Thailand has long had the image of

Thailand has long had the image of a benign, stable country, which is a chief reason it has long been seen, at least by Americans, as a great hope for the future in Southeast Asia. It is relatively prosperous, growing not quite as fast as nearby China but at impressive rates of up to 7 percent a year. It is the world’s second-largest exporter of rice and the leading exporter of computer hard drives. Its troubling Muslim insurgency in the south is mainly restricted to a small part of the country. Thailand is ethnically largely homogeneous, overwhelmingly Buddhist, and ruled by a revered, exceedingly long-serving king. It is a beautiful country, with verdant mountains, a gorgeous seacoast, and rich alluvial, if flood-prone, plains. Millions of visitors have been drawn to Thailand for its cosmopolitan atmosphere and its physical charm, not to mention its reputation as a sex-tourism destination, for those who can pay for it.

But for the past eight years, Thailand has been in the grip of an extraordinary political crisis, pitting two intransigent mass movements, known as Red Shirts and Yellow Shirts, against one another, each ready to take to the streets whenever it feels that the other has gained the upper hand. More than one hundred people have been killed in political violence as the crisis has unfolded and many more have been injured. Four elected governments have been removed from power, two of them by military coups d’état, the second of them on May 22 this year, when the army commander in chief, General Prayuth Chan-ocha, took control of the country after several months of disorder.

Between November last year and the time of the coup, twenty-eight people were reported killed in political violence. The two sides were reported to be arming themselves and preparing for battle. Many people in Thailand feel that the coup was unjustified, that different measures could have been taken to restore order, but many others welcomed the army’s takeover, convinced that if Prayuth had not stepped in, the country would have descended into civil war.


What is it about Thailand, America’s chief ally in Southeast Asia, that has led to so fierce and intractable a struggle for power? The standard explanation is that a new, politically aroused, and determined rural majority—largely current or former rice farmers—has emerged, and it threatens to take power from the entrenched establishment—what is called the Bangkok elite. This elite has lost every election held in Thailand for the last thirteen years. Beaten at the polls, it has kept itself in power through police and military and judicial intervention. In one instance, a prime minister opposed by the elite and its supporters was dismissed by the Constitutional Court because his appearances on a television cooking show violated the rule against working for private companies. The latest elected leader to be ousted is Yingluck Shinawatra, youngest sister of Thaksin Shinawatra, the populist billionaire who was elected in 2001 and ousted in 2006, notwithstanding his support from the Red Shirts. Weeks before the latest coup, Yingluck was removed from office by the courts, which acted as thousands of Yellow Shirt protesters paralyzed the day-to-day functioning of the government. They wanted to do away with democratic elections altogether.

The central figure in the confrontation between new power and old is Thaksin himself, a charismatic business tycoon whose election as prime minister in 2001 marked the first stage of the Thai conflict. Thaksin was a dynamic and even visionary figure. He revolutionized Thai politics, creating a new majority among previously ignored and disenfranchised rural people in the north and northeast. He had a chance to go down in Thai history as the man who led his country into a new, more prosperous democratic era. But Thaksin also had a very Thai tendency to use his office for personal enrichment, and he was persuasively accused of RESORTING to dictatorial methods, for example, appointing relatives and cronies to key positions, thereby undermining the independence of important regulatory agencies. This gave his rivals a good reason (or, in the view of his many loyal supporters, a flimsy pretext) for resorting to a kind of mob action to get rid of him.

A second feature of Thai politics is its apparently ineradicable tradition of interference by the army, a powerful and often admired institution in the country, which has a history of tense relations with some of its neighbors. There have been literally dozens of coup attempts, at least twelve of them successful, since 1932, when Thailand became a constitutional monarchy. Other times, when the army has not taken control directly, it has used its power behind the scenes to select a civilian leader to rule in its place. It did that at least once during the current crisis, in 2008, when it pressured some parliamentarians from one party to defect to another, so that the army’s choice of a new prime minister could take office without a popular election.

Finally, there is Thailand’s monarchy, with its king, Bhumibol Adulyadej, who has been on the throne for nearly seventy years and is regarded as a kind of bodhisattva, an embodiment of wisdom, a living saint. His semidivine image is deemed by those seeking power to be of crucial, legitimating importance, an essential ingredient of national unity. King Bhumibol has always come across as modest, unpretentious, and under the control of the super-elite group of counselors who surround him. He is popular and respected—and protected from criticism or even any deep questioning by the strictest lèse-majesté laws in existence in the world. It is criminal to question his legitimacy. But he is reported to be in poor health, nearing death, and the expectation of his demise has added to the stakes in the Thai struggle.

Thaksin, who now lives in Dubai but exercises a powerful influence over the Red Shirts, is a threat to the establishment, not merely because he wins elections and is corrupt, but because he is the only nonroyal figure in Thailand whose prestige rivals that of the king. It is likely to be far greater than that of the king’s successor, his son Maha Vajiralongkorn, with whom Thaksin is reputed to have cultivated close relations. Thaksin, in other words, threatened to supplant the super-elite groups whose privileged status derives from their closeness to the current king. This explains why throughout the political crisis of the past eight years the gravest accusation made against Thaksin, whether accurate or not, is that he aimed to put the monarchy under his control. Conversely, the proudest boast of the Yellow Shirts and of the establishment figures who supported them is that they are defenders of the royal family, without whom, they are convinced, Thailand would fall into disarray.1

The slogan of the new military junta that took power last spring from Thaksin’s sister is “Returning Happiness to the People,” which, it says, it will achieve in part by promoting reconciliation between the two contending sides. General Prayuth, the commander in chief of the Royal Thai Army at the time of the coup, and a career officer with a plainspoken and confident manner, might try to appease the Red Shirts by continuing some of the populist programs of rural investment that were invented by Thaksin and by suppressing any flare-ups of protest.

