Natural Selection: Finches on Galáp

Natural Selection: Finches on Galápagos Islands (Brooker et al., 2011)
Since 1973, Peter Grant, Rosemary Grant, and their colleagues have studied natural selection in finches
found on the Galápagos Islands. For over 30 years, the Grants have focused much of their work on one of the
Galápagos Islands known as Daphne Major (Figure 1). This small island (0.34 km2) has a moderate degree of
isolation (it is 8 km from the nearest island), an undisturbed habitat, and a resident population of Geospiza fortis,
the medium ground finch (Figure 2).
To study natural selection, the Grants have observed various traits in finches over the course of many
years. One example is beak size. The medium ground finche has a relatively small crushing beak, allowing it to
more easily feed on small tender seeds. The Grants quantified beak size among the medium ground finches on
Daphne Major by carefully measuring beak depth (a measurement of the beak from top to bottom, at its base) on
individual bird (Figure 3). The small size of the island made it possible for them to measure a large percentage of
birds and their offsprings. During the course of their study, they compared the beak size of parents and offspring
by examining many broods over several years. They found that the size of the beak was transmitted from parents
to offspring, regardless of environmental conditions, indicating that differences in beak sizes are due to genetic
differences in the population. In other words, they found that beak size was a heritable trait.
By measuring many birds every year, the Grants were able to assemble a detailed portrait of natural
selection in action. In the study shown in Figure 3, they measured beak depth from 1976 to 1978. In the wet year
of 1976, the plants of Daphne Major produced an abundance of the small, tender seeds that these finches could
easily eat. However, a severe drought occurred in 1977. During this year, the plants on Daphne Major tended to
produce few of the small seeds, which the finches rapidly consumed. Therefore, the finches resorted to eating
larger, drier seeds, which wereharder to crush. As a result, birds with larger beaks were more likely to survive
and reproduce, because they were better atbreaking open these large seeds. As shown in the data, the average
beak depth of birds in the population increased substantially, from 8.8 mm in pre-drought offspring to 9.8 mm in
post-drought offspring. How did we explain these results? According to evolutionary theory, birds with larger
beaks were more likely to survive and pass this trait on to their offsprings. Overall, these results illustrate the
power of natural selection to alter the features of a trait - in this case, beak depth-in a given population.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คัดเลือกโดยธรรมชาติ (. บรุ๊คเค et al, 2011)
ฟินช์บนหมู่เกาะกาลาปากอสตั้งแต่ปี1973 ปีเตอร์แกรนท์,
โรสแมรี่แกรนท์และเพื่อนร่วมงานของพวกเขาได้ศึกษาการคัดเลือกโดยธรรมชาติในฟินช์ที่พบในหมู่เกาะกาลาปากอส กว่า 30
ปีที่ผ่านมาแกรนต์ได้มุ่งเน้นการทำงานของพวกเขาในหนึ่งในหมู่เกาะกาลาปากอสที่รู้จักกันเป็นDaphne เมเจอร์ (รูปที่ 1) เกาะขนาดเล็ก (0.34 กิโลเมตร 2)
มีระดับปานกลางของการแยก(มันเป็น 8 กิโลเมตรจากเกาะที่ใกล้ที่สุด), ที่อยู่อาศัยที่สงบและมีประชากรอาศัยอยู่ใน Geospiza กรดไนตริก,
นกกระจิบพื้นดินปานกลาง (รูปที่ 2).
