AnalysisIt is very likely that the

Analysis

It is very likely that the Knight’s Tale was written before the Canterbury Tales as a whole project was planned, and so it has the unusual status of being both a part of the tales as a whole, but also a separate work of literature in its own right (though the text has been adapted into the Tales – lines 875-92). It is a very free adaptation of a story by an Italian writer, Boccaccio, whom it seems clear Chaucer very much admired. Chaucer – as he regularly does – hugely compresses the story into the Tale, and adds material heavily influenced by his philosophical hero Boethius (including Theseus’ “First Mover” speech).

The Tale is undoubtedly a romance as Chaucer presents it, supposedly a true history of many hundreds of years ago told by an authoritative, high-status figure (in this case the Knight). Yet Chaucer never merely adopts a literary tradition without commenting on it, and the oddities of the Tale often lie in the way it over-stresses the traditional things expected of a romance of its genre.

For example, the question of status (raised at the end of the General Prologue when the Host – perhaps duplicitously – has the Knight picked as the first teller) and rank is immediately raised by the progression of the tale. The Knight begins not with the main characters of the tale, Arcite and Palamon, but instead, he begins at the apex of society, describing the exploits of Theseus of Athens, working downward until he reaches the less distinguished Theban soldiers.

Moreover, the tale is deeply improbable in all sorts of ways, and the situation and the moral questions it poses seem more important than the qualities of the individual characters. Characters, in fact, exist only to be moved by the events of the story: to be imprisoned and set free whenever the plot demands, or to fall in love at first sight when it is dramatically convenient. Even the characters acknowledge their lack of free will within the story. The two knights pray to Venus for a literal deus ex machine, for they are unable to control their own fate. The Knight's Tale very openly acknowledges the role of fate through the gods: Palamon leaves his fate to theology, blaming his fate on Venus, Juno and Saturn.

Arcite and Palamon as characters, then, without any real autonomy and speaking only formal, elegant laments, are virtually indistinguishable from each another. There is no information on which a reader may base an opinion on their respective virtues. Emelye is equally something of a cardboard-cutout, rather than a fully rounded character (compare her, for example, with the garrulous, fully-individualised Wife of Bath). The Knight describes her as a typical fairy-tale maiden ­ though there is an interesting inversion of the usual formula in that her suitors, not her, are the ones imprisoned in a tower. She even first appears in a garden, a pastoral symbol that balances both purity and fertility.

Emelye proves a problematic character in the scheme of the story. Arcite and Palamon are prepared to fight to the death for her love, despite the fact that neither have had any significant contact with her, nor have any idea whether she would love either man. Yet Theseus accepts this code of conduct and offers the queen's sister as a prize for the two men, whom he previously had imprisoned and had threatened with death only moments before.

The Knight's Tale adheres to traditional values of chivalric, knightly honor in which there are strict codes of behavior which one must follow. This code of chivalry is not necessarily polite and decent, and Chaucer is always keen to draw attention to how unheroic such behavior seems. Within the morality of the tale, for example, Theseus' sudden decision to ransack Thebes to right a wrong is perfectly acceptable as punishment for a transgression against the honor of the dead soldiers; modern and medieval readers alike might feel somewhat differently. Finding them fighting, Theseus condemns condemns Arcite's and Palamon's actions not because they were fighting, but because they did not do so under the proper rules of a duel.

One interpretation of the tale might therefore see Chaucer as almost parodying – showing the ridiculousness of – such masculine, chivalric codes. Or is Chaucer rather parodying the genre – romance – in which such actions are endorsed? Immediately, in this first tale, the looming question of tone hangs over the tale. Where does the Knight’s voice stop and Chaucer’s begin? If there is parody involved in this tale, is it supposed to sit in Chaucer’s mouth, or in the Knight’s? The dramatic nature of the tales themselves make it extremely difficult to pin them down to a single, univocal interpretation.

