There were once a man and a woman w

There were once a man and a woman who had long in vain
wished for a child. At length the woman hoped that God
was about to grant her desire. These people had a little
window at the back of their house from which a splendid garden
could be seen, which was full of the most beautiful flowers and
herbs. It was, however, surrounded by a high wall, and no one
dared to go into it because it belonged to an enchantress, who had
great power and was dreaded by all the world. One day the woman
was standing by this window and looking down into the garden,
when she saw a bed which was planted with the most beautiful
rampion - rapunzel, and it looked so fresh and green that she
longed for it, and had the greatest desire to eat some. This desire
increased every day, and as she knew that she could not get any
of it, she quite pined away, and began to look pale and miserable.
Then her husband was alarmed, and asked, what ails you, dear
wife. Ah, she replied, if I can't eat some of the rampion, which
is in the garden behind our house, I shall die. The man, who loved
her, thought, sooner than let your wife die, bring her some of
the rampion yourself, let it cost what it will. At twilight, he
clambered down over the wall into the garden of the enchantress,
hastily clutched a handful of rampion, and took it to his wife. She
at once made herself a salad of it, and ate it greedily. It tasted
so good to her - so very good, that the next day she longed for it
three times as much as before. If he was to have any rest, her
husband must once more descend into the garden. In the gloom of
evening, therefore, he let himself down again. But when he had
clambered down the wall he was terribly afraid, for he saw the
enchantress standing before him. How can you dare, said she with
angry look, descend into my garden and steal my rampion like a
thief. You shall suffer for it. Ah, answered he, let mercy take
the place of justice, I only made up my mind to do it out of
necessity. My wife saw your rampion from the window, and felt such
a longing for it that she would have died if she had not got some
to eat. Then the enchantress allowed her anger to be softened, and
said to him, if the case be as you say, I will allow you to take
away with you as much rampion as you will, only I make one
condition, you must give me the child which your wife will bring
into the world. It shall be well treated, and I will care for it
like a mother. The man in his terror consented to everything, and
when the woman was brought to bed, the enchantress appeared at once,
gave the child the name of rapunzel, and took it away with her.
Rapunzel grew into the most beautiful child under the sun.
When she was twelve years old, the enchantress shut her into a
tower, which lay in a forest, and had neither stairs nor door, but
quite at the top was a little window. When the enchantress
wanted to go in, she placed herself beneath it and cried,
rapunzel, rapunzel,
let down your hair to me.
Rapunzel had magnificent long hair, fine as spun gold, and when
she heard the voice of the enchantress she unfastened her braided
tresses, wound them round one of the hooks of the window above,
and then the hair fell twenty ells down, and the enchantress climbed
up by it.
After a year or two, it came to pass that the king's son rode
through the forest and passed by the tower. Then he heard a song,
which was so charming that he stood still and listened. This was
rapunzel, who in her solitude passed her time in letting her sweet
voice resound. The king's son wanted to climb up to her, and
looked for the door of the tower, but none was to be found. He
rode home, but the singing had so deeply touched his heart, that
every day he went out into the forest and listened to it. Once when
he was thus standing behind a tree, he saw that an enchantress
came there, and he heard how she cried,
rapunzel, rapunzel,
let down your hair.
Then rapunzel let down the braids of her hair, and the
enchantress climbed up to her. If that is the ladder by which one
mounts, I too will try my fortune, said he, and the next day when
it began to grow dark, he went to the tower and cried,
rapunzel, rapunzel,
let down your hair.
Immediately the hair fell down and the king's son climbed up.
At first rapunzel was terribly frightened when a man, such as
her eyes had never yet beheld, came to her. But the king's son
began to talk to her quite like a friend, and told her that his
heart had been so stirred that it had let him have no rest, and he
had been forced to see her. Then rapunzel lost her fear, and when
he asked her if she would take him for her husband, and she saw that
he was young and handsome, she thought, he will love me more than
old dame gothel does. And she said yes, and laid her hand in his.
She said, I will willingly go away with you, but I do not know
how to get down. Bring with you a skein of silk every time that
you come, and I will weave a ladder with it, and when that is ready
I will descend, and you will take me on your horse. They agreed
that until that time he should come to her every evening, for the
old woman came by day. The enchantress remarked nothing of
this, until once rapunzel said to her, tell me, dame gothel, how
it happens that you are so much heavier for me to draw up than
the young king's son - he is with me in a moment. Ah. You
wicked child, cried the enchantress. What do I hear you say. I
thought I had separated you from all the world, and yet you have
deceived me. In her anger she clutched rapunzel's beautiful
tresses, wrapped them twice round her left hand, seized a pair of
scissors with the right, and snip, snap, they were cut off, and the
lovely braids lay on the ground. And she was so pitiless that she
took poor rapunzel into a desert where she had to live in great
grief and misery.
