The ecology of the capital: duality

The ecology of the capital: duality and continuity

From the 1890s the space of the capital increasingly assumed a dual character with the small eastern territorial core around the palace spreading over a semi-aquatic landscape dominated by waterways, villages, gardens over a and ricefields. From 1900 to 1936 the built-up area of the capital expanded from 13 to 43 square kilometres, but was unevenly populated and ecologically diverse. Visiting Bangkok in 1911, the Italian nobleman Salvatore Besso commented on the Thai capital city: "The Venice of the Far East the capital still wrapped in mystery in spite of the thousand efforts of modernism amid its maze of canals' (Cited in Sternstein 1982: 13), the dual character of the settlement geography of the capital and its surrounding mosaic of ban and bang persisted until at least a decade after the Second World War (and in Thonburi much longer), and this waterway network outside the rings of the old city canals exercised a major influence on the pattern of physical expansion thereafter

Neither King Chulalongkorn or his successors to the absolute monarchy (Rama VI and VII) translated their fascination with modernism into an overall plan for the metropolis. Nor were the municipal administrations they introduced equipped to control urban development under the impact of economic, social and population change. Until 1892 the capital was administered as a domain of central government in hybrid arrangement which was a clear legacy of traditional governance. The Ministry the Palace (Krom Wang) controlled policing and other matters in the Rattana kosin area, while the Harbour Department (Krom Tha) was responsible for sanitary arrangements and policing around Sampheng and beyond. Under the administrative reforms from 1892, a new Ministry of the Capital (Krasuang Nakhonban) was created, with divisions for police, revenue collection, sanitation, construction of roads and the control of public markets (Porphant 1994: 126-8). This development, together with the progressive definition of administrative subareas within the wide expanse of settlements ramifying from city, all reflected the increasing need to manage a more complex and growing settlement area. Municipal government was essentially an arm of the central state apparatus concemed with maintenance, and there was no public involvement in local government Other agencies played a greater role in the evolving spaces of the capital. In particular, the Crown Property Bureau as the greatest landowner in the capital was responsible for much new commercial development, and other key central government ministries (the ministries for war, education and public works) made decisions which directed new patterns of building

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ระบบนิเวศของเมืองหลวง: เป็นคู่และความต่อเนื่อง จากยุค 1890 พื้นที่ของเมืองหลวงมากขึ้นสันนิษฐานว่าตัวอักษรคู่กับหลักดินแดนตะวันออกขนาดเล็กรอบวังแพร่ผ่านภูมิทัศน์ทางน้ำกึ่งครอบงำ โดยน้ำ หมู่บ้าน สวนผ่านการ และไรซ์ฟิลด์ จาก 1900 ที่ 1936 บริเวณพื้นที่ใช้สอยของหลวงขยายจาก 13 43 ตารางกิโลเมตร แต่ก็หลากหลายระบบนิเวศ และประชากรวดป ไปกรุงเทพในปี 1911 ขุนนางอิตาลีเดอะซัลความเห็นเมืองหลวงไทย: "เวนิสแห่งตะวันออกไกลเมืองหลวงยังคงห่อลึกลับแม้ความพยายามพันสมัยท่ามกลางเขาวงกตของลำคลอง' (Cited ใน Sternstein 1982:13), อักขระตัวที่สองของภูมิศาสตร์การชำระของหลวงและของโมเสคโดยรอบของบ้าน และบางที่ยังคงอยู่จนถึงอย่างน้อยสิบปีหลัง จากสงครามโลกครั้งสอง (และ ในธนบุรีนานมาก) และเครือข่ายทางน้ำนี้อยู่นอกวงของเมืองคลองเก่าใช้อิทธิพลสำคัญในรูปแบบของการขยายตัวทางกายภาพหลังจากนั้น ไม่มีกษัตริย์หรือผู้สืบทอดของเขาไปสมบูรณาญาสิทธิราชย์ (พระราม VI และ VII) แปลเสน่ห์ของพวกเขา ด้วยสมัยเป็นแผนโดยรวมสำหรับเมือง หรือคนบริหารเทศบาลที่พวกเขานำมาใช้มีการควบคุมการพัฒนาเมืองภายใต้ผลกระทบของเศรษฐกิจ สังคม และการเปลี่ยนแปลงประชากร จนกระทั่งปี 1892 หลวงถูกปกครองเป็นโดเมนของรัฐบาลกลางในจัดเรียงไฮบริดซึ่งเป็นมรดกดั้งเดิมของชัดเจน กระทรวงวัง (กรมวัง) ควบคุมเรื่องรักษา และอื่น ๆ ในส่วนลูกชิ้นรัตนา ในขณะที่กรมเจ้าท่า (ท่า Krom) รับผิดชอบการจัดการสุขาภิบาล และรักษา รอบสำเพ็ง และเกิน ภายใต้การปฏิรูปการบริหารจาก 1892 กระทรวง (Krasuang Nakhonban) เป็นเมืองหลวงที่ใหม่สร้าง หน่วยงานตำรวจ เก็บรายได้ สุขาภิบาล ก่อสร้างถนนและการควบคุมของตลาดสาธารณะ (Porphant 1994:126-8) นี้การพัฒนา คำจำกัดความก้าวหน้าของพื้นที่ย่อยบริหารภายในกว้าง ramifying จากเมือง การจับคู่ทั้งหมดสะท้อนจำเป็นต้องเพิ่มการจัดการพื้นที่การชำระเงินซับซ้อน และเติบโต เทศบาลรัฐบาลแขนเป็นหลักการของ concemed เครื่องรัฐส่วนกลางกับการบำรุงรักษา และมีไม่มีส่วนร่วมของสาธารณะในรัฐบาลท้องถิ่นหน่วยงานอื่นมีบทบาทมากขึ้นในพื้นที่พัฒนาของเมืองหลวง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง สำนักราชเลขาธิการเป็นที่ดินมากที่สุดในเมืองหลวงรับผิดชอบการพัฒนาเชิงพาณิชย์ใหม่มาก และกระทรวงรัฐบาลกลางสำคัญอื่น ๆ (กระทรวงการสงคราม ศึกษา และโยธาธิการ) ผู้ตัดสินใจซึ่งนำรูปแบบใหม่ของอาคาร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ระบบนิเวศของทุน: คู่และความต่อเนื่อง

