“Not all the time.”I felt it was on

“Not all the time.”
I felt it was only during extraordinary events like field trips or events that I would take pictures that could be left as commemorations and as memories. At least, that’s how it had been for my entire life so far.
But Isshiki was saying something entirely else. She closed the compact mirror and glanced at me. Even though the camera wasn’t focused on her, her smile was soft.
“Memories are important, don’t you think?”
That was something normal to Isshiki Iroha.
She was saying that even the typical scenery that never saw any change and didn’t distinguish between what was normal and extraordinary was a memory to be cherished.
“…I suppose,” I answered briefly, and I positioned the camera again. Now then, let’s think. Will these photos be the memories of what’s ordinary, or the memories of what’s extraordinary? I thought as I pressed the shutter.
× × ×

Having amassed most of the material for the paper, we began working. A few days had passed since then. The club introductions and the spot guide proceeded forward smoothly and the interview article was mostly finished. The design was making favorable progress and we filled in each page one by one starting from the first.
As for all the articles, just a few caption and header adjustments and they were more or less done. Featured comments from the club presidents had their wording revised and that, too, was almost finished.
Progress was good. It should’ve been good.
We also made sure to flavor the articles featuring the clubs, recommended spots, and interviews with Isshiki lingo. We received confirmation from every club for their photos as well. We even humored Isshiki’s sudden desire to fix the front cover which went by without a hitch.
Yet. Yet, despite all of this, my writing had yet to end.
“How did this even happen…?”
Was it because I was taking this seriously? Indeed, I was working seriously; not only did I do the writing for the normal articles, I helped Yukinoshita, and I went to the Game Club for their comments in place of Yuigahama.
For someone like me, I worked pretty hard, spending the the past few days up until today being very busy. Maybe that’s why… When you got too busy, you’d end up forgetting about your other jobs…
I had an entire column to write, to the point where it was “two days until the deadline!”
As I held my head in my hands, Isshiki stood next to me. She then poured me some tea from a bottle.
“Here you go, drink this. Please do your best,” she said. She put away the bottle inside the mini-fridge that was under the table. Afterwards, she took a seat at another desk that was diagonally opposite from mine.
The tea, the desks, the seats, and lastly, the room were all different from the usual.
Presently, I was confined to the Student Council Room, forced to write the rest of the magazine column all the while being under surveillance. Because our clubroom’s heater was still broken, the Student Council Room arranged by Isshiki was offered as the alternative for my confinement.
I glanced at the window and it was already sundown. Normally, I’d use my cellphone instead of a watch to check the time, but I didn’t have the means because my phone had been confiscated. I surveyed the room and stumbled upon a table clock, its hands pointing at cruel numbers.
I was brought to this room immediately after school and had yet to take a foot outside since then. That’s because the deadline was tomorrow.
Oooooooooooooh crap… I haven’t written a single thing… I can’t imagine me finishing on time at all…
I mashed the keyboard in an attempt to get something down only to erase it all because it wasn’t to my liking. I went through many iterations doing just that. Crap, craaaaaaaaaaaap. At this rate, we’re not going to make it in time, ahhhhhhhhhhhh!
As I flailed around at my desk, Isshiki looked at me while backing away. Her expression looked like she wanted to say, “Ugh…” as she shook her head. Then, something caught her attention and she began sifting through her blazer’s pocket.
“Senpai, phone,” she said, and took out my cellphone from her pocket, trying to hand it over to me.
However, a call right before an upcoming deadline was never anything good. In the first place, if you’re going to make demands like that, there wouldn’t be any need for anime recaps. Postponing the release date because the author said so didn’t exist either.
That’s why at times like these, it’s best to check the caller and then ignore the call.
“…From who? The editor?” I asked.
Isshiki sighed in disbelief. “If an editor’s the first thing you think of, the situation must be bad… Umm… Oh, it says ‘Mom.” Maybe it’s from your mom?”
“…The editor’s… mom…? Are they keeping watch over me under the guise of family?”
“No, why would you even think of that? It’s senpai’s mom, I think.”
“Right. Just leave it, I’ll call her back later.”
“Oh, if you say so.”
Isshiki answered back briefly and placed the cellphone back in her pocket. She then flipped and checked over a good stack of papers, perhaps for the fiscal year-end, occasionally stamping them.
Having her working on the side only made me feel like I should actually get my work done… Reluctantly, I began tampering with the keyboard.
And so, another period of time passed by.
It was already dark outside the window, nearing the time for when students should head home. I stopped hearing the sound of stamping, not noticing that Isshiki had already finished her work. I glanced over at her and she was staring at her smartphone.
