At the present, nobody can know the

At the present, nobody can know the original form of the ao dai. In the past, the graceful two-flapped ao dai in the breeze appeared on the surfaces of the historical Ngoc Lu kettledrum carved a few thousand years ago.

People said that in the early 18th century, skirts of women of King Nationality and today’s ethnic minority women are likely in the same form. In 1744, Lord Vu Vuong of the Nguyen Dynasty had responsibility for revise the dress of Vietnamese ladies. Firstly, he designed the ao dai with a combination of Muong patterns and Chinese versions. After that, the ao tu than (four – flapped dress) was selected as the official national dress for Vietnamese ladies.

Ao dai is a two-piece garment made of fabric, full-length dress worn over loose silk trousers reaching all the way to the ground. It accounts for the fit that creates such a flattering look. The dress splits into a front and back panel from the waist down, it is convenient to move in. At that time, Ao dai had a wider and simpler form than that today.

Nowadays, the length of the Ao dai is shortened falling just below the knee. The dressed are designed with different colors and patterns. The color is indicative of the wearer’s age and status. For example, white Long Dress usually make us asociate with schoolgirls because white color symbolizes their purity.

Men also dress a similar outfit called “Ao Dai” which is shorter, just at knee length, and more loose-fitting. However, men rarely wear the Long Dress except for ceremonial occasions such as wedding of funerals.

Nowadays, its popularity is also spreading well beyond Vietnam’s borders. There are a wide vareity of designs, materials, and colors. Designers have created more exquisite and elegant dress including velvet, silk, satin, embroidered, painted or printed with flowers pattern. So, many office workers and hotel staff choose it as their standard outfit.In addition, the Ao dai is also dressed mostly in formal occasions.

