British India and China gained a co

British India and China gained a common border in 1826, with British annexation of Assam in the Treaty of Yandabo at the conclusion of the First Anglo-Burmese War (1824–1826). Subsequent annexations in further Anglo-Burmese Wars expanded China's borders with British India eastwards, to include the border with what is now Myanmar.

In 1913–14, representatives of Britain, China, and Tibet attended a conference in Simla, India and drew up an agreement concerning Tibet's status and borders. The McMahon Line, a proposed boundary between Tibet and India for the eastern sector, was drawn by British negotiator Henry McMahon on a map attached to the agreement. All three representatives initiated the agreement, but Beijing soon objected to the proposed Sino-Tibet boundary and repudiated the agreement, refusing to sign the final, more detailed map. After approving a note which stated that China could not enjoy rights under the agreement unless she ratified it, the British and Tibetan negotiators signed the Simla Convention and more detailed map as a bilateral accord. Neville Maxwell states that McMahon had been instructed not to sign bilaterally with Tibetans if China refused, but he did so without the Chinese representative present and then kept the declaration secret.[7]

V.K. Singh argues that the basis of these boundaries, accepted by British India and Tibet, were that the historical boundaries of India were the Himalayas and the areas south of the Himalayas were traditionally Indian and associated with India.[25] The high watershed of the Himalayas was proposed as the border between India and its northern neighbours.[25] India's government held the view that the Himalayas were the ancient boundaries of the Indian subcontinent and thus should be the modern boundaries of British India and later the Republic of India.[25]

Chinese boundary markers, including one set up by the newly created Chinese Republic, stood near Walong until January 1914, when T. O'Callaghan, an assistant administrator of North East Frontier Agency (NEFA)'s eastern sector, relocated them north to locations closer to the McMahon Line (albeit still South of the Line).[1] He then went to Rima, met with Tibetan officials, and saw no Chinese influence in the area.[1]

By signing the Simla Agreement with Tibet, the British had violated the Anglo-Russian Convention of 1907, in which both parties were not to negotiate with Tibet, "except through the intermediary of the Chinese Government", as well as the Anglo-Chinese Convention of 1906, which bound the British government "not to annex Tibetan territory."[26] Because of doubts concerning the legal status of the accord, the British did not put the McMahon Line on their maps until 1937, nor did they publish the Simla Convention in the treaty record until 1938. Rejecting Tibet's 1913 declaration of independence, China argued that the Simla Convention and McMahon Line were illegal and that Tibetan government was merely a local government without treaty-making powers. In 1947, Tibet requested that India recognise Tibetan authority in the trading town of Tawang, south of the McMahon Line. Tibet did not object to any other portion of the McMahon line. In reply, the Indians asked Tibet to continue the relationship on the basis of the previous British Government.[7]

Tibetan officials continued to administer Tawang and refused to concede territory during negotiations in 1938.[1] The governor of Assam asserted that Tawang was "undoubtedly British" but noted that it was "controlled by Tibet, and none of its inhabitants have any idea that they are not Tibetan."[1] During World War II, with India's east threatened by Japanese troops and with the threat of Chinese expansionism, British troops secured Tawang for extra defence.[1]

China's claim on areas south of the McMahon Line, encompassed in the NEFA, were based on the traditional boundaries.[25] India believes that the boundaries China proposed in Ladakh and Arunachal Pradesh have no written basis and no documentation of acceptance by anyone apart from China.[25] Indians argue that China claims the territory on the basis that it was under Chinese imperial control in the past,[25] while Chinese argue that India claims the territory on the basis that it was under British imperial control in the past.[27] The last Qing emperor's 1912 edict of abdication authorised its succeeding republican government to form a union of "five peoples, namely, Manchus, Han Chinese, Mongols, Muslims, and Tibetans together with their territory in its integrity"[28] However, V.K. Singh cites the presence of the Mauryan Empire and Chola Dynasty in regions India does not place a claim to but which were heavily influenced by Indian culture.[25]

India's claim line in the eastern sector follows the McMahon Line. The line drawn by McMahon on the detailed 24–25 March 1914 Simla Treaty maps clearly starts at 27°45’40"N, a trijunction between Bhutan, China, and India, and from there, extends eastwards.[7] Most of the fighting in the eastern sector before the start of the war would take place immediately north of this line.[1][29] However, India claimed that the intent of the treaty was to follow the main watershed ridge divide of the Himalayas based on memos from McMahon and the fact that over 90% of the McMahon Line does in fact follow the main watershed ridge divide of the Himalayas. They claimed that territory south of the high ridges here near Bhutan (as elsewhere along most of the McMahon Line) should be Indian territory and north of the high ridges should be Chinese territory. In the Indian claim, the two armies would be separated from each other by the highest mountains in the world.