Can I stop here for today, too…? There’s still tomorrow. And I can just try harder tomorrow. I’ll be done by then…
The instant the thought ran across my mind, my concentration vanished in a puff of smoke.
“I’m done, I just can’t write anymore today. I’m not going to get much written when I’m panicking like this. I guess the only thing I can do now is go home and get some sleep.” I declared, loudly.
Isshiki lifted her face from her smartphone and looked at me. After sighing in disbelief, she made a kind expression. “Right, well, I guess that might be a good idea.”
“I know, I know. It’s okay if we miss the deadline by a little bit, right?”
Is this what you’d call writer’s high? Burdened with excess stress right before the deadline, exhausted from continuous labor, and the mysterious feeling of exaltation from trying to escape reality, I found myself letting out a nefarious chuckle.
Isshiki then made a stiff look. “…Huh? You’re not going to make it?”
“W-Well, I’m not sure…”
But really, this column only had to be about a couple thousand of words at best, so if I just did my best today and tomorrow, I had the feeling I could finish. But it wasn’t that simple since I only managed to get several hundreds of words in a few hours.
I was hesitant to say that out loud. The reason being, Isshiki was holding her head before I could even explain it to her.
“Oh no… That’s not good… Umm, isn’t that, like, really bad?”
Isshiki groaned and fell forward on her desk. She slowly turned her head towards me and her eyes were slightly cloudy. Right after, she murmured in a small voice, “The expenses! The discount! The extra charges! Over the budget! The account expenditures!” and shook.
Her reaction told me everything. Isshiki expected us to finish in time for the discount plan and accounted for that in the budget. And she had likely already noted it in her financial report.
Of course, it should still be possible to make revisions to the report.
But this was the consequence of the pride of Somethingaya Somethingman; despite his grandstanding of how he’d get something done in a few days, he kept putting his work off while going, “No worries, no worries, I can do it super fast.” It’s not good to be prideful…

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ไม่ตลอดเวลา"รู้สึกว่า มันเป็นช่วงเหตุการณ์พิเศษเช่นทัศนศึกษาหรือเหตุการณ์ที่ผมจะนำภาพที่ได้จาก commemorations และ เป็นความทรงจำ เท่านั้น น้อย ที่ถูกวิธีจะได้สำหรับชีวิตมากแต่ Isshiki ถูกว่า สิ่งอื่นทั้งหมด เธอปิดกระจกขนาดกะทัดรัด และ glanced ที แม้ว่ากล้องไม่เน้นเธอ รอยยิ้มของเธอนั้นนุ่ม"ความทรงจำเป็นสิ่งสำคัญ อย่าที่คุณคิด"ที่เป็นสิ่งปกติที่โรงแรม Isshiki ฮะเธอได้บอกว่า แม้ฉากทั่วไปที่ไม่เคยเห็นการเปลี่ยนแปลงใด ๆ และไม่แยกระหว่างสิ่งที่เป็นปกติ และพิเศษ จำเป็นเป็นที่หวงแหน“… ฉันคิดว่า ผมตอบสั้น ๆ และฉันวางตำแหน่งกล้องอีก เอาละ เราคิดว่า ภาพถ่ายเหล่านี้จะทรงเป็นธรรมดา หรือความทรงจำของอะไรเป็นพิเศษ ผมคิดว่า เป็นผมกดชัตเตอร์ที่× × ×เรามีอยู่ไว้มากที่สุดของวัสดุสำหรับกระดาษ เริ่มทำงาน กี่วันได้ผ่านตั้งแต่นั้น แนะนำคลับและแนะนำจุดครอบครัวไปได้อย่างราบรื่น และบทสัมภาษณ์ส่วนใหญ่เสร็จสิ้น การออกแบบทำความก้าวหน้าดี และเราเติมในแต่ละหน้าโดยหนึ่งตั้งแต่แรกสำหรับบทความทั้งหมด กี่ปรับปรุงคำอธิบายเฉพาะและหัวและพวกเขาได้มากน้อยแล้ว ความคิดเห็นที่โดดเด่นจากประธานาธิบดีคลับมีการใช้คำที่แก้ไข และที่ เกินไป มีเกือบเสร็จแล้วความคืบหน้าได้ดี ก็ควรได้รับดีขึ้นเรายังทำให้รสแห่งคลับ จุด และสัมภาษณ์กับ Isshiki lingo แนะนำบทความนี้ เราได้รับการยืนยันจากทุกคลับสำหรับภาพถ่ายของพวกเขาด้วย เราได้ humored ของ Isshiki ฉับพลันต้องแก้ไขปกที่ไปโดยไม่มี hitchยัง ยัง แม้ทั้งหมดนี้ ฉันเขียนยังไม่ได้มีสิ้นสุด"วิธีนี้แม้จะเกิดขึ้น..."เป็น เพราะฉันถูกนำนี้อย่างจริงจังหรือไม่ แน่นอน ผมทำงานอย่างจริงจัง ไม่เพียงแต่ไม่ได้ทำการเขียนบทความปกติ ฉันช่วย Yukinoshita กยิ้มคลับเกมสำหรับข้อคิดเห็นของพวกเขาแทน Yuigahamaสำหรับคนอย่างฉัน ฉันทำงานสวยหนัก ใช้ในไม่กี่วันผ่านมาจนถึงวันนี้ไม่ว่างมาก บางทีที่ว่าทำไม... เมื่อคุณไม่ได้ คุณจะท้ายลืมเกี่ยวกับงานของคุณ...ผมทั้งคอลัมน์เขียน จุดที่มันเป็น "สองวันจนถึงกำหนดเวลา"ขณะที่ฉันจับหัวของฉันในมือของฉัน Isshiki ยืนข้างฉัน เธอแล้ว poured ฉันชาจากขวด"นี่คุณไป ดื่มนี้ กรุณาทำการดีที่สุด เธอกล่าว เธอเก็บขวดในตู้เย็นมินิที่ใต้โต๊ะ หลังจากนั้น เธอเอานั่งที่โต๊ะอื่นที่ตรงกันข้ามตามแนวทแยงมุมจากเหมืองน้ำชา สถาน นั่ง และ ห้องพักมีทั้งหมดแตกต่างจากปกติปัจจุบัน ฉันถูกขังห้องสภานักเรียน บังคับให้เขียนคอลัมน์นิตยสารที่อยู่ภายใต้การเฝ้าระวังในขณะเหลือ เพราะฮีตเตอร์ clubroom ของเรายังคงเสีย ห้องสภานักเรียนจัด โดยโรงแรม Isshiki แนะนำเป็นทางเลือกสำหรับการเข้าของฉันฉัน glanced ที่หน้าต่าง และมีพระอาทิตย์ตกแล้ว โดยปกติ ผมจะใช้โทรศัพท์มือถือของฉันแทนนาฬิกาต้อง แต่ไม่มีวิธีการเนื่องจากมีการเอาโทรศัพท์ของฉัน สำรวจห้องพัก และ stumbled เมื่อนาฬิกาตาราง มือชี้ไปที่เลขที่โหดร้ายฉันถูกนำไปห้องนี้ทันทีหลังจากที่โรงเรียน และได้ยังใช้เท้านอกตั้งแต่นั้น ก็เนื่องจากการสิ้นสุดของวันพรุ่งนี้Oooooooooooooh อึ... ผมไม่ได้เขียนสิ่งเดียว... ฉันไม่สามารถนึกฉันสิ้นสุดเวลาที่...ฉันทำแป้นพิมพ์ในความพยายามที่จะได้รับบางสิ่งบางอย่างลงเท่านั้นเมื่อต้องการลบทั้งหมดเนื่องจากมันไม่ได้ให้ความชื่นชอบของฉัน ฉันก็ผ่านการวนซ้ำมากเพียงว่า อึ craaaaaaaaaaaap ที่นี้ เราไม่กำลังจะทำในเวลา ahhhhhhhhhhhhเป็นฉัน flailed สถานที่ฉัน Isshiki มองที่ฉันขณะทำสำรองไป นิพจน์ของเธอดูเหมือนว่าเธออยากบอกว่า "Ugh..." เธอจับหัวของเธอ แล้ว สิ่งที่จับความสนใจของเธอ และเธอเริ่มด้วยกระเป๋าเสื้อสามารถของเธอ" Senpai โทรศัพท์, " เธอกล่าวว่า และเอาโทรศัพท์มือถือของฉันออกจากกระเป๋าของเธอ พยายามมือมันผ่านผมอย่างไรก็ตาม การเรียกขวาก่อนกำหนดเวลาเกิดขึ้นได้ไม่อะไรดี ในครั้งแรก ส ถ้าคุณกำลังจะทำต้องการเช่นนั้น ไม่มีจำเป็นสำหรับอะนิเมะ recaps การเลื่อนวันวางจำหน่ายเนื่องจากว่า ผู้เขียนนั้นไม่ได้มีอย่างใดอย่างหนึ่งก็ทำไมตลอดเวลาเช่นนี้ คุณควรตรวจสอบผู้เรียก และละเว้นแล้ว โทร“… จากใคร การแก้ไขหรือไม่" ถามIsshiki ถอนหายใจใน disbelief "ถ้าบรรณาธิการของสิ่งแรกที่คุณคิดว่า สถานการณ์ต้องเสีย... อึม... โอ้ มันกล่าวว่า "แม่" บางทีก็จากแม่ของคุณ"“… ตัวแก้ไขของ...