The Committee's admissibility decis

The Committee's admissibility decision

6.1 During its fifty-fourth session, the Committee considered the admissibility of the communication. It noted that, at the time of the submission of the communication on 2 January 1993, the author had not appealed the judgment of the Court of Appeal of Paris (Eleventh Chamber) of 9 December 1992 to the Court of Cassation. The author argued that he did not have the means to secure legal representation for that purpose and that such an appeal would, at any rate, be futile. As to the first argument, the Committee noted that it was open to the author to seek legal aid, which he did not. As to the latter argument the Committee referred to its constant jurisprudence that mere doubts about the effectiveness of a remedy do not absolve an author from resorting to it. At the time of submission, therefore, the communication did not meet the requirement of exhaustion of domestic remedies set out in article 5, paragraph 2 (b), of the Optional Protocol. In the meantime, however, the author's co-accused, the Editor-in-Chief of the magazine Le Choc, which published the disputed interview in September 1990, had appealed to the Court of Cassation, which, on 20 December 1994, dismissed the appeal. The judgment delivered by the Criminal Chamber of the Court of Cassation reveals that the court concluded that the law was applied correctly to the facts, that the law was constitutional and that its application was not inconsistent with the French Republic's obligations under international human rights treaties, with specific reference to the provisions of article 10 of the European Convention on Human Rights, which provisions protect the right to freedom of opinion and expression in terms which are similar to the terms used in article 19 of the International Covenant on Civil and Political Rights for the same purpose. In the circumstances, the Committee held that it would not be reasonable to require the author to have recourse to the Court of Cassation on the same matter. That remedy could no longer be seen as an effective remedy within the meaning of article 5, paragraph 2 (b), of the Optional Protocol, i.e. a remedy that would provide the author with a reasonable prospect of judicial redress. The communication, therefore, no longer suffered from the initial bar of non-exhaustion of domestic remedies, in so far as it appeared to raise issues under article 19 of the Covenant.

6.2 The Committee considered that the author had sufficiently substantiated, for purposes of admissibility, his complaint about alleged violations of his right to freedom of expression, opinion and of academic research. These allegations should, accordingly, be considered on their merits.

6.3 On the other hand, the Committee found that the author had failed, for purposes of admissibility, to substantiate his claim that his right not to be tried twice for the same offence had been violated. The facts of the case did not reveal that he had invoked that right in the proceedings that were pending against him. The Committee noted the State party's submission that the prosecutor and the court would be obliged to apply the principle of "non bis in idem" if invoked and to annul the new proceedings if they related to the same facts as those judged by the Court of Appeal of Paris on 9 December 1992. The author, therefore, had no claim in this respect under article 2 of the Optional Protocol.

6.4 Similarly, the Committee found that the author had failed, for purposes of admissibility, to substantiate his claims related to the alleged partiality of judges on the Eleventh Chamber of the Court of Appeal of Paris and the alleged reluctance of the judicial authorities to investigate aggressions to which he claims to have been subjected. In this respect, also, the author had no claim under article 2 of the Optional Protocol.

6.5 On 19 July 1995, therefore, the Human Rights Committee declared the communication admissible in as much as it appeared to raise issues under article 19 of the Covenant.

State party's observations on the merits and author's comments thereon

7.1 In its submission under article 4, paragraph 2, of the Optional Protocol, the State party considers that the author's claim should be dismissed as incompatible ratione materiae with the provisions of the Covenant, and subsidiarily as manifestly ill-founded.

7.2 The State party once again explains the legislative history of the "Gayssot Act". It notes, in this context, that anti-racism legislation adopted by France during the 1980s was considered insufficient to prosecute and punish, inter alia, the trivialization of Nazi crimes committed during the Second World War. The Law adopted on 13 July 1990 responded to the preoccupations of the French legislator vis-à-vis the development, for several years, of "revisionism", mostly through individuals who justified their writings by their (perceived) status as historians, and who challenged the existence of the Shoah. To the Government, these revisionist theses constitute "a subtle form of contemporary anti-semitism" ("... constituent une forme subtile de l'antisémitisme contemporain") which, prior to 13 July 1990, could not be prosecuted under any of the existing provisions of French criminal legislation.

7.3 The legislator thus sought to fill a legal vacuum, while attempting to define the new provisions against revisionism in as precise a manner as possible. The former Minister of Justice, Mr. Arpaillange, had aptly summarized the position of the then Government by stating that it was impossible not to devote oneself fully to the fight against racism, adding that racism did not constitute an opinion but an aggression, and that every time racism was allowed to express itself publicly, the public order was immediately and severely threatened. It was exactly because Mr. Faurisson expressed his anti-semitism through the publication of his revisionist theses in journals and magazines and thereby tarnished the memory of the victims of Nazism, that he was convicted in application of the Law of 13 July 1990.