According to the whole Vietnamese people, the Ao Dai always has a great meaning as their grace and beauty. After a long time in Vietnam’s history, all of Vietnamese people still keep it in the hearts as a country’s symbol. It is more and more perfected, in addition, it not only overcomes all ages and time in our country but also spread to the whole world. The Ao Dai always is the first choice for Vietnamese people in special occasions whether they are rich or poor, old or young.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ปัจจุบัน ไม่มีใครสามารถรู้ของไดอ่าวรูป ในอดีต สง่า flapped สองอ่าวไดในสายลมปรากฏบนพื้นผิวของ kettledrum นอลูทางประวัติศาสตร์ที่แกะสลักกี่พันปีคนกล่าวว่า ในช่วงต้นศตวรรษที่ 18 กระโปรงผู้หญิงสัญชาติคิงและวันนี้ผู้หญิงชนกลุ่มน้อยในแบบเดียวกัน ใน 1744 เวืองวูเจ้าของราชวงศ์เหงียนได้รับผิดชอบปรับปรุงการแต่งกายของสตรีเวียดนาม ประการแรก เขาออกแบบมาไดอ่าว ด้วยลวดลายม่วงและเวอร์ชันจีน หลังจากนั้น ทูอ่าวมากกว่า (ชุด 4-flapped) ถูกเลือกเป็นเครื่องแต่งกายแห่งชาติอย่างเป็นทางการสำหรับผู้หญิงเวียดนามอ่าวไดภูษา two-piece ที่ทำจากผ้า แต่งตัวจัดสวมผ่านกางเกงไหมหลวมทั้งหมดไปถึงพื้นดินได้ มีสัดส่วนพอดีที่สร้างลักษณะสอพลอ แยกชุดเป็นหน้าและแผงหลังจากเอวลง เป็นการย้าย ในขณะนั้น อ่าวไดมีฟอร์มกว้าง และเรียบง่ายที่วันนี้ในปัจจุบัน ความยาวของไดอ่าวจะลดลงอยู่เพียงใต้เข่า การแต่งกายออกแบบ ด้วยลวดลายและสีต่าง ๆ สีส่ออายุและสถานะของผู้สวมใส่ได้ ตัวอย่าง ชุดยาวสีขาวมักจะทำให้เรา asociate กับ schoolgirls เนื่องจากสีขาวสัญลักษณ์ของความบริสุทธิ์ผู้ชายยังแต่งตัวคล้ายชุดเรียกว่า "อ่าวได" ซึ่งสั้น ที่ความยาวเข่า และมากกว่าหลวมกระชับ อย่างไรก็ตาม คนไม่ค่อยใส่ชุดยาวยกเว้นโอกาสพิธีการเช่นงานแต่งงานของศพปัจจุบัน นิยมกำลังยังแพร่กระจายไปทั่วทั้งเหนือเส้นขอบของเวียดนาม มี vareity กว้างออกแบบ วัสดุ และสี นักออกแบบได้สร้างขึ้นงดงาม และสง่างามเสื้อผ้ากำมะหยี่ ผ้าไหม แพร ปัก ทาสี หรือพิมพ์ลายดอกไม้รวมถึง ดังนั้น สำนักงานแรงงานและพนักงานจำนวนมากเลือกเป็นชุดมาตรฐานของพวกเขา นอกจากนี้ ไดอ่าวจะยังแต่งตัวส่วนใหญ่ในโอกาสที่เป็นทางตามคนเวียดนามทั้งหมด ไดอ่าวมีความหมายที่ดีเป็นพระคุณและความงามของพวกเขาเสมอ หลังจากที่เวลานานในประวัติศาสตร์ของเวียดนาม ญวนทั้งหมดยังคงเก็บไว้ในหัวใจเป็นสัญลักษณ์ของประเทศ มี perfected แบบมาก แห่ง มันไม่เท่า overcomes ทุกวัยและเวลาของประเทศ แต่แพร่กระจายไปทั่วโลกทั้งใน ไดอ่าวเป็นทางเลือกแรกสำหรับผู้คนในโอกาสพิเศษเสมอไม่ว่าจะรวย หรือจน เก่า หรือหนุ่ม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในปัจจุบันไม่มีใครสามารถรู้รูปแบบเดิมของอ่าวได ในอดีตที่ผ่านมาที่สง่างามสองกระพืออ่าวไดในสายลมที่ปรากฏบนพื้นผิวของหง็อกประวัติศาสตร์ลูกลองแกะสลักไม่กี่พันปีที่ผ่านมา. คนกล่าวว่าในช่วงต้นศตวรรษที่ 18, กระโปรงของผู้หญิงสัญชาติกษัตริย์และชนกลุ่มน้อยในปัจจุบัน ผู้หญิงมีแนวโน้มที่จะอยู่ในรูปแบบเดียวกัน ใน 1744 ลอร์ดวู Vuong ของราชวงศ์เหงียนมีความรับผิดชอบในการแก้ไขการแต่งกายของผู้หญิงเวียดนาม ประการแรกเขาออกแบบอ่าวไดมีการรวมกันของรูปแบบและรุ่น Muong จีน หลังจากนั้นอ่าวเฉิงตูกว่า (สี่ - ชุดกระพือ) ได้รับเลือกเป็นชุดประจำชาติอย่างเป็นทางการสำหรับผู้หญิงเวียดนาม. อ่าวไดเป็นเสื้อผ้าสองชิ้นที่ทำจากผ้า, ชุดยาวเต็มรูปแบบสวมทับกางเกงขายาวผ้าไหมหลวมถึงทุกวิธีการ พื้นดิน. มันบัญชีพอดีที่สร้างดังกล่าวมีลักษณะที่ประจบ แยกชุดเป็นด้านหน้าและแผงด้านหลังจากเอวลงมันสะดวกที่จะย้ายไปอยู่. ในขณะที่อ่าวไดมีรูปแบบที่กว้างขึ้นและง่ายกว่าว่าวันนี้. ปัจจุบันความยาวของอ่าวไดจะสั้นลงลดลงด้านล่าง เข่า แต่งตัวรับการออกแบบด้วยสีที่แตกต่างและรูปแบบ สีที่บ่งบอกถึงอายุของผู้สวมใส่และสถานะ ยกตัวอย่างเช่นสีขาวชุดยาวมักจะทำให้เรา asociate กับเด็กนักเรียนเพราะสีขาวเป็นสัญลักษณ์ของความบริสุทธิ์ของพวกเขา. ผู้ชายยังชุดเครื่องแต่งกายที่คล้ายกันเรียกว่า "อ่าวได" ซึ่งจะสั้นแค่เข่าที่มีความยาวและหลวมมากขึ้น แต่ผู้ชายไม่ค่อยสวมชุดยาวยกเว้นสำหรับโอกาสพระราชพิธีเช่นงานแต่งงานงานศพของ. ปัจจุบันความนิยมของมันนอกจากนี้ยังมีการแพร่กระจายได้ดีเกินขอบเขตของเวียดนาม มี vareity กว้างของการออกแบบวัสดุและสีที่มี นักออกแบบได้สร้างการแต่งกายที่สวยงามและสง่างามมากขึ้นรวมทั้งกำมะหยี่, ผ้าไหม, ผ้าซาตินปักทาสีหรือพิมพ์ลายดอก ดังนั้นสำนักงานแรงงานจำนวนมากและพนักงานโรงแรมเลือกที่นอกเหนือ outfit.In มาตรฐานของพวกเขาอ่าวไดแต่งตัวยังส่วนใหญ่ในโอกาสที่เป็นทางการ. ตามที่ชาวเวียดนามทั้งที่อ่าวไดมักจะมีความหมายที่ดีเป็นความสง่างามและความงามของพวกเขา หลังจากที่เวลานานในประวัติศาสตร์ของเวียดนามทั้งหมดของคนเวียดนามยังคงเก็บไว้ในหัวใจเป็นสัญลักษณ์ของประเทศ มันเป็นที่ที่สมบูรณ์แบบมากขึ้นและในนอกจากนี้มันไม่เพียง แต่เอาชนะทุกเพศทุกวัยและเวลาในประเทศของเรา แต่ยังแพร่กระจายไปทั่วโลก อ่าวไดเสมอเป็นตัวเลือกแรกสำหรับคนเวียตนามในโอกาสพิเศษไม่ว่าจะเป็นคนรวยหรือคนจนเก่าหรือหนุ่มสาว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ปัจจุบันไม่มีใครสามารถทราบได้ว่ารูปแบบเดิมของได๋ . ในอดีต สง่างามสองแบบได๋ในสายลมที่ปรากฏบนพื้นผิวของ Ngoc ประวัติศาสตร์ลูกลองหน้าเดียวขนาดใหญ่แกะสลักหลายพันปีก่อน

คนกล่าวว่าในศตวรรษที่ 18 ต้น กระโปรงของผู้หญิงและชนกลุ่มน้อยเชื้อชาติกษัตริย์วันนี้ผู้หญิงมีแนวโน้มในรูปแบบเดียวกัน 2287 ใน ,ใต้เท้าวู วอง ของราชวงศ์ เหงียน มีความรับผิดชอบแก้ไขชุดของผู้หญิงเวียดนาม ประการแรก เขาออกแบบได๋ด้วยการรวมกันของ Muong รูปแบบและรุ่นจีน หลังจากนั้น อ่าวตู กว่า ( 4 ) แบบชุด ) ได้รับเลือกเป็นชุดอย่างเป็นทางการแห่งชาติสำหรับผู้หญิงเวียดนาม

ได๋เป็นทูพีซเสื้อผ้าที่ทำจากผ้าชุดเต็มตัวสังฆาฏิหลวม กางเกงผ้าไหม เข้าถึงทุกวิธีพื้นดิน มันบัญชีสำหรับให้พอดีกับที่สร้างเป็นลักษณะยกยอการแสดง ชุดแยกในด้านหน้าและด้านหลังแผงตั้งแต่เอวลงไป มันสะดวกที่จะย้ายใน ตอนนั้นได๋มีรูปแบบกว้างกว่าและง่ายกว่าวันนี้

ทุกวันนี้ ความยาวของได๋จะสั้นลง ใต้เข่าการแต่งตัว ออกแบบด้วยสีที่แตกต่างกันและรูปแบบ สีบ่งบอกถึงอายุของผู้สวมใส่และสถานะ ตัวอย่างเช่น ชุดยาวสีขาว มักจะทำให้เรา asociate กับเด็กนักเรียน เพราะสีขาวเป็นสัญลักษณ์ของความบริสุทธิ์ของพวกเขา .

ผู้ชายยังแต่งกายคล้ายชุดเรียกว่า " ได๋ " ซึ่งเป็นเรื่องสั้นที่ยาวแค่เข่า และข้อต่อหลวมมาก อย่างไรก็ตามผู้ชายมักจะสวมชุดยาวยกเว้นสำหรับโอกาสเช่นงานแต่งงานพิธีของงานศพ

ทุกวันนี้ความนิยมของเวียดนามยังแพร่กระจายได้ดีเกินขอบเขต มี vareity กว้างของการออกแบบ วัสดุ และสี นักออกแบบได้สร้างที่สวยงามมากขึ้นและสง่างามชุดรวมถึงกำมะหยี่ , ผ้าไหม , ผ้าซาติน , ปัก , ทาสีหรือพิมพ์ด้วยลายดอกไม้ ดังนั้นสำนักงานแรงงานและพนักงานโรงแรมหลายคนเลือกเป็นชุดมาตรฐานของพวกเขา นอกจากนี้ ได๋ยังแต่งตัวส่วนใหญ่ในโอกาสที่เป็นทางการ

ตามทั้งเวียดนาม , ได๋ก็มีความหมายที่ดีเป็นพระคุณและความงาม หลังจากที่เวลานานในประวัติศาสตร์ของเวียดนาม คนเวียดนามก็ยังเก็บไว้ในหัวใจ เป็นสัญลักษณ์ของประเทศ มันเป็นมากขึ้นและถูกต้องนอกจากนี้ , มันไม่เพียง แต่เอาชนะทุกเพศ ทุกวัย และเวลา ในประเทศของเรา แต่ยังกระจายไปทั่วโลก ผู้ได๋มักเป็นทางเลือกแรกสำหรับคนเวียดนามในโอกาสพิเศษ ไม่ว่าจะรวยหรือจน แก่หรือหนุ่ม