NORTH SEA CONTINENTAL SHELF CASES (

NORTH SEA CONTINENTAL SHELF CASES (SUMMARY)
Name of the Case: The North Sea Continental Shelf Cases (Germany/Denmark; Germany/Netherlands); Year of Decision: 1969; and Court: ICJ.

NB: This post discussed only aspects of the case related to treaty or customary international law.

Overview: The jurisprudence of the North Sea Continental Shelf Cases sets out the dual requirement for forming customary international law – State practice (objective element) and opinio juris (subjective element). It elaborated the criteria necessary to establish State practice – widespread and representative participation. The case highlighted that the State practice of importance were of those States whose interests were affected by the custom. It also identified the fact that uniform and consistent practice was necessary to show opinio juris – a belief that the practice amounts to a legal obligation. The North Sea Continental Self Cases also dispelled the myth that duration of the practice (i.e. the number of years) was an essential factor in forming customary international law.

The case involved the delimitation of the continental shelf areas in the North Sea between Germany and Denmark and Germany and Netherlands beyond the partial boundaries previously agreed upon by these States. The parties requested the ICJ to decide the principles and rules of international law that are applicable to the above delimitation. The parties disagreed on the applicable principles or rules of delimitation – Netherlands and Denmark relied on the principle of equidistance (the method of determining the boundaries in such a way that every point in the boundary is equidistant from the nearest points of the baselines from which the breath of the territorial sea of each State is measured). Germany sought to get a decision in favour of the notion that the delimitation of the relevant continental shelf is governed by the principle that each coastal state is entitled to a just and equitable share (hereinafter called just and equitable principle/method). Contrary to Denmark and Netherlands, Germany argued that the principle of equidistance was neither a mandatory rule in delimitation of the continental shelf nor a rule of customary international law that was not binding on Germany. The court was not asked to delimit – the parties agreed to delimit the continental shelf as between their countries, by agreement, after the determination of the ICJ on the applicable principles.

Facts of the Case:

Netherlands and Denmark had drawn partial boundary lines based on the equidistance principle (A-B and C-D). An agreement on further prolongation of the boundary proved difficult because Denmark and Netherlands wished this prolongation to take place based on the equidistance principle (B-E and D-E) where as Germany was of the view that, together, these two boundaries would produce an inequitable result for her. Germany stated that due to its concave coastline, such a line would result in her loosing out on her share of the continental shelf based on proportionality to the length of its North Sea coastline. The Court had to decide the principles and rules of international law applicable to this delimitation. In doing so, the court had to decide if the principles espoused by the parties were binding on the parties either through treaty law or customary international law.

Questions before the Court (as relevant to this post):

Is Germany under a legal obligation to accept the equidistance-special circumstances principle, contained in Article 6 of the Geneva Convention, either as a customary international law rule or on the basis of the Geneva Convention?

The Court’s Decision:

The use of the equidistance method had not crystallised into customary law and was is not obligatory for the delimitation of the areas in the North Sea related to the present proceedings.

Relevant Findings of the Court:

Nature of the treaty obligation: Is the 1958 Geneva Convention, and in particular Article 6, binding on Germany?