แม่... คือพวกเขารักษานาฬิกาข้าภายใต้ครอบครอบครัว""ไม่ ทำไมคุณถึงคิดว่า มัน senpai ของแม่ คิด""ถูก ปล่อยให้มัน ฉันจะเรียกเธอกลับในภายหลัง""โอ้ ถ้าคุณพูดอย่างนั้น"Isshiki กลับตอบสั้น ๆ และอยู่โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าของเธอ เธอแล้วพลิก และตรวจผ่านกองซ้อนเอกสาร ดีทีสิ้นปีทางบัญชี ปั๊มบางครั้งพวกเขามีของเธอทำงานด้านเท่านั้นทำให้ฉันรู้สึกว่าควรจะได้รับงานทำ... เต็มใจ ฉันเริ่มแทรกแซง ด้วยแป้นพิมพ์และอื่น ๆ รอบระยะเวลาอื่นได้แล้วมืดนอกหน้าต่าง ใกล้ถึงเวลาเมื่อนักเรียนควรใหญ่หน้าแรก ฉันหยุดได้ยินเสียงปั๊ม ไม่สังเกตเห็นว่า Isshiki ก็เสร็จงานของเธอแล้ว ฉันพลุ่งพล่านของเธอ และเธอถูกจ้องเธอโฟนฉันสามารถหยุดที่นี่สำหรับวันนี้ เกินไป... มียังพรุ่งนี้ และเพียงลองหนักพรุ่งนี้ ฉันจะทำตามนั้น...ทันทีที่คิดวิ่งผ่านใจของฉัน ความเข้มข้นของฉันศาสดาในพัฟของควัน"เสร็จแล้ว ฉันไม่เขียนอีกต่อไปวันนี้ ที่ฉันกำลังไปมากเขียนเมื่อฉันเป็น panicking เช่นนี้ ผมคิดว่า สิ่งเดียวที่ผมทำตอนนี้จะกลับบ้าน และได้พัก" ฉันประกาศ ดังนั้นIsshiki ยกใบหน้าของเธอจากสมาร์ทโฟนของเธอ และมองฉัน หลังจาก sighing ใน disbelief เธอทำนิพจน์ชนิด "ขวา ดี ผมคิดว่า อาจจะมีความคิดที่ดี""ฉันรู้ ฉันรู้ว่า ก็ไม่เป็นไรถ้าเราพลาดกำหนดเวลา โดยเล็กน้อย เหมาะสมหรือไม่"นี่คืออะไรจะเรียกสูงของผู้เขียน พบตัวเองให้ออก nefarious chuckle เป็นภาระกับความเครียดเกินสิ้น เหนื่อยจากแรงงานอย่างต่อเนื่อง ความลึกลับของ exaltation พยายามหนีความเป็นจริง หน้าIsshiki ทำแบบแข็งแล้ว “… อะไรนะ คุณไม่จะทำหรือไม่"" W-ดี ฉันไม่แน่ใจ..."แต่จริง ๆ คอลัมน์นี้เท่านั้นได้เป็นเกี่ยวกับกี่พันคำที่ดีที่สุด ดังนั้นถ้าฉันเพียงทำวันนี้และวันพรุ่งนี้ของฉันดีที่สุด ฉันมีความรู้สึกฉันเสร็จ แต่มันไม่ได้ง่าย ๆ เนื่องจากฉันจัดการได้หลายร้อยคำในกี่ชั่วโมงผมลังเลที่จะพูดดัง ๆ เหตุผลถูก Isshiki ได้จับศีรษะของเธอก่อนที่ผมจะสามารถอธิบายให้เธอ"แหม ไม่... ที่ไม่ดี... อึม ไม่ว่า เช่น เลวจริง ๆ "Isshiki groaned และล้มลงไปบนโต๊ะของเธอ เธอช้า ๆ เปิดศีรษะของเธอต่อผม และดวงตาของเธอมีเมฆมากเล็กน้อย ทันทีหลังจาก เธอ murmured ในเสียงเล็ก "ค่าใช้จ่าย ส่วนลด ค่าธรรมเนียมพิเศษ เกินงบประมาณ การบัญชีค่าใช้จ่าย " และจับปฏิกิริยาของเธอบอกทุกอย่าง Isshiki คาดว่าเราจะเสร็จสิ้นในเวลาสำหรับแผนลด และบัญชีการงบประมาณ และเธอก็มีแนวโน้มแล้วกล่าวมันในรายงานทางการเงินของเธอแน่นอน มันยังคงควรสามารถทำการปรับปรุงรายงานแต่นี่คือสัจจะของความภาคภูมิใจของ Somethingaya Somethingman แม้ของเขา grandstanding ของวิธีเขาจะได้รับภายในกี่วัน เขาเก็บกลั้นงานของเขาในขณะที่ไป, "ไม่ต้องกังวล ไม่ต้องกังวล ทำการซูเปอร์อย่างรวดเร็วด้วย" ไม่ดีด้วย...

