Hackfort and Schwenkmezger (1993) d

Hackfort and Schwenkmezger (1993)
defined self-talk as “an internal dialogue, [in which] the individual interprets feelings and perceptions, regulates and changes evaluations and convictions, and gives him/herself instructions and reinforcement” (p. 355).

Self talk is the talking of somebody to him/herself either by talking loudly or from inside; is the procedure of thoughts usually become unconsciously and affects emotions and athletes’ actions/behaviors (Morris & Andersen, 2007; Hatzigeorgiadis et al., 2004;Johnson et al., 2004).

With regard to what kind of self-talk (internal or out-loud) could researchers used to their interventions, Ming and Martin, (1996) preferred external self-talk to ensure that self-talk cues were actually used.

In many studies participants have been advised to choice between internal and external selftalk (Harvey et al., 2002).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Hackfort และ Schwenkmezger (1993) กำหนดตัวเองพูดคุยกับ "การโต้ตอบภายใน, [ใน] บุคคลแปลความรู้สึกและทัศนะ ควบคุม และเปลี่ยนการประเมินและความเชื่อมั่น และช่วยตนเองให้คำแนะนำและการเสริมแรง" (หนา 355) พูดคุยด้วยตนเองเป็นการพูดคุยของคนที่ตนเองอาจ โดยการพูดคุยเสียงดัง หรือจากภายใน เป็นกระบวนการของความคิดที่มักจะโดยไม่รู้ตัว และมีผลต่ออารมณ์และนักกีฬาการกระทำ/พฤติกรรม (มอร์ริสและแอนเดอร์เซ็น 2007 Hatzigeorgiadis et al. 2004 จอห์นสัน et al. 2004) เกี่ยวกับอะไรของตัวเองพูดคุย (ภายใน หรือฟัง) สามารถใช้ในการแทรกแซงของพวกเขา หมิงและมาร์ติน, (1996) ภายนอกที่ต้องการพูดคุยด้วยตนเองเพื่อให้แน่ใจว่า สัญลักษณ์ที่ตนเองพูดจริงใช้นักวิจัย ในการศึกษาหลาย คนได้รับแจ้งให้เลือกระหว่างภายใน และภายนอก selftalk (Harvey et al. 2002)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Hackfort และ Schwenkmezger (1993)
กำหนดตัวเองพูดว่า "การเจรจาภายใน [ที่] บุคคลตีความความรู้สึกและการรับรู้, ควบคุมและการเปลี่ยนแปลงการประเมินผลและความเชื่อมั่นและให้คำแนะนำเขา / เธอและการเสริมแรง" (พี. 355). ด้วยตนเอง พูดคุยได้พูดของใครบางคนให้เขา / เธอทั้งโดยการพูดคุยเสียงดังหรือจากภายใน; เป็นขั้นตอนของความคิดมักจะกลายเป็นโดยไม่รู้ตัวและมีผลต่ออารมณ์และนักกีฬาการกระทำ / พฤติกรรม (มอร์ริสและแอนเดอ 2007; Hatzigeorgiadis et al, 2004;.. จอห์นสัน, et al, 2004). ในเรื่องเกี่ยวกับกับสิ่งที่ชนิดของการพูดคุยด้วยตนเอง (ภายใน หรือออกมาดัง ๆ ) นักวิจัยสามารถนำมาใช้เพื่อการแทรกแซงของพวกเขาหมิงและมาร์ติน (1996) แนะนำภายนอกตัวเองพูดคุยเพื่อให้มั่นใจว่าตัวชี้นำตัวเองพูดถูกนำมาใช้จริง. ในผู้เข้าร่วมการศึกษาจำนวนมากได้รับการแนะนำให้เลือกระหว่างการ selftalk ภายในและภายนอก ( ฮาร์วีย์ et al., 2002)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

hackfort schwenkmezger ( 2536 ) และนิยามตนเองพูด " เป็นบทสนทนาภายใน [ ที่ ] บุคคลแปลความรู้สึกและการรับรู้ และการควบคุมการเปลี่ยนแปลงและความเชื่อมั่น และช่วยให้เขา / เธอแนะนำและสนับสนุน " ( หน้า 355 )ตนเองพูด คือพูดถึงใครสักคนที่เขา / เธอให้พูดดังๆ หรือจากภายใน คือ กระบวนการของความคิดที่มักจะมาโดยไม่รู้ตัว และมีผลต่ออารมณ์ และนักกีฬาการกระทำ / พฤติกรรม ( มอร์ริส & แอนเดอร์เซน , 2007 ; hatzigeorgiadis et al . , 2004 ; จอห์นสัน et al . , 2004 )เกี่ยวกับสิ่งที่ชนิดของตนเองพูด ( ภายใน หรือเสียงดัง ) นักวิจัยใช้การแทรกแซงของ หมิง และ มาร์ติน ( 1996 ) ที่ต้องการด้วยตนเองภายนอก พูดเพื่อให้แน่ใจว่าคิวที่ตนเองพูดถูกใช้จริงในผู้เข้าร่วมการศึกษามีให้เลือกระหว่างภายในและภายนอก selftalk ฮาร์วีย์ et al . , 2002 )