7.4 The State party recalls that article 5, paragraph 1, of the Covenant allows a State party to deny any group or individual any right to engage in activities aimed at the destruction of any of the rights and freedoms recognized in the Covenant; similar wording is found in article 17 of the European Convention on Human Rights and Fundamental Freedoms. The State party refers to a case examined by the European Commission of Human Rights 1.Cases Nos. 8348/78 and 8406/78 (Glimmerveen and Hagenbeek v. The Netherlands), declared inadmissible on 11 October 1979. which in its opinion presents many similarities with the present case and whose ratio decidendi could be used for the determination of Mr. Faurisson's case. In this case, the European Commission observed that article 17 of the European Convention concerned essentially those rights which would enable those invoking them to exercise activities which effectively aim at the destruction of the rights recognized by the Convention ("... vise essentiellement les droits qui permettraient, si on les invoquait, d'essayer d'en tirer le droit de se livrer effectivement à des activités visant à la destruction des droits ou libertés reconnus dans la Convention"). It held that the authors, who were prosecuted for possession of pamphlets whose content incited to racial hatred and who had invoked their right to freedom of expression, could not invoke article 10 of the European Convention (the equivalent of article 19 of the Covenant), as they were claiming this right in order to exercise activities contrary to the letter and the spirit of the Convention.

7.5 Applying these arguments to the case of Mr. Faurisson, the State party notes that the tenor of the interview with the author which was published in Le Choc (in September 1990) was correctly qualified by the Court of Appeal of Paris as falling under the scope of application of article 24 bis of the Law of 29 July 1881, as modified by the Law of 13 July 1990. By challenging the reality of the extermination of Jews during the Second World War, the author incites his readers to anti-semitic behaviour ("... conduit ses lecteurs sur la voie de comportements antisémites") contrary to the Covenant and other international conventions ratified by France.

7.6 To the State party, the author's judgment on the ratio legis of the Law of 13 July 1990, as contained in his submission of 14 June 1995 to the Committee, i.e. that the law casts in concrete the orthodox Jewish version of the history of the Second World War, clearly reveals the demarche adopted by the author: under the guise of historical research, he seeks to accuse the Jewish people of having falsified and distorted the facts of the Second World War and thereby having created the myth of the extermination of the Jews. That Mr. Faurisson designated a former Chief Rabbi (Grand rabbin) as the author of the law of 13 July 1990, whereas the law is of parliamentary origin, is another illustration of the author's methods to fuel anti-semitic propaganda.

7.7 On the basis of the above, the State party concludes that the author's "activities", within the meaning of article 5 of the Covenant, clearly contain elements of racial discrimination, which is prohibited under the Covenant and other international human rights instruments. The State party invokes article 26 and in particular article 20, paragraph 2, of the Covenant, which stipulates that "any advocacy of national, racial or religious hatred that constitutes incitement to discrimination, hostility or violence shall be prohibited by law". Furthermore, the State party recalls that it is a party to the International Convention on the Elimination of All Forms of Racial Discrimination; under article 4 of this Convention, States parties "shall declare an offence punishable by law all dissemination of ideas based on racial superiority or hatred" ( p

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตัดสินใจของคณะกรรมการ admissibility6.1 During its fifty-fourth session, the Committee considered the admissibility of the communication. It noted that, at the time of the submission of the communication on 2 January 1993, the author had not appealed the judgment of the Court of Appeal of Paris (Eleventh Chamber) of 9 December 1992 to the Court of Cassation. The author argued that he did not have the means to secure legal representation for that purpose and that such an appeal would, at any rate, be futile. As to the first argument, the Committee noted that it was open to the author to seek legal aid, which he did not. As to the latter argument the Committee referred to its constant jurisprudence that mere doubts about the effectiveness of a remedy do not absolve an author from resorting to it. At the time of submission, therefore, the communication did not meet the requirement of exhaustion of domestic remedies set out in article 5, paragraph 2 (b), of the Optional Protocol. In the meantime, however, the author's co-accused, the Editor-in-Chief of the magazine Le Choc, which published the disputed interview in September 1990, had appealed to the Court of Cassation, which, on 20 December 1994, dismissed the appeal. The judgment delivered by the Criminal Chamber of the Court of Cassation reveals that the court concluded that the law was applied correctly to the facts, that the law was constitutional and that its application was not inconsistent with the French Republic's obligations under international human rights treaties, with specific reference to the provisions of article 10 of the European Convention on Human Rights, which provisions protect the right to freedom of opinion and expression in terms which are similar to the terms used in article 19 of the International Covenant on Civil and Political Rights for the same purpose. In the circumstances, the Committee held that it would not be reasonable to require the author to have recourse to the Court of Cassation on the same matter. That remedy could no longer be seen as an effective remedy within the meaning of article 5, paragraph 2 (b), of the Optional Protocol, i.e. a remedy that would provide the author with a reasonable prospect of judicial redress. The communication, therefore, no longer suffered from the initial bar of non-exhaustion of domestic remedies, in so far as it appeared to raise issues under article 19 of the Covenant.6.2 The Committee considered that the author had sufficiently substantiated, for purposes of admissibility, his complaint about alleged violations of his right to freedom of expression, opinion and of academic research. These allegations should, accordingly, be considered on their merits.6.3 On the other hand, the Committee found that the author had failed, for purposes of admissibility, to substantiate his claim that his right not to be tried twice for the same offence had been violated. The facts of the case did not reveal that he had invoked that right in the proceedings that were pending against him. The Committee noted the State party's submission that the prosecutor and the court would be obliged to apply the principle of "non bis in idem" if invoked and to annul the new proceedings if they related to the same facts as those judged by the Court of Appeal of Paris on 9 December 1992. The author, therefore, had no claim in this respect under article 2 of the Optional Protocol.6.4 Similarly, the Committee found that the author had failed, for purposes of admissibility, to substantiate his claims related to the alleged partiality of judges on the Eleventh Chamber of the Court of Appeal of Paris and the alleged reluctance of the judicial authorities to investigate aggressions to which he claims to have been subjected. In this respect, also, the author had no claim under article 2 of the Optional Protocol.
6.5 On 19 July 1995, therefore, the Human Rights Committee declared the communication admissible in as much as it appeared to raise issues under article 19 of the Covenant.

