Patients with obstructive lung dise

Patients with obstructive lung disease such as asthma should have their respiratory function optimised preoperatively. Ideally this would mean an absence of symptoms and a FEVi of greater than 80% predicted or personal best (NICE 2010). Asthma is known to increase respiratory complications such as atelectasis and infection (NAEPP 2007). An assessment for obstructive sleep apnoea (OSA) is also an important consideration during the initial anaesthetic assessment. OSA can lead to significant perioperative complications such as hypoxia, hypercapnia, difficulty in initial management, the need to re-intubate, obstructed airway and respiratory arrest with opioid usage (Cullen 2001, Gupta et al 2001). Often patients themselves are unaware that they have OSA. Clinicians should suspect OSA in patients with a history of snoring, daytime somnolence and sleep disturbance. OSA is more common in obese patients due to adipose tissue deposits in pharyngeal tissue. To anticipate difficulties that may be experienced during intubation of a patient with OSA the Mallampati score has been used (Mallampati et al 1985). This grades the oropharynx visually into four classes based on what structures are easy to see. A high score is associated with OSA and hence, difficulties during intubation. Patients with OSA may benefit from preoperative and postoperative continuous positive airway pressure management (CPAP).
Ultimately, the merits of surgery must be weighed against the risks on an individual patient basis by the anaesthetist and the surgeon. Intraoperative management Once the patient is prepared and ready for surgery, they will in most cases receive local, regional or general anaesthesia. Respiratory management in cases of local and regional anaesthesia usually include oxygen administration (with relative contraindications such as known respiratory co-morbidities kept in mind), pulse oximetry, and clinical assessment of the rate of breathing. Often talking to the patient and gauging their response is sufficient to confirm that the airway is patent and the patient is sufficiently alert to maintain their airway, breathe and communicate. In cases of general anaesthesia, the patient is pre-oxygenated and either a laryngeal mask airway (LMA) or a more secure cuffed airway is placed carefully by the anaesthetist during induction of anaesthesia. Adequate placement is confirmed by inspecting the chest for bilateral equal chest movements and auscultation of air entry to both lungs or as deemed appropriate. Oxygen saturation is carefully monitored with pulse oximetry. A carbon dioxide monitor (capnograph) is also placed near the airway to measure the concentration of expired carbon dioxide and to ensure that sufficient gas exchange is taking place in the lungs. Blood gas analysis can be performed intermittently to measure blood pH, partial pressures of oxygen or carbon dioxide and