ตั้งแต่ยุค 1890 พื้นที่ของเงินทุนที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ สันนิษฐานว่าเป็นตัวละครคู่กับขนาดเล็กหลักดินแดนตะวันออกรอบพระราชวังแผ่กระจายไปทั่วภูมิทัศน์กึ่งน้ำที่โดดเด่นด้วยน้ำหมู่บ้านสวนกว่าและ Ricefields จาก 1900-1936 พื้นที่ที่สร้างขึ้นของเงินทุนที่ขยายตัว 13-43 ตารางกิโลเมตร แต่มีประชากรไม่สม่ำเสมอและมีความหลากหลายทางระบบนิเวศ เที่ยวกรุงเทพฯในปี 1911 อิตาลีขุนนาง Salvatore Besso แสดงความคิดเห็นในเมืองหลวงไทย "เวนิสของ Far East เงินทุนยังคงอยู่ในห่อลึกลับทั้งๆที่พันความพยายามของสมัยท่ามกลางเขาวงกตของคลอง '(อ้างถึงใน Sternstein 1982: 13), อักขระสองของภูมิศาสตร์การตั้งถิ่นฐานของทุนและกระเบื้องโมเสคโดยรอบของบ้านและปังยืนกรานอย่างน้อยก็จนกว่าสิบปีหลังจากสงครามโลกครั้งที่สอง (และในธนบุรีมากอีกต่อไป) และเครือข่ายท่อระบายน้ำนอกแหวนของเดิม คลองเมืองใช้สิทธิอิทธิพลสำคัญในรูปแบบของการขยายตัวทางกายภาพนั้นไม่นาน

ทั้งพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าหรือผู้สืบทอดของเขาเพื่อระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ (พระรามหกและปกเกล้าเจ้าอยู่หัว) แปลเสน่ห์ของพวกเขาด้วยความทันสมัยเข้าไปในแผนโดยรวมสำหรับมหานคร. ก็ไม่ได้บริหารงานเทศบาลที่พวกเขานำมาติดตั้ง ในการควบคุมการพัฒนาเมืองภายใต้ผลกระทบทางเศรษฐกิจสังคมและประชากรเปลี่ยนแปลง. จนถึง 1,892 ทุนเป็นยาเป็นโดเมนของรัฐบาลกลางในการจัดเรียงไฮบริดซึ่งเป็นมรดกที่ชัดเจนของการกำกับดูแลแบบดั้งเดิม กระทรวงพาเลซ (กรมวัง) ควบคุมการรักษาและเรื่องอื่น ๆ ในพื้นที่รัตนโกสินทร์ขณะที่กรมเจ้าท่า (กรมท่า) เป็นผู้รับผิดชอบสำหรับการเตรียมการสุขาภิบาลและการรักษารอบสำเพ็งและเกิน ภายใต้การปฏิรูปการบริหารจากปี 1892 กระทรวงใหม่ของทุน (Krasuang Nakhonban) ถูกสร้างขึ้นกับหน่วยงานตำรวจจัดเก็บรายได้สุขาภิบาลการก่อสร้างถนนและการควบคุมของตลาดสาธารณะ (Porphant 1994: 126-8) การพัฒนาพร้อมกับการนิยามความก้าวหน้าของ subareas การบริหารภายในกว้างใหญ่ของการตั้งถิ่นฐาน ramifying จากเมืองทั้งหมดสะท้อนให้เห็นถึงความจำเป็นในการเพิ่มการจัดการที่ซับซ้อนมากขึ้นและการเจริญเติบโตในพื้นที่นิคม รัฐบาลแห่งชาติเป็นหลักแขนข้างหนึ่งของเครื่องมือของรัฐกลาง concemed กับการบำรุงรักษาและไม่มีการมีส่วนร่วมของประชาชนในการบริหารราชการส่วนท้องถิ่นหน่วยงานอื่น ๆ ที่มีบทบาทมากขึ้นในการพัฒนาพื้นที่ของเมืองหลวง โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำนักงานทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์เป็นเจ้าของที่ดินที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในเมืองหลวงเป็นผู้รับผิดชอบสำหรับการพัฒนาเชิงพาณิชย์มากใหม่และที่สำคัญกระทรวงรัฐบาลกลางอื่น ๆ (กระทรวงสำหรับการทำสงคราม, การศึกษาและประชาชน) ทำให้การตัดสินใจซึ่งกำกับการแสดงรูปแบบใหม่ของอาคาร