is associated with worse long-term

is associated with worse long-term outcome and greater
overall disability.
When faced with a sick patient, clinicians choose the
best available option for that patient, factoring into the
decision all aspects unique to that particular individual
(i.e. personality, cognitive ability, other medical illness,
substance use, prior history, risk of self-harm, family
dynamics, etc.). Certainly, controlled trials should be
considered, but the physician or therapist knows much
more about the patient than just the percent response
of symptomatic volunteers, including knowing the
patient’s overall severity, past history of response to previous
treatment, symptom constellation, psychological
and environmental factors, family history and the risks
of treatment. Should available therapies not be used
because they do not meet an unattainable standard of
evidence? Should we postpone treatment until we have
the perfect therapy? The failure to treat has consequences.
Most surgical treatments are not proven by
double-blind studies and can, therefore, be criticized.
There are treatments that should not be used, even if
the patient wants them. But, does Ioannidis offer sufficient
rigorous evidence that antidepressants are one of
these?
Are Antidepressants Efficacious?
The primary clinical treatment efficacy outcome markers
are response, remission, and relapse. Response is the
degree to which an antidepressant or placebo reduces the
severity of the depression. The definition of response in
most antidepressant studies is a 50% symptom reduction.
Remission is considered as a full response, with absence
of depressive symptomatology. Some patients have some
degree of response and do not become fully remitted.
Response and remission are generally parallel. Relapse,
however, is when a patient improves and later develops
another depressive episode.
Physicians initiate a plan of care and monitor patients
for evidence of reduction of symptoms (response). Efforts
to optimize treatment outcome to achieve a full remission
are important because of the increased risk of relapse in
those patients who only achieve partial remission. Patients
who achieve partial response or partial remission are more
likely to relapse and have greater mortality and morbidity.
Antidepressants are not a cure. Many patients are not fully
remitted. Almost all of the patients will relapse once they
stop taking the medication and some have residual
symptoms.
Ioannidis presents very little actual data to support his
conclusion that antidepressants are not efficacious, which
is based essentially on one effect size from one study
(Turner) [3]. This study is based primarily on data from
mildly depressed patients and non-patient volunteers for
a few antidepressants of the many ever studied, with an

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มาเชื่อมโยงกับผลระยะยาวแย่มากพิการโดยรวมเมื่อพบเจอกับผู้ป่วยที่ป่วย clinicians เลือกเลือกใช้สำหรับผู้ป่วยที่ แฟคเป็นที่ดีที่สุดตัดสินใจเฉพาะบุคคลเฉพาะด้าน(เช่นบุคลิกภาพ ความสามารถในการรับรู้ เจ็บ ป่วยอื่น ๆ ทางการแพทย์สารที่ใช้ ทราบประวัติ ความเสี่ยงเป็นอันตรายต่อตนเอง ครอบครัวdynamics ฯลฯ) แน่นอน ทดลองควบคุมควรพิจารณา แต่แพทย์หรือนักบำบัดมากข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับผู้ป่วยมากกว่าเพียงการตอบสนองร้อยละของอาสาสมัครอาการ รวมทั้งรู้การของผู้ป่วยโดยรวมความรุนแรง ประวัติตอบก่อนหน้านี้ที่ผ่านมารักษา อาการกลุ่มดาว จิตวิทยาและปัจจัยสิ่งแวดล้อม ประวัติครอบครัว และความเสี่ยงของการรักษา มีการรักษาไม่ควรใช้เนื่องจากพวกเขาไม่ตรงกับมาตรฐานนั้นหลักฐานหรือไม่ เราควรเลื่อนการรักษาจนกว่าเรามีหรือไม่การรักษาที่สมบูรณ์แบบ ความล้มเหลวในการรักษาได้ผลไม่มีพิสูจน์การรักษาผ่าตัดส่วนใหญ่ศึกษาคู่คนตาบอด และดังนั้น สามารถ วิพากษ์วิจารณ์มีการรักษาที่ไม่ควรใช้ แม้ว่าผู้ป่วยต้องให้ แต่ ไม่ Ioannidis เพียงพอหลักฐานอย่างเข้มงวด antidepressants เป็นการเหล่านี้หรือไม่มี Antidepressants บ็อชเครื่องหมายผลประสิทธิภาพหลักการรักษาทางคลินิกมีการตอบสนอง การปลด และการกลับไปเสพ ผลตอบรับองศาการที่ antidepressant หรือยาหลอกการลดการความรุนแรงของภาวะซึมเศร้า คำจำกัดความของการตอบสนองในส่วนใหญ่ศึกษา antidepressant จะลดอาการ 50%ปลดถือว่าเป็นการตอบสนองเต็ม กับการขาดงานของ depressive symptomatology ผู้ป่วยบางได้บางระดับของการตอบสนอง และไม่กลายเป็นเต็มยกเว้นตอบสนองและปลดได้โดยทั่วไปแบบขนาน กลับไปเสพอย่างไรก็ตาม คือเมื่อผู้ป่วยปรับปรุง และพัฒนาในภายหลังตอน depressive อื่นแพทย์เริ่มต้นแผนการตรวจสอบและการดูแลผู้ป่วยสำหรับหลักฐานของการลดอาการ (ตอบสนอง) ความพยายามเพื่อเพิ่มผลการรักษาเพื่อให้ปลดเต็มมีความสำคัญเนื่องจากเพิ่มความเสี่ยงในการกลับไปเสพผู้ป่วยผู้ที่บรรลุปลดบางส่วนเท่านั้น ผู้ป่วยที่ให้การตอบสนองบางส่วน หรือบางส่วนปลดเป็นแนวโน้มที่จะกลับไปเสพ และมีการตายและ morbidity มากกว่าAntidepressants ไม่รักษา ผู้ป่วยไม่ครบถ้วนชำระเงินผ่านธนาคาร ผู้ป่วยเกือบทั้งหมดจะกลับไปเสพเมื่อพวกเขาหยุดยาและบางส่วนได้ส่วนที่เหลือจากอาการIoannidis นำเสนอข้อมูลที่แท้จริงน้อยมากเพื่อสนับสนุนเขาสรุปว่า ไม่บ็อช antidepressants ซึ่งยึดหลักหนึ่งขนาดผลจากการศึกษาหนึ่ง(Turner) [3] ศึกษานี้ขึ้นอยู่กับข้อมูลเป็นหลักผู้ป่วยซึมเศร้า mildly และอาสาสมัครไม่ใช่ผู้ป่วยสำหรับantidepressants กี่จำนวนมากเคยเรียน มีการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับผลระยะยาวที่เลวร้ายยิ่งขึ้นและมากขึ้นความพิการโดยรวม. เมื่อต้องเผชิญกับผู้ป่วยที่ป่วยแพทย์เลือกตัวเลือกที่ดีที่สุดสำหรับผู้ป่วยที่แฟลงในการตัดสินใจทุกด้านที่ไม่ซ้ำกันในการที่บุคคลใดบุคคลหนึ่ง(เช่นบุคลิกภาพความสามารถทางปัญญาการแพทย์อื่น