Many public and private sector proj

Many public and private sector projects, such as hydropower dams or mines, trigger forced population displacement but fail to resettle people sustainably and instead cause their impoverishment.

Social science research has found that one root cause of such failures and of impoverishment is asset dispossession and the insufficient financing of resettlement.

Most governments, however, state that (1) compensation alone
is sufficient for restoring the income and livelihood of those displaced, and (2) resources to supplement compensation with additional financing are not available. The author critiques and rejects these positions.

He offers a theoretical analysis of the limits and flaws of compensation payments for expropriated assets, and argues that resources are available for supplementing compensation with financial investments for resettlers’ development.

The sources for supplementary financing are the economic rent (windfall profits) generated by natural resource projects such as hydropower or mining and the regular stream of benefits generated by all projects that require resettlement.

Further, the author argues that financial investments in resettlers’ welfare are indispensable and that benefit sharing is feasible.

Therefore, both should become basic principles of resettlement legislation and practice.

In addition to theoretical analysis, the author documents with empirical evidence that some countries (China, Brazil, Canada, Columbia and Japan) already make investments
additional to compensation for post-displacement reconstruction.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

รัฐและภาคเอกชนโครงการ เช่นเขื่อนพลังงานน้ำหรือเหมืองแร่ หลายทริกเกอร์การเคลื่อนย้ายประชากรบังคับ แต่ไม่ resettle คนฟื้นฟู และทำให้ impoverishment ของพวกเขาแทน วิจัยสังคมศาสตร์พบว่าสาเหตุหลักหนึ่งของความล้มเหลวดังกล่าว และ impoverishment เป็นแย่งสินทรัพย์และเงินไม่เพียงพอของการตั้งถิ่นฐานใหม่รัฐบาลส่วนใหญ่ แต่ รัฐที่ (1) ค่าตอบแทนเพียงอย่างเดียวมีเพียงพอสำหรับการคืนเงินได้และดำรงชีวิตของผู้พลัดถิ่น และไม่มีทรัพยากร (2) เสริมกับการจัดหาเงินเพิ่มเติม ผู้เขียนข้อดีข้อเสีย และปฏิเสธตำแหน่งเหล่านี้ เขาวิเคราะห์ทฤษฎีของข้อจำกัดและข้อบกพร่องของการชำระเงินค่าตอบแทนสำหรับสินทรัพย์ที่ถูกเวนคืน และทรัพยากรพร้อมใช้งานสำหรับใช้กับเงินลงทุนสำหรับการพัฒนาของ resettlers จน แหล่งเงินเสริมเช่าเศรษฐกิจ (windfall กำไร) ที่สร้างขึ้น โดยโครงการทรัพยากรธรรมชาติเช่นพลังงานน้ำ หรือเหมืองแร่ และกระแสปกติของประโยชน์ตามโครงการทั้งหมดที่ต้องการตั้งถิ่นฐานใหม่ได้ เพิ่มเติม ผู้เขียนจนว่า เงินลงทุนในสวัสดิการของ resettlers เป็นสำคัญ และให้ ประโยชน์ร่วมกันจะเป็นไปได้ ดังนั้น ทั้งสองควรเป็นหลักการพื้นฐานของกฎหมายการตั้งถิ่นฐานใหม่และการฝึก นอกจากทฤษฎีวิเคราะห์ เอกสารที่ผู้เขียน มีประจักษ์หลักฐานที่บางประเทศ (จีน บราซิล แคนาดา โคลัมเบีย และญี่ปุ่น) แล้วทำการลงทุนเพิ่มเติมให้ค่าตอบแทนสำหรับการฟื้นฟูหลังการเคลื่อนย้าย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลายโครงการที่ภาครัฐและเอกชนเช่นเขื่อนไฟฟ้าพลังน้ำหรือการทำเหมืองแร่, การกำจัดประชากรไกบังคับ แต่ล้มเหลวที่จะอพยพคนอย่างยั่งยืนและแทนที่จะทำให้เกิดความยากจนของพวกเขา. การวิจัยด้านวิทยาศาสตร์สังคมได้พบว่าสาเหตุหนึ่งของความล้มเหลวดังกล่าวและความยากจนคือการไล่สินทรัพย์และ การจัดหาเงินทุนไม่เพียงพอของการตั้งถิ่นฐานใหม่. รัฐบาลส่วนใหญ่ แต่รัฐว่า (1) ค่าตอบแทนเพียงอย่างเดียวก็เพียงพอสำหรับการเรียกคืนรายได้และการดำรงชีวิตของผู้พลัดถิ่นและ(2) ทรัพยากรที่จะเสริมชดเชยกับการจัดหาเงินทุนเพิ่มเติมจะไม่สามารถใช้ได้ วิพากษ์วิจารณ์เขียนและปฏิเสธตำแหน่งเหล่านี้. เขาเสนอการวิเคราะห์ทางทฤษฎีของข้อ จำกัด และข้อบกพร่องของการชำระเงินค่าชดเชยสำหรับทรัพย์สินที่ยึดและระบุว่าทรัพยากรที่มีอยู่สำหรับการเสริมชดเชยกับการลงทุนทางการเงินสำหรับการพัฒนา resettlers. แหล่งที่มาของการจัดหาเงินทุนเสริมทางเศรษฐกิจ เช่า (กำไรโชคลาภ) ที่สร้างขึ้นโดยโครงการทรัพยากรธรรมชาติเช่นไฟฟ้าพลังน้ำหรือการทำเหมืองแร่และกระแสปกติของผลประโยชน์ที่เกิดขึ้นจากโครงการทั้งหมดที่จำเป็นต้องมีการตั้งถิ่นฐานใหม่. นอกจากนี้ผู้เขียนระบุว่าการลงทุนทางการเงินในการจัดสวัสดิการ resettlers 'ที่ขาดไม่ได้และการแบ่งปันผลประโยชน์ที่เป็นไปได้ดังนั้นทั้งสองควรจะเป็นหลักการพื้นฐานของกฎหมายการตั้งถิ่นฐานและการปฏิบัติ. นอกเหนือจากการวิเคราะห์ทางทฤษฎีเอกสารของผู้เขียนที่มีหลักฐานเชิงประจักษ์ที่บางประเทศ (จีน, บราซิล, แคนาดา, โคลัมเบียและญี่ปุ่น) แล้วทำให้การลงทุนเพิ่มเติมเพื่อชดเชยสำหรับการฟื้นฟูหลังราง.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ภาครัฐและเอกชนมากมาย เช่น เขื่อนไฟฟ้าพลังน้ำ หรือเหมืองก่อให้เกิดการพลัดถิ่น ประชากร แต่ล้มเหลวที่จะตั้งรกรากประชาชนอย่างยั่งยืนและแทนเพราะความแร้นแค้นของพวกเขา

