1. IntroductionIn rice milling, rou

1. Introduction
In rice milling, rough rice is dehusked to obtain
brown rice which is subjected to abrasive or friction
pressure to remove bran layers from the endosperm.
The extent of removal of the bran layers is termed degree
of milling, which determines the whiteness of rice. The
degree of milling has been reported to a€ect head rice
recovery, starch gelatinization, resistance to insect infes-
tation and sensory quality (Champagne, Marshall &
Goynes, 1990; Marshall, 1992; McGaughey, 1970; Pig-
got, Morrison & Clyne, 1991; Roberts, 1979; Sun & Sie-
benmorgen, 1993). In a number of studies, various
chemical constituents, such as fat, ash, thiamine, phos-
phate and pigments which are concentrated in the outer
branny layers, have been related to the degree of mil-
ling. Tsugita, Kurata and Kato (1980) observed a sig-
ni®cant di€erence in both the odour of cooked rice and
quantity of volatile components in rice with di€erent
degrees of milling. Villareal, Maranville and Juliano
(1991) reported that with 10% bran-polish removal,
milled rice retains 13% thiamine. Bajaj, Arora, Chhib-
bar and Sidhu (1989) investigated the loss of minerals
during extended milling of rice in a laboratory miller
(Model, Type-2, Kett Electric Co. Japan). They
observed a loss of 53±71% for P, 57±96% for Ca and
62±98% for Mg with milling of rice. Bhattacharya and
Sowbhagya (1972) reported that the concentration of
the extractable pigment in successive layers of bran
decreased linearly from the outermost to the innermost
layer of brown rice. The estimation of degree of milling
by measuring the amount of surface fat remaining on
kernels through petroleum ether extraction has been
described earlier (Hogan & Deobald, 1961; Watson,
Dikeman & Stermer, 1975). This method is accurate and
elaborate but time-consuming. Siebenmorgen and Sun
(1994) established a linear relationship between degree
of milling measured using a Satake MMI-B milling meter
and surface fat concentration. Bhashyam and Srinivas
(1984) described the determination of degree of milling
by measuring whiteness using a photovoltaic re¯ectance
meter. Determining the intensity of the visible or near infra-red light, re¯ected from or transmitted through
milled rice, has also been reported as a method for
determining the degree of milling (Delwiche, McKenzie
& Webb, 1996). In our earlier study (Singh, Singh &
Bakshi, 1998), we have reported that determination of
ash content in wheat, based on conductivity, is a quick
and alternate method to the routinely used method
based on measurement of oxidized residue remaining
after incineration at high (600C) temperature for 5±6 h.
The objectives of the present research were to: (1)
investigate the e€ect of milling duration on percent bran
removed from brown rice, (2) determine the e€ect of
milling duration on ash content in brown rice obtained
from di€erent rice cultivars, (3) establish the relation-