During and after the 1950s, when India began patrolling this area and mapping in greater detail, they confirmed what the 1914 Simla agreement map depicted: six river crossings that interrupted the main Himalayan watershed ridge. At the westernmost location near Bhutan north of Tawang, they modified their maps to extend their claim line northwards to include features such as Thag La ridge, Longju, and Khinzemane as Indian territory.[7] Thus, the Indian version of the McMahon Line moves the Bhutan-China-India trijunction north to 27°51’30"N.[7] India would claim that the treaty map ran along features such as Thag La ridge, though the actual treaty map itself is topographically vague (as the treaty was not accompanied with demarcation) in places, shows a straight line (not a watershed ridge) near Bhutan and near Thag La, and the treaty includes no verbal description of geographic features nor description of the highest ridges.[7][30]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อินเดียอังกฤษและจีนรับขอบทั่วไปใน 1826 กับเหตุการณ์อังกฤษของอัสสัมสนธิสัญญาของยันดาโบของสงครามพม่า-อังกฤษ (1824-1826) Annexations ต่อมาในสงครามอังกฤษพม่าเพิ่มเติมขยายเส้นขอบของจีนกับอินเดียอังกฤษ eastwards รวมแดนเป็นประเทศพม่าในค.ศ. 1913 – 14 ผู้แทนของสหราชอาณาจักร จีน ทิเบต และเข้าร่วมการประชุมในซิมลา อินเดีย และดึงค่าข้อตกลงที่เกี่ยวข้องกับสถานะและเส้นขอบของทิเบต บรรทัดแม็กแมเฮิน ขอบเขตการนำเสนอระหว่างทิเบตและอินเดียสำหรับภาคตะวันออก ถูกวาด โดยเจรจาชาวอังกฤษเฮนรีแม็กแมเฮินในแผนที่ที่แนบกับข้อตกลง พนักงานทั้งหมดสามเริ่มต้นข้อตกลง แต่ปักกิ่ง objected กับเขตแดนจีนทิเบตเสนอ และ repudiated ข้อตกลง ปฏิเสธที่จะลงแผนที่สุดท้าย รายละเอียดเพิ่มเติมเร็ว ๆ นี้ หลังจากอนุมัติหมายเหตุที่ระบุว่า จีนอาจไม่เพลิดเพลินกับสิทธิภายใต้ข้อตกลงนี้เว้นแต่ว่าเธอสำคัญ ผู้ทิเบต และอังกฤษลงนามประชุมซิมลาและแผนที่ละเอียดเป็นแอคคอร์ดทวิภาคี เนวิลแมกซ์เวลล์ระบุว่า ได้รับการสั่งแม็กแมเฮินไม่ลง bilaterally กับ Tibetans ถ้าจีนปฏิเสธ แต่เขาไม่ให้ โดยปัจจุบันตัวแทนจีน และเก็บความลับรายงานแล้ว[7]อุจนว่า พื้นฐานของขอบเขตเหล่านี้ รับบริติชอินเดียและทิเบต ถูกที่ในอดีตขอบเขตของอินเดียมีเทือกเขาหิมาลัย และพื้นที่ทางใต้ของเทือกเขาหิมาลัยถูกประเพณีอินเดีย และเกี่ยวข้องกับอินเดีย[25] ในลุ่มน้ำที่สูงของเทือกเขาหิมาลัยถูกเสนอเป็นชายแดนระหว่างอินเดียและประเทศเพื่อนบ้านของภาคเหนือ[25] วิวเทือกเขาหิมาลัยมีขอบเขตของอนุทวีปอินเดียโบราณ และจึง ควรมีขอบเขตแห่งอินเดียอังกฤษ และภายหลังสาธารณรัฐอินเดียจัดรัฐบาลอินเดีย[25]เครื่องหมายเขตแดนจีน รวมถึงตั้ง โดยสาธารณรัฐจีนสร้างขึ้นใหม่ อยู่ใกล้ Walong จนถึง 1914 มกราคม เมื่อ O'Callaghan ต. ผู้ช่วยผู้ดูแลภาคเหนือตะวันออกชายแดนหน่วยงาน (NEFA) ของภาคตะวันออก ย้ายพวกเขาเหนือไปยังที่ตั้งใกล้กับบรรทัดแม็กแมเฮิน (แม้ว่ายังจากบรรทัด)[1] เขาไปริม่า พบกับเจ้าหน้าที่ของทิเบต แล้วเห็นไม่มีอิทธิพลของจีนในพื้นที่[1]โดยการลงนามข้อตกลงซิมลากับทิเบต อังกฤษได้ละเมิดอนุสัญญาอังกฤษ-รัสเซียของเศษ ๆ ซึ่งทั้งสองฝ่ายมีการ เจรจากับทิเบต "ยกเว้นผ่านตัวกลางของรัฐบาลจีน" และแบบแผนอังกฤษ-จีนของ 1906 ซึ่งผูกรัฐบาลอังกฤษ "ไม่ต่อท้ายดินแดนทิเบต"[26] เนื่องจากของข้อสงสัยเกี่ยวกับสถานะทางกฎหมายของแอคคอร์ด อังกฤษไม่ได้ใส่แม็กแมเฮินบรรทัดบนแผนที่ของพวกเขาจนถึงปีค.ศ. 1937 หรือไม่ได้นำประชุมซิมลาในบันทึกสนธิสัญญาจนถึงค.ศ. 1938 ปฏิเสธประกาศอิสรภาพค.ศ. 1913 ของทิเบต จีนโต้เถียงว่า ประชุมซิมลาและแม็กแมเฮินบรรทัดไม่ถูกต้อง และว่า รัฐบาลทิเบตมีเพียงรัฐบาลท้องถิ่นไม่ มีอำนาจทำสนธิสัญญา 1947 ทิเบตร้องขอว่า อินเดียรู้ประเทศทิเบตในการค้าเมืองของตาวัง จากบรรทัดแม็กแมเฮิน ทิเบตได้ไม่ขัดข้องกับส่วนอื่น ๆ ของบรรทัดแม็กแมเฮิน ตอบกลับ อินเดียขอทิเบตต้องสัมพันธ์ โดยรัฐบาลอังกฤษก่อนหน้านี้[7]เจ้าหน้าที่ของทิเบตยังคงจัดการ Tawang และปฏิเสธที่จะยอมรับดินแดนในระหว่างการเจรจาในค.ศ. 1938[1] ผู้ว่าราชการของรัฐอัสสัมคนว่า ตาวังคือ "ภาษาอังกฤษไม่ต้องสงสัย" แต่กล่าวว่า เป็น "ควบคุม โดยทิเบต และคนไม่มีความคิดใด ๆ ที่พวกเขาไม่ทิเบต"[1] ในช่วงสงครามโลก ตะวันออกของอินเดียที่ถูกคุกคาม โดยกองกำลังญี่ปุ่น และภัยคุกคามจากจีน expansionism กองกำลังอังกฤษปลอดภัย Tawang สำหรับป้องกันเสริม[1]จีนเรียกร้องในพื้นที่จากบรรทัดแม็กแมเฮิน ผ่านใน NEFA ได้ตามขอบเขตแบบดั้งเดิม[25] อินเดียเชื่อว่า