The majority of labourers decided t

The majority of labourers decided to migrate to the study villages after hearing from friends or relatives that the area was booming with anchovy purse seine fishing and would provide a high cash income. The first ones who came to the area tried to find an employer (boat owner) by contacting persons who used to work there. In this sense, even though the places of origin were widespread, the labourers were part of a chain migration. The majority of labourers came to the villages to engage in purse seine fishing only for a year as trial. Some came alone and some came with other members of their household (such as brothers). In certain cases, the entire family came along (see Table 4). Then, about 60% of the crewmen returned to their original home after the season (Table 2). Among those who were not obligated to return to their home, some were fortunate enough to find local work for the rainy season. The main opportunities during the rainy season were shrimp fishing and repairing fishing nets. For Village J, hotel construction was also on this list. Shrimp fishing operations did not provide an opportunity for all crewmen of purse seine fishing since only 3 or 4 men were required for each shrimp boat. On the other hand, some crewmen who wanted to go home were forced to remain in the area because they did not have enough money for the trip or for repaying their debt to the boat owner (the reason is explained later). Hence, they engaged in casual labour to make ends meet.

We observed two prominent characteristics of the labourers from other areas. average age was rather young (27.6 years old for Village J and 27.3 for Village S) and they were fairly new entrants into the labour market. Second, they had a relatively high level of education (see Fig. 3). The dropout rate from middle school (in other words, they have completed primary education at least) was 45%. In a previous survey conducted in various parts of Myanmar, the share of dropouts from middle school was 30% on average, and 15% in the case of non- farmowners (agricultural labourers), which suggests that they stopped going to primary school at some stage (Fujita 2009, 295-300). Compared to these figures, the educational level of the labourers in our study is rather high. For an occupation such as fishing crewman, which is generally categorized as simple but demanding and laborious work, the migrating labourers have an unexpectedly high level of education.