Emelye is also the first of a series of interesting portrayals of females in the Tales. Emelye is, almost, a stereotype of a female character: though, significantly, her will is laid out as entirely separate to her actions. She does not wish to marry either of the knights, preferring

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วิเคราะห์เป็นไปได้มากว่า เรื่องของอัศวินเขียนก่อนแคนเตอร์บรีทั้งหมดวาง แผนโครงการ และเพื่อให้ มีสถานะผิดปกติทั้งสองมีส่วนของนิทานทั้งหมด แต่แยกทำงานวรรณกรรมในสิทธิของตนเอง (แม้ว่าข้อความที่มีการดัดแปลงนิทาน – บรรทัด 875-92) มันเป็นการปรับตัวมากฟรีของเรื่องโดยมีนักเขียนอิตาเลียน ควอดแฟมิลี่ ที่ดูเหมือนชัดเจน Chaucer ชื่นชมมาก Chaucer – เขาไม่สม่ำเสมอ – อย่างมหาศาลบีบเรื่องเป็นเรื่องราว และเพิ่มวัสดุรับอิทธิพล โดยฮีโร่ของเขาปรัชญา Boethius (รวม Theseus "Mover แรก" เสียง)นอกจากนี้เรื่องราวไม่ต้องสงสัยเป็นรักเป็น Chaucer แสดง คาดคะเนประวัติจริงของหลายร้อยปีแล้วบอกตามรูปมีสิทธิ์ สถานะสูง (ในกรณีนี้อัศวิน) ยัง Chaucer ไม่เพียงใช้ประเพณีวรรณกรรมโดยไม่แสดงความคิดเห็นใน และแสตมป์ตลกของเรื่องมักจะอยู่ในลักษณะที่มันมากกว่าความเครียดสิ่งดั้งเดิมของรักของประเภทของเช่น คำถามสถานะ (ยกที่ปกติทั่วไปเมื่อโฮสต์มีอัศวินรับเป็นรับจ่ายเงินครั้งแรก –บางที duplicitously –) และอันดับทันทียกกำลัง โดยความก้าวหน้าของเรื่อง อัศวินเริ่มไม่ มีตัวละครหลักของเรื่อง Arcite และ Palamon แต่แทน เขาเริ่มที่ปลายของสังคม อธิบายการโกงของ Theseus แห่งเอเธนส์ ทำงานจนถึงทหารทีบันแตกต่างน้อยลงนอกจากนี้ เรื่องเตรียมลึกในวิธีการเรียงลำดับทั้งหมด และสถานการณ์และคำถามทางศีลธรรมที่จะก่อให้เกิดดูเหมือนจะสำคัญกว่าคุณภาพของอักขระแต่ละตัว ตัวอักษร ในความเป็นจริง มีอยู่เท่านั้นจะถูกย้าย โดยเหตุการณ์ของเรื่อง: ถูกจำคุก และตั้งฟรีเมื่อใดก็ ตามที่ต้องการพล็อต หรือตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็นอย่างสะดวกสบาย แม้ตัวละครยอมรับขาดความในเรื่องราว อัศวินสองอธิษฐานให้วีนัสสำหรับดิวซ์อักษรเช่นเครื่อง สำหรับพวกเขาไม่สามารถควบคุมโชคชะตาของตนเอง เรื่องของอัศวินมากเปิดเผยรับทราบบทบาทของโชคชะตาผ่านเทพเจ้า: Palamon ออกชะตากรรมของเขาศาสนา blaming ชะตากรรมของเขาบนดาวศุกร์ จูโน และดาวเสาร์Arcite และ Palamon เป็นอักขระ แล้ว ไม่มีอิสระจริงและพูดอย่างเป็นทางการเท่านั้น หรูหราไม่วาย จำแนกได้จากแต่ละ มีข้อมูลที่ผู้อ่านอาจฐานเห็นคุณค่าของพวกเขาเกี่ยวข้อง Emelye เท่าเทียมกันเป็นสิ่งของกระดาษแข็งคัท มากกว่าตัวกลมเต็ม (เปรียบเทียบเธอ เช่น กับ garrulous เต็มส่วนภรรยาอาบน้ำ) อัศวินอธิบายเธอเป็นกลางเรื่องทั่วไปมีกลับที่น่าสนใจของสูตรปกติที่ suitors เธอ ไม่เธอ เป็นคนที่ถูกจำคุกในหอ เธอแม้แรกปรากฏในสวน สัญลักษณ์พระที่บริสุทธิ์และความอุดมสมบูรณ์Emelye proves a problematic character in the scheme of the story. Arcite and Palamon are prepared to fight to the death for her love, despite the fact that neither have had any significant contact with her, nor have any idea whether she would love either man. Yet Theseus accepts this code of conduct and offers the queen's sister as a prize for the two men, whom he previously had imprisoned and had threatened with death only moments before.The Knight's Tale adheres to traditional values of chivalric, knightly honor in which there are strict codes of behavior which one must follow. This code of chivalry is not necessarily polite and decent, and Chaucer is always keen to draw attention to how unheroic such behavior seems. Within the morality of the tale, for example, Theseus' sudden decision to ransack Thebes to right a wrong is perfectly acceptable as punishment for a transgression against the honor of the dead soldiers; modern and medieval readers alike might feel somewhat differently. Finding them fighting, Theseus condemns condemns Arcite's and Palamon's actions not because they were fighting, but because they did not do so under the proper rules of a duel.One interpretation of the tale might therefore see Chaucer as almost parodying – showing the ridiculousness of – such masculine, chivalric codes. Or is Chaucer rather parodying the genre – romance – in which such actions are endorsed? Immediately, in this first tale, the looming question of tone hangs over the tale. Where does the Knight’s voice stop and Chaucer’s begin? If there is parody involved in this tale, is it supposed to sit in Chaucer’s mouth, or in the Knight’s? The dramatic nature of the tales themselves make it extremely difficult to pin them down to a single, univocal interpretation.Emelye is also the first of a series of interesting portrayals of females in the Tales. Emelye is, almost, a stereotype of a female character: though, significantly, her will is laid out as entirely separate to her actions. She does not wish to marry either of the knights, preferring

