“No need.” She whisked So, there wa

“No need.” She whisked So, there was only one option left: we had to build a bridge across the torrent.
While my wife and I took turns using the only spoon we had to scoop the rice, two or three men who had already eaten went to look for long stems of bamboo among the clumps that lined our path. We were lucky to have a couple of Hmong brothers as our guides. During the past five years, I had never seen anyone use a knife as deftly as the people of this tribe, especially when they used it to cut wood in the jungle. Cutting bamboo stems from their clump is highly skilled work for jungle dwellers. They’d pay for a mistake with their lives, as offerings to the Lord of the Jungle. Stories of chests pierced, throats gashed and main arteries slashed by bamboo stems were common in the mountains. Once, I saw a friend of mine knocked down for the count after a bamboo stem he was cutting had swung back and hit him right on the forehead. Only an expert could tell how the top of the stems intertwined and in which direction they’d swing when you hacked them at the base.
I had hardly started to roll myself a cigarette in a leaf after lunch than the hacking of bush knifes on bamboo stems started up. It resounded above the sizzle of the rain on the treetops and the roaring of the rapids, forming an odd rhythmic tune only its composer could fully appreciate and understand.
‘Even on our way to defeat, we still have to overcome obstacles,’ I thought as I puffed clouds of smoke into the air.
It didn’t take long to gather the amount of long stems we needed. The strongest man in our group was chosen to walk some distance upstream in order to drift back with the current and grab a branch of the nearest treetop in front of us. As we extended the first bamboo stem from the bank, his duty was to fasten it to one of the branches slightly above water level. The second stem was then held out parallel to the first and again my friend tied it tightly to the branch. Our makeshift bridge was beginning to take shape.
One of us crawled on it and sat astride the stems, helping to put in place two more big bamboo stems so that they reached the next bush further out in the stream. We used the same method to place stems from one bush to the next, tying them up securely with rope or creepers while some of us waited in the water to grab the stems and coordinate all the work. We all helped one another and did whatever had to be done as best we could. Boisterous shouts kept resounding and sometimes those who had to stay in the water for hours on end would complain about the cold. The rain was still falling and the current kept flowing furiously.
Before dusk, the bamboo bridge over the rapids was finally ready. Its width was that of two stems laid across the stream in a zigzag course of four or five segments. It stretched just above the water and kept wobbling with the swaying bushes we used as poles. At waist level, along the whole length, we had tied a thin rope for our balance, to grab and pull as we walked across.
We gathered our weapons and personal belongings and started to cross one at a time. It was only then that we noticed that the big monitor lizard stuck on a branch on the opposite bank was no longer there. In its struggle it must have been whisked away by the current while we were busy building the bridge.

I learned about my mother’s death in November 1977, almost four months after she had died. I was then staying on the Hin Rong Kla mountain range. The letter reached me, long after the sun had set behind the ridge, as I sat in a meeting with several of my friends. I unfolded it and read it under torchlight; when I was fully acquainted with its contents, I slung the rifle over my shoulder and left the hut quietly to walk alone on a small jungle path under the sparse light of the moon and stars filtering through the branches.
I don’t know how long I sat against a tree trunk, my face pressed against the barrel of the rifle. I only know the tears that ran down the barrel to the chamber of the assault rifle glistened in the dark and seemed like they would never end.
Near dawn, I found myself in the hut, gazing mournfully at the fire we had built to protect ourselves from the cold. The flames were blurred as if the fire stood behind a sheet of clear water. When I blinked, they heaved along with the folds of the water curtain. My soul mate was stroking my arm as if to let me know that no matter what, we still had each other and I wasn’t alone.
I knew that, yet I couldn’t help but recall that horse-shaped piggy bank. I would have liked to have told Mother that I had never thought of taking advantage of her or the three young ones. If I had taken the five-baht note to play cards with my friends at the back of the market, it was because I thought it would be a way out of the situation we faced. I never intended to make Mother grieve; I had only forgotten to think carefully enough, that some solutions may make a bad situation worse.