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ส่วนใหญ่ของกรรมกรจึงตัดสินใจย้ายไปหมู่บ้านศึกษาหลังจากได้ยินจากเพื่อนหรือญาติที่บริเวณเฟื่องฟู ด้วยปลากะตักใส่แซน และจะมีรายได้สูงสด คนแรกที่มาถึงพื้นที่พยายามที่จะหานายจ้าง (เจ้าของเรือ) โดยติดต่อกับผู้ใช้ในการทำงานมี ในความรู้สึกนี้ ถึงแม้ว่าสถานแหล่งกำเนิดได้อย่างแพร่หลาย กรรมกรที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของการย้ายโซ่ ส่วนใหญ่ของกรรมกรมาถึงหมู่บ้านในแซนใส่ปลาสำหรับปีเป็นทดลองใช้เท่านั้น บางคนมาคนเดียว และบางมาพร้อมกับสมาชิกคนอื่น ๆ ของครอบครัว (เช่นพี่น้อง) ในบางกรณี ทั้งครอบครัวมาตลอด (ดูตาราง 4) นั้น ประมาณ 60% ของลูกเรือที่กลับไปบ้านเดิมหลังจากฤดูกาล (ตาราง 2) ในหมู่ผู้ที่ไม่ได้จะกลับไปบ้านของพวกเขา บางคนโชคดีพอที่จะหางานเฉพาะในฤดูฝน โอกาสหลักในช่วงฤดูฝนมีกุ้งปลา และการซ่อมแซมตาข่ายตกปลา สำหรับหมู่บ้านเจ ก่อสร้างโรงแรมนั้นยังรายการนี้ กุ้งตกปลาดำเนินงานไม่ได้ให้โอกาสสำหรับลูกเรือทั้งหมดของแซนใส่ตกปลาเนื่องจากเพียง 3 หรือ 4 คนถูกต้องสำหรับแต่ละเรือกุ้ง บนมืออื่น ๆ ลูกเรือบางคนอยากกลับบ้านถูกบังคับให้อยู่ในพื้นที่เนื่องจากพวกเขาไม่มีเงินเพียงพอ สำหรับการเดินทาง หรือ repaying หนี้ของพวกเขาไปยังเรือเจ้า (เหตุผลอธิบายในภายหลัง) ดังนั้น พวกเขาหมกมุ่นแรงสบาย ๆ เพื่อให้สิ้นสุดที่ตรงกับการ เราพบลักษณะเด่นสองของกรรมกรจากพื้นที่อื่น ๆ อายุเฉลี่ยค่อนข้างอ่อน (27.6 ปี 27.3 สำหรับ S หมู่บ้านและหมู่บ้านเจ) และพวก entrants ค่อนข้างใหม่ในตลาดแรงงาน ที่สอง มีการศึกษาในระดับที่ค่อนข้างสูง (ดู Fig. 3) อัตราเป็นถอนจากโรงเรียนมัธยม (ในคำอื่น ๆ พวกเขาเสร็จสิ้นการศึกษาหลักน้อย) 45% ในการสำรวจก่อนหน้านี้ดำเนินการในส่วนต่าง ๆ ของประเทศพม่า ใช้ร่วมกันของตกจากโรงเรียนมัธยมต้น 30% โดยเฉลี่ย และ 15% ในกรณีที่ไม่ใช่-farmowners (เกษตรกรรมกร), ซึ่งแนะนำให้ พวกเขาหยุดไปโรงเรียนในบางขั้นตอน (ฟูจิตะ 2009, 295-300) เมื่อเทียบกับตัวเลขเหล่านี้ ระดับการศึกษาของกรรมกรในการศึกษาของเรามีค่อนข้างสูง สำหรับการประกอบอาชีพเช่นประมง crewman ซึ่งโดยทั่วไปจะแบ่งเป็นงานง่าย แต่เรียกร้อง และลำบาก กรรมกรโยกย้ายมีการศึกษาในระดับสูงโดยไม่คาดคิด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ส่วนใหญ่ของคนงานตัดสินใจที่จะย้ายไปยังหมู่บ้านการศึกษาหลังจากที่ได้ยินจากเพื่อนหรือญาติที่บริเวณที่เป็นที่เฟื่องฟูกับการประมงอวนกระเป๋าแอนโชวี่และจะให้มีรายได้เงินสดสูง คนแรกที่เข้ามาในพื้นที่พยายามที่จะหานายจ้าง (เจ้าของเรือ) โดยการติดต่อกับบุคคลที่ใช้ในการทำงานที่นั่น ในแง่นี้แม้สถานที่ของแหล่งกำเนิดกำลังลุกลามอย่างรวดเร็วคนงานเป็นส่วนหนึ่งของการย้ายถิ่นโซ่ ส่วนใหญ่ของคนงานมาถึงหมู่บ้านที่จะมีส่วนร่วมในการประมงอวนกระเป๋าเพียงปีทดลองใช้ บางคนมาคนเดียวและบางส่วนมาพร้อมกับสมาชิกคนอื่น ๆ ของครัวเรือนของพวกเขา (เช่นพี่น้อง) ในบางกรณีคนในครอบครัวมาพร้อม (ดูตารางที่ 4) จากนั้นประมาณ 60% ของลูกเรือกลับไปบ้านเดิมของพวกเขาหลังจากฤดูกาล (ตารางที่ 2) ในบรรดาผู้ที่ไม่ได้ผูกพันที่จะต้องกลับไปที่บ้านของพวกเขาบางคนโชคดีพอที่จะหางานทำในท้องถิ่นสำหรับฤดูฝน โอกาสที่สำคัญในช่วงฤดูฝนได้ตกปลากุ้งและการซ่อมอวนจับปลา สำหรับวิลเลจเจก่อสร้างโรงแรมก็ยังอยู่ในรายการนี้ การดำเนินงานประมงกุ้งไม่ได้เปิดโอกาสให้ลูกเรือทั้งหมดของการประมงอวนกระเป๋าตั้งแต่เพียง 3 หรือ 4 คนจำเป็นสำหรับแต่ละเรือกุ้ง ในทางตรงกันข้าม, ลูกเรือบางคนที่อยากจะกลับบ้านถูกบังคับให้ยังคงอยู่ในพื้นที่เพราะพวกเขาไม่ได้มีเงินมากพอสำหรับการเดินทางหรือการจ่ายคืนหนี้ของพวกเขาให้กับเจ้าของเรือ (เหตุผลที่จะมีการอธิบายในภายหลัง) ดังนั้นพวกเขามีส่วนร่วมในการใช้แรงงานที่ไม่เป็นทางการเพื่อให้จบตรง. เราสังเกตลักษณะที่โดดเด่นสองของแรงงานจากพื้นที่อื่น ๆ อายุเฉลี่ยค่อนข้างหนุ่ม (27.6 ปีสำหรับวิลเลจเจและ 27.3 สำหรับหมู่บ้าน S) และพวกเขาก็เข้าที่ค่อนข้างใหม่เข้าสู่ตลาดแรงงาน ประการที่สองพวกเขามีระดับที่ค่อนข้างสูงของการศึกษา (ดูรูปที่. 3) อัตราการออกกลางคันจากโรงเรียนมัธยม (ในคำอื่น ๆ พวกเขาได้เสร็จสิ้นการศึกษาระดับประถมศึกษาอย่างน้อย) เป็น 45% ในการสำรวจก่อนหน้านี้ดำเนินการในส่วนต่างๆของประเทศพม่าร่วมกันของ dropouts จากโรงเรียนกลางเป็น 30% โดยเฉลี่ยและ 15% ในกรณีที่ไม่ใช่ farmowners (คนงานเกษตร) ซึ่งแสดงให้เห็นว่าพวกเขาหยุดไปโรงเรียนประถมที่บางส่วน เวที (ฟูจิ 2009, 295-300) เมื่อเทียบกับตัวเลขเหล่านี้ในระดับการศึกษาของแรงงานในการศึกษาของเราค่อนข้างสูง สำหรับการประกอบอาชีพเช่นกะลาสีประมงซึ่งจะถูกจัดประเภทโดยทั่วไปเป็นที่เรียบง่าย แต่การเรียกร้องและการทำงานลำบากแรงงานอพยพมีในระดับสูงโดยไม่คาดคิดของการศึกษา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ส่วนใหญ่ของแรงงานตัดสินใจโยกย้ายการศึกษาหมู่บ้านหลังจากได้ยินจากเพื่อนหรือญาติที่พื้นที่เป็น booming กับอวนล้อมปลากะตักปลาและจะให้รายได้เป็นเงินสดสูง สองคนแรกที่มาถึงพื้นที่พยายามหานายจ้าง ( เจ้าของเรือ ) โดยการติดต่อกับบุคคลที่เคยทำงานที่นั่น ในความรู้สึกนี้ ทั้งๆ ที่ประเทศมี ฉาวแรงงานเป็นส่วนหนึ่งของห่วงโซ่การโยกย้าย ส่วนใหญ่ของแรงงานมาหมู่บ้านมีส่วนร่วมในอวนประมงเพียงหนึ่งปีตัวอย่าง บางคนมาคนเดียว บางคนมากับสมาชิกคนอื่น ๆของครอบครัวของพวกเขา ( เช่น พี่น้อง ) ในบางกรณีทั้งครอบครัวมาด้วย ( ดูตารางที่ 4 ) จากนั้น ประมาณ 60 % ของลูกเรือกลับมาที่บ้านเดิมของพวกเขาหลังจากที่ฤดูกาล ( ตารางที่ 2 )ในหมู่ผู้ที่ไม่ต้องกลับไปที่บ้านของตน บางคนโชคดีพอที่จะหางานในท้องถิ่น ในฤดูฝน หลัก โอกาสในช่วงฤดูฝนมีกุ้งตกปลาและการซ่อมอวน หมู่บ้านเจ ก่อสร้าง โรงแรม ในรายการนี้