Primary treatment of acquired aplas

Primary treatment of acquired aplastic anemia: outcomes with bone marrow transplantation and immunosuppressive therapy. Seattle Bone Marrow Transplant Team.
Doney K1, Leisenring W, Storb R, Appelbaum FR.
Author information
Abstract
BACKGROUND:
Both immunosuppressive therapy and bone marrow transplantation are accepted treatments for patients with aplastic anemia. Choosing one of these therapies for a given patient depends not only on donor availability but also on such factors as patient age.
OBJECTIVE:
To compare survival rates and long-term complications after bone marrow transplantation or immunosuppressive therapy in patients with acquired aplastic anemia and to identify prognostic factors associated with improved survival.
DESIGN:
Center-based, retrospective analysis.
SETTING:
Referral center for patients with aplastic anemia.
PATIENTS:
395 patients with acquired aplastic anemia.
INTERVENTION:
Bone marrow transplant from an HLA-identical, related donor or immunosuppressive therapy.
MEASUREMENTS:
Kaplan-Meier survival curves, results of log rank tests, and cumulative incidence curves.
RESULTS:
Of 168 bone marrow transplant recipients, 89% had sustained engraftment. Forty-six patients developed grade II to IV acute graft-versus-host disease, and 68 developed chronic graft-versus-host disease that required therapy. Of 227 patients who received immunosuppressive therapy, 44% achieved a complete, partial, or minimal response. Fifty-four percent died or had no response to therapy. Actuarial survival at 15 years was 69% for bone marrow transplant recipients and 38% for patients receiving immunosuppressive therapy (P < 0.001). Improved survival was associated with having bone marrow transplantation as primary therapy, being younger, having no transfusion before transplantation, and having a higher absolute neutrophil count. Disease duration, year of therapy, sex, refractoriness to platelet transfusions, and previous treatment with androgens or corticosteroids did not significantly affect survival.
CONCLUSIONS:
Data from this center suggest that bone marrow transplantation may be preferred for younger patients with acquired aplastic anemia who have matched, related donors. Long-term survival is excellent for patients who respond to either form of therapy.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การรักษาหลักของโรคโลหิตจาง aplastic ได้รับ: ผล ด้วย immunosuppressive บำบัดและการปลูกถ่ายไขกระดูก ซีแอตเทิลทีมปลูกถ่ายไขกระดูกDoney K1, Leisenring W, Storb R, Appelbaum คุณพ่อผู้เขียนข้อมูลบทคัดย่อพื้นหลัง:Immunosuppressive บำบัดและการปลูกถ่ายไขกระดูกได้รับการยอมรับรักษาผู้ป่วยที่มีโรคโลหิตจาง aplastic เลือกหนึ่งเหล่านี้การรักษาสำหรับผู้ป่วยที่ระบุนั้นไม่เพียงแต่ผู้บริจาคค่ะ แต่ ในปัจจัยดังกล่าวเป็นอายุของผู้ป่วยวัตถุประสงค์:การเปรียบเทียบอัตราการรอดตายและภาวะแทรกซ้อนระยะยาวหลังจากการปลูกถ่ายไขกระดูกหรือ immunosuppressive บำบัดในผู้ป่วยที่มีโรคโลหิตจาง aplastic ได้รับ และระบุ prognostic ปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับการอยู่รอดที่ดีขึ้นออกแบบ:วิเคราะห์ ตามศูนย์ คาดการตั้งค่า:ศูนย์แนะนำสำหรับผู้ป่วยที่มีโรคโลหิตจาง aplasticผู้ป่วย:ผู้ป่วยที่ 395 มีโรคโลหิตจาง aplastic ได้รับแทรกแซง:การปลูกถ่ายไขกระดูกจาก HLA เหมือน ผู้บริจาคที่เกี่ยวข้องกับ การรักษาด้วย immunosuppressiveวัด:มุนเช่น Kaplan โค้ง บันทึกผลการจัดอันดับทดสอบ และอุบัติการณ์สะสมเส้นโค้งผลลัพธ์:ผู้รับการปลูกถ่ายไขกระดูก 168, 89% ได้ยั่งยืน engraftment เกรด II ให้ IV เฉียบพลันรับสินบน––โรคพัฒนาผู้ป่วยสี่สิบหก และ 68 เรื้อรังรับสินบน––โรคที่ต้องรักษาด้วยพัฒนา ผู้ป่วย 227 ที่รับรักษาด้วย immunosuppressive, 44% ได้รับการตอบสนองที่สมบูรณ์ บางส่วน หรือน้อยที่สุด ห้าสิบสี่เปอร์เซ็นต์เสียชีวิต หรือไม่ตอบสนองต่อการรักษาได้ วิชารอดปี 15 เป็น 69% สำหรับผู้รับการปลูกถ่ายไขกระดูกและ 38% ในผู้ป่วยที่รับการรักษาด้วย immunosuppressive (P < 0.001) อยู่รอดดีขึ้นเกี่ยวข้องกับมีการปลูกถ่ายไขกระดูกเป็นการรักษาหลัก มีอายุ มีไม่ฉีดก่อนปลูก และมีจำนวน neutrophil เต็มที่สูงได้ ระยะเวลาของโรค บำบัด ปีเพศ การเห็นเกล็ดเลือด รักษาก่อนหน้า androgens หรือ corticosteroids refractoriness ได้อย่างมีนัยสำคัญมีผลต่อการอยู่รอดบทสรุป:ข้อมูลจากศูนย์นี้แนะนำว่า การปลูกถ่ายไขกระดูกอาจต้องอายุผู้ป่วยด้วยโรคโลหิตจาง aplastic ซื้อมาที่มีการจับคู่ ที่เกี่ยวข้องกับผู้บริจาค แห่งความอยู่รอดระยะยาวสำหรับผู้ป่วยที่ตอบสนองต่อการรักษาแบบใด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การรักษาหลักของโรคโลหิตจาง aplastic ที่ได้มา: ผลกับการปลูกถ่ายไขกระดูกและการรักษาด้วยภูมิคุ้มกัน .
ซีแอตเติไขกระดูกทีมปลูก. Doney K1, Leisenring W, Storb R, Appelbaum FR ผู้เขียนข้อมูลบทคัดย่อภูมิหลัง: ทั้งการรักษาด้วยภูมิคุ้มกันและการปลูกถ่ายไขกระดูกได้รับการยอมรับการรักษาสำหรับผู้ป่วยที่มีภาวะโลหิตจาง aplastic เลือกหนึ่งของการรักษาเหล่านี้สำหรับผู้ป่วยที่ได้รับขึ้นอยู่ไม่เพียงเกี่ยวกับความพร้อมของผู้บริจาค แต่ยังเกี่ยวกับปัจจัยต่างๆเช่นอายุของผู้ป่วย. วัตถุประสงค์: เพื่อเปรียบเทียบอัตราการรอดตายและภาวะแทรกซ้อนในระยะยาวหลังการปลูกถ่ายไขกระดูกหรือการรักษาด้วยภูมิคุ้มกันในผู้ป่วยที่มีภาวะโลหิตจาง aplastic ที่ได้มาและ ระบุปัจจัยพยากรณ์โรคที่เกี่ยวข้องกับความอยู่รอดที่ดีขึ้น. DESIGN:. ศูนย์ตามการวิเคราะห์ย้อนหลังตั้งค่า: ศูนย์การอ้างอิงสำหรับผู้ป่วยที่มีภาวะโลหิตจาง aplastic. ผู้ป่วย: 395 ผู้ป่วยที่มีได้มา aplastic จาง. แทรกแซง: การปลูกถ่ายไขกระดูกจาก HLA-เหมือนผู้บริจาคที่เกี่ยวข้องหรือ การรักษาด้วยภูมิคุ้มกัน. การวัด:. Kaplan-Meier โค้งอยู่รอดผลของการทดสอบยศบันทึกและเส้นโค้งอุบัติการณ์สะสมผลของไขกระดูก168 ผู้รับการปลูก 89% ได้อย่างยั่งยืน engraftment สี่สิบหกผู้ป่วยที่ได้รับการพัฒนาชั้นสองถึง IV เฉียบพลันโรคการรับสินบนเมื่อเทียบกับเจ้าภาพและ 68 โรคการรับสินบนเมื่อเทียบกับโฮสต์เรื้อรังที่จำเป็นต้องใช้การรักษาด้วย 227 ผู้ป่วยที่เข้ารับการักษาภูมิคุ้มกัน 44% ประสบความสำเร็จที่สมบูรณ์บางส่วนหรือการตอบสนองน้อยที่สุด ร้อยละห้าสิบสี่เสียชีวิตหรือมีการตอบสนองต่อการรักษาด้วยไม่มี การอยู่รอดตามหลักคณิตศาสตร์ประกันภัยที่ 15 ปีเป็น 69% สำหรับผู้รับการปลูกถ่ายไขกระดูกและ 38% สำหรับผู้ป่วยที่ได้รับการรักษาด้วยภูมิคุ้มกัน (p <0.001) การอยู่รอดที่ดีขึ้นมีความสัมพันธ์กับการมีการปลูกถ่ายไขกระดูกเป็นยาหลักเป็นน้องมีถ่ายก่อนที่จะไม่มีการปลูกและมีการนับ neutrophil แน่นอนสูง ระยะเวลาที่โรคปีของการรักษาด้วยเพศ refractoriness การถ่ายเกล็ดเลือดและการรักษาก่อนหน้านี้ด้วยแอนโดรเจนหรือ corticosteroids ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อความอยู่รอด. สรุปข้อมูลจากศูนย์นี้ชี้ให้เห็นว่าการปลูกถ่ายไขกระดูกอาจจะแนะนำสำหรับผู้ป่วยที่มีอายุน้อยกว่าด้วยที่ได้มา aplastic จางที่มี การจับคู่ผู้บริจาคที่เกี่ยวข้อง การอยู่รอดในระยะยาวเป็นที่ยอดเยี่ยมสำหรับผู้ป่วยที่ตอบสนองต่อการรักษาด้วยรูปแบบของการอย่างใดอย่างหนึ่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การรักษาหลักของโรคเอดส์โรคโลหิตจาง : ผลลัพธ์กับการปลูกถ่ายไขกระดูก และเซลล์บำบัด ซีแอตเทิปลูกถ่ายไขกระดูก ทีม leisenring Doney K1
, W , storb R , แอบเพลล์บาล์มเ