เพื่อศึกษาการคัดเลือกโดยธรรมชาติ แกรนต์ได้สังเกตลักษณะต่าง ๆ
ในฟินช์ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ตัวอย่างหนึ่งคือขนาดจะงอยปาก finche
พื้นดินขนาดกลางมีการบดขนาดค่อนข้างเล็กจะงอยปากปล่อยให้มันง่ายขึ้นกินเมล็ดซื้อขนาดเล็ก ถือเป็นวัดขนาดจะงอยปากในหมู่นกฟินช์บนพื้นดินกลาง
Daphne ที่สำคัญโดยระมัดระวังการวัดความลึกจะงอยปาก (วัดจากปากจากบนลงล่างที่ฐานของมัน) ในนกแต่ละคน (รูปที่ 3) ขนาดที่เล็กของเกาะทำให้มันเป็นไปได้สำหรับพวกเขาที่จะวัดใหญ่ร้อยละของนกและลูกของพวกเขา ในระหว่างการศึกษาของพวกเขาที่พวกเขาเมื่อเทียบกับขนาดของจะงอยปากของพ่อแม่และลูกหลานโดยการตรวจสอบกกหลายช่วงหลายปี พวกเขาพบว่าขนาดของจะงอยปากที่ถูกถ่ายทอดจากพ่อแม่ไปยังลูกหลานโดยไม่คำนึงถึงสภาพแวดล้อมที่แสดงให้เห็นว่าความแตกต่างในขนาดจะงอยปากเป็นเพราะพันธุกรรมแตกต่างในประชากร ในคำอื่น ๆ ที่พวกเขาพบว่าขนาดของจะงอยปากเป็นลักษณะทางพันธุกรรม. โดยการวัดนกจำนวนมากทุกปีเงินอุดหนุนก็สามารถที่จะรวมตัวกันเป็นภาพที่มีรายละเอียดของธรรมชาติเลือกในการดำเนินการ ในการศึกษาที่แสดงในรูปที่ 3 พวกเขาวัดความลึกจะงอยปากจากปี 1976 ปี 1978 ในปีที่เปียกของปี1976 พืช Daphne รายใหญ่ที่ผลิตความอุดมสมบูรณ์ของขนาดเล็กที่ซื้อเมล็ดพันธุ์ที่ฟินช์เหล่านี้อาจง่ายกิน แต่ภัยแล้งรุนแรงที่เกิดขึ้นในปี 1977 ในช่วงปีนี้พืชใน Daphne รายใหญ่มีแนวโน้มที่จะผลิตบางส่วนของเมล็ดขนาดเล็กที่ฟินช์ที่บริโภคอย่างรวดเร็ว ดังนั้นฟินช์ resorted การรับประทานอาหารที่มีขนาดใหญ่, เมล็ดแห้งซึ่ง wereharder จะบดขยี้ เป็นผลให้นกกับจะงอยปากที่มีขนาดใหญ่มีแนวโน้มที่จะอยู่รอดและทำซ้ำเพราะพวกเขาดีกว่า atbreaking เปิดเมล็ดขนาดใหญ่เหล่านี้ ตามที่ปรากฏในข้อมูลค่าเฉลี่ยความลึกจะงอยปากของนกในประชากรที่เพิ่มขึ้นอย่างมากจาก 8.8 มมลูกหลานก่อนภัยแล้ง 9.8 มมลูกหลานหลังภัยแล้ง วิธีการที่เราไม่อธิบายผลเหล่านี้หรือไม่ ตามทฤษฎีวิวัฒนาการนกกับขนาดใหญ่จะงอยปากมีแนวโน้มที่จะอยู่รอดและผ่านลักษณะนี้ไปเลือดเนื้อเชื้อไขของพวกเขา โดยรวม, เหล่านี้แสดงให้เห็นถึงผลการอำนาจในการคัดเลือกโดยธรรมชาติที่จะปรับเปลี่ยนคุณสมบัติของลักษณะ- ในกรณีนี้จะงอยปากเชิงลึกในกลุ่มประชากรที่กำหนด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การคัดเลือกโดยธรรมชาติ : นกฟินช์บนหมู่เกาะกาลาปาโกส ( เคอร์ et al . , 2011 )
ตั้งแต่ 1973 , ปีเตอร์ แกรนท์ โรสแมรี่ แกรนท์ และเพื่อนร่วมงานได้ศึกษาธรรมชาติเลือกในนกฟินซ์
พบบนหมู่เกาะกาลาปาโกส . มานานกว่า 30 ปี มอบได้มุ่งเน้นมากของการทำงานของพวกเขาในหนึ่งของ
หมู่เกาะกาลาปาโกสเป็นที่รู้จัก แดฟนี่ย์หลัก ( รูปที่ 1 ) เกาะนี้เล็ก ( 0.34 กิโลเมตร ) มีระดับของ
การแยก ( เป็น 8 กิโลเมตร จาก เกาะที่ใกล้ที่สุด ) , ที่อยู่อาศัยถูกรบกวน และประชากรที่อยู่ใน geospiza 9
กลางพื้น ฟินช์ ( รูปที่ 2 ) .