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"ไม่ได้ตลอดเวลา."
ผมรู้สึกว่ามันเป็นเพียงในช่วงเหตุการณ์พิเศษเช่นทัศนศึกษาหรือเหตุการณ์ที่ฉันจะถ่ายภาพที่อาจจะเหลือเป็น commemorations และเป็นความทรงจำ อย่างน้อยที่เป็นวิธีการที่จะได้รับสำหรับชีวิตของฉันทั้งหมดเพื่อให้ห่างไกล.
แต่ Isshiki บอกว่าบางสิ่งบางอย่างสิ้นเชิงอื่น เธอปิดกระจกขนาดกะทัดรัดและชำเลืองมองมาที่ฉัน แม้ว่ากล้องที่ไม่ได้มุ่งเน้นไปที่เธอรอยยิ้มของเธอนุ่ม.
"ความทรงจำที่มีความสำคัญไม่ได้คุณคิดว่า?"
นั่นเป็นสิ่งปกติที่จะ Isshiki Iroha.
เธอบอกว่าแม้กระทั่งฉากทั่วไปที่ไม่เคยเห็นการเปลี่ยนแปลงใด ๆ และ ไม่เห็นความแตกต่างระหว่างสิ่งที่เป็นปกติและพิเศษคือความทรงจำที่จะหวงแหน.
"... ผมคิดว่า" ผมตอบสั้น ๆ และผมในตำแหน่งที่กล้องอีกครั้ง ตอนนี้แล้วให้คิดว่า ภาพถ่ายเหล่านี้จะเป็นความทรงจำของสิ่งที่สามัญหรือความทรงจำของสิ่งที่ไม่ธรรมดา? ผมคิดว่าที่ผมกดชัตเตอร์.
××× มี amassed ที่สุดของวัสดุสำหรับกระดาษที่เราเริ่มทำงาน ไม่กี่วันที่ผ่านมาตั้งแต่นั้น การเปิดตัวสโมสรและแนะนำจุดที่เดินไปข้างหน้าได้อย่างราบรื่นและบทความสัมภาษณ์เสร็จส่วนใหญ่ การออกแบบที่ได้รับความก้าวหน้าที่ดีและเราเติมเต็มในแต่ละหน้าหนึ่งโดยหนึ่งเริ่มต้นจากครั้งแรก. สำหรับบทความทั้งหมดเพียงไม่กี่คำอธิบายและการปรับส่วนหัวและพวกเขาก็ทำมากหรือน้อย ความคิดเห็นแนะนำจากประธานสโมสรของพวกเขาได้ใช้ถ้อยคำฉบับปรับปรุงและที่มากเกินไปเสร็จเกือบ. ความคืบหน้าเป็นสิ่งที่ดี มันควรจะได้รับสิ่งที่ดี. นอกจากนี้เรายังทำให้แน่ใจว่าจะรสชาติบทความที่มีสโมสรจุดแนะนำและให้สัมภาษณ์กับ Isshiki ศัพท์แสง เราได้รับการยืนยันจากทุกสโมสรสำหรับภาพถ่ายของพวกเขาได้เป็นอย่างดี เรายังอารมณ์ความปรารถนาอย่างฉับพลัน Isshiki ของการแก้ไขหน้าปกที่ผ่านไปโดยไม่ต้องผูกปม. แต่ แต่แม้จะมีทั้งหมดนี้การเขียนของฉันยังไม่จบ. "วิธีนี้ไม่เกิดขึ้นแม้กระทั่ง ... ?" มันเป็นเพราะผมคือการนี้อย่างจริงจัง? อันที่จริงผมทำงานอย่างจริงจัง ไม่เพียง แต่ผมไม่ทำสำหรับการเขียนบทความปกติฉันช่วย Yukinoshita และฉันก็เดินไปที่คลับเกมสำหรับความคิดเห็นของพวกเขาในสถานที่ของ Yuigahama. สำหรับคนอย่างผมผมทำงานค่อนข้างยากใช้เวลาไม่กี่วันที่ผ่านมาจนถึงวันนี้ เป็นที่ยุ่งมาก บางทีนั่นอาจจะเป็นเหตุผลที่ ... เมื่อคุณได้ยุ่งเกินไปที่คุณจะจบลงด้วยการลืมเกี่ยวกับงานอื่น ๆ ของคุณ ... ฉันมีคอลัมน์ทั้งหมดที่จะเขียนถึงจุดที่มันเป็น "สองวันจนกว่าเส้นตาย!" ขณะที่ผมจัดขึ้นในหัวของฉันของฉัน มือ Isshiki