Andrina comes to see me every after

Andrina comes to see me every afternoon in winter before its get dark. she lights my lamp, gets the fire burning brightly, checks that there is enough water in my bucket that stands in the hole in the wall. if i have a cold (which isn't often, i'm a tough old seaman), she worries a little, put and extra peat or two on the fire, fills a stone hot water bottle, put an old trick coat around my shoulder.
That good Andrina as soon as she has gone, i throw the hot water and sugar. The hot water bottle in the bed will be cold long before i climb into it, after l've read my few chapters of a Joseph Conrad novel.
Towards the end of February last year i did get a very bad cold, the worst of years. I woke up, shaking one morning, and was almost too weak to get to the cupboard to find my breakfast. But i wasn't hungry. There was a stone inside my chest, that made it hard to breathe.
I made myself eat a little, and drank hot ugly tea. There was nothing to do after that except get back to bed with my book. But i found i couldn't read my eyes were burning and my head was beating like a drum.
'Well, i thought, 'andrina will be here in five or six hours' times. She won't be able to do much for me, but it will cheer me to see the girl.'
Andrina did not come that afternoon. I expected her with the first shadows of evening: the slow opening of the door, the soft spoken 'good evening', the gentle shaking of her head as she saw the things that needed doing. But i had that strange feeling that often comes with a fever, when you feel that your head does not belong to your body.
When the window was blackness at last with the first stars shining, i accepted at last that for some reason or another Andrina couldn't come. I fell asleep again.
I woke up. A grey light at the window. My mouth was dry, there was a fire in my face, my head was breathing worse than ever. I got up, my feet in cold pain on the stone floor, drank a cup of water, and climbed back into bed. I was shaking with cold, my teeth banging together for severals minutes sometime i had only read about before.
I slept again, and woke up just as the winter sun was disappearing into the blueness of sea and sky. It was, again, Andrina's time. Today there were things that she could do for me: get aspirin from the shop, put three or four very hot bottles around me, mix the strongest toddy in the world. A few words from her would be like a bell to a sailor lost in fog. She did not come.
She did not come again on the third afternoon.
I woke, shakily, like a ghost. It was black night. Wind sang in the chimney. There was, from time to time, the beating of rain against the window. It was the longest night of my life. I lived, over and over again, through the time in my life of which i am most ashamed; the worst was repeated endlessly, like the same piece of music playing again and again and again. It was a shameful time, but at last sleep shut it out. Love was dead, killed long ago, but the ghosts of that time were now awake.