But the Thai political divide may be too wide and bitter, with too much accumulated enmity and too many incompatible interests at stake, for it to go away because an army commander orders it to do so. The junta may present itself as politically neutral and striving for reconciliation between what are called “the colors,” but its seizure of power is nonetheless and with good reason perceived to be a victory for the Yellow Shirts. If it tries to crush the power of the Red Shirts, then the calm that has prevailed in Thailand since the coup is very likely to give way to another round of furious confrontation. “The coup may have reduced chaos and violence…in the short term,” a study by a leading Washington think tank said a few weeks after the military takeover, “but it will not solve this crisis, nor Thailand’s core problems.”2

Thaksin is the scion of a wealthy Sino-Thai family from near the ancient capital of Chiang Mai in the Thai north. He made his fortune in the 1990s from a government-granted telecommunications monopoly. In 1998 he created a new party, called Thai Rak Thai (Thais Love Thais), that permanently transformed Thai politics.

Thaksin turned out to be an inventive and popular campaigner with new ideas; in the elections in 2001, his party won more seats in parliament than any party had ever won in a Thai election. He became prime minister, and he immediately began to fulfill his campaign promises. His underlying idea, inspired by the Peruvian economist Hernando de Soto, who came to Thailand for a visit, was to increase the number and kinds of assets that could be used in the countryside as collateral for low-interest loans. “Capitalism needs capital, without which there is no capitalism,” Thaksin said in a speech in 2003. “We need to push capital into the rural areas.” He created a stimulus program that included microcredits to farmers, cash infusions to Thai villages, low-interest education loans, and a new national medical plan by which anybody could get treatment for a flat fee of 30 Thai baht, about one American dollar.

His opponents accused him of overspending, but Thailand’s growth rate, which was low following the 1997 Asian financial crisis, quickly went up to about 7 percent. Thaksin’s program marked a shift in the amount of the national budget that went to Bangkok, with more now going to the provinces. The country’s debt-to-GDP ratio has over the years varied between 40 and 50 percent, moderate for a developing economy.

