- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
It was the old lady’s birthday.She
It was the old lady’s birthday.She got up early to be ready for the post. From the second floor flat she could see the postman when he came down the street, and the little boy from the ground floor brought up her letters on the rare occasions when anything came.(1)
Today she was sure there would be something. Myra wouldn’t forget her mother's birthday, even if she seldom wrote at other times. Of course Myra was busy. Her husband had been made Mayor, and Myra herself had got a medal for her work for the aged.(2)
The old lady was proud of Myra, but Enid was the daughter she loved. Enid had never married, but had seemed content to live with her mother, and teach in a primary school round the corner.
One evening, however, Enid said, “I’ve arranged for Mrs. Morrison to look after you for a few days, Mother. Tomorrow I have to go into hospital—just a minor operation. (3) I’ll soon be home.”
In the morning she went, but never came back— she died on the operating table. Myra came to the funeral, and in her efficient way arranged for Mrs. Morrison to come in and light the fire and give the old lady her breakfast.
Two years ago that was, and since then Myra had been to see her mother three times, but her husband never.
The old lady was eighty today. She had put on her best dress. Perhaps— perhaps Myra might come. After all, eighty was a special birthday, another decade lived or endured just as you chose to look at it.(4)
Even if Myra did not come, she would send a present. The old lady was sure of that. Two spots of colour brightened her cheeks. She was excited—like a child. She would enjoy her day.
Yesterday Mrs. Morrison had given the flat an extra clean, and today she had brought a card and a bunch of marigolds when she came to do the breakfast. Mrs. Grant downstairs had made a cake, and in the afternoon she was going down there to tea. The little boy, Johnnie, had been up with a packet of mints, and said he wouldn't go out to play until the post had come.(5)
“I guess you’ll get lots and lots of presents,” he said. “I did last week when I was six.”
What would she like? A pair of slippers perhaps. Or a new cardigan. A cardigan would be lovely. Blue's such a pretty colour. Jim had always liked her in blue. (6) Or a table lamp. Or a book, a travel book, with pictures, or a little clock, with clear black numbers. So many lovely things.
She stood by the window, watching. The postman turned round the corner on his bicycle. Her heart beat fast. Johnnie had seen him too and ran to the gate.
Then clatter, clatter up the stairs. Johnnie knocked at her door.
“Granny, granny,” he shouted, “I’ve got your post.”
He gave her four envelopes. Three were unsealed cards from old friends. The fourth was sealed, in Myra’s writing. The old lady felt a pang of disappointment.
“No parcel, Johnnie?”
“No, granny.”
Maybe the parcel was too large to come by letter post. That was it. It would come later by parcel post. She must be patient.
Almost reluctantly she tore the envelope open. Folded in the card was a piece of paper. Written on the card was a message under the printed Happy Birthday—Buy yourself something nice with the cheque, Myra and Harold.(7)
The cheque fluttered to the floor like a bird with a broken wing. Slowly the old lady stooped to pick it up. Her present, her lovely present. With trembling fingers she tore it into little bits.
Today she was sure there would be something. Myra wouldn’t forget her mother's birthday, even if she seldom wrote at other times. Of course Myra was busy. Her husband had been made Mayor, and Myra herself had got a medal for her work for the aged.(2)
The old lady was proud of Myra, but Enid was the daughter she loved. Enid had never married, but had seemed content to live with her mother, and teach in a primary school round the corner.
One evening, however, Enid said, “I’ve arranged for Mrs. Morrison to look after you for a few days, Mother. Tomorrow I have to go into hospital—just a minor operation. (3) I’ll soon be home.”
In the morning she went, but never came back— she died on the operating table. Myra came to the funeral, and in her efficient way arranged for Mrs. Morrison to come in and light the fire and give the old lady her breakfast.
Two years ago that was, and since then Myra had been to see her mother three times, but her husband never.
The old lady was eighty today. She had put on her best dress. Perhaps— perhaps Myra might come. After all, eighty was a special birthday, another decade lived or endured just as you chose to look at it.(4)
Even if Myra did not come, she would send a present. The old lady was sure of that. Two spots of colour brightened her cheeks. She was excited—like a child. She would enjoy her day.
Yesterday Mrs. Morrison had given the flat an extra clean, and today she had brought a card and a bunch of marigolds when she came to do the breakfast. Mrs. Grant downstairs had made a cake, and in the afternoon she was going down there to tea. The little boy, Johnnie, had been up with a packet of mints, and said he wouldn't go out to play until the post had come.(5)
“I guess you’ll get lots and lots of presents,” he said. “I did last week when I was six.”
