- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
practitioner. The increasing rate o
practitioner. The increasing rate of operations for
uterovaginal prolapse (both repair and hysterectomy)
over time is perhaps surprising, since it is generally held
that the incidence of prolapse is decreasing because of
such factors as better general health, shorter labours,
and increasing use of caesarean section'. This finding
may, however, reflect a change in the threshold for
surgery. There was an apparent tendency for smoking at
entry to the study to protect against prolapse. A possible
explanation might be that women who have a degree of
stress incontinence stop smoking in order to reduce the
amount that they cough. This explanation is supported
by the observation that ex-smokers at entry have a 26%
higher risk of prolapse than nonsmokers. Another
explanation might be that a surgeon will be more reluctant
to operate on a smoker. The analysis found a greater
effect of weight alone on risk of prolapse than it did for
the effect of weight adjusted for height (i.e. obesity
index). However, the true impact of weight and obesity
may be different from that observed, since the analysis
only takes account of these measurements at study
entry. It may be that subsequent weight has a greater (or
indeed, smaller) impact on risk. The observation that
women who were using a diaphragm at entry to the
study were at lower risk of developing prolapse probably
simply reflects the unsuitability of this method of
contraception for women who already have a degree of
prolapse.
There is a linear increase in the cumulative risk of
prolapse requiring further surgery following hysterectomy.
Thus, while the annual risk is low (0-36%), the
lifetime risk can be substantial (5% after 15 years). The
risk is significantly higher if the initial hysterectomy
was performed because of uterovaginal prolapse. It
is useful to quantify this risk for women for whom
hysterectomy is being considered.
The principal purpose of the Oxford-FPA study was
to assess the health effects of oral contraception. After
the age of 45, only women who had never used the pill
or had used it for more than eight years were still
followed up. However, this restriction of follow up is
unlikely to have any important effect on the epidemiology
of prolapse reported in this paper, since no association
was observed between duration of use of the oral
contraceptive pill and risk of prolapse. Furthermore, it
was found that restricting the analysis to women
younger than 45 years did not materially affect the
results.
It should be noted that there are a number of differences
between women in this cohort study and women
in the general UK pop~lation'~W. omen at entry to
this study were less likely to have chronic disease,
to smoke heavily, to be grossly overweight, or to be in
lower social classes than would be expected from the
general population. These differences, with the possible
exception of smoking, would tend to suggest that risk of
prolapse may be higher in the general population than
was observed in this study.
The Oxford-FPA study analysis reported here is
restricted to women with prolapse who were admitted
to hospital. Women with prolapse who did not seek
medical advice or who were managed by their general
practitioner or as an outpatient will not have contributed
to the numerator. Therefore, the incidence rates in this
study are likely to be a significant underestimate of the
burden of prolapse in the community as a whole, but an
accurate reflection of the incidence of prolapse that is
associated with hospital admission.
The analysis can look only at possible risk factors
that were measured in the Oxford-FPA study. Aspects of
obstetric care, such as mode of delivery, timing of first
and second stage, the extent of trauma at delivery, and
the extent to which postnatal exercises were carried out
may all contribute to risk of prolapse. The strong association
between parity and risk of prolapse that was
observed in this study suggests that study of such
obstetric factors may provide important clues as to how
obstetric care might reduce the risk of prolapse in later
life. A neurophysiological study, for example, demonstrated
that long active second stages of labour and
heavier babies were associated with greater damage to
the pelvic floqr as evidenced by electromyelogram
(EMG) changes than other factors such as forceps
delivery and perineal tears20. There is a need for
epidemiological studies to complement this neurophysiological
approach to the problem.
uterovaginal prolapse (both repair and hysterectomy)
over time is perhaps surprising, since it is generally held
that the incidence of prolapse is decreasing because of
such factors as better general health, shorter labours,
and increasing use of caesarean section'. This finding
may, however, reflect a change in the threshold for
surgery. There was an apparent tendency for smoking at
entry to the study to protect against prolapse. A possible
explanation might be that women who have a degree of
stress incontinence stop smoking in order to reduce the
amount that they cough. This explanation is supported
by the observation that ex-smokers at entry have a 26%
higher risk of prolapse than nonsmokers. Another
explanation might be that a surgeon will be more reluctant
to operate on a smoker. The analysis found a greater
effect of weight alone on risk of prolapse than it did for
the effect of weight adjusted for height (i.e. obesity
index). However, the true impact of weight and obesity
may be different from that observed, since the analysis
only takes account of these measurements at study
entry. It may be that subsequent weight has a greater (or
indeed, smaller) impact on risk. The observation that
women who were using a diaphragm at entry to the
study were at lower risk of developing prolapse probably
simply reflects the unsuitability of this method of
contraception for women who already have a degree of
prolapse.