bicarbonate levels. The method of anaesthesia employed is also thought to significantly affect respiratory morbidity. Even though it is generally thought that spinal or epidural anaesthesia is better than general anaesthesia, evidence suggests that it is the addition of a spinal or epidural anaesthesia to the general anaesthetic that contributes to the lower rate of respiratory complications rather than the avoidance of general anaesthesia alone (Rodgers et al 2000). When considering regional versus general anaesthesia in patients with obstructive airway disease, regional anaesthesia is more often recommended than general anaesthesia in order to avoid oral airway involvement (Haeck et al 2009). In addition, specific drugs used during anaesthesia also affect respiratory complication rates. Intermediate-acting neuromuscular blockers, such as atracurium or vecuronium, seem to be less detrimental than longer-acting neuromuscular blockers such as pancuronium (Groeben 2004).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผู้ป่วยที่มีโรคปอดอุดกั้นเช่นโรคหอบหืดควรจะมีฟังก์ชั่นระบบทางเดินหายใจของพวกเขาที่ดีที่สุดก่อนผ่าตัด จะเป็นการดีที่นี้จะหมายถึงกรณีที่ไม่มีอาการและFéviมากกว่า 80% ที่คาดการณ์ไว้หรือส่วนที่ดีที่สุด (NICE 2010) โรคหืดเป็นที่รู้จักกันที่จะเพิ่มภาวะแทรกซ้อนทางเดินหายใจเช่น atelectasis และการติดเชื้อ (NAEPP 2007) การประเมินภาวะหยุดหายใจขณะนอนหลับ (OSA) นอกจากนี้ยังมีการพิจารณาที่สำคัญในระหว่างการประเมินยาชาเริ่มต้น OSA สามารถนำไปสู่ภาวะแทรกซ้อนผ่าตัดอย่างมีนัยสำคัญเช่นการขาดออกซิเจน hypercapnia ความยากลำบากในการบริหารจัดการเริ่มต้นความจำเป็นอีกครั้ง intubate ขัดขวางทางเดินหายใจและหยุดหายใจกับการใช้ opioid (คัลเลน 2001 Gupta et al, 2001) ผู้ป่วยมักจะตัวเองไม่ทราบว่าพวกเขามี OSA แพทย์ควรสงสัย OSA ในผู้ป่วยที่มีประวัติของการนอนกรน, หลับตอนกลางวันและรบกวนการนอนหลับ OSA พบมากในผู้ป่วยโรคอ้วนเนื่องจากเงินฝากเนื้อเยื่อไขมันในเนื้อเยื่อเชอรี่ ความยากลำบากในการคาดการณ์ว่าอาจจะมีประสบการณ์ในระหว่างการใส่ท่อช่วยหายใจของผู้ป่วยที่มี OSA คะแนน Mallampati ถูกนำมาใช้ (Mallampati et al, 1985) เกรดนี้ oropharynx สายตาเป็นสี่ชั้นเรียนขึ้นอยู่กับสิ่งที่มีโครงสร้างง่ายที่จะเห็น คะแนนสูงมีความเกี่ยวข้องกับ OSA และด้วยเหตุนี้ความยากลำบากในช่วงใส่ท่อช่วยหายใจ ผู้ป่วยที่มี OSA อาจได้รับประโยชน์จากการผ่าตัดและหลังผ่าตัดอย่างต่อเนื่องการจัดการลมหายใจความดันบวก (CPAP).
ในท้ายที่สุดประโยชน์ของการผ่าตัดจะต้องชั่งน้ำหนักกับความเสี่ยงบนพื้นฐานของผู้ป่วยแต่ละรายโดยวิสัญญีแพทย์และศัลยแพทย์ การจัดการระหว่างการผ่าตัดเมื่อผู้ป่วยได้เตรียมและพร้อมสำหรับการผ่าตัดที่พวกเขาจะในกรณีส่วนใหญ่ได้รับท้องถิ่นภูมิภาคหรือดมยาสลบ การจัดการระบบทางเดินหายใจในกรณีที่มีการระงับความรู้สึกในภูมิภาคและท้องถิ่นมักจะมีออกซิเจน (ที่มีข้อห้ามเช่นญาติที่รู้จักกันในระบบทางเดินหายใจเกิดร่วมกับอาการเก็บไว้ในใจ), ชีพจร oximetry และการประเมินผลทางคลินิกของอัตราการหายใจ บ่อยครั้งที่การพูดคุยกับผู้ป่วยและการวัดการตอบสนองของพวกเขาจะเพียงพอที่จะยืนยันว่าสายการบินที่มีการจดสิทธิบัตรและผู้ป่วยที่มีการแจ้งเตือนเพียงพอที่จะรักษาทางเดินลมหายใจของพวกเขาหายใจและการสื่อสาร