State party's observations on the merits and author's comments thereon

7.1 In its submission under article 4, paragraph 2, of the Optional Protocol, the State party considers that the author's claim should be dismissed as incompatible ratione materiae with the provisions of the Covenant, and subsidiarily as manifestly ill-founded.

7.2 The State party once again explains the legislative history of the "Gayssot Act". It notes, in this context, that anti-racism legislation adopted by France during the 1980s was considered insufficient to prosecute and punish, inter alia, the trivialization of Nazi crimes committed during the Second World War. The Law adopted on 13 July 1990 responded to the preoccupations of the French legislator vis-à-vis the development, for several years, of "revisionism", mostly through individuals who justified their writings by their (perceived) status as historians, and who challenged the existence of the Shoah. To the Government, these revisionist theses constitute "a subtle form of contemporary anti-semitism" ("... constituent une forme subtile de l'antisémitisme contemporain") which, prior to 13 July 1990, could not be prosecuted under any of the existing provisions of French criminal legislation.

7.3 The legislator thus sought to fill a legal vacuum, while attempting to define the new provisions against revisionism in as precise a manner as possible. The former Minister of Justice, Mr. Arpaillange, had aptly summarized the position of the then Government by stating that it was impossible not to devote oneself fully to the fight against racism, adding that racism did not constitute an opinion but an aggression, and that every time racism was allowed to express itself publicly, the public order was immediately and severely threatened. It was exactly because Mr. Faurisson expressed his anti-semitism through the publication of his revisionist theses in journals and magazines and thereby tarnished the memory of the victims of Nazism, that he was convicted in application of the Law of 13 July 1990.

7.4 The State party recalls that article 5, paragraph 1, of the Covenant allows a State party to deny any group or individual any right to engage in activities aimed at the destruction of any of the rights and freedoms recognized in the Covenant; similar wording is found in article 17 of the European Convention on Human Rights and Fundamental Freedoms. The State party refers to a case examined by the European Commission of Human Rights 1.Cases Nos. 8348/78 and 8406/78 (Glimmerveen and Hagenbeek v. The Netherlands), declared inadmissible on 11 October 1979. which in its opinion presents many similarities with the present case and whose ratio decidendi could be used for the determination of Mr. Faurisson's case. In this case, the European Commission observed that article 17 of the European Convention concerned essentially those rights which would enable those invoking them to exercise activities which effectively aim at the destruction of the rights recognized by the Convention ("... vise essentiellement les droits qui permettraient, si on les invoquait, d'essayer d'en tirer le droit de se livrer effectivement à des activités visant à la destruction des droits ou libertés reconnus dans la Convention"). It held that the authors, who were prosecuted for possession of pamphlets whose content incited to racial hatred and who had invoked their right to freedom of expression, could not invoke article 10 of the European Convention (the equivalent of article 19 of the Covenant), as they were claiming this right in order to exercise activities contrary to the letter and the spirit of the Convention.

7.5 Applying these arguments to the case of Mr. Faurisson, the State party notes that the tenor of the interview with the author which was published in Le Choc (in September 1990) was correctly qualified by the Court of Appeal of Paris as falling under the scope of application of article 24 bis of the Law of 29 July 1881, as modified by the Law of 13 July 1990. By challenging the reality of the extermination of Jews during the Second World War, the author incites his readers to anti-semitic behaviour ("... conduit ses lecteurs sur la voie de comportements antisémites") contrary to the Covenant and other international conventions ratified by France.

7.6 To the State party, the author's judgment on the ratio legis of the Law of 13 July 1990, as contained in his submission of 14 June 1995 to the Committee, i.e. that the law casts in concrete the orthodox Jewish version of the history of the Second World War, clearly reveals the demarche adopted by the author: under the guise of historical research, he seeks to accuse the Jewish people of having falsified and distorted the facts of the Second World War and thereby having created the myth of the extermination of the Jews. That Mr. Faurisson designated a former Chief Rabbi (Grand rabbin) as the author of the law of 13 July 1990, whereas the law is of parliamentary origin, is another illustration of the author's methods to fuel anti-semitic propaganda.