On the same day that she cast out rapunzel, however, the
enchantress fastened the braids of hair, which she had cut off, to
the hook of the window, and when the king's son came and cried,
rapunzel, rapunzel,
let down your hair,
she let the hair down. The king's son ascended, but instead of
finding his dearest rapunzel, he found the enchantress, who gazed
at him with wicked and venomous looks. Aha, she cried mockingly,
you would fetch your dearest, but the beautiful bird sits
no longer singing in the nest. The cat has got it, and will scratch
out your eyes as well. Rapunzel is lost to you. You will never see
her again. The king's son was beside himself with pain, and in
his despair he leapt down from the tower. He escaped with his life,
but the thorns into which he fell pierced his eyes. Then he
wandered quite blind about the forest, ate nothing but roots and
berries, and did naught but lament and weep over the loss of his
dearest wife. Thus he roamed about in misery for some years, and at
length came to the desert where rapunzel, with the twins to which
she had given birth, a boy and a girl, lived in wretchedness. He
heard a voice, and it seemed so familiar to him that he went towards
it, and when he approached, rapunzel knew him and fell on his neck
and wept. Two of her tears wetted his eyes and they grew clear
again, and he could see with them as before. He led her to his
kingdom where he was joyfully received, and they lived for a long
time afterwards, happy and contented.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีหนึ่งครั้งและผู้หญิงที่มีความยาวชาย vainปรารถนาสำหรับเด็ก ยาว ผู้หญิงหวังที่พระเจ้ามีการ ให้ความปรารถนาของเธอ คนเหล่านี้มีน้อยหน้าต่างด้านหลังของบ้านของพวกเขาที่สวนสามารถมองเห็นได้ ซึ่งก็เต็มไป ด้วยดอกไม้สวยที่สุด และสมุนไพร อย่างไรก็ตาม มัน ล้อมรอบ ด้วยกำแพงสูง และไม่มีใครกว่าไปลงไปเนื่องจากมันเป็นสมาชิก การ enchantress ที่มีมหาอำนาจ และไม่กลัว โดยโลกทั้งหมด วันหนึ่งหญิงยืนนี้หน้าต่าง และมองลงในสวนเมื่อเธอเห็นเตียงซึ่งถูกปลูก ด้วยสวยที่สุดrampion - ราพันเซล และดูเพื่อให้สด และสีเขียวที่เธอปรารถนาให้ และมีความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดกินบาง ความปรารถนานี้เพิ่มขึ้นทุกวัน และ เท่าที่เธอรู้ว่า เธออาจไม่ได้รับการใด ๆของ เธอค่อนข้าง pined ออกไป และเริ่มซีด และอนาถสามีได้รับความตกใจเกี่ยวกับ แล้ว ถาม อะไร ails คุณ รักภรรยา อา เธอตอบกลับ ถ้าไม่กินของ rampion ซึ่งอยู่ในสวนหลังบ้านของเรา ฉันจะตาย คน ที่รักเธอ คิดว่า เร็วกว่าให้คุณภรรยาตาย นำของของrampion ตัวคุณเอง ให้มันต้นทุนมันจะ ในทไวไลท์ เขาclambered ลงผ่านกำแพงเข้าไปในสวนของ enchantressรีบหยิบของ rampion คลัตช์ และเอากับภรรยาของเขา เธอครั้งทำให้ตัวเองสลัดของมัน และกินตะกละตะกลาม ได้ลิ้มรสดีเพื่อเธอ - มากดี ให้ในวันถัดไปเธอปรารถนามันสามเวลาเท่าเป็นก่อน ถ้าจะมีส่วนเหลือใด ๆ เธอสามีต้องมาอีกครั้งในสวน ในหยีของเย็น