What would she like? A pair of slippers perhaps. Or a new cardigan. A cardigan would be lovely. Blue's such a pretty colour. Jim had always liked her in blue. (6) Or a table lamp. Or a book, a travel book, with pictures, or a little clock, with clear black numbers. So many lovely things.
She stood by the window, watching. The postman turned round the corner on his bicycle. Her heart beat fast. Johnnie had seen him too and ran to the gate.
Then clatter, clatter up the stairs. Johnnie knocked at her door.
“Granny, granny,” he shouted, “I’ve got your post.”
He gave her four envelopes. Three were unsealed cards from old friends. The fourth was sealed, in Myra’s writing. The old lady felt a pang of disappointment.
“No parcel, Johnnie?”
“No, granny.”
Maybe the parcel was too large to come by letter post. That was it. It would come later by parcel post. She must be patient.
Almost reluctantly she tore the envelope open. Folded in the card was a piece of paper. Written on the card was a message under the printed Happy Birthday—Buy yourself something nice with the cheque, Myra and Harold.(7)
The cheque fluttered to the floor like a bird with a broken wing. Slowly the old lady stooped to pick it up. Her present, her lovely present. With trembling fingers she tore it into little bits.
0/5000
It was the old lady’s birthday.She got up early to be ready for the post. From the second floor flat she could see the postman when he came down the street, and the little boy from the ground floor brought up her letters on the rare occasions when anything came.(1) Today she was sure there would be something. Myra wouldn’t forget her mother's birthday, even if she seldom wrote at other times. Of course Myra was busy. Her husband had been made Mayor, and Myra herself had got a medal for her work for the aged.(2) The old lady was proud of Myra, but Enid was the daughter she loved. Enid had never married, but had seemed content to live with her mother, and teach in a primary school round the corner. One evening, however, Enid said, “I’ve arranged for Mrs. Morrison to look after you for a few days, Mother. Tomorrow I have to go into hospital—just a minor operation. (3) I’ll soon be home.” In the morning she went, but never came back— she died on the operating table. Myra came to the funeral, and in her efficient way arranged for Mrs. Morrison to come in and light the fire and give the old lady her breakfast. Two years ago that was, and since then Myra had been to see her mother three times, but her husband never. The old lady was eighty today. She had put on her best dress. Perhaps— perhaps Myra might come. After all, eighty was a special birthday, another decade lived or endured just as you chose to look at it.(4) Even if Myra did not come, she would send a present. The old lady was sure of that. Two spots of colour brightened her cheeks. She was excited—like a child. She would enjoy her day. Yesterday Mrs. Morrison had given the flat an extra clean, and today she had brought a card and a bunch of marigolds when she came to do the breakfast. Mrs. Grant downstairs had made a cake, and in the afternoon she was going down there to tea. The little boy, Johnnie, had been up with a packet of mints, and said he wouldn't go out to play until the post had come.(5) “I guess you’ll get lots and lots of presents,” he said. “I did last week when I was six.” What would she like? A pair of slippers perhaps. Or a new cardigan. A cardigan would be lovely. Blue's such a pretty colour. Jim had always liked her in blue. (6) Or a table lamp. Or a book, a travel book, with pictures, or a little clock, with clear black numbers. So many lovely things. She stood by the window, watching. The postman turned round the corner on his bicycle. Her heart beat fast. Johnnie had seen him too and ran to the gate. Then clatter, clatter up the stairs. Johnnie knocked at her door. “Granny, granny,” he shouted, “I’ve got your post.” He gave her four envelopes. Three were unsealed cards from old friends. The fourth was sealed, in Myra’s writing. The old lady felt a pang of disappointment. “No parcel, Johnnie?” “No, granny.” Maybe the parcel was too large to come by letter post. That was it. It would come later by parcel post. She must be patient. Almost reluctantly she tore the envelope open. Folded in the card was a piece of paper. Written on the card was a message under the printed Happy Birthday—Buy yourself something nice with the cheque, Myra and Harold.(7) The cheque fluttered to the floor like a bird with a broken wing. Slowly the old lady stooped to pick it up. Her present, her lovely present. With trembling fingers she tore it into little bits.
การแปล กรุณารอสักครู่..