7.7 On the basis of the above, the State party concludes that the author's "activities", within the meaning of article 5 of the Covenant, clearly contain elements of racial discrimination, which is prohibited under the Covenant and other international human rights instruments. The State party invokes article 26 and in particular article 20, paragraph 2, of the Covenant, which stipulates that "any advocacy of national, racial or religious hatred that constitutes incitement to discrimination, hostility or violence shall be prohibited by law". Furthermore, the State party recalls that it is a party to the International Convention on the Elimination of All Forms of Racial Discrimination; under article 4 of this Convention, States parties "shall declare an offence punishable by law all dissemination of ideas based on racial superiority or hatred" ( p

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ภัณฑ์ของคณะกรรมการการตัดสินใจ6.1 ในช่วงเซสชั่น 54 ของคณะกรรมการพิจารณาภัณฑ์ของการสื่อสาร มันตั้งข้อสังเกตว่าในช่วงเวลาของการส่งของการสื่อสารที่ 2 มกราคม 1993 ที่ผู้เขียนไม่ได้ยื่นอุทธรณ์คำพิพากษาของศาลอุทธรณ์ของกรุงปารีส (สิบเอ็ดหอการค้า) ของ 9 ธันวาคม 1992 เพื่อให้ศาล Cassation ผู้เขียนที่ถกเถียงกันอยู่ว่าเขาไม่ได้หมายถึงการรักษาความปลอดภัยเป็นตัวแทนทางกฎหมายเพื่อวัตถุประสงค์ที่และการอุทธรณ์ดังกล่าวจะในอัตราใด ๆ ไม่ได้ผล ในฐานะที่เป็นอาร์กิวเมนต์แรกที่คณะกรรมการตั้งข้อสังเกตว่ามันก็เปิดให้ผู้เขียนได้ขอความช่วยเหลือทางกฎหมายซึ่งเขาไม่ได้ ในฐานะที่เป็นอาร์กิวเมนต์หลังคณะกรรมการที่อ้างถึงกฎหมายคงที่เพียงข้อสงสัยเกี่ยวกับประสิทธิภาพของการรักษาไม่ให้อภัยผู้เขียนจากการหันไปมัน ในช่วงเวลาของการส่งดังนั้นการสื่อสารที่ไม่ได้ตอบสนองความต้องการของความอ่อนล้าของการเยียวยาในประเทศที่กำหนดไว้ในมาตรา 5 วรรค 2 (ข) ของพิธีสารเลือก ในขณะเดียวกันอย่างไรก็ตามผู้เขียนร่วมถูกกล่าวหา, บรรณาธิการหัวหน้านิตยสาร Le Choc ซึ่งตีพิมพ์สัมภาษณ์พิพาทในเดือนกันยายนปี 1990 ได้ยื่นอุทธรณ์ต่อศาล Cassation ที่ 20 ธันวาคม 1994 ออก อุทธรณ์ การตัดสินใจส่งโดยหอการค้ากฎหมายอาญาของศาล Cassation แสดงให้เห็นว่าศาลได้ข้อสรุปว่ากฎหมายถูกนำไปใช้อย่างถูกต้องกับข้อเท็จจริงที่ว่ากฎหมายเป็นรัฐธรรมนูญและการประยุกต์ใช้ไม่ได้ไม่สอดคล้องกับภาระหน้าที่ของสาธารณรัฐฝรั่งเศสภายใต้สนธิสัญญาสิทธิมนุษยชนระหว่างประเทศ มีการอ้างอิงที่เฉพาะเจาะจงกับบทบัญญัติของมาตรา 10 ของอนุสัญญาสิทธิมนุษยชนยุโรปซึ่งบทบัญญัติปกป้องสิทธิเสรีภาพในการแสดงความคิดเห็นและการแสดงออกในแง่ที่มีความคล้ายคลึงกับคำที่ใช้ในบทความ 19 ของกติการะหว่างประเทศว่าด้วยสิทธิพลเมืองและการเมือง จุดประสงค์เดียวกัน ในกรณีที่คณะกรรมการถือได้ว่ามันจะไม่เป็นเหตุผลที่จะต้องมีผู้เขียนได้มีการขอความช่วยเหลือไปยังศาล Cassation ในเรื่องเดียวกัน วิธีการรักษาที่อาจไม่ได้รับการมองว่าเป็นยาที่มีประสิทธิภาพในความหมายของบทความ 5 วรรค 2 (ข) ของพิธีสารเลือกรับการรักษาพยาบาลเช่นที่จะให้ผู้เขียนมีโอกาสที่เหมาะสมของการชดเชยการพิจารณาคดี การสื่อสารจึงได้รับความเดือดร้อนไม่ได้จากแถบเริ่มต้นของการไม่อ่อนเพลียของการเยียวยาในประเทศเพื่อให้ห่างไกลในขณะที่มันดูเหมือนจะยกประเด็นตามข้อ 19 ของกติกา. 6.2 คณะกรรมการพิจารณาแล้วเห็นว่าผู้เขียนได้พิสูจน์เพียงพอสำหรับวัตถุประสงค์ของการ ภัณฑ์ร้องเรียนของเขาเกี่ยวกับการละเมิดที่ถูกกล่าวหาจากขวาของเขาที่จะมีเสรีภาพในการแสดงออกทางความคิดและการวิจัยทางวิชาการ ข้อกล่าวหาเหล่านี้ควรดังนั้นจะมีการพิจารณาเกี่ยวกับประโยชน์ของพวกเขา. 