Throughout the countryside, peasants felt that for the first tim

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประเทศไทยได้ยาวนานมีรูปชาติอ่อนโยน มั่นคง ซึ่งเป็นเหตุผลสำคัญจึงพบ ที่คนอเมริกัน เป็นความหวังดีสำหรับอนาคตในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ จึงค่อนข้างเจริญรุ่งเรือง เจริญเติบโตไม่ค่อนข้างรวดเร็วใกล้เคียง กับจีน แต่ ที่น่าประทับใจอัตราถึงร้อยละ 7 ต่อปี ผู้ส่งออกที่สองที่ใหญ่ที่สุดในโลกของข้าวและผู้ส่งออกชั้นนำของฮาร์ดดิสก์ของคอมพิวเตอร์ได้ ของ troubling มุสลิมก่อการร้ายในภาคใต้ส่วนใหญ่จำกัดส่วนเล็ก ๆ ของประเทศได้ ประเทศไทยเป็นส่วนใหญ่มักเป็นเนื้อเดียวกัน overwhelmingly พุทธ และปกครอง โดยกษัตริย์สิ่ง ไปลองเสิร์ฟ เป็นประเทศที่สวยงาม ภูเขาเขียวขจี ซี โคสท์ที่งดงาม และทราย ถ้าน้ำท่วมเสี่ยงริช ราบ มีการออกล้านของไทยบรรยากาศของสากลและเสน่ห์ของมันมีอยู่จริง ไม่พูดถึงชื่อเสียงเป็นปลายทางท่องเที่ยวทางเพศ ผู้ที่สามารถจ่ายสำหรับมันแต่สำหรับแปดปี ประเทศไทยในการจับของวิกฤตทางการเมืองพิเศษ pitting ย้าย intransigent รวม 2 เป็นที่รู้จักเป็นคนเสื้อแดงและเสื้อเหลือง จากกัน แต่ละพร้อมที่จะไปถนนเมื่อรู้สึกว่า อื่น ๆ ที่ได้รับบนมือ กว่าหนึ่งร้อยคนได้ถูกฆ่าในความรุนแรงทางการเมืองเป็นวิกฤติได้กางออก และได้รับบาดเจ็บมากมาย รัฐบาลได้รับเลือก 4 ได้ถูกเอาออกจากพลังงาน สองของพวกเขาโดยทหารรัฐประหาร d' เรื่อง ลำดับที่สองของพวกเขาบน 22 พฤษภาคมปีนี้ เวลาที่ผู้บัญชาการทหารบก ทั่วไปประยุทธ์ เอาของประเทศหลังจากหลายเดือนของโรคระหว่างเดือนพฤศจิกายนปีที่แล้วและเวลาของการทำรัฐประหาร คนยี่สิบแปดมีรายงานฆ่าในความรุนแรงทางการเมือง มีรายงานทั้งสองฝั่ง arming เอง และเตรียมความพร้อมสำหรับการต่อสู้ หลายคนในไทยรู้สึกว่าประหาร unjustified มาตรการต่าง ๆ สามารถมีการดำเนินการคืนค่าใบสั่ง แต่อื่น ๆ อีกมากมายยินดีของ takeover มั่นใจว่า ถ้า Prayuth มีขั้นบันไดใน ประเทศจะได้เสด็จไปยังสงครามกลางเมืองมันคืออะไรเกี่ยวกับประเทศไทย พันธมิตรสำคัญของอเมริกาในเอเชีย ตะวันออกเฉียงใต้ที่ได้นำไปให้รุนแรง และ intractable การต่อสู้สำหรับพลังงาน คำอธิบายมาตรฐานคือ ใหม่ aroused ทางการเมือง และกำหนดส่วนใหญ่ชนบท — เกษตรกรข้าวส่วนใหญ่ปัจจุบัน หรืออดีต — เกิด และมันข่มขู่ใช้อำนาจก่อตั้ง entrenched — อะไรคือชนชั้นนำของกรุงเทพมหานคร อีลิทนี้มีแพ้การเลือกตั้งทุกที่จัดขึ้นในประเทศไทยในปีที่สิบสามลักษณะ ตีที่การสำรวจ มันมีเก็บไว้เองในอำนาจตำรวจและการแทรกแซงทางทหาร และยุติธรรม ในอินสแตนซ์หนึ่ง นายกรัฐมนตรีข้าม โดยชนชั้นนำ และพันธมิตรฯ ถูกไล่ โดยศาลรัฐธรรมนูญ เพราะเขานัดบนโทรทัศน์ทำอาหารดูละเมิดกฎการต่อต้านการทำงานในบริษัทเอกชน ล่าสุดได้รับเลือกผู้นำเพื่อจะล้ม Yingluck ชินวัตร น้องสาวคนเล็กของทักษิณชินวัตร billionaire ประชานิยมที่ได้รับการเลือกตั้งในปีค.ศ. 2001 และล้มใน 2006 อย่างไรก็ตามการสนับสนุนจากคนเสื้อแดง ได้ สัปดาห์ก่อนการรัฐประหารล่าสุด Yingluck ถูกเอาออกจากสำนักงานโดยศาล การดำเนินการเป็นอัมพาตเสื้อเหลืองประท้วงหลายพันคนทำงานประจำวันของรัฐบาล พวกเขาอยากทำเลือกตั้งประชาธิปไตยไปพร้อมกันตัวเลขกลางในการเผชิญหน้า ระหว่างอำนาจใหม่ และเก่าเป็นทักษิณตัวเอง ผู้ประกอบการธุรกิจนี่เป็นขั้นแรกของความขัดแย้งไทยทำเครื่องหมายที่เลือกตั้งเป็นนายกรัฐมนตรีในปี 2544 รูปแบบไดนามิก และวิสัยทัศน์แม้แต่ทักษิณ เขา revolutionized เมืองไทย สร้างใหม่ส่วนใหญ่ก่อนหน้านี้ถูกละเว้น และกลุ่มชนบทคนเหนือและอีสาน เขามีโอกาสที่จะลงไปในประวัติศาสตร์ไทยเป็นคนนำประเทศของเขาในยุคประชาธิปไตยแบบใหม่ ยิ่งเจริญ แต่ทักษิณยังมีแนวโน้มที่ไทยมากจะใช้สำนักงานของเขาโดดเด่นส่วนบุคคล และเขาได้ถูกกล่าวหาว่า persuasively ของ RESORTING การเสนอวิธีการ เช่น ญาติและพระกับตำแหน่งคีย์ จึงบั่นทอนความเป็นอิสระของหน่วยงานกำกับดูแลที่สำคัญในการแต่งตั้ง นี้ให้คู่แข่งของเขาดีมีเหตุผล (หรือ ในมุมมองของผู้สนับสนุนของเขาซื่อสัตย์มาก flimsy เป็นข้ออ้าง) สำหรับชนิดการดำเนินการของม็อบที่จะกำจัดเขาพยายามมากขึ้นคุณลักษณะที่สองของเมืองไทยเป็นประเพณีของ ineradicable เห็นได้ชัดว่าการแทรกแซงกองทัพ มีประสิทธิภาพ และมักจะชื่นชมสถาบันในประเทศ ซึ่งมีประวัติความสัมพันธ์ตึงเครียดกับบางส่วนของของเพื่อนบ้าน มีอักษรหลายสิบของความพยายามรัฐประหาร น้อย twelve ของพวกเขาประสบความสำเร็จ ตั้งแต่ปี 1932 เมื่อประเทศไทยเป็น ระบอบรัฐธรรมนูญ เวลาอื่น ๆ เมื่อกองทัพไม่ถูกควบคุมโดยตรง มีใช้พลังงานเบื้องเพื่อเลือกผู้นำพลเรือนปกครองแทน มันที่น้อยครั้งในช่วงวิกฤตปัจจุบัน ใน 2008 เมื่อมันกดดันบางอย่างสมาชิกรัฐสภาจากพรรคหนึ่งให้ defect อีก ให้เลือกนายกรัฐมนตรีคนใหม่ของกองทัพสามารถใช้สำนักงาน โดยไม่มีการเลือกตั้งนิยมในที่สุด มีพระมหากษัตริย์ของประเทศไทย กับของคิง ภูมิพลอดุลยเดช ที่ได้บัลลังก์มาเกือบปีที่เซเว่นตี้ และถือเป็นแบบของพระโพธิสัตว์ การลื่นของภูมิปัญญา เซนต์นั่งเล่น รูปของ semidivine ถือว่าเป็น โดยผู้แสวงหาอำนาจเป็นของสำคัญสำคัญ legitimating ส่วนผสมสำคัญของความสามัคคีแห่งชาติ พระเจ้าอยู่หัวเสมอมาข้ามเจียมเนื้อเจียมตัว แห้ง และภาย ใต้การควบคุมของกลุ่มอีไลท์เตอร์รุ่นปรึกษาที่ล้อมรอบเขา เขาเป็นที่นิยม และยอมรับกัน และป้องกันจากการวิจารณ์ใด ๆ แม้ลึกซักถาม โดยกฎหมายหมิ่นพระบรมเดชานุภาพอาเข้มงวดที่สุดในการดำรงอยู่ในโลก อาญาคำถามของเขาชอบธรรมได้ แต่เขามีรายงานอยู่ในสุขภาพ ใกล้ถึงตาย และความคาดหวังของลูกของเขาได้เพิ่มเงินเดิมพันในการต่อสู้ไทยทักษิณ ขณะนี้อยู่ในดูไบ แต่อิทธิพลคนเสื้อแดงมีประสิทธิภาพในการออกกำลังกาย เป็นอุปสรรคต่อการก่อตั้ง ไม่ได้เพียง เพราะเขาชนะเลือกตั้ง และเสียหาย แต่เนื่องจากเป็นตัวเลขเท่านั้น nonroyal ในประเทศไทย ที่มีศักดิ์ศรี rivals พระ เป็นไปได้ไกลมากกว่าที่กษัตริย์สืบ บุตรฟ้ามหาวชิราลงกรณ ซึ่งทักษิณมีชื่อเสียงมี cultivated ปิดความสัมพันธ์ ทักษิณ ในคำอื่น ๆ ขู่ supplant กลุ่มเตอร์รุ่น elite สถานะอภิสิทธิ์มาจากความใกล้เคียงของกษัตริย์ปัจจุบัน นี้อธิบายเหตุตลอดแปดปีวิกฤตทางการเมือง ข้อกล่าวหาแล้วทำกับทักษิณ ว่าถูกต้อง หรือ ไม่ จะว่า เขามุ่งให้พระมหากษัตริย์ภายใต้การควบคุมของเขา ในทางกลับกัน อวดอ้างภูมิใจที่สุด ของ เสื้อเหลือง และตัวเลขสถานประกอบการที่สนับสนุนพวกเขาได้ว่า พวกเขาเป็นกองหลังของเดอะรอยัลครอบครัว ไม่ มีใคร จะ convinced ไทยจะตกอยู่ใน disarray.1สโลแกนของยึดทหารใหม่ที่ใช้พลังงานสุดท้ายสปริงจากน้องสาวของทักษิณเป็น "คืนความสุขให้ผู้ ที่ กล่าวว่า มันจะได้บางส่วนโดยการกระทบยอดระหว่างทั้งสองฝั่ง contending Prayuth ทั่วไป ผู้บัญชาการทหารของไทยในขณะการรัฐประหาร และอาชีพเจ้าหน้าที่ มีลักษณะ plainspoken และมั่นใจ อาจพยายามทำเสื้อแดง โดยบางโปรแกรมลงทุนชนบทประชานิยมที่ถูกคิดค้น โดยทักษิณ และเมื่อใด flare-ups ประท้วง อย่างต่อเนื่องแต่แบ่งการเมืองไทยอาจจะกว้างเกินไป และ ขม มีความเป็นปฏิปักษ์สะสมมากเกินไปและสนใจเข้ามากเกินไปในภาวะเสี่ยง มันไปเนื่องจากเป็นผู้บัญชาการทหารบกสั่งให้ทำเช่นนั้น ยึดอาจนำเสนอตัวเองเป็นกลางทางการเมืองและความมุ่งมั่นสำหรับการกระทบยอดระหว่างสิ่งเรียกว่า "สี" แต่การตัดสินของอำนาจเป็นกระนั้นและ ด้วยเหตุผลที่ดีถือว่าเป็น ชัยชนะสำหรับเสื้อเหลือง ถ้าพยายามสนใจพลังของคนเสื้อแดง ความสงบที่ได้แผ่ขยายไปในประเทศไทยนับตั้งแต่การรัฐประหารคือน่าจะรอบอื่นของการเผชิญหน้ารุนแรง "รัฐประหารอาจมีลดความวุ่นวายและความรุนแรง...ในระยะสั้น การศึกษา โดยถังคิดว่าวอชิงตันจะนำกล่าวว่า ไม่กี่สัปดาห์หลังจาก takeover ทหาร "แต่จะแก้วิกฤตการณ์นี้ หรือปัญหาหลักของประเทศไทย"2ทักษิณคือ ไซออนของครอบครัวมั่งคั่งแต่ซิโน-ไทยจากใกล้เมืองหลวงโบราณของเชียงใหม่ไทยเหนือ เขาทำของเขาโชคในปี 1990 จากการผูกขาดกิจการโทรคมนาคมให้รัฐบาล ในปี 1998 เขาสร้างพรรคใหม่ เรียกว่าไทยรักไทย (คนไทยรักคนไทย), ที่ถาวรเมืองไทยทักษิณให้ campaigner การประดิษฐ์ และเป็นที่นิยมกับความคิดใหม่ ในการเลือกตั้งในปีค.ศ. 2001 พรรคของเขาชนะมากกว่าที่นั่งในรัฐสภามากกว่าบุคคลเคยชนะในการเลือกตั้งไทย เขากลายเป็นนายกรัฐมนตรี และเขาเริ่มทันทีพระสัญญาของพระองค์ส่งเสริมการขาย ต้นแบบความคิดของเขา แรงบันดาลใจ โดยนักเศรษฐศาสตร์ชาวเปรู Hernando de Soto ที่มาไทยมาเยี่ยม การ เพิ่มจำนวนและชนิดของสินทรัพย์ที่สามารถใช้ในชนบทเป็นหลักประกันสำหรับเงินกู้ดอกเบี้ยต่ำ ได้ "ทุนนิยมต้องการเงินทุน ไม่ มีที่มีทุนไม่นิยม ทักษิณกล่าวในใน 2003 "เราได้ผลักดันทุนในชนบท" เขาสร้างโปรแกรมกระตุ้นเศรษฐกิจที่รวม microcredits การเกษตรกร infusions สดหมู่บ้านไทย สินเชื่อการศึกษาดอกเบี้ยต่ำ และชาติแพทย์แผนใหม่ที่ใคร ๆ ก็สามารถรับรักษาแบบค่าธรรมเนียม 30 บาทไทย ประมาณหนึ่งดอลลาร์อเมริกันคู่แข่งของเขาถูกกล่าวหาว่าเขาของ overspending แต่ของไทยอัตราการเติบโต ซึ่งอยู่ในระดับต่ำต่อวิกฤตการเงินเอเชียปี 1997 อย่างรวดเร็วไปถึงประมาณ 7 เปอร์เซ็นต์ โปรแกรมของเครื่องกะจำนวนงบประมาณที่ไป มีเพิ่มมากขึ้นขณะนี้ไปจังหวัดกรุงเทพมหานคร อัตราส่วนหนี้ต่อ GDP ของประเทศได้ปีแตกต่างกันระหว่าง 40 และ 50 เปอร์เซ็นต์ ปานกลางสำหรับเศรษฐกิจพัฒนาตลอดชนบท ชาวนารู้สึกว่าที่สำหรับทิมแรก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Thailand has long had the image of a benign, stable country, which is a chief reason it has long been seen, at least by Americans, as a great hope for the future in Southeast Asia. It is relatively prosperous, growing not quite as fast as nearby China but at impressive rates of up to 7 percent a year. It is the world’s second-largest exporter of rice and the leading exporter of computer hard drives. Its troubling Muslim insurgency in the south is mainly restricted to a small part of the country. Thailand is ethnically largely homogeneous, overwhelmingly Buddhist, and ruled by a revered, exceedingly long-serving king. It is a beautiful country, with verdant mountains, a gorgeous seacoast, and rich alluvial, if flood-prone, plains. Millions of visitors have been drawn to Thailand for its cosmopolitan atmosphere and its physical charm, not to mention its reputation as a sex-tourism destination, for those who can pay for it.

