when they are intended as singular

when they are intended as singular and, of course, they are treated as plurals when they are thought of as plurals. Again, the writer must treat them consistently either as singular or plurals

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อพวกเขามีวัตถุประสงค์เป็นเอกพจน์ และ แน่นอน พวกเขาจะถือว่าเป็นพหูพจน์เมื่อพวกเขาจะคิดว่า เป็นพหูพจน์ อีกครั้ง ผู้เขียนต้องรักษาพวกเขาอย่างต่อเนื่องทั้งที่เป็นเอกพจน์หรือพหูพจน์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อพวกเขามีความตั้งใจที่เป็นเอกพจน์และแน่นอนพวกเขาจะถือว่าเป็นพหูพจน์เมื่อพวกเขาจะคิดว่าเป็นพหูพจน์ อีกครั้งนักเขียนจะต้องปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างต่อเนื่องไม่ว่าจะเป็นเอกพจน์หรือพหูพจน์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อพวกเขามีความตั้งใจเป็น เอกพจน์ และ แน่นอน พวกเขาจะถือว่าเป็นพหูพจน์เมื่อพวกเขาจะคิดเป็นพหูพจน์ . อีกครั้ง ผู้เขียนต้องถือว่าพวกเขาอย่างต่อเนื่องทั้งเอกพจน์หรือพหูพจน์