The sun began to set very rapidly. I lifted the knapsack which only held the manuscripts of short stories I had written and slung it

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ไม่จำเป็นต้อง" นาง whisked นั้น มีตัวเลือกเดียวซ้าย: เรามีการสร้างสะพานข้ามฝนตกหนักในขณะที่ผมและภรรยาได้เปิดใช้เลยตักข้าวช้อนเดียว สอง หรือสามคนที่ได้กินแล้วไปหาลำยาวของไม้ไผ่ในกระจุกที่เรียงเส้นทางของเรา โชคดีได้คู่ของพี่น้องม้งเป็นคู่มือของเราได้ ในช่วง 5 ปีที่ผ่านมา ฉันไม่เคยเห็นใครใช้มีด deftly เป็นคนของเผ่านี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกเขาใช้ในการตัดไม้ในป่า ตัดลำไม้ไผ่จากกอของพวกเขาเป็นงานที่มีทักษะสูงสำหรับชาวป่า พวกเขาจะต้องจ่ายสำหรับความผิดพลาดกับชีวิตของพวกเขา เพื่อพระเจ้าของป่า เรื่องราวของทรวงอก pierced, gashed ลำคอ และหลอดเลือดแดงหลักเฉือน ด้วยลำไม้ไผ่อยู่ทั่วไปในภูเขา เมื่อ เห็นเพื่อนของฉันโบว์ลิ่งลงสำหรับการตรวจนับหลังจากก้านไม้ไผ่ที่เขาถูกตัด swung กลับ และตีเขาบนหน้าผาก เฉพาะผู้เชี่ยวชาญสามารถบอกวิธีเจอด้านบนของลำต้น และในทิศทางที่พวกเขาจะแกว่งเมื่อคุณ hacked ที่ฐานผมแทบไม่มีเริ่มมวนเองมีในใบไม้หลังอาหารกลางวันกว่าแฮ็คบุช knifes บนลำไม้ไผ่เริ่มต้นขึ้น มัน resounded เหนือขึ้นเสียงฝนบนทรีท็อปส์และคำรามแก่ง ขึ้นรูปเป็นคี่จังหวะเพลงเฉพาะของผู้ประพันธ์อย่างเต็มสามารถชื่นชม และเข้าใจ'แม้ในทางกำจัด เรายังต้องฟันฝ่าอุปสรรค ฉันคิดฉันหลงไหลเมฆควันในอากาศมันไม่นานยอดของลำต้นยาวที่เราต้องการรวบรวม คนแข็งแกร่งในกลุ่มของเราได้รับเลือกให้เดินห่างต้นน้ำเพื่อดริฟท์กลับกับปัจจุบัน และคว้าสาขาของแอ็ดสุดเกตุ เป็นเราขยายก้านไม้ไผ่แรกจากธนาคาร หน้าที่ถูกติดให้สาขาอยู่เหนือระดับน้ำเล็กน้อยอย่างใดอย่างหนึ่ง ก้านที่สองจัดขึ้นแล้วออกคู่ขนานแรก และอีกครั้ง เพื่อนมัดมันแน่นไปสาขา สะพานของเราติดที่เริ่มก่อตัวหนึ่งเราตระเวนบน และนั่งคร่อมท่อนลำต้น ช่วยเก็บไว้ที่ลำต้นสองไม้ไผ่ขนาดใหญ่เพิ่มเติมเพื่อให้เข้าถึงหน้าโปรทีเพิ่มเติมออกในกระแส เราใช้วิธีเดียวกันวางลำจากบุชหนึ่งไป ผูกให้ค่าอย่างปลอดภัย ด้วยเชือกหรือไม้เลื้อยในขณะที่เรารอน้ำคว้าลำต้น และประสานงานทั้งหมด เราทั้งหมดช่วยกัน และทำอะไรก็จะทำดีสุดเราสามารถ การตะโกนอึกทึกเก็บ resounding