ขอบเขตจีนเสนอลาดัคและอรุณาจัลประเทศมีฐานไม่เป็นลายลักษณ์อักษรและเอกสารไม่ยอมรับโดยคนจากประเทศจีน[25] อินเดียโต้เถียงว่า จีนเรียกร้องดินแดนตามที่มันอยู่ภายใต้การควบคุมจีนอิมพีเรียลในอดีต, [25] ในขณะที่จีนโต้เถียงว่า อินเดียอ้างว่า ดินแดนตามที่มันอยู่ใต้อังกฤษควบคุมอิมพีเรียลในอดีต[27] ชิงจักรพรรดิของซาวน่ากฤษฎีวิกฤตการณ์สละราชสมบัติ authorised ของรัฐบาลพลถัดไป "ห้าคน ได้แก่ Manchus ฮั่นจีน ชาวมองโกล มุสลิม และ Tibetans ร่วมกับดินแดนของพวกเขาในความสมบูรณ์ของ" สหภาพแรงงาน [28] อย่างไรก็ตาม อุสแตนดาร์ดชาร์เตอร์ดของจักรวรรดิ Mauryan และราชวงศ์โจฬะในอินเดียภูมิภาคยื่นคำร้องให้ แต่ที่ได้รับอิทธิพลจากวัฒนธรรมอินเดียมากขึ้น[25]เส้นร้องของอินเดียในภาคตะวันออกตามเส้นแม็กแมเฮิน เส้นที่วาด โดยแม็กแมเฮินในรายละเอียด 24 – 25 1914 มีนาคมสนธิสัญญาซิมลาแผนที่ชัดเจนเริ่มที่ 27 ° 45'40 " N, trijunction ระหว่างประเทศภูฏาน จีน อินเดีย และ มี ขยาย eastwards[7] ที่สุดของการต่อสู้ในภาคตะวันออกเริ่มต้นของสงครามจะทำทำทันทีจากบรรทัดนี้[1][29] อย่างไรก็ตาม อินเดียอ้างว่า เจตนารมณ์ของสนธิสัญญามีต่อแบ่งริดจ์ลุ่มน้ำหลักของเทือกเขาหิมาลัยตามบันทึกจากแม็กแมเฮินและความจริงที่ว่า กว่า 90% ของรายการแม็กแมเฮินในความเป็นจริงตามแบ่งริดจ์ลุ่มน้ำหลักของเทือกเขาหิมาลัย พวกเขาอ้างว่า ดินแดนที่จากสูงเคลื่อนที่นี่ใกล้ภูฏาน (เป็นอื่นไปทั้งบรรทัดแม็กแมเฮิน) ควรเป็นดินแดนของอินเดีย และทางเหนือของสันเขาสูงควรเป็นดินแดนของจีน ในอินเดียเรียกร้อง จะแยกจากกันกองทัพทั้งสอง โดยภูเขาสูงที่สุดในโลกในระหว่าง และหลัง จากทศวรรษ 1950 เมื่ออินเดียเริ่มการลาดตระเวนพื้นที่นี้ และแม็ปในรายละเอียดมากขึ้น พวกเขายืนยันแผนที่ตกลงซิมลา 1914 แสดง: ข้ามแม่น้ำ 6 ที่ขัดจังหวะสันเขาหิมาลัยลุ่มน้ำหลักการ ที่ตั้ง westernmost ใกล้ภูฏานจากตาวัง พวกเขาปรับเปลี่ยนแผนที่ของพวกเขายื่นข้อเรียกร้องของพวกเขา northwards บรรทัดการรวมคุณลักษณะต่าง ๆ เช่น Thag La ริดจ์ Longju และ Khinzemane เป็นดินแดนของอินเดีย[7] ดังนั้น รุ่นบรรทัดแม็กแมเฮินอินเดียย้าย trijunction อินเดียภูฏานจีนเหนือ 27 ° 51'30 " [7] N. อินเดียจะอ้างว่า สนธิสัญญาแผนที่วิ่งตามคุณลักษณะเช่น Thag La ริดจ์ แม้ว่าแผนที่สนธิสัญญาจริงตัวเองเป็น topographically คลุม (ตามสนธิไม่ได้พร้อมกับโมเดล) ในสถาน แสดงเส้นตรง (ไม่ริดจ์ลุ่มน้ำ) ใกล้ กับภูฏาน และ ใกล้ ลา Thagและสนธิสัญญาไม่มีคำอธิบายด้วยวาจาของลักษณะทางภูมิศาสตร์หรือลักษณะของสันเขาสูงที่สุด[7][30]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บริติชอินเดียและจีนได้รับชายแดนร่วมกันในปี 1826 ด้วยการผนวกอังกฤษอัสสัมในสนธิสัญญายันดาโบที่ข้อสรุปของแองโกลพม่าสงคราม (1824-1826) annexations ในภายหลังต่อไปแองโกลพม่าสงครามขยายขอบเขตของจีนกับบริติชอินเดียไปทางตะวันออกรวมถึงชายแดนกับตอนนี้คืออะไรพม่า. 1913-1914 ในตัวแทนของสหราชอาณาจักรจีนและทิเบตเข้าร่วมการประชุมในศิมลาอินเดียและดึงขึ้น ข้อตกลงเกี่ยวกับสถานะของทิเบตและเส้นขอบ สายฮอนเขตแดนเสนอระหว่างทิเบตและอินเดียสำหรับภาคตะวันออกถูกดึงโดยการเจรจาต่อรองของอังกฤษเฮนรี่ฮอนบนแผนที่ที่แนบมากับข้อตกลง ทั้งสามตัวแทนริเริ่มข้อตกลง แต่เร็ว ๆ นี้ปักกิ่งคัดค้านการเสนอเขตแดนจีนทิเบตและปฏิเสธข้อตกลงดังกล่าวปฏิเสธที่จะลงนามในครั้งสุดท้ายแผนที่รายละเอียดเพิ่มเติม หลังจากอนุมัติบันทึกที่ระบุว่าจีนไม่สามารถได้รับสิทธิตามสัญญาถ้าเธอยอมรับมันเจรจาอังกฤษและทิเบตลงนามศิมลาประชุมและแผนที่รายละเอียดมากขึ้นตามข้อตกลงทวิภาคี เนวิลล์แมกซ์เวลกล่าวว่าฮอนได้รับคำสั่งไม่ให้ลงนามทั้งสองข้างกับชาวทิเบตถ้าจีนปฏิเสธ แต่เขาทำเช่นนั้นได้โดยไม่ต้องนำเสนอผู้แทนจีนและจากนั้นก็เก็บเป็นความลับการประกาศ. [7] VK ซิงห์ระบุว่าพื้นฐานของขอบเขตเหล่านี้ได้รับการยอมรับจากอังกฤษ อินเดียและทิเบตพบว่าขอบเขตประวัติศาสตร์ของอินเดียเป็นเทือกเขาหิมาลัยและพื้นที่ทางตอนใต้ของเทือกเขาหิมาลัยเป็นประเพณีอินเดียและที่เกี่ยวข้องกับอินเดีย. [25] ลุ่มน้ำสูงของเทือกเขาหิมาลัยได้รับการเสนอให้เป็นพรมแดนระหว่างอินเดียและประเทศเพื่อนบ้านทางตอนเหนือของ [25] รัฐบาลอินเดียจัดขึ้นมุมมองที่เทือกเขาหิมาลัยมีขอบเขตโบราณของชมพูทวีปและดังนั้นจึงควรจะมีขอบเขตที่ทันสมัยของบริติชอินเดียและต่อมาสาธารณรัฐอินเดีย. [25] จีนเครื่องหมายเขตแดนรวมทั้งคนหนึ่งที่ตั้งขึ้นโดยใหม่ สร้างสาธารณรัฐจีนยืนอยู่ใกล้ Walong จนถึงเดือนมกราคมปี 1914 เมื่อ T. แกห์นผู้ช่วยผู้ดูแลของภาคตะวันออกเฉียงเหนือสำนักงานชายแดน (NEFA) ภาคตะวันออกเฉียงเหนือพวกเขาย้ายไปยังสถานที่ใกล้ชิดกับสายมาฮอน (แม้จะยังภาคใต้ของ Line). [1] จากนั้นเขาก็ไป Rima พบกับเจ้าหน้าที่ของทิเบตและไม่เห็นอิทธิพลของจีนในพื้นที่. [1] โดยการลงนามข้อตกลงกับศิมลาทิเบตอังกฤษได้ละเมิดอนุสัญญาแองโกลของรัสเซีย 