Management strategies in practice V

Management strategies in practice Various studies have made recommendations regarding how this challenge can be managed in practice. Firstly, it is important to gain the confidence of both the young person and the parents. Hamrin et al (2010), while reviewing paediatric psychotropic medication initiation and adherence, indicate that prescribers could enhance concordance by spending more time with families and young people to discuss diagnosis, answer questions and provide emotional support. It is important to remember that parents and young people should be given time to adjust to their diagnosis (Charach et al,
2008). Prescribers should initiate open discussions about parents’ and young people’s thoughts on the advantages and disadvantages of medication and alternative treatment options, including the physical, social and psychological costs. It is important for prescribers to consider families’ motivation for treatment, previous treatment decisions and goals for treatment, and beliefs about mental illness and treatment. Following an investigation of parental attitudes towards the prescription of psychotropic medications for children, Al-Haidar (2008) concluded that the presence of both parents when discussing treatment helps to prevent future parental conflict, thereby reducing the problem of non-adherence. It is important to provide psychoeducation regarding medication and to adopt an open style of communication. Having worked on the development of a framework to support shared decision-making for youth mental health medication, Crickard et al (2010) identified the need to provide written, up-to-date, accurate information in a user-friendly format, free from medical jargon. The use of problem-solving models, such as problem identification and recognition, acceptance of the problem and strategies for intervention, have been suggested by Hamrin et al (2010), following a review of the literature. Similarly, Crickard et al (2010) propose the use of shared decisionmaking tools as an effective way of engaging young people and families in decisions regarding medication, allowing patients and clinicians to work collaboratively towards mutual decisions regarding treatment. By engaging the family in such shared decision-making processes, levels of agreement are enhanced and family conflict is reduced