ดังนั้น เขาให้ตัวเองลงอีก แต่ เมื่อเขาclambered ลงผนังเขาชะมัดกลัว สำหรับเขาเห็นenchantress ยืนก่อนเขา คุณสามารถกล้าว่า กล่าวว่า เธอมีโกรธ เดินเข้าไปในสวน และขโมยของฉัน rampion เช่นการขโมย คุณจะทนมัน อา ตอบ เขาให้ใช้เมตตาสถานที่ความยุติธรรม ฉันเพียงทำได้จากความจำเป็น เห็นของคุณ rampion จากหน้าต่าง และภรรยารู้สึกเช่นที่คิดว่าเธอจะต้องตายถ้าเธอก็ไม่มีบางรับประทาน แล้ว enchantress ที่อนุญาตให้เธอโกรธเพื่อจะก่อ และกับเขาว่า ถ้ากรณีเป็นคุณ ฉันจะอนุญาตให้คุณใช้ไปกับคุณ มาก rampion เป็นคุณจะ ฉันเท่านั้นทำให้หนึ่งเงื่อนไข คุณต้องให้ฉันเด็กซึ่งภรรยาของคุณจะนำมาในโลก มันจะดีรักษา และผมจะดูแลมันเช่นมารดา คนในความหวาดกลัวเขายินยอมทุก และเมื่อผู้หญิงถูกนำมานอน enchantress ที่ปรากฏในครั้งเดียวให้เด็กชื่อของราพันเซล และเอาไปกับเธอราพันเซลเติบโตเป็นเด็กน่ารักมากที่สุดภายใต้ดวงอาทิตย์เมื่อเธออายุ 12 ปี enchantress ที่ปิดเธอเป็นการทาวเวอร์ ที่วางในป่า และมีไม่มีบันไดหรือประตู แต่ค่อนข้างที่ด้านบนเป็นหน้าต่างเล็ก ๆ เมื่อ enchantress ที่อยากไป เธอทำตัวเองไป และ ร้อง ราพันเซล ราพันเซล ให้ลงผมของคุณกับฉันราพันเซลได้สวยงามผมยาว ดีเป็นปั่นทอง และเมื่อเธอได้ยินเสียงของ enchantress เธอ unfastened เธอถักtresses แผลไปรอบหนึ่งตะขอของหน้าต่างข้างแล้ว ผมตก ells ยี่สิบลง และ enchantress ที่ปีนขึ้นโดยการหลังจากปีสอง ไปมาที่พระบุตรกำลังผ่านป่าและหอ จากนั้น เขาได้ยินเพลงที่มีเสน่ห์ดังนั้นที่เขายืนยัง และฟัง นี้ราพันเซล ผู้สันโดษเธอผ่านเวลาของเธอให้เธอหวานเสียง resound โอรสาธิราชอยากปีนถึงเธอ และมองหาประตูหอ แต่ไม่พบ เขาคนขี่หน้าแรก แต่การร้องเพลงได้อย่างลึกซึ้งเพื่อสัมผัสหัวใจ ที่ทุกวันเขาออกไปในป่า และฟังมัน ครั้งเมื่อเขาจึงยืนอยู่หลังต้นไม้ เขาเห็นที่ enchantress ที่มามี และเขาได้ยินว่าเธอร้อง ราพันเซล ราพันเซล ให้ลงผมของคุณจาก นั้นราพันเซลให้ลงอย่างใดอย่างผมของเธอ และenchantress ปีนถึงเธอ ถ้าเป็นบันไดตามใดเครื่องปรับอากาศมากเกินไปจะพยายามฟอร์จูนของฉัน กล่าวว่า เขา และในวันถัดไปเมื่อมันเริ่มที่จะเติบโตเข้ม เขาไปที่หอ และ ร้อง ราพันเซล ราพันเซล ให้ลงผมของคุณทันทีผมล้มลง และโอรสาธิราชปีนขึ้นครั้งแรก ราพันเซลถูกชะมัดกลัวเมื่อคน เช่นตาของเธอยังไม่เคยมี beheld มาถึงเธอ แต่สมเด็จพระบรมโอรสาธิราชเริ่มพูดคุยกับเธอมากเช่นเพื่อน และบอกเธอว่าเขาหัวใจได้แล้วจึงกวนมันก็ปล่อยให้เขาได้ไม่เหลือ และเขามีการบังคับให้ดูเธอ ราพันเซลหายกลัวเธอ แล้วเมื่อเขาถามเธอถ้า เธอจะนำเขาสามี และเธอเห็นที่กำลังหนุ่ม และ หล่อ เธอคิดว่า จะรักฉันมากกว่าgothel ดามเก่าไม่ และเธอกล่าวว่า ใช่ และวางมือของเธอในเขาเธอกล่าวว่า ฉันจะอาศัยไปกับคุณ แต่ฉันไม่รู้การเดินทางลง นำ โดยคุณ skein ไหมทุกครั้งที่มา และฉันจะทอบันไดด้วย และเมื่อที่พร้อมฉันจะมา และคุณจะพาฉันบนม้าของคุณ พวกเขาตกลงว่า ถึงเวลาที่ ควรมาเธอเย็น สำหรับการหญิงมาตามวัน Enchantress จะกล่าวอะไรของนี้ จนเมื่อราพันเซลไป เธอบอก ดาม gothel วิธีมันเกิดขึ้นที่คุณจะหนักมากสำหรับฉันวาดมากกว่ากษัตริย์หนุ่มสน - เขาอยู่กับฉันในช่วง อา คุณเด็กคนชั่ว ร้อง enchantress ที่ อะไรไม่ฟังคุณพูด ฉันคิดว่า ฉันมีแยกคุณจากโลกทั้งหมด และยัง มีหลอกลวงฉัน