There is a linear increase in the cumulative risk of
prolapse requiring further surgery following hysterectomy.
Thus, while the annual risk is low (0-36%), the
lifetime risk can be substantial (5% after 15 years). The
risk is significantly higher if the initial hysterectomy
was performed because of uterovaginal prolapse. It
is useful to quantify this risk for women for whom
hysterectomy is being considered.
The principal purpose of the Oxford-FPA study was
to assess the health effects of oral contraception. After
the age of 45, only women who had never used the pill
or had used it for more than eight years were still
followed up. However, this restriction of follow up is
unlikely to have any important effect on the epidemiology
of prolapse reported in this paper, since no association
was observed between duration of use of the oral
contraceptive pill and risk of prolapse. Furthermore, it
was found that restricting the analysis to women
younger than 45 years did not materially affect the
results.
It should be noted that there are a number of differences
between women in this cohort study and women
in the general UK pop~lation'~W. omen at entry to
this study were less likely to have chronic disease,
to smoke heavily, to be grossly overweight, or to be in
lower social classes than would be expected from the
general population. These differences, with the possible
exception of smoking, would tend to suggest that risk of
prolapse may be higher in the general population than
was observed in this study.
The Oxford-FPA study analysis reported here is
restricted to women with prolapse who were admitted
to hospital. Women with prolapse who did not seek
medical advice or who were managed by their general
practitioner or as an outpatient will not have contributed
to the numerator. Therefore, the incidence rates in this
study are likely to be a significant underestimate of the
burden of prolapse in the community as a whole, but an
accurate reflection of the incidence of prolapse that is
associated with hospital admission.
The analysis can look only at possible risk factors
that were measured in the Oxford-FPA study. Aspects of
obstetric care, such as mode of delivery, timing of first
and second stage, the extent of trauma at delivery, and
the extent to which postnatal exercises were carried out
may all contribute to risk of prolapse. The strong association
between parity and risk of prolapse that was
observed in this study suggests that study of such
obstetric factors may provide important clues as to how
obstetric care might reduce the risk of prolapse in later
life. A neurophysiological study, for example, demonstrated
that long active second stages of labour and
heavier babies were associated with greater damage to
the pelvic floqr as evidenced by electromyelogram
(EMG) changes than other factors such as forceps
delivery and perineal tears20. There is a need for
epidemiological studies to complement this neurophysiological
approach to the problem.
0/5000