ในกรณีที่มีการดมยาสลบผู้ป่วยเป็น pre-ออกซิเจนและทั้งหน้ากากกล่องเสียงทางเดินหายใจ (LMA) หรือสายการบินที่ปลอดภัยมากขึ้นที่ถูกใส่กุญแจมือถูกวางไว้อย่างรอบคอบโดยวิสัญญีแพทย์ในระหว่างการชักนำของชา ตำแหน่งที่เพียงพอได้รับการยืนยันโดยการตรวจสอบหน้าอกสำหรับการเคลื่อนไหวของหน้าอกเท่ากับทวิภาคีและฟังเสียงของรายการทางอากาศไปยังปอดทั้งสองหรือตามที่เห็นสมควร ความอิ่มตัวของออกซิเจนจะถูกตรวจสอบอย่างรอบคอบกับชีพจร oximetry การตรวจสอบก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ (capnograph) ถูกวางไว้ใกล้ทางเดินหายใจในการวัดความเข้มข้นของก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ที่หมดอายุและเพื่อให้แน่ใจว่าการแลกเปลี่ยนก๊าซเพียงพอที่จะเกิดขึ้นในปอด การวิเคราะห์ก๊าซในเลือดสามารถดำเนินการเป็นระยะ ๆ ในการวัดค่าความเป็นกรดในเลือดแรงกดดันบางส่วนของออกซิเจนหรือก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์และระดับไบคาร์บอเนต วิธีการระงับความรู้สึกลูกจ้างจะคิดยังส่งผลกระทบต่อการเจ็บป่วยทางเดินหายใจ แม้ว่ามันจะเป็นความคิดโดยทั่วไปว่าการระงับความรู้สึกกระดูกสันหลังหรือแก้ปวดจะดีกว่าการดมยาสลบ, หลักฐานแสดงให้เห็นว่ามันคือนอกเหนือจากการระงับความรู้สึกกระดูกสันหลังหรือแก้ปวดเพื่อยาชาทั่วไปที่ก่อให้เกิดอัตราที่ลดลงจากภาวะแทรกซ้อนทางเดินหายใจมากกว่าการหลีกเลี่ยงการดมยาสลบ เพียงอย่างเดียว (ร็อดเจอร์สและคณะ 2000) เมื่อพิจารณาในระดับภูมิภาคเมื่อเทียบกับการดมยาสลบในผู้ป่วยโรคทางเดินหายใจอุดกั้นการระงับความรู้สึกในภูมิภาคมักจะแนะนำมากกว่าการดมยาสลบเพื่อหลีกเลี่ยงการมีส่วนร่วมทางเดินหายใจทางปาก (Haeck et al, 2009) นอกจากนี้ยังมียาเสพติดเฉพาะที่ใช้ในระหว่างการระงับความรู้สึกยังส่งผลกระทบต่ออัตราการเกิดภาวะแทรกซ้อนทางเดินหายใจ กลางทำหน้าที่บล็อคประสาทและกล้ามเนื้อเช่น Atracurium หรือ vecuronium, ดูเหมือนจะเป็นอันตรายน้อยกว่าอัพกล้ามเนื้ออีกต่อไปทำหน้าที่เช่น pancuronium (Groeben 2004)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผู้ป่วยโรคปอดอุดกั้น เช่น โรคหอบหืด ควรมีฟังก์ชั่นระบบทางเดินหายใจของพวกเขาที่ดีที่สุด preoperatively . จุด นี้จะหมายความว่าการขาดงานของอาการและ fevi มากกว่า 80 % คาดการณ์หรือส่วนบุคคลที่ดีที่สุด ( ดี ) ) โรคหอบหืดเป็นที่รู้จักกันเพื่อเพิ่มภาวะแทรกซ้อนและการติดเชื้อทางเดินหายใจเช่นเศรษฐี ( naepp 2007 )การประเมินการอุดกั้นตราบใดที่ ( ส่วนหนึ่ง ) เป็นการพิจารณาที่สำคัญในการประเมินยาเบื้องต้น ส่วนจะนำไปสู่ภาวะแทรกซ้อนผ่าตัดที่สำคัญ เช่น ภาวะพระราชบัญญัติ nonlapse ยากในการจัดการเบื้องต้น ต้องเป็นสอดท่อ เป็นอุปสรรคต่อการบิน และการหายใจด้วยการใช้โอปิออยด์ ( คัลเลน 2001 Gupta et al , 2001 )บ่อยครั้งที่ผู้ป่วยเองจะไม่รู้ว่าพวกเขามีมิ . แพทย์ควรสงสัยว่า เอ ในผู้ป่วยที่มีประวัติของอาการนอนกรนง่วงนอนตอนกลางวัน และไม่เพียงพอ เอ จะพบมากในผู้ป่วยโรคอ้วนเนื่องจากเนื้อเยื่อไขมันเงินฝากในคอหอยอักเสบที่เนื้อเยื่อคาดการณ์ปัญหาที่อาจจะมีประสบการณ์ในการใส่ท่อช่วยหายใจในผู้ป่วยส่วนหนึ่งที่ mallampati คะแนนได้ถูกใช้ ( mallampati et al 1985 ) นี้คะแนนคอหอยส่วนปากสายตาเป็นสี่ชั้นตามโครงสร้างเป็นง่ายที่จะเห็น คะแนนสูงที่เกี่ยวข้องกับส่วนหนึ่งเพราะปัญหาในการใส่ท่อช่วยหายใจผู้ป่วยส่วนหนึ่งอาจได้รับประโยชน์จากหลังผ่าตัด ก่อนผ่าตัด และเกะกะรุงรังการจัดการ ( CPAP ) .