เธอโกรธที่เธอคลัตช์ราพันเซลของสวยงามพวกเขาสองรอบที่ tresses ห่อมือซ้ายของเธอ ยึดคู่จัดชิดขวา และตัด กรรไกร พวกเขาถูกตัดออก และอย่างใดอย่างดีวางบนพื้นดิน และเธอก็เป็นดังนั้น pitiless ที่เธอเอาราพันเซลจนเป็นทะเลทรายที่เธอมีอยู่ในดีความเศร้าโศกและความทุกข์ยากในวันเดียวที่เธอโยนออกราพันเซล อย่างไรก็ตาม การenchantress ยึดอย่างใดอย่างผม ซึ่งเธอได้ตัด การเบ็ด ของหน้าต่าง และ เมื่อพระบุตรมา และ ร้อง ราพันเซล ราพันเซล ให้ลงของผมเธอให้ผมลง โอรสาธิราชแถมยัง แต่แทนหาราพันเซลสายของเขา เขาพบ enchantress ที่จ้องที่เขามีลักษณะที่คนชั่ว และมาก Aha เธอร้องป่าคุณจะนำคุณสาย แต่นกสวยงามอยู่ไม่ร้องเพลงในรัง แมวมีมัน และจะลบออกดวงตาของคุณด้วย ราพันเซลคุณหายไป คุณจะไม่เห็นเธออีก โอรสาธิราชถูกข้างตัวเอง มีอาการปวด และในความสิ้นหวังของเขาหลุดออกมาลงจากหอ เขาหนีกับชีวิตแต่หนามที่เขาตก pierced ตา แล้วเขาได้เดินไปมาตาบอดมากที่เกี่ยวกับป่า กินอะไรแต่ราก และครบ ไม่ naught แต่ครวญ และร้องผ่านการสูญเสียของเขาภรรยาที่รักยิ่ง ดังนั้น เขา roamed เกี่ยวกับความทุกข์ยากในปี และในยาวมาถึงทะเลทรายที่ราพันเซล กับคู่ที่เธอได้ให้กำเนิด เด็กผู้ชายและผู้หญิง อาศัยอยู่ใน wretchedness เขาได้ยินเสียง และเหมือนคุ้นเคยให้กับเขาที่เขามีต่อและเมื่อเขาประดับ ราพันเซลรู้เขามองไปที่คอของเขาและร้องไห้ น้ำตาของเธอสอง wetted ตาของเขา และพวกเขาเติบโตชัดเจนอีกครั้ง และเขาสามารถเห็นได้ว่าก่อน เขานำเธอไปสู่เขาราชอาณาจักรที่ joyfully ได้รับ และพวกเขาอาศัยอยู่ระยะยาวเวลาภายหลัง ความสุข และพึงพอใจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีครั้งหนึ่งเคยเป็นชายและหญิงที่มีความยาวในการไร้สาระอยากให้เด็ก
ผู้หญิงที่มีความยาวหวังว่าพระเจ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับที่จะให้ความปรารถนาของเธอ คนเหล่านี้มีน้อยหน้าต่างหลังบ้านของพวกเขาจากการที่สวนที่สวยงามสามารถมองเห็นได้ซึ่งเต็มไปด้วยดอกไม้ที่สวยที่สุดและสมุนไพร มันเป็น แต่ล้อมรอบด้วยกำแพงสูงและไม่มีใครกล้าที่จะเข้าไปในมันเพราะมันเป็นแม่มดที่มีพลังอันยิ่งใหญ่และเป็นที่หวั่นจากทั่วโลก วันหนึ่งผู้หญิงคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ริมหน้าต่างนี้และมองลงไปในสวนเมื่อเธอเห็นเตียงซึ่งได้รับการปลูกที่มีความสวยงามมากที่สุดrampion - ราพันเซลและมันดูสดมากและสีเขียวที่เธออยากให้มันและมีความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดจะกินบาง ความปรารถนานี้เพิ่มขึ้นทุกวันและขณะที่เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถรับใด ๆ ของมันเธอค่อนข้าง pined ออกไปและเริ่มที่จะมองซีดและมีความสุข. จากนั้นสามีของเธอก็ตกใจและถามสิ่งที่ ails คุณรักภรรยา อาเธอตอบว่าฉันไม่สามารถกินบางส่วนของ rampion ซึ่งอยู่ในสวนหลังบ้านของเราผมจะต้องตาย ชายคนนั้นที่รักเธอคิดว่าเร็วกว่าที่ปล่อยให้ภรรยาของคุณตายพาเธอบางส่วนของrampion ตัวเองให้มีค่าใช้จ่ายในสิ่งที่มันจะ พลบค่ำที่เขาปีนลงข้ามกำแพงเข้าไปในสวนของแม่มดที่เร่งรีบกำกำมือของrampion และเอามันกับภรรยาของเขา เธอทำในครั้งเดียวตัวเองสลัดมันและกินมันอย่างตะกละตะกลาม มันลิ้มรสที่ดีเพื่อให้เธอ - เพื่อให้สิ่งที่ดีมากที่ในวันรุ่งขึ้นเธออยากให้มันสามเท่าเป็นมาก่อน