When i woke up, i heard for the first time in four days the sound of the voice. It was Stanley the postman speaking to Ben, the dog at Bighouse.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Andrina มาหาผมทุก ๆ บ่ายในฤดูหนาวก่อนที่จะได้รับความมืด เธอ ไฟโคมไฟของฉันได้รับไฟเผาสดใส ตรวจสอบว่า มีน้ำเพียงพอในกลุ่มของฉันที่ยืนในหลุมในผนัง ถ้าฉันเป็นหวัด (ซึ่งมักจะไม่ ฉันซีแมนเก่าแบบยาก), เธอกังวลน้อย พรุวาง และเสริม หรือสองไฟ กรอกขวดหินเครื่องทำน้ำอุ่น ใส่เสื้อเป็นเทคนิคเก่ารอบไหล่ของฉันที่ดี Andrina เป็นเธอแล้ว ฉันโยนเครื่องทำน้ำอุ่นและน้ำตาล กระติกน้ำร้อนในนอนจะเย็นนานก่อนผมปีนมา หลังจาก l ได้อ่านของฉันสองสามบทของนวนิยายโจเซฟคอนราดสิ้นเดือนกุมภาพันธ์ปีที่แล้ว ฉันไม่ได้เย็นดี ร้ายปี ฉันตื่นขึ้น เที่ยวงก ๆ และไม่อ่อนเกินไปเกือบเข้าไปธรรมดาหาเช้า แต่ไม่ค่อยหิว มีหินภายในหน้าอกของฉัน ที่ทำให้มันยากที่จะหายใจ ฉันทำเองกินเล็กน้อย และดื่มชาร้อนน่าเกลียด ไม่มีอะไรทำหลังจากที่ยกเว้นได้รับกลับไปนอนกับหนังสือของฉัน แต่พบว่าไม่สามารถอ่านได้เขียนตา และศีรษะถูกตีเช่นกลอง' ดี ฉันคิดว่า 'andrina มีห้า หรือหกชั่วโมง' ครั้ง เธอไม่ได้ทำมากสำหรับฉัน แต่มันจะให้กำลังใจให้ผมเห็นเธอ 'Andrina ได้มาตอนบ่ายนั้น ฉันคาดว่าเธอ มีเงาแรกของเย็น: ประตู เบา นุ่มพูด 'ดีเย็น' เปิดช้าสั่นของศีรษะของเธอขณะที่เธอเห็นในสิ่งที่ต้องทำ แต่ผมรู้สึกแปลกที่มักจะมา ด้วยไข้ เมื่อคุณรู้สึกว่า หัวของคุณไม่ได้อยู่กับร่างกายเมื่อหน้าต่าง blackness ในที่สุดดาวแรก มัน ฉันยอมรับในที่สุดซึ่งด้วยเหตุผลบางอย่าง หรือ Andrina อื่นไม่มา ฉันล้มหลับอีกครั้ง ฉันตื่นขึ้น ไฟสีเทาที่หน้าต่าง ปากของฉันไม่แห้ง มีไฟหน้าของฉัน ศีรษะถูกหายใจแย่ลงกว่าเดิม ฉันมีค่า เท้าของฉันในอาการปวดเย็นบนชั้นหิน ถ้วยน้ำดื่ม และปีนเตียงไว้ ฉันถูกสั่น ด้วยความหนาว ฟันพวกกัน severals นาทีบางครั้งฉันได้อ่านเกี่ยวกับก่อนฉันนอนหลับอีกครั้ง และตื่นขึ้นเหมือนดวงอาทิตย์ฤดูหนาวที่หายไปลงใน blueness ของทะเลและท้องฟ้า ได้ อีกครั้ง เวลาของ Andrina วันนี้มีสิ่งที่เธอไม่ให้ฉัน: แอสไพรินได้รับจากร้านค้า ใส่ขวดร้อนมากสาม หรือสี่รอบตัว ผสมทอดดี้รัดกุมที่สุดในโลก บางคำจากเธอจะเป็นเช่นระฆังให้ทหารเรือหายไปในหมอก เธอได้มานั้นเธอไม่ได้เกิดอีกครั้งในตอนบ่ายสามตื่น shakily เช่นผี ก็กลางคืนสีดำ ลมซางในปล่องไฟ มี เวลา การเต้นของฝนกับหน้าต่าง มันเป็นคืนที่ยาวที่สุดของชีวิต ฉันอาศัยอยู่ เล่า ผ่านเวลาในชีวิตของฉันซึ่งฉันละอายใจมากที่สุด ร้ายไม่ซ้ำไม่รู้จบ เหมือนเพลงเล่นอีกครั้งและอีกครั้ง และอีกครั้งเดียวกัน เป็นเวลาถึงแม้ แต่ในที่สุด นอนหลับปิดออก รักตาย ฆ่านาน แต่ตอนนี้ถูกผีเวลาทำงานเมื่อตื่นขึ้น ฉันได้ยินครั้งแรกในวันที่สี่เสียงของเสียง มันคือสแตนลีย์ บุรุษไปรษณีย์ที่พูดถึงเบน สุนัขที่ Bighouse

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Andrina มาจะเห็นฉันในช่วงบ่ายทุกฤดูหนาวก่อนที่จะได้รับของที่มืด เธอไฟโคมไฟของฉันได้รับไฟไหม้สดใสตรวจสอบว่ามีน้ำเพียงพอในถังของฉันที่ยืนอยู่ในหลุมในผนัง ถ้าฉันมีอาการเป็นหวัด (ซึ่งไม่บ่อยผมลูกเรือเก่ายาก) เธอกังวลเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้ใส่และพรุพิเศษหรือสองไฟเติมหินขวดน้ำร้อนใส่เสื้อเคล็ดลับอายุรอบฉัน ไหล่.
ที่ Andrina ดีทันทีที่เธอได้หายไปฉันโยนน้ำร้อนและน้ำตาล ขวดน้ำร้อนในเตียงจะเย็นนานก่อนที่จะปีนเข้าไปในมันหลังจากแมงได้อ่านบทที่สามของฉันของโจเซฟคอนราดนวนิยาย.
ในช่วงปลายเดือนกุมภาพันธ์ปีที่ผ่านมาฉันไม่ได้รับที่ดีมากเย็นที่เลวร้ายที่สุดของปี . ผมตื่นขึ้นมาในเช้าวันหนึ่งสั่นและก็เกือบจะอ่อนแอเกินกว่าที่จะได้รับตู้ที่จะหาอาหารเช้าของฉัน แต่ฉันก็ไม่หิว มีหินภายในหน้าอกของฉันเป็นที่ทำให้มันยากที่จะหายใจ.