6.3 บนมืออื่น ๆ คณะกรรมการพบว่าผู้เขียนล้มเหลวสำหรับวัตถุประสงค์ของการภัณฑ์เพื่อยืนยันข้อเรียกร้องของเขาว่าสิทธิของเขาไม่ได้ที่จะพยายามเป็นครั้งที่สองในความผิดเดียวที่ได้รับการ ละเมิด ข้อเท็จจริงของคดีไม่ได้เปิดเผยว่าเขาได้เรียกว่าสิทธิในการดำเนินการที่ถูกค้างอยู่กับเขา คณะกรรมการตั้งข้อสังเกตส่งให้รัฐภาคีที่อัยการและศาลจะมีภาระผูกพันที่จะใช้หลักการของ "ทวิไม่ใช่ใน idem" ถ้าเรียกและจะยกเลิกการดำเนินการใหม่หากพวกเขาเกี่ยวข้องกับข้อเท็จจริงเช่นเดียวกับผู้ที่ตัดสินโดยศาลอุทธรณ์ ของกรุงปารีสเมื่อวันที่ 9 ธันวาคม 1992 ผู้เขียนจึงไม่ได้มีการเรียกร้องในส่วนนี้ตามข้อ 2 ของพิธีสารเลือก. 6.4 ในทำนองเดียวกันคณะกรรมการพบว่าผู้เขียนล้มเหลวสำหรับวัตถุประสงค์ของการรับการพิสูจน์สิทธิเรียกร้องของเขาที่เกี่ยวข้องกับ ความลำเอียงของผู้พิพากษาที่ถูกกล่าวหาในสภาสิบเอ็ดของศาลอุทธรณ์ของปารีสและไม่เต็มใจที่ถูกกล่าวหาจากเจ้าหน้าที่ของศาลที่จะตรวจสอบการก้าวที่เขาอ้างว่าได้รับภายใต้ ในแง่นี้ยังเขียนไม่ได้มีการเรียกร้องตามมาตราที่ 2 ของพิธีสารเลือก. 6.5 เมื่อวันที่ 19 กรกฎาคม 1995 ดังนั้นคณะกรรมการสิทธิมนุษยชนการประกาศยอมรับในการสื่อสารมากที่สุดเท่าที่มันดูเหมือนจะยกประเด็นตามข้อ 19 ของกติกา . การสังเกตบุคคลที่รัฐในคุณธรรมและความคิดเห็นของผู้เขียนดังกล่าว7.1 ในการส่งของตามมาตรา 4 วรรค 2 ของพิธีสารเลือกพรรคของรัฐเห็นว่าการเรียกร้องของผู้เขียนควรจะออกเป็น materiae ratione ขัดกับบทบัญญัติของกติกาและ subsidiarily เป็นอย่างชัดแจ้งไม่ดีก่อตั้งขึ้น. 7.2 รัฐภาคีอีกครั้งอธิบายประวัติศาสตร์กฎหมายของ "Gayssot พระราชบัญญัติ" มันตั้งข้อสังเกตในบริบทนี้ว่ากฎหมายต่อต้านการเหยียดเชื้อชาตินำโดยฝรั่งเศสในช่วงปี 1980 ได้รับการพิจารณาไม่เพียงพอที่จะดำเนินคดีและลงโทษอนึ่ง trivialization ของการก่ออาชญากรรมนาซีมุ่งมั่นในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง กฎหมายลูกบุญธรรมที่ 13 กรกฎาคม 1990 ตอบสนองต่อการเพ้อพกของสภานิติบัญญัติฝรั่งเศส Vis-a-กำลังพัฒนาเป็นเวลาหลายปีที่ผ่านมาของ "revisionism" ส่วนใหญ่ผ่านบุคคลที่เป็นธรรมโดยการเขียนของพวกเขาพวกเขา (รับรู้) ฐานะนักประวัติศาสตร์และผู้ที่ ท้าทายการดำรงอยู่ของ Shoah รัฐบาลเหล่านี้วิทยานิพนธ์เสียใหม่เป็น "รูปแบบที่ลึกซึ้งของการต่อต้านชาวยิวร่วมสมัย" ("... ส่วนประกอบกระจัดกระจาย Forme บอบบาง de l'antisémitismeร่วมสมัย") ซึ่งก่อนที่จะมี 13 กรกฎาคม 1990 ไม่สามารถจะถูกดำเนินคดีภายใต้การใด ๆ บทบัญญัติของกฎหมายที่มีอยู่อาญาฝรั่งเศส. 7.3 ราษฎรจึงพยายามที่จะเติมเต็มความสูญญากาศทางกฎหมายในขณะที่พยายามที่จะกำหนดบทบัญญัติใหม่กับ revisionism ในลักษณะที่เป็นที่แม่นยำที่สุดเท่าที่ทำได้ อดีตรัฐมนตรีว่าการกระทรวงยุติธรรมนาย Arpaillange ได้สรุปเหมาะเจาะตำแหน่งของรัฐบาลแล้วโดยระบุว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะอุทิศตัวเองอย่างเต็มที่ที่จะต่อสู้กับการเหยียดสีผิวเพิ่มว่าการเหยียดสีผิวไม่ได้เป็นความเห็น แต่ความก้าวร้าวและที่ ชนชาติทุกครั้งที่ได้รับอนุญาตให้แสดงตัวเองต่อสาธารณชนเพื่อประชาชนได้รับทันทีและถูกคุกคามอย่างรุนแรง มันเป็นสิ่งเพราะนาย Faurisson แสดงความต่อต้านชาวยิวของเขาผ่านการตีพิมพ์ของวิทยานิพนธ์ของเขาเสียใหม่ในวารสารและนิตยสารและจึงทำให้มัวหมองหน่วยความจำของผู้ที่ตกเป็นเหยื่อของลัทธินาซีที่เขาถูกตัดสินลงโทษในการประยุกต์ใช้ของกฎหมายวันที่ 13 กรกฎาคม 1990 7.4 รัฐภาคีจำได้ว่ามาตรา 5 วรรค 1 ของข้อตกลงช่วยให้รัฐภาคีที่จะปฏิเสธกลุ่มหรือบุคคลที่เหมาะสมที่จะมีส่วนร่วมในกิจกรรมใด ๆ ที่มุ่งเป้าไปที่การทำลายใด ๆ ของสิทธิและเสรีภาพได้รับการยอมรับในกติกา; ถ้อยคำที่คล้ายกันที่พบในข้อ 17 ของอนุสัญญายุโรปเกี่ยวกับสิทธิมนุษยชนและเสรีภาพขั้นพื้นฐาน รัฐภาคีหมายถึงกรณีการตรวจสอบโดยคณะกรรมการสิทธิมนุษยชนยุโรป Nos 1.Cases. 