในบัญชีมากที่สุดคุณลักษณะเพื่อที่จะได้ใช้ชีวิตแบบนี้การเคลื่อนไหวของมือแยกชาย พร้อมยอมรับมีผื่นและโกรธโฉนดจากผู้บาดเจ็บที่อ่อนโยนที่ยินดีที่จะตามเจ้านายของเขาถึงแก่ความตาย - ชายของร่าเริงอารมณ์ที่ไม่สามารถทำให้ตัวเองเชื่อในอาชญากรรมชั่วร้ายจากความสงสัยที่เล็งเห็นถึงทุกสิ่งทุกอย่าง และรู้สึกมีความพึงพอใจบางอย่างในที่มืด forebodings เห็นของเขา สมหวัง . . . . . . . .ทุกหน้าเป็นกระจกสะท้อนเรื่องของจิตวิญญาณ ทุกความรู้สึกที่สัมผัสได้จากการสอนของความบริสุทธิ์และน่ารักโสดของหัวใจ จากความรักที่แข็งแกร่งที่จะตกอยู่ในระดับต่ำสุด . . . . . . . . บาปมากได้รับการให้อภัยและการลืม แต่ความรู้สึกผิดที่น่ากลัวของยูดาสไปอย่างกระสับกระส่ายที่น่ากลัวของคืนที่ผ่านประวัติศาสตร์ของทุกชาติและภาษาบนโลกมีสีหน้าที่ชั่วร้ายที่สุดของอาชญากรรมทั้งหมด ซึ่งมากกว่าทำลายกว่าชื่อของจูดาส ไม่ได้เป็นหนึ่งในเหล่าอาจารย์ที่พยายามทักษะของพวกเขาในการวาดภาพอาหารมื้อสุดท้ายได้หลงคนบาปให้ไขกระดูกมากนัก เช่น ลีโอนาโด ได้สำเร็จ . . . . . . . ถ้าเราดูที่โกรธ ปีเตอร์ ใครมานั่งใกล้ จูดาส แต่ก็ลุกทันที พร้อมสำหรับการต่อสู้กดมือกับมีดกับด้านข้างของเขา และถามว่า จอห์น ลูกศิษย์ที่รักขององค์พระผู้เป็นเจ้าของเรา ที่อาจารย์บอกจริงๆ แล้วจากนั้นเราเท่านั้นที่เข้าใจความกลัวซึ่งยึดสั่นยูดาสเมื่อเขาเห็นความปั่นป่วนรุนแรงของชายที่พร้อมในขณะใด ๆชักดาบต่อสู้กับใคร เพื่อที่จะปกป้องนายของเขา" นี้ย่อมเป็นเครื่องบรรณาการอนุสาวรีย์เพื่อภาพวาดสมควรไม่มีอะไรน้อยกว่า