3.1. Outcome measures A greater ben

3.1. Outcome measures
A greater benefit from leech therapy than from topical diclofenac was observed in the primary outcome measure, change of total pain of the thumb joint after day 7. The total (±SD) pain score was reduced from 59.6 (±13.8) to 27.1 (±20.6) in 7 days in the leech therapy group and from 50.6 (±13.3) to 46.9 (±18.5) in the diclofenac group (Fig. 2) resulting in a highly significant between group difference -26.5 (95%CI -40.3; -12.7; p = 0.0003, repeated measurement ANCOVA). The group difference persisted at day 30 (-26.5; 95%CI-40.4; -12.7) and increased with day 60 (-34.1, 95%CI: -47.9; -20.2; p < 0.0001). A significant and comparable group difference favoring the leech therapy was evident among all three subscales of pain (Table 2).
In addition, disability in daily life as assessed by the DASH score improved rapidly with leech therapy. This effect was maintained at days 30 and 60 and resulted in significant group differences favoring leech therapy at all time points. Quality of life was reduced at baseline in both groups and improved only in the leech therapy group to a relevant extent resulting in significant between group differences at days 30 and 60 (Table 3). Grip strength increased in the leech group from 42.5 ± 14.1 N to 50.8 ± 14.6 N at day 7 and 57.6 ± 10.2 N at day 60. In the control group grip strength remained unaffected at day 7 (47.5 ± 16.1 N to 47.4 ± 7.0 N) and slightly increased with day 60 (50.7 ± 16.6 N) resulting in a mean group difference of 10.2 (95%CI 1.8 to 18.5; p = 0.021).
The use of rescue medication was comparable in both groups throughout the study. Within the first 7 days two patients in each group had taken any oral rescue medication. On average, recourse to rescue medication was needed on fewer than 3% of all study days without significant differences between the groups.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