ๆ เจ็บป่วยการใช้สารเสพประวัติศาสตร์ก่อนที่ความเสี่ยงของการทำร้ายตัวเองครอบครัวการเปลี่ยนแปลงอื่นๆ ) แน่นอนว่าการทดลองการควบคุมควรจะพิจารณาแต่แพทย์หรือนักบำบัดรู้มากเพิ่มเติมเกี่ยวกับผู้ป่วยมากกว่าเพียงแค่การตอบสนองร้อยละของอาสาสมัครที่มีอาการรวมทั้งการรู้ความรุนแรงโดยรวมของผู้ป่วยประวัติศาสตร์ที่ผ่านมาของการตอบสนองกับก่อนหน้าการรักษากลุ่มดาวอาการทางจิตวิทยาและปัจจัยด้านสิ่งแวดล้อมประวัติครอบครัวและความเสี่ยงที่การรักษา ควรรักษาที่มีอยู่ไม่สามารถใช้เพราะพวกเขาไม่เป็นไปตามมาตรฐานที่ไม่สามารถบรรลุได้ของหลักฐาน? เราควรจะเลื่อนการรักษาจนกว่าเราจะได้การรักษาที่สมบูรณ์แบบ? ความล้มเหลวในการรักษามีผลที่ตามมา. การผ่าตัดส่วนใหญ่จะไม่ได้รับการพิสูจน์โดยการศึกษาแบบ double-blind และสามารถจึงได้รับการวิพากษ์วิจารณ์. มีการรักษาที่ไม่ควรนำมาใช้เป็นแม้ว่าผู้ป่วยที่ต้องการให้พวกเขา แต่ไม่เพียงพอที่ Ioannidis มีหลักฐานเข้มงวดที่ซึมเศร้าเป็นส่วนหนึ่งของเหล่านี้มีความซึมเศร้าที่มีประสิทธิภาพ? การรักษาทางคลินิกหลักเครื่องหมายผลการรับรู้ความสามารถมีการตอบสนองการให้อภัยและการกำเริบของโรค การตอบสนองเป็นระดับที่ยากล่อมประสาทหรือยาหลอกจะช่วยลดความรุนแรงของภาวะซึมเศร้า ความหมายของการตอบสนองในการศึกษายากล่อมประสาทมากที่สุดคือการลดอาการ 50%. การให้อภัยถือเป็นการตอบสนองเต็มกับการขาดของอาการซึมเศร้า ผู้ป่วยบางรายมีระดับของการตอบสนองและการไม่ได้กลายเป็นส่งอย่างเต็มที่. ตอบสนองและการให้อภัยมักจะขนาน กำเริบแต่เมื่อผู้ป่วยดีขึ้นและพัฒนาต่อมาเหตุการณ์เศร้าสลดอีก. แพทย์แผนเริ่มต้นของการดูแลผู้ป่วยและตรวจสอบหาหลักฐานของการลดลงของอาการ (การตอบสนอง) ความพยายามที่จะเพิ่มประสิทธิภาพของผลการรักษาเพื่อให้บรรลุการให้อภัยเต็มรูปแบบที่มีความสำคัญเนื่องจากมีความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นของการกำเริบของโรคในผู้ป่วยที่ประสบความสำเร็จเพียงบางส่วนให้อภัย ผู้ป่วยที่ประสบความสำเร็จในการตอบสนองบางส่วนหรือให้อภัยบางส่วนมีแนวโน้มที่จะมีการกำเริบของโรคและการเสียชีวิตมากขึ้นและการเจ็บป่วย. ซึมเศร้าไม่ได้รักษา ผู้ป่วยหลายคนจะไม่นำส่ง เกือบทั้งหมดของผู้ป่วยจะกำเริบเมื่อพวกเขาหยุดการใช้ยาและบางส่วนมีที่เหลืออาการ. Ioannidis นำเสนอข้อมูลที่เกิดขึ้นจริงน้อยมากที่จะสนับสนุนเขาสรุปว่าซึมเศร้าไม่ได้มีประสิทธิภาพซึ่งเป็นไปตามหลักกับขนาดของผลกระทบจากการศึกษา(เทอร์เนอ) [ 3] การศึกษาครั้งนี้เป็นไปตามหลักกับข้อมูลจากผู้ป่วยซึมเศร้าอย่างอ่อนโยนและอาสาสมัครที่ไม่ใช่ผู้ป่วยซึมเศร้าไม่กี่ของหลายๆ ที่เคยเรียนกับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีความเกี่ยวข้องกับผลระยะยาว และยิ่งแย่

