and to strive for accuracy, no matt

and to strive for accuracy, no matter how many times I had to reread something or sift through pages of documents to triple-check statistics. I can’t count the number of times I peeked over at reporter Jamie Smith-Hopkins, who sat directly across from me, to ask a pestering question (though you would never know from her reactions how annoying I really was).
But it’s no secret that newsrooms all over the country started transforming. Sun staffers sat in the middle of it, watching journalism become an amorphous conglomerate of newspapers and ads and Web sites and blogs. As someone who grew up in the Internet age, I loved being able to combine the traditional journalistic skills I learned in college with the nifty tricks that came with being an avid Net-surfer and product of Generation Y.
As rapidly as the industry evolved, however, I saw my own outlooks changing. Clearly the valuable skills I learned from journalism had become part of a toolbox that I would carry with me through the rest of my life, no matter where I ended up. Working at The Sun helped me see the world in a different way. With each story I covered, I began to realize that the world needed to change and that it was my duty to help see those changes come to life. I learned that despite the vast body of knowledge and skills I had gained as a reporter, my toolbox needed to grow to effect the kind of change the world needed.
I cried one day as I watched an editorial assistant box up her belongings after working 20 years at the paper — the same assistant my colleagues and I had bickered with over food and fashion just a few months before. She had just gotten the news that her job was terminated, and she needed to leave the building immediately.
How was it fair? I couldn’t help but ask myself over and over. How was it that just a few months earlier, I had shared Friday potluck lunches with her and
other staffers in the Howard County bureau of the paper? Made history with hilarious quotes memorialized on the now non-existent Post-it note quote wall in the Columbia office?
I ended up packing my own box just a few weeks later, as I became another product of massive layoffs. Memories washed over me as I looked around the downtown newsroom. I thought back to that first summer on the business desk. I chuckled to myself when I realized that the desk I was packing up from, as an Anne Arundel County government reporter, was right where the business desk used to be.
At 24, I had already felt what it was like to get my dream job, then to be ‘‘involuntarily separated’’ from it fewer than two years later.
But as I packed my first real job away in a small cardboard box, I knew I could be nothing but grateful for what I had experienced within the walls of 501 N. Calvert St. I learned how to learn. How to feel. To experience. To sometimes just accept the world as it comes but other times do everything I can to try to change it.
I met some of the most hard-working and talented people I know at The Sun. I made some of my closest friends there.
And although I have made a giant leap, expanding my toolbox with the legal career I never imagined I’d be pursuing, the fire that journalism sparked inside of me will never die. I know that asking one extra question can make a world of difference. I keep a pen in my hair at all times, just in case something unexpected comes up.
I still refer to the first sentences of all my writings as ‘‘ledes.’’