ถ้าเขาจะมีส่วนที่เหลือใด ๆ ของเธอกับสามีอีกครั้งจะต้องลงไปในสวน ในความเศร้าโศกของเย็นดังนั้นเขาปล่อยให้ตัวเองลงมาอีกครั้ง แต่เมื่อเขาได้ปีนกำแพงที่เขากลัวชะมัดเพราะเขาเห็นแม่มดยืนอยู่ตรงหน้าเขา วิธีที่คุณสามารถกล้าบอกว่าเธอมีลักษณะโกรธลงมาในสวนของฉันและขโมย rampion ของฉันเหมือนขโมย ท่านจะต้องทนทุกข์ทรมานสำหรับมัน อาตอบเขาให้ความเมตตาจะใช้สถานที่ของความยุติธรรมฉันขึ้นใจของฉันจะทำมันออกมาจากความจำเป็น ภรรยาของฉันเห็น rampion ของคุณจากหน้าต่างและรู้สึกเช่นความปรารถนาสำหรับมันว่าเธอจะต้องตายถ้าเธอไม่ได้มีบางส่วนที่จะกิน จากนั้นแม่มดที่ได้รับอนุญาตโกรธเธอที่จะชะลอตัวลงและพูดกับเขาว่าถ้ากรณีที่เป็นไปตามที่คุณบอกว่าผมจะช่วยให้คุณสามารถไปกับคุณrampion มากที่สุดเท่าที่คุณจะมีเพียงฉันจะทำให้หนึ่งในเงื่อนไขที่คุณต้องให้ฉันเด็กที่ภรรยาของคุณจะนำเข้ามาในโลก มันจะได้รับการปฏิบัติอย่างดีและผมจะดูแลมันชอบแม่ คนที่อยู่ในความหวาดกลัวของเขายินยอมให้ทุกอย่างและเมื่อผู้หญิงคนนั้นก็ถูกนำตัวไปที่เตียงแม่มดที่ปรากฏในครั้งเดียวให้เด็กชื่อของราพันเซลและเอามันออกไปกับเธอ. ราพันเซลเติบโตเป็นเด็กที่สวยที่สุดภายใต้ดวงอาทิตย์เมื่อเธออายุได้สิบสองปีที่ปิดแม่มดเธอเข้าไปในหอซึ่งวางอยู่ในป่าและมีบันไดมิได้ประตูแต่ค่อนข้างที่ด้านบนเป็นหน้าต่างเล็กๆ น้อย ๆ เมื่อแม่มดอยากจะไปในที่เธอวางไว้ตัวเองอยู่ข้างใต้และร้องไห้, ราพันเซล, ราพันเซล, ให้ลงผมของคุณให้ฉัน. ราพันเซลมีผมยาวงดงามปรับเป็นทองปั่นและเมื่อเธอได้ยินเสียงของแม่มดเธอ unfastened เธอ ถักปอยผมแผลพวกเขารอบหนึ่งตะขอของหน้าต่างข้างต้นแล้วผมลดลงยี่สิบells ลงและแม่มดปีนขึ้นมาจากมัน. หลังจากปีหรือสองปีต่อมาว่าลูกชายของกษัตริย์ขี่ผ่านป่าและเดินผ่านหอ จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงเพลงซึ่งเป็นเสน่ห์เพื่อให้เขายังคงยืนนิ่งฟัง นี่คือราพันเซลที่ในความเหงาของเธอเสียเวลาของเธอในการให้หวานของเธอเสียงสะท้อน บุตรชายของกษัตริย์ต้องการที่จะปีนขึ้นไปของเธอและมองหาประตูของหอ แต่ไม่มีผู้ใดได้รับที่จะพบ เขาขี่ม้าบ้านแต่ร้องเพลงได้สัมผัสลึกหัวใจของเขาที่ทุกวันเขาก็เดินออกไปในป่าและฟังมัน ครั้งหนึ่งเมื่อเขาได้รับจึงยืนอยู่ข้างหลังต้นไม้ที่เขาเห็นว่าแม่มดมาที่นี่และเขาได้ยินว่าเธอร้องไห้, ราพันเซล, ราพันเซล, ให้ลงผมของคุณ. จากนั้นราพันเซลให้ลง braids ของผมของเธอและแม่มดปีนขึ้นไปเธอ ถ้าเป็นบันไดโดยที่หนึ่งม้าผมก็จะพยายามโชคของฉันบอกว่าเขาและในวันรุ่งขึ้นเมื่อมันเริ่มที่จะเติบโตมืดเขาไปหอคอยและร้องไห้ราพันเซล, ราพันเซล, ให้ลงผมของคุณ. ทันที ผมก้มลงและโอรสของกษัตริย์ปีนขึ้น. ที่ราพันเซลเป็นครั้งแรกก็กลัวชะมัดเมื่อชายคนเช่นตาของเธอยังไม่เคยเห็นมากับเธอ แต่โอรสของกษัตริย์เริ่มที่จะพูดคุยกับเธอเหมือนเพื่อนและบอกเธอว่าเขาหัวใจได้รับการขยับเพื่อที่จะได้ให้เขามีส่วนที่เหลือไม่ได้และเขาถูกบังคับให้เห็นเธอ ราพันเซลหายไปแล้วความกลัวของเธอและเมื่อเขาถามเธอว่าเธอจะพาเขาสำหรับสามีของเธอและเธอเห็นว่าเขาเป็นหนุ่มหล่อและเธอคิดว่าเขาจะรักฉันมากกว่าgothel แม่บ้านเก่าไม่ และเธอกล่าวว่าใช่และวางในมือของเธอ. เขาเธอบอกว่าผมเต็มใจที่จะหายไปกับคุณแต่ผมไม่ทราบว่าวิธีการที่จะได้รับการลง