The story involves a boy – the narr

The story involves a boy – the narrator – and his friend Mahony taking a day off from school and going to the shore, to seek adventure in their otherwise-dull lives. As the narrator says, "The mimic warfare of the evening became at last as wearisome to me as the routine of school in the morning because I wanted real adventures to happen to myself. But real adventures, I reflected, do not happen to people who remain at home: they must be sought abroad."

The episode revolves around their trip and the people that they see. There are enormous social events that the boys witness and the narrator, in an act of maturity, seems to at least be able to notice the situations. For example, the boys are mistaken for Protestants by some local children. The narrator also notices that many of the children are "ragged" and extremely poor.

Near the end of their day, the boys are approached by an older man who gives them an odd feeling. Previously, it seems to the reader that the man had been 'sizing them up' and then began to talk of mundane subjects, such as Sir Walter Scott and young sweethearts. At one point, the man excuses himself and it is implied that he touches himself before returning to the boys. He then begins a drawn-out monologue on the subject of whipping and other such corporal punishments. Deeply unsettled, the narrator looks to his friend Mahony for comfort, although he admits to harbouring negative feelings about him.

There is no textual proof that the man does in fact masturbate: all is left to the reader to judge — an example of Joyce's use of Gnomon, an avoiding form often encountered in Joyce's writing, most succinctly expounded in Stephen's remark in A Portrait of the Artist as a Young Man that "absence is the highest form of presence". Note: this reference is apocryphal. 'Absence is the highest form of presence' was in fact a jibe directed at Joyce by students at St. Stephens College, Dublin due to speech in which he said that 'Death is the highest form of life'. This phrase was used both by Joyce himself and later by 'The Cap' in Ulysses, appearing as '[d]eath is the highest form of life. Bah! (p.622)' in an argument with Stephen Dedalus. (See Ellmann, R. James Joyce. 1982. pp.95-96)