But perhaps most important, one thing will stick with me, whether I’m a reporter or a lawyer or none of the above.
I will always live by the mantra: ‘‘Light for all.’

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

และมุ่งมั่นในความถูกต้อง ไม่ว่ากี่ครั้งที่ผม ไปอ่านสิ่งที่ลอดผ่านหน้าของเอกสารกับทริปเปิ้ลเช็คสถิติ ไม่สามารถนับจำนวนครั้งที่ฉัน peeked กว่าที่โปรแกรมรายงานเจมี่สมิธฮ็อปกินส์ ที่นั่งตรงฝั่งตรงข้ามฉัน ไปถาม pestering (แม้คุณจะไม่เคยรู้จากปฏิกิริยาของเธอว่าน่ารำคาญจริง ๆ ผม)แต่มันเป็นความลับไม่ว่า newsrooms ทั่วประเทศเริ่มต้นการแปลง ซันดีนั่งกลาง ดูวารสารศาสตร์ที่กลายเป็น หินกรวดมนเป็นไปของหนังสือพิมพ์โฆษณา และเว็บไซต์ และบล็อก เป็นคนที่เติบโตมาในยุคอินเตอร์เน็ต คำแนะนำสามารถรวมทักษะ journalistic ดั้งเดิมที่ฉันได้เรียนรู้ในวิทยาลัยมีเทคนิคดีที่มาพร้อมกับนักท่องเน็ตชอบและผลิตภัณฑ์ของรุ่น Y เป็นอย่างรวดเร็วเป็นอุตสาหกรรมพัฒนา อย่างไรก็ตาม เห็น outlooks ข้าพเจ้าเปลี่ยนแปลง ทักษะที่มีค่าที่ฉันเรียนรู้จากวารสารศาสตร์ชัดเจนได้กลายเป็น ส่วนหนึ่งของเครื่องมือที่ผมจะดำเนินการกับผมตลอดชีวิตของฉัน ไม่ว่าที่ฉันสิ้นสุดขึ้น ทำงานที่ช่วยให้ฉันเห็นโลกในแบบที่แตกต่างกัน แต่ละเรื่องผมบัง ฉันเริ่มตระหนักว่า โลกต้องเปลี่ยนแปลง และมันเป็นหน้าที่ของฉันที่จะช่วยให้เห็นการเปลี่ยนแปลงเหล่านั้นมีชีวิต เรียนรู้ว่า แม้ มีร่างกายใหญ่ของความรู้และทักษะที่ฉันได้รับเป็นผู้สื่อข่าว กล่องเครื่องมือของฉันที่ต้องเติบโตเพื่อผลกระทบชนิดของการเปลี่ยนแปลงโลกจำเป็นข้าแต่วันหนึ่งผมเห็นกล่องเป็นผู้ช่วยบรรณาธิการขึ้นเรื่อย ๆ ของเธอหลังจากทำงาน 20 ปีกระดาษ — ผู้ช่วยเหมือนที่เพื่อนร่วมงานและได้ทะเลาะวิวาทกับอาหารและแฟชั่นเพียงไม่กี่เดือนก่อน นอกจากนี้เธอเพียงได้รับข่าว ที่ถูกยกเลิกงานของเธอ เธอต้องออกจากอาคารทันที ว่าเป็นธรรมหรือไม่ ฉันไม่สามารถช่วย แต่ถามตัวเองซ้ำ ๆ มันการเพียงไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้ ฉันได้ร่วมศุกร์ potluck อาหารกลางวันกับเธอ และดีอื่น ๆ ในสำนักงานเขต Howard กระดาษ ทำประวัติกับใบเสนอราคาเฮฮา memorialized ในตอนนี้ไม่มีอยู่โพสต์ได้บันทึกเสนอวอลล์ในสำนักงานโคลัมเบีย ฉันจบค่าบรรจุกล่องของตัวเองเพียงไม่กี่สัปดาห์หลังจาก เป็นเป็นสินค้าขนาดใหญ่เสียใจ ความทรงจำล้างข้าเป็นช็อปปิ้งสถานข่าวการเมือง คิดกลับไปร้อนที่แรกบนโต๊ะ ฉันเบา ๆ กับตัวเองเมื่อฉันตระหนักว่า โต๊ะที่ฉันบันทึกค่าจาก เป็นโปรแกรมรายงานการแอนน์อรุเขตรัฐบาล ถูกต้องโต๊ะที่ใช้เป็น ที่ 24 ฉันมีแล้วรู้สึกอะไรก็เหมือนรับงานดรีม แล้วให้ '' involuntarily แบ่ง '' จากน้อยกว่าสองปี แต่เป็นผมบรรจุงานจริงแรกเก็บในกล่องกระดาษแข็งขนาดเล็ก ฉันรู้ว่า อาจจะไม่มีอะไร แต่ขอบคุณสำหรับสิ่งที่ฉันมีประสบการณ์ภายในผนังของ 501 N. Calvert เซนต์ ฉันเรียนรู้วิธีการเรียนรู้ วิธีรู้สึก สัมผัส บางครั้งเพียงยอมรับโลกมา แต่บางครั้งทำทุกอย่าง ได้เพื่อเปลี่ยนฉันได้พบบางคนส่วนใหญ่ทำ งานหนัก และมีความสามารถที่ฉันรู้ที่ดวงอาทิตย์ ฉันทำของฉันเพื่อนสนิทมี และแม้ว่าได้ทำเผ่นยักษ์ ขยายกล่องเครื่องมือของฉัน มีอาชีพทางกฎหมายผมไม่นึกเลยว่า จะใฝ่หา ฉันไฟที่วารสารศาสตร์จุดประกายในฉันจะไม่ตาย ทราบว่า ถามคำถามพิเศษหนึ่งสามารถสร้างโลกที่แตกต่าง ฉันเก็บปากกาในผมตลอดเวลา ในกรณีที่บางสิ่งบางอย่างที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น ฉันยังคงอ้างถึงประโยคแรกของงานเขียนของฉันทั้งหมดเป็น '' ledes''แต่ทีสำคัญที่สุด สิ่งหนึ่งจะติดกับฉัน ว่าฉันผู้สื่อข่าว หรือทนายความ หรือไม่มีการข้างต้นฉันจะอยู่เสมอ โดยมันตรา: '' แสงทั้งหมด '

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

และมุ่งมั่นเพื่อความถูกต้องไม่ว่ากี่ครั้งที่ผมต้องอ่านอะไรบางอย่างหรือลอดผ่านหน้าของเอกสารสถิติสามตรวจสอบ ฉันไม่สามารถนับจำนวนครั้งที่ฉันแอบมองไปที่นักข่าวเจมี่สมิ ธ ฮอปกินส์ซึ่งนั่งตรงข้ามจากฉันจะถามคำถามรบกวน (ที่แม้ว่าคุณจะไม่ทราบว่ามาจากปฏิกิริยาของเธอว่าน่ารำคาญผมเป็น).