It was the old lady’s birthday.She got up early to be ready for the post. From the second floor flat she could see the postman when he came down the street, and the little boy from the ground floor brought up her letters on the rare occasions when anything came.(1)
Today she was sure there would be something. Myra wouldn’t forget her mother's birthday, even if she seldom wrote at other times. Of course Myra was busy. Her husband had been made Mayor, and Myra herself had got a medal for her work for the aged.(2)
The old lady was proud of Myra, but Enid was the daughter she loved. Enid had never married, but had seemed content to live with her mother, and teach in a primary school round the corner.
One evening, however, Enid said, “I’ve arranged for Mrs. Morrison to look after you for a few days, Mother. Tomorrow I have to go into hospital—just a minor operation. (3) I’ll soon be home.”
In the morning she went, but never came back— she died on the operating table. Myra came to the funeral, and in her efficient way arranged for Mrs. Morrison to come in and light the fire and give the old lady her breakfast.
Two years ago that was, and since then Myra had been to see her mother three times, but her husband never.
The old lady was eighty today. She had put on her best dress. Perhaps— perhaps Myra might come. After all, eighty was a special birthday, another decade lived or endured just as you chose to look at it.(4)
Even if Myra did not come, she would send a present. The old lady was sure of that. Two spots of colour brightened her cheeks. She was excited—like a child. She would enjoy her day.
Yesterday Mrs. Morrison had given the flat an extra clean, and today she had brought a card and a bunch of marigolds when she came to do the breakfast. Mrs. Grant downstairs had made a cake, and in the afternoon she was going down there to tea. The little boy, Johnnie, had been up with a packet of mints, and said he wouldn't go out to play until the post had come.(5)
“I guess you’ll get lots and lots of presents,” he said. “I did last week when I was six.”
What would she like? A pair of slippers perhaps. Or a new cardigan. A cardigan would be lovely. Blue's such a pretty colour. Jim had always liked her in blue. (6) Or a table lamp. Or a book, a travel book, with pictures, or a little clock, with clear black numbers. So many lovely things.
She stood by the window, watching. The postman turned round the corner on his bicycle. Her heart beat fast. Johnnie had seen him too and ran to the gate.
Then clatter, clatter up the stairs. Johnnie knocked at her door.
“Granny, granny,” he shouted, “I’ve got your post.”
He gave her four envelopes. Three were unsealed cards from old friends. The fourth was sealed, in Myra’s writing. The old lady felt a pang of disappointment.
“No parcel, Johnnie?”
“No, granny.”
Maybe the parcel was too large to come by letter post. That was it. It would come later by parcel post. She must be patient.
Almost reluctantly she tore the envelope open. Folded in the card was a piece of paper. Written on the card was a message under the printed Happy Birthday—Buy yourself something nice with the cheque, Myra and Harold.(7)
The cheque fluttered to the floor like a bird with a broken wing. Slowly the old lady stooped to pick it up. Her present, her lovely present. With trembling fingers she tore it into little bits.
Today she was sure there would be something. Myra wouldn’t forget her mother's birthday, even if she seldom wrote at other times. Of course Myra was busy. Her husband had been made Mayor, and Myra herself had got a medal for her work for the aged.(2)
The old lady was proud of Myra, but Enid was the daughter she loved. Enid had never married, but had seemed content to live with her mother, and teach in a primary school round the corner.
One evening, however, Enid said, “I’ve arranged for Mrs. Morrison to look after you for a few days, Mother. Tomorrow I have to go into hospital—just a minor operation. (3) I’ll soon be home.”
In the morning she went, but never came back— she died on the operating table. Myra came to the funeral, and in her efficient way arranged for Mrs. Morrison to come in and light the fire and give the old lady her breakfast.
Two years ago that was, and since then Myra had been to see her mother three times, but her husband never.
The old lady was eighty today. She had put on her best dress. Perhaps— perhaps Myra might come. After all, eighty was a special birthday, another decade lived or endured just as you chose to look at it.(4)
Even if Myra did not come, she would send a present. The old lady was sure of that. Two spots of colour brightened her cheeks. She was excited—like a child. She would enjoy her day.
Yesterday Mrs. Morrison had given the flat an extra clean, and today she had brought a card and a bunch of marigolds when she came to do the breakfast. Mrs. Grant downstairs had made a cake, and in the afternoon she was going down there to tea. The little boy, Johnnie, had been up with a packet of mints, and said he wouldn't go out to play until the post had come.(5)
“I guess you’ll get lots and lots of presents,” he said. “I did last week when I was six.”
