Direct ApproachBy the end of the ni

Direct Approach
By the end of the nineteenth century Direct Approach or Method emerged as a reaction to the Grammar Translation Approach and its failure to produce learners who could communicate in the foreign language they were studying. This approach stressed the ability to use rather than analyze a language as the goal of language instruction or in other words, the main goal was to train students to communicate in the target language and to have an acceptable pronunciation. The idea behind the Direct Approach was that we learn languages by hearing them spoken and engaging in conversation (Hubbard, Jone, & Thornton 1983). In this approach, the learners are expected to imitate and practice the target language until they become fluent and accurate speakers and, as there is no translation, it is assumed that they will learn to think in the target language.
It is supposed that vocabulary can be acquired naturally through interactions during the lesson; therefore, vocabulary is presented in context and is graded from simple to complex. In this approach, vocabulary is emphasized over grammar (Larsen-Freeman, 2000). Concrete words are taught through objects, pictures, physical demonstration, and abstract words are taught by grouping words according to a topic or through association of ideas (Zimmerman, 1997).
The Direct Approach was perceived to have several drawbacks. It required teachers who were native speakers or had native-like fluency in the foreign language. Although it offered innovations at the level of teaching, it lacked a through methodological basis (Sweet, 1899). Brown (1973) describes his frustration in observing a teacher performing verbal gymnastics in an attempt to convey the meaning of Japanese words, when translation would have been a much more efficient technique. Takefuta and Takefuta (1996) in their work on teaching methodologies summarize that before the 1940s, vocabulary teaching had been "taken lightly" under Grammar- Translation Method, or Direct Method.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วิธีการโดยตรงปลายคริสต์ศตวรรษที่ 19 วิธีการโดยตรงหรือวิธีกลายเป็นปฏิกิริยาวิธีแปลไวยากรณ์และความล้มเหลวในการผลิตผู้เรียนที่สามารถสื่อสารภาษาต่างประเทศที่จะเข้าเรียน วิธีการนี้เน้นความสามารถในการใช้ มากกว่าที่วิเคราะห์ภาษาที่เป็นเป้าหมายของการสอนภาษา หรือในคำอื่น ๆ เป้าหมายหลักคือนักเรียน เพื่อสื่อสารในภาษาเป้าหมาย และ จะมีการออกเสียงยอมรับได้ ความคิดที่อยู่เบื้องหลังวิธีการโดยตรงคือ ที่เราเรียนรู้ภาษา โดยการฟังการพูด และในการสนทนา (ฮับบาร์ด Jone และ Thornton 1983) ในวิธีการนี้ การเรียนคาดว่าจะเลียนแบบ และฝึกภาษาเป้าหมายจน