ผู้ประกอบการ อัตราการเพิ่มขึ้นของการดำเนินงานสำหรับuterovaginal ตรงปลิ้น (ซ่อมแซมและมดลูก)เวลาผ่านไปอาจจะเป็นรู้สึกประหลาดใจ เนื่องจากโดยทั่วไปจัดว่า เกิดตรงปลิ้นลดลงเนื่องจากเช่นปัจจัยเป็นสุขภาพทั่วไปดีขึ้น หน้าสั้นและเพิ่มการใช้คลอด ' ค้นหานี้อย่างไรก็ตาม อาจ สะท้อนการเปลี่ยนแปลงในขีดจำกัดสำหรับผ่าตัด มีแนวโน้มชัดเจนสำหรับการสูบบุหรี่ที่รายการเพื่อการศึกษาเพื่อป้องกันตรงปลิ้น เป็นไปได้คำอธิบายอาจที่ผู้หญิงที่มีความเป็นของกลั้นปัสสาวะไม่หยุดสูบบุหรี่เพื่อลดความเครียดยอดเงินที่จะไอ คำอธิบายนี้ได้รับการสนับสนุนโดยสังเกตว่า อดีตสูบรายการมี 26%ความเสี่ยงสูงของตรงปลิ้นกว่าสูบบุหรี่ อื่นอธิบายอาจจะว่า หมอจะเกรงใจมากการใช้งานบนสูบบุหรี่ วิเคราะห์พบมีมากขึ้นผลของน้ำหนักเพียงอย่างเดียวบนความเสี่ยงตรงปลิ้นกว่าจะได้ผลของน้ำหนักที่ปรับความสูง (เช่นโรคอ้วนดัชนี) อย่างไรก็ตาม มีผลต่อน้ำหนักและโรคอ้วนอาจจะแตกต่างจากที่สังเกต ตั้งแต่การวิเคราะห์ใช้บัญชีของวัดเหล่านี้เท่า ที่ศึกษารายการ อาจเป็นได้ว่า น้ำหนักต่อมามีการมากขึ้น (หรือแน่นอน ขนาดเล็ก) ผลกระทบต่อความเสี่ยง การสังเกตที่ผู้หญิงใช้กะบังลมเป็นรายการเพื่อการศึกษาได้เสี่ยงต่ำตรงปลิ้นคงก็สะท้อนให้เห็นถึง unsuitability ของวิธีการนี้คุมกำเนิดสำหรับผู้หญิงแล้วระดับของตรงปลิ้นมีการเพิ่มขึ้นเชิงเส้นในการสะสมความเสี่ยงprolapse จำเป็นต้องผ่าตัดเพิ่มเติมต่อมดลูกดังนั้น ในขณะที่ปีความเสี่ยงอยู่ในระดับต่ำ (0-36%), การเสี่ยงชีวิตได้พบ (5% หลังจาก 15 ปี) ที่ความเสี่ยงจะสูงมากถ้ามดลูกเริ่มต้นที่ดำเนินการเนื่องจากตรงปลิ้น uterovaginal มันใช้วัดปริมาณความเสี่ยงนี้สำหรับผู้หญิงที่มดลูกจะถูกพิจารณามีวัตถุประสงค์หลักของการศึกษา FPA ออกซ์ฟอร์ดการประเมินผลกระทบสุขภาพการคุมกำเนิดที่ปาก หลังจากอายุ 45 ผู้หญิงเท่านั้นที่ไม่ได้ใช้ยาหรือมีใช้สำหรับมากว่า 8 ปีได้ยังตามค่า อย่างไรก็ตาม มีข้อจำกัดนี้ตามค่าไม่น่าจะมีผลต่อการระบาดใด ๆ สำคัญของตรงปลิ้นรายงานในกระดาษนี้ เนื่องจากไม่ถูกสังเกตระหว่างระยะเวลาการใช้งานของช่องปากยาคุมกำเนิดและความเสี่ยงของตรงปลิ้น นอกจากนี้ มันพบว่าการจำกัดการวิเคราะห์กับผู้หญิงอายุมากกว่า 45 ปีไม่กล้ามีผลต่อการผลลัพธ์ที่ควรสังเกตว่า มีจำนวนความแตกต่างระหว่างผู้หญิงและผู้หญิงในการศึกษานี้ผู้ผ่านใน UK ป๊อปทั่วไป ~ เครื่องดูด ' ~ ปริมาณลางที่รายการการศึกษานี้มีน้อยโอกาสที่จะเกิดโรคเรื้อรังสูบมาก มีภาวะ grossly หรืออยู่ในลดชั้นทางสังคมมากกว่าที่จะคาดหวังจากการประชากรทั่วไป ความแตกต่างเหล่านี้ ด้วยสุดข้อยกเว้นของการสูบบุหรี่ จะมักจะ แนะนำว่า ความเสี่ยงของตรงปลิ้นอาจจะสูงกว่าในประชากรทั่วไปมากกว่าถูกสังเกตในการศึกษานี้วิเคราะห์ศึกษาอ๊อกซฟอร์ด FPA รายงานที่นี่จำกัดกับผู้หญิงด้วยตรงปลิ้นที่ถูกยอมรับโรงพยาบาล ผู้หญิงกับตรงปลิ้นไม่ได้แสวงหาคำแนะนำของแพทย์หรือที่ถูกจัดการ โดยทั่วไปของพวกเขาผู้ประกอบการหรือ เป็นการรักษาจะไม่ได้ส่งการเศษ ดังนั้น อัตราอุบัติการณ์นี้การศึกษามักจะ ดูถูกดูแคลนความสำคัญของการภาระของตรงปลิ้นในชุมชนทั้งหมด แต่การเกิดตรงปลิ้นที่สะท้อนอย่างถูกต้องเกี่ยวข้องกับเข้าโรงพยาบาลการวิเคราะห์สามารถดูที่ปัจจัยเสี่ยงได้ที่ถูกวัดในการศึกษาอ๊อกซฟอร์ด FPA ด้านของดูแลสูติศาสตร์ เช่นวิธีการจัดส่ง ระยะเวลาแรกและขั้น ตอนที่สอง ขอบเขตของการบาดเจ็บที่จัดส่ง และขอบเขตที่ออกกำลังกาย postnatal ได้ดำเนินการทั้งหมดอาจนำไปสู่ความเสี่ยงตรงปลิ้น ความสัมพันธ์ที่แข็งแกร่งพาริตี้และความเสี่ยงของตรงปลิ้นที่สังเกตในการศึกษาแนะนำการศึกษาดังกล่าวสูติศาสตร์ปัจจัยอาจมีปมสำคัญไปสูติศาสตร์ดูแลอาจลดความเสี่ยงตรงปลิ้นในภายหลังชีวิต การศึกษา neurophysiological เช่น สาธิตระยะที่สองจึงใช้แรงงาน และทารกหนักเกี่ยวข้องกับความเสียหายมากขึ้นfloqr เชิงกรานเห็นโดย electromyelogramการเปลี่ยนแปลงมากกว่าปัจจัยอื่น ๆ เช่นคีม (ดำรง)จัดส่งและ perineal tears20 จำเป็นต้องมีศึกษาความเพื่อเสริมนี้ neurophysiologicalวิธีการปัญหา
การแปล กรุณารอสักครู่..