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การวิเคราะห์มันมีโอกาสมากที่เรื่องเล่าของอัศวินที่เป็นลายลักษณ์อักษรก่อนตำนานเก็นจิเป็นโครงการทั้งหมดถูกวางแผนและดังนั้นจึงมีสถานะผิดปกติของการเป็นทั้งส่วนหนึ่งของเรื่องราวทั้งหมด แต่ยังแยกงานวรรณกรรมในสิทธิของตนเอง ( แต่ข้อความที่ได้รับการดัดแปลงเป็นนิทาน และเส้น 875-92 ) มันคือการปรับตัวฟรีมากของเรื่องโดยนักเขียน , อิตาลี boccaccio ซึ่งดูเหมือนว่าชัดเจนชอเซอร์มากชื่นชม ชอเซอร์–เขาเป็นประจำไม่–เรื่องราวในเทพนิยาย บีบอัดอย่างมหาศาล และเพิ่มวัสดุ อิทธิพลอย่างมากจากของเขาปรัชญา ( รวมถึงฮีโร่เบอธีซีอุส " ผู้เสนอญัตติแรก " )เรื่องราวคือไม่ต้องสงสัยโรแมนติกเป็นชอเซอร์แสดงคาดคะเนประวัติที่แท้จริงของหลายร้อยปีแล้ว บอกเป็นเผด็จการ คิดสถานะสูง ( ในกรณีนี้ อัศวิน ) ยังไม่เคยใช้ประเพณีวรรณกรรมชอเซอร์เพียงโดยไม่ต้องแสดงความคิดเห็นในมันและแปลกประหลาดของเรื่องมักจะอยู่ทางเหนือ เน้นแบบดั้งเดิม สิ่งที่คาดหวังจากความรักของประเภทของมันตัวอย่างเช่น คำถามของสถานะ ( เลี้ยงในตอนท้ายของคำนำทั่วไปเมื่อโฮสต์–บางที duplicitously –มีอัศวินเลือกเป็นเทลเลอร์ครั้งแรก ) และอันดับจะขึ้นทันที โดยความก้าวหน้าของเรื่องราว อัศวินเริ่มต้นไม่ได้กับตัวละครหลักของเรื่องและ arcite ปาลามอน แต่เขาเริ่มต้นที่ปลายของสังคม การใช้ประโยชน์ของเธซีอุส เอเธนส์ ทำงานลงจนกว่าจะถึงทหาร Theban โดดเด่นน้อยลงนอกจากนี้ เรื่องที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ ลึก ทุกวิธี และสถานการณ์และจริยธรรม คำถามอาจดูสำคัญกว่าคุณภาพของตัวละครแต่ละตัว ตัวละคร ในความเป็นจริง มีเพียงที่จะถูกย้ายโดยเหตุการณ์ของเรื่อง : เป็น ขัง และตั้งฟรีเมื่อใดก็ตามที่แปลงความต้องการหรือรักแรกพบเมื่อมันสะดวกมาก แม้ตัวละครยอมรับพวกเขาขาดอิสระในเรื่องนี้ สองอัศวินภาวนาให้วีนัสเป็นอักษร Deus Ex เครื่อง , สำหรับพวกเขาไม่สามารถควบคุมโชคชะตาของตนเอง เรื่องเล่าของอัศวินมาก ตรงไปตรงมา ยอมรับบทบาทของโชคชะตา ผ่านพระ : ปาลามอนใบชะตาของเขากับเทววิทยา โทษโชคชะตาของเขาบนดาวศุกร์ จูโน่ และดาวเสาร์และ arcite ปาลามอนเป็นอักขระ แล้ว ไม่มี จริง อิสระและการพูดอย่างเป็นทางการ หรูๆ มีแทบจะแยกไม่ออกจากกัน ไม่มีข้อมูลที่ผู้อ่านอาจจะยึดความเห็นของตนด้วยคุณธรรม