3.1. มาตรการผล จากปลิงรักษาผลประโยชน์ที่สูงกว่าจากยา diclofenac พบว่า ในการวัดผลหลัก เปลี่ยนความเจ็บปวดทั้งหมดของข้อนิ้วหัวแม่มือหลังจาก 7 วัน รวม (±SD) ปวดคะแนนลดลง จาก 59.6 (±13.8) ถึง 27.1 (±20.6) ใน 7 วันในกลุ่มรักษาปลิง และ 50.6 (±13.3) 46.9 (±18.5) ในกลุ่ม diclofenac (รูป 2) เกิดขึ้นในสูงอย่างมีนัยสำคัญระหว่างความแตกต่างกลุ่ม-26.5 (95% CI-40.3; -12.7; p = 0.0003 ซ้ำวัด ANCOVA) ความแตกต่างของกลุ่มที่ยังคงอยู่ที่ 30 วัน (-26.5; 95%CI-40.4; -12.7) และเพิ่มขึ้น 60 วัน (-34.1, 95% CI: -47.9; -20.2; p < 0.0001) ความแตกต่างสำคัญ และเทียบเท่ากลุ่มนิยมการรักษาปลิงถูกชัดระหว่างทั้งสาม subscales ของความเจ็บปวด (ตาราง 2) นอกจากนี้ ความพิการในชีวิตประจำวันเป็นประเมิน โดยประคะแนนดีขึ้นอย่างรวดเร็วกับปลิงรักษา ผลกระทบนี้ 30 และ 60 วัน และส่งผลให้เกิดความแตกต่างสำคัญกลุ่มนิยมรักษาปลิงในทุกเวลา คุณภาพชีวิตลดลงที่พื้นฐานในทั้งสองกลุ่ม และปรับปรุงเฉพาะในกลุ่มรักษาปลิงจะมีผลอย่างมีนัยสำคัญระหว่างกลุ่มความแตกต่างของวันที่ 30 และ 60 (ตาราง 3) ขอบเขตที่เกี่ยวข้อง จับความแข็งแรงเพิ่มขึ้นในกลุ่มปลิงจาก 42.5 ± 14.1 N 50.8 ± 14.6 N ที่วันที่ 7 และ 57.6 ± 10.2 N วัน 60 ในกลุ่มควบคุม แรงยังคง unaffected วัน 7 (47.5 ± 16.1 N ไป 47.4 ± 7.0 N) และเพิ่มขึ้นเล็กน้อยกับวัน 60 (50.7 ± 16.6 N) ส่งผลให้ความแตกต่างหมายถึงกลุ่มของ 10.2 (95% CI 1.8 18.5; p = 0.021) การใช้ยาช่วยได้เปรียบในทั้งสองกลุ่มตลอดการศึกษา ภายใน 7 วันแรกป่วยในแต่ละกลุ่มได้นำยากู้ภัยปาก เฉลี่ย ขอความช่วยเหลือเพื่อช่วยเหลือยาที่ต้องน้อยกว่า 3% ของวันเรียนทั้งหมดโดยไม่มีความแตกต่างกันระหว่างกลุ่ม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

3.1 ผลมีขนาด
ประโยชน์มากขึ้นจากการรักษาปลิงกว่าจาก diclofenac เฉพาะพบว่าในวัดผลลัพธ์หลัก, การเปลี่ยนแปลงของความเจ็บปวดทั้งหมดของข้อนิ้วหัวแม่มือหลังจากวันที่ 7 รวม (± SD) คะแนนความเจ็บปวดลดลงจาก 59.6 (± 13.8) 27.1 (± 20.6) ใน 7 วันในกลุ่มปลิงบำบัดและจาก 50.6 (± 13.3) 46.9 (± 18.5) ในกลุ่ม diclofenac (รูป. 2) ส่งผลให้อย่างมีนัยสำคัญระหว่างกลุ่มแตกต่าง -26.5 (95% CI -40.3 ; -12.7; p = 0.0003 ซ้ำวัด ANCOVA) ความแตกต่างของกลุ่มยังคงอยู่ในวันที่ 30 (-26.5; 95% CI-40.4; -12.7) และเพิ่มขึ้นด้วยวันที่ 60 (-34.1, 95% CI: -47.9; -20.2; p <0.0001) ความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญกลุ่มและเทียบเท่านิยมบำบัดปลิงก็เห็นได้ชัดระหว่างทั้งสามด้านของแบบประเมินความเจ็บปวด (ตารางที่ 2).
นอกจากนี้ยังมีความพิการในชีวิตประจำวันที่ประเมินโดยคะแนน DASH ปรับตัวดีขึ้นอย่างรวดเร็วกับการรักษาด้วยปลิง ผลกระทบนี้จะถูกเก็บรักษาไว้ในวันที่ 30 และ 60 และส่งผลให้เกิดความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญกลุ่มนิยมการรักษาด้วยปลิงที่ทุกจุดเวลา คุณภาพชีวิตลดลงที่ baseline ในทั้งสองกลุ่มและการปรับปรุงเฉพาะในกลุ่มปลิงบำบัดในระดับที่เกี่ยวข้องที่เกิดในความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่างกลุ่มที่วันที่ 