8348/78 และ 8406/78 (Glimmerveen และ Hagenbeek v. เนเธอร์แลนด์) ประกาศไม่ยอมรับที่ 11 ตุลาคม 1979 ซึ่งในความคิดของหลายคนที่มีการจัด ความคล้ายคลึงกันกับกรณีที่ปัจจุบันและมีอัตราส่วน decidendi สามารถนำมาใช้สำหรับการกำหนดกรณีที่นาย Faurisson ของ ในกรณีนี้คณะกรรมาธิการยุโรปตั้งข้อสังเกตว่าข้อ 17 ของอนุสัญญายุโรปกังวลหลักสิทธิเหล่านั้นซึ่งจะช่วยให้ผู้ที่พวกเขากล่าวอ้างในการออกกำลังกายที่มีประสิทธิภาพกิจกรรมที่มีจุดมุ่งหมายที่การทำลายสิทธิได้รับการยอมรับโดยการประชุม ("... เครื่องหนีบ essentiellement les Droits ใคร permettraient ศรีใน les invoquait ศิลปวัตถุที่ใช้แรงมาก d'en tirer le สิทธิเด SE livrer ประสิทธิผลà des กิจกรรม visant à la ทำลาย des Droits อูLibertés reconnus ต้องเตรียมลาประชุม ") จึงถือได้ว่าผู้เขียนที่ถูกดำเนินคดีครอบครองของแผ่นพับมีเนื้อหาเข้าฝันความเกลียดชังทางเชื้อชาติและผู้ที่ได้เรียกสิทธิของพวกเขาที่จะมีเสรีภาพในการแสดงออกไม่สามารถเรียกใช้บทความ 10 ของอนุสัญญายุโรป (เทียบเท่าของบทความ 19 ที่ทำสัญญา) ขณะที่พวกเขาอ้างว่าสิทธินี้เพื่อที่จะออกกำลังกายกิจกรรมที่ขัดต่อและเจตนารมณ์ของอนุสัญญา. 7.5 ขัดแย้งเหล่านี้ใช้กับกรณีของนาย Faurisson บันทึกรัฐภาคีที่อายุของการสัมภาษณ์กับผู้เขียนซึ่งได้รับการตีพิมพ์ ใน Le Choc (ในเดือนกันยายน 1990) มีคุณสมบัติถูกต้องโดยศาลอุทธรณ์ของกรุงปารีสเป็นที่อยู่ภายใต้ขอบเขตของแอพลิเคชันของบทความ 24 ทวิของกฎหมายของ 29 กรกฎาคม 1881 ขณะที่การแก้ไขโดยกฎหมายวันที่ 13 กรกฎาคม 1990 โดยมีความท้าทาย ความเป็นจริงของขุดรากถอนโคนของชาวยิวในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองที่ผู้เขียนคบคิดผู้อ่านของเขากับพฤติกรรมต่อต้านยิว ("... เซท่อ lecteurs ซูร์ลาเด Voie comportements antisemites") ขัดกับข้อตกลงและอนุสัญญาระหว่างประเทศอื่น ๆ ที่ยอมรับจากประเทศฝรั่งเศส7.6 เพื่อให้รัฐภาคีการตัดสินใจของผู้เขียนใน Legis อัตราส่วนของกฎหมายวันที่ 13 กรกฎาคม 1990 ตามที่มีอยู่ในการส่งของเขา 14 มิถุนายน 1995 คณะกรรมการคือว่ากฎหมายปลดเปลื้องในคอนกรีตรุ่นยิวดั้งเดิมของประวัติศาสตร์ของ สงครามโลกครั้งที่สองได้อย่างชัดเจนแสดงให้เห็นพฤติการณ์นำไปใช้โดยผู้เขียน: ภายใต้หน้ากากของการวิจัยทางประวัติศาสตร์ที่เขาพยายามที่จะกล่าวหาว่าคนยิวของปลอมและมีการบิดเบือนข้อเท็จจริงของสงครามโลกครั้งที่สองและจึงมีการสร้างตำนานของการกำจัดของ ชาวยิว ว่านาย Faurisson กำหนดให้เป็นอดีตหัวหน้าแรบไบ (แกรนด์ Rabbin) ในฐานะผู้เขียนของกฎหมายวันที่ 13 กรกฎาคมปี 1990 ในขณะที่กฎหมายเป็นแหล่งกำเนิดของรัฐสภาเป็นตัวอย่างของวิธีการของผู้เขียนอีกเป็นเชื้อเพลิงในการโฆษณาชวนเชื่อต่อต้านยิว. 7.7 บนพื้นฐาน ข้างต้นให้รัฐภาคีสรุปว่าผู้เขียน "กิจกรรม" ตามความหมายของมาตรา 5 ของข้อตกลงอย่างเห็นได้ชัดมีองค์ประกอบของการเลือกปฏิบัติทางเชื้อชาติซึ่งเป็นสิ่งต้องห้ามภายใต้กติกาและสิทธิมนุษยชนระหว่างประเทศ รัฐภาคีจะเรียกบทความ 26 และโดยเฉพาะอย่างยิ่งในบทความ 20 วรรค 2 ของข้อตกลงซึ่งบัญญัติว่า "การสนับสนุนของชาติเชื้อชาติหรือศาสนาที่ถือว่ายั่วยุให้เลือกปฏิบัติเป็นศัตรูหรือความรุนแรงใด ๆ ที่จะต้องห้ามตามกฎหมาย" นอกจากนี้รัฐภาคีจำได้ว่ามันเป็นภาคีอนุสัญญาระหว่างประเทศว่าด้วยการขจัดการในทุกรูปแบบของการเลือกปฏิบัติทางเชื้อชาติ; ตามข้อ 4 ของอนุสัญญานี้รัฐภาคี "จะประกาศความผิดที่มีโทษตามกฎหมายทั้งหมดของการเผยแพร่ความคิดที่เหนือกว่าขึ้นอยู่กับเชื้อชาติหรือความเกลียดชัง" (พี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การตัดสินใจของคณะกรรมการรับฟัง