ship between the ash concentration and conductivity of
solubles extracted from brown rice, and (4) determine
the e€ect of temperature and extraction duration on the
conductivity of solubles±ash content relationship.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทนำในการสีข้าว ข้าวหยาบ dehusked รับข้าวกล้องที่ต้องขัดหรือแรงเสียดทานให้เอาชั้นรำจาก endosperm ความดันขอบเขตของการกำจัดของรำชั้นเรียกว่าระดับของ ซึ่งกำหนดว่าความขาวของข้าว การได้รายงานระดับของการ ect หัวข้าวกู้ แป้ง gelatinization ต้านทานต่อแมลง infestation และคุณภาพทางประสาทสัมผัส (แชมเปญ มาร์แชลล์และGoynes, 1990 มาร์แชลล์ 1992 McGaughey, 1970 หมู-มี มอร์ริสันและ Clyne, 1991 โรเบิร์ต 1979 ดวงอาทิตย์และ Sie -benmorgen, 1993) ในจำนวนของการศึกษา ต่าง ๆสารประกอบเคมี ไขมัน เถ้า ไทอะ phos-phate และเม็ดสีที่เข้มข้นในชั้นนอกชั้น branny มีความเกี่ยวข้องความล้านบาท-ling. Tsugita การแปรผันและคา (1980) สังเกต sig-นิ ® ลาดเท erence di ในกลิ่นข้าว และปริมาณของข้าวกับ di ระหว่างการผลิตองศาของ Villareal, Maranville และผู้ใช้(1991) รายงานว่า มี 10% รำ-โปแลนด์กำจัดข้าวสารยังคง 13% ไทอะ Bajaj แร Chhib-บาร์ และ Sidhu (1989) ตรวจสอบการสูญเสียแร่ธาตุในระหว่างขยายของข้าวมิลเลอร์ที่ห้องปฏิบัติการ(รูปแบบ ชนิด Kett ไฟฟ้า บริษัทญี่ปุ่น) พวกเขาสังเกตเห็นการสูญเสีย 53±71% 57±96% Ca, P และ62±98% สำหรับมิลลิกรัม มีสีข้าว Bhattacharya และSowbhagya (1972) รายงานว่า ความเข้มข้นของเตรียมเม็ดสีในชั้นต่อเนื่องของรำลดลงเป็นเชิงเส้นจากด้านนอกสุดเป็นในสุดชั้นของข้าวกล้อง การประเมินระดับของสีโดยการวัดจำนวนของผิวไขมันคงเหลือเมล็ดผ่านแยกปิโตรเลียมอีเธอร์ได้อธิบายไว้ก่อนหน้านี้ (โฮแกน & Deobald, 1961 วัตสันDikeman & Stermer, 1975) วิธีนี้ถูกต้อง และซับซ้อนแต่ใช้เวลานาน Siebenmorgen และดวงอาทิตย์(1994) สร้างความสัมพันธ์เชิงเส้นระหว่างองศาของวัดโดยใช้เครื่องวัดสี Satake MMI-Bและพื้นผิวความเข้มข้นของไขมัน Bhashyam และคุณอุทัย(1984) อธิบายการกำหนดระดับของสีโดยการวัดความขาวโดยใช้ re¯ectance พลังงานแสงอาทิตย์เมตร การกำหนดความเข้ม ของการมองเห็น หรือ ใกล้ แสงอินฟาเรด re¯ected จาก หรือส่งผ่านทางข้าวสาร นอกจากนี้ยังมีการรายงานเป็นวิธีการสำหรับการกำหนดระดับของสี (Delwiche, McKenzieและเวบบ์ 1996) ในของเราก่อนหน้านี้ศึกษา (สิงห์ สิงห์และBakshi, 1998) เราได้รายงานว่า การกำหนดปริมาณเถ้าในข้าวสาลี อิงนำ ได้อย่างรวดเร็วและวิธีการใช้เป็นประจำวิธีการสลับตามวัดที่เหลือสารออกซิไดซ์หลังจากการเผาที่อุณหภูมิสูง (600 C) 5±6 hวัตถุประสงค์ของการวิจัยปัจจุบันได้: (1)ตรวจสอบอี ect ของกัดระยะเวลาบนรำเปอร์เซ็นต์ออกจากข้าว, (2) ตรวจสอบอี ect ของระยะเวลาในปริมาณเถ้าในข้าวกล้องได้กัดจาก di ระหว่างการผลิตข้าวพันธุ์, (3) สร้างความสัมพันธ์ -เรือระหว่างความเข้มข้นของเถ้าและนำของกำหนด solubles ที่สกัดจากข้าวสีน้ำตาล และ (4)e การ ect ดูดและอุณหภูมิระยะเวลาในการการนำเนื้อหาของ solubles±ash

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1. บทนำ
ในโรงสีข้าว, ข้าวขรุขระ dehusked ที่จะได้รับ
ข้าวกล้องซึ่งอยู่ภายใต้การขัดหรือแรงเสียดทาน
แรงดันในการลบชั้นรำจาก endosperm ได้.
ขอบเขตของการกำจัดของชั้นรำที่เรียกว่าการศึกษาระดับปริญญา
ของมิลลิ่งซึ่งเป็นตัวกำหนดความขาวของ ข้าว.
