Come home before seven."Akashi nodd

Come home before seven."

Akashi nodded.

But Momoi still didn’t let go of the bento wrapped in a cloth that she’d set into his hands, as if she was still thinking. Pink hair had been hurriedly tied into a bun and the apron was still on her, Akashi noted with an amused smile as he patiently waited for her to remember whatever it was she’d stopped him for.

Their daily morning routine was Momoi getting up early to make him breakfast and lunch, Akashi taking his time to get ready. He’d come downstairs dressed and in a suit that Momoi would always spend a few seconds admiring as he’d eat his breakfast and she’d always frown when he said he had to leave.

But she’d always get a kiss that left her breathless for a few moments and smile dreamily at him and walk him to the door, slippers shuffling along the clean floor.

'Drive safe' and 'be nice' were always words she'd tell him, teasing that although he was a good CEO, he was also a mean one at times. He'd look up from putting on his shoes to smirk at her.

"I’ll come back before seven."

"Oh!" her eyes lit up. "I remembered?"

"Hm?"

Momoi smiled.

"Unless you’re in a meeting that has the entire company at risk of being bought out, stop ignoring my calls. Seijuro.”

"…All right.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มาถึงบ้านก่อนเจ็ด"Akashi พยักหน้าแต่โมะโมะอิยังไม่ได้ปล่อยของ bento ที่ห่อในผ้าที่เธอจะตั้งลงในมือของเขา เธอยังคิดว่า ผมสีชมพูมีการรีบผูกเป็นการบุญ และเรือมีอยู่เธอ Akashi กล่าว ด้วยรอยยิ้มที่เราเป็นเขาทนรอเธอจำไว้ว่า สิ่งที่มันเดิมเธอหยุดเขาสำหรับประจำทุกวันเช้าของโมะโมะอิเริ่มต้นทำอาหารเช้าและอาหารกลางวัน Akashi ที่สละเวลาของเขาจะได้ เขาจะมาชั้นล่างแต่งตัวในชุดแบบว่า โมะโมะอิเสมอเวลาสองสามวินาทีที่ชื่นชมเป็นเขาจะกินอาหารเช้า และเธอเสมอจะหน้าบึ้งเมื่อเขากล่าวว่า เขาต้องออกจากการแต่เธอจะเสมอได้รับจูบที่เหลือเธอเบรธเลสสำหรับครู่ dreamily ยิ้มที่เขา และเดินเขาไปที่ประตู รองเท้าแตะสลับตามพื้นสะอาด"ขับปลอดภัย' และ 'มีดี' ได้เสมอคำเธอจะบอกเขา ล้อเล่นว่า แต่เขาเป็น CEO ที่ดี เป็นยังหมายความว่าหนึ่งครั้ง เขาจะค้นหาได้จากการวางไว้ในรองเท้าของเขา smirk ที่เธอ"ฉันจะกลับมาก่อนเจ็ด""โอ้" เธอตาสว่างขึ้น "ฉันจำได้""Hm"โมะโมะอิยิ้ม"คุณอยู่ในการประชุมที่มีทั้งบริษัทที่ถูกซื้อออก หยุดละเว้นโทรศัพท์ของฉัน Seijuro ""…ก็ได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มาที่บ้านก่อนที่เจ็ด. " Akashi พยักหน้าแต่ Momoi ยังไม่ปล่อยให้ไปของเบนโตะห่อผ้าว่าเธอจะตั้งไปอยู่ในมือของเขาราวกับว่าเธอยังคงคิด. ผมสีชมพูได้รับการผูกรีบเข้าไปในขนมปังและ ผ้ากันเปื้อนยังคงอยู่ในของเธอ Akashi กล่าวด้วยรอยยิ้มขบขันขณะที่เขาอดทนรอให้เธอจำได้ว่ามันเป็นสิ่งที่เธอจะหยุดเขาสำหรับเช้าประจำวันของพวกเขาได้รับการ Momoi ได้รับการขึ้นต้นที่จะทำให้เขาเช้าและอาหารกลางวัน, Akashi การของเขา เวลาที่จะได้รับการพร้อม. เขาต้องการมาแต่งตัวชั้นล่างและในชุดสูทที่ Momoi มักจะใช้เวลาไม่กี่วินาทีชื่นชมในขณะที่เขาอยากกินอาหารเช้าของเขาและเธอมักจะขมวดคิ้วเมื่อเขาบอกว่าเขาต้องออกแต่เธอมักจะต้องการ ได้รับจูบที่เหลือหายใจของเธอสำหรับสักครู่และรอยยิ้มฝันที่เขาและเขาเดินไปที่ประตู, รองเท้าแตะสับไปตามพื้นสะอาด'ขับปลอดภัย' และ 'ดี' ได้เสมอคำพูดที่เธอบอกเขาล้อเล่นว่า แม้ว่าเขาจะเป็นซีอีโอที่ดีเขาก็ยังเป็นค่าเฉลี่ยในช่วงเวลาหนึ่ง. เขาจะมองขึ้นจากการวางรองเท้าของเขาเพื่อที่เธอยิ้ม"ฉันจะกลับมาก่อนที่จะเจ็ด." "Oh!" ดวงตาของเธอสว่างขึ้น "ผมจำได้?" "หืม?" Momoi ยิ้ม"ถ้าคุณอยู่ในการประชุมที่มีทั้ง บริษัท ที่มีความเสี่ยงที่จะถูกซื้อมาหยุดไม่สนใจสายของฉัน. Seijuro." "... ใช่ทั้งหมด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กลับบ้านก่อนเจ็ด "



โมโมอิกาชิพยักหน้า แต่ยังไม่ได้ปล่อยกล่องห่อผ้าที่เธอตั้งไว้ในมือของเขา หากเธอยังคิด ผมสีชมพูถูกรีบผูกลงในขนมปังและผ้ากันเปื้อนยัง เธอกล่าวด้วยรอยยิ้มขบขันคาชิที่เขาเฝ้ารอเธอ จำอะไรก็หยุดเขาได้ . . . . . .

กิจวัตรตอนเช้าของทุกวัน คือ โมโมอิ ตื่นแต่เช้า เพื่อให้เขา อาหารเช้า และ อาหารกลางวัน คาชิ สละเวลาของเขาเพื่อเตรียมพร้อม เขาลงมาข้างล่างในชุดสูทที่สวมใส่และโมโมอิ มักจะใช้เวลาไม่กี่วินาทีเขาจะนิยมกินของเขา และเธอก็มักจะขมวดคิ้วเมื่อเขากล่าวว่าเขาได้ทิ้ง

แต่เธอมักจะได้รับจูบที่ทิ้งเธอหอบสักครู่แล้วยิ้มอย่างเพ้อฝันที่เขาและเดินไปที่ประตู รองเท้าแตะเดินลากเท้าไปตามพื้นสะอาด

'drive ปลอดภัย ' และ ' ดี ' เป็นคำที่เธอจะบอกเขาว่า ล้อที่แม้ว่าเขาจะเป็นผู้บริหารที่ดี เขายัง หมายถึงหนึ่งครั้ง เขาจะดูจากใส่รองเท้าของเขาเพื่อเยาะเย้ยเธอ

" ฉันจะกลับมาก่อนเจ็ด "

" โอ้ !" ตาเธอสว่างขึ้น " จำได้มั้ย ? "

" หือ ? "

โมโมอิ ยิ้ม

" ถ้าคุณอยู่ในที่ประชุมนั้นมีทั้ง บริษัท มีความเสี่ยงของการซื้อออก หยุดไม่รับโทรศัพท์ฉัน เซอิจูโร่ "

" . . . . . . . เอาล่ะ