โดยรวมคนพิการ เมื่อต้องเผชิญกับคนไข้ป่วยแพทย์เลือกที่ดีที่สุดตัวเลือกที่พร้อมใช้งานสำหรับคนป่วย

factoring ในการตัดสินใจด้านเอกลักษณ์เฉพาะบุคคล
( เช่นบุคลิกภาพ ความสามารถในการรับรู้อื่น ๆ แพทย์โรค
ใช้สารเสพติด ก่อนประวัติศาสตร์ ความเสี่ยงของ ตนเองทำร้าย ครอบครัว
พลศาสตร์ ฯลฯ ) แน่นอนการทดลองควบคุมควร
พิจารณา แต่แพทย์หรือนักบำบัดรู้ดี
เพิ่มเติมเกี่ยวกับผู้ป่วยมากกว่าร้อยละของอาสาสมัครที่มีอาการตอบสนอง

รวมทั้งทราบว่าผู้ป่วยโดยรวมระดับความรุนแรง ที่ผ่านมาประวัติศาสตร์ของการรักษาอาการก่อน

, กลุ่มดาว จิตวิทยา และปัจจัยด้านสิ่งแวดล้อม , ประวัติครอบครัวและความเสี่ยง
รักษา .ควรมีการรักษาไม่สามารถใช้
เพราะไม่ตรงกับมาตรฐานที่ไม่เป็นของ
หลักฐาน ? เราควรจะเลื่อนการรักษาจนกว่าเราจะ
การรักษาที่สมบูรณ์แบบ ความล้มเหลวที่จะปฏิบัติได้ผล การรักษา การผ่าตัดส่วนใหญ่จะไม่ได้

แต่ได้รับการพิสูจน์โดยการศึกษาและสามารถจึงถูกวิพากษ์วิจารณ์ .
มีการรักษาที่ไม่ควรใช้ ถ้า
คนไข้ต้องการพวกเขา แต่ioannidis เสนอหลักฐานที่เข้มงวดเพียงพอ

antidepressants เป็นหนึ่งในเหล่านี้
มีที่มีประสิทธิภาพ ? การรักษาทางคลินิกหลักประสิทธิภาพผล

เป็นเครื่องหมายการตอบสนอง การให้อภัย และทรุด คำตอบคือ
การที่ antidepressant หรือยาหลอกลด
ความรุนแรงของภาวะซึมเศร้า นิยามของการตอบสนองใน
ศึกษาข้อมูลมากที่สุด คือ การลดอาการ 50% .
การให้อภัยถือเป็นการตอบสนองเต็ม กับขาด
ของโรคซึมเศร้าอาการซึมเศร้า . ผู้ป่วยบางรายมี
ระดับตอบสนองและไม่กลายเป็นเต็มส่ง .
และการให้อภัยตอบสนองโดยทั่วไปแบบขนาน
กำเริบ อย่างไรก็ตาม เมื่อผู้ป่วยดีขึ้นและต่อมาพัฒนา

อีกภาวะซึมเศร้า .แพทย์เริ่มแผนการดูแลและตรวจสอบหลักฐานของผู้ป่วย
ลดอาการ ( ตอบสนอง ) ความพยายาม
เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพการรักษาเพื่อให้บรรลุ
การให้อภัยเต็มรูปแบบเป็นสิ่งสำคัญเนื่องจากความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นของผู้ป่วย
ผู้ป่วยผู้เพียงบรรลุการให้อภัยบางส่วน ผู้ป่วยที่ได้รับการตอบสนองบางส่วนหรือให้อภัย

บางส่วนเพิ่มเติมอาจจะกำเริบและมีอัตราการตายสูงกว่าและ morbidity
antidepressants จะไม่หาย ผู้ป่วยหลายคนได้ไม่เต็มที่
ส่ง . เกือบทั้งหมดของผู้ป่วยจะกำเริบเมื่อพวกเขา
หยุดกินยาและบางคนยังมีอาการ
.
ioannidis นำเสนอข้อมูลที่เป็นจริงน้อยมากที่สนับสนุนข้อสรุปของเขา
ที่ antidepressants ไม่ได้ซึ่ง
ใช้เป็นหลักในขนาดหนึ่ง ผลจากการศึกษาหนึ่ง
( เทอร์เนอร์ ) [ 3 ] ในการศึกษานี้ได้อาศัยข้อมูลจากผู้ป่วยและไม่ป่วยเล็กน้อยหดหู่

บาง antidepressants สำหรับอาสาสมัครของหลายคนเคยศึกษา หลัก กับ