Modern welfare economics builds on

Modern welfare economics builds on this by putting incentive constraints at centre stage. Among the seminal contributions are Mirrlees (1971) and Hammond (1979). This analysis dispenses with the assumption that lump-sum transfers are feasible because of the incentive problems that they create. The appropriate benchmark for government is second best Pareto efficiency, taking into account appropriate restrictions on policy instruments. A whole tradition of policy analysis in this vein has been developed (see, for example, Atkinson and Stiglitz (1980)).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เศรษฐศาสตร์สวัสดิการสมัยใหม่สร้างนี้ โดยใส่ข้อจำกัดของแรงจูงใจที่เวทีกลาง นี่ผลงานบรรลุมี Mirrlees (1971) และแฮมมอนด์ (1979) การวิเคราะห์นี้กฏหรือกับอัสสัมชัญที่มูลค่ารวมโอนไปได้เนื่องจากปัญหาเกี่ยวกับสิทธิประโยชน์ที่พวกเขาสร้าง มาตรฐานที่เหมาะสมสำหรับรัฐบาลเป็นสองสุดประสิทธิภาพ Pareto เป็นเครื่องมือนโยบายบัญชีที่เหมาะสมจำกัด ประเพณีทั้งหมดของการวิเคราะห์นโยบายในหลอดเลือดดำนี้ได้รับการพัฒนา (ดู เช่น พลังและสติกลิตส์ (1980))

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เศรษฐศาสตร์สวัสดิการโมเดิร์นที่สร้างขึ้นโดยการวางข้อ จำกัด ของแรงจูงใจที่เวทีกลาง ในบรรดาผลงานน้ำเชื้อมี Mirrlees (1971) และแฮมมอนด์ (1979) การวิเคราะห์นี้จะทำยังไงกับสมมติฐานที่ว่าการถ่ายโอนเงินก้อนจะเป็นไปได้เพราะปัญหาแรงจูงใจที่พวกเขาสร้าง มาตรฐานที่เหมาะสมสำหรับรัฐบาลเป็นครั้งที่สองที่ดีที่สุดที่มีประสิทธิภาพ Pareto โดยคำนึงถึงข้อ จำกัด ที่เหมาะสมในตราสารนโยบาย ประเพณีทั้งหมดของการวิเคราะห์นโยบายในหลอดเลือดดำนี้ได้รับการพัฒนา (ดูตัวอย่างเช่นแอตกินสันและสติกลิตซ์ (1980))

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เศรษฐศาสตร์สวัสดิการสมัยใหม่สร้างนี้โดยการใส่เงื่อนไขจูงใจที่เวทีกลาง ของบริจาคอสุจิเป็น Mirrlees ( 1971 ) และ แฮมมอนด์ ( 1979 ) การวิเคราะห์นี้ dispenses กับอัสสัมชัญก้อนโอนเป็นไปได้เพราะกระตุ้นปัญหาที่พวกเขาสร้าง มาตรฐานที่เหมาะสมสำหรับรัฐบาลที่สองที่ดีที่สุดประสิทธิภาพพาเรโต โดยคำนึงถึงข้อ จำกัด ที่เหมาะสมในเครื่องมือนโยบาย ประเพณีทั้งหมดของการวิเคราะห์นโยบายในหลอดเลือดดำนี้ได้รับการพัฒนา ( ดู ตัวอย่างเช่นแอตกินสัน และ สติกลิตส์ ( 1980 )