นำกับคุณเข็ดไหมทุกครั้งที่คุณมาและเราจะสานบันไดกับมันและเมื่อที่พร้อมที่ผมจะลงมาและคุณจะพาฉันอยู่บนหลังม้าของคุณ พวกเขาตกลงที่จนกว่าจะถึงเวลาที่เขาควรจะมาถึงเธอทุกเย็นสำหรับหญิงชรามาโดยวัน แม่มดข้อสังเกตอะไรจากนี้จนครั้งหนึ่งเคยพูดกับราพันเซลเธอบอกฉันท้าว gothel วิธีเกิดว่าคุณมีมากหนักสำหรับผมที่จะวาดขึ้นกว่าบุตรชายของกษัตริย์หนุ่ม- เขาอยู่กับเราในช่วงเวลาที่ อา คุณเด็กชั่วร้ายร้องไห้แม่มด อะไรที่ฉันได้ยินคุณพูด ฉันคิดว่าฉันได้แยกออกจากกันคุณจากทั่วโลกและยังได้คุณหลอกฉัน ด้วยความโกรธเธอกำราพันเซลที่สวยงามของปอยผมที่ห่อพวกเขาสองครั้งรอบที่มือซ้ายของเธอคว้าคู่ของกรรไกรที่มีสิทธิและนิสแน็ปที่พวกเขาถูกตัดออกและผมเปียน่ารักนอนอยู่บนพื้นดิน และเธอก็โหดร้ายเพื่อที่เธอจะเอาราพันเซลที่ไม่ดีเข้ามาในทะเลทรายที่เธอต้องมีชีวิตอยู่ในที่ดีความเศร้าโศกและความทุกข์ยาก. ในวันเดียวกันว่าเธอโยนออก Rapunzel แต่แม่มดยึดbraids ของผมซึ่งเธอได้ตัดที่ เพื่อเบ็ดของหน้าต่างและเมื่อโอรสของกษัตริย์มาและร้องไห้, ราพันเซล, ราพันเซล, ให้ลงผมของคุณเธอปล่อยผมลง บุตรชายของกษัตริย์เสด็จขึ้น แต่แทนที่จะหาราพันเซลสุดที่รักของเขาเขาพบแม่มดที่จ้องไปที่เขาด้วยรูปลักษณ์ที่ชั่วร้ายและพิษ Aha เธอร้องไห้เย้ย, คุณจะเรียกสุดที่รักของคุณ แต่นกที่สวยงามนั่งร้องเพลงไม่ได้อยู่ในรัง แมวได้มีมันและจะมีรอยขีดข่วนจากดวงตาของคุณได้เป็นอย่างดี ราพันเซลจะหายไปกับคุณ คุณจะไม่เคยเห็นเธออีกครั้ง โอรสของกษัตริย์เป็นข้างตัวเองด้วยความเจ็บปวดและความสิ้นหวังของเขาที่เขากระโดดลงมาจากหอคอย เขาหนีกับชีวิตของเขาแต่หนามเป็นที่เขาลดลงเจาะดวงตาของเขา จากนั้นเขาก็เดินค่อนข้างตาบอดเกี่ยวกับป่ากินอะไรแต่รากและผลเบอร์รี่และทำสิ่งใดแต่ความโศกเศร้าเสียใจและร้องไห้กับการสูญเสียของเขาภรรยาสุดที่รัก ดังนั้นเขาจึงท่องเกี่ยวกับในความทุกข์ยากมานานหลายปีและในระยะเวลามาถึงทะเลทรายที่ราพันเซลกับฝาแฝดที่เธอได้ให้กำเนิดเด็กผู้ชายและผู้หญิงคนหนึ่งที่อาศัยอยู่ในทุกข์ เขาได้ยินเสียงและมันดูเหมือนจะคุ้นเคยกับเขาว่าเขาไปสู่มันและเมื่อเขาเดินRapunzel รู้ว่าเขาและลงบนคอของเขาและร้องไห้ สองของน้ำตาของเธอเปียกตาของเขาและพวกเขาเติบโตที่ชัดเจนอีกครั้งและเขาจะได้เห็นกับพวกเขาเป็นก่อน เขาพาเธอไปของเขาในราชอาณาจักรซึ่งเขาได้รับความสุขและพวกเขาอาศัยอยู่เป็นเวลานานเวลานั้นมีความสุขและเป็นที่พึงพอใจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กาลครั้งหนึ่ง มีชายและหญิงที่ได้นานในการเรียน
ปรารถนาสำหรับเด็ก ยาวผู้หญิงหวังว่าพระเจ้า
กำลังทำให้ความต้องการของเธอ คนเหล่านี้จะมีหน้าต่างเล็กๆ
ที่ด้านหลังของบ้าน ซึ่งเป็นสวนที่สวยงามสามารถมองเห็น
ซึ่งเต็มไปด้วยดอกไม้ที่สวยที่สุดและ
สมุนไพร มันเป็น , อย่างไรก็ตาม , ล้อมรอบด้วยกำแพงสูงและไม่มีใคร
กล้าเข้าไป เพราะมันเป็นแม่มด ที่มีพลังอันยิ่งใหญ่และน่ากลัว
โดยทั่วโลก วันหนึ่งผู้หญิง
ยืนอยู่ที่หน้าต่างนี้และมองลงไปที่สวน
เมื่อเห็นเตียงซึ่งปลูกด้วยสวยมาก rampion
- ราพันเซล และมันดูเขียวสดชื่นที่เธอ
โหยหามัน และมีความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่จะกินบางอย่าง ความปรารถนา
เพิ่มขึ้นทุกวัน และเมื่อเธอรู้ว่าเธอไม่อาจรับ
ของมัน เธอค่อนข้าง pined ออกไป และเริ่มดูซีดและเป็นทุกข์ .