1907 ใน ซึ่งทั้งสองฝ่ายไม่ได้ไปเจรจากับทิเบต "ยกเว้นผ่านคนกลางของรัฐบาลจีน" เช่นเดียวกับการประชุมแองโกลของจีน 1906 ซึ่งผูกพันรัฐบาลอังกฤษ "ไม่ยึดครองดินแดนทิเบต." [26] เพราะ ข้อสงสัยเกี่ยวกับสถานะทางกฎหมายของแอคคอร์ด, อังกฤษไม่ได้ใส่สายฮอนบนแผนที่ของพวกเขาจนกระทั่งปี 1937 พวกเขาก็ไม่เผยแพร่ศิมลาประชุมในการบันทึกสนธิสัญญาจนกระทั่งปี 1938 ปฏิเสธทิเบต 1913 ประกาศเอกราชของประเทศจีนเป็นที่ถกเถียงกันว่าศิมลาประชุม และฮอนสายผิดกฎหมายและว่ารัฐบาลทิเบตเป็นเพียงรัฐบาลท้องถิ่นโดยไม่ต้องทำสนธิสัญญาอำนาจ ในปี 1947, ทิเบตขอให้อินเดียยอมรับอำนาจทิเบตในเมืองการค้าของ Tawang ทางตอนใต้ของเส้นมาฮอน ทิเบตไม่ได้คัดค้านการส่วนอื่น ๆ ของสายฮอน ตอบอินเดียนแดงถามทิเบตเพื่อดำเนินการต่อความสัมพันธ์บนพื้นฐานของรัฐบาลอังกฤษก่อนหน้านี้. [7] เจ้าหน้าที่ทิเบตอย่างต่อเนื่องในการบริหาร Tawang และปฏิเสธที่จะยอมรับดินแดนในระหว่างการเจรจาในปี 1938 [1] ผู้ว่าการรัฐอัสสัมซึ่งถูกกล่าวหาว่าเป็นปราชญ์ "ไม่ต้องสงสัยอังกฤษ" แต่ตั้งข้อสังเกตว่ามันเป็น "ควบคุมโดยทิเบตและไม่มีผู้อยู่อาศัยมีความคิดว่าพวกเขาจะไม่ทิเบตใด ๆ ." [1] ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองกับตะวันออกของอินเดียถูกคุกคามโดยกองทัพญี่ปุ่นและกับภัยคุกคามของจีน expansionism, ทหารอังกฤษหลักประกัน Tawang สำหรับการป้องกันพิเศษ. [1] เรียกร้องของจีนในพื้นที่ทางตอนใต้ของสายฮอนห้อมล้อมใน NEFA อยู่บนพื้นฐานของขอบเขตแบบดั้งเดิม. [25] อินเดียเชื่อว่าเขตแดนจีนเสนอในลาดัคห์และอรุณาจัลประเทศ ไม่มีพื้นฐานการเขียนและเอกสารประกอบที่ไม่ได้รับการยอมรับโดยทุกคนที่นอกเหนือจากจีน. [25] อินเดียยืนยันว่าจีนอ้างว่าดินแดนบนพื้นฐานที่ว่ามันเป็นภายใต้การควบคุมของจักรพรรดิจีนในอดีตที่ผ่านมา [25] ในขณะที่จีนยืนยันว่าอินเดียอ้างว่าดินแดน บนพื้นฐานที่ว่ามันเป็นภายใต้การควบคุมของจักรวรรดิอังกฤษในอดีตที่ผ่านมา. [27] ล่าสุดจักรพรรดิชิงของคำสั่ง 1912 ของการสละราชสมบัติผู้มีอำนาจที่ประสบความสำเร็จรัฐบาลสาธารณรัฐในการจัดตั้งสหภาพแรงงานของ "ห้าคนคือ Manchus, จีนฮั่น Mongols มุสลิม และชาวทิเบตร่วมกับดินแดนของพวกเขาในความซื่อสัตย์ของ "[28] อย่างไรก็ตาม VK สิงห์อ้างอิงการปรากฏตัวของจักรวรรดิ Mauryan