reported differences in ending weig

reported differences in ending weights among ทรีสเม้น groups.
This result is explained by the increased days-on-feed and increased RAC inclusion rates employed in the fore mentioned study. Average daily gain and feed to gain ratios (F:G) were not different among treatment groups (P>0.05). These findings were contradictory to results from similar research presented by Xiao et al. (1999), Stroller et al. (2003), Armstrong et al. (2004), See et al. (2004), and Carr et al. (2005). Drift percentage tended to decrease (P

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

รายงานความแตกต่างในน้ำหนักในกลุ่มทรีสเม้นที่สิ้นสุด ผลลัพธ์นี้จะอธิบายความเพิ่มวันบนอาหาร และเพิ่ม RAC รวมราคาที่ใช้ในการศึกษาดังกล่าวข้างหน้า กำไรต่อวันโดยเฉลี่ยและอาหารจะได้รับอัตราส่วน (F:G) ไม่ได้แตกต่างกันระหว่างกลุ่มการรักษา (P > 0.05) ผลการวิจัยเหล่านี้ได้ขัดแย้งกับผลจากงานวิจัยที่คล้ายกันโดยเสี่ยว et al. (1999), รถเข็นเด็ก et al. (2003), อาร์มสตรองและ al. (2004), ดู et al. (2004), และคาร์ et al. (2005) ดริฟท์เปอร์เซ็นต์มีแนวโน้มลดลง (P < 0.08) สำหรับกลุ่มการรักษา 5 ppm แต่ไม่แตกต่างกันทางสถิติ ผลลัพธ์นี้เป็นเหมือนผู้ที่รายงานโดยคาร์ et al. (2005), ซึ่งพบได้ไม่ต่างในหดตัวอยู่ในหมู่กลุ่มรักษา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความแตกต่างในการยุติรายงานน้ำหนักในหมู่ทรีสเม้นกลุ่ม.
ผลที่ได้นี้จะมีการอธิบายโดยวัน-on-ฟีดที่เพิ่มขึ้นและเพิ่มอัตราการรวม RAC ลูกจ้างในก่อนกล่าวถึงการศึกษา กำไรเฉลี่ยต่อวันและอาหารที่จะได้รับอัตราส่วน (F: G) ไม่แตกต่างกันระหว่างกลุ่มการรักษา (p> 0.05) การค้นพบนี้มีความขัดแย้งกับผลที่ได้จากการวิจัยที่คล้ายกันที่นำเสนอโดยเสี่ยว, et al (1999), et al, รถเข็นเด็ก (2003) อาร์มสตรอง, et al (2004), See, et al (2004) และคาร์, et al (2005) ร้อยละ Drift มีแนวโน้มลดลง (P <0.08) สำหรับกลุ่มทรีทเมนท์ 5 ppm แต่ก็ไม่แตกต่างกันทางสถิติ ผลที่ได้นี้จะคล้ายกับผู้ที่รายงานโดยคาร์, et al (2005) ซึ่งพบความแตกต่างในการหดตัวของการถ่ายทอดสดในหมู่กลุ่มการรักษา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จบรายงานความแตกต่างในน้ำหนักระหว่างกลุ่มทรีสเม้น .ผลที่ได้นี้สามารถอธิบายได้โดยการเพิ่มวันในอาหาร และเพิ่มอัตราการจ้างงานในสหรัฐอเมริกาก่อนกล่าวถึงการศึกษา เฉลี่ยรายวันเพิ่มขึ้นและอาหารที่จะได้รับอัตราส่วน ( F : G ) ไม่แตกต่างกันระหว่างกลุ่มอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ( P > 0.05 ) ข้อมูลนี้ขัดแย้งกับผลที่คล้ายกันงานวิจัยที่นำเสนอโดยเสี่ยว et al . ( 1999 ) , รถเข็น et al . ( 2003 ) , อาร์มสตรอง et al . ( 2004 ) , ดู et al . ( 2004 ) , และคาร์ et al . ( 2005 ) ดริฟท์เปอร์เซ็นต์มีแนวโน้มลดลง ( P = 0.08 ) ส่วนการรักษา 5 กลุ่ม แต่ไม่แตกต่างกันทางสถิติ ผลนี้จะคล้ายกับที่รายงานโดยคาร์ et al . ( 2005 ) ซึ่งพบว่าไม่มีความแตกต่างในการหดตัว อยู่ในกลุ่มการรักษา