ยืนอยู่ข้างๆฉัน จากนั้นเธอก็เทฉันชาจากขวด. "นี่คุณไปดื่มนี้ กรุณาทำดีที่สุดของคุณ "เธอกล่าว เธอนำไปขวดในตู้เย็นขนาดเล็กที่อยู่ภายใต้โต๊ะ หลังจากนั้นเธอเข้ามานั่งที่โต๊ะที่เป็นตรงข้ามจากเหมืองอีก. ชา, โต๊ะทำงาน, ที่นั่ง, และสุดท้ายห้องพักมีทั้งหมดแตกต่างจากปกติ. ปัจจุบันผมถูกกักตัวไว้ที่ห้องสภานักเรียนบังคับให้ เขียนส่วนที่เหลือของคอลัมน์นิตยสารทั้งหมดในขณะที่อยู่ภายใต้การเฝ้าระวัง เพราะเครื่องทำน้ำอุ่นห้องชมรมของเราถูกทำลายยังห้องสภานักเรียนจัดโดย Isshiki ถูกเสนอเป็นทางเลือกสำหรับการคุมขังของฉัน. ฉันเหลือบมองไปที่หน้าต่างและมันก็มีอยู่แล้วพระอาทิตย์ตกดิน ปกติผมต้องการใช้โทรศัพท์มือถือของฉันแทนของนาฬิกาเพื่อตรวจสอบเวลา แต่ผมไม่ได้หมายความว่าเพราะโทรศัพท์ของฉันถูกยึด ผมสำรวจห้องและสะดุดเข้ากับนาฬิกาตั้งโต๊ะ, มือชี้ไปที่หมายเลขโหดร้าย. ฉันถูกนำไปที่ห้องทันทีหลังจากที่โรงเรียนนี้และยังไม่ได้ใช้เท้าข้างนอกตั้งแต่นั้นมา นั่นเป็นเพราะเป็นกำหนดเส้นตายในวันพรุ่งนี้. Oooooooooooooh อึ ... ฉันไม่ได้เขียนสิ่งเดียว ... ฉันไม่สามารถจินตนาการผมจบในเวลาที่ทุกคน ... ผมบดแป้นพิมพ์ในความพยายามที่จะได้รับบางสิ่งบางอย่างลงไปลบมันทั้งหมดเพราะมัน wasn 'เสื้อที่ชื่นชอบของฉัน ผมไปถึงการทำซ้ำหลาย ๆ ทำเพียงแค่ว่า อึ craaaaaaaaaaaap ในอัตราที่นี้เราจะไม่ทำให้มันอยู่ในเวลา ahhhhhhhhhhhh! ขณะที่ผม flailed รอบที่โต๊ะของฉัน, Isshiki มองที่ผมออกไปในขณะที่การสนับสนุน การแสดงออกของเธอดูเหมือนเธออยากจะพูดว่า "ฮึ ... " ขณะที่เธอส่ายหัวของเธอ จากนั้นสิ่งที่จับความสนใจของเธอและเธอก็เริ่มที่ลอดผ่านกระเป๋าเสื้อของเธอ. "Senpai โทรศัพท์" เธอกล่าวและหยิบเอาโทรศัพท์มือถือของฉันออกมาจากกระเป๋าของเธอพยายามที่จะส่งมันให้ฉัน. แต่โทรขวาก่อนกำหนดเส้นตายที่จะเกิดขึ้น ไม่เคยเป็นอะไรที่ดี ในสถานที่แรกถ้าคุณกำลังจะทำให้ความต้องการเช่นนั้นจะไม่มีความจำเป็นสำหรับอะนิเมะนิยายใด ๆ เลื่อนวันวางจำหน่ายเพราะผู้เขียนกล่าวว่าเพื่อให้ไม่ได้อยู่อย่างใดอย่างหนึ่ง. นั่นเป็นเหตุผลที่ในช่วงเวลาเช่นนี้ก็จะดีที่สุดในการตรวจสอบโทรแล้วไม่รับสาย. "... จากใคร? แก้ไข? "ฉันถาม. Isshiki ถอนหายใจในการปฏิเสธศรัทธา "ถ้าเป็นบรรณาธิการสิ่งแรกที่คุณคิดว่าสถานการณ์จะต้องไม่ดี ... อืมม ... โอ้มันว่า 'แม่." บางทีมันอาจจะมาจากคุณแม่ของคุณ? " "... บรรณาธิการ ... แม่ ... ? พวกเขากำลังเฝ้าฉันภายใต้หน้ากากของครอบครัวได้หรือไม่ " "ไม่มีเหตุผลที่คุณจะได้คิดว่าการที่? มันเป็นรุ่นพี่ของแม่ผมคิดว่า. " "ขวา