Yongguk walked into the near silent

Yongguk walked into the near silent dorm, tossing his keys onto the otherwise empty table that stood in the front hallway as he took off his shoes. “Hey, Daehyun, I’m here… What’s so important?” He called, the silence his only answer.
He let out a heavy sigh, digging into his pocket to take out his cell phone. He took a glance at the last time stamp from Daehyun, glancing over the past few messages, the texts having escalated in urgency from ‘Hyung when will you be home’ to ‘Hyung please hurry I need you now.’.
Yongguk sighed as he trudged to threw the dorm. His steps faltered though as he reached the back room, the high pitched whine followed by the low caught him off guard and he was slow to open the door. He was hesitant at first, but when he finally cracked it open enough to peer into the room, the sight that greeted him was far beyond his dreams and fantasies.
Daehyun looked up instantly, his brown eyes wide and pupils blown with pleasure and lust as he locked eyes with Yongguk. He shifted subtly in the high back chair that he sat in, his already flushed cheeks taking on a deep red color as the embarrassment set in and he tried to close his splayed open legs, but the ropes looped around his thighs and secured to the back legs of the chair allowed little to no movement and he ended up just writhing around as he had been for however long he’d been stuck in the chair. The remote that was strapped to his thigh flashed green for a moment before the small light went to red and Daehyun’s eyes all but rolled back in his head as his lower back arched and he let out a heavy through the gag that was wedged between his teeth, his thighs shaking as he squirmed in the chair.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Yongguk เดินเข้าไปในหอพักเงียบใกล้ โยนคีย์ของเขาบนโต๊ะว่างมิฉะนั้นที่ยืนอยู่ในห้องโถงด้านหน้าเป็นเขาเอารองเท้าของเขา "เฮ้ Daehyun ฉันนี่... อะไรคือสิ่งสำคัญดังนั้น เขาเรียกว่า ความเงียบของเขาตอบเท่านั้นเขาให้ออกถอนหายใจที่หนัก ขุดเข้าไปในกระเป๋าของเขาที่จะออกจากโทรศัพท์มือถือของเขา เขาเอาคร่าว ๆ การประทับเวลาล่าสุดจาก Daehyun ดูผ่านมากี่ข้อความ ข้อความที่มีการเลื่อนระดับในความเร่งด่วนจาก ' ฮย็องเมื่อคุณจะบ้าน ' ให้ 'ฮย็องคุณรีบร้อนต้องคุณตอนนี้'Yongguk ถอนหายใจเป็นเขา trudged ไปโยนหอพัก ตอนเขาพูดตะกุกตะกักว่า ตามมาถึงห้อง ขาวแหลมสูงที่ตาม ด้วยต่ำสุดเขาจับออกยาม และเขาก็เปิดประตูช้า เขาก็ลังเลในครั้งแรก แต่เมื่อเขาก็แตกมันคือสายตาที่ประทับใจเขาเปิดพอให้เพื่อนในห้อง ไกลเกินความฝันและจินตนาการของเขาDaehyun looked up instantly, his brown eyes wide and pupils blown with pleasure and lust as he locked eyes with Yongguk. He shifted subtly in the high back chair that he sat in, his already flushed cheeks taking on a deep red color as the embarrassment set in and he tried to close his splayed open legs, but the ropes looped around his thighs and secured to the back legs of the chair allowed little to no movement and he ended up just writhing around as he had been for however long he’d been stuck in the chair. The remote that was strapped to his thigh flashed green for a moment before the small light went to red and Daehyun’s eyes all but rolled back in his head as his lower back arched and he let out a heavy through the gag that was wedged between his teeth, his thighs shaking as he squirmed in the chair.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ยงกุกเดินเข้าไปในหอพักเงียบใกล้โยนกุญแจของเขาลงบนโต๊ะที่ว่างเปล่าเป็นอย่างอื่นที่ยืนอยู่ในห้องโถงด้านหน้าในขณะที่เขาเอาออกรองเท้าของเขา "เฮ้แดฮยอนฉันอยู่ที่นี่ ... มีอะไรที่สำคัญเพื่อ?" เขาเรียกว่าเงียบคำตอบเดียวของเขา.
เขาให้ออกถอนหายใจหนักขุดเข้าไปในกระเป๋าของเขาที่จะออกจากโทรศัพท์มือถือของเขา เขาเอาทันทีที่ประทับครั้งสุดท้ายจากแดฮยอน, วินาศภัยมากกว่าข้อความไม่กี่ที่ผ่านมาตำราที่มีการเพิ่มขึ้นในความเร่งด่วนจาก 'ฮยองเมื่อคุณจะเป็นบ้าน' เป็น 'ฮยองโปรดรีบฉันต้องการให้คุณในขณะนี้..
ยงกุกถอนหายใจในขณะที่เขา trudged จะโยนหอพัก ขั้นตอนของเขาสะดุดแม้ในขณะที่เขาไปถึงห้องด้านหลังที่สะอื้นเสียงแหลมสูงต่ำตามจับเขาออกยามและเขาก็ช้าที่จะเปิดประตู เขาเป็นคนที่ลังเลในตอนแรก แต่เมื่อเขาจนแตกมันเปิดมากพอที่จะมองเข้าไปในห้องพัก, สายตาที่ต้อนรับเขาอยู่ไกลเกินฝันและจินตนาการของเขา.
แดฮยอนเงยหน้าขึ้นทันทีดวงตาสีน้ำตาลของเขากว้างและนักเรียนเป่าด้วยความสุขและความต้องการทางเพศเป็น เขาถูกล็อคตากับยงกุก เขาขยับอย่างละเอียดในเก้าอี้หลังสูงที่เขานั่งอยู่ที่แก้มล้างแล้วเขาการที่เป็นสีแดงเข้มเป็นความลำบากใจที่ตั้งไว้ในและเขาพยายามที่จะปิดเปิดขาของเขากาง แต่เชือกคล้องรอบต้นขาของเขาและการรักษาความปลอดภัยไปทางด้านหลัง ขาของเก้าอี้ที่ได้รับอนุญาตเพียงเล็กน้อยที่จะไม่มีการเคลื่อนไหวและเขาสิ้นสุดเพียงแค่บิดไปรอบ ๆ ขณะที่เขาได้รับเป็นเวลานาน แต่เขาต้องการได้รับการติดอยู่ในเก้าอี้ ระยะไกลที่ถูกมัดติดอยู่กับต้นขาของเขาประกายสีเขียวสักครู่ก่อนที่ไฟขนาดเล็กไปตาสีแดงและแดฮยอนของทั้งหมด แต่รีดกลับมาอยู่ในหัวของเขาเป็นหลังส่วนล่างของเขาโค้งและเขาให้ออกหนักผ่านปิดปากที่ติดที่ซอกฟันของเขา ต้นขาของเขาสั่นในขณะที่เขาดิ้นไปในเก้าอี้