The Legend of Good Women is a poem in the form of a dream vision by Geoffrey Chaucer.
The poem is the third longest of Chaucer’s works, after The Canterbury Tales and Troilus and Criseyde and is possibly the first significant work in English to use the iambic pentameter or decasyllabic couplets which he later used throughout the Canterbury Tales. This form of the heroic couplet would become a significant part of English literature no doubt inspired by Chaucer.
The prologue describes how Chaucer is reprimanded by the god of love and his queen, Alceste, for his works—such as Troilus and Criseyde—depicting women in a poor light. Criseyde is made to seem inconstant in love in that earlier work, and Alceste demands a poem of Chaucer extolling the virtues of women and their good deeds.
For thy trespas, and understond hit here:
Thou shalt, whyl that thou livest, yeer by yere,
The moste party of thy tyme spende
In making of a glorious Legende
Of Gode Wommen, maidenes and wyves,
That weren trewe in lovinge al hir lyves;
And telle of false men that hem bitrayen,
That al hir lyf ne doon nat but assayen
The poet recounts ten stories of virtuous women in nine sections. The legends are: Cleopatra, Thisbe, Dido, Hypsipyle, Medea, Lucrece, Ariadne, Philomela, Phyllis and Hypermnestra. The work is a similar structure to the later Monk's Tale and like that tale, and many of his other works, seems to be unfinished. Chaucer's sources for the legends include: Virgil's Aeneid, Vincent of Beauvais, Guido delle Colonne's Historia destructionis Troiae, Gaius Julius Hyginus' Fabula and Ovid's Metamorphoses and Heroides.
The incomplete nature of the poem is suggested by Chaucer's Retraction from the Canterbury Tales which calls the work the xxv. Ladies. Fifteen and nineteen are also numbers used to describe the work. In the prologue several women are mentioned—Esther, Penelope, Marcia Catonis (wife of Cato the younger), Lavinia, Polyxena and Laodamia—whose stories are not recorded and the nineteen ladies in waiting of Alceste mentioned in the prologue might suggest an unfulfilled structure.
The command of queen Alceste is said, by John Lydgate in The Fall of Princes, to be a poetic account of an actual request for a poem by Anne of Bohemia who came to England in 1382 to marry Richard II. If true this would make Chaucer an early poet laureate. Joan of Kent, Richard's mother, is also sometimes considered a model for Alceste. The supposed royal command is one suggested reason for the poem's unfinished state as Chaucer got bored with the task and gave up. Several passages hint at Chaucer's dissatisfaction:
But for I am agroted [stuffed] heer-biforn
To wryte of hem that been in love forsworn,
And eek to haste me in my legende,
Which to performe god me grace sende,
Therfor I passe shortly in this wyse;
These lines, late in the poem, could simply be occupatio or paralipsis, the rhetorical device common in Chaucer of bringing up a subject merely to say you will not mention it.
Whether the poem's state is due to Chaucer becoming bored with it is uncertain, but it is not now regarded among his best work, despite being popular when first written. One early fan is Chaucer's own character the Man of Law who praises Chaucer and the poem which he calls Seintes Legende of Cupide. The work is rather inconsistent in tone, with tragedy mixed rather uncomfortably with comedy and the legends are all rather similar with little of the characterisation which is key to the Canterbury Tales. Some scholars have conjectured that the work is deliberately poorly written and the work is actually a satire against women although this is not widely agreed with. Another idea is that it is a satire on the idea of taking stories of classical origin and twisting them to give them contemporary moral meanings. This would suggest that the poem is not only an early use of heroic couplets but also one of the first mock-heroic works in English.
The nature of the poem with its separate legends makes dating it difficult but it is clearly placed between Troilus and the Tales around 1386/1388. Chaucer seems to have returned to the work a decade later to rewrite the prologue, but the latter text, which survives in only one manuscript, is generally considered inferior to the original.
A thousand tymes have I herd men telle,
That ther is Ioye in heven, and peyne in helle;
And I acorde wel that hit is so;
But natheles, yit wot I wel also,
That ther nis noon dwelling in this contree,
That either hath in heven or helle y-be,
Tennyson used the poem as theme for his own poem A Dream of Fair Women.
