Advertisers spend millions of pound

Advertisers spend millions of pounds every year on television adverts designed to enhance recognition of and preference for a target brand. Various studies have explored the powerful ability that adverts have to change one’s autobiographical memory for a past event. Braun, Ellis, and Loftus (2002) demonstrated that when participants watched an advert for Disney in which it was suggested that they had shaken hands with a non-Disney character (Bugs Bunny) or a Disney character who post-dated their childhood (Ariel, The Little Mermaid), this increased their confidence that these impossible events had indeed happened to them as children. More recently, Rajagopal and Montgomery (2011) demonstrated
the ‘false experience effect’, whereby being exposed to a high imagery advert for a fictitious product variant of a real brand (e.g.,
Dial Natural soap) increases the likelihood that participants will
falsely believe they have tried the non-existent product and that
this is accompanied by a similar increase in favourable ratings as

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผู้โฆษณาใช้ล้านปอนด์ทุกปีในโฆษณาโทรทัศน์ที่ออกแบบมาเพื่อเพิ่มการรับรู้และชื่นชอบในแบรนด์ที่เป้าหมาย ศึกษาต่าง ๆ ได้สำรวจความมีประสิทธิภาพที่โฆษณาที่มีการเปลี่ยนแปลงของอัตชีวประวัติหน่วยความจำสำหรับเหตุการณ์ที่ผ่านมา Braun เอลลิส และลอฟตัส (2002) แสดงว่า เมื่อผู้เรียนดูการโฆษณาสำหรับดิสนีย์ซึ่งเขาแนะนำว่า พวกเขามีเขย่ามือ มีอักขระที่ไม่ใช่ของดิสนีย์ (กระต่าย) หรืออักขระ Disney ที่หลังวันเด็ก (อาเรียล เดอะลิตเติ้ลเมอร์เมด), เพิ่มความมั่นใจนักว่า เหตุการณ์เหล่านี้เป็นไปไม่ได้จริง ๆ เกิดไปเป็นเด็ก เมื่อเร็ว ๆ นี้ Rajagopal และมอนท์โก (2011) แสดง'ผลประสบการณ์เท็จ" โดยการสัมผัสกับโฆษณาภาพสูงสำหรับตัวแปรสมมติผลิตภัณฑ์ของแบรนด์ที่แท้จริง (เช่นโอกาสที่ผู้เรียนจะเพิ่มสบู่โทรศัพท์)แอบเชื่อว่า พวกเขาได้ลองผลิตภัณฑ์ไม่มีอยู่และที่นี้เป็นหลักเพิ่มขึ้นคล้ายคลึงกันในการจัดอันดับที่ดีเป็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผู้โฆษณาจ่ายล้านปอนด์ทุกปีในโทรทัศน์โฆษณาที่ออกแบบมาเพื่อเพิ่มการรับรู้ของแบรนด์ และการตั้งค่าสำหรับเป้าหมาย การศึกษาต่างๆได้สำรวจความสามารถที่มีประสิทธิภาพที่โฆษณาต้องเปลี่ยนเป็นอัตชีวประวัติหน่วยความจำสำหรับเหตุการณ์ที่ผ่านมา บราวน์ เอลลิสและ ลอฟตัส ( 2002 ) พบว่า เมื่อผู้ที่ดูโฆษณาสำหรับ Disney ซึ่งพบว่าพวกเขาได้เขย่ามือกับไม่ใช่ตัวละครดิสนีย์ ( Bugs Bunny ) หรือตัวละครดิสนีย์ที่โพสต์ลงวันที่ในวัยเด็กของพวกเขา ( แอเรียลเงือกน้อย ) นี้ เพิ่มความมั่นใจว่า เหตุการณ์เหล่านี้ได้เกิดขึ้นกับพวกเขาไม่ได้จริงๆเป็น เด็ก เมื่อเร็วๆ นี้rajagopal มอนโกเมอรี ( 2011 ) )
' เท็จ ' พบผลโดยการเปิดรับโฆษณาภาพสูงสำหรับตัวแปรผลิตภัณฑ์ปลอมของแบรนด์ที่แท้จริง ( เช่น
โทรสบู่ธรรมชาติ ) เพิ่มโอกาสที่ผู้เข้าร่วมจะ
เท็จเชื่อว่าพวกเขาได้พยายามผลิตภัณฑ์ที่ไม่มีตัวตนและ
นี่มีเพิ่ม ที่คล้ายกันในการจัดอันดับที่ดี