และโชลาราชวงศ์ในภูมิภาคอินเดียไม่ได้วางเรียกร้องให้ แต่ที่ได้รับอิทธิพลอย่างมากจากวัฒนธรรมอินเดีย. [25] เรียกร้องของอินเดีย สายในภาคตะวันออกดังนี้สายฮอน เส้นวาดโดยฮอนในรายละเอียด 24-25 มีนาคม 1914 ศิมลาแผนที่สนธิสัญญาอย่างชัดเจนเริ่มต้นที่ 27 ° 45'40 "N, trijunction ระหว่างภูฏานจีนและอินเดียและจากนั้นขยายไปทางทิศตะวันออก. [7] ส่วนใหญ่ของ การต่อสู้ในภาคตะวันออกก่อนที่จะเริ่มต้นของสงครามที่จะเกิดขึ้นทันทีทิศตะวันตกเฉียงเหนือของสายนี้. [1] [29] อย่างไรก็ตามอินเดียอ้างว่าเจตนาของสนธิสัญญาคือการปฏิบัติตามสันเขาแบ่งหลักสันปันน้ำของเทือกเขาหิมาลัยบนพื้นฐานของบันทึกช่วยจำ จากฮอนและความจริงที่ว่ากว่า 90% ของสายฮอนไม่ในความเป็นจริงเป็นไปตามสันเขาแบ่งหลักสันปันน้ำของเทือกเขาหิมาลัย. พวกเขาอ้างว่าดินแดนทางตอนใต้ของสันเขาสูงที่นี่ใกล้ภูฏาน (เหมือนที่อื่นพร้อมที่สุดของสายฮอน) ควรจะเป็น ดินแดนของอินเดียและทางตอนเหนือของสันเขาสูงที่ควรจะเป็นดินแดนของจีน. ในการเรียกร้องอินเดีย, กองทัพทั้งสองฝ่ายจะได้รับการแยกออกจากกันโดยภูเขาที่สูงที่สุดในโลก. ระหว่างและหลังปี 1950 เมื่ออินเดียเริ่มลาดตระเวนบริเวณนี้และการทำแผนที่ใน รายละเอียดมากขึ้นพวกเขายืนยันในสิ่งที่สัญญาแผนที่ศิมลา 1914 ภาพ: หกแม่น้ำที่ขัดจังหวะสันสันปันน้ำเทือกเขาหิมาลัยหลัก ที่ตั้งอยู่ทางด้านตะวันตกใกล้กับทางตอนเหนือของประเทศภูฏาน Tawang พวกเขาปรับเปลี่ยนแผนที่ของพวกเขาที่จะขยายสายการเรียกร้องของพวกเขาทางเหนือจะมีคุณสมบัติเช่น Thag สันลา Longju และ Khinzemane เป็นดินแดนของอินเดีย. [7] ดังนั้นรุ่นอินเดียย้ายสายมาฮอน ภูฏานจีนอินเดีย trijunction ทิศตะวันตกเฉียงเหนือถึง 27 ° 51'30 "N. [7] อินเดียจะอ้างว่าแผนที่สนธิสัญญาวิ่งไปตามคุณสมบัติเช่น Thag สันลาแม้ว่าแผนที่ของสนธิสัญญาที่เกิดขึ้นจริงตัวเองเป็นคลุมเครือ topographically (ตามสนธิสัญญาเป็น ไม่ได้มาพร้อมกับการแบ่งเขต) ในสถานที่แสดงให้เห็นเป็นเส้นตรง (ไม่สันสันปันน้ำ) ใกล้ภูฏานและใกล้ Thag ลาและสนธิสัญญารวมถึงไม่มีคำอธิบายทางวาจาของลักษณะทางภูมิศาสตร์หรือคำอธิบายของสันเขาที่สูงที่สุด. [7] [30]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อังกฤษอินเดียและจีนได้รับชายแดนร่วมกันใน 1826 , อังกฤษผนวกของรัฐอัสสัมในจุดมืดดวงอาทิตย์ที่บทสรุปของสงครามครั้งแรกอังกฤษพม่า ( 1824 – 1826 ) ต่อมา annexations ต่อไปในอังกฤษสงครามพม่าขยายพรมแดนจีนกับอินเดียไปทางตะวันออกเพื่อรวมชายแดนกับพม่านี่