emelye เท่าเทียมกันบางอย่างของกระดาษแข็ง cutout มากกว่าตัวละครกลม พร้อมเปรียบเทียบเธอ ตัวอย่างเช่นกับจ้อ อย่างเต็มที่ individualised ภรรยาของอ่างอาบน้ำ ) อัศวินอธิบายเธอเหมือนเทพนิยายทั่วไปครั้งแรกองแม้ว่ามีที่น่าสนใจการผกผันของสูตรปกติใน suitors ของเธอ ไม่ใช่ของเธอ เป็นคนที่ถูกขังในหอคอย เธอแรกปรากฏในสวน , พระสัญลักษณ์สมดุลทั้งความบริสุทธิ์และความอุดมสมบูรณ์emelye พิสูจน์ตัวละครที่มีปัญหาในรูปแบบของเรื่องราว arcite ปาลามอนและพร้อมที่จะสู้ตายเพื่อความรักของเธอ แม้จะมีข้อเท็จจริงที่ว่ามีความไม่ติดต่อกับเธอ หรือมีความคิดใด ๆ ไม่ว่าเธอจะรัก ให้เพื่อน แต่เธซีอุสยอมรับนี้จรรยาบรรณและมีน้องสาวของราชินี เป็นรางวัล สำหรับ 2 คน ซึ่งเขาได้เคยถูกจำคุก และได้ข่มขู่เพียงอึดใจ ก่อนอัศวินของเรื่องยึดค่านิยมดั้งเดิมของอัศวินอัศวินเกียรติยศ , ซึ่งมีรหัสที่เข้มงวดของพฤติกรรมที่ต้องปฏิบัติตาม นี้คุณธรรมไม่จําเป็นต้องสุภาพ และเหมาะสม และชอเซอร์อยู่เสมอกระตือรือร้นที่จะดึงดูดความสนใจว่าพฤติกรรมดังกล่าว unheroic ดูเหมือนว่า ในคุณธรรมของเรื่องราว เช่น ซีอุส " จู่ๆตัดสินใจรื้อค้น Thebes ทางด้านขวาผิดยอมรับอย่างสมบูรณ์ เป็นการลงโทษสำหรับการละเมิดต่อเกียรติของทหาร ตาย ในยุคกลาง และยุคใหม่ผู้อ่านเหมือนกันอาจจะรู้สึกค่อนข้างแตกต่างกัน หาเกมส์ต่อสู้ เธซีอุส กล่าวประณามการกระทำของ arcite ปาลามอนไม่ได้เพราะพวกเขาต่อสู้ แต่เพราะพวกเขาไม่ได้ทำภายใต้กฎที่เหมาะสมของการดวลหนึ่งการตีความเรื่องราวอาจจึงเห็นชอเซอร์เป็นเกือบ parodying –แสดงไร้สาระของผู้ชาย ( เช่นอัศวิน , รหัส หรือชอเซอร์ค่อนข้าง parodying ประเภท–โรแมนติก–ซึ่งการกระทำดังกล่าวได้รับการรับรอง ? ทันทีในเรื่องแรกนี้ กอบด้วยคำถามน้ำเสียงที่แขวนเหนือราว แล้วจะหยุดเสียงของอัศวินและชอเซอร์เริ่มต้น ? หากมีการล้อเลียนที่เกี่ยวข้องในเรื่องนี้ มันต้องนั่งในปากชอเซอร์ , หรือของอัศวิน ธรรมชาติน่าทึ่งของนิทานตัวเองให้มันมากยากที่จะขาลงให้เดียว univocal ตีความemelye ยังเป็นครั้งแรกของชุดของจำนวนที่น่าสนใจของผู้หญิงในเทพนิยาย emelye คือ เกือบ มโนทัศน์ของตัวละครหญิง : แม้ว่า อย่างมาก เธอจะถูกวางไว้ที่แยกจากกันอย่างสิ้นเชิงกับการกระทำของเธอ เธอไม่ได้ต้องการที่จะแต่งงานกับ