และบางครั้งผู้ที่ได้พำนักอยู่ในน้ำเป็นชั่วโมง จะบ่นหนาว ฝนก็ยังคงตกลง และปัจจุบันยังคงไหลอย่างดุเดือดก่อนค่ำ สะพานไม้ไผ่ข้ามแก่งถูกสุดพร้อม ความกว้างเป็นที่วางขวางลำธารในคอร์ส zigzag สี่ หรือห้าส่วนลำที่สอง มันยืดเหนือน้ำ และเก็บ wobbling กับพุ่มไม้ต้นที่เราใช้เป็นเสา ระดับเอว ตามความยาวทั้งหมด เราได้ผูกเชือกบางสำหรับยอดดุลของเรา การคว้าดึงเราเดินผ่านเรารวบรวมอาวุธและเรื่อย ๆ ส่วนตัวของเรา และเริ่มข้ามครั้ง มันมีเท่า นั้นที่เราสังเกตเห็นว่า จิ้งจกจอใหญ่ติดอยู่บนสาขาธนาคารตรงข้ามไม่มี ในการต่อสู้ของ มันต้องมีการ whisked ไป โดยปัจจุบันขณะที่เรากำลังสร้างสะพานฉันเรียนรู้เกี่ยวกับความตายของแม่ใน 1977 พฤศจิกายน เกือบสี่เดือนหลังจากเธอเสียชีวิต ฉันได้แล้วอยู่เทือกเขาหินร่องกล้า จดหมายถึงฉัน ยาวหลังจากดวงอาทิตย์มีตั้งหลังริดจ์ เป็นฉันนั่งประชุมด้วยเพื่อน ผม unfolded มัน และอ่านภายใต้ torchlight เมื่อฉันถูกเต็มความคุ้นเคยกับเนื้อหา ฉัน slung ปืนที่เหนือไหล่ของฉัน และปล่อยฮัทเงียบ ๆ ไปคนเดียวเดินบนเส้นทางป่าขนาดเล็กภายใต้แสงของดวงจันทร์และดาวที่กรองผ่านสาขาบ่อฉันไม่รู้ว่าเวลาผมนั่งกับลำ กดใบหน้าของฉันกับกระบอกของปืน เท่าทราบน้ำตาที่วิ่งลงกระบอกกับหอการค้าของการโจมตี ปืน glistened ในมืด และดูเหมือนพวกเขาจะไม่สิ้นสุดใกล้รุ่ง พบตัวเองในฮัท พร้อม mournfully ที่ไฟเราได้สร้างขึ้นเพื่อปกป้องตัวเองจากความหนาว เปลวไฟถูกเบลอว่าไฟยืนหลังแผ่นของน้ำ เมื่อฉันคันนั้นกะพริบ พวกเขา heaved กับพับของม่านน้ำ คู่ของฉันถูกตบแขนของฉันว่าให้ฉันรู้ว่าไม่ว่าอะไร เรายังมีกัน และฉันไม่ได้คนเดียวฉันรู้ แต่ฉันไม่สามารถช่วย แต่นึกว่า ม้ารูปกระปุกออมสิน ผมจะชอบไปบอกแม่ที่ฉันไม่เคยมีความคิดของการใช้ประโยชน์จากเธอหรือคนหนุ่มสาวทั้งสาม ถ้าผมได้ทำหมายเหตุห้าบาทไปเล่นไพ่กับเพื่อนทางตลาด เป็น เพราะฉันคิดว่า มันจะเป็นลักษณะสถานการณ์ที่เราเผชิญ ฉันไม่เคยตั้งใจให้แม่น้ำตาตกใน ฉันเท่านั้นลืมคิดอย่างรอบคอบพอ แก้ไขปัญหาบางอย่างอาจทำให้แย่ลงเป็นสถานการณ์เลวร้ายดวงอาทิตย์เริ่มตั้งอย่างรวดเร็ว ฉันยก knapsack ซึ่งจัดขึ้นเป็นเรื่องสั้นที่ฉันได้เขียน และ slung มันเท่านั้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ไม่จำเป็น " เธอแกว่งแล้ว มีเพียงหนึ่งตัวเลือกซ้าย : เราต้องสร้างสะพานใน Torrent .
