1. Assess client’s level of anxiety

1. Assess client’s level of anxiety and physical reactions to anxiety (e.g., tachycardia, tachypnea, nonverbal expressions of anxiety). Validate observations by asking client, “Are you feeling anxious now?”
Anxiety is a highly individualized, normal physical and psychological response to internal or external life events (Badger, 1994).



2. Use presence, touch (with permission), verbalization, and demeanor to remind clients that they are not alone and to encourage expression or clarification of needs, concerns, unknowns, and questions.
Being supportive and approachable encourages communication (Olson, Sneed, 1995).



3. Accept client’s defenses; do not confront, argue, or debate.
If defenses are not threatened, the client may feel safe enough to look at behavior (Rose, Conn, Rodeman, 1994).



4. Allow and reinforce client’s personal reaction to or expression of pain, discomfort, or threats to well-being (e.g., talking, crying, walking, other physical or nonverbal expressions).
Talking or otherwise expressing feelings sometimes reduces anxiety (Johnson, 1972).



5. Help client identify precipitants of anxiety that may indicate interventions.
Gaining insight enables the client to reevaluate the threat or identify new ways to deal with it (Damrosch, 1991).



6. If the situational response is rational, use empathy to encourage client to interpret the anxiety symptoms as normal.
Anxiety is a normal response to actual or perceived danger (Peplau, 1963).



7. If irrational thoughts or fears are present, offer client accurate information and encourage him or her to talk about the meaning of the events contributing to the anxiety.
This study shows that during diagnosis and management of cancer, highlighting the importance of the meaning of events to an individual is an important factor in making people anxious. Acknowledgment of this meaning may help to reduce anxiety (Stark, House, 2000).



8. Encourage the client to use positive self-talk such as “Anxiety won’t kill me,” “I can do this one step at a time,” “Right now I need to breathe and stretch,” “I don’t have to be perfect.”
Cognitive therapies focus on changing behaviors and feelings by changing thoughts. Replacing negative self-statements with positive self-statements helps to decrease anxiety (Fishel, 1998).



