Within countries, contraceptive use

Within countries, contraceptive use increases with women’s education
and wealth status. In Cambodia, non-users and users of traditional
methods are concentrated in the poor quintile, especially in rural areas
(Cambodia et al, 2005). Disparities also occur along geographical and
ethnic boundaries. In 2003, the CPR of married women in Thailand was
estimated to be as high as 83 per cent in the northern region, but around
70 per cent in the southern region where the Malay population is concentrated
(CCR and ARROW, 2005, p. 14). In Viet Nam, the Central
Highlands, with their diverse ethnic minority population, show the
lowest CPR in the country (Teerawichitchainan, 2008; UNFPA, 2009).
Supply and demand side barriers hampering access and use of contraceptives
among disadvantaged groups are many, such as costs, distance
to service delivery points and lack of information and knowledge, as
well as cultural and social values (Sciortino, 2008).

The gap between women’s fertility preferences and their use of contraception,
albeit reduced in recent years, has still to be closed. According to
estimates, in South and South-East Asia in the 2000-2005 period 11 per
cent of married women of reproductive age had an unmet need for contraception
both for spacing and limiting births. These figures overshadow
great inter- and intra-country variance, with rates of unmet needs for family
planning varying from 40 per cent in the Lao People’s Democratic
Republic and 30 per cent in Cambodia and the Philippines to 9 per cent in
Indonesia and 5 per cent in Viet Nam (Sonfield, 2006; PRB, 2008). In the
Philippines—a country, where more than half of all pregnancies are unintended—the
percentage of married women with unmet needs averages
18 per cent in the National Capital Region of Metro Manila, but reaches 60
per cent in the autonomous region of Muslim Mindanao (ARMM) and 87
per cent in the ARMM poor quintile (Darroch et al, 2009, p. 2).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ภายในประเทศ คุมกำเนิดใช้เพิ่มกับสตรีศึกษาและสถานะให้เลือกมากมาย ในประเทศกัมพูชา ไม่ใช่ผู้ใช้และผู้ใช้ของดั้งเดิมวิธีเข้มข้นใน quintile ดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งในชนบท(กัมพูชา et al, 2005) ความแตกต่างเกิดขึ้นตามภูมิศาสตร์ และขอบเขตของชนเผ่า ใน 2003, CPR ของสตรีที่สมรสแล้วในประเทศไทยได้คาดว่าจะสูงเป็น 83 ร้อยภาคเหนือ แต่รอบ ๆร้อยละ 70 ในภาคเข้มข้นประชากรมาเลย์(CCR