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กลยุทธ์การจัดการในทางปฏิบัติการศึกษาต่าง ๆ ได้ทำคำแนะนำเกี่ยวกับวิธีจัดการความท้าทายนี้ได้ในทางปฏิบัติ ประการแรก มันจะต้องได้รับความเชื่อมั่นของคนหนุ่มสาวและผู้ปกครอง Hamrin et al (2010), ขณะที่ทบทวนต่าง ๆ และ paediatric ยา psychotropic เริ่มต้นบ่งชี้ว่า prescribers ความสอดคล้อง โดยใช้เวลาเพิ่มเติมกับครอบครัวและคนหนุ่มสาวเพื่อหารือเกี่ยวกับการวินิจฉัย ตอบคำถาม และให้การสนับสนุนทางอารมณ์ สิ่งสำคัญคือต้องจำว่า พ่อแม่และคนหนุ่มสาวควรให้เวลาในการปรับปรุงการวินิจฉัย (Charach et al ปี 2008) prescribers จะเริ่มเปิดการสนทนาเกี่ยวกับพ่อแม่และคนหนุ่มสาวของความคิดเกี่ยวกับข้อดีและข้อเสียของยาและเลือกตัวเลือกการรักษา รวมต้นทุนทางกายภาพ สังคม และจิตใจ มันเป็นสิ่งสำคัญสำหรับ prescribers การพิจารณาแรงจูงใจของครอบครัวบำบัด รักษาก่อนหน้าการตัดสินใจ และเป้าหมายการรักษา ความเชื่อเกี่ยวกับการเจ็บป่วยโรคจิตและรักษา ต่อการสอบสวนของทัศนคติยาของยา psychotropic สำหรับเด็กโดยผู้ปกครอง อัลลอฮหัยดัร (2008) สรุปว่า ของพ่อแม่ทั้งสองเมื่อคุยการรักษาเพื่อช่วยป้องกันความขัดแย้งในอนาคตโดยผู้ปกครอง จึงช่วยลดปัญหาต่าง ๆ ไม่ จึงควร จะให้ psychoeducation เกี่ยวกับยา และ เพื่อนำการสื่อสารแบบเปิด มีงานเกี่ยวกับการพัฒนาของกรอบการทำงานเพื่อสนับสนุนการตัดสินใจร่วมกันสำหรับการเยียวยาด้านสุขภาพจิตของเยาวชน Crickard et al (2010) ระบุจำเป็นต้องให้ข้อมูลที่เป็นลายลักษณ์อักษร ทันสมัย แม่นยำในรูปใช้งานง่าย ฟรีจากศัพท์แสงทางการแพทย์ การใช้การแก้ปัญหารุ่น เช่นมีการแนะนำโดย Hamrin et al (2010), หลังจากการทบทวนวรรณกรรมระบุปัญหาและการรับรู้ ยอมรับปัญหาและกลยุทธ์สำหรับการแทรกแซง การ ในทำนองเดียวกัน Crickard et al (2010) เสนอการใช้เครื่องมือ decisionmaking ที่ใช้ร่วมกันเป็นวิธีมีประสิทธิภาพของเสน่ห์เยาวชนและครอบครัวในการตัดสินใจเกี่ยวกับการใช้ยา ให้ผู้ป่วยและ clinicians เพื่อทำงานร่วมกันต่อร่วมกันการตัดสินใจเกี่ยวกับการรักษา โดยเสน่ห์ครอบครัวในกระบวนการตัดสินใจเช่นใช้ร่วมกัน ระดับของข้อตกลงจะปรับปรุง และลดความขัดแย้งในครอบครัว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กลยุทธ์การบริหารจัดการในทางปฏิบัติการศึกษาต่างๆได้ให้คำแนะนำเกี่ยวกับวิธีการท้าทายนี้สามารถจัดการได้ในทางปฏิบัติ ประการแรกมันเป็นสิ่งสำคัญที่จะได้รับความเชื่อมั่นของทั้งสองคนหนุ่มสาวและผู้ปกครอง Hamrin, et al (2010) ในขณะที่การตรวจสอบการเริ่มต้นการรักษาด้วยยาที่ออกฤทธิ์ต่อจิตเด็กและยึดมั่นแสดงให้เห็นว่ายาสามารถเพิ่มประสิทธิภาพสอดคล้องโดยใช้เวลาอยู่กับครอบครัวและคนหนุ่มสาวที่จะหารือเกี่ยวกับการวินิจฉัยการตอบคำถามและให้การสนับสนุนทางอารมณ์ มันเป็นสิ่งสำคัญที่ต้องจำไว้ว่าพ่อแม่และคนหนุ่มสาวควรจะให้เวลาในการปรับตัวเข้ากับการวินิจฉัยของพวกเขา (Charach, et ​​al,
2008) ยาควรเริ่มต้นการอภิปรายเปิดเกี่ยวกับพ่อแม่และความคิดของคนหนุ่มสาวในข้อดีและข้อเสียของยาและตัวเลือกการรักษาทางเลือกรวมทั้งทางกายภาพต้นทุนทางสังคมและจิตใจ มันเป็นสิ่งสำคัญสำหรับผู้สั่งจ่ายยาที่จะต้องพิจารณาแรงจูงใจครอบครัวสำหรับการรักษาการตัดสินใจการรักษาก่อนหน้านี้และเป้าหมายในการรักษาและความเชื่อเกี่ยวกับความเจ็บป่วยทางจิตและการรักษา ต่อไปนี้การสอบสวนของทัศนคติของผู้ปกครองที่มีต่อยาของยาที่ออกฤทธิ์ต่อจิตสำหรับเด็ก Al-Haidar (2008) สรุปว่าการปรากฏตัวของพ่อแม่ทั้งสองเมื่อพูดถึงการรักษาที่จะช่วยในการป้องกันความขัดแย้งของผู้ปกครองในอนาคตซึ่งจะช่วยลดปัญหาของการไม่ยึดมั่น มันเป็นสิ่งสำคัญเพื่อให้สุขภาพจิตศึกษาเกี่ยวกับยาและการที่จะนำมาเปิดรูปแบบของการสื่อสาร