ฉันทำเองกินเล็ก ๆ น้อย ๆ และดื่มชาร้อนที่น่าเกลียด มีอะไรที่จะทำหลังจากที่ยกเว้นจะได้รับกลับไปนอนกับหนังสือของฉัน แต่ผมพบว่าผมไม่สามารถอ่านตาของฉันถูกเผาไหม้และหัวของฉันได้รับการตีเช่นกลอง.
'ดีฉันคิดว่า' Andrina จะอยู่ที่นี่ในห้าหรือหกครั้งชั่วโมง เธอจะไม่สามารถที่จะทำอะไรได้มากสำหรับฉัน แต่มันจะเป็นกำลังใจให้ฉันไปดูสาว.
Andrina ไม่ได้มาในบ่ายวันนั้น ผมคาดว่าเธอกับเงาแรกของเย็นช้าเปิดประตูพูดนุ่ม 'ตอนเย็นดี', เขย่าหัวอ่อนโยนของเธอขณะที่เธอเห็นในสิ่งที่จำเป็นต้องทำ แต่ฉันมีความรู้สึกแปลก ๆ ที่มักจะมาพร้อมกับไข้เมื่อคุณรู้สึกว่าหัวของคุณไม่ได้อยู่ในร่างกายของคุณ.
เมื่อหน้าต่างเป็นความมืดที่ผ่านมากับดาวดวงแรกที่ส่องแสงฉันได้รับการยอมรับในที่สุดว่าหรือเหตุผลอื่น Andrina บาง ไม่ได้มา ฉันผล็อยหลับไปอีกครั้ง.
ฉันตื่นขึ้นมา สีเทาอ่อนที่หน้าต่าง ปากของฉันคือแห้งมีไฟในใบหน้าของฉันหัวของฉันหายใจที่เลวร้ายยิ่งกว่าที่เคย ผมลุกขึ้นเท้าของฉันในความเจ็บปวดเย็นบนชั้นหินดื่มถ้วยน้ำและปีนกลับเข้าไปในห้องนอน ผมก็สั่นด้วยความหนาวเย็นฟันต่อสู้ร่วมกันเพื่อ severals นาทีบางครั้งฉันได้อ่านอย่างเดียวเกี่ยวกับก่อน.
ฉันนอนอีกครั้งและตื่นขึ้นมาเช่นเดียวกับดวงอาทิตย์ในช่วงฤดูหนาวก็หายเข้าไปในสีน้ำเงินของทะเลและท้องฟ้า มันเป็นอีกครั้งคราว Andrina ของ วันนี้มีสิ่งที่เธอจะทำเพื่อฉัน: ได้รับยาแอสไพรินจากร้านค้าที่วางสามหรือสี่ขวดร้อนมากรอบ ๆ ตัวผมผสมน้ำตาลที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก คำไม่กี่คำจากเธอจะเป็นเช่นระฆังเพื่อกะลาสีเรือหายไปในหมอก เธอไม่ได้มา.
เธอไม่ได้มาอีกครั้งในช่วงบ่ายวันที่สาม.
ฉันตื่น, ตัวสั่นเหมือนผี มันเป็นคืนสีดำ ลมร้องเพลงในปล่องไฟ มีเป็นครั้งคราว, การเต้นของฝนกับหน้าต่าง มันเป็นคืนที่ยาวนานที่สุดในชีวิตของฉัน ฉันอาศัยอยู่ซ้ำแล้วซ้ำอีกครั้งผ่านช่วงเวลาในชีวิตของฉันที่ฉันละอายใจมากที่สุด; ที่เลวร้ายที่สุดอีกครั้งอย่างไม่มีที่สิ้นสุดเช่นชิ้นเดียวกันของเพลงเล่นอีกครั้งและอีกครั้งและอีกครั้ง มันเป็นช่วงเวลาที่น่าอับอาย แต่ในการนอนหลับที่ผ่านมาปิดมันออก รักตายถูกฆ่าตายมานานแล้ว แต่ผีของเวลาที่มีความตื่นตัวในขณะนี้.
เมื่อฉันตื่นขึ้นมาฉันได้ยินเป็นครั้งแรกในรอบสี่วันที่เสียงของเสียง มันเป็นสแตนเลย์บุรุษไปรษณีย์เบนพูดถึงสุนัขที่ Bighouse

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อาดรีนามาหาผมทุกบ่ายในฤดูหนาว ก่อนจะมืด นางแสงประทีป ของฉัน ถูกไฟเผาไหม้สว่าง ตรวจสอบว่ามีน้ำเพียงพอในถัง ที่ยืนในหลุมในผนัง ถ้าผมเป็นหวัด ( ซึ่งไม่บ่อยนัก ผมเป็นลูกเรือเก่ายาก ) เธอกังวลเล็กน้อย ใส่และพิเศษพีทหรือสองบนไฟ เติมหินร้อน ขวดน้ำ ,ใส่เสื้อกลเก่า ๆที่ไหล่
ดีอาดรีนา ทันทีที่เธอได้จากไปแล้ว ฉันโยนน้ำและน้ำตาล ขวดน้ำร้อนในเตียงจะหนาวนาน ก่อนจะปีนลงไป หลังจากที่ผมได้อ่านบทของฉันไม่กี่ของโจเซฟ คอนราดนวนิยาย .