และลูกศร 2005, p. 14) ในประเทศเวียดนาม ใจกลางไฮแลนด์ กับประชากรของชนกลุ่มน้อยหลากหลาย แสดงการCPR ต่ำที่สุดในประเทศ (Teerawichitchainan, 2008 UNFPA, 2009)อุปสรรคด้านอุปสงค์และอุปทานที่กระทบการเข้าถึงและใช้การคุมกำเนิดในกลุ่มผู้ด้อยโอกาสเป็นจำนวนมาก เช่นต้นทุน ระยะทางบริการจัดส่งสินค้าจุดและขาดข้อมูลและความรู้ เป็นรวมทั้งวัฒนธรรม และสังคมค่า (Sciortino, 2008)ช่องว่างระหว่างลักษณะความอุดมสมบูรณ์ของผู้หญิงและใช้การคุมกำเนิดแม้ว่าการลดลงในปีที่ผ่านมา ได้ยังคงถูกปิด ตามที่ประเมิน ในเอเชียใต้และเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในช่วง 2000-2005 11 ต่อร้อยละของสตรีวัยเจริญพันธุ์ที่สมรสแล้วมีการคุมกำเนิดต้อง unmetทั้งระยะห่าง และการจำกัดการเกิด ตัวเลขเหล่านี้ overshadowดีอินเตอร์ - และ intra - country ผลต่าง ราคาต้อง unmet สำหรับครอบครัวการวางแผนแตกต่างกันไปจาก 40 ร้อยละคนลาวของประชาธิปไตยสาธารณรัฐและร้อยละ 30 ในกัมพูชาและฟิลิปปินส์เพื่อ 9 ร้อยละอินโดนีเซียและร้อยละ 5 ในเวียดนาม (Sonfield, 2006 สมาชิกบริการธนาคารพิเศษ 2008) ในฟิลิปปินส์ — ประเทศ ตั้งครรภ์ทั้งหมดมากกว่าครึ่งหนึ่งไม่ได้ตั้งใจเช่นการหาค่าเฉลี่ยของเปอร์เซ็นต์ของสตรีที่สมรสแล้วกับต้อง unmetร้อยละ 18 ในชาติทุนภูมิภาคของเมโทรมะนิลา แต่จนถึง 60ร้อยละในภูมิภาคปกครองตนเองของมุสลิมมินดาเนา (ARMM) และ 87ร้อยใน ARMM quintile ต่ำ (Darroch et al ปี 2009, p. 2)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ภายในประเทศที่เพิ่มขึ้นของการใช้ยาคุมกำเนิดที่มีการศึกษาของผู้หญิงและสถานะความมั่งคั่ง ในประเทศกัมพูชาที่ไม่ใช่ผู้ใช้และผู้ใช้แบบดั้งเดิมวิธีการมีความเข้มข้นใน quintile ที่ไม่ดีโดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่ชนบท (กัมพูชา et al, 2005) ความแตกต่างเกิดขึ้นพร้อมทางภูมิศาสตร์และขอบเขตชาติพันธุ์ ในปี 2003 ซีพีของผู้หญิงที่แต่งงานในประเทศไทยได้รับการคาดว่าจะสูงถึงร้อยละ83 ในภาคเหนือ แต่ไปรอบ ๆร้อยละ 70 ในภาคใต้ที่มีประชากรเชื้อสายมาเลย์มีความเข้มข้น(CCR และลูกศร, 2005, น. 14 ) ในเวียดนามกลางไฮแลนด์มีประชากรชนกลุ่มน้อยของพวกเขามีความหลากหลายแสดงต่ำสุดการทำCPR ในประเทศ (Teerawichitchainan 2008; UNFPA 2009). อุปทานและอุปสรรคด้านความต้องการขัดขวางการเข้าถึงและการใช้การคุมกำเนิดในกลุ่มผู้ด้อยโอกาสเป็นจำนวนมากดังกล่าวเป็นค่าใช้จ่ายในระยะทางไปยังจุดส่งมอบบริการและการขาดข้อมูลและความรู้เช่นเดียวกับค่านิยมทางวัฒนธรรมและสังคม(Sciortino 2008). ช่องว่างระหว่างการตั้งค่าความอุดมสมบูรณ์ของผู้หญิงและการใช้งานของการคุมกำเนิดแม้จะลดลงในปีที่ผ่านมายังคงที่จะเป็นปิด. ตามที่ประมาณการในภาคใต้และเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในช่วงเวลา 2000-2005 ละ 11 ร้อยละของการแต่งงานกับหญิงวัยเจริญพันธุ์มีความต้องการ unmet สำหรับการคุมกำเนิดทั้งระยะห่างและการจำกัด การเกิด ตัวเลขเหล่านี้มีอิทธิพลต่อความแปรปรวนระหว่างและภายในประเทศที่ดีที่มีอัตราความต้องการ unmet สำหรับครอบครัววางแผนที่แตกต่างกันจากร้อยละ40 ในประชาธิปไตยประชาชนลาวสาธารณรัฐและร้อยละ30 ในประเทศกัมพูชาและฟิลิปปินส์ร้อยละ 9 ในอินโดนีเซียและร้อยละ5 ในเวียดนาม (Sonfield 2006; PRB 2008) ในฟิลิปปินส์เป็นประเทศที่มากกว่าครึ่งหนึ่งของการตั้งครรภ์ทุกคนมีความตั้งใจที่ร้อยละของผู้หญิงที่แต่งงานกับค่าเฉลี่ยunmet ความต้องการร้อยละ18 ในเขตนครหลวงแห่งชาติของเมโทรมะนิลา แต่ถึง 60 ร้อยละในเขตปกครองตนเองของชาวมุสลิมมินดาเนา (ARMM) และ 87 เปอร์เซ็นต์ใน ARMM quintile ยากจน (Darroch et al, 2009, น. 2)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ภายในประเทศเพิ่มขึ้นใช้ยาเม็ดคุมกำเนิดกับสตรีศึกษา
สถานะและความมั่งคั่ง ในกัมพูชา และผู้ใช้ไม่ใช้วิธีแบบดั้งเดิม
มีความเข้มข้นใน quintile ไม่ดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งในชนบท
( กัมพูชา et al , 2005 ) ความแตกต่างก็เกิดขึ้นตามขอบเขตทางภูมิศาสตร์และ
ชาติพันธุ์ ใน 2003 , CPR ของผู้หญิงแต่งงานในไทย
คาดว่าจะสูงเป็นร้อยละ 83 ในภาคเหนือ แต่รอบ
ร้อยละ 70 ในภาคใต้ที่ มาเลย์ ประชากรมีความเข้มข้น
( CCR และลูกศร , 2005 , 14 หน้า ) ในเวียดนาม , ที่ราบสูงภาคกลาง
กับประชากรหลากหลายชาติพันธุ์ชนกลุ่มน้อยแสดง
ต่ำสุด CPR ในประเทศ ( teerawichitchainan , 2008 ;
UNFPA , 2009 )อุปสงค์และอุปทานด้านอุปสรรคขัดขวางการเข้าถึงและการใช้ยาคุมกำเนิด
ระหว่างกลุ่มด้อยโอกาสเป็นจํานวนมาก เช่น ต้นทุน การส่งมอบระยะทาง
จุดบริการและการขาดข้อมูลและความรู้เป็น
รวมทั้งวัฒนธรรมและค่านิยมทางสังคม ( ซีออร์ตีโน่ , 2008 ) .

ช่องว่างระหว่างผู้หญิงและความอุดมสมบูรณ์ของการตั้งค่าการใช้งานของการคุมกำเนิด
แม้จะลดลงใน ปี ล่าสุด ยัง จะ ปิดตาม
ประมาณการในเอเชียใต้และเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในช่วง 2000-2005 11 ต่อ
เซนต์แต่งงานกับสตรีวัยเจริญพันธุ์มีความต้องการ unmet สำหรับการคุมกำเนิด
ทั้งระยะปลูกและการเกิด ตัวเลขเหล่านี้ปก
ที่ดีและความแปรปรวนระหว่างภายใน ประเทศ ที่มีอัตราความต้องการ unmet สำหรับการวางแผนครอบครัว
varying จากร้อยละ 40 ในสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว
สาธารณรัฐและร้อยละ 30 ในกัมพูชาและฟิลิปปินส์ 9 ร้อยละ
อินโดนีเซียและร้อยละ 5 ในเวียดนาม ( sonfield , 2006 ; prb , 2008 ) ในประเทศ philippines-a
ที่มากกว่าครึ่งหนึ่งของการตั้งครรภ์จะไม่ตั้งใจ
เปอร์เซ็นต์ของผู้หญิงที่แต่งงานแล้วกับ unmet ความต้องการเฉลี่ย
18 เปอร์เซ็นต์ในเมืองหลวงเขตเมโทร มะนิลา แต่ถึง 60
ร้อยละในเขตปกครองตนเองมุสลิมมินดาเนา ( armm ) และ 87
ร้อยละใน armm จน quintile ( darroch et al , 2552 , หน้า 2 )