practitioner. The increasing rate of operations for
uterovaginal prolapse (both repair and hysterectomy)
over time is perhaps surprising, since it is generally held
that the incidence of prolapse is decreasing because of
such factors as better general health, shorter labours,
and increasing use of caesarean section'. This finding
may, however, reflect a change in the threshold for
surgery. There was an apparent tendency for smoking at
entry to the study to protect against prolapse. A possible
explanation might be that women who have a degree of
stress incontinence stop smoking in order to reduce the
amount that they cough. This explanation is supported
by the observation that ex-smokers at entry have a 26%
higher risk of prolapse than nonsmokers. Another
explanation might be that a surgeon will be more reluctant
to operate on a smoker. The analysis found a greater
effect of weight alone on risk of prolapse than it did for
the effect of weight adjusted for height (i.e. obesity
index). However, the true impact of weight and obesity
may be different from that observed, since the analysis
only takes account of these measurements at study
entry. It may be that subsequent weight has a greater (or
indeed, smaller) impact on risk. The observation that
women who were using a diaphragm at entry to the
study were at lower risk of developing prolapse probably
simply reflects the unsuitability of this method of
contraception for women who already have a degree of
prolapse.
There is a linear increase in the cumulative risk of
prolapse requiring further surgery following hysterectomy.
Thus, while the annual risk is low (0-36%), the
lifetime risk can be substantial (5% after 15 years). The
risk is significantly higher if the initial hysterectomy
was performed because of uterovaginal prolapse. It
is useful to quantify this risk for women for whom
hysterectomy is being considered.
The principal purpose of the Oxford-FPA study was
to assess the health effects of oral contraception. After
the age of 45, only women who had never used the pill
or had used it for more than eight years were still
followed up. However, this restriction of follow up is
unlikely to have any important effect on the epidemiology
of prolapse reported in this paper, since no association
was observed between duration of use of the oral
contraceptive pill and risk of prolapse. Furthermore, it
was found that restricting the analysis to women
younger than 45 years did not materially affect the
results.
It should be noted that there are a number of differences
between women in this cohort study and women
in the general UK pop~lation'~W. omen at entry to
this study were less likely to have chronic disease,
to smoke heavily, to be grossly overweight, or to be in
lower social classes than would be expected from the
general population. These differences, with the possible
exception of smoking, would tend to suggest that risk of
prolapse may be higher in the general population than
was observed in this study.
The Oxford-FPA study analysis reported here is
restricted to women with prolapse who were admitted
to hospital. Women with prolapse who did not seek
medical advice or who were managed by their general
practitioner or as an outpatient will not have contributed
to the numerator. Therefore, the incidence rates in this
study are likely to be a significant underestimate of the
burden of prolapse in the community as a whole, but an
accurate reflection of the incidence of prolapse that is
associated with hospital admission.
The analysis can look only at possible risk factors
that were measured in the Oxford-FPA study. Aspects of
obstetric care, such as mode of delivery, timing of first
and second stage, the extent of trauma at delivery, and
the extent to which postnatal exercises were carried out
may all contribute to risk of prolapse. The strong association
between parity and risk of prolapse that was
observed in this study suggests that study of such
obstetric factors may provide important clues as to how
obstetric care might reduce the risk of prolapse in later
life. A neurophysiological study, for example, demonstrated
that long active second stages of labour and
heavier babies were associated with greater damage to
the pelvic floqr as evidenced by electromyelogram
(EMG) changes than other factors such as forceps
delivery and perineal tears20. There is a need for
epidemiological studies to complement this neurophysiological
approach to the problem.
uterovaginal prolapse (both repair and hysterectomy)
over time is perhaps surprising, since it is generally held
that the incidence of prolapse is decreasing because of
such factors as better general health, shorter labours,
and increasing use of caesarean section'. This finding
may, however, reflect a change in the threshold for
surgery. There was an apparent tendency for smoking at
entry to the study to protect against prolapse. A possible
explanation might be that women who have a degree of
stress incontinence stop smoking in order to reduce the
amount that they cough. This explanation is supported
by the observation that ex-smokers at entry have a 26%
higher risk of prolapse than nonsmokers. Another
explanation might be that a surgeon will be more reluctant
to operate on a smoker. The analysis found a greater
effect of weight alone on risk of prolapse than it did for
the effect of weight adjusted for height (i.e. obesity
index). However, the true impact of weight and obesity
may be different from that observed, since the analysis
only takes account of these measurements at study
entry. It may be that subsequent weight has a greater (or
indeed, smaller) impact on risk. The observation that
women who were using a diaphragm at entry to the
study were at lower risk of developing prolapse probably
simply reflects the unsuitability of this method of
contraception for women who already have a degree of
prolapse.