What would she like? A pair of slippers perhaps. Or a new cardigan. A cardigan would be lovely. Blue's such a pretty colour. Jim had always liked her in blue. (6) Or a table lamp. Or a book, a travel book, with pictures, or a little clock, with clear black numbers. So many lovely things.
She stood by the window, watching. The postman turned round the corner on his bicycle. Her heart beat fast. Johnnie had seen him too and ran to the gate.
Then clatter, clatter up the stairs. Johnnie knocked at her door.
“Granny, granny,” he shouted, “I’ve got your post.”
He gave her four envelopes. Three were unsealed cards from old friends. The fourth was sealed, in Myra’s writing. The old lady felt a pang of disappointment.
“No parcel, Johnnie?”
“No, granny.”
Maybe the parcel was too large to come by letter post. That was it. It would come later by parcel post. She must be patient.
Almost reluctantly she tore the envelope open. Folded in the card was a piece of paper. Written on the card was a message under the printed Happy Birthday—Buy yourself something nice with the cheque, Myra and Harold.(7)
The cheque fluttered to the floor like a bird with a broken wing. Slowly the old lady stooped to pick it up. Her present, her lovely present. With trembling fingers she tore it into little bits.
การแปล กรุณารอสักครู่..
มันเป็นวันเกิดของหญิงแก่ เธอตื่นแต่เช้าเพื่อจะพร้อมสำหรับการโพสต์ จากชั้น 2 แบนเธอ เห็นบุรุษไปรษณีย์เมื่อเขาลงมาที่ถนน และเด็กชายจากพื้นได้นำจดหมายในโอกาสที่หายากเมื่อมีอะไรมา ( 1 )
วันนี้ เธอแน่ใจว่าต้องมีอะไรบางอย่าง ไมร่าไม่ได้ลืมวันเกิดของแม่เธอ ถึงแม้เธอจะไม่ค่อยได้เขียนในเวลาอื่น ๆแน่นอนไมร่าก็ไม่ว่าง สามีของเธอได้ถูกทำให้นายกเทศมนตรีและไมร่าเองก็มีรางวัลสำหรับการทำงานของเธอสำหรับผู้สูงอายุ ( 2 )
หญิงชราคือความภาคภูมิใจของไมร่า แต่นิดเป็นลูกสาวที่เธอรัก . . . อีนิด ไม่เคยแต่งงาน แต่ได้ดูเนื้อหาที่จะอาศัยอยู่กับแม่ของเธอ และสอนในโรงเรียนระดับประถมศึกษารอบมุม .
หนึ่งเย็น อย่างไรก็ตาม อีนิด กล่าวว่า " ผมให้คุณมอร์ริสันดูหลังคุณไม่กี่วัน แม่ พรุ่งนี้ฉันต้องไปใน HOS อง . . . พยาบาลเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ( 3 ) ผมกำลังจะกลับบ้าน "
เมื่อเช้าหล่อนไป แต่ไม่เคยกลับมา - เธอตายในการดำเนินการองพร้อมที่โต๊ะ ไมร่ามาที่งานศพ และในวิธีที่มีประสิทธิภาพของเธอให้คุณนายมอร์ริสันที่เข้ามาจุดไฟและให้หญิงชราอาหารเช้าของเธอ .
เมื่อสองปีก่อนนั้นและตั้งแต่นั้น ไมร่าได้เห็นแม่ของเธอสามครั้ง แต่สามีของเธอไม่เคย .
หญิงชราอายุแปดสิบ วันนี้ เธอใส่ชุดของเธอที่ดีที่สุด ต่อองระหว่าง - บางทีไมร่าอาจจะมา หลังจากทั้งหมด แปดสิบก็วันเกิดพิเศษ อีกสิบปี อาศัยอยู่ หรืออดทนเหมือนที่คุณเลือกที่จะมองมัน ( 4 )
ถ้า Myra ไม่ได้มา เธอจะส่งของขวัญ หญิงชราถูกแน่ใจสองจุดสีสดใสแก้มของเธอ เธอเป็นอดีตองอ้างเหมือนเด็ก เธอจะสนุกกับวันของเธอ .