ต้องทำงานในการพัฒนากรอบการทำงานร่วมกันในการสนับสนุนการตัดสินใจสำหรับการใช้ยาสุขภาพจิตเด็กและเยาวชน Crickard, et al (2010) ระบุว่าจำเป็นที่จะต้องให้เขียน up-to-date ข้อมูลที่ถูกต้องในรูปแบบที่ใช้งานง่ายเป็นอิสระจาก ศัพท์แสงทางการแพทย์ การใช้งานของการแก้ปัญหารุ่นเช่นบัตรประจำตัวและการรับรู้ปัญหาที่เกิดขึ้นได้รับการยอมรับของปัญหาและกลยุทธ์สำหรับการแทรกแซงได้รับการแนะนำโดย Hamrin, et al (2010) ต่อไปนี้การทบทวนวรรณกรรม ในทำนองเดียวกัน Crickard, et al (2010) นำเสนอการใช้เครื่องมือการตัดสินใจร่วมกันเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพของการมีส่วนร่วมของคนหนุ่มสาวและครอบครัวในการตัดสินใจเกี่ยวกับการใช้ยาช่วยให้ผู้ป่วยและแพทย์ที่จะทำงานร่วมกันที่มีต่อการตัดสินใจร่วมกันเกี่ยวกับการรักษา โดยมีส่วนร่วมของครอบครัวในกระบวนการตัดสินใจใช้ร่วมกันเช่นระดับของข้อตกลงที่มีการเพิ่มขึ้นและความขัดแย้งในครอบครัวจะลดลง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กลยุทธ์การจัดการในการปฏิบัติการศึกษาต่างๆมีให้คำแนะนำเกี่ยวกับวิธีการท้าทายนี้สามารถจัดการได้ในการปฏิบัติ ประการแรกเป็นสิ่งสำคัญที่จะได้รับความเชื่อมั่นของทั้งเด็กและผู้ปกครอง แฮมริน et al ( 2010 ) ในขณะที่การเริ่มต้นยาออกฤทธิ์และกุมารแพทย์การยึดมั่นระบุว่า prescribers สามารถเพิ่มความสอดคล้องกัน โดยใช้เวลามากขึ้นกับครอบครัวและเยาวชน เพื่อหารือเกี่ยวกับการวินิจฉัย ตอบข้อซักถาม และให้การสนับสนุนทางอารมณ์ มันเป็นสิ่งสำคัญที่ต้องจำไว้ว่าผู้ปกครองและเยาวชนควรได้รับเวลาที่จะปรับเพื่อการวินิจฉัย ( charach et al ,
2008 )prescribers ควรเริ่มเปิดการสนทนาเกี่ยวกับพ่อแม่และความคิดของคนหนุ่มสาวในข้อดีและข้อเสียของยา และตัวเลือกการรักษาทางเลือก ทั้งทางกายภาพ และต้นทุนทางสังคมและจิตวิทยา มันเป็นสิ่งสำคัญสำหรับ prescribers พิจารณาแรงจูงใจของครอบครัวรักษา การตัดสินใจการรักษาก่อนหน้านี้ และเป้าหมายในการรักษาและความเชื่อเกี่ยวกับการเจ็บป่วยทางจิตและการรักษา ต่อไปนี้การตรวจสอบโดยผู้ปกครอง เจตคติต่อการออกฤทธิ์ของยาสำหรับเด็ก อัล haidar ( 2551 ) สรุปได้ว่า การปรากฏตัวของทั้งพ่อแม่ เมื่อพูดถึงเรื่องการรักษาจะช่วยป้องกันความขัดแย้งโดยผู้ปกครองในอนาคต เพื่อลดปัญหาของการไม่ยึดมั่น .มันเป็นสิ่งสำคัญเพื่อให้ศึกษาเกี่ยวกับยา และ adopt ลักษณะการเปิดของการสื่อสาร มีงานในการพัฒนา และสนับสนุนการตัดสินใจสำหรับยาสุขภาพเยาวชนจิตแบ่งปัน crickard et al ( 2010 ) ระบุต้องการให้เขียนข้อมูลที่ถูกต้อง ทันสมัย ในรูปแบบง่าย ฟรี จากศัพท์แสงทางการแพทย์การใช้โมเดลในการแก้ปัญหา เช่น การระบุปัญหาและการรับรู้ การยอมรับปัญหาและกลยุทธ์การแทรกแซง , ได้รับการแนะนำโดยแฮมริน et al ( 2010 ) , ต่อไปนี้การทบทวนวรรณกรรม ในทํานองเดียวกัน crickard et al ( 2010 ) นำเสนอการใช้เครื่องมือร่วมกัน การตัดสินใจเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพของการวัยรุ่นและครอบครัวในการตัดสินใจเกี่ยวกับการใช้ยาช่วยให้ผู้ป่วยและแพทย์ที่จะทำงานร่วมกันต่อการตัดสินใจร่วมกัน เกี่ยวกับการรักษา โดยการมีส่วนร่วมของครอบครัว เช่น ใช้ในการตัดสินใจ ระดับของข้อตกลงจะปรับปรุง และความขัดแย้งในครอบครัวลดลง