ใน 1913 – 14 , ตัวแทนของสหราชอาณาจักร , จีนและทิเบตเข้าร่วมการประชุมใน Simla อินเดียและร่างข้อตกลงเกี่ยวกับสถานะของทิเบต และเส้นขอบ บรรทัดแมน , เสนอขอบเขตระหว่างทิเบตและอินเดียสำหรับภาคตะวันออก ถูกวาดโดยชาวอังกฤษผู้เจรจา Henry McMahon บนแผนที่ที่แนบมากับข้อตกลง ทั้งสามตัวแทนเริ่มตกลงปักกิ่ง แต่ในไม่ช้า ไม่เห็นด้วยกับการเสนอชิโนธิเบตขอบเขตและได้รับการปฏิเสธข้อตกลง ไม่ยอมเซ็นสุดท้าย , แผนที่รายละเอียดเพิ่มเติม หลังจากอนุมัติข้อความซึ่งระบุว่า จีนไม่สามารถเพลิดเพลินไปกับสิทธิภายใต้ข้อตกลง ถ้าเธอยอมรับมัน , เจรจาต่อรองอังกฤษกับทิเบตลงนามในอนุสัญญา Simla และรายละเอียดเพิ่มเติมแผนที่เป็นข้อตกลงทวิภาคีเนวิลล์ แม็กซ์เวลล์ ระบุว่า ได้สั่งให้ McMahon ไม่เซ็นทั้งสองข้างกับชาวทิเบตถ้าจีนปฏิเสธ แต่เขาได้โดยไม่ต้องตัวแทนของจีนในปัจจุบันแล้วเก็บประกาศลับ [ 7 ]

วี. เค. ซิงห์ระบุว่าพื้นฐานของขอบเขตที่ได้รับการยอมรับจากอังกฤษอินเดียและทิเบตเป็นขอบเขตทางประวัติศาสตร์ของอินเดียมีเทือกเขาหิมาลัยและพื้นที่ทางตอนใต้ของอินเดียและเทือกเขาหิมาลัย เป็นประเพณีที่เกี่ยวข้องกับอินเดีย [ 25 ] ลุ่มน้ำที่สูงของเทือกเขาหิมาลัยที่เสนอเป็นพรมแดนระหว่างอินเดียและประเทศเพื่อนบ้านทางตอนเหนือของ[ 25 ] รัฐบาลอินเดียถือมุมมองว่าเทือกเขาหิมาลัยเป็นโบราณขอบเขตของคาบสมุทรอินเดีย และดังนั้นจึง ควรเป็นขอบเขตของอินเดียในปัจจุบันและต่อมาประเทศอังกฤษ [ 25 ]

จีนเครื่องหมายเขตแดน รวมทั้งชุดหนึ่งขึ้น โดยสร้างขึ้นใหม่จีนสาธารณรัฐ ยืนอยู่ใกล้ walong จนถึงเดือนมกราคม ค.ศ. 1914 เมื่อที โอคาลาแฮนผู้ช่วยผู้บริหารของหน่วยงานชายแดนอีสาน ( nefa ) ตะวันออก ภาคเหนือ เพื่อย้ายพวกเขาสถานที่ใกล้บรรทัดแมน ( แม้ว่ายังตอนใต้ของเส้น ) [ 1 ] จากนั้นเขาก็เดินไปริมะ เจอเจ้าหน้าที่ ทิเบต และ ไม่ เห็น อิทธิพลจีนในพื้นที่ [ 1 ]

โดยการลงนาม ที่ซิมล่า ข้อตกลงกับ ทิเบต จีน อังกฤษ อังกฤษ รัสเซีย ได้ละเมิดอนุสัญญาของ 1907ซึ่งทั้งสองฝ่ายได้เจรจากับทิเบต " ผ่าน ยกเว้นในช่วงกลางของรัฐบาลจีนเป็นอังกฤษ จีน การประชุมของ 1906 ซึ่งผูกพันรัฐบาล " อังกฤษผนวกดินแดนทิเบตไม่ . " [ 26 ] เพราะข้อสงสัยเกี่ยวกับสถานะทางกฎหมายของข้อตกลง อังกฤษ ไม่ได้ใส่ บรรทัดแมนบนแผนที่จนกว่า 1937