But for the past eight years, Thailand has been in the grip of an extraordinary political crisis, pitting two intransigent mass movements, known as Red Shirts and Yellow Shirts, against one another, each ready to take to the streets whenever it feels that the other has gained the upper hand. More than one hundred people have been killed in political violence as the crisis has unfolded and many more have been injured. Four elected governments have been removed from power, two of them by military coups d’état, the second of them on May 22 this year, when the army commander in chief, General Prayuth Chan-ocha, took control of the country after several months of disorder.

Between November last year and the time of the coup, twenty-eight people were reported killed in political violence. The two sides were reported to be arming themselves and preparing for battle. Many people in Thailand feel that the coup was unjustified, that different measures could have been taken to restore order, but many others welcomed the army’s takeover, convinced that if Prayuth had not stepped in, the country would have descended into civil war.


What is it about Thailand, America’s chief ally in Southeast Asia, that has led to so fierce and intractable a struggle for power? The standard explanation is that a new, politically aroused, and determined rural majority—largely current or former rice farmers—has emerged, and it threatens to take power from the entrenched establishment—what is called the Bangkok elite. This elite has lost every election held in Thailand for the last thirteen years. Beaten at the polls, it has kept itself in power through police and military and judicial intervention. In one instance, a prime minister opposed by the elite and its supporters was dismissed by the Constitutional Court because his appearances on a television cooking show violated the rule against working for private companies. The latest elected leader to be ousted is Yingluck Shinawatra, youngest sister of Thaksin Shinawatra, the populist billionaire who was elected in 2001 and ousted in 2006, notwithstanding his support from the Red Shirts. Weeks before the latest coup, Yingluck was removed from office by the courts, which acted as thousands of Yellow Shirt protesters paralyzed the day-to-day functioning of the government. They wanted to do away with democratic elections altogether.

The central figure in the confrontation between new power and old is Thaksin himself, a charismatic business tycoon whose election as prime minister in 2001 marked the first stage of the Thai conflict. Thaksin was a dynamic and even visionary figure. He revolutionized Thai politics, creating a new majority among previously ignored and disenfranchised rural people in the north and northeast. He had a chance to go down in Thai history as the man who led his country into a new, more prosperous democratic era. But Thaksin also had a very Thai tendency to use his office for personal enrichment, and he was persuasively accused of by Browser Shop" style="background-color: transparent !important; border: none !important; display: inline-block !important; text-indent: 0px !important; float: none !important; font-weight: bold !important; height: auto !important; margin: 0px !important; min-height: 0px !important; min-width: 0px !important; padding: 0px !important; text-transform: uppercase !important; text-decoration: underline !important; vertical-align: baseline !important; width: auto !important; background-position: initial initial !important; background-repeat: initial initial !important;">RESORTING to dictatorial methods, for example, appointing relatives and cronies to key positions, thereby undermining the independence of important regulatory agencies. This gave his rivals a good reason (or, in the view of his many loyal supporters, a flimsy pretext) for resorting to a kind of mob action to get rid of him.

A second feature of Thai politics is its apparently ineradicable tradition of interference by the army, a powerful and often admired institution in the country, which has a history of tense relations with some of its neighbors. There have been literally dozens of coup attempts, at least twelve of them successful, since 1932, when Thailand became a constitutional monarchy. Other times, when the army has not taken control directly, it has used its power behind the scenes to select a civilian leader to rule in its place. It did that at least once during the current crisis, in 2008, when it pressured some parliamentarians from one party to defect to another, so that the army’s choice of a new prime minister could take office without a popular election.

Finally, there is Thailand’s monarchy, with its king, Bhumibol Adulyadej, who has been on the throne for nearly seventy years and is regarded as a kind of bodhisattva, an embodiment of wisdom, a living saint. His semidivine image is deemed by those seeking power to be of crucial, legitimating importance, an essential ingredient of national unity. King Bhumibol has always come across as modest, unpretentious, and under the control of the super-elite group of counselors who surround him. He is popular and respected—and protected from criticism or even any deep questioning by the strictest lèse-majesté laws in existence in the world. It is criminal to question his legitimacy. But he is reported to be in poor health, nearing death, and the expectation of his demise has added to the stakes in the Thai struggle.

Thaksin, who now lives in Dubai but exercises a powerful influence over the Red Shirts, is a threat to the establishment, not merely because he wins elections and is corrupt, but because he is the only nonroyal figure in Thailand whose prestige rivals that of the king. It is likely to be far greater than that of the king’s successor, his son Maha Vajiralongkorn, with whom Thaksin is reputed to have cultivated close relations. Thaksin, in other words, threatened to supplant the super-elite groups whose privileged status derives from their closeness to the current king. This explains why throughout the political crisis of the past eight years the gravest accusation made against Thaksin, whether accurate or not, is that he aimed to put the monarchy under his control. Conversely, the proudest boast of the Yellow Shirts and of the establishment figures who supported them is that they are defenders of the royal family, without whom, they are convinced, Thailand would fall into disarray.1

The slogan of the new military junta that took power last spring from Thaksin’s sister is “Returning Happiness to the People,” which, it says, it will achieve in part by promoting reconciliation between the two contending sides. General Prayuth, the commander in chief of the Royal Thai Army at the time of the coup, and a career officer with a plainspoken and confident manner, might try to appease the Red Shirts by continuing some of the populist programs of rural investment that were invented by Thaksin and by suppressing any flare-ups of protest.

But the Thai political divide may be too wide and bitter, with too much accumulated enmity and too many incompatible interests at stake, for it to go away because an army commander orders it to do so. The junta may present itself as politically neutral and striving for reconciliation between what are called “the colors,” but its seizure of power is nonetheless and with good reason perceived to be a victory for the Yellow Shirts. If it tries to crush the power of the Red Shirts, then the calm that has prevailed in Thailand since the coup is very likely to give way to another round of furious confrontation. “The coup may have reduced chaos and violence…in the short term,” a study by a leading Washington think tank said a few weeks after the military takeover, “but it will not solve this crisis, nor Thailand’s core problems.”2

Thaksin is the scion of a wealthy Sino-Thai family from near the ancient capital of Chiang Mai in the Thai north. He made his fortune in the 1990s from a government-granted telecommunications monopoly. In 1998 he created a new party, called Thai Rak Thai (Thais Love Thais), that permanently transformed Thai politics.