สิ้นเดือนกุมภาพันธ์ปีที่แล้วผมได้เลวมาก หนาวที่สุดของปี ผมตื่น เขย่า เช้าวันหนึ่งและอ่อนแอเกือบจะได้ตู้ไปหาอาหารเช้าของฉัน แต่ผมยังไม่หิว มีหินอยู่ภายในอกของฉันที่ทำให้มันยากที่จะหายใจ .
ผมกินน้อย และดื่มชาร้อนน่าเกลียด . ไม่มีอะไรทำนอกจากกลับไปนอนกับหนังสือของฉัน แต่ผมพบว่าผมไม่สามารถอ่านตาของฉันถูกเผาไหม้และหัวของฉันเต้นอย่างกับกลอง .
'well ฉันคิดว่า' อาดรีนาจะมาถึงในอีก 5 หรือ 6 ชั่วโมงครั้ง เธอคงทำอะไรไม่ได้มากนัก สำหรับผม แต่ก็จะเชียร์ ให้ ฉัน เห็น สาว '
อาดรีนาไม่ได้มาช่วงบ่าย ฉันคิดว่า เธอกับเงาของเวลาเย็น เปิดช้าของประตู , นุ่มพูด ' สวัสดี ' สั่นศีรษะอย่างอ่อนโยน เธอเห็นสิ่งที่ต้องทำแต่ฉันว่า ความรู้สึกแปลกๆที่มักจะมาด้วยอาการไข้ พอรู้สึกว่าหัวของคุณไม่ได้อยู่ในร่างกายของคุณ .
เมื่อหน้าต่างถูกความมืดที่ล่าสุดกับครั้งแรกที่ดาวส่องแสง ผมยอมรับในที่สุดว่าสำหรับเหตุผลบางอย่างหรืออาดรีนาคงอื่นมาไม่ได้ ฉันเผลอหลับไปอีกแล้ว
ฉันตื่น สีเทาอ่อนที่หน้าต่าง ปากแห้ง มีไฟไหม้ที่ใบหน้าของฉันหัวของฉันคือการหายใจแย่ลงกว่าเดิม ผมลุกขึ้นเท้าของฉันเจ็บเย็นบนพื้นหิน ดื่มน้ำ และปีนกลับขึ้นเตียง ฉันกำลังสั่นด้วยความหนาว กัดฟันต่อสู้ด้วยกัน severals นาทีบางครั้งฉันได้อ่านเกี่ยวกับก่อน .
ผมนอนอีก ตื่นมาก็เป็นฤดูหนาว แดดหายไปเป็นสีครามของทะเลและท้องฟ้า มันเป็นอีกแล้ว อาดรีนาเวลาวันนี้มีสิ่งที่เธอสามารถทำเพื่อฉันได้รับแอสไพรินจากร้าน ใส่สามหรือสี่ขวด ร้อนมากๆ ผสมลูกตาลที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก คําไม่กี่คําจากเธอจะเป็นเหมือนระฆังที่เป็นทหารเรือหายไปในหมอก เธอไม่ได้มา .
เธอไม่ได้มาอีกครั้งในตอนบ่าย 3 .
ผมตื่นดิกๆ เหมือนผี มันกลางคืนสีดำ ลมซางในปล่องไฟ มีเวลา , การเต้นของฝนกับหน้าต่าง มันเป็นคืนที่ยาวนานที่สุดในชีวิตของฉัน ฉันอาศัยอยู่กว่าและมากกว่าอีกครั้งผ่านเวลาในชีวิตของฉันที่ฉันอายมากที่สุด ที่เลวร้ายที่สุดคือซ้ำไม่รู้จบ เหมือนเพลงเดิมๆเล่นอีกครั้งและอีกครั้งและอีกครั้ง มันเป็นช่วงเวลาที่น่าอับอาย แต่สุดท้ายนอนปิดมันออก รัก คือ ตาย ตายนานแล้วแต่ผีในตอนนั้น ตอนนี้ตื่น .
เมื่อฉันตื่นขึ้นมา ฉันได้ยินเป็นครั้งแรกในรอบสี่วัน เสียง เสียง มันคือ Stanley บุรุษไปรษณีย์พูดกับเบน สุนัขที่ bighouse .