There is a linear increase in the cumulative risk of
prolapse requiring further surgery following hysterectomy.
Thus, while the annual risk is low (0-36%), the
lifetime risk can be substantial (5% after 15 years). The
risk is significantly higher if the initial hysterectomy
was performed because of uterovaginal prolapse. It
is useful to quantify this risk for women for whom
hysterectomy is being considered.
The principal purpose of the Oxford-FPA study was
to assess the health effects of oral contraception. After
the age of 45, only women who had never used the pill
or had used it for more than eight years were still
followed up. However, this restriction of follow up is
unlikely to have any important effect on the epidemiology
of prolapse reported in this paper, since no association
was observed between duration of use of the oral
contraceptive pill and risk of prolapse. Furthermore, it
was found that restricting the analysis to women
younger than 45 years did not materially affect the
results.
It should be noted that there are a number of differences
between women in this cohort study and women
in the general UK pop~lation'~W. omen at entry to
this study were less likely to have chronic disease,
to smoke heavily, to be grossly overweight, or to be in
lower social classes than would be expected from the
general population. These differences, with the possible
exception of smoking, would tend to suggest that risk of
prolapse may be higher in the general population than
was observed in this study.
The Oxford-FPA study analysis reported here is
restricted to women with prolapse who were admitted
to hospital. Women with prolapse who did not seek
medical advice or who were managed by their general
practitioner or as an outpatient will not have contributed
to the numerator. Therefore, the incidence rates in this
study are likely to be a significant underestimate of the
burden of prolapse in the community as a whole, but an
accurate reflection of the incidence of prolapse that is
associated with hospital admission.
The analysis can look only at possible risk factors
that were measured in the Oxford-FPA study. Aspects of
obstetric care, such as mode of delivery, timing of first
and second stage, the extent of trauma at delivery, and
the extent to which postnatal exercises were carried out
may all contribute to risk of prolapse. The strong association
between parity and risk of prolapse that was
observed in this study suggests that study of such
obstetric factors may provide important clues as to how
obstetric care might reduce the risk of prolapse in later
life. A neurophysiological study, for example, demonstrated
that long active second stages of labour and
heavier babies were associated with greater damage to
the pelvic floqr as evidenced by electromyelogram
(EMG) changes than other factors such as forceps
delivery and perineal tears20. There is a need for
epidemiological studies to complement this neurophysiological
approach to the problem.
การแปล กรุณารอสักครู่..
) อัตราการเพิ่มขึ้นของการดำเนินงานสำหรับ
uterovaginal ย้อย ( ทั้งการซ่อมและการตัดมดลูก )
ตลอดเวลา บางทีน่าแปลกใจเนื่องจากมันถูกจัดขึ้นโดยทั่วไป
ว่าอุบัติการณ์ของภาวะลดลงเพราะ
ปัจจัยต่างๆ เช่น สุขภาพ ทั่วไปดีขึ้น แรงงานที่สั้น และเพิ่มการใช้
ส่วนวิธีการผ่าตัด นี้การค้นหา
อาจ แต่สะท้อนให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงในเกณฑ์
ศัลยกรรมมีแนวโน้มที่ชัดเจนสำหรับการสูบบุหรี่ที่
เข้าเรียนเพื่อป้องกันภาวะ . คำอธิบายที่เป็นไปได้
อาจจะว่าผู้หญิงที่มีระดับของ
ความเครียดไม่หยุดยั้งหยุดสูบบุหรี่เพื่อลดจำนวนเงินที่พวกเขา
ไอ . คำอธิบายนี้ได้รับการสนับสนุนโดยการสังเกตว่า smokers อดีต
ที่รายการมี 26 % สูงกว่าความเสี่ยงของภาวะกว่าสูบบุหรี่ . อีก
คำอธิบายที่อาจเป็นได้ว่า ศัลยแพทย์จะลังเลมากขึ้น
ผ่าตัด smoker ที่ การวิเคราะห์พบว่ามากกว่าผลของน้ำหนักไว้บนความเสี่ยงของภาวะมากกว่าที่เคยสำหรับ
ผลของน้ำหนักปรับความสูง ( เช่นโรคอ้วน
ดัชนี ) อย่างไรก็ตาม ผลกระทบที่แท้จริงของน้ำหนักและโรคอ้วน
อาจจะแตกต่างจากที่สังเกต ตั้งแต่การวิเคราะห์
ใช้เวลาเพียงบัญชีของการวัดเหล่านี้เข้าเรียน
มันอาจจะมากขึ้นตามมา น้ำหนัก ( หรือ
แน่นอน เล็กกว่า ) ผลกระทบต่อความเสี่ยง สังเกตว่า
ผู้หญิงที่ใช้ไดอะแฟรมที่เข้าศึกษาที่
ลดความเสี่ยงของการพัฒนาภาวะอาจจะเพียงแค่สะท้อนให้เห็นถึงความไม่เหมาะสมของ
การคุมกำเนิดวิธีนี้สำหรับผู้หญิงที่มีระดับ 9
.