The tale depicts many aspects of Dublin society at the time - antagonism and violence between Catholic and Protestant communities, Irish poverty, lecherous old men, foreigners and the schooling of boys. The boys encounter all these in this short story, giving us a broad view of Dublin itself.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เรื่องราวเกี่ยวข้องกับบอย –เล่า – และเพื่อนของเขา Mahony การวันออกจากโรงเรียนและไปยังชายฝั่ง เพื่อค้นหาการผจญภัยในชีวิตมิฉะนั้นทู่ เป็นผู้กล่าวว่า "สงครามเลียนตอนเย็นกลายเป็นครั้งสุดท้ายเป็นหนึฉันเป็นประจำของโรงเรียนในตอนเช้าเนื่องจากต้องการผจญภัยจริงเกิดขึ้นกับตัวเอง แต่การผจญภัยจริง ฉันประจำ ไม่เกิดขึ้นกับคนที่อยู่ที่บ้าน: พวกเขาต้องขอต่างประเทศ "ตอน revolves รอบการเดินทางและคนที่พวกเขาเห็น มีกิจกรรมทางสังคมอย่างมากที่เด็กผู้ชายเป็นสักขีพยาน และผู้บรรยาย ในการกระทำที่ครบกำหนด ดูเหมือนว่าจะ น้อย สามารถสังเกตสถานการณ์ ตัวอย่าง ชายมีดาวตามปกติสำหรับโปรเตสแตนต์ โดยเด็กบางท้องถิ่น เล่ายังสังเกตพบว่า เด็กจำนวนมากยากจนมาก และ "ลอง"ใกล้สิ้นสุดของวัน เด็กผู้ชายจะประดับ โดยมีคนรุ่นเก่าที่ให้ความรู้สึกที่แปลก ก่อนหน้านี้ มันน่าจะอ่านที่คนมีการ 'ปรับขนาดพวกเขาค่า' และจากนั้น เริ่มพูดเรื่องโลกีย์ Sir Walter สก็อตและคู่รักหนุ่มสาว จุดหนึ่ง ผู้ชาย excuses เอง และมันเป็นนัยว่า เขาสัมผัสตัวเองเพื่อเด็กชาย แล้วเขาเริ่ม monologue ออกวาดในเรื่อง whipping และอื่น ๆ เช่นลงโทษทางกาย ยังลึก เล่าดูเพื่อนของเขา Mahony เพื่อความสะดวกสบาย แม้ว่าเขายอมรับการ harbouring ความรู้สึกทางลบเกี่ยวกับพระองค์There is no textual proof that the man does in fact masturbate: all is left to the reader to judge — an example of Joyce's use of Gnomon, an avoiding form often encountered in Joyce's writing, most succinctly expounded in Stephen's remark in A Portrait of the Artist as a Young Man that "absence is the highest form of presence". Note: this reference is apocryphal. 'Absence is the highest form of presence' was in fact a jibe directed at Joyce by students at St. Stephens College, Dublin due to speech in which he said that 'Death is the highest form of life'. This phrase was used both by Joyce himself and later by 'The Cap' in Ulysses, appearing as '[d]eath is the highest form of life. Bah! (p.622)' in an argument with Stephen Dedalus. (See Ellmann, R. James Joyce. 1982. pp.95-96)The tale depicts many aspects of Dublin society at the time - antagonism and violence between Catholic and Protestant communities, Irish poverty, lecherous old men, foreigners and the schooling of boys. The boys encounter all these in this short story, giving us a broad view of Dublin itself.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เรื่องที่เกี่ยวข้องกับเด็ก - เล่า - และเพื่อนของเขามาโฮนีย์สละวันหยุดจากโรงเรียนและไปถึงฝั่งที่จะแสวงหาการผจญภัยในชีวิตที่น่าเบื่ออย่างอื่น-ของพวกเขา เป็นผู้บรรยายกล่าวว่า "เลียนแบบของสงครามตอนเย็นกลายเป็นที่สุดท้ายที่น่าเบื่อให้ฉันเป็นกิจวัตรประจำวันของโรงเรียนในตอนเช้าเพราะผมอยากผจญภัยที่แท้จริงจะเกิดขึ้นกับตัวเอง. แต่การผจญภัยที่แท้จริงผมสะท้อนไม่ได้เกิดขึ้นกับคนที่ ยังคงอยู่ที่บ้านของพวกเขาจะต้องขอในต่างประเทศ ". ตอนที่หมุนรอบการเดินทางของพวกเขาและคนที่พวกเขาเห็น มีกิจกรรมทางสังคมอย่างมากว่าชายเป็นสักขีพยานและผู้บรรยายในการกระทำของการกำหนดดูเหมือนว่าอย่างน้อยจะสามารถที่จะแจ้งให้ทราบสถานการณ์ ยกตัวอย่างเช่นเด็ก ๆ จะเข้าใจผิดว่าเป็นโปรเตสแตนต์โดยเด็กบางท้องถิ่น บรรยายยังสังเกตเห็นว่าหลายลูกเป็น "มอมแมม" และยากจนมาก. ใกล้ถึงจุดสิ้นสุดของวันเด็กที่มีการติดต่อจากคนที่มีอายุมากกว่าที่ทำให้พวกเขามีความรู้สึกแปลก ๆ ก่อนหน้านี้ดูเหมือนว่าจะอ่านว่าคนที่ได้รับการ 'ปรับขนาดพวกเขาขึ้นและจากนั้นก็เริ่มที่จะพูดคุยเรื่องทางโลกเช่นเซอร์วอลเตอร์สกอตต์และคู่รักหนุ่มสาว จนถึงจุดหนึ่งแก้ตัวชายตัวเองและมันก็ส่อให้เห็นว่าเขาสัมผัสตัวเองก่อนจะกลับไปชาย จากนั้นเขาก็เริ่มต้นการพูดคนเดียวที่วาดออกมาในเรื่องของวิปปิ้งและอื่น ๆ ที่ได้รับการลงโทษลงโทษดังกล่าว ยังไม่เรียบร้อยลึกบรรยายลักษณะที่เพื่อนของเขามาโฮนีย์เพื่อความสะดวกสบายถึงแม้เขาจะยอมรับที่จะเก็บงำความรู้สึกเชิงลบเกี่ยวกับตัวเขา. ไม่มีหลักฐานเกี่ยวกับใจคือการที่คนในความเป็นจริงสำเร็จความใคร่: ทั้งหมดที่เหลือให้ผู้อ่านที่จะตัดสิน - ตัวอย่างของการใช้จอยซ์ ของแสงแดด, รูปแบบที่มักจะพบในการหลีกเลี่ยงการเขียนจอยซ์ส่วนใหญ่อธิบายชัดถ้อยชัดคำในคำพูดของสตีเฟ่นในภาพของศิลปินเป็นชายหนุ่มที่ "ขาดเป็นรูปแบบสูงสุดของการแสดงตน" หมายเหตุ: เอกสารอ้างอิงนี้เป็นหลักฐาน 'ขาดเป็นรูปแบบสูงสุดของการแสดงตน' ในความเป็นจริงเสียดสีโดยตรงที่จอยซ์โดยนักศึกษาที่เซนต์สตีเฟนส์คอลเลจดับลินเนื่องจากคำพูดที่เขากล่าวว่า 'ตายเป็นรูปแบบสูงสุดของชีวิต' วลีนี้ถูกใช้โดยจอยซ์ทั้งตัวเองและต่อมาโดย 'หมวก' ในยูลิสซิปรากฏเป็น '[D] eath เป็นรูปแบบสูงสุดของชีวิต Bah! (p.622) ในการโต้เถียงกับสตีเฟ่น Dedalus (ดู Ellmann หม่อมราชวงศ์เจมส์จอยซ์ 1982 pp.95-96.) เรื่องที่แสดงให้เห็นอีกหลายแง่มุมของสังคมดับลินในเวลา - การเป็นปรปักษ์กันและความรุนแรงระหว่างคาทอลิกและโปรเตสแตนต์ชุมชนยากจนไอริชคนแก่กิเลสชาวต่างชาติและการศึกษาของ ชาย เด็กชายพบเหล่านี้ทั้งหมดในเรื่องนี้สั้น ๆ ทำให้เรามีมุมมองที่กว้างของตัวเองในดับลิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เรื่องที่เกี่ยวข้องกับเด็ก ( บรรยาย ) และเพื่อนแมฮานี่หยุดงานจากโรงเรียนและจะขึ้นฝั่งเพื่อแสวงหาการผจญภัยของพวกเขามิฉะนั้นทึบอยู่ เป็นผู้บรรยายบอกว่า " เลียนแบบสงครามเย็นเป็นครั้งสุดท้ายอย่างเหนื่อยอ่อนกับผมตามปกติของโรงเรียนในตอนเช้า เพราะผมต้องการการผจญภัยที่แท้จริงจะเกิดขึ้นกับตัวเอง แต่ที่แท้จริงการผจญภัย ผมสะท้อนให้เห็นไม่เกิดกับคนที่อยู่ในบ้าน เขาจะต้องขอต่างประเทศ "