แล้วสามีตกใจ และถามว่าสิ่งที่ ails คุณที่รัก
ภรรยา อ่า เธอตอบ ถ้าไม่ได้กินของ rampion ซึ่ง
อยู่สวนหลังบ้าน ผมจะตาย ผู้ชายที่รัก
เธอ คิดว่าเร็วกว่าปล่อยให้ภรรยาตาย เอาบางส่วนของ
การ rampion เองให้เสียอะไรครับ ในเวลากลางคืน เขา
clambered ลงกำแพงเป็นสวนของแม่มด ,
รีบกุมกำมือของ rampion และเอาไปให้ภรรยาของเขา เธอ
ทันทีทำให้ตัวเองสลัดมันและกินมันตะกละ . มันลิ้มรส
ก็ดีต่อเธอ ดังนั้นที่ดีมากที่วันรุ่งขึ้น เธอโหยหามัน
3 เท่าก่อน ถ้าเขาได้พัก เธอ
สามีต้องอีกครั้งลงไปยังสวน ในความสลัวของ
ตอนเย็น เขาจึงปล่อยให้ตัวเองลงอีกครั้ง แต่เมื่อเขาได้
clambered ลงผนังเขาโคตรกลัว เพราะเขาเห็น
แม่มดยืนอยู่ต่อหน้าเขา ทำไมคุณกล้าบอกว่าเธอกับ
ดูโกรธลงไปยังสวนของฉันและขโมย rampion ของฉันเหมือน
ขโมย คุณจะต้องได้รับมัน อ่า ตอบ เขา ให้ความเมตตารับ
สถานที่แห่งความยุติธรรม ฉันตัดสินใจที่จะทำมันออกมาจาก
ความจำเป็น ภรรยาของฉันเห็น rampion ของคุณจากหน้าต่าง และรู้สึกเช่น
ปรารถนาให้มันว่าเธอจะตายถ้าเธอไม่มี
กิน แล้วแม่มดให้ความโกรธของเธอจะนิ่มและ
บอกเขาว่า ถ้ากรณีเป็นอย่างที่คุณพูด ผมจะอนุญาตให้คุณใช้
ไปเป็น rampion เท่าที่คุณจะเท่านั้น ผมให้เงื่อนไข
,คุณจะต้องให้เด็กที่ภรรยาของคุณจะนำ
เข้าสู่โลก จะถูกดูแลเป็นอย่างดี และจะดูแลมัน
เหมือนแม่ ผู้ชายในความหวาดกลัวของเขายอมทุกอย่างและ
เมื่อผู้หญิงถูกนำตัวไปที่เตียง แม่มดปรากฏตัวพร้อมกัน
ให้เด็กชื่อของราพันเซล และเอามันไปกับเธอ ราพันเซลเติบโตในเด็ก

สวยที่สุดภายใต้ดวงอาทิตย์เมื่อเธออายุได้สิบสองปี แม่มดขังเธอใน
Tower ซึ่งอยู่ในป่า และไม่มีบันไดหรือประตู แต่
ค่อนข้างที่ด้านบนเป็นหน้าต่างเล็ก ๆน้อย ๆ เมื่อแม่มด
อยากไปในตัว เธอวางใต้มันร้อง
ราพันเซลราพันเซลปล่อยผมลงเลย
.
ราพันเซลได้งดงาม ผมยาว ปรับหมุนและเมื่อ
ทองเธอได้ยินเสียงของแม่มด เธอเอาเธอ
ผมถัก แผลมันรอบหนึ่งของ hook ของหน้าต่างข้างบน
แล้วผมก็ยี่สิบเอลส์ลงและแม่มดปีนขึ้นด้วย
.
หลังจากปีหรือสองปี ต่อมา ว่า ลูกชายของกษัตริย์ขี่ม้า
ผ่าน ป่าและผ่านหอ แล้วเขาก็ได้ยินเพลง
ซึ่งน่ารักมากๆ เขายืนนิ่ง และฟังนี้คือ
ราพันเซล ที่ในความเหงาของเธอผ่านเวลา เธอปล่อยให้เสียงของเธอดังก้องหวาน
. โอรสของกษัตริย์จะได้ก้าวขึ้นมาและ
มองหาประตูของหอคอย แต่ไม่มีใครที่จะพบ เขา
ไปบ้าน แต่ร้องเพลงได้ลึกเพื่อสัมผัสหัวใจของเขาที่
ทุกๆ วัน เขาเข้าไปในป่า และรับฟังมัน เมื่อ
เขาจึงยืนอยู่หลังต้นไม้ เขาเห็นแม่มด
มานั้น เขาได้ยินเธอร้อง

Rapunzel ราพันเซลปล่อยผมของเธอลงมา .
แล้วราพันเซลให้ลง braids ผมของเธอและ
แม่มดปีนขึ้นของเธอ ถ้าเป็นบันไดซึ่งหนึ่ง
mounts , ผมก็จะลองโชคของฉัน บอกว่า เขา และวันถัดไป เมื่อ
ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้ม เขาไปที่หอคอยและร้องไห้
Rapunzel ราพันเซลปล่อยผมของเธอลง

.ทันทีที่ผมล้มลงและโอรสของกษัตริย์ ปีนขึ้น .