เพียงแค่ปล่อยให้มันฉันจะเรียกเธอกลับมาในภายหลัง. " "โอ้ถ้าคุณบอกว่าดังนั้น." Isshiki ตอบกลับสั้น ๆ และวางโทรศัพท์มือถือกลับมาอยู่ในกระเป๋าของเธอ จากนั้นเธอก็พลิกและการตรวจสอบในช่วงที่ดีของสแต็เอกสารอาจจะสิ้นปีบัญชีบางครั้งพวกเขาปั๊ม. มีการทำงานในด้านของเธอเท่านั้นที่ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนจริงผมควรจะได้รับงานที่ทำอย่างไม่เต็มใจของฉัน ... ฉันเริ่มยุ่งเกี่ยวกับ แป้นพิมพ์. ดังนั้นระยะเวลาที่เดินผ่านไปมาอีก. มันมืดแล้วนอกหน้าต่างใกล้เวลาสำหรับเมื่อนักเรียนควรจะมุ่งหน้ากลับบ้าน ฉันหยุดการได้ยินเสียงของปั๊มที่ไม่สังเกตเห็นว่า Isshiki ได้เสร็จสิ้นแล้วการทำงานของเธอ ฉันมองไปที่เธอและเธอก็จ้องมองมาร์ทโฟนของเธอ. ฉันสามารถหยุดที่นี่ในวันนี้ด้วยเช่นกัน ... ? ยังคงมีในวันพรุ่งนี้ และฉันก็สามารถพยายามให้หนักขึ้นในวันพรุ่งนี้ ฉันจะทำแล้ว ... ทันทีคิดวิ่งข้ามใจของฉันมีความเข้มข้นของฉันหายไปในพัฟของควัน. "ผมทำผมก็ไม่สามารถเขียนอีกต่อไปในวันนี้ ฉันไม่ได้จะได้รับการเขียนมากเมื่อฉันตื่นตระหนกเช่นนี้ ผมคิดว่าสิ่งเดียวที่ฉันสามารถทำตอนนี้คือกลับบ้านและได้รับการนอนหลับบาง. "ผมประกาศเสียงดัง. Isshiki ยกใบหน้าของเธอจากมาร์ทโฟนของเธอและมองมาที่ฉัน หลังจากถอนหายใจในการปฏิเสธศรัทธาเธอแสดงออกชนิด "ตอนดีฉันเดาว่าอาจจะเป็นความคิดที่ดี." "ฉันรู้ว่าฉันรู้ว่า มันโอเคถ้าเราพลาดกำหนดเส้นตายโดยนิด ๆ หน่อยใช่มั้ย? " นี่คือสิ่งที่คุณต้องการโทรของนักเขียนสูง? ภาระกับความเครียดส่วนเกินที่ถูกต้องก่อนถึงเส้นตายหมดจากแรงงานอย่างต่อเนื่องและความรู้สึกลึกลับของความปลื้มปีติจากการพยายามที่จะหลบหนีความเป็นจริงฉันพบตัวเองให้ออกหัวเราะชั่วร้าย. Isshiki ทำแล้วดูแข็ง "... หือ? คุณไม่ได้จะทำมันได้หรือไม่ " "W-ดีผมไม่แน่ใจว่า ... " แต่จริงๆคอลัมน์นี้จะต้องเกี่ยวกับคู่ของพันคำพูดที่ดีที่สุดดังนั้นถ้าฉันก็ไม่ได้ดีที่สุดของฉันในวันนี้และวันพรุ่งนี้ ผมมีความรู้สึกที่ฉันจะพูดจบ แต่มันก็ไม่ง่ายตั้งแต่ฉันจัดการเพื่อให้ได้เพียงร้อยหลายคำในเวลาไม่กี่ชั่วโมง. ผมก็ลังเลที่จะบอกว่าออกมาดัง ๆ เหตุผลที่ถูก Isshiki ถือหัวของเธอก่อนที่ฉันจะสามารถอธิบายให้เธอ. "โอ้ไม่ ... ที่ไม่ดี ... อืมมไม่ได้ว่าเหมือนไม่ดีจริงเหรอ?" Isshiki ครางและล้มลงไปข้างหน้าบนโต๊ะทำงานของเธอ ช้าเธอหันหัวของเธอที่มีต่อผมและดวงตาของเธอมีเมฆเล็กน้อย หลังจากที่เธอบ่นอยู่ในเสียงเล็ก ๆ "ค่าใช้จ่าย! ส่วนลด! ค่าใช้จ่ายพิเศษ! กว่างบประมาณ! ค่าใช้จ่ายในบัญชี "และส่าย. ปฏิกิริยาของเธอบอกฉันทุกอย่าง