ในขณะที่ภรรยาของฉันและฉันได้เปิดใช้แค่ช้อน เราต้องตักข้าว สอง หรือ สามคนก็กินไปดูยาวลำต้นไม้ไผ่ของ กระจุกที่เรียงรายเส้นทางของเรา เราโชคดีที่จะมีคู่ของพี่น้องม้งเป็นคำแนะนำของเรา ในช่วงที่ผ่านมาห้าปีผมไม่เคยเห็นใครใช้มีดอย่างคล่องแคล่ว เป็นคนเผ่านี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกเขาใช้มันเพื่อตัดไม้ในป่า ตัดไม้ไผ่จากกอต้นของพวกเขาคืองานที่มีทักษะสูงที่อาศัยอยู่ในป่า พวกเขาจะจ่ายสำหรับการผิดพลาดกับชีวิตเป็นบูชาแด่พระเจ้าของป่า เรื่องราวของทรวงอกเจาะคอ และหลัก gashed หลอดเลือดแดงเฉือนโดยไม้ไผ่ลำต้นถูกพบในภูเขา ครั้งหนึ่งที่ฉันเห็นเพื่อนของฉันล้มลงสำหรับการนับหลังจากที่เขาตัดไม้ไผ่ลำต้นมี swung กลับไปต่อยขวาบนหน้าผาก แต่ผู้เชี่ยวชาญจะบอกวิธีการด้านบนของลำต้นพันและในทิศทางที่พวกเขาจะแกว่งเมื่อคุณตัดมันที่ฐาน
ผมแทบจะม้วนตัวจุดบุหรี่ในใบหลังมื้อเที่ยงกว่าการแฮ็คของพุ่มไม้มีดบนไม้ไผ่ลำต้นเริ่มขึ้น มันทั้งเหนือซ่าของฝน บนยอดไม้ และเสียงคำรามของแก่ง เป็นรูปแปลกๆ จังหวะของเพลงเท่านั้น นักแต่งเพลงอย่างชื่นชมและเข้าใจ .
'even ในทางของเราที่จะเอาชนะ เราก็ต้องเอาชนะอุปสรรค' ฉันคิดว่าฉันอ้วน เมฆของควันในอากาศ .
มันไม่ได้ใช้เวลานานในการรวบรวมยอดของลำต้นยาวที่เราต้องการ ชายที่แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่มของเราเลือกที่จะเดินระยะทางที่ต้นน้ำเพื่อดริฟท์ กลับกับปัจจุบัน และคว้ากิ่งของต้นไม้ที่อยู่ใกล้ที่สุด ต่อหน้าเรา ในขณะที่เราขยายไผ่ต้นแรกจากธนาคารหน้าที่ของเขาคือการยึดมันในหนึ่งกิ่งเล็กน้อยเหนือระดับน้ำ ต้นที่สองจัดขึ้นแล้วออกขนานแรก และอีกเพื่อนมัดไว้แน่นกับกิ่งไม้ สะพานชั่วคราวของเราเริ่มเป็นรูปเป็นร่าง
คนคลานบนมันและนั่งคร่อม ลำต้น ช่วยในการวางในสถานที่ใหญ่สองต้นเพื่อให้พวกเขามากขึ้น ไผ่ถึงบุชต่อไปต่อไปในกระแสเราใช้วิธีเดียวกันกับที่ต้นจากบุชไปผูกไว้กับเชือกหรือเถาวัลย์อย่างปลอดภัยในขณะที่เรารอในน้ำคว้าต้นและประสานงานทุกงาน เราช่วยกันและกัน และทำสิ่งที่ต้องทำเท่าที่เราจะทำได้เสียงตะโกนดังก้องอึกทึกเก็บและบางครั้งผู้ที่ต้องอาศัยอยู่ในน้ำสำหรับชั่วโมงบนจุดสิ้นสุดจะบ่นเกี่ยวกับความเย็น ฝนก็ยังตกอยู่ และปัจจุบันยังคงไหลแรง