กระทั่งพวกเขากลายเป็นลำโพงที่ถูกต้อง และคล่องแคล่ว มีแปลไม่มี มันจะสันนิษฐานว่า พวกเขาจะได้เรียนรู้การคิดในภาษาเป้าหมายมันควรที่ คำศัพท์สามารถซื้อได้ตามธรรมชาติผ่านการโต้ตอบระหว่างบทเรียน ดังนั้น คำศัพท์ในบริบท และระดับจากง่ายไปซับซ้อน ในวิธีการนี้ เน้นคำศัพท์มากกว่าไวยากรณ์ (เสนฟรีแมน 2000) คอนกรีตคำสอนผ่านวัตถุ รูปภาพ การสาธิตทางกายภาพ และนามธรรมคำที่สอน โดยการจัดกลุ่มคำ ตามหัวข้อ หรือความสัมพันธ์ของความคิด (Zimmerman, 1997)วิธีการโดยตรงถูกมองว่ามีข้อเสียหลาย จำเป็นต้องใช้ครูที่เป็นเจ้าของภาษา หรือมีความคล่องแคล่วเหมือนเจ้าของภาษาภาษาต่างประเทศ แม้ว่าบริการนวัตกรรมในระดับของการเรียนการสอนของ มันขาดพื้นฐานวิธีผ่าน (หวาน 1899) สีน้ำตาล (1973) อธิบายความยุ่งยากของเขาในการสังเกตครูที่ทำด้วยวาจายิมนาสติกในความพยายามที่ถ่ายทอดความหมายของคำญี่ปุ่น เมื่อแปลจะมีเทคนิคมีประสิทธิภาพมากขึ้น Takefuta และ Takefuta (1996) ในงานของพวกเขาสอนวิธีสรุปว่า ก่อนปี 1940 สอนคำศัพท์ได้ถูก "นำเบาๆ" ภายใต้วิธีการแปลไวยากรณ์ - หรือวิธีการโดยตรง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วิธีการโดยตรง
ในตอนท้ายของการเข้าถึงโดยตรงศตวรรษที่สิบเก้าหรือวิธีที่โผล่ออกมาเป็นปฏิกิริยากับวิธีการแปลไวยากรณ์และความล้มเหลวในการผลิตผู้เรียนที่สามารถสื่อสารในภาษาต่างประเทศที่พวกเขาได้รับการศึกษา วิธีการนี้จะเน้นความสามารถในการใช้มากกว่าการวิเคราะห์ภาษาเป็นเป้าหมายของการเรียนการสอนภาษาหรือคำอื่น ๆ ที่เป็นเป้าหมายหลักในการฝึกอบรมนักเรียนในการสื่อสารในภาษาเป้าหมายและจะมีการออกเสียงที่ยอมรับ ความคิดที่อยู่เบื้องหลังการเข้าถึงโดยตรงคือการที่เราเรียนรู้ภาษาโดยการได้ยินพวกเขาพูดและมีส่วนร่วมในการสนทนา (ฮับบาร์ด Jone และทอร์นตัน 1983) ในวิธีการนี้ผู้เรียนที่คาดว่าจะเลียนแบบและฝึกภาษาเป้าหมายจนกว่าพวกเขาจะกลายเป็นลำโพงได้อย่างคล่องแคล่วและถูกต้องและเป็นไม่มีการแปลมันจะสันนิษฐานว่าพวกเขาจะได้เรียนรู้ที่จะคิดในภาษาเป้าหมาย.
มันควรคำศัพท์ที่สามารถ จะได้มาตามธรรมชาติผ่านการสื่อสารระหว่างบทเรียน; ดังนั้นคำศัพท์ที่จะนำเสนอในบริบทและเป็นอย่างช้า ๆ จากง่ายซับซ้อน ในวิธีการนี้จะเน้นคำศัพท์มากกว่าไวยากรณ์ (เสน-Freeman, 2000) คำคอนกรีตได้รับการสอนผ่านวัตถุ, รูปภาพ, การสาธิตทางกายภาพและคำพูดที่เป็นนามธรรมได้รับการสอนด้วยคำพูดการจัดกลุ่มตามหัวข้อหรือผ่านการเชื่อมโยงความคิด (Zimmerman, 1997).
วิธีตรงที่ถูกมองว่าจะมีข้อบกพร่องหลายประการ มันจำเป็นต้องมีครูที่เป็นเจ้าของภาษาหรือมีความคล่องแคล่วพื้นเมืองเหมือนในภาษาต่างประเทศ แม้ว่ามันจะนำเสนอนวัตกรรมในระดับของการเรียนการสอนที่มันขาดผ่านระเบียบวิธีพื้นฐาน (หวาน 1899) สีน้ำตาล (1973) อธิบายความผิดหวังของเขาในการสังเกตเป็นครูการแสดงยิมนาสติกวาจาในความพยายามที่จะถ่ายทอดความหมายของคำภาษาญี่ปุ่นเมื่อแปลจะได้รับเทคนิคที่มีประสิทธิภาพมากขึ้น Takefuta และ Takefuta (1996) ในการทำงานของพวกเขาในวิธีการสอนสรุปว่าก่อนปี 1940 การเรียนการสอนคำศัพท์ได้รับการ "นำมาเบา ๆ " ภายใต้ Grammar- แปลวิธีการหรือวิธีการที่ตรง