(1977) compared the relative growth

(1977) compared the relative growth of the various
components of the digestive system in light and
heavy breed chickens. They reported that the relative
weight of the duodenum peaked at 3 d posthatch and
was highest among the 3 intestinal segments measured.
This was followed by a subsequent decline in relative
intestinal growth through 21 d in both breeds. In a
follow-up study, forced-feeding doubled the weight of
the duodenum in light breed chicks (1.71 vs 3.52 g)
compared with an approximate 30% increase in heavy
breed chicks (2.47 vs 3.33 g; Nir et al., 1978). The respective
differences in the small intestine were + 56
and +21% for the light and heavy breeds, respectively.
One interpretation of the data could be that the heavy
breed chicks had already adapted to increased feed intake
as a correlated response to selection for BW. Newcombe
and Summers (1984) compared the length and
relative weight of the small intestine in leghorn and
broiler chicks fed diets with different energy densities.
In both breed types, the relative weight of the small
intestine was increased in the chicks fed the low versus
high energy diets and almost twice as high in the
leghorn versus broiler chicks. Mitchell and Smith (1991)
compared the intestinal components in highly selected,
relaxed, and unselected broilers. They reported that the
relative length of the duodenum, jejunum and ileum
were similar in all 3 strains but relative weights were
decreased due to selection. Villus area, however, was
significantly increased in the highly selected line and
this was in line with a previous study by Smith et al.
(1990) who reported that enterocyte migration rates
within the villus were 40% greater in intestinal samples
from the highly selected chicks when compared
with the relaxed and unselected chicks. In later studies
by Uni et al. (1995a,b), villus area was observed
to be greater in broiler versus layer embryos beginning
at 14 d incubation and continued through 7 d
posthatch. These authors also reported that the number
of enterocytes per villus increased with age and
was greater in the broiler embryos/chicks. Dibner et al.
(1996) and Iji et al. (2001a) confirmed the latter observations
that the first week posthatch was a critical period
for overall intestinal growth. In more recent studies,
differences in cereal grains (corn, wheat, sorghum)
and form of the grain (whole wheat, ground wheat) that
resulted in significant performance results was not due
to differences in intestinal morphology (Gabriel et al.,
2008; Thomas and Ravindran, 2008). In turkey poults,
Sell et al. (1991) reported that the relative weight of
the small intestine increased 4-fold between hatch and
4 d posthatch and this was supported by Uni et al.
(1998b). Applegate et al. (2005) compared commercial
turkeys and Pekin ducks, species which have similar
egg weights, incubation periods, and hatchling weights.
By 3 d posthatch, however, the ducklings were 36%
heavier and were almost twice as heavy by 7 d (290
vs 150 g). Of greatest interest relative to this discussion,
however, were the significant differences in villus
height and crypt depth already established at hatch and