ระดับของการกัดได้รับรายงานข้าวหัว ?? ect
กู้คืนเจแป้งต้านทานต่อแมลง infes-
tation และคุณภาพทางประสาทสัมผัส (แชมเปญ Marshall &
Goynes, 1990; มาร์แชลล์ 1992; McGaughey 1970; Pig-
มีมอร์ริสัน และ Clyne 1991; โรเบิร์ต 1979; Sun & Sie-
benmorgen, 1993) ในจำนวนของการศึกษาต่าง ๆ
องค์ประกอบทางเคมีเช่นไขมันเถ้าวิตามินบี phos-
phate และสีที่มีความเข้มข้นในด้านนอก
ชั้น branny ได้รับการที่เกี่ยวข้องกับการศึกษาระดับปริญญาของ mil-
หลิง Tsugita, คุราตะและ Kato (1980) สังเกตเห็นลายเซ็น
ni®cantดิ ?? erence ทั้งกลิ่นของข้าวหุงสุกและ
ปริมาณขององค์ประกอบสารระเหยในข้าวกับดิ ?? ต่างกัน
องศาของการกัด เรียว, Maranville และ Juliano
(1991) รายงานว่า 10% กำจัดรำโปแลนด์
ข้าวสารยังคงมีวิตามินบี 13% Bajaj ร่า Chhib-
บาร์และซิด (1989) ตรวจสอบการสูญเสียของแร่ธาตุ
ในระหว่างการขยายโม่ข้าวในห้องปฏิบัติการมิลเลอร์
(รุ่น Type-2, Kett ไฟฟ้า จำกัด ญี่ปุ่น) พวกเขา
สังเกตเห็นการสูญเสีย 53 ± 71% สำหรับ P, 57 ± 96% สำหรับ CA และ
62 ± 98% สำหรับ Mg กับการสีข้าว Bhattacharya และ
Sowbhagya (1972) รายงานว่าความเข้มข้นของ
เม็ดสีที่สกัดได้ในแต่ละชั้นของรำข้าว
ลดลงเป็นเส้นตรงจากนอกสุดไปยังด้านในสุดของ
ชั้นของข้าวกล้อง การประมาณระดับของการกัด
โดยการวัดปริมาณของไขมันผิวที่เหลืออยู่บน
เมล็ดผ่านการสกัดปิโตรเลียมอีเธอร์ได้รับการ
อธิบายไว้ก่อนหน้า (โฮแกนและ Deobald 1961; วัตสัน
Dikeman & Stermer, 1975) วิธีนี้เป็นวิธีที่ถูกต้องและ
ซับซ้อน แต่ใช้เวลานาน Siebenmorgen และดวงอาทิตย์
(1994) สร้างความสัมพันธ์เชิงเส้นตรงระหว่างการศึกษาระดับปริญญา
ของโม่วัดโดยใช้มิเตอร์กัด Satake MMI-B
และพื้นผิวของความเข้มข้นของไขมัน Bhashyam และ Srinivas
(1984) อธิบายการกำหนดระดับของการกัด
โดยการวัดความขาวโดยใช้แผงเซลล์แสงอาทิตย์re¯ectance
เมตร การกำหนดความเข้มของแสงอินฟาเรดที่มองเห็นหรือใกล้, re¯ectedจากหรือส่งผ่าน
ข้าวสารยังได้รับรายงานว่าเป็นวิธีการในการ
กำหนดระดับของกัด (Delwiche, McKenzie
และเวบบ์, 1996) ในการศึกษาก่อนหน้านี้ของเรา (ซิงห์ซิงห์และ
Bakshi 1998) เราได้มีการรายงานความมุ่งมั่นของ
ปริมาณเถ้าข้าวสาลีขึ้นอยู่กับการนำเป็นอย่างรวดเร็ว
วิธีการและสลับกับวิธีการใช้เป็นประจำ
อยู่บนพื้นฐานของการวัดสารตกค้างออกซิไดซ์ที่เหลือ
หลังจากการเผาที่ . สูง (600 C) อุณหภูมิ 5 ± 6 ชั่วโมง
วัตถุประสงค์ของการวิจัยในปัจจุบันที่กำลังจะ (1)
ตรวจสอบ E ?? ect ของระยะเวลาในการกัดรำร้อยละ
ลบออกจากข้าวกล้อง (2) ตรวจสอบ E ?? ect ของ
ระยะเวลาในการกัดปริมาณเถ้าในข้าวกล้องที่ได้รับ
จากดิ ?? พันธุ์ข้าวต่างกัน (3) สร้างความสัมพันธ์
เรือระหว่างความเข้มข้นเถ้าและการนำของ
solubles สกัดจากข้าวกล้องและ (4) ตรวจสอบ
อี ?? ect อุณหภูมิและระยะเวลาในการสกัดใน
การนำของ solubles ±สัมพันธ์ปริมาณเถ้า