ศึกษาเลือกธรรมชาติ มอบได้สังเกตลักษณะต่าง ๆบนผ่านหลักสูตรของหลาย
ปี ตัวอย่างหนึ่งคือขนาดของปาก . กลางพื้นดินมีขนาดค่อนข้างเล็ก จะงอยปาก finche บดให้มัน

,ได้กินเมล็ดอ่อนขนาดเล็ก มอบวัดปากขนาดระหว่างกลางพื้นดินนกฟินช์บน
แดฟนี่ย์สาขาโดยรอบคอบ วัดปากความลึก ( วัดจากจะงอยปากจากบนลงล่าง ที่ฐาน )
นกแต่ละตัว ( รูปที่ 3 ) ขนาดที่เล็กของเกาะทำให้มันเป็นไปได้สำหรับพวกเขาเพื่อวัดเปอร์เซ็นต์ขนาดใหญ่ของนก และบุตรหลานของตน
. ในระหว่างหลักสูตรของการศึกษาของพวกเขาพวกเขาได้เมื่อเทียบกับปาก ขนาดพ่อแม่และลูกหลาน
โดยการตรวจสอบมากกกกว่าหลายปี พวกเขาพบว่า ขนาดของปากถูกถ่ายทอดจากพ่อแม่
ลูกหลานโดยไม่คำนึงถึงเงื่อนไขด้านสิ่งแวดล้อม ระบุว่า ความแตกต่างในปากขนาด เนื่องจากความแตกต่างทางพันธุกรรม
ในประชากร ในคำอื่น ๆที่พวกเขาพบว่าปากขนาดคุณลักษณะ heritable
วัดนกมากมายทุกปี มอบสามารถรวบรวมภาพรายละเอียดของการคัดเลือกโดยธรรมชาติ
ในการกระทำ ในการศึกษาที่แสดงในรูปที่ 3 ก็วัดความลึกปากจาก 2519 ถึง 2521 ในปี 1976 เปียก
, พืชของแดฟนี่ย์สาขาผลิตความอุดมสมบูรณ์ของเล็ก ซื้อเมล็ดพันธุ์ นกฟินช์เหล่านี้อาจ
ง่ายๆกิน อย่างไรก็ตาม ภาวะภัยแล้งที่รุนแรงขึ้นใน 1977 ในช่วงปีนี้พืชใน Daphne หลักมีแนวโน้ม
ผลิตน้อยของเมล็ดเล็ก ๆซึ่งนกฟินช์ รวดเร็ว ใช้ ดังนั้น นกฟินช์ก็หันไปกิน
ขนาดใหญ่ เมล็ดแห้ง ซึ่ง wereharder บี้ . เป็นผลให้นกด้วยจงอยปากขนาดใหญ่มีแนวโน้มที่จะอยู่รอดและสืบพันธุ์
เพราะพวกเขาดีกว่า atbreaking เปิดเมล็ดขนาดใหญ่เหล่านี้ ตามที่แสดงในข้อมูลเฉลี่ย
ความลึกปากของนกในประชากรเพิ่มขึ้นอย่างมาก จาก 8.8 มม. ลูกหลานก่อนแล้งเพื่อ 9.8 มม.
โพสต์แล้งลูกหลาน ทำไมเราอธิบายผลลัพธ์เหล่านี้ ? ตามทฤษฏีวิวัฒนาการ นกที่มีจงอยปากขนาดใหญ่
มีแนวโน้มที่จะอยู่รอดและผ่านคุณลักษณะนี้เพื่อลูกของพวกเขา โดยรวม ผลลัพธ์เหล่านี้แสดงให้เห็นถึง
พลังแห่งธรรมชาติเลือกที่จะเปลี่ยนลักษณะของนิสัย - ในกรณีนี้ ปาก ความลึกที่ระบุในประชากร