Can Indonesia educate itself out of

Can Indonesia educate itself out of middle-income status?
12 February 2014
Author: Daniel Suryadarma, ANU

After successfully expanding their economies from low- to middle-income levels, many developing countries now face the risk of falling into the ‘middle-income trap’. The IMF defines this as ‘the phenomenon of hitherto rapidly growing economies stagnating at middle-income levels and failing to graduate into the ranks of high-income countries’.

Indonesia is now stuck in the middle-income mud. The question is — how can Indonesia escape to attain high-income status in the foreseeable future?



One potential solution, offered by the World Bank in the case of Malaysia, is to produce highly skilled workers. Basically, an abundance of highly skilled workers allows countries to undergo a structural economic transformation to achieve a more diversified, sophisticated and nonstandard export basket of manufacturing goods, as well as to compete in a globalised services market. The structural transformation will then increase worker productivity and boost economic growth to the rate required to achieve high-income status.

But deep challenges face Indonesia’s education sector and limit its ability to produce sufficient numbers of highly skilled workers. Two particularly complex issues are the country’s low overall education quality and the low level of tertiary education enrolment.

Indonesia’s problem with low-quality education has been widely documented. By way of illustration, a 2013 study by Samer Al-Samarrai and Pedro Cerdan-Infantes states that Indonesia ranked 40th out of 45 countries participating in an international mathematics and science assessment. In that assessment, 72 per cent of Indonesian students performed at the low level, only 3 per cent achieved the high level and none the advanced level. More worryingly, there has been no noticeable improvement in performance on these metrics over the past decade, except in reading.

The same study finds that the problem of low quality is not caused by a lack of public investment. Indonesia is spending one-fifth of its total public budget on the education sector, trying to implement a plethora of reforms, including making the first nine years of education free, requiring teachers to undergo an assessment to gain certification, and designing a new core curriculum. All these reforms and increased investment have thus far failed to yield much return. Rather, the problem appears to be caused by weak governance, and in particular how policies are actually implemented on the ground.

In Indonesia, although the central government still provides significant funding and designs the core curriculum, the day-to-day management of primary and secondary education rests in local government hands. It is responsible for managing teachers (although most teachers are paid by the central government), appointing school principals, and maintaining and building education infrastructure. The huge variation in the capability of local government officials could play a role in stymieing success.

Improved governance of the education sector is needed. This requires an understanding of the governance context in which a particular policy or program succeeds, an analysis of whether such contexts can be replicated in a different locale, and significant capacity-building activities — which may also involve a higher investment in personnel — in local governments that have been identified as suffering from weak governance.

The issue of relatively low tertiary education enrollment will also be challenging to overcome. Currently, the average education attainment of the working-age population extends to around eight years of schooling, with only around a quarter of Indonesians enrolled in tertiary education. There is now evidence of a large and increasing excess demand in the labour market for tertiary-educated workers, which could be hampering the economy from growing to its full potential. Hence increasing tertiary enrolment is a necessary condition to sustaining economic growth and getting away from the middle-income trap.

Unfortunately, the majority of Indonesian households cannot afford to enrol their children in tertiary education. There are at least two policies that could address this issue.

The first is for government to heavily subsidise tertiary education, although there are numerous drawbacks to this option. The opportunity costs of a heavily subsidised tertiary education are very high. Moreover, the subsidy may not be large enough to entice the economically disadvantaged to enrol. Finally, since a tertiary education qualification carries large private returns, there is the argument that students should be required to make a private contribution.

The second policy option may be more viable: increasing participation through a student loan system, something that does not presently exist in Indonesia. Like similar systems elsewhere, the loan would only need to be repaid after the stu