แต่มันก็ไม่มี ความลับที่พีทั่วประเทศเริ่มเปลี่ยน เจ้าหน้าที่อาทิตย์นั่งอยู่ตรงกลางของมันที่ดูสื่อสารมวลชนกลายเป็นกลุ่ม บริษัท ในเครืออสัณฐานของหนังสือพิมพ์และโฆษณาและเว็บไซต์และบล็อก
เป็นคนที่เติบโตขึ้นมาในยุคอินเทอร์เน็ตฉันรักความสามารถในการรวมทักษะการเขียนข่าวแบบดั้งเดิมผมได้เรียนรู้ในวิทยาลัยที่มีเทคนิคที่ดีที่มาพร้อมกับการเป็นตัวยงสุทธินักท่องและผลิตภัณฑ์รุ่นวายเป็นอย่างรวดเร็วเป็นอุตสาหกรรมวิวัฒน์แต่ผมเห็นแนวโน้มการเปลี่ยนแปลงของตัวเอง เห็นได้ชัดว่าทักษะที่มีคุณค่าผมได้เรียนรู้จากการสื่อสารมวลชนได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของกล่องที่ผมจะดำเนินการกับฉันผ่านส่วนที่เหลือของชีวิตของฉันเป็นเรื่องที่ฉันสิ้นสุดขึ้นไม่มี การทำงานที่ดวงอาทิตย์ช่วยให้ฉันเห็นโลกในทางที่แตกต่างกัน กับเรื่องราวที่ผมได้รับการคุ้มครองในแต่ละครั้งที่ผมเริ่มตระหนักว่าโลกที่จำเป็นในการเปลี่ยนแปลงและว่ามันเป็นหน้าที่ของผมที่จะช่วยให้เห็นการเปลี่ยนแปลงเหล่านั้นเข้ามาในชีวิต ผมได้เรียนรู้ว่าแม้จะมีร่างกายใหญ่ของความรู้และทักษะที่ฉันได้รับในฐานะนักข่าว, กล่องเครื่องมือของฉันต้องการที่จะเติบโตไปมีผลกระทบต่อชนิดของการเปลี่ยนแปลงของโลกที่จำเป็น.
ฉันร้องไห้ในวันหนึ่งขณะที่ฉันดูกล่องช่วยบรรณาธิการข้าวของของเธอหลังจากที่ทำงาน 20 ปีที่ผ่านกระดาษ - ผู้ช่วยเดียวกันเพื่อนร่วมงานของฉันและฉันได้ทะเลาะมีมากกว่าอาหารและแฟชั่นเพียงไม่กี่เดือนก่อน เธอมีอากาศเพียงข่าวที่ว่างานของเธอถูกยกเลิกและเธอจำเป็นต้องออกจากอาคารทันที.
มันเป็นวิธีที่เป็นธรรม? ฉันไม่สามารถช่วย แต่ถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำอีก วิธีที่มันเป็นเพียงไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้ผมได้มีส่วนร่วมศุกร์ว่างอาหารกลางวันกับเธอและทีมงานคนอื่น ๆ ในสำนักงานโฮเวิร์ดมณฑลของกระดาษ?
สร้างประวัติศาสตร์ด้วยคำพูดเฮฮาจดในขณะนี้ไม่ได้มีอยู่ Post-it ผนังอ้างบันทึกในสำนักงานโคลัมเบีย?
ฉันสิ้นสุดบรรจุกล่องของตัวเองเพียงไม่กี่สัปดาห์ต่อมาขณะที่ฉันกลายเป็นสินค้าที่มีขนาดใหญ่ของการปลดพนักงานอีก ความทรงจำล้างมากกว่าฉันเป็นฉันมองไปรอบ ๆ ห้องแถลงข่าวใจกลางเมือง ฉันคิดว่ากลับไปที่ฤดูร้อนครั้งแรกบนโต๊ะทำงานของธุรกิจ ผมหัวเราะกับตัวเองเมื่อฉันตระหนักว่าโต๊ะทำงานของฉันถูกบรรจุขึ้นจากการเป็นนักข่าวรัฐบาล Anne Arundel มณฑลถูกต้องที่โต๊ะทำงานที่ใช้เป็น.