The Legend of Good Women is a poem in the form of a dream vision by Geoffrey Chaucer.
The poem is the third longest of Chaucer’s works, after The Canterbury Tales and Troilus and Criseyde and is possibly the first significant work in English to use the iambic pentameter or decasyllabic couplets which he later used throughout the Canterbury Tales. This form of the heroic couplet would become a significant part of English literature no doubt inspired by Chaucer.
The prologue describes how Chaucer is reprimanded by the god of love and his queen, Alceste, for his works—such as Troilus and Criseyde—depicting women in a poor light. Criseyde is made to seem inconstant in love in that earlier work, and Alceste demands a poem of Chaucer extolling the virtues of women and their good deeds.
For thy trespas, and understond hit here:
Thou shalt, whyl that thou livest, yeer by yere,
The moste party of thy tyme spende
In making of a glorious Legende
Of Gode Wommen, maidenes and wyves,
That weren trewe in lovinge al hir lyves;
And telle of false men that hem bitrayen,
That al hir lyf ne doon nat but assayen
The poet recounts ten stories of virtuous women in nine sections. The legends are: Cleopatra, Thisbe, Dido, Hypsipyle, Medea, Lucrece, Ariadne, Philomela, Phyllis and Hypermnestra. The work is a similar structure to the later Monk's Tale and like that tale, and many of his other works, seems to be unfinished. Chaucer's sources for the legends include: Virgil's Aeneid, Vincent of Beauvais, Guido delle Colonne's Historia destructionis Troiae, Gaius Julius Hyginus' Fabula and Ovid's Metamorphoses and Heroides.
The incomplete nature of the poem is suggested by Chaucer's Retraction from the Canterbury Tales which calls the work the xxv. Ladies. Fifteen and nineteen are also numbers used to describe the work. In the prologue several women are mentioned—Esther, Penelope, Marcia Catonis (wife of Cato the younger), Lavinia, Polyxena and Laodamia—whose stories are not recorded and the nineteen ladies in waiting of Alceste mentioned in the prologue might suggest an unfulfilled structure.
The command of queen Alceste is said, by John Lydgate in The Fall of Princes, to be a poetic account of an actual request for a poem by Anne of Bohemia who came to England in 1382 to marry Richard II. If true this would make Chaucer an early poet laureate. Joan of Kent, Richard's mother, is also sometimes considered a model for Alceste. The supposed royal command is one suggested reason for the poem's unfinished state as Chaucer got bored with the task and gave up. Several passages hint at Chaucer's dissatisfaction:
But for I am agroted [stuffed] heer-biforn
To wryte of hem that been in love forsworn,
And eek to haste me in my legende,
Which to performe god me grace sende,
Therfor I passe shortly in this wyse;
These lines, late in the poem, could simply be occupatio or paralipsis, the rhetorical device common in Chaucer of bringing up a subject merely to say you will not mention it.
Whether the poem's state is due to Chaucer becoming bored with it is uncertain, but it is not now regarded among his best work, despite being popular when first written. One early fan is Chaucer's own character the Man of Law who praises Chaucer and the poem which he calls Seintes Legende of Cupide. The work is rather inconsistent in tone, with tragedy mixed rather uncomfortably with comedy and the legends are all rather similar with little of the characterisation which is key to the Canterbury Tales. Some scholars have conjectured that the work is deliberately poorly written and the work is actually a satire against women although this is not widely agreed with. Another idea is that it is a satire on the idea of taking stories of classical origin and twisting them to give them contemporary moral meanings. This would suggest that the poem is not only an early use of heroic couplets but also one of the first mock-heroic works in English.
The nature of the poem with its separate legends makes dating it difficult but it is clearly placed between Troilus and the Tales around 1386/1388. Chaucer seems to have returned to the work a decade later to rewrite the prologue, but the latter text, which survives in only one manuscript, is generally considered inferior to the original.