มีเพิ่มขึ้นในความเสี่ยงสะสมของ
เชิงเส้นต้องผ่าตัดมดลูกย้อยเพิ่มเติมดังต่อไปนี้ .
ดังนั้นในขณะที่ความเสี่ยงต่อปีต่ำ ( 0-36 % ) ,
อายุการใช้งานความเสี่ยงสามารถมาก ( 5% หลังจาก 15 ปี )
มีความเสี่ยงสูงกว่า ถ้ามดลูกมีการเริ่มต้น เพราะ uterovaginal ย้อย . มันเป็นประโยชน์ที่จะหา
ความเสี่ยงสำหรับผู้หญิงที่ตัดมดลูก จะถูกถือว่า
.วัตถุประสงค์หลักของ Oxford FPA ศึกษา
ประเมินสุขภาพช่องปากผลของการคุมกำเนิด หลังจาก
อายุ 45 , ผู้หญิงที่เคยใช้ยา
หรือได้ใช้มันมานานกว่าแปดปียัง
ติดตาม . อย่างไรก็ตาม ข้อ จำกัด ของการติดตามคือ
ไม่น่าจะมีผลสำคัญต่อระบาดวิทยา
ของภาวะรายงานในกระดาษนี้ เพราะสมาคมไม่
พบว่าระหว่างระยะเวลาที่ใช้ในช่องปาก
ยาเม็ดคุมกำเนิดแบบและความเสี่ยงของภาวะ . นอกจากนี้ ยังพบว่า การวิเคราะห์
ผู้หญิงอายุน้อยกว่า 45 ปี ไม่กระทบผลต่อ
.
มันควรจะสังเกตว่ามีจำนวนของความแตกต่างระหว่างผู้หญิงในนี้
ในการศึกษาไปข้างหน้า และผู้หญิงทั่วไปสหราชอาณาจักรป๊อป ~ ' ~ W ลาง lation
ที่รายการการศึกษาเป็นโอกาสน้อยที่จะเป็นโรคเรื้อรัง
สูบหนัก จะไม่อ้วน หรือจะลดชนชั้นทางสังคมมากกว่า
จะคาดหวังจากประชากรทั่วไป ความแตกต่างเหล่านี้มีข้อยกเว้น
ของการสูบบุหรี่ ก็มักจะแนะนำให้เสี่ยง
9 อาจจะสูงกว่าในประชากรทั่วไปมากกว่า
) ในการศึกษานี้ฟอร์ด FPA การวิเคราะห์รายงานที่นี่
เฉพาะผู้หญิงที่มีภาวะที่มารับ
ไปโรงพยาบาล ผู้หญิงกับภาวะที่ไม่แสวงหาคำแนะนำทางการแพทย์หรือ
ที่ได้รับการจัดการโดยทั่วไปผู้ประกอบการหรือเป็นผู้ป่วยนอกจะไม่มีส่วน
กับเศษ . ดังนั้น อัตราอุบัติการณ์ในการศึกษา
มีแนวโน้มที่จะเป็นประมาทสำคัญของ
ภาระของภาวะในชุมชนทั้งหมด แต่เป็น
ถูกต้องสะท้อนอุบัติการณ์ของภาวะที่เกี่ยวข้องกับการเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล
.