Thaksin turned out to be an inventive and popular campaigner with new ideas; in the elections in 2001, his party won more seats in parliament than any party had ever won in a Thai election. He became prime minister, and he immediately began to fulfill his campaign promises. His underlying idea, inspired by the Peruvian economist Hernando de Soto, who came to Thailand for a visit, was to increase the number and kinds of assets that could be used in the countryside as collateral for low-interest loans. “Capitalism needs capital, without which there is no capitalism,” Thaksin said in a speech in 2003. “We need to push capital into the rural areas.” He created a stimulus program that included microcredits to farmers, cash infusions to Thai villages, low-interest education loans, and a new national medical plan by which anybody could get treatment for a flat fee of 30 Thai baht, about one American dollar.

His opponents accused him of overspending, but Thailand’s growth rate, which was low following the 1997 Asian financial crisis, quickly went up to about 7 percent. Thaksin’s program marked a shift in the amount of the national budget that went to Bangkok, with more now going to the provinces. The country’s debt-to-GDP ratio has over the years varied between 40 and 50 percent, moderate for a developing economy.

Throughout the countryside, peasants felt that for the first tim

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประเทศไทยได้มีภาพอ่อนโยน มั่นคง ประเทศ ซึ่งเป็นเหตุผลที่หัวหน้ามันมีนานแล้วเห็น อย่างน้อยคนอเมริกัน เป็น ที่ดีหวังสำหรับอนาคตในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ มันค่อนข้างเจริญ เติบโตค่อนข้างเร็วที่ประเทศจีน แต่ในอัตราที่น่าประทับใจถึงร้อยละ 7 ต่อปีเป็นผู้ส่งออกที่ใหญ่เป็นอันดับสองของโลกของข้าวและผู้ส่งออกชั้นนำของคอมพิวเตอร์ฮาร์ดดิสก์ไดรฟ์ การจลาจลของชาวมุสลิมในภาคใต้ส่วนใหญ่เป็นปัญหาเฉพาะส่วนเล็ก ๆของประเทศ ไทยเชื้อชาติส่วนใหญ่เป็นเนื้อเดียวกันถือพุทธ และปกครองโดยเคารพยิ่งนัก ลูกยาว , กษัตริย์ มันเป็นประเทศที่สวยงาม มีภูเขาเขียวขจี มีชายฝั่งที่สวยงามและอุดมไปด้วยทราย ถ้าน้ำท่วมคว่ำราบ ล้านของผู้เข้าชมจะถูกดึงไปยังประเทศตลาดบรรยากาศนานาชาติและเสน่ห์ทางกายภาพของมัน ไม่ต้องพูดถึงชื่อเสียงของตนเป็นเพศการท่องเที่ยวปลายทางสำหรับผู้ที่สามารถจ่ายได้

แต่สำหรับ 8 ปีที่ผ่านมา ประเทศไทยได้รับในมือของวิกฤตการณ์ทางการเมืองที่ไม่ธรรมดาสองการเคลื่อนไหวมวลชนเปลี่ยนยาก , บ่อ ,ที่รู้จักกันเป็นเสื้อแดงและเสื้อเหลือง กับอีกแบบหนึ่ง แต่ละพร้อมที่จะใช้ถนนเมื่อใดก็ตามที่รู้สึกว่าอื่น ๆได้รับบนมือ มากกว่า 100 คนถูกฆ่าในความรุนแรงทางการเมืองที่เป็นวิกฤตได้กางออกและอีกมากมายที่ได้รับบาดเจ็บ 4 รัฐบาลที่มาจากการเลือกตั้งได้ถูกลบออกจากอำนาจ สองของพวกเขาโดย d ' éททท. coups ทหารที่สองของพวกเขาในวันที่ 22 พฤษภาคมปีนี้ เมื่อกองทัพผู้บัญชาการทหารสูงสุด โอชา ชาน ประยุทธ ทั่วไป , ควบคุมของประเทศหลังจากหลายเดือนของความผิดปกติ

ระหว่างเดือน พฤศจิกายน ปีที่แล้ว และเวลาของรัฐประหาร มีคนถูกฆ่าตายในความรุนแรงทางการเมือง ทั้งสองฝ่ายมีกองกำลังติดอาวุธ และเตรียมการรบหลายคนในไทย รู้สึกว่า รัฐประหารเป็นโคมลอย ว่ามาตรการต่าง ๆอาจจะถูกเรียกคืนสินค้า แต่คนอื่น ๆได้รับการครอบครองของทหาร เชื่อว่าถ้าประยุทธไม่ได้เหยียบในประเทศจะได้ตกทอดเข้าสู่สงครามกลางเมือง


มีอะไรเกี่ยวกับประเทศไทย อเมริกา หัวหน้าพันธมิตรในตะวันออกเฉียงใต้ เอเชียที่ได้นำการดุร้ายและแก่นแก้วต่อสู้อำนาจ คำอธิบายมาตรฐานคือที่ใหม่ทางการเมือง กระตุ้น และกำหนดส่วนใหญ่ในชนบทส่วนใหญ่ในปัจจุบันหรืออดีตชาวนาได้เกิดขึ้น และมันกำลังจะใช้พลังจากที่ยึดที่มั่นสร้างสิ่งที่เรียกว่าเขตยอดเยี่ยม ยอดนี้ได้สูญเสียทุกการเลือกตั้งที่จัดขึ้นในประเทศไทยสำหรับปี 13 สุดท้ายพ่ายแพ้ในการเลือกตั้ง มันก็เก็บเองในอำนาจผ่าน ตำรวจและทหาร และการแทรกแซงตุลาการ ในหนึ่งอินสแตนซ์ นายกรัฐมนตรีคัดค้านโดยชนชั้นสูงและผู้สนับสนุนของตนถูกไล่ออกจากศาลรัฐธรรมนูญ เพราะลักษณะของเขาในการปรุงอาหารโทรทัศน์แสดงการละเมิดกฎต่อต้านการทำงานสำหรับ บริษัท เอกชน ล่าสุดเลือกตั้งผู้นำที่จะขับไล่คือ ยิ่งลักษณ์ ชินวัตรน้องสาวคนสุดท้องของ ทักษิณ ชินวัตร ประชานิยม มหาเศรษฐีผู้ที่ถูกเลือกใน 2001 และขับไล่ในปี 2006 มีการสนับสนุนจากคนเสื้อแดง สัปดาห์ก่อนรัฐประหารล่าสุด , ยิ่งลักษณ์ ถูกถอดถอนจากตำแหน่งโดยศาลซึ่งทำหน้าที่เป็นพันประท้วงเสื้อเหลืองเป็นอัมพาต การทำงานวันต่อวันของรัฐบาลพวกเขาอยากจะไปกับประชาธิปไตยการเลือกตั้งทั้งหมด