6.1 ในช่วงห้าสิบสี่เซสชัน , คณะกรรมการพิจารณาการรับฟังของการสื่อสาร มันกล่าวว่าในเวลาของการส่งการสื่อสารบน 2 มกราคม 2536 ผู้เขียนมิได้ยื่นอุทธรณ์คำพิพากษาศาลอุทธรณ์ในปารีส ( ห้อง 11 ) 9 ธันวาคม 2535 ถึงศาล Cassation .ผู้เขียนแย้งว่าเขาไม่ได้หมายความว่าการเป็นตัวแทนทางกฎหมายสำหรับวัตถุประสงค์และที่เช่นการอุทธรณ์ จะยังไงก็ไร้ประโยชน์ เป็นอาร์กิวเมนต์แรก คณะกรรมการตั้งข้อสังเกตว่ามันเปิดให้ผู้เขียนในการแสวงหาความช่วยเหลือด้านกฎหมาย ซึ่งเขาไม่ได้ทำเป็นหลังการเรียกค่าคงที่ของกรรมการนิติที่สงสัยเพียงเกี่ยวกับประสิทธิผลของการรักษาไม่ยกโทษให้ผู้เขียนจากพวกมัน ในเวลาของการส่ง ดังนั้น การสื่อสารที่ไม่ตรงกับความต้องการของความเหนื่อยของการเยียวยาภายในประเทศที่กำหนดไว้ในมาตรา 5 วรรคสอง ( B ) ของพิธีสาร . ในช่วงเวลานี้ อย่างไรก็ตามจำกัดผู้กล่าวหา , หัวหน้าบรรณาธิการของนิตยสาร เลอ ชอค ซึ่งเผยแพร่เมื่อวันอังคาร สัมภาษณ์ในเดือนกันยายนปี 1990 ได้ยื่นอุทธรณ์ต่อศาล Cassation ซึ่งวันที่ 20 เดือนธันวาคม พ.ศ. 2537 ออกอุทธรณ์ ส่งโดยห้องพิพากษาคดีอาญาศาล Cassation เผยว่า ศาลสรุปได้ว่ากฎหมายถูกใช้อย่างถูกต้องในความเป็นจริงว่ากฎหมายคือรัฐธรรมนูญและการประยุกต์ใช้ไม่สอดคล้องกับสาธารณรัฐฝรั่งเศส พันธกรณีภายใต้สนธิสัญญาสิทธิมนุษยชนระหว่างประเทศ โดยเฉพาะการอ้างอิงบทบัญญัติของมาตรา 10 แห่งยุโรปอนุสัญญาด้านสิทธิมนุษยชนซึ่งบทบัญญัติคุ้มครองสิทธิในอิสรภาพแห่งความเห็นและการแสดงออกในแง่ที่คล้ายคลึงกับศัพท์ที่ใช้ในมาตรา 19 ของกติการะหว่างประเทศว่าด้วยสิทธิพลเมืองและสิทธิทางการเมืองเพื่อวัตถุประสงค์เดียวกัน ในสถานการณ์ที่คณะกรรมการจัดขึ้นที่มันจะไม่เป็นที่เหมาะสม จะต้องเขียนให้มีการขอความช่วยเหลือไปยังศาล Cassation ในเรื่องเดียวกันที่แก้ไขอาจจะไม่สามารถเห็นเป็นที่มีประสิทธิภาพการรักษา ในความหมายของมาตรา 5 วรรคสอง ( B ) ของพิธีสารต่อท้าย เช่น แก้ไข ที่ จะ ให้ ผู้ที่มีโอกาสที่เหมาะสมของการพิจารณาแก้ไข การสื่อสารจึงไม่ประสบจากแถบเริ่มต้นไม่อ่อนเพลียของการเยียวยาภายในประเทศเท่าที่มันปรากฏที่จะยกปัญหาภายใต้มาตรา 19 ของกติกา