การวิเคราะห์สามารถดูเป็นไปได้ปัจจัยเสี่ยง
ที่ถูกวัดฟอร์ด FPA ศึกษาเท่านั้น ด้านสูติศาสตร์
ดูแล เช่น โหมดของการส่ง จังหวะแรก
และสองเวที ขอบเขตของการบาดเจ็บที่ส่งมอบและ
ขอบเขตที่หลังการออกกำลังกายพบว่า
อาจส่งผลให้ความเสี่ยงของภาวะ . ที่แข็งแกร่งระหว่างความเท่และความเสี่ยงของสมาคม
9 ที่พบในการศึกษานี้ชี้ให้เห็นว่าปัจจัยที่สูติกรรม เช่น
อาจให้เบาะแสที่สำคัญเป็นวิธีการดูแลสูติศาสตร์
อาจลดความเสี่ยงของภาวะในชีวิต
การศึกษา neurophysiological )
, ตัวอย่างเช่นที่ยาวปราดเปรียวสองขั้นตอนของแรงงานและ
ทารกหนักถูกเชื่อมโยงกับความเสียหายมากกว่า
floqr กระดูกเชิงกรานเป็นหลักฐานโดย electromyelogram
( EMG ) การเปลี่ยนแปลงมากกว่าปัจจัยอื่นๆ เช่น คีม
จัดส่งและฝีเย็บ tears20 . ต้องมีสำหรับการศึกษาระบาดวิทยาการเสริมนี้ neurophysiological
วิธีการแก้ปัญหา
uterovaginal ย้อย ( ทั้งการซ่อมและการตัดมดลูก )
ตลอดเวลา บางทีน่าแปลกใจเนื่องจากมันถูกจัดขึ้นโดยทั่วไป
ว่าอุบัติการณ์ของภาวะลดลงเพราะ
ปัจจัยต่างๆ เช่น สุขภาพ ทั่วไปดีขึ้น แรงงานที่สั้น และเพิ่มการใช้
ส่วนวิธีการผ่าตัด นี้การค้นหา
อาจ แต่สะท้อนให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงในเกณฑ์
ศัลยกรรมมีแนวโน้มที่ชัดเจนสำหรับการสูบบุหรี่ที่
เข้าเรียนเพื่อป้องกันภาวะ . คำอธิบายที่เป็นไปได้
อาจจะว่าผู้หญิงที่มีระดับของ
ความเครียดไม่หยุดยั้งหยุดสูบบุหรี่เพื่อลดจำนวนเงินที่พวกเขา
ไอ . คำอธิบายนี้ได้รับการสนับสนุนโดยการสังเกตว่า smokers อดีต
ที่รายการมี 26 % สูงกว่าความเสี่ยงของภาวะกว่าสูบบุหรี่ . อีก
คำอธิบายที่อาจเป็นได้ว่า ศัลยแพทย์จะลังเลมากขึ้น
ผ่าตัด smoker ที่ การวิเคราะห์พบว่ามากกว่าผลของน้ำหนักไว้บนความเสี่ยงของภาวะมากกว่าที่เคยสำหรับ
ผลของน้ำหนักปรับความสูง ( เช่นโรคอ้วน
ดัชนี ) อย่างไรก็ตาม ผลกระทบที่แท้จริงของน้ำหนักและโรคอ้วน
อาจจะแตกต่างจากที่สังเกต ตั้งแต่การวิเคราะห์
ใช้เวลาเพียงบัญชีของการวัดเหล่านี้เข้าเรียน
มันอาจจะมากขึ้นตามมา น้ำหนัก ( หรือ
แน่นอน เล็กกว่า ) ผลกระทบต่อความเสี่ยง สังเกตว่า
ผู้หญิงที่ใช้ไดอะแฟรมที่เข้าศึกษาที่
ลดความเสี่ยงของการพัฒนาภาวะอาจจะเพียงแค่สะท้อนให้เห็นถึงความไม่เหมาะสมของ
การคุมกำเนิดวิธีนี้สำหรับผู้หญิงที่มีระดับ 9
.
มีเพิ่มขึ้นในความเสี่ยงสะสมของ
เชิงเส้นต้องผ่าตัดมดลูกย้อยเพิ่มเติมดังต่อไปนี้ .
ดังนั้นในขณะที่ความเสี่ยงต่อปีต่ำ ( 0-36 % ) ,
อายุการใช้งานความเสี่ยงสามารถมาก ( 5% หลังจาก 15 ปี )
มีความเสี่ยงสูงกว่า ถ้ามดลูกมีการเริ่มต้น เพราะ uterovaginal ย้อย . มันเป็นประโยชน์ที่จะหา
ความเสี่ยงสำหรับผู้หญิงที่ตัดมดลูก จะถูกถือว่า
.วัตถุประสงค์หลักของ Oxford FPA ศึกษา
ประเมินสุขภาพช่องปากผลของการคุมกำเนิด หลังจาก
อายุ 45 , ผู้หญิงที่เคยใช้ยา
หรือได้ใช้มันมานานกว่าแปดปียัง
ติดตาม . อย่างไรก็ตาม ข้อ จำกัด ของการติดตามคือ
ไม่น่าจะมีผลสำคัญต่อระบาดวิทยา
ของภาวะรายงานในกระดาษนี้ เพราะสมาคมไม่
พบว่าระหว่างระยะเวลาที่ใช้ในช่องปาก
ยาเม็ดคุมกำเนิดแบบและความเสี่ยงของภาวะ . นอกจากนี้ ยังพบว่า การวิเคราะห์
ผู้หญิงอายุน้อยกว่า 45 ปี ไม่กระทบผลต่อ
.