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

(1977) เมื่อเทียบกับการเจริญเติบโตของญาติต่างๆส่วนประกอบของระบบย่อยอาหารในที่มีแสงและไก่พันธุ์หนัก พวกเขาได้รายงานว่าเมื่อเทียบน้ำหนักของต้นแหลมที่ 3 d posthatch และสูงที่สุดในหมู่ที่3 ส่วนลำไส้วัด. นี้ตามด้วยการลดลงตามมาในญาติเจริญเติบโตในลำไส้ผ่าน 21 วันในทั้งสองสายพันธุ์ ในการศึกษาติดตามการบังคับให้อาหารสองเท่าน้ำหนักของลำไส้เล็กส่วนต้นในลูกไก่พันธุ์แสง(1.71 เทียบกับ 3.52 กรัม) เมื่อเทียบกับประมาณเพิ่มขึ้น 30% ในปีหนักลูกไก่พันธุ์ (2.47 เทียบกับ 3.33 กรัม. Nir, et al, 1978) . ตามลำดับความแตกต่างในลำไส้เล็กเป็น + 56 และ + 21% สำหรับแสงและสายพันธุ์หนักตามลำดับ. หนึ่งในการตีความหมายของข้อมูลที่อาจเป็นได้ว่าหนักลูกไก่พันธุ์ได้ปรับตัวขึ้นแล้วที่จะกินอาหารที่เพิ่มขึ้นในขณะที่การตอบสนองที่มีความสัมพันธ์กับการเลือกสำหรับBW . Newcombe และในช่วงฤดูร้อน (1984) เมื่อเทียบกับความยาวและน้ำหนักสัมพัทธ์ของลำไส้เล็กในฮอนและลูกไก่ไก่ที่เลี้ยงด้วยอาหารที่มีความหนาแน่นของพลังงานที่แตกต่างกัน. ในทั้งสองชนิดพันธุ์น้ำหนักสัมพัทธ์ของขนาดเล็กลำไส้เพิ่มขึ้นในลูกไก่ที่เลี้ยงต่ำเมื่อเทียบกับสูงอาหารพลังงานและเกือบจะสูงเป็นสองเท่าในฮอนเมื่อเทียบกับลูกไก่ไก่เนื้อ มิตเชลล์และสมิ ธ (1991) เมื่อเทียบกับส่วนประกอบในลำไส้ที่เลือกสูงที่ผ่อนคลายและไก่ที่ไม่ได้เลือก พวกเขาได้รายงานว่าระยะเวลาที่สัมพันธ์กันของลำไส้เล็กส่วนต้น, jejunum และ ileum มีความคล้ายคลึงกันทั้ง 3 สายพันธุ์ แต่น้ำหนักญาติถูกลดลงเนื่องจากการเลือก พื้นที่ villus อย่างไรก็ตามก็เพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในสายที่เลือกมากและนี้สอดคล้องกับการศึกษาก่อนหน้าโดยสมิธ et al. (1990) ที่รายงานว่า enterocyte อัตราการย้ายถิ่นภายในvillus 40% มากขึ้นในตัวอย่างลำไส้จากที่เลือกสูงลูกไก่เมื่อเทียบกับลูกไก่ผ่อนคลายและไม่ได้เลือก ในการศึกษาต่อมาโดยยูนิเอตอัล (1995a, ข) พื้นที่ villus เป็นข้อสังเกตที่จะเป็นมากขึ้นในไก่เนื้อเมื่อเทียบกับตัวอ่อนชั้นเริ่มต้นที่14 d บ่มและต่อเนื่องถึง 7 d posthatch ผู้เขียนเหล่านี้ยังมีรายงานว่าจำนวนของ enterocytes ต่อ villus เพิ่มขึ้นกับอายุและเป็นมากขึ้นในตัวอ่อนไก่เนื้อ/ ไก่ Dibner et al. (1996) และ Iji et al, (2001a) ได้รับการยืนยันการสังเกตหลังว่าposthatch สัปดาห์แรกเป็นช่วงเวลาที่สำคัญสำหรับการเจริญเติบโตในลำไส้โดยรวม ในการศึกษาล่าสุดที่แตกต่างกันในธัญพืช (ข้าวโพดข้าวสาลีข้าวฟ่าง) และรูปแบบของเมล็ดข้าว (ข้าวสาลีข้าวสาลีพื้นดิน) ที่ส่งผลให้ผลการดำเนินงานที่สำคัญคือไม่ได้เกิดจากความแตกต่างในลักษณะทางสัณฐานวิทยาของลำไส้(กาเบรียล, et al. 2008; โทมัสและ Ravindran 2008) ในสัตว์ปีกไก่งวงขาย et al, (1991) รายงานว่าน้ำหนักสัมพัทธ์ของลำไส้เล็กเพิ่มขึ้น4 เท่าระหว่างฟักและ4 d posthatch นี้และได้รับการสนับสนุนจาก Uni et al. (1998b) แอปเปิลเกตและอัล (2005) เมื่อเทียบกับการค้าไก่งวงและเป็ดเพกินชนิดที่มีลักษณะคล้ายกันน้ำหนักไข่ระยะเวลาการบ่มและน้ำหนักhatchling. โดย 3 d posthatch แต่ลูกเป็ดเป็น 36% หนักและเกือบสองเท่าหนัก 7 วัน (290 เทียบกับ 150 g) ที่น่าสนใจเป็นที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเมื่อเทียบกับการสนทนานี้แต่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญใน villus สูงและความลึกใต้ดินที่จัดตั้งขึ้นแล้วและฟัก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