ตอนแรก ราพันเซลก็ตกใจแทบแย่เมื่อผู้ชาย เช่น
สายตาของเธอไม่เคยเลยมองดู มาหาเธอ แต่ลูกชายของกษัตริย์
เริ่มคุยกับเธอเหมือนเพื่อน และบอกเธอว่า หัวใจเขามาตลอด
กวนมันให้เขาได้หยุดพักและเขา
ก็ต้องเห็นเธอ จากนั้น ราพันเซลสูญเสียความกลัวของเธอ และเมื่อ
เขาถามเธอว่า เธอจะรับเขาเป็นสามีของเธอ และเธอก็เห็นว่า
เขาเป็นหนุ่มหล่อ เธอคิดว่าเขาจะรักฉันมากกว่า
กอเธล Dame เก่าไม่ และเธอก็ตอบตกลง เอามือของเธอในของเขา
เธอกล่าว ฉันเต็มใจจะหนีไปกับคุณ แต่ฉันไม่ทราบว่า
วิธีลง ให้กับคุณกลุ่มด้ายไหมทุกครั้งที่
คุณมา แล้วผมจะสานบันไดกับมัน และเมื่อมันพร้อม
ผมจะลง , และคุณจะพาผมไปขึ้นม้า พวกเขาตกลง
นั้นจนกว่าจะถึงเวลาที่เขาจะมาทุกเย็นเธอ ,
ผู้หญิงแก่มาทั้งวัน แม่มดกล่าวสิ่งใด
นี้ จนเมื่อราพันเซลบอกเธอ บอกฉัน คุณหญิงกอเธล อย่างไร
มันเกิดขึ้นที่คุณมากหนักสำหรับฉันที่จะวาดขึ้นกว่า
ลูกชายของกษัตริย์หนุ่ม เขากับฉันในตอนนี้ อ่า คุณ
เด็กชั่วร้องโดยแม่มด อะไรที่ฉันได้ยินเธอพูด ฉันคิดว่าฉันได้แยกคุณ
จากโลกทั้งหมด และยังได้
หลอกฉัน ด้วยความโกรธ เธอกุม Rapunzel ของปอยสวย
ห่อพวกเขาสองครั้ง รอบแขนซ้ายของเธอถูกยึดคู่
กรรไกรกับขวา , และตัด , snap พวกเขาถูกตัดออกและ
เปียน่ารักนอนอยู่บนพื้น เธอช่างโหดร้ายที่เธอ
เอาราพันเซลจนเป็นทะเลทรายที่เธอต้องอยู่ในความเศร้าโศกดี

และความทุกข์ยาก ในวันเดียวกับที่เธอทิ้งไว้ ราพันเซล , อย่างไรก็ตาม ,
แม่มดเอา braids ของผมซึ่งเธอได้ตัดออก

ตะขอของหน้าต่าง และเมื่อกษัตริย์ของลูกชายมาร้องไห้
Rapunzel ราพันเซลปล่อยผมของเธอลงมา

, เธอให้ผมลง โอรสของกษัตริย์ขึ้น แต่แทนที่จะ
ค้นหา Rapunzel สุดที่รักของเขา เขาพบว่า แม่มดที่ ชั่วร้าย และจ้องมอง
กับเขามั๊ย ดูดี อ้า เธอร้องเย้ยหยัน
คุณจะเรียกคุณ , ที่รัก , แต่นกสวยงามตั้งอยู่
ไม่ร้องเพลงในรัง แมวมีได้ และจะลบทิ้ง
ตาเช่นกัน ราพันเซลเป็นแพ้ คุณจะไม่มีวันได้เห็น
เธออีกครั้ง โอรสของกษัตริย์อยู่ข้างตัวเองด้วยความเจ็บปวดและใน
ความสิ้นหวัง เขากระโจนลงจากหอคอย เขาหนีไปพร้อมกับชีวิตของเขา ,
แต่หนามที่เขาตกลงมาแทงตา แล้วเขา
เดินค่อนข้างตาบอด เกี่ยวกับป่า กินแต่รากและ
เบอร์รี่ และมิใช่แต่โศกเศร้าและร้องไห้มากกว่าการสูญเสียของเขา
รักภรรยา ดังนั้นเขาจึงเดินเกี่ยวกับในความทุกข์ยากสำหรับหลายปีและใน
ความยาวมาถึงทะเลทรายที่ราพันเซล กับฝาแฝดที่
เธอได้ให้กำเนิด เด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิงอยู่ในความเคราะห์ร้าย เขา
ได้ยินเสียง และมันดูเหมือนจะคุ้นเคยกับเขา เขาเดินไป
มัน และเมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้ ราพันเซลก็รู้จักเขา และล้มลงบนคอ
แล้วร้องไห้ สองของตาเปียกตาของเขา และเขาเริ่มกระจ่าง
อีกครั้ง และเขาจะได้เจอกับพวกเขาก่อน เขาพาเธอสู่อาณาจักรของเขา
ซึ่งเขาก็ยินดีที่ได้รับและพวกเขาอาศัยอยู่เป็นเวลานาน
ต่อมาเวลา มีความสุขและพึงพอใจ