In contemporary psychology, autobio

In contemporary psychology, autobiographical memories are defined as recollections of personally experienced past
events (Addis, McIntosh, Moscovitch, Crawley, & McAndrews, 2004; Berntsen & Rubin, 2012; Daselaar et al., 2008; Nelson
& Fivush, 2004; Smith, Souchay, & Conway, 2010; Williams et al., 2007). The focus on personal experiences leads naturally
to the view that autobiographical memory (AM) is directly and centrally tied to conceptions of the self (e.g., Conway, Singer,
& Tagini, 2008; Fivush & Haden, 2003; Prebble, Addis, & Tippett, 2013; Singer & Salovey, 1993; St. Jacques, 2012). For example,
Conway and Pleydell-Pearce’s (2000) widely influential theoretical analysis portrayed AM as constructed within a system
where the self-memory connection is elemental: ‘‘the primary aim [of autobiographical memories] is to ground the self’’
(p. 279). Accordingly, empirical studies of autobiographical memory have targeted events that people believe to be part of
their own personal pasts—that is, mental representations of episodes experienced by past selves.
Although prior AM research has targeted personally experienced past events, this is not the only or even necessarily the
most common or influential component of remembering the episodic past. People form and retain vivid memories of not
only their own lived experiences, but also salient past events that are recounted by others. Larsen and Plunkett (1987) first
drew attention to the potentially important distinction between ‘‘experienced’’ and ‘‘reported’’ events: ‘‘People have two different avenues to knowledge about real events in the world around them, their own personal experience and reports they
receive from somebody else’’ (p. 15). For example, an adult may have a strong and persistent personal memory of being in a
serious automobile accident as a teenager, or she may also have a similarly vivid memory of a life-threatening car crash tearfully
described by her teenage daughter at the accident site.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในด้านจิตวิทยาร่วมสมัยความทรงจำเกี่ยวกับอัตชีวประวัติจะถูกกำหนดเป็นความทรงจำของประสบการณ์ส่วนตัวที่ผ่านมาเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น (แอดิ, แมคอินทอช Moscovitch รอว์ลีย์และ McAndrews 2004; เบิร์นเซนและรูบิน 2012; Daselaar et al, 2008;. เนลสันและFivush 2004; สมิ ธ Souchay และคอนเวย์, 2010. วิลเลียมส์, et al, 2007) มุ่งเน้นไปที่ประสบการณ์ส่วนตัวนำไปสู่ธรรมชาติเพื่อมุมมองที่หน่วยความจำอัตชีวประวัติ (AM) โดยตรงและเชื่อมโยงจากส่วนกลางไปยังแนวความคิดของตัวเอง (เช่นคอนเวย์นักร้องและTagini 2008; Fivush และ Haden 2003; ร็บเบิล, แอดิ & Tippett 2013; นักร้องและ Salovey 1993; เซนต์ฌาค 2012) ยกตัวอย่างเช่นคอนเวย์และ Pleydell-เพียร์ซ (2000) ที่มีอิทธิพลอย่างกว้างขวางวิเคราะห์ทางทฤษฎีภาพ AM เป็นสร้างขึ้นในระบบที่เชื่อมต่อด้วยตนเองหน่วยความจำธาตุ: '' เป้าหมายหลัก [ของความทรงจำเกี่ยวกับอัตชีวประวัติ] คือการพื้นตัวเอง '' (พี . 