9. Avoid excessive reassurance; this may reinforce undue worry.
Reassurance is not helpful for the anxious individual (Garvin, Huston, Baker, 1992).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1. ประเมินระดับของลูกค้าของความวิตกกังวลและปฏิกิริยาทางกายภาพกับความวิตกกังวล (เช่นอิศวร tachypnea การแสดงออกของความวิตกกังวลอวัจนภาษา) ตรวจสอบการสังเกตโดยขอให้ลูกค้า "คุณรู้สึกกังวลตอนนี้หรือไม่"
ความวิตกกังวลคือการตอบสนองทางร่างกายและจิตใจเป็นรายบุคคลสูงธรรมดาถึงเหตุการณ์ในชีวิตภายในหรือภายนอก (แบดเจอร์, 1994). 2 ใช้แสดงตนสัมผัส (ได้รับอนุญาต) บอกกล่าวด้วยวาจาและการกระทำที่จะเตือนลูกค้าว่าพวกเขาจะไม่ได้คนเดียวและเพื่อส่งเสริมการแสดงออกหรือการชี้แจงของความต้องการความกังวลราชวงศ์และคำถาม. เป็นการสื่อสารที่สนับสนุนและเข้าถึงได้ส่งเสริมให้ (โอลสันสนีด 1995) . 3 ยอมรับการป้องกันของลูกค้า; ไม่เผชิญหน้าเถียงหรือการอภิปราย. ถ้าป้องกันไม่ได้ขู่ว่าลูกค้าอาจจะรู้สึกปลอดภัยพอที่จะดูที่พฤติกรรม (โรสเรือ Rodeman, 1994). 4 อนุญาตและเสริมสร้างปฏิกิริยาส่วนบุคคลของลูกค้าหรือการแสดงออกของความเจ็บปวดไม่สบายหรือภัยคุกคามต่อความเป็นอยู่ที่ดี (เช่นการพูดคุย, ร้องไห้, การเดิน, การแสดงออกทางร่างกายหรืออวัจนภาษาอื่น ๆ ). การพูดคุยหรือความรู้สึกอย่างอื่นแสดงบางครั้งจะช่วยลดความวิตกกังวล (จอห์นสัน, 1972) 5 ช่วยให้ลูกค้าระบุตะกอนของความวิตกกังวลที่อาจบ่งชี้การแทรกแซง. ดึงดูดความเข้าใจช่วยให้ลูกค้าในการประเมินภัยคุกคามหรือระบุวิธีการใหม่ในการจัดการกับมัน (Damrosch, 1991). 6 หากการตอบสนองต่อสถานการณ์ที่เป็นเหตุผลให้ใช้ความเห็นอกเห็นใจที่จะส่งเสริมให้ลูกค้าในการตีความอาการวิตกกังวลตามปกติ. ความวิตกกังวลคือการตอบสนองปกติที่จะเกิดขึ้นจริงหรือการรับรู้อันตราย (Peplau, 1963). 7 ถ้าความคิดที่ไม่มีเหตุผลหรือความกลัวที่มีอยู่นำเสนอข้อมูลที่ถูกต้องของลูกค้าและสนับสนุนให้เขาหรือเธอที่จะพูดคุยเกี่ยวกับความหมายของเหตุการณ์ที่เอื้อต่อความวิตกกังวล. การศึกษาครั้งนี้แสดงให้เห็นว่าในระหว่างการวินิจฉัยและการจัดการของโรคมะเร็งเน้นความสำคัญของความหมายของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น บุคคลที่เป็นปัจจัยสำคัญในการทำให้คนกังวล การรับรู้ของความหมายนี้อาจช่วยลดความวิตกกังวล (สตาร์, บ้าน, 2000). 8 ขอแนะนำให้ลูกค้าใช้ในเชิงบวกตัวเองพูดเช่น "ความวิตกกังวลจะไม่ฆ่าฉัน" "ฉันจะทำขั้นตอนนี้ในช่วงเวลาหนึ่ง" "ตอนนี้ฉันต้องหายใจและยืด" "ฉันจะได้ไม่ต้อง จะสมบูรณ์แบบ. " การรักษาความรู้ความเข้าใจมุ่งเน้นไปที่การเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมและความรู้สึกโดยการเปลี่ยนความคิด เปลี่ยนงบตนเองลบกับงบตัวเองในเชิงบวกจะช่วยลดความวิตกกังวล (Fishel, 1998). 9 หลีกเลี่ยงความมั่นใจมากเกินไป; นี้อาจจะเสริมสร้างความกังวลเกินควร. มั่นใจไม่เป็นประโยชน์สำหรับบุคคลกังวล (Garvin, ฮัสเบเกอร์ 1992)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1 . ประเมินของลูกค้าระดับปฏิกิริยาความวิตกกังวลและความวิตกกังวลทางกาย ( เช่น เต้นของหัวใจ , อัตราหายใจเร็ว การแสดงออก ซึ่งความกังวล ) ตรวจสอบสังเกตการณ์ โดยขอให้ลูกค้า " คุณรู้สึกกังวล ? "ความวิตกกังวลเป็นอย่างมากในรายบุคคล ปกติทางกายภาพการตอบสนองภายใน หรือเหตุการณ์ในชีวิตภายนอกและจิตใจ ( แบดเจอร์ , 1994 )2 . การใช้สัมผัส ( โดยได้รับอนุญาต ) , การแสดงความรู้สึกหรือความคิดเป็นคำพูด และท่าทางจะเตือนลูกค้าว่าพวกเขาจะไม่ได้คนเดียว และส่งเสริมการแสดงออกหรือชี้แจงความต้องการของความกังวลและคำถาม unknowns .การส่งเสริมสนับสนุนและจัดการการสื่อสาร ( โอลสันสนีด , 1995 )3 . รับการป้องกันของลูกค้า ไม่เผชิญหน้ากัน หรือการอภิปรายถ้าป้องกันไม่ได้ข่มขู่ ลูกค้าอาจรู้สึกปลอดภัยพอที่จะมองพฤติกรรม ( โรส เรือ rodeman , 2537 )4 . ช่วยเสริมสร้างปฏิกิริยาส่วนบุคคลของลูกค้าหรือการแสดงออกของความเจ็บปวด ไม่สบาย หรือคุกคามความเป็นอยู่ที่ดี ( เช่นการพูด , ร้องไห้ , เดิน , อื่น ๆทางกายภาพ หรืออวัจนะภาษาสำนวน )พูดหรือแสดงออกถึงความรู้สึก บางครั้งลดความวิตกกังวล ( จอห์นสัน , 1972 )5 . ช่วยให้ลูกค้าระบุ precipitants ความกังวลที่อาจบ่งชี้ถึงการแทรกแซง .ดึงดูดความเข้าใจช่วยให้ลูกค้าเพื่อประเมินการคุกคามหรือหาวิธีใหม่ที่จะจัดการกับมัน แดมโรช , 1991 )6 . ถ้าการตอบสนองสถานการณ์ที่ถูกต้อง ใช้ความรู้สึก เพื่อกระตุ้นให้ลูกค้าที่จะตีความวิตกกังวลอาการเป็นปกติความวิตกกังวลคือการตอบสนองปกติจริง หรือการรับรู้อันตราย ( peplau , 1963 )7 . ถ้าความคิดที่ไม่มีเหตุผลหรือความกลัวที่มีอยู่ เสนอลูกค้า ข้อมูลที่ถูกต้อง และกระตุ้นให้เขาหรือเธอพูดคุยเกี่ยวกับความหมายของเหตุการณ์ที่ทำให้เกิดความกังวลการศึกษานี้แสดงให้เห็นว่าในการวินิจฉัยและการจัดการของมะเร็ง การเน้นความสำคัญของความหมายของเหตุการณ์ของแต่ละบุคคลเป็นปัจจัยสำคัญในการทำให้คนวิตก การยอมรับในความหมายนี้อาจช่วยลดความกังวล ( สตาร์ค , บ้าน , 2000 )8 . สนับสนุนให้ลูกค้าที่จะใช้บวกที่ตนเองพูดเช่น " ความกังวลจะไม่ฆ่าฉัน " " ฉันสามารถทำเช่นนี้หนึ่งขั้นในเวลา " " ตอนนี้ ฉันต้องการที่จะหายใจและยืด , " " ผมไม่ต้องสมบูรณ์แบบ”การบำบัดทางปัญญามุ่งเน้นการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมโดยการเปลี่ยนความรู้สึกและความคิด ลบด้วยตนเองแทนด้วยงบงบบวกที่ตนเองช่วยลดความวิตกกังวล ( ฟิเชิล , 1998 )9 . หลีกเลี่ยงความมั่นใจมากเกินไป ; นี้อาจเสริมสร้างไม่เหมาะสมครับความมั่นใจที่ไม่ได้เป็นประโยชน์สำหรับกังวลของแต่ละบุคคล ( การ์วิน ฮัสตัน เบเกอร์ , 1992 )