เขียนข้อมูลบทคัดย่อพื้นหลัง :
ทั้งเซลล์บำบัด และการปลูกถ่ายไขกระดูกจะยอมรับการรักษาผู้ป่วยโรคโลหิตจางเลือกหนึ่งของการรักษาเหล่านี้ให้คนไข้ขึ้นอยู่ไม่เพียง แต่ยังว่างผู้บริจาคปัจจัย เช่น อายุของผู้ป่วย วัตถุประสงค์ :

เพื่อเปรียบเทียบอัตราการอยู่รอดและภาวะแทรกซ้อนในระยะยาวหลังจากการปลูกถ่ายไขกระดูกหรือเซลล์บำบัดในผู้ป่วยโรคเอดส์โรคโลหิตจางและปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับการอยู่รอดของผู้ป่วยดีขึ้น

ศูนย์ตามการออกแบบ . ,การวิเคราะห์ย้อนหลัง .

ส่งต่อการตั้งค่าศูนย์ผู้ป่วยโรคโลหิตจาง

แต่ผู้ป่วยเอดส์ ผู้ป่วยโรคโลหิตจาง โดย :

การปลูกถ่ายไขกระดูกจากผู้บริจาคที่เกี่ยวข้องการตเหมือนกันหรือเซลล์บำบัด :
.
วัด Kaplan ไมเออร์รอดโค้ง ผลการทดสอบระดับ log และเส้นโค้ง การสะสม ผลลัพธ์ :

168 ปลูกถ่ายไขกระดูกของผู้รับ89 % ได้รับการปลูกถ่าย . สี่สิบหกผู้ป่วยพัฒนาเกรด IV การต่อต้านโรคเฉียบพลันและเรื้อรัง การต่อต้านโรค 68 พัฒนาที่ต้องบำบัด ของผู้ป่วยที่ได้รับการรักษาทั้งหมด 227 , 44 % ความสมบูรณ์บางส่วนหรือตอบสนองน้อยที่สุด ห้าสิบสี่เปอร์เซ็นต์ ตายหรือไม่มีการตอบสนองต่อการบำบัดรายงานการอยู่รอดใน 15 ปี 69 % สำหรับการปลูกถ่ายไขกระดูกและผู้รับ 38% สำหรับผู้ป่วยที่ได้รับเซลล์บำบัด ( p < 0.001 ) การปรับปรุงที่เกี่ยวข้องกับการปลูกถ่ายไขกระดูก เช่น มีการรักษาหลักเป็นเด็ก ไม่มีเลือด ก่อนปลูก และมีสูงกว่าแน่นอนทรราชนับ ระยะเวลาของการบำบัดโรค , ปี , เพศrefractoriness เพื่อให้ผู้ป่วย และการรักษาก่อนหน้านี้กับ androgens หรือยาคลายกล้ามไม่มีผลต่อความอยู่รอด

สรุป ข้อมูลนี้ชี้ให้เห็นว่าการปลูกถ่ายไขกระดูกอาจจะต้องการสำหรับผู้ป่วยด้วยโรคโลหิตจางที่น้องได้มาจับคู่กับผู้บริจาค การอยู่รอดในระยะยาวที่ดีสำหรับผู้ป่วยที่ตอบสนองทั้งรูปแบบของการบำบัด