6.2 คณะกรรมการพิจารณาแล้วเห็นว่าผู้เขียนมีเพียงพอพิสูจน์ เพื่อวัตถุประสงค์ของการรับฟังการร้องเรียนของเขาเกี่ยวกับข้อกล่าวหาการละเมิดสิทธิในเสรีภาพแห่งการแสดงออกความคิดเห็นและการวิจัยทางวิชาการ ข้อกล่าวหาพวกนี้ จะตาม ถือว่าเป็นบุญของพวกเขา .

6.3 บนมืออื่น ๆคณะกรรมการพบว่า ผู้เขียนล้มเหลว สำหรับวัตถุประสงค์ของการรับฟัง เพื่อยืนยันการเรียกร้องของเขาที่ถูกเขาไม่ต้องพยายามสองครั้งสำหรับการกระทำความผิดเดียวกันได้ถูกละเมิด ข้อเท็จจริงของคดีนี้ไม่ได้เปิดเผยว่า เขาได้ร้องขอ สิทธิในการดำเนินคดีที่ค้างอยู่กับเขาคณะกรรมการตั้งข้อสังเกตรัฐภาคีส่งอัยการและศาลจะต้องใช้หลักการ " ไม่ใช่ทวิในเหมือนเดิม " ถ้าเรียกใช้และยกเลิกการดำเนินการใหม่หากพวกเขาเกี่ยวข้องกับข้อมูลเดียวกันเป็นผู้ที่ตัดสินโดยศาลของอุทธรณ์ของปารีสในวันที่ 9 ธันวาคม 1992 ผู้เขียนจึงมีข้อเรียกร้องในความเคารพนี้ภายใต้มาตรา 2 ของพิธีสาร .

64 เช่นเดียวกัน คณะกรรมการพบว่าผู้เขียนล้มเหลว สำหรับวัตถุประสงค์ของการรับฟัง เพื่อยืนยันการเรียกร้องของเขาที่เกี่ยวข้องกับข้อกล่าวหาความลำเอียงของผู้พิพากษาในส่วนห้องของศาลอุทธรณ์ของปารีส และถูกกล่าวหาว่าต่อต้านของเจ้าหน้าที่ตุลาการ เพื่อศึกษา aggressions ซึ่งเขาอ้างว่าได้รับภายใต้ . ในส่วนนี้ยังผู้เขียนไม่มีการเรียกร้องภายใต้มาตรา 2 ของพิธีสาร .

6.5 เมื่อวันที่ 19 กรกฎาคม 2538 ดังนั้น คณะกรรมการสิทธิมนุษยชนประกาศการสื่อสารที่ยอมรับในมากที่สุดเท่าที่มันปรากฏที่จะยกปัญหาภายใต้มาตรา 19 ของกติกา

สภาพปาร์ตี้สังเกตในบุญและความคิดเห็นของผู้เขียนนั้น

7.1 ในการยื่นตามมาตรา 4 วรรค 2 ของพิธีสารตัวเลือกรัฐภาคีจะพิจารณาว่าข้อเรียกร้องของผู้เขียนควรไล่เป็น materiae ratione ไม่สอดคล้องกับบทบัญญัติของกติกา และเป็นการสนับสนุน subsidiarily ป่วยขึ้น

7.2 รัฐภาคีอีกครั้งอธิบายประวัติทางกฎหมายของ " gayssot act " มันบันทึกในบริบทนี้กฎหมายต่อต้านการเหยียดเชื้อชาติที่นำโดยฝรั่งเศสในช่วงปี 1980 ได้รับการพิจารณาไม่เพียงพอในการดำเนินคดีและลงโทษระหว่าง Alia , trivialization มุ่งมั่นอาชญากรรมนาซีในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง กฎหมายประกาศใช้ เมื่อวันที่ 13 กรกฎาคมพ.ศ. 2533 ต่อ preoccupations ของฝรั่งเศสสภานิติบัญญัติ Vis Vis ต้นทุนการพัฒนาเป็นเวลาหลายปีของ " ลัทธิการสังคายนา "ส่วนใหญ่ผ่านบุคคลที่ชอบธรรมงานเขียนของพวกเขา โดยพวกเขา ( การรับรู้ ) สถานะเป็นนักประวัติศาสตร์ และที่ท้าทายการดำรงอยู่ของ Shoah . รัฐบาล คือ กะจิตกะใจเหล่านี้เป็น " รูปแบบสีสันของต่อต้านชาวยิวร่วมสมัย " ( " . . . . . . . องค์ประกอบและรูปแบบ subtile de l'antis é mitisme สังคม แวดล้อม " ) ซึ่งก่อน 13 กรกฎาคม 1990ไม่อาจถูกดำเนินคดีตามบทบัญญัติของกฎหมายความผิดทางอาญาที่มีอยู่ของภาษาฝรั่งเศส

7.3 สภานิติบัญญัติจึงพยายามกรอกสูญญากาศทางกฎหมาย ขณะพยายามที่จะนิยามใหม่บทบัญญัติต่อต้านลัทธิการสังคายนาในแม่นยำอย่างที่สุด อดีต รมต. ยุติธรรม นาย arpaillange ,