The apparent concentration of disso

The apparent concentration of dissolved oxygen, which is the sum of the concentration of dissolved oxygen and the oxygen-equivalent of nitrite, was determined by converting both species into a stoichiometrically equivalent amount of molecular iodine and tri-iodide ion by using the classical Winkler reaction scheme (Carpenter, 1965b), and then quantifying the iodine species formed spectrophotometerically by the method of Pai and co-workers (Pai et al., 1993, 1998). The method was standardized using nitrite- and iodate-free artificial seawater or deionized water containing a known amount of added iodate (Wong and Li, 2009) without the addition of azide. The concentration of dissolved oxygen free of the interference of nitrite was determined by using the modified Winkler reaction scheme (Clesceri et al., 1998; Pai et al., 1998) in which nitrite was destroyed prior to the analysis by its reaction with azide. Azide was added by making the NaI-NaOH reagent (Pai et al., 1993) 1% (w/v) with respect to sodium azide (Clesceri et al., 1998; Pai et al., 1998). The interference of nitrite was determined by measuring the concentration of apparent oxygen in de-ionized reagent-grade water, artificial seawater and surface seawater containing up to 20 μM of added nitrite with and without the addition of azide. The samples were allowed to equilibrate with the laboratory air for at least 2 h in
polyethylene bottles before sub-samples were drawn in triplicates for the determination of the concentrations of apparent oxygen. The average precision of triplicate analyses of 12 samples with concentrations ranging between 212 and 303 μmol kg−1 was ±0.3 μmol kg−1 or about±0.1% (Wong and Li, 2009). These values are about the same as those claimed in the literature (Pai et al., 1993; Labasque et al., 2004). When multiple sub-samples of artificial seawater and deionized
reagent-grade water were exposed to the laboratory air simultaneously for the same amount of time, the resulting bottle to bottle variations in the concentration of apparent oxygen, ±0.2%,were similar to the analytical uncertainty (Wong and Li, 2009), indicating that the variability in the exchange of oxygen between the solution and the atmosphere among the bottles was negligible. Changes in the concentration of apparent oxygen upon the addition of nitrite
were the result of the presence of nitrite. The concentrations of added nitrite, 0 to 20 μM, used in the experiments bracketed the concentrations found in the oceans.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความเข้มข้นของออกซิเจนที่ชัดเจน ซึ่งผลรวมของความเข้มข้นของออกซิเจนและออกซิเจนเทียบเท่าของไนไตรท์ ถูกกำหนดโดยการแปลงทั้งสองชนิดเป็นจำนวนเงินเทียบเท่าของโมเลกุลและไอออน stoichiometrically ไอโอดีนไตรไอโอไดด์โดยปฏิกิริยาแบบคลาสสิก วิงค์เลอร์ ( ช่างไม้ , 1965b )และปริมาณไอโอดีนชนิดที่เกิดขึ้น spectrophotometerically โดยวิธีการของ ปาย และเพื่อนร่วมงาน ( ปาย et al . , 1993 , 1998 ) วิธีที่เป็นมาตรฐานการใช้ไนไตรต์และไอโอเดตน้ำทะเลเทียมฟรีหรือคล้ายเนื้อเยื่อประสานน้ำที่มีปริมาณไอโอเดต ( ที่รู้จักกันเป็นวงและ Li , 2009 ) โดยไม่ต้องเพิ่มไซด์ .ความเข้มข้นของออกซิเจนละลายน้ำฟรีจากการรบกวนของไนไตรท์ถูกกำหนดโดยใช้การค้นหาปฏิกิริยาโครงการ ( clesceri et al . , 1998 ; ปาย et al . , 1998 ) ที่ไตถูกทำลายก่อนที่จะวิเคราะห์โดยปฏิกิริยากับไซด์ . ไซด์ถูกเพิ่มโดยการใช้สารเคมีใน ( ปาย et al . , 1993 ) 1% ( w / v ) และโซเดียมไซด์ ( clesceri et al . , 1998 ; ปาย et al . ,1998 ) การแทรกแซงของไนไตรท์ถูกกำหนดโดยการวัดความเข้มข้นของออกซิเจน ปรากฏ ใน เดอ ประจุรีเอเจนต์เกรดน้ำ น้ำทะเลและน้ำทะเลเทียมพื้นผิวที่มีถึง 20 μ M เป็นไนไตรท์ด้วย และโดยไม่ต้องเพิ่มไซด์ . ตัวอย่างที่ได้รับอนุญาต ให้สมดุลกันกับอากาศในห้องปฏิบัติการอย่างน้อย 2 ชั่วโมง