เมื่อวานคุณนายมอร์ริสันได้รับแบนสะอาดเป็นพิเศษ และวันนี้เธอเอาบัตรและพวงดาวเรือง เมื่อเธอมาทำมื้อเช้า นายแกรนท์ ชั้นล่างทำเค้ก และในตอนบ่ายก็จะลงชา เด็กชายจอห์นนี่ , ,ถูกกับแพ็คเก็ตของ มิ้นท์ และบอกว่าเขาจะไม่ไปเล่นจนโพสต์มา ( 5 )
" ผมคิดว่าคุณจะได้รับมากมายของของขวัญ " เขากล่าว " ฉันได้สัปดาห์สุดท้ายเมื่อฉันได้หก "
แล้วอะไรที่เธอชอบ คู่ของรองเท้าแตะอาจจะ หรือใหม่ คาร์ดิแกน เสื้อไหมพรมก็น่ารัก สีฟ้าเป็นสีที่สวย จิมก็ชอบเธอในสีฟ้า ( 6 ) หรือตารางโคมไฟ หรือหนังสือหนังสือ , เดินทางกับรูปภาพ หรือ เล็ก ๆน้อย ๆนาฬิกา กับใสสีดำตัวเลข เรื่องน่ารักมาก
เธอยืนอยู่ริมหน้าต่าง มอง บุรุษไปรษณีย์เป็นรอบมุมบนจักรยานของเขา หัวใจเธอเต้นแรง จอห์นนี่ ได้ เห็น เขา และวิ่งไปที่ประตูแล้ว . . . . .
, ขึ้นบันได จอห์นนี่เคาะประตูห้องของเธอ .
" คุณยาย คุณยาย " เขาตะโกนว่า " ฉันได้โพสต์ . "
เขาให้เธอสี่ซอง ทั้งสามคนเปิดการ์ดจากเพื่อนเก่า 4 ถูกปิดในไมราเป็นข้อเขียน หญิงชรารู้สึกปางแห่งความผิดหวัง . .
" ไม่มีพัสดุ จอห์นนี่ ? "
" ไม่ค่ะ "
บางทีพัสดุมีขนาดใหญ่เกินไปที่จะมาด้วยจดหมายทางไปรษณีย์ นั่นมัน มันจะตามมาทีหลัง โดยพัสดุไปรษณีย์ . เธอต้องอดทน อย่างไม่เต็มใจเธอฉีกซอง
เกือบเปิดพับเก็บในการ์ดเป็นแผ่นกระดาษ ที่เขียนบนการ์ดมีข้อความพิมพ์ HAP PY ใต้องวันเกิดซื้อบางอย่างที่ดีกับเช็คตัวเอง ไมร่า และ ฮาโรลด์ ( 7 )
เช็คหวั่นไหวกับพื้นเหมือนนกที่มีปีกที่หัก องช้า หลีหญิงชราก้มลงหยิบมันขึ้นมา ของขวัญ ของขวัญที่น่ารักของเธอ กับสั่นมือเธอฉีกเป็นชิ้นเล็ก ๆน้อย ๆ
วันนี้ เธอแน่ใจว่าต้องมีอะไรบางอย่าง ไมร่าไม่ได้ลืมวันเกิดของแม่เธอ ถึงแม้เธอจะไม่ค่อยได้เขียนในเวลาอื่น ๆแน่นอนไมร่าก็ไม่ว่าง สามีของเธอได้ถูกทำให้นายกเทศมนตรีและไมร่าเองก็มีรางวัลสำหรับการทำงานของเธอสำหรับผู้สูงอายุ ( 2 )
หญิงชราคือความภาคภูมิใจของไมร่า แต่นิดเป็นลูกสาวที่เธอรัก . . . อีนิด ไม่เคยแต่งงาน แต่ได้ดูเนื้อหาที่จะอาศัยอยู่กับแม่ของเธอ และสอนในโรงเรียนระดับประถมศึกษารอบมุม .
หนึ่งเย็น อย่างไรก็ตาม อีนิด กล่าวว่า " ผมให้คุณมอร์ริสันดูหลังคุณไม่กี่วัน แม่ พรุ่งนี้ฉันต้องไปใน HOS อง . . . พยาบาลเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ( 3 ) ผมกำลังจะกลับบ้าน "
เมื่อเช้าหล่อนไป แต่ไม่เคยกลับมา - เธอตายในการดำเนินการองพร้อมที่โต๊ะ ไมร่ามาที่งานศพ และในวิธีที่มีประสิทธิภาพของเธอให้คุณนายมอร์ริสันที่เข้ามาจุดไฟและให้หญิงชราอาหารเช้าของเธอ .
เมื่อสองปีก่อนนั้นและตั้งแต่นั้น ไมร่าได้เห็นแม่ของเธอสามครั้ง แต่สามีของเธอไม่เคย .