ที่ 24 ผมมีความรู้สึกอยู่แล้วว่ามันเป็นเหมือนที่จะได้รับงานในฝันของฉัน แล้วจะเป็น '' แยกออกจากกันโดยไม่ได้ตั้งใจ '' จากมันน้อยกว่าสองปีต่อมา.
แต่ที่ผมบรรจุงานจริงครั้งแรกของฉันอยู่ในกล่องกระดาษแข็งขนาดเล็กที่ผมรู้ว่าผมอาจจะไม่มีอะไร แต่ขอบคุณสำหรับสิ่งที่ฉันเคยมีประสบการณ์ภายในผนังของ 501 N. เวิร์ทเซนต์ผมได้เรียนรู้วิธีการเรียนรู้ วิธีที่จะรู้สึก ประสบการณ์. บางครั้งก็ยอมรับโลกเป็นมา แต่ครั้งอื่น ๆ ทำทุกอย่างที่ฉันสามารถที่จะพยายามที่จะเปลี่ยนมัน.
ผมได้พบกับบางส่วนที่ทำงานหนักและคนที่มีพรสวรรค์ฉันรู้ว่าที่ดวงอาทิตย์ ฉันทำบางส่วนของเพื่อนสนิทของฉันมี.
และถึงแม้ว่าฉันได้กระโดดยักษ์ขยายกล่องเครื่องมือของฉันกับอาชีพนักกฎหมายผมไม่เคยคิดว่าฉันจะใฝ่หาไฟที่จุดประกายการสื่อสารมวลชนภายในของฉันจะไม่มีวันตาย ฉันรู้ว่าถามคำถามพิเศษหนึ่งสามารถทำให้โลกที่แตกต่าง ผมเก็บปากกาในเส้นผมของฉันตลอดเวลาในกรณีที่บางสิ่งบางอย่างที่ไม่คาดคิดขึ้นมา.
ฉันยังคงอ้างถึงประโยคแรกของงานเขียนทั้งหมดของฉันเป็น '' ledes. ''
แต่บางทีอาจจะสำคัญที่สุดสิ่งหนึ่งที่จะติดกับฉันว่า .
ผมเป็นนักข่าวหรือทนายความหรือไม่มีการข้างต้นผมจะมีชีวิตอยู่ด้วยมนต์: '' แสงทั้งหมด.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

และการต่อสู้เพื่อความถูกต้อง ไม่ว่ากี่ครั้งที่ฉันต้องอ่านบางอย่าง หรือ ผ่านหน้าของเอกสารสถิติการตรวจสอบสาม ฉันไม่สามารถนับจำนวนครั้ง ฉันแอบมองไปที่นักข่าว เจมี่ สมิธ ฮอปกินส์ คนที่นั่งตรงข้ามฉัน ขอรบกวนคำถาม ( แม้ว่าคุณจะไม่ได้รู้จากปฏิกิริยาของเธอน่ารำคาญจริงๆ
คือ )แต่มันไม่มีความลับที่ newsrooms ทั่วประเทศเริ่มเปลี่ยน . ซันยังคงนั่งตรงกลาง มันดูวารสารศาสตร์กลายเป็นกลุ่มสำหรับหนังสือพิมพ์และโฆษณาและเว็บไซต์และบล็อก เป็นคนที่เติบโตขึ้นมาในยุคอินเทอร์เน็ตฉันรักความสามารถในการผสมผสานแบบดั้งเดิมของนักข่าวที่ฉันเรียนในวิทยาลัย มีทักษะ เทคนิคดีที่มาพร้อมกับการเป็นนักท่องเว็บตัวยงและผลิตภัณฑ์รุ่นสุทธิ Y
อย่างรวดเร็วเช่นเดียวกับอุตสาหกรรมพัฒนา อย่างไรก็ตาม ผมเห็นหรือ ผมเองเปลี่ยนไป เห็นได้ชัดว่ามีค่าทักษะที่ฉันได้เรียนรู้จาก วารสารได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของกล่องเครื่องมือที่ผมจะดำเนินการกับผมผ่านส่วนที่เหลือของชีวิตของฉันไม่ว่าที่ไหนฉันสิ้นสุดขึ้น ทำงานในแสงแดดช่วยให้ผมเห็นโลกในทางที่แตกต่างกัน กับแต่ละเรื่องผมไว้ ผมเริ่มตระหนักว่า โลกต้องเปลี่ยนแปลงและว่ามันเป็นหน้าที่ของผมที่จะช่วยให้เห็นการเปลี่ยนแปลงเหล่านั้นมีชีวิต ฉันได้เรียนรู้ว่า แม้ร่างกายอันกว้างใหญ่ของความรู้และทักษะที่ฉันได้รับในฐานะนักข่าว , กล่องเครื่องมือของฉันต้องการที่จะเติบโตต่อ ชนิดของการเปลี่ยนแปลงโลกต้องการ .