ก่อนมืด , สะพานไม้ไผ่ข้ามแก่งก็พร้อม ความกว้างเป็นสองก้าน วางข้ามลำธารแบบซิกแซกหลักสูตรสี่หรือห้ากลุ่มมันยืดเหนือน้ำและเก็บไหวโยกเยกกับพุ่มไม้ที่เราใช้เป็นเสา ระดับเอว พร้อม ทั้งความยาว เราผูกเชือกเพื่อความสมดุลของเราที่จะคว้าและดึงเราเดินข้าม
เรารวบรวมอาวุธและข้าวของส่วนตัวของเรา และเริ่มข้ามหนึ่งครั้งมันเป็นเพียงแล้วที่เราสังเกตเห็นว่าจิ้งจกจอใหญ่ติดอยู่บนกิ่งไม้ในฝั่งตรงข้ามก็ไม่มี ในการต่อสู้มันต้องถูกดึงตัวออกไป โดยปัจจุบัน ในขณะที่เรากำลังสร้างสะพานยุ่ง

ฉันเรียนเกี่ยวกับแม่ของฉันตายในพฤศจิกายน 1977 เกือบสี่เดือนหลังจากที่เธอเสียชีวิต ผมก็พักอยู่บนภูหินร่องกล้า ภูเขาช่วง จดหมายถึงฉันหลังจากที่ดวงอาทิตย์ตั้งหลังสันเขา ขณะที่ข้าพเจ้านั่งอยู่ในที่ประชุมด้วย หลายเพื่อนของฉัน ฉันห่อมันและอ่านมันภายใต้คบไฟ ; เมื่อฉันเป็นอย่างคุ้นเคยกับเนื้อหาของมัน ผมสะพายปืนไว้บนบ่าซ้ายกระท่อมเงียบไปเดินคนเดียวบนเส้นทางป่าขนาดเล็กภายใต้แสงเบาบางของดวงจันทร์และดาว
การกรองผ่านสาขาผมไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้วที่ฉันนั่งกับลำต้นของต้นไม้ , หน้ากดต่อบาร์เรลของปืน ผมรู้แค่ว่าน้ำตาที่วิ่งลงถังเพื่อห้องของปืนไรเฟิล glistened ในที่มืด และดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่มีวันจบ
ใกล้รุ่ง , ฉันพบตัวเองในกระท่อม , จ้องเศร้าสร้อยที่ยิงเราได้สร้างขึ้นเพื่อปกป้องตัวเองจากความหนาวเปลวไฟเบลอเหมือนไฟยืนอยู่ข้างหลังแผ่นใส . เมื่อฉันกระพริบตา เขาทั้งตัวพร้อมกับเท่าของน้ำ ผ้าม่าน เนื้อคู่ของฉันคือลูบแขนฉันราวกับจะบอกให้ฉันรู้ว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เรายังคงมีกันและฉันก็ไม่ได้อยู่คนเดียว
ฉันรู้ แต่ฉันไม่สามารถช่วย แต่จำได้ว่าม้ารูปลูกหมูธนาคารผมจะชอบที่จะได้บอกแม่ว่า ผมไม่เคยคิดเอาเปรียบเธอหรือสามคนหนุ่มสาว ถ้าผมเอา 5 บาท หมายเหตุ ไปเล่นไพ่กับเพื่อนๆ ที่ด้านหลังของตลาด มันเป็นเพราะ ฉันคิดว่ามันคงเป็นทางออกของสถานการณ์ที่เราต้องเผชิญ ผมไม่เคยตั้งใจที่จะทำให้แม่เสียใจ ผมก็ลืมคิดให้ดีพอบางโซลูชั่นที่อาจทำให้สถานการณ์เลวร้าย

อาทิตย์เริ่มตั้งค่าอย่างรวดเร็ว ผมยกเป้ซึ่งจัดขึ้นต้นฉบับเรื่องสั้นที่ผมเขียนและสะพายมันไว้