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กรณีทะเลเหนือชั้นแบบคอนติเนนตัล (สรุป)ชื่อตัว: ในกรณีที่ชั้นวางของคอนติเนนตัลทะเลเหนือ (เยอรมนี/เดนมาร์ก Germany/Netherlands); ปีการตัดสินใจ: 1969 และศาล: ICJNB: โพสต์นี้กล่าวถึงลักษณะเฉพาะของกรณีและปัญหาที่เกี่ยวข้องกับสนธิสัญญาหรือกฎหมายระหว่างประเทศจารีตประเพณีภาพรวม: ฟิกฮกรณีชั้นยุโรปเหนือทะเลชุดออกความต้องการแบบคู่สำหรับขึ้นรูปกฎหมายระหว่างประเทศจารีตประเพณี – รัฐปฏิบัติ (วัตถุประสงค์องค์ประกอบ) และกฎหมาย opinio (อัตนัยประกอบ) มัน elaborated เงื่อนไขจำเป็นเพื่อให้รัฐปฏิบัติ – การมีส่วนร่วมอย่างกว้างขวาง และตัวแทน กรณีถูกเน้นว่าถูกปฏิบัติสถานะความสำคัญของรัฐที่มีผลประโยชน์ที่ได้รับผลกระทบ โดยกำหนดเอง ระบุข้อเท็จจริงที่เหมือนกัน และสอดคล้องกันจำเป็นต้องแสดงความเชื่อว่า การฝึกจำนวนกฎหมาย opinio คาด – นอกจากนี้ในทะเลเหนือยุโรปเองกรณียกเลิกผลได้ตำนานว่า ระยะเวลาของการฝึก (เช่นจำนวนปี) เป็นปัจจัยที่สำคัญในกฎหมายระหว่างประเทศจารีตประเพณี กรณีเกี่ยวข้องกับการกำหนดเขตของพื้นที่ทวีปชั้นในทะเลเหนือระหว่างเยอรมนี และเดนมาร์ก และเยอรมนี และเนเธอร์แลนด์เกินขอบเขตบางส่วนก่อนหน้านี้ได้ตกลงกัน โดยสถานะเหล่านี้ บุคคลร้องขอ ICJ ตัดสินใจหลักการและกฎของกฎหมายระหว่างประเทศที่มีการกำหนดเขตดังกล่าวข้างต้น บุคคลมีความเห็นเกี่ยวข้องหลักหรือกฎการกำหนดเขต – เนเธอร์แลนด์และเดนมาร์กอาศัยหลักการของ equidistance (วิธีการกำหนดขอบเขตในลักษณะทุกจุดในขอบเขตเท่าที่จากจุดที่ใกล้ที่สุดของเส้นซึ่งทำให้ลมหายใจของทะเลอาณาเขตของรัฐแต่ละวัด) เยอรมนีขอจะได้รับการตัดสินใจแก่คิดว่า กำหนดเขตของชั้นคอนติเนนตัลที่เกี่ยวข้องอยู่ภายใต้หลักการว่า แต่ละรัฐชายฝั่งมีสิทธิใช้ร่วมกันเพียง และเป็นธรรม (ซึ่งต่อไปนี้เรียกว่าเพียงเสมอภาค และหลักการ/วิธีการ) ขัดกับเดนมาร์กและเนเธอร์แลนด์ เยอรมนีโต้เถียงว่า หลักการของ equidistance เป็นกฎข้อบังคับในการกำหนดเขตของชั้นคอนติเนนตัลหรือกฎของกฎหมายระหว่างประเทศจารีตประเพณีที่ไม่ผูกกับเยอรมนีไม่ ศาลก็ต้องกำหนดเขต – บุคคลยอมรับเพื่อกำหนดเขตชั้นคอนติเนนตัลระหว่างประเทศของพวกเขา ข้อตกลง หลังกำหนดของ ICJ บนหลักการเกี่ยวข้องข้อเท็จจริงของกรณีและปัญหา:เนเธอร์แลนด์และเดนมาร์กได้ลากเส้นเขตแดนบางส่วนอิงหลัก equidistance (A-B และ C-D) ข้อตกลงในการยืดของขอบที่พิสูจน์ยาก เพราะเดนมาร์กและเนเธอร์แลนด์อยากยืดนี้จะใช้สถานที่ตามหลัก equidistance (B-E และ D E) ที่เป็นเยอรมนีถูกมองว่า กัน ขอบเขตเหล่านี้สองจะผลการ inequitable ของเธอ เยอรมนีระบุว่า เนื่องจากชายฝั่งของเลนส์เว้า บรรทัดดังกล่าวจะส่งผลให้สูญเสียของเธอออกเธอร่วมตามสัดส่วนความยาวของชายฝั่งทะเลเหนือของชั้นคอนติเนนตัล ศาลมีการตัดสินใจหลักการและกฎของกฎหมายระหว่างประเทศที่เกี่ยวข้องเพื่อกำหนดเขตนี้ ในการทำเช่นนั้น ศาลมีการตัดสินใจหาก ถูกผูกหลักที่ดำเนินการ โดยบุคคลในฝ่าย ผ่านกฎหมายสนธิสัญญาหรือกฎหมายระหว่างประเทศจารีตประเพณีคำถามก่อนศาล (เป็นเกี่ยวข้องโพสต์นี้):เยอรมนีภายใต้กฎหมายในการยอมรับหลักการกรณีพิเศษ equidistance อยู่ในบทที่ 6 ของนี เป็นกฎกฎหมายจารีตประเพณีระหว่างประเทศ หรือตาม ข้อมูลนีคืออะไรการตัดสินใจของศาล:การใช้วิธี equidistance ไม่มี crystallised ในกฎหมายจารีตประเพณี และถูกไม่บังคับสำหรับการกำหนดเขตของพื้นที่ในทะเลเหนือเกี่ยวข้องกับคดีปัจจุบันประเด็นที่เกี่ยวข้องของศาล:ลักษณะของสนธิสัญญาข้อผูกพัน: ประชุมเจนีวา 1958 และ ใน 6 บทเฉพาะ ผูกในเยอรมนี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไหล่ทวีปทะเลเหนือราย (สรุป)
ชื่อของกรณี: เหนือทะเลไหล่ทวีปกรณี (เยอรมนี / เดนมาร์กเยอรมนี / เนเธอร์แลนด์); ปีแห่งการตัดสิน: 1969; . และศาล: ศาลโลก. หมายเหตุ: บทความนี้กล่าวถึงเฉพาะด้านของกรณีที่เกี่ยวข้องกับสนธิสัญญาหรือกฎหมายจารีตประเพณีระหว่างประเทศภาพรวม: นิติศาสตร์กรณีไหล่ทวีปทะเลเหนือกำหนดความต้องการของคู่สำหรับการขึ้นรูปกฎหมายจารีตประเพณีระหว่างประเทศ - การปฏิบัติของรัฐ (องค์ประกอบวัตถุประสงค์ ) และ Opinio กฎหมาย (นามธรรม) มัน elaborated เกณฑ์ที่จำเป็นในการสร้างทางปฏิบัติของรัฐ - การมีส่วนร่วมอย่างกว้างขวางและตัวแทน กรณีที่ไฮไลต์ที่สำคัญการปฏิบัติของรัฐเป็นของผู้ที่สหรัฐอเมริกาที่มีความสนใจรับผลกระทบจากที่กำหนดเอง นอกจากนี้ยังระบุว่าความจริงที่ว่าเครื่องแบบและการปฏิบัติที่สอดคล้องกันเป็นสิ่งจำเป็นที่จะแสดง Juris Opinio - ความเชื่อว่าจำนวนเงินที่จะปฏิบัติภาระผูกพันตามกฎหมาย กรณีทะเลเหนือคอนติเนนเองยังหายไปในบัดดลตำนานที่ระยะเวลาของการปฏิบัติ (เช่นจำนวนปี) เป็นปัจจัยสำคัญในการสร้างกฎหมายจารีตประเพณีระหว่างประเทศ. กรณีที่เกี่ยวข้องกับการปักปันเขตพื้นที่ไหล่ทวีปในทะเลเหนือระหว่างเยอรมนีและเดนมาร์ก และเยอรมนีและเนเธอร์แลนด์เกินขอบเขตบางส่วนก่อนหน้านี้ตกลงกันโดยรัฐเหล่านี้ ฝ่ายที่ร้องขอศาลโลกในการตัดสินใจหลักการและกฎระเบียบของกฎหมายต่างประเทศที่มีผลบังคับใช้กับการปักปันเขตดังกล่าวข้างต้น ฝ่ายที่ไม่เห็นด้วยในหลักการบังคับหรือกฎของการปักปันเขต - เนเธอร์แลนด์และเดนมาร์กอาศัยบนหลักการของ equidistance (วิธีการกำหนดขอบเขตในลักษณะที่จุดในเขตแดนทุกคนมีเท่ากันจากจุดที่ใกล้ที่สุดของเส้นเขตแดนที่จากการที่ ลมหายใจของทะเลอาณาเขตของแต่ละรัฐจะวัด) เยอรมนีพยายามที่จะได้รับการตัดสินใจในความโปรดปรานของความคิดที่ว่าการปักปันเขตของไหล่ทวีปที่เกี่ยวข้องจะเป็นไปตามหลักการที่ว่าแต่ละรัฐชายฝั่งมีสิทธิที่จะเพียงและเท่าเทียมหุ้น (ซึ่งต่อไปนี้เรียกว่าเพียงและเท่าเทียมกันหลักการ / วิธีการ) ตรงกันข้ามกับประเทศเดนมาร์กและเนเธอร์แลนด์เยอรมนีเป็นที่ถกเถียงกันว่าหลักการของ equidistance เป็นค่ากฎบังคับใช้ในการปักปันเขตไหล่ทวีปมิได้กฎของกฎหมายจารีตประเพณีระหว่างประเทศที่ไม่ได้มีผลผูกพันกับเยอรมนี ศาลไม่ได้ขอให้กำหนดเขต - ฝ่ายตกลงเพื่อกำหนดเขตไหล่ทวีประหว่างประเทศของตนตามข้อตกลงหลังจากที่การตัดสินใจของศาลโลกบนหลักการที่ใช้บังคับ. ข้อเท็จจริงของคดี: ประเทศเนเธอร์แลนด์และเดนมาร์กได้วาดเส้นเขตแดนบางส่วนอยู่บนพื้นฐานของ equidistance หลักการ (AB ​​และ CD) ข้อตกลงเกี่ยวกับการขยายเพิ่มเติมของขอบเขตพิสูจน์ยากเพราะประเทศเดนมาร์กและเนเธอร์แลนด์อยากยืดนี้จะใช้สถานที่อยู่บนพื้นฐานของหลักการ equidistance ( พ.ศ. และ) ขณะที่เยอรมนีเป็นมุมมองที่ร่วมกันทั้งสองเขตแดนจะผลิตผลที่ไม่เป็นธรรมสำหรับ เธอ เยอรมนีระบุว่าเนื่องจากชายฝั่งเว้าของตนเช่นสายจะส่งผลให้สูญเสียของเธอออกมาในหุ้นของเธอไหล่ทวีปขึ้นอยู่กับสัดส่วนกับความยาวของชายฝั่งทะเลนอร์ท ศาลจะต้องตัดสินใจหลักการและกฎระเบียบของกฎหมายต่างประเทศที่ใช้บังคับกับการปักปันเขตนี้ ในการทำเช่นนั้นศาลจะต้องตัดสินใจว่าหลักการดำเนินการโดยบุคคลที่ได้รับผลผูกพันกับฝ่ายใดผ่านกฎหมายสนธิสัญญาหรือกฎหมายจารีตประเพณีระหว่างประเทศ. คำถามก่อนที่ศาล (ตามที่เกี่ยวข้องกับการโพสต์นี้): คือเยอรมนีภายใต้ข้อผูกพันทางกฎหมายที่จะยอมรับ สถานการณ์ equidistance พิเศษหลักการที่มีอยู่ในข้อ 6 ของอนุสัญญาเจนีวาไม่ว่าจะเป็นกฎกฎหมายจารีตประเพณีระหว่างประเทศหรือบนพื้นฐานของสนธิสัญญาเจนีวาหรือไม่ของศาลตัดสินใจ: การใช้วิธีการ equidistance ไม่ได้ตกผลึกเป็นกฎหมายจารีตประเพณีและเป็น ไม่บังคับสำหรับการปักปันเขตพื้นที่ในทะเลเหนือที่เกี่ยวข้องกับการดำเนินการตามกฎหมายปัจจุบัน. ผลการวิจัยที่เกี่ยวข้องของศาล: ธรรมชาติของภาระผูกพันตามสนธิสัญญานี้อนุสัญญาเจนีวาปี 1958 และโดยเฉพาะอย่างยิ่งในข้อที่ 6 มีผลผูกพันกับเยอรมนี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เหนือทะเลไหล่ทวีปกรณี ( สรุป )ชื่อของกรณี : เหนือทะเลไหล่ทวีปกรณี ( เยอรมนี / เดนมาร์ก เยอรมัน เนเธอร์แลนด์ ) ; ปีของการตัดสินใจ : 1969 ; และศาล : ICJ .หมายเหตุ : บทความนี้กล่าวถึงเฉพาะด้านของคดีที่เกี่ยวข้องกับสนธิสัญญาหรือกฎหมายจารีตประเพณีระหว่างประเทศภาพรวม : นิติศาสตร์ของทะเลเหนือ ไหล่ทวีป กรณีชุดออกความต้องการคู่เป็นจารีตประเพณีระหว่างประเทศและกฎหมายของรัฐปฏิบัติ ( องค์ประกอบวัตถุประสงค์ ) และความเห็น Juris ( องค์ประกอบอัตนัย ) มันอธิบายเกณฑ์ที่จำเป็นเพื่อสร้างการปฏิบัติอย่างกว้างขวางและตัวแทนรัฐและการมีส่วนร่วม กรณีเน้นว่าสภาพการปฏิบัติที่สำคัญคือรัฐเหล่านั้นที่มีความสนใจได้รับผลกระทบโดยการกำหนดเอง นอกจากนี้ยังระบุว่าฝึกสม่ำเสมอและสอดคล้องความแสดงความเห็น Juris –ความเชื่อการปฏิบัติที่ยอดเงินจะเป็นข้อผูกมัดทางกฎหมาย เหนือทะเลทวีปตนเองคดีก็หายเรื่องระยะเวลาของการปฏิบัติ คือ จำนวนปี ) เป็นปัจจัยสําคัญในการสร้างกฎหมายจารีตประเพณีระหว่างประเทศกรณีที่เกี่ยวข้องกับการจำกัดจำนวนของพื้นที่ไหล่ทวีปในทะเลทางเหนือระหว่างเยอรมนีและเดนมาร์กและเยอรมนี และ เนเธอร์แลนด์ เกินขอบเขตบางส่วนที่ได้ตกลงกันไว้ โดยรัฐเหล่านี้ บุคคลที่ร้องขอให้ศาลโลกตัดสินหลักการและกฎเกณฑ์ของกฎหมายระหว่างประเทศที่เกี่ยวข้องกับจำนวนดังกล่าว ฝ่ายที่ไม่เห็นด้วยในหลักการที่ใช้บังคับหรือกฎของจำนวน–เนเธอร์แลนด์และเดนมาร์กอาศัยหลักการของ equidistance ( วิธีการกำหนดขอบเขตในลักษณะที่ทุกจุดในขอบเขตระยะเท่ากันจากจุดที่ใกล้ที่สุดของหมุดที่ลมหายใจของทะเลอาณาเขตของแต่ละรัฐเป็นวัด ) เยอรมันพยายามที่จะได้รับการตัดสินใจในความโปรดปรานของความคิดที่ว่าจำนวนของไหล่ทวีปที่เกี่ยวข้องจะเป็นไปตามหลักการที่แต่ละรัฐชายฝั่งมีสิทธิที่จะแบ่งปันและเป็นธรรม ( ต่อไปนี้เรียกและหลักการ / วิธีการยุติธรรม ) ตรงข้ามกับ เดนมาร์ก และเนเธอร์แลนด์ เยอรมนี เป็นที่ถกเถียงกันว่าหลักการของ equidistance ไม่มีกฎข้อบังคับในการจำกัดจำนวนของไหล่ทวีปและกฎของกฎหมายจารีตประเพณีระหว่างประเทศที่ไม่ผูกพันกับเยอรมนี ศาลขอจำกัดจำนวนโดยคู่กรณีตกลงที่จะจำกัดจำนวนไหล่ทวีประหว่างประเทศของตนตามข้อตกลง หลังจากการตัดสินของศาลโลกในหลักการที่ใช้บังคับข้อเท็จจริงของกรณี :เนเธอร์แลนด์และเดนมาร์กได้วาดบางส่วนเส้นเขตแดนตามหลักและ equidistance A-B C-D ) ข้อตกลงในการเพิ่มขอบเขตของเดนมาร์ก และเนเธอร์แลนด์ ต้องการพิสูจน์ยากเพราะการนี้จะเกิดขึ้นบนพื้นฐานของหลักการ ( และ equidistance b-e d-e ) ที่เยอรมัน เป็นมุมมองที่ , ร่วมกัน , ทั้งสองตัวจะผลิตผลที่เหลื่อมล้ำ สําหรับเธอ เยอรมนีระบุว่า เนื่องจากความเว้าชายฝั่ง ลักษณะเส้นจะส่งผลในการสูญเสียไปของไหล่ทวีปตามสัดส่วนกับความยาวของเหนือทะเลชายฝั่งส่วนแบ่งของเธอ ศาลต้องตัดสินหลักการและกฎของกฎหมายที่ใช้บังคับกับเขตแดนประเทศนี้ ในการทำเช่นนั้น ศาลได้ตัดสินว่าหลักการ espoused โดยบุคคลที่ถูกผูกพันกับพรรคการเมืองใด ผ่านสนธิสัญญากฎหมายหรือกฎหมายจารีตประเพณีระหว่างประเทศคำถามก่อนศาล ( ที่กระทู้นี้ )เยอรมันภายใต้ภาระผูกพันตามกฎหมายที่จะยอมรับ equidistance พิเศษสถานการณ์หลักการที่มีอยู่ในบทความ 6 ของอนุสัญญาเจนีวา ไม่ว่าจะเป็นกฎหมายจารีตประเพณีระหว่างประเทศ หรือ บนพื้นฐานของสนธิสัญญาเจนีวาการตัดสินใจของศาล :การใช้งานของ equidistance วิธีได้ผลึกเป็นจารีตประเพณี กฎหมาย และจะไม่บังคับสำหรับจำนวนของพื้นที่ในภาคเหนือทะเลที่เกี่ยวข้องกับการดำเนินการปัจจุบันผลการวิจัยที่เกี่ยวข้องของศาล :ธรรมชาติของสนธิสัญญาผูกพัน : 2501 การประชุมเจนีวาและในบทความโดยเฉพาะ 6 , ผูกพันกับเยอรมนี