รูปกลางในการเผชิญหน้าระหว่างอำนาจใหม่และเก่า คือ พ.ต.ท. ทักษิณเอง ที่เป็นผู้ประกอบการธุรกิจที่มีการเลือกตั้งเป็นนายกรัฐมนตรีในปี 2544 เป็นเวทีแรกของความขัดแย้งไทย ทักษิณเป็นแบบไดนามิกและแม้แต่คิดช่างจินตนาการ . เขาปฏิวัติการเมืองไทยการสร้างใหม่ของก่อนหน้านี้ส่วนใหญ่ละเลย และถูกตัดสิทธิ์ประชาชนในภาคเหนือและภาคตะวันออกเฉียงเหนือ เขามีโอกาสที่จะลงไปในประวัติศาสตร์ไทย เป็นคนที่นำประเทศของเขาลงใหม่ ยุคประชาธิปไตยเจริญมากขึ้น แต่ พ.ต.ท. ทักษิณยังได้ไทยมากมีแนวโน้มที่จะใช้ออฟฟิศของเขาเพื่อการส่วนตัว และเขาก็เชิญชวนให้ถูกกล่าวหาว่าใช้วิธีเผด็จการ ตัวอย่างเช่นแต่งตั้งญาติและเพื่อนสนิท เพื่อตำแหน่งสำคัญจึงเน้นความเป็นอิสระของหน่วยงานกำกับดูแลที่สำคัญ นี้ให้คู่แข่งของเขามีเหตุผลที่ดี ( หรือในมุมมองของผู้สนับสนุนของเขาหลายซื่อบอบบางข้ออ้าง ) สำหรับใช้เป็นชนิดของฝูงชนการกระทำที่จะกำจัดเขา

2 การเมืองไทยเป็นซึ่งกำจัดไม่ได้เห็นได้ชัดว่าประเพณีของการแทรกแซงโดยกองทัพที่มีประสิทธิภาพและมักจะชื่นชมสถาบันในประเทศ ซึ่งมีประวัติของความสัมพันธ์ที่ตึงเครียดกับบางส่วนของประเทศเพื่อนบ้าน มีอักษรหลายสิบพยายามรัฐประหาร อย่างน้อยสิบสองของพวกเขาประสบความสำเร็จ ตั้งแต่ พ.ศ. 2475 เมื่อประเทศไทยเป็นระบอบรัฐธรรมนูญ ครั้งอื่น ๆ เมื่อกองทัพไม่ได้ควบคุมโดยตรงมันได้ใช้พลังของมันไว้เบื้องหลัง เพื่อเลือกผู้นำพลเรือนกฎในสถานที่ มันทำอย่างน้อยหนึ่งครั้งในช่วงวิกฤต ปัจจุบันในปี 2008 เมื่อสมาชิกรัฐสภาจากพรรคหนึ่งเพื่อกดดันบางข้อบกพร่องอื่น เพื่อให้กองทัพเลือกนายกฯใหม่เอาสำนักงานโดยไม่มีการเลือกตั้งเป็นที่นิยม

สุดท้ายมีระบอบกษัตริย์ในประเทศไทย กับกษัตริย์ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดช ที่ได้ขึ้นครองราชย์เป็นเวลาเกือบเจ็ดสิบปีและถือเป็นชนิดของพระโพธิสัตว์ เป็นศูนย์รวมแห่งปัญญา ชีวิตนักบุญ ภาพ semidivine ของเขาถือว่าผู้แสวงหาอำนาจเป็นสำคัญ legitimating ความสำคัญ เป็นส่วนประกอบสำคัญของความสามัคคีในชาติ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวมักจะเจอเป็นเจียมเนื้อเจียมตัว ไม่โอ้อวดและอยู่ภายใต้การควบคุมของกลุ่มยอดสุดของที่ปรึกษาที่ล้อมเขาไว้ เขาได้รับความนิยมและเป็นที่เคารพและปกป้องจากการวิจารณ์ หรือแม้แต่ลึกถาม โดยเข้มงวดลาดเซ majest และกฎหมายในการมีชีวิตอยู่ในโลก มันเป็นอาชญากรรมที่จะถามความชอบธรรมของเขา แต่เขามีรายงานอยู่ในสุขภาพที่ดี ใกล้จะตายและความคาดหวังของการตายของเขาได้เพิ่มเงินเดิมพันในการต่อสู้ไทย .