ในที่สุด ข้อดีของการผ่าตัดจะต้องหนักกับความเสี่ยงบนพื้นฐานของผู้ป่วยแต่ละคน โดยวิสัญญีแพทย์ และศัลยแพทย์ การจัดการระหว่างผ่าตัด เมื่อผู้ป่วยได้เตรียมพร้อมสำหรับการผ่าตัด พวกเขาจะในกรณีส่วนใหญ่ได้รับภายในในระดับภูมิภาค หรือยาสลบทั่วไป การบริหารการหายใจ ในกรณีของประเทศและภูมิภาคมักจะรวมถึงยาสลบการบริหารออกซิเจน ( กับข้อห้ามสัมพัทธ์ เช่น รู้จักหายใจ Co morbidities เก็บไว้ในใจ ) , oximetry ชีพจรและการประเมินทางคลินิกของอัตราการหายใจมักจะพูดกับคนไข้และการวัดการตอบสนองของพวกเขาจะเพียงพอที่จะยืนยันว่า การบินเป็นสิทธิบัตร และผู้ป่วยเพียงพอเตือนเพื่อรักษาการบินของพวกเขา หายใจ และการติดต่อสื่อสาร ในกรณียาสลบทั่วไปคนไข้ก่อนออกซิเจนและการบินหน้ากากกล่องเสียง ( LMA ) หรือการใส่กุญแจมือการบินถูกวางไว้อย่างระมัดระวังโดยวิสัญญีแพทย์ในการเหนี่ยวนำของวิสัญญีแพทย์ การจัดวางที่เพียงพอได้รับการยืนยันโดยการตรวจสอบการเคลื่อนไหวของทรวงอกหน้าอกทั้งสองเท่ากัน และโกรธจัดของอากาศเข้าสู่ปอดทั้งสองข้าง หรือตามความเหมาะสม ออกซิเจนจะตรวจสอบอย่างละเอียดกับ oximetry ชีพจรคาร์บอนไดออกไซด์ จอภาพ ( capnograph ) ยังวางใกล้การบินเพื่อวัดความเข้มข้นของก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ และหมดอายุเพื่อให้แน่ใจว่า การแลกเปลี่ยนก๊าซที่เพียงพอจะเกิดขึ้นในปอด การวิเคราะห์ก๊าซในเลือดสามารถดำเนินการเป็นระยะ ๆเพื่อวัดความดันเลือด pH , บางส่วนของออกซิเจนหรือคาร์บอนไดออกไซด์ และไบคาร์บอเนต ระดับวิธีการที่ใช้เป็นยาสลบยังคิดจะมีผลต่อระบบหายใจ ความเจ็บป่วย ถึงแม้ว่ามันมักจะคิดว่ากระดูกสันหลังหรือ epidural ยาสลบดีกว่ายาสลบทั่วไปหลักฐานที่แสดงให้เห็นว่ามันเพิ่มของกระดูกสันหลังหรือ epidural ยาสลบกับยาชาทั่วไป ที่มีส่วนช่วยให้อัตราที่ลดลงของภาวะแทรกซ้อนระบบทางเดินหายใจมากกว่าการหลีกเลี่ยงการระงับความรู้สึกทั่วไปคนเดียว ( Rodgers et al , 2000 ) เมื่อพิจารณาในระดับภูมิภาคเมื่อเทียบกับทั่วไปการระงับความรู้สึกในผู้ป่วยโรคหลอดลมอุดกั้น ,ยาสลบในภูมิภาคมีมากขึ้นมักจะแนะนำกว่ายาสลบทั่วไปเพื่อหลีกเลี่ยงการมีส่วนร่วมในการบินในช่องปาก ( haeck et al , 2009 ) โดยเฉพาะยาที่ใช้ในการระงับความรู้สึกยังมีผลต่ออัตราภาวะแทรกซ้อนระบบทางเดินหายใจ . กลางและป้ายแสดง เช่น หรือ vecuronium อะทรา ,ดูเหมือนจะเป็นอันตรายน้อยกว่าอีกต่อไปและป้ายแสดง เช่น ยาจะทำให้ (
groeben 2004 )