มันควรจะสังเกตว่ามีจำนวนของความแตกต่างระหว่างผู้หญิงในนี้
ในการศึกษาไปข้างหน้า และผู้หญิงทั่วไปสหราชอาณาจักรป๊อป ~ ' ~ W ลาง lation
ที่รายการการศึกษาเป็นโอกาสน้อยที่จะเป็นโรคเรื้อรัง
สูบหนัก จะไม่อ้วน หรือจะลดชนชั้นทางสังคมมากกว่า
จะคาดหวังจากประชากรทั่วไป ความแตกต่างเหล่านี้มีข้อยกเว้น
ของการสูบบุหรี่ ก็มักจะแนะนำให้เสี่ยง
9 อาจจะสูงกว่าในประชากรทั่วไปมากกว่า
) ในการศึกษานี้ฟอร์ด FPA การวิเคราะห์รายงานที่นี่
เฉพาะผู้หญิงที่มีภาวะที่มารับ
ไปโรงพยาบาล ผู้หญิงกับภาวะที่ไม่แสวงหาคำแนะนำทางการแพทย์หรือ
ที่ได้รับการจัดการโดยทั่วไปผู้ประกอบการหรือเป็นผู้ป่วยนอกจะไม่มีส่วน
กับเศษ . ดังนั้น อัตราอุบัติการณ์ในการศึกษา
มีแนวโน้มที่จะเป็นประมาทสำคัญของ
ภาระของภาวะในชุมชนทั้งหมด แต่เป็น
ถูกต้องสะท้อนอุบัติการณ์ของภาวะที่เกี่ยวข้องกับการเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล
.
การวิเคราะห์สามารถดูเป็นไปได้ปัจจัยเสี่ยง
ที่ถูกวัดฟอร์ด FPA ศึกษาเท่านั้น ด้านสูติศาสตร์
ดูแล เช่น โหมดของการส่ง จังหวะแรก
และสองเวที ขอบเขตของการบาดเจ็บที่ส่งมอบและ
ขอบเขตที่หลังการออกกำลังกายพบว่า
อาจส่งผลให้ความเสี่ยงของภาวะ . ที่แข็งแกร่งระหว่างความเท่และความเสี่ยงของสมาคม
9 ที่พบในการศึกษานี้ชี้ให้เห็นว่าปัจจัยที่สูติกรรม เช่น
อาจให้เบาะแสที่สำคัญเป็นวิธีการดูแลสูติศาสตร์
อาจลดความเสี่ยงของภาวะในชีวิต
การศึกษา neurophysiological )
, ตัวอย่างเช่นที่ยาวปราดเปรียวสองขั้นตอนของแรงงานและ
ทารกหนักถูกเชื่อมโยงกับความเสียหายมากกว่า
floqr กระดูกเชิงกรานเป็นหลักฐานโดย electromyelogram
( EMG ) การเปลี่ยนแปลงมากกว่าปัจจัยอื่นๆ เช่น คีม
จัดส่งและฝีเย็บ tears20 . ต้องมีสำหรับการศึกษาระบาดวิทยาการเสริมนี้ neurophysiological
วิธีการแก้ปัญหา
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- Torn muscles and tendonsAs discussed abo
- ตอนไนละ
- เพื่อศึกษาลักษณะของความรุนแรงต่อผู้สูงอา
- ทำให้เกิดขยะมุลฝอยเป็นจำนวนมาก
- 实习生
- Keywords: byssinosis; lung function; cot
- he did not get to texas
- Were allotted to 4 treatments on the bas
- Councilman James F. Gennaro of Queens, t
- อร่อย
- รูปประจำตัว
- instead of using your credit card
- the year after next
- ฉันก็คุยภาษาอังกฤษกับทิปเหมือนกัน
- โครงสร้างการรายงานผลการปฏิบัติงานระหว่าง
- Open the world of languages widely throw
- นักฆ่าล่องหน
- CHARACTER DEVELOPMENT FOR GAME &ANIMATIO
- The story starts in the little mining to
- เลิกกันก็จบดีๆเถอะ อย่ามาเหี้ยใส่
- Professional Bike Tool The flywheel/axia
- Diet rich in mangosteen is helpful in re
- According to crucial to understanding is
- This description of the epidemiology of