Isshiki คาดว่าเราจะเสร็จสิ้นในเวลาสำหรับแผนลดและคิดว่าในงบประมาณ และเธอก็มีแนวโน้มที่ระบุไว้แล้วในรายงานทางการเงินของเธอ. แน่นอนมันควรจะยังคงไปได้ที่จะทำให้การแก้ไขรายงาน. แต่นี่เป็นผลมาจากความภาคภูมิใจของ Somethingaya Somethingman; แม้จะมีอัฒจรรย์ของเขาว่าเขาจะได้รับสิ่งที่ทำในไม่กี่วันที่เขาเก็บไว้วางงานของเขาออกในขณะที่จะ "ไม่ต้องกังวลไม่ต้องกังวลผมสามารถทำมันได้เร็วสุด." มันไม่ดีที่จะเป็นทร ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ไม่มีเวลา "
ผมรู้สึกว่ามันเป็นเพียงในช่วงเหตุการณ์ เช่น ทัศนศึกษา หรือเหตุการณ์ต่างๆ ที่ผมจะเอาภาพที่อาจจะเหลือเป็น commemorations และความทรงจำ อย่างน้อย มันก็เป็นชีวิตทั้งหมดของฉันดังนั้นไกล .
แต่ชิกิ ได้พูดอะไรอย่างอื่น เธอปิดกระจกขนาดกะทัดรัด และมองที่ฉัน ถึงแม้ว่ากล้องที่ไม่ได้มุ่งเน้นไปที่เธอรอยยิ้มของเธอก็อ่อน .
" ความทรงจำที่สำคัญ คุณไม่คิดอย่างนั้นเหรอ "
มันเป็นเรื่องปกติชิกิ อีเลียด .
เธอพูดแม้แต่ฉากทั่วไปที่เคยเห็นการเปลี่ยนแปลงใด ๆและไม่แยกแยะระหว่างสิ่งที่เป็นปกติ และพิเศษคือความทรงจำเป็นมิ่ง .
" . . . . . . . ฉันคิดว่า " ฉันตอบสั้นๆ และผมวางกล้องอีก เอาล่ะ คิดภาพถ่ายเหล่านี้จะถูกความทรงจำในสิ่งที่ธรรมดา หรือความทรงจำที่พิเศษ ฉันคิดว่า ฉันกดชัตเตอร์
×××

มี amassed มากที่สุดของวัสดุสำหรับกระดาษที่เราเริ่มทำงาน ไม่กี่วันผ่านมาแล้ว คลับแนะนำตัว และแนะนำ โดยจุดข้างหน้าได้อย่างราบรื่น และการสัมภาษณ์ บทความส่วนใหญ่ที่จบการออกแบบการสร้างความก้าวหน้าที่ดีและเราใส่ในแต่ละหน้าทีละคน โดยเริ่มจาก 1 .
สำหรับบทความทั้งหมดเพียงไม่กี่ บรรยาย และการปรับเปลี่ยนส่วนหัวและพวกเขามากหรือน้อยทำ ความคิดเห็นที่โดดเด่นจากคลับประธานาธิบดีมีการแก้ไข และก็เกือบจะเสร็จแล้ว
ความคืบหน้าดี มันควรจะดี
.นอกจากนี้เรายังให้แน่ใจว่ารสบทความที่มีคลับ แนะนำจุด และการสัมภาษณ์กับชิกิ ภาษา เราได้รับการยืนยันจากทุกคลับสำหรับภาพถ่ายของพวกเขาเช่นกัน เราถึงความพอใจใช่ไหมชิกิ กระทันหัน ความปรารถนาที่จะแก้ไขหน้าปก ที่ไปโดยปราศจากอุปสรรค
เลย แต่แม้จะมีทั้งหมดนี้ ผมเขียนยังไม่จบ
" มันเป็นไปได้ไง . . . ? "
เพราะฉันจริงจังนะ ? แน่นอน ผมทำงานจริงจัง ; ไม่เพียง แต่ผมจะเขียนบทความที่ปกติ ผมช่วย yukinoshita และฉันไปที่คลับเกมสำหรับความคิดเห็นของพวกเขาในสถานที่ของยูอิกาฮามะ .
สำหรับคนอย่างผม ผมทำงานค่อนข้างหนัก ใช้เวลาไม่กี่วัน จนถึงวันนี้จะยุ่ง บางทีนั่นอาจจะเป็นเหตุผลว่าทำไม . . . . . . . เมื่อคุณได้รับการยุ่งเกินไป