( 1977 ) เปรียบเทียบการเจริญเติบโตสัมพัทธ์ของส่วนประกอบต่าง ๆของระบบย่อยอาหารใน

ไก่พันธุ์เบาและหนัก พวกเขารายงานว่าน้ำหนักสัมพัทธ์
ของลำไส้เล็กมี 3 D และ posthatch
สูงสุดทั้ง 3 ไส้ ส่วนวัด .
นี้ตามมาด้วยต่อมาลดลงในการเจริญเติบโตในญาติ
ผ่าน 21 D ทั้ง 2 สายพันธุ์ ใน
ติดตามศึกษาบังคับอาหารเพิ่มน้ำหนัก
duodenum ลูกไก่พันธุ์เบา ( 1.71 vs 3.52 กรัม )
เมื่อเทียบกับเพิ่มขึ้นประมาณ 30% ในลูกไก่พันธุ์หนัก
( 2.47 vs 3.33 g ; เนียร์ et al . , 1978 ) ความแตกต่างที่เกี่ยวข้อง
ในลําไส้เล็กมี 56
และ 21% สำหรับแสงและพันธุ์หนักตามลำดับ
หนึ่งการแปลความหมายของข้อมูลอาจจะว่าหนัก
ลูกไก่พันธุ์ได้ปรับตัวเพิ่มขึ้นปริมาณอาหาร
เป็นความสัมพันธ์การตอบสนองต่อการคัดเลือก น้ำหนักตัว ฤดูร้อน ( 1984 ) และนูเคิ่ม

เทียบความยาวและน้ำหนักสัมพัทธ์ของลำไส้เล็กในไก่เนื้อลูกผสม
อาหารพลังงานที่มีความหนาแน่นแตกต่างกัน .
ทั้งสองพันธุ์ชนิด น้ำหนักสัมพัทธ์ของลำไส้เล็ก
เพิ่มขึ้นในลูกไก่ที่ได้รับต่ำกับ
อาหารพลังงานสูงและเกือบสูงเป็นสองเท่าใน
ลูกผสมกับลูกไก่ . มิทเชลและ Smith ( 1991 )
เมื่อเปรียบเทียบองค์ประกอบในระดับคัดสรร
ผ่อนคลาย และไม่ได้เลือกอาหาร พวกเขารายงานว่า
ญาติความยาวของลำไส้เล็ก ลำไส้เล็ก , ลำไส้และเหมือนกันทั้ง 3 สายพันธุ์

แต่ญาติน้ำหนักก็ลดลง เนื่องจากการเลือก วิลลัส พื้นที่ , อย่างไรก็ตาม ,
เพิ่มขึ้นในระดับสูงและเลือกบรรทัด
นี้สอดคล้องกับการศึกษาก่อนหน้านี้โดย Smith et al .
( 1990 ) ที่รายงานว่าอัตรา
ภายในวิลลัสการย้ายถิ่น enterocyte เป็น 40% มากกว่าในลำไส้ตัวอย่าง
จากขอเลือกลูกไก่เมื่อเทียบ
กับผ่อนคลายและลูกไก่ที่ไม่ได้เลือก . ในการศึกษา
โดย Uni et al ในภายหลัง ( 1995a B )
) พื้นที่วิลลัสเป็นมากขึ้นเมื่อเทียบกับไก่เนื้อในชั้นตัวต้น
ที่ 14 D และบ่มเพาะต่อเนื่องมาถึง 7 D
posthatch . ผู้เขียนเหล่านี้ยังรายงานว่าตัวเลข
ของ enterocytes ต่อวิลลัสเพิ่มขึ้นกับอายุและ
เป็นมากขึ้นในตัวอ่อนไก่เนื้อ / ไก่ . dibner et al .
( 2539 ) และหมาป่า et al . ( 2001a ) ยืนยันว่า posthatch สังเกตหลัง

ช่วงเวลาสัปดาห์แรกคือ