หญิงชราอายุแปดสิบ วันนี้ เธอใส่ชุดของเธอที่ดีที่สุด ต่อองระหว่าง - บางทีไมร่าอาจจะมา หลังจากทั้งหมด แปดสิบก็วันเกิดพิเศษ อีกสิบปี อาศัยอยู่ หรืออดทนเหมือนที่คุณเลือกที่จะมองมัน ( 4 )
ถ้า Myra ไม่ได้มา เธอจะส่งของขวัญ หญิงชราถูกแน่ใจสองจุดสีสดใสแก้มของเธอ เธอเป็นอดีตองอ้างเหมือนเด็ก เธอจะสนุกกับวันของเธอ .
เมื่อวานคุณนายมอร์ริสันได้รับแบนสะอาดเป็นพิเศษ และวันนี้เธอเอาบัตรและพวงดาวเรือง เมื่อเธอมาทำมื้อเช้า นายแกรนท์ ชั้นล่างทำเค้ก และในตอนบ่ายก็จะลงชา เด็กชายจอห์นนี่ , ,ถูกกับแพ็คเก็ตของ มิ้นท์ และบอกว่าเขาจะไม่ไปเล่นจนโพสต์มา ( 5 )
" ผมคิดว่าคุณจะได้รับมากมายของของขวัญ " เขากล่าว " ฉันได้สัปดาห์สุดท้ายเมื่อฉันได้หก "
แล้วอะไรที่เธอชอบ คู่ของรองเท้าแตะอาจจะ หรือใหม่ คาร์ดิแกน เสื้อไหมพรมก็น่ารัก สีฟ้าเป็นสีที่สวย จิมก็ชอบเธอในสีฟ้า ( 6 ) หรือตารางโคมไฟ หรือหนังสือหนังสือ , เดินทางกับรูปภาพ หรือ เล็ก ๆน้อย ๆนาฬิกา กับใสสีดำตัวเลข เรื่องน่ารักมาก
เธอยืนอยู่ริมหน้าต่าง มอง บุรุษไปรษณีย์เป็นรอบมุมบนจักรยานของเขา หัวใจเธอเต้นแรง จอห์นนี่ ได้ เห็น เขา และวิ่งไปที่ประตูแล้ว . . . . .
, ขึ้นบันได จอห์นนี่เคาะประตูห้องของเธอ .
" คุณยาย คุณยาย " เขาตะโกนว่า " ฉันได้โพสต์ . "
เขาให้เธอสี่ซอง ทั้งสามคนเปิดการ์ดจากเพื่อนเก่า 4 ถูกปิดในไมราเป็นข้อเขียน หญิงชรารู้สึกปางแห่งความผิดหวัง . .
" ไม่มีพัสดุ จอห์นนี่ ? "
" ไม่ค่ะ "
บางทีพัสดุมีขนาดใหญ่เกินไปที่จะมาด้วยจดหมายทางไปรษณีย์ นั่นมัน มันจะตามมาทีหลัง โดยพัสดุไปรษณีย์ . เธอต้องอดทน อย่างไม่เต็มใจเธอฉีกซอง
เกือบเปิดพับเก็บในการ์ดเป็นแผ่นกระดาษ ที่เขียนบนการ์ดมีข้อความพิมพ์ HAP PY ใต้องวันเกิดซื้อบางอย่างที่ดีกับเช็คตัวเอง ไมร่า และ ฮาโรลด์ ( 7 )
เช็คหวั่นไหวกับพื้นเหมือนนกที่มีปีกที่หัก องช้า หลีหญิงชราก้มลงหยิบมันขึ้นมา ของขวัญ ของขวัญที่น่ารักของเธอ กับสั่นมือเธอฉีกเป็นชิ้นเล็ก ๆน้อย ๆ
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ships
- เครียด
- agriculture, quality supervision, indust
- will get used together
- Wood
- ประชากร (พ.ศ. 2554) มีทั้งหมด495,360คน
- ฉันจะจัดปาตี้ตอนเย็นๆ
- hear
- คุณเดินทางบ่อยจัง
- Don't give time no sound to warn parents
- People are able to text message, web sea
- bring the mixture and then put in tray
- จะลงสื่อ TVC ตลอดทั้งปี 2558
- Honey, what else you want the company to
- แล้วเขารู้สึกอะไรไหม
- ฉันรักเธอ
- early
- Then, using snowballing techniques
- คุณเคยมีความรักไหม
- As a lighthouse or beacon of graduates.
- Autonomous control system) such as ALVIN
- had
- หากจอดรถขว้างทางโทรแจ้ง
- รักมากห่วงมาก