ทักษิณ ซึ่งตอนนี้อยู่ที่ดูไบ แต่การออกกำลังกายมีอิทธิพลมากกว่าคนเสื้อแดง คือ การก่อตั้ง ไม่เพียงเพราะเขาชนะการเลือกตั้งและทุจริต แต่เพราะเขาเป็นเพียง nonroyal รูปในประเทศไทยที่มีศักดิ์ศรี คู่แข่งที่ของกษัตริย์มันอาจจะไกลมากขึ้นกว่าที่ของทายาทของกษัตริย์ ลูกชายของเขา ณ ซี ซึ่ง พ.ต.ท. ทักษิณ ขึ้นชื่อว่ามีการปลูกความสัมพันธ์ใกล้ชิด ทักษิณ , ในคำอื่น ๆที่คุกคามเพื่อแทนที่ Super Elite กลุ่มที่มีสิทธิพิเศษสถานะมาจากความใกล้ชิดของพวกเขาเพื่อกษัตริย์ปัจจุบันนี้อธิบายว่าทำไมตลอดวิกฤตทางการเมืองที่ผ่านมาแปดปีศัตรูข้อกล่าวหากับ พ.ต.ท. ทักษิณ ว่าถูกต้องหรือไม่ คือ เขามีวัตถุประสงค์เพื่อให้พระมหากษัตริย์อยู่ใต้การควบคุมของเขา ในทางกลับกัน ภูมิใจอวดของเสื้อเหลือง และตัวเลขของสถานประกอบการที่สนับสนุนพวกเขาคือ พวกเขาเป็นผู้ปกป้องราชวงศ์ไม่ มีใคร จะเชื่อประเทศไทยจะตกอยู่ในความอลหม่าน 1

สโลแกนใหม่ของทหารพม่า ที่ยึดอำนาจจาก พ.ต.ท. ทักษิณ ช่วงฤดูใบไม้ผลิของน้องสาวคือ " คืนความสุขให้กับประชาชน ซึ่ง มันบอกว่า ก็จะบรรลุในส่วนหนึ่งโดยการส่งเสริมความสมานฉันท์ระหว่างสองทำด้าน ประยุทธ ทั่วไป , ผู้บัญชาการสูงสุดของกองทัพบกในเวลาของรัฐประหารและอาชีพเจ้าหน้าที่กับ plainspoken และท่าทางมั่นใจ อาจจะลองเพื่อเอาใจคนเสื้อแดงอย่างต่อเนื่องโดยบางส่วนของประชานิยมโปรแกรมการลงทุนชนบทที่ถูกคิดค้นโดย พ.ต.ท. ทักษิณ และการปราบปรามมี ups ลุกโชติช่วงประท้วง

แต่ความแตกแยกทางการเมืองไทยอาจจะกว้างเกินไป และขม มีมากเกินไปที่สะสมกันและผลประโยชน์ที่เข้ากันไม่ได้ มากเดิมพันมันต้องไปเพราะเป็นผู้บัญชาการกองทัพ สั่งให้ทำเช่นนั้น คณะรัฐประหารอาจนำเสนอตัวเองในทางการเมืองที่เป็นกลางและมุ่งมั่นเพื่อความสมานฉันท์ระหว่างสิ่งที่เรียกว่า " สี " แต่การยึดอำนาจ และด้วยเหตุผลที่ดีสำหรับการเป็นชัยชนะสำหรับเสื้อเหลือง ถ้ามันพยายามที่จะทำลายพลังของเสื้อแดงแล้วความสงบที่ได้ตระหนักในประเทศไทย ตั้งแต่รัฐประหารเป็นแนวโน้มมากที่จะหลีกทางให้อีกรอบของการโกรธ " รัฐประหารอาจได้ลดความวุ่นวายและความรุนแรง . . . . . . . ในสั้น , " การศึกษาโดยนำวอชิงตันคิดถังกล่าวว่าไม่กี่สัปดาห์หลังจากการครอบครองของทหาร แต่จะไม่แก้วิกฤตินี้หรือประเทศไทยเป็นหลัก ปัญหา 2

"ทักษิณเป็นทายาทของเศรษฐีชิโนไทยจากครอบครัวใกล้เมืองหลวงโบราณของเชียงใหม่ ใน ไทย เหนือ เขาทำให้ดวงชะตาของเขาในปี 1990 จากรัฐบาลที่ได้รับการผูกขาดโทรคมนาคม ในปี 1998 เขาสร้างพรรคใหม่ ชื่อ พรรคไทยรักไทย ( คนไทยรักคนไทย ) ที่ถาวรเปลี่ยนการเมืองไทย

ทักษิณกลับกลายเป็นประดิษฐ์และนิยมรณรงค์กับความคิดใหม่ ;ในการเลือกตั้งในปี 2544 พรรคของเขาชนะที่นั่งในรัฐสภากว่าพรรคใดเคยชนะในการเลือกตั้งของไทย . เขาเป็นนายกรัฐมนตรี และทันทีที่เขาเริ่มทำตามสัญญาหาเสียงของเขา เขาเป็นต้นคิด จากแรงบันดาลใจ โดยนักเศรษฐศาสตร์ชาวเปรู hernando เดอ โซโต้ ที่เข้ามาเมืองไทยเพื่อเยี่ยมชมคือ การเพิ่มจำนวนและประเภทของสินทรัพย์ที่สามารถใช้ในชนบทเป็นหลักประกันสำหรับเงินกู้ดอกเบี้ยต่ำ " ทุนนิยมทุนตามความต้องการ โดยที่ไม่มีทุนนิยม " พ.ต.ท. ทักษิณกล่าวในสุนทรพจน์ใน 2003 " เราต้องการที่จะผลักดันเงินทุนในชนบท เขาสร้างโปรแกรมกระตุ้นเศรษฐกิจที่รวม microcredits infusions เงินสดเกษตรกร หมู่บ้านไทยเงินกู้ดอกเบี้ยต่ำและการศึกษา , การแพทย์แผนใหม่แห่งชาติ ซึ่งทุกคนจะได้รับการรักษาสำหรับค่าธรรมเนียม 30 บาท กับเงินดอลลาร์สหรัฐ

ฝ่ายตรงข้ามของเขากล่าวหาว่าเขาให้นานที่สุด แต่อัตราการเติบโตของไทยซึ่งต่ำต่อไปนี้ 1997 วิกฤตการณ์ทางการเงินในเอเชีย เร็วขึ้นประมาณร้อยละ 7รายการของ ทักษิณ ให้เปลี่ยนปริมาณของงบประมาณของชาติที่ไปกรุงเทพฯ ด้วยตอนนี้ไปต่างจังหวัด อัตราส่วนหนี้ต่อ GDP ของประเทศมีกว่าปีมีค่าระหว่าง 40 และ 50 เปอร์เซ็นต์ ส่วนการพัฒนาเศรษฐกิจ .

ตลอดชนบท ชาวบ้านรู้สึกว่าครั้งแรก ทิม