30 และ 60 (ตารางที่ 3) จับพลังที่เพิ่มขึ้นในกลุ่มปลิงจาก 42.5 ± 14.1 N เพื่อ 50.8 ± 14.6 N ในวันที่ 7 และ 57.6 ± 10.2 N ในวันที่ 60 ในการจับพลังกลุ่มควบคุมยังคงได้รับผลกระทบในวันที่ 7 (47.5 ± 16.1 N เพื่อ 47.4 ± 7.0 N ) และเพิ่มขึ้นเล็กน้อยกับวันที่ 60 (50.7 ± 16.6 N) ที่เกิดในความแตกต่างของกลุ่มเฉลี่ย 10.2 (95% CI 1.8 18.5. p = 0.021)
การใช้ยาบรรเทาเปรียบในทั้งสองกลุ่มตลอดการศึกษา ภายใน 7 วันแรกที่สองผู้ป่วยในแต่ละกลุ่มได้รับการรักษาทางการแพทย์ใด ๆ ในช่องปาก โดยเฉลี่ยการขอความช่วยเหลือเพื่อช่วยชีวิตยาเป็นสิ่งที่จำเป็นในน้อยกว่า 3% ของทุกวันโดยไม่ต้องศึกษาความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่างกลุ่ม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

3.1 . การวัดผลมากขึ้นประโยชน์จากปลิงบำบัดมากกว่าจากเฉพาะที่ไดโคลฟีแนค ) ในการวัดผลการศึกษา การเปลี่ยนแปลงของความเจ็บปวดทั้งหมดของข้อต่อนิ้วหัวแม่มือหลังจากวันที่ 7 ทั้งหมด ( ± SD ) คะแนนความเจ็บปวดลดลงจาก 59.6 ( ± 13.8 ) ทั้ง ( ± 20.6 ) ใน 7 วัน ปลิงบำบัดจาก 50.6 ( ± 13.3 ) 46.9 ( ± 18.5 ) ในกลุ่มไดโคลฟิ ( รูปที่ 2 ) ซึ่งแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญยิ่งทางสถิติระหว่างกลุ่ม 2 ( 95% CI - 40.3 ; - 12.7 ; p = 0.0003 วัดซ้ำ ANCOVA ) กลุ่มที่แตกต่างแบบ 30 วัน ( - 26.5 ; 95% ci-40.4 ; - 12.7 ) และเพิ่มขึ้น 60 วัน ( 34.1 , 95% CI : - 47.9 ; - 20.2 ; p < 0.0001 ) ทดสอบและเปรียบต่างนิยมกลุ่มปลิงบำบัดได้ชัดเจนทั้งสามนั้นความเจ็บปวด ( ตารางที่ 2 )นอกจากนี้ ในชีวิตประจำวัน เช่น การประเมินโดย Dash คะแนนดีขึ้นอย่างรวดเร็วกับปลิงบำบัด ผลนี้ถูกเก็บรักษาที่ 30 และ 60 วัน และทำให้เกิดความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ กลุ่มนิยมปลิงบำบัด ณ จุดเวลา คุณภาพชีวิตลดลงในผู้ป่วยทั้งสองกลุ่ม และปรับปรุงในปลิงบำบัด เพื่อให้เกิดความแตกต่างในขอบเขตที่เกี่ยวข้องอย่างมีนัยสำคัญระหว่างกลุ่มที่ 30 และ 60 วัน ( ตารางที่ 3 ) ความแข็งแรงเพิ่มขึ้นในกลุ่มปลิงจาก± 14.1 42.5 N 50.8 ± 14.6 ที่ 7 วันและ 57.6 ± 10.2 ที่วัน 60 ในกลุ่มควบคุมความแข็งแรงยังคงได้รับผลกระทบในวันที่ 7 ( 47.5 ± 16.1 การสั่งห้าม± 7.0 ) และเพิ่มขึ้นเล็กน้อยกับ 60 วัน ( 50.7 ± 16.6 ) ส่งผลให้ หมายถึงกลุ่มความแตกต่าง 10.2 ( 95% CI 1.8 ถึง 18.5 ; P = 0.021 )การใช้ยาช่วยได้ ทั้ง 2 กลุ่ม ตลอดการศึกษา ภายใน 7 วันแรก ผู้ป่วย 2 ในแต่ละกลุ่มได้รับยาช่วยเหลือใด ๆ ในช่องปาก เฉลี่ย การขอความช่วยเหลือจะช่วยให้ยาต้องการน้อยกว่า 3% ของการศึกษาทุกวัน ไม่มีความแตกต่างกันระหว่างกลุ่ม