In an earlier series of gait studie

In an earlier series of gait studies, Morris et al (1996) showed that dual
task interference in people with Parkinson's disease was directly proportional
to the complexity of the secondary task. When people were
required to recite a simple sentence ('Where is the child?') over and over
whilst walking, their gait speed and stride length reduced only marginally.
As the sentence complexity increased, the speed and amplitude of
footsteps diminished. For the most difficult condition (reciting the days
of the week backwards) these variables were often less than half the values
for healthy older people, resulting in marked shuffling, tiny steps
and reduced ground clearance. This is particularly dangerous, because
reduced ground clearance during gait increases the risk of tripping on
obstacles and falling.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในชุดที่ก่อนหน้านี้เดินศึกษา มอร์ริส et al (1996) ชี้ให้เห็นว่าคู่งานรบกวนคนโรคพาร์กินสันเป็นสัดส่วนโดยตรงซับซ้อนของงานรอง เมื่อมีคนต้องสาธยายประโยคง่าย ('ที่เป็นเด็ก ') และผ่านขณะเดิน ความเร็วในการเดิน และความยาวของก้าวลดดีเท่านั้นเป็นประโยคซับซ้อนเพิ่มขึ้น ความเร็วและความกว้างของอย่างที่ลดลง สำหรับเงื่อนไขยากที่สุด (อ่านวันสัปดาห์ผลิต) ตัวแปรเหล่านี้มักจะมีค่าน้อยกว่าครึ่งหนึ่งสำหรับคนสูงอายุมีสุขภาพดี ในเครื่องขั้นตอนการสับ เล็ก ๆและเคลียร์พื้นดินลดลง นี้เป็นอันตรายโดยเฉพาะ เนื่องจากเคลียร์พื้นดินลดลงในระหว่างการเดินเพิ่มความเสี่ยงของการสะดุดในอุปสรรคและล้ม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในชุดก่อนหน้านี้จากการศึกษาการเดินมอร์ริส, et al (1996)
แสดงให้เห็นว่าคู่รบกวนงานในผู้ที่มีโรคพาร์กินสันเป็นสัดส่วนโดยตรงกับความซับซ้อนของงานรอง
เมื่อคนที่ถูกต้องที่จะท่องประโยคง่าย ('อยู่ที่ไหนเด็ก?) กว่าและมากกว่าในขณะที่เดินความเร็วและระยะเวลาในการเดินก้าวของพวกเขาลดลงเพียงเล็กน้อย. เป็นความซับซ้อนประโยคที่เพิ่มขึ้นความเร็วและความกว้างของรอยเท้าลดลง สำหรับเงื่อนไขที่ยากที่สุด (ท่องวันของสัปดาห์หลัง) ตัวแปรเหล่านี้มักจะน้อยกว่าครึ่งหนึ่งของค่าสำหรับผู้สูงอายุที่มีสุขภาพดีส่งผลให้การทำเครื่องหมายสับขั้นตอนเล็ก ๆ และพื้นดินที่ลดลง นี้เป็นอันตรายอย่างยิ่งเพราะพื้นดินที่ลดลงในช่วงการเดินเพิ่มความเสี่ยงของการสะดุดในอุปสรรคและลดลง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในชุดก่อนหน้านี้ของการเดินศึกษา , มอร์ริส et al ( 1996 ) พบว่าคู่
งานรบกวนในผู้ที่มีโรคพาร์กินสันเป็นสัดส่วนโดยตรง
ถึงความซับซ้อนของงานรอง เมื่อคนถูก
ต้องท่องประโยคง่ายๆ ( 'where เป็นเด็ก ? ) กว่าและมากกว่า
ในขณะที่เดิน , ความเร็วการเดินและความยาวกางเกงลดลงเพียงเล็กน้อย .
เป็นประโยคที่ซับซ้อนเพิ่มขึ้น ความเร็วและความสูง
เท้าลดลง สำหรับเงื่อนไขที่ยากที่สุด ( ท่องวัน
ของสัปดาห์ย้อนหลัง ) ตัวแปรเหล่านี้มักจะน้อยกว่าครึ่งหนึ่งของค่า
สำหรับผู้สูงอายุที่มีสุขภาพดี เป็นผลในการทำเครื่องหมายสับ
ขั้นตอนเล็ก ๆและลดช่องว่าง , พื้น นี้เป็นอันตรายโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เพราะ
ลดช่องว่างระหว่างพื้นดินไม่เพิ่มความเสี่ยงของสะดุดกับ
อุปสรรคและล้ม