A thousand tymes have I herd men telle,
That ther is Ioye in heven, and peyne in helle;
And I acorde wel that hit is so;
But natheles, yit wot I wel also,
That ther nis noon dwelling in this contree,
That either hath in heven or helle y-be,
Tennyson used the poem as theme for his own poem A Dream of Fair Women.
การแปล กรุณารอสักครู่..
ตำนานของผู้หญิงเป็นบทกวีในรูปแบบของดรีมวิชั่นโดยเจฟฟรีย์ ชอเซอร์
กลอนที่สามยาวที่สุดทำงานชอเซอร์ , หลังจากที่ตำนานเก็นจิ troilus criseyde และและและอาจจะทำงานที่สำคัญก่อน ในภาษาอังกฤษใช้ pentameter iambic หรือ couplets decasyllabic ซึ่งภายหลังเขาใช้ตลอดแคนเตอร์บรี นิทานรูปแบบของโคลงกล้าหาญจะกลายเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญของวรรณคดีอังกฤษไม่มีข้อสงสัยจากชอเซอร์
เริ่มอธิบายวิธีชอเซอร์เป็นตำหนิพระเจ้าแห่งความรักและพระราชินี ใน สำหรับผลงานของเขาเช่น troilus criseyde และภาพวาดผู้หญิงในแสงที่ไม่ดี criseyde ทำให้ดูเหมือนการผันแปรในความรักที่ก่อนหน้านี้ในงานในบทกวีของชอเซอร์และความต้องการ extolling คุณธรรมของผู้หญิงและประพฤติดี
สำหรับ trespas ของท่าน และ understond กดที่นี่ :
จง whyl วันที่ท่านอาศัยอยู่ yeer , ที่ , โดย yere
moste , พรรคของ tyme spende
ในการตัดสินของ
ตำนานอันรุ่งโรจน์ของโกเด wommen maidenes wyves , และ
แล้ว , trewe ใน lovinge อัล hir lyves ;
แล้วเทลเลอะคนเท็จว่ามิ้ม bitrayen
,อัล hir ลีฟนี่ดูน ชัยนาท แต่ assayen
กวีเล่าสิบเรื่องราวของหญิงบริสุทธิ์ในเก้าส่วน ตำนาน : คลีโอพัตรา thisbe โด้ hypsipyle Medea , , , , lucrece อะรีดาลีน , , และ philomela ฟิลลิส hypermnestra . งานโครงสร้างคล้ายกับต่อมาพระเรื่องราวและชอบเรื่องและหลายงานอื่น ๆของเขา ดูเหมือนจะยังไม่เสร็จ ชอเซอร์เป็นแหล่งตำนานรวมถึง :เวอร์จิลเป็นแอเนียด วินเซนต์ใน Beauvais , กุยโด้ เดลลาโคลอนนี่จะ destructionis troiae ไกอัสจูเลียส ไฮยีนุส ' แฟบูลาโอวิดและของมหาราชาและ heroides
ธรรมชาติที่สมบูรณ์ของบทกวีของชอเซอร์ ? โดยเฉพาะจาก Canterbury Tales ซึ่งเรียกงาน XXV . สาวๆ อายุสิบห้า สิบเก้า ยังมีตัวเลขที่ใช้อธิบายการทำงานในบทนำ ผู้หญิงหลายคนจะกล่าวถึง เอสเธอร์ เพเนโลปี้ มาร์เซีย catonis ( ภรรยาของกาโต้น้อง ) Lavinia , polyxena laodamia ที่มีเรื่องราว และไม่ได้มีการบันทึกและจำนวนผู้หญิงในรอในที่กล่าวถึงในคำนำแนะนำโครงสร้างไม่ได้ผล
