Charlotte held my hand. As we left

Charlotte held my hand. As we left our rooms, we met a postman.
Good morning, Miss, he said. There’s a packet here for Currer Bell.
Oh…thank you. Charlotte sounded sad, but she took the packet, and put it in her room. She did nit open it. Then we walked to the eye doctor’s.
The pain was terrible, but it was over in fifteen minutes, and I didn’t move. Afterwards, I had to lie on a bed in a dark room. We couldn’t go home for a month. A nurse came sometimes, but Charlotte stayed with me all day.
I asked her once a bout the packet. She said: Oh, it’s for a friend of mine, papa. It had a letter for me in it. I have posted it away again now.
I didn’t understand, but I didn’t ask again. I lay quietly on my bed most of the day, and Charlotte sat in the next room writing. She wrote very fast, for many hours, and never put her pen down once. She seemed quiet, but strangely happy.
I was happy too. The doctor had helped; I could see again. It was wonderful. When we came back to Haworth, I could see everything clearly at last-our home, the church, the graveyard, the moors the faces of my Emily and Anne.
And Branwell.
Branwell’s face looked terrible. White, thin, with big dark eyes and untidy hair. His clothes were dirty, he smelt, his hands shook. All the time he was either shouting or crying. And always, every day, he asked me for money.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชาร์ลอตต์ขึ้นมือ เป็นห้องซ้ายเรา เราพบบุรุษไปรษณีย์.
สวัสดี นางสาว เขากล่าวว่า มีแบบแพคเก็ตที่นี่สำหรับ Currer เบลล์
Oh...ขอบคุณ ชาร์ล็อตแต่เพียงแห่งเศร้า แต่เธอเอาแพคเก็ต และใส่ไว้ในห้องของเธอ เธอไม่จู้จี้เลือกเปิด แล้วเราเดินไปตาแพทย์.
ปวดมาก แต่มันได้ในเวลาเพียง 15 นาที และฉันไม่ย้าย ภายหลัง ผมนอนบนเตียงในห้องมืด เราไม่สามารถกลับบ้านได้ประมาณเดือน พยาบาลมาบางครั้ง แต่ชาร์ล็อตต์อยู่กับฉันทุกวัน
ถามเธอเมื่อแพคเก็ตการแข่งขัน เธอกล่าวว่า: โอ้ มันเป็นเพื่อนของฉัน ปาป้า มันมีตัวอักษรสำหรับฉันใน มีลงมันไปอีกทันที
ฉันไม่เข้าใจ แต่ฉันไม่ได้ถามอีก ฉันวางอย่างเงียบ ๆ บนเตียงของฉันมากที่สุดของวัน และชาร์ลอตต์นั่งเขียนห้องถัดไป เธอเขียนหลายชั่วโมง เร็ว และไม่เคยวางปากกาของเธอครั้งเดียว เธอดูเหมือนเงียบ แต่แพงกว่าแฮปปี้
ผมมีความสุขเกินไป ช่วยแพทย์ ฉันไม่สามารถมองเห็นได้อีกครั้ง ยอดเยี่ยมได้ เมื่อเรากลับมาแฮร์เวิร์ด สามารถเห็นทุกอย่างชัดเจนในบ้านเราล่าสุด โบสถ์ สุสาน ใบหน้าของฉันเอมิลี่และแอนน์ได้ชาวมัวร์
และ Branwell.