ทางสังคมศาสตร์การวิจัยพบว่าสาเหตุของความล้มเหลวของสินทรัพย์ดังกล่าวและความแร้นแค้น dispossession และไม่เพียงพอทางการเงินของชุมชนใหม่

ส่วนใหญ่รัฐบาล อย่างไรก็ตามสภาพ ( 1 ) ค่าตอบแทนคนเดียว
เพียงพอสำหรับการฟื้นฟูรายได้และความเป็นอยู่ของผู้พลัดถิ่น และ ( 2 ) ทรัพยากรเพื่อเสริมชดเชยด้วยเงินทุนเพิ่มเติมจะไม่สามารถใช้ได้ ผู้เขียนและวิจารณ์ปฏิเสธตำแหน่งเหล่านี้

เขาเสนอการวิเคราะห์เชิงทฤษฎีของข้อจำกัดและข้อบกพร่องของการจ่ายเงินชดเชยการเวนคืนทรัพย์สินและระบุว่าทรัพยากรที่พร้อมใช้งานสำหรับการเสริมการลงทุนเพื่อพัฒนา resettlers '

แหล่งการเงินเสริมค่าเช่าทางเศรษฐกิจ ( ลาภผลกำไร ) สร้างขึ้นโดยทรัพยากรโครงการ เช่น โครงการ หรือ ทำเหมืองแร่และกระแสปกติของผลประโยชน์ที่เกิดขึ้นจากโครงการทั้งหมดที่ต้องการไปตั้งรกรากใหม่

เพิ่มเติมผู้เขียนแย้งว่า เงินลงทุนใน resettlers ' สวัสดิการเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้และผลประโยชน์ร่วมกันก็เป็นไปได้

เพราะฉะนั้น ทั้งคู่ควรเป็นหลักการพื้นฐานของกฎหมาย และผู้ปฏิบัติ

นอกจากการวิเคราะห์เชิงทฤษฎี ผู้เขียนเอกสารที่มีหลักฐานเชิงประจักษ์ว่า บางประเทศ ( จีน , บราซิล , แคนาดา , โคลัมเบีย และ ญี่ปุ่น ) ทำให้การลงทุน
เพิ่มเติมเพื่อชดเชยหลังการฟื้นฟู