คำสั่งของพระราชินีในกล่าว โดยจอห์นลิดเกตใน การล่มสลายของเจ้านายเป็นบัญชีของกวีขอจริงสำหรับบทกวีโดยแอนน์แห่งโบฮีเมียที่มาถึงอังกฤษในฝ่ายที่จะแต่งงานกับริชาร์ด II ถ้าจริงนี่จะทำให้ชอเซอร์กวีผู้สมควรได้รับเกียรติยศ เป็นต้น โจนแห่งเค้นท์ แม่ของริชาร์ด นอกจากนี้บางครั้งถือว่าเป็นรูปแบบใน . ควรมีพระบรมราชโองการเป็นหนึ่งเหตุผลของรัฐยังไม่เสร็จเป็นบทกวีชอเซอร์เบื่อกับงานและให้ขึ้นข้อความหลายๆคำใบ้ที่ชอเซอร์เป็นความไม่พอใจ :
แต่สำหรับผม agroted [ ตุ๊กตา ] เธอ biforn
เพื่อ wryte ของมิ้มที่มีความรักทวนคําสาบานได้เราให้เร่งรีบ , และ เอิ๊ก
ในตำนานของผม ซึ่งจะทำการแสดง พระเจ้าส่งฉันเกรซ , ผม
therfor passe ในไม่ช้า ในไวส์นี้ ;
เส้นเหล่านี้ล่าช้า ในการแต่งกลอน เพียงแค่อาจจะ paralipsis occupatio หรือ ,การใช้อุปกรณ์ร่วมกันในชอเซอร์นำขึ้นเรื่องแค่การบอกว่าคุณจะไม่พูดถึงมัน
ว่าบทกวีของรัฐเนื่องจากชอเซอร์กลายเป็นเบื่อกับมันไม่แน่ใจ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ถือว่าในงานที่ดีที่สุดของเขา แม้จะเป็นที่นิยมเมื่อแรกเขียนหนึ่งก่อนแฟนคือชอเซอร์เองตัวละครชายของกฎหมายที่สรรเสริญชอเซอร์และบทกลอนที่เขาเรียก seintes ตำนานของ cupide . งานมันค่อนข้างขัดแย้งกันในน้ำเสียง กับโศกนาฏกรรมผสมค่อนข้างอิหลักอิเหลื่อกับความตลกขบขันและตำนานทั้งหมดคล้ายๆกับเล็ก ๆน้อย ๆของหลัก ซึ่งเป็นคีย์ที่อังกฤษนิทานนักวิชาการบางคนได้ conjectured ที่งาน จงใจไม่เขียนและทำงานจริง ๆ เสียดสีต่อผู้หญิงแม้ว่านี้ไม่ได้เป็นอย่างกว้างขวาง เห็นด้วยกับ อีกความคิดหนึ่งคือว่า มันเสียดสีในความคิดของการเรื่องราวของคลาสสิกที่มาและบิดพวกเขาให้ความหมายทางจริยธรรมร่วมสมัยนี้จะแสดงให้เห็นว่าบทกวีที่ไม่เพียง แต่การใช้ couplets เด็ดแต่ยังคนหนึ่งเยาะเย้ยวีรชนในการทํางาน ภาษาอังกฤษ
ธรรมชาติของบทกวีที่มีแยกตำนานทำให้เดทมันยาก แต่มันก็ชัดเจนอยู่ระหว่าง troilus และนิทานรอบ 1386 / 908 . ชอเซอร์ดูเหมือนจะกลับไปงานทศวรรษต่อมาเขียนบทนำ แต่หลังข้อความซึ่งมีชีวิตอยู่ในเพียงหนึ่งต้นฉบับ โดยทั่วไปถือว่าด้อยกว่าเดิม
พัน Tymes ฉันต้อนผู้ชายเทลเลอะ
ที่ , มี ioye ใน heven และ peyne ใน helle ;
และฉัน acorde เวลที่ตีเป็นแล้ว ;
แต่ natheles yit เข้าใจผมดี , ยัง ,
ที่มีคือเที่ยง ที่อยู่อาศัยใน contree นี้
เหมือนกันได้ใน heven หรือ helle y-be
,ธาตุที่ใช้บทกวีเป็นชุดรูปแบบสำหรับบทกวีของเขาเอง ความฝันของผู้หญิงยุติธรรม
การแปล กรุณารอสักครู่..