ของ Branwell หน้าดูน่ากลัว สีขาว บาง สีเข้มตาใหญ่และผม untidy เสื้อผ้าสกปรก เขาหลอม มือจับ ตลอดเวลาเขาได้ตะโกน หรือร้องไห้ และเสมอ ทุกวัน เขาบอกเงิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ลอตต์จัดขึ้นมือของฉัน ในขณะที่เราออกจากห้องพักของเราเราได้พบบุรุษไปรษณีย์
ตอนเช้าดี, นางสาวเขากล่าวว่า มีแพ็คเก็ตที่นี่เพื่อ Currer เบลล์เป็น
โอ้ ... ขอบคุณ ชาร์ล็อฟังดูเศร้า แต่เธอเอาแพ็คเก็ตและวางไว้ในห้องของเธอ เธอไม่จู้จี้เปิด จากนั้นเราก็เดินไปที่หมอตาของ
ความเจ็บปวดที่น่ากลัว แต่มันก็เป็นไปในสิบห้านาทีและผมก็ไม่ได้ย้าย หลังจากนั้นผมต้องนอนอยู่บนเตียงในห้องมืด เราไม่สามารถกลับบ้านเป็นเวลาหนึ่งเดือน พยาบาลมาบางครั้ง แต่ลอตต์อยู่กับฉันทุกวัน
ฉันถามเธอครั้งหนึ่งเคยเป็นแพ็คเก็ตการแข่งขัน เธอกล่าวว่าโอ้จะเป็นเพื่อนของฉัน, พ่อ มันมีหนังสือสำหรับฉันในนั้น ผมได้โพสต์มันออกไปอีกครั้งตอนนี้
ผมไม่เข้าใจ แต่ผมไม่ได้ถามอีกครั้ง ผมนอนอย่างเงียบ ๆ บนเตียงของฉันมากที่สุดในวันนี้และลอตต์นั่งอยู่ในห้องเขียนต่อไป เธอเขียนอย่างรวดเร็วมากเป็นเวลาหลายชั่วโมงและไม่เคยใส่ปากกาของเธอลงอีกครั้ง เธอดูเหมือนเงียบสงบ แต่ความสุขแปลก ๆ
ผมมีความสุขมากเกินไป แพทย์ได้ช่วย; ฉันจะได้เห็นอีกครั้ง มันเป็นที่ยอดเยี่ยม เมื่อเรากลับมาที่เวิร์ ธ , ฉันจะได้เห็นทุกอย่างชัดเจนที่สุดท้ายของเราที่บ้านคริสตจักร, สุสาน, ทุ่งใบหน้าของเอมิลี่และแอนน์ของฉัน
และ Branwell
ใบหน้า Branwell มองที่น่ากลัว สีขาวบางที่มีดวงตาสีดำขนาดใหญ่และผมไม่เรียบร้อย เสื้อผ้าของเขาสกปรกเขาหลอมเหลวมือของเขาสั่น ตลอดเวลาที่เขาได้รับการอย่างใดอย่างหนึ่งตะโกนหรือร้องไห้ และมักจะทุกวันเขาถามฉันสำหรับเงิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ชาร์ล็อตจับมือของฉัน เมื่อเราออกจากห้อง เราจะพบกับบุรุษไปรษณีย์ .
อรุณสวัสดิ์ , คุณผู้หญิง , เขากล่าวว่า . มีซองมา เบลล์ currer .
อ้อ . . . . . . . ขอบคุณครับ ชาร์ลอตต์ ดูเศร้า แต่เธอจับแพ็คเก็ตและใส่ไว้ในห้องของเธอ เธอทำมันเปิด หลังจากนั้นเราก็เดินกับหมอตา .
ความเจ็บปวดที่น่ากลัว แต่มันก็เกิน 15 นาที และผมไม่ได้ย้าย หลังจากนั้นฉันต้องนอนบนเตียงในห้องมืด เราก็ไม่ได้กลับบ้านมาเป็นเดือนแล้ว พยาบาลมาบางครั้ง แต่ชาร์ล็อตอยู่กับฉันทั้งวัน .
ผมถามเธอเมื่อการแข่งขันด้วย เธอกล่าวว่า : โอ้ นั่นเพื่อนของฉันค่ะ ได้จดหมายฉันอยู่ ฉันได้โพสต์มันอีกครั้งตอนนี้ .
ผมก็ไม่เข้าใจ แต่ผมก็ไม่ได้ถามอีก ผมวางสงบนิ่งอยู่บนเตียงของฉันมากที่สุดของวันและชาล็อตนั่งอยู่หน้าห้องเขียนหนังสือ เธอเขียนได้รวดเร็วมาก หลายชั่วโมง และไม่เคยวางปากกาลงทันที เธอดูเงียบ แต่แปลก มีความสุข
ฉันก็มีความสุขด้วย หมอได้ช่วย ผมได้เห็นอีกครั้ง มันวิเศษมาก เมื่อเรากลับมา แฮร์เวิร์ด ผมได้เห็นทุกอย่างชัดเจนในที่สุด บ้านของเรา , โบสถ์ , สุสาน , ลาคอสต์ใบหน้าของเอมิลี่ และ แอน และ branwell

.หน้า branwell มันดูน่ากลัว ขาว ผอม กับดวงตาขนาดใหญ่และขนรุงรัง . เสื้อผ้าของเขาสกปรก เขาได้กลิ่น มือของเขาสั่น ตลอดเวลา เขาทั้งตะโกน หรือ ร้อง และทุกๆวันเสมอ เขาถามฉันเพื่อเงิน