ตอน revolves รอบการเดินทางของพวกเขาและคนที่พวกเขาเห็น มีกิจกรรมทางสังคมมากว่าชาย พยาน และบรรยาย ในการกระทำของผู้ใหญ่ ดูเหมือนว่า อย่างน้อยจะได้ทราบสถานการณ์ ตัวอย่างเช่น หนุ่มๆ จะเข้าใจผิดว่าโปรเตสแตนต์โดยเด็กบางท้องถิ่นผู้บรรยายยังสังเกตว่า หลายของเด็ก " มอมแมม " และยากจนข้นแค้น

ใกล้จุดสิ้นสุดของวันของพวกเขา , มีผู้ชายเข้าหาชายแก่ที่ให้ความรู้สึกที่แปลก ก่อนหน้านี้ ดูเหมือนว่าจะอ่านคนได้ขนาดนั้น ' ' ขึ้น และเริ่มพูดเรื่องทางโลกแล้ว เช่น เซอร์ วอลเตอร์ สก๊อต และ หนุ่มสาว คู่รัก ที่จุดหนึ่งคนที่อ้างตัวเองและมันเป็นนัยว่าเขาสัมผัสตัวเองก่อนกลับ เด็กๆ จากนั้นเขาก็เริ่มดึงออกคับ ในเรื่องของการลงโทษเฆี่ยนตี และ สิบโท อื่น ๆ เช่น อย่างยุ่งเหยิง , เล่าเรื่องดูเพื่อนแมฮานี่สบาย แม้ว่าเขาจะยอมรับกับความรู้สึกเชิงลบเกี่ยวกับเขา

ไม่มีตัวบทหลักฐานว่าผู้ชายสำเร็จความใคร่ : ในความเป็นจริงแล้วทั้งหมดที่เหลือให้ผู้อ่านตัดสิน - ตัวอย่างของจอยซ์ใช้โนมอน , หลีกเลี่ยงรูปแบบที่พบบ่อยในการเขียนของจอยซ์ มากที่สุด ชัดเจนทุกสตีเฟ่นหมายเหตุในภาพเหมือนของศิลปินขณะที่ชายหนุ่มว่า " ขาดเป็นรูปแบบสูงสุดของตน " หมายเหตุ : อ้างอิงนี้ไม่มีลักฐาน .