ฉันร้องไห้วันเดียวที่ผมดูเป็นบรรณาธิการผู้ช่วยกล่องขึ้นข้าวของของเธอ หลังจากที่ทำงานมา 20 ปี ที่กระดาษ - ผู้ช่วยเดียวกันเพื่อนร่วมงานของฉันและฉันมี bickered มากกว่าอาหารและแฟชั่น เพียงไม่กี่เดือน เธอเพิ่งได้รับข่าวว่า งานของเธอก็สิ้นสุดลง เธอต้องออกไปจากตึกเดี๋ยวนี้
แล้วมันยุติธรรมเหรอ ผมไม่สามารถช่วย แต่ถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมามันเป็นเพียงไม่กี่เดือน ก่อนหน้านี้ ผมได้ร่วมศุกร์อาหารว่างอาหารกลางวันกับเธอและทีมงานอื่นใน Howard County
สำนักงานกระดาษ สร้างประวัติศาสตร์กับเฮฮาราคา memorialized บนตอนนี้ไม่มีโพสต์มันหมายเหตุอ้างอิงผนังในสำนักงานโคลัมเบีย
ฉันสิ้นสุดขึ้นการบรรจุกล่องของตัวเองเพียงสองสามอาทิตย์ต่อมา ขณะที่ผมเป็นอีกหนึ่งผลิตภัณฑ์ของ layoffs ขนาดใหญ่ .ความทรงจำล้างมากกว่าฉันเป็นฉันมองไปรอบ ๆเมืองข่าว ฉันคิดว่ากลับไปฤดูร้อนแรกบนโต๊ะธุรกิจ ฉันหัวเราะกับตัวเองเมื่อฉันตระหนักว่าฉันกำลังเก็บของจากโต๊ะเป็นแอน ดาว รัฐบาลมณฑลนักข่าว อยู่ที่โต๊ะ ธุรกิจที่ใช้เป็น
ที่ 24 ผมก็รู้สึกว่ามันเป็นเหมือนการได้รับงานในฝันของฉันแล้วจะ 'involuntarily ' แยก ' ' จากมันน้อยกว่าสองปีต่อมา
แต่ผมบรรจุงานจริงครั้งแรกของฉันไปในกล่องกระดาษแข็งขนาดเล็ก ผมรู้ว่าผมอาจจะไม่มีอะไร แต่รู้สึกขอบคุณสำหรับสิ่งที่ผมมีประสบการณ์ภายในผนังของ 501 , เวิร์ท เซนต์ ผมได้เรียนรู้วิธีการเรียนรู้ วิธีการที่จะรู้สึก เพื่อประสบการณ์บางครั้งแค่ยอมรับโลกที่เป็นมาแต่ครั้งอื่น ๆทำทุกอย่างที่ฉันสามารถที่จะพยายามที่จะเปลี่ยนแปลงมัน .
ผมพบบางอย่างส่วนใหญ่ ทำงานหนัก และมีความสามารถ คนที่ผมรู้จักที่ดวงอาทิตย์ ฉันทำบางอย่างใกล้เพื่อนของฉันมี
และแม้ว่าฉันได้กระโดดยักษ์ขยายกล่องเครื่องมือของฉันกับอาชีพทางกฎหมาย ที่ฉันไม่เคยคิดจะศึกษาต่อข่าวจุดประกายไฟในตัวฉันไม่เคยจะตาย ฉันรู้ว่าถามคำถามพิเศษสามารถทำให้โลกของความแตกต่าง ผมเก็บปากกาที่ผมตลอดเวลา เพียงในกรณีที่บางสิ่งบางอย่างที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น
ผมยังดูประโยคแรกของงานเขียนทั้งหมดของฉันเป็น ' 'ledes ' '
แต่บางทีที่สำคัญที่สุด สิ่งหนึ่งจะติดอยู่กับฉันไม่ว่าผมจะเป็นนักข่าว หรือ ทนาย หรือ ไม่มีการข้างต้น ผมก็จะอยู่ด้วย
'light มนต์ ' ' สำหรับทุกคน