279) ดังนั้นการศึกษาเชิงประจักษ์ของหน่วยความจำอัตชีวประวัติมีเป้าหมายเหตุการณ์ที่ผู้คนเชื่อว่าจะเป็นส่วนหนึ่งของพวกเขาเองอดีตที่เป็นตัวแทนจิตตอนที่มีประสบการณ์โดยตัวที่ผ่านมา. แม้ว่าการวิจัยก่อน AM ได้กำหนดเป้าหมายประสบการณ์ส่วนตัวเหตุการณ์ที่ผ่านมานี้ไม่ได้เป็นเพียง หรือแม้กระทั่งจำเป็นต้องเป็นองค์ประกอบที่พบมากที่สุดหรือที่มีอิทธิพลของความทรงจำที่ผ่านมาหลักการ รูปแบบที่ผู้คนและเก็บความทรงจำที่สดใสของไม่เพียง แต่ประสบการณ์ชีวิตของตัวเอง แต่ยังเหตุการณ์ที่ผ่านมาเด่นที่เล่าโดยคนอื่น ๆ เสนและเก็ทท์ (1987) ครั้งแรกที่ดึงความสนใจไปที่ความแตกต่างที่สำคัญที่อาจเกิดขึ้นระหว่าง'' ประสบการณ์ '' และ '' รายงาน '' เหตุการณ์: '' คนที่มีสองช่องทางที่แตกต่างกันเพื่อให้ความรู้เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงในโลกรอบตัวพวกเขาที่มีประสบการณ์ของพวกเขาเอง และรายงานที่พวกเขาได้รับจากคนอื่น'' (พี. 15) ยกตัวอย่างเช่นที่เป็นผู้ใหญ่อาจจะมีหน่วยความจำส่วนบุคคลที่แข็งแกร่งและถาวรของการอยู่ในอุบัติเหตุทางรถยนต์อย่างรุนแรงเป็นวัยรุ่นหรือเธออาจจะมีความทรงจำที่สดใสในทำนองเดียวกันของอุบัติเหตุรถชนที่คุกคามชีวิตฟูมฟายอธิบายโดยลูกสาววัยรุ่นของเธอที่เว็บไซต์ของการเกิดอุบัติเหตุ.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จิตวิทยาร่วมสมัย ความทรงจำอัตชีวประวัติจะหมายถึงความทรงจำแห่งประสบการณ์ส่วนตัวที่ผ่านมา
เหตุการณ์ ( แอด moscovitch Crawley , แมคอินทอช , , , & mcandrews , 2004 ; berntsen &รูบิน , 2012 ; daselaar et al . , 2008 ; เนลสัน
& fivush , 2004 ; Smith , souchay & Conway , 2010 ; วิลเลี่ยม et al . , 2007 ) มุ่งเน้นไปที่ประสบการณ์ส่วนตัวนำธรรมชาติ
ไปดูความทรงจำอัตชีวประวัติ ( AM ) โดยตรงและส่วนกลางที่เชื่อมโยงกับมโนทัศน์ของตนเอง เช่น คอนเวย์ , นักร้อง ,
& tagini , 2008 ; fivush &ฮาเดน , 2003 ; prebble แอด& Tippett , , , 2013 , นักร้อง&สโลเวย์ , 1993 ; St Jacques , 2012 ) ตัวอย่างเช่น ,
' s pleydell Pearce ( 2000 ) ผู้มีอิทธิพลอย่างกว้างขวางทางทฤษฎีการวิเคราะห์ portrayed เป็นอย่างที่สร้างขึ้นภายในระบบ
ที่ตนเองหน่วยความจำการเชื่อมต่อคือธาตุ : ' ' หลักเป้าหมาย [ ของอัตชีวประวัติความทรงจำ ] คือพื้นดินตนเอง ' '
( หน้า 279 ) ดังนั้น การศึกษาเชิงประจักษ์ของความทรงจำอัตชีวประวัติมีเหตุการณ์ที่ผู้คนเชื่อว่าเป็นส่วนหนึ่งของ
ของตัวเองส่วนตัวอดีตที่มีการกำหนดเป้าหมาย , จิตใช้แทนเอพประสบการณ์โดยผ่านตัว .
แม้ว่าก่อนที่จะวิจัยได้ประสบด้วยตนเองผ่านกิจกรรม เป้าหมาย นี้ไม่เพียงหรือแม้กระทั่งต้อง
ทั่วไปหรือที่มีส่วนประกอบของการนึกถึงอดีตตอน . คนฟอร์มและรักษาความทรงจำที่สดใสไม่
เพียงของตัวเอง ประสบการณ์ชีวิต แต่ยังเด่นเหตุการณ์ในอดีตที่เล่าโดยผู้อื่น Larsen และพลันเกตต์ ( 1987 ) ก่อน
ดึงความสนใจไปที่สำคัญความแตกต่างระหว่าง ' 'experienced ' ' และ ' ' 'reported ' ' เหตุการณ์ ' 'people สองลู่ทางที่แตกต่างกันเพื่อความรู้เกี่ยวกับเหตุการณ์จริงในโลกรอบตัวพวกเขา ประสบการณ์ส่วนตัวของตนเอง และรายงานที่พวกเขา
รับจากคนอื่น ' ' ( 15 หน้า ) ตัวอย่างเช่น ผู้ใหญ่อาจจะแข็งแรงและความทรงจำส่วนตัวถาวรอยู่ใน
อุบัติเหตุรถยนต์ร้ายแรงเป็นวัยรุ่น หรือเธออาจยังมีความสดใสเหมือนกับรถชนอาการฟูมฟาย
อธิบายโดยลูกสาววัยรุ่นของเธอที่สถานที่เกิดเหตุ