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อินโดนีเซียสามารถรู้ตัวเองออกจากสถานะรายได้ปานกลาง?
12 กุมภาพันธ์ 2014
ผู้แต่ง: แดเนียล Suryadarma, ANU หลังจากที่ประสบความสำเร็จในการขยายตัวของเศรษฐกิจของพวกเขาจากต่ำไปสู่ระดับรายได้ปานกลางหลายประเทศกำลังพัฒนาในขณะนี้ต้องเผชิญกับความเสี่ยงของการตกอยู่ใน 'กับดักรายได้ปานกลาง ' กองทุนการเงินระหว่างประเทศกำหนดนี้เป็น 'ปรากฏการณ์ของประเทศที่เติบโตอย่างรวดเร็วจนบัดนี้ซบเซาในระดับที่มีรายได้ปานกลางและความล้มเหลวที่จะจบการศึกษาเป็นอันดับของประเทศที่มีรายได้สูงที่. อินโดนีเซียจะติดอยู่ในขณะนี้อยู่ในโคลนรายได้ปานกลาง คำถามคือ? - วิธีการที่อินโดนีเซียสามารถหลบหนีเพื่อให้บรรลุสถานะมีรายได้สูงในอนาคตอันใกล้ทางออกหนึ่งที่มีศักยภาพที่นำเสนอโดยWorld Bank ในกรณีของมาเลเซียคือการผลิตแรงงานที่มีทักษะสูง โดยทั่วไปความอุดมสมบูรณ์ของแรงงานที่มีทักษะสูงจะช่วยให้ประเทศที่จะได้รับการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างทางเศรษฐกิจเพื่อให้เกิดความหลากหลายมากขึ้นการส่งออกมีความซับซ้อนและไม่เป็นมาตรฐานตะกร้าสินค้าการผลิตเช่นเดียวกับการแข่งขันในตลาดบริการทั่วโลก การเปลี่ยนแปลงโครงสร้างจะเพิ่มผลผลิตของผู้ปฏิบัติงานและเพิ่มการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจกับอัตราจำเป็นเพื่อให้บรรลุสถานะสูงรายได้ที่. แต่ความท้าทายที่ต้องเผชิญลึกภาคการศึกษาของประเทศอินโดนีเซียและกำหนดความสามารถในการผลิตจำนวนที่เพียงพอของแรงงานที่มีทักษะสูง สองปัญหาที่ซับซ้อนโดยเฉพาะอย่างยิ่งการศึกษาที่มีคุณภาพต่ำโดยรวมของประเทศและในระดับต่ำของการลงทะเบียนศึกษาระดับอุดมศึกษา. ปัญหาของอินโดนีเซียที่มีการศึกษาที่มีคุณภาพต่ำได้รับการรับรองอย่างกว้างขวาง โดยวิธีการภาพประกอบ 2013 การศึกษาโดยเสมออัล Samarrai และเปโดร Cerdan-Infantes ระบุว่าอินโดนีเซียอันดับที่ 40 จาก 45 ประเทศที่เข้าร่วมโครงการในต่างประเทศคณิตศาสตร์วิทยาศาสตร์และการประเมินผล ในการประเมินว่าร้อยละ 72 ของนักเรียนอินโดนีเซียดำเนินการในระดับต่ำเพียงร้อยละ 3 ที่ประสบความสำเร็จในระดับสูงและไม่มีระดับที่สูง อื่น ๆ ไม่แยแสได้มีการไม่มีการปรับปรุงที่เห็นได้ชัดเจนในการปฏิบัติงานเกี่ยวกับตัวชี้วัดเหล่านี้ในช่วงทศวรรษที่ผ่านมายกเว้นในการอ่าน. การศึกษาเดียวกันพบว่าปัญหาของการที่มีคุณภาพต่ำไม่ได้เกิดจากการขาดการลงทุนภาครัฐ อินโดนีเซียมีการใช้จ่ายหนึ่งในห้าของงบประมาณสาธารณะทั้งหมดในภาคการศึกษาที่พยายามที่จะใช้มากมายเหลือเฟือของการปฏิรูปรวมทั้งการทำครั้งแรกเก้าปีของการศึกษาฟรีต้องครูผู้สอนจะได้รับการประเมินผลที่จะได้รับการรับรองและการออกแบบหลักสูตรแกนกลางใหม่ . การปฏิรูปทั้งหมดเหล่านี้และการลงทุนที่เพิ่มขึ้นได้ล้มเหลวป่านนี้จะให้ผลผลิตผลตอบแทนมาก แต่ปัญหาที่เกิดขึ้นดูเหมือนจะเกิดจากการกำกับดูแลกิจการที่อ่อนแอและโดยเฉพาะอย่างยิ่งวิธีการนโยบายการใช้งานจริงบนพื้นดิน. ในประเทศอินโดนีเซียถึงแม้ว่ารัฐบาลกลางยังคงให้การสนับสนุนเงินทุนอย่างมีนัยสำคัญและการออกแบบหลักสูตรแกนกลางในวันต่อวันการจัดการหลัก และการศึกษาระดับมัธยมศึกษาที่วางอยู่ในมือของรัฐบาลท้องถิ่น มันเป็นความรับผิดชอบในการบริหารจัดการครู (แต่ครูส่วนใหญ่จะได้รับเงินจากรัฐบาลกลาง) แต่งตั้งผู้บริหารโรงเรียนและการบำรุงรักษาและการสร้างโครงสร้างพื้นฐานการศึกษา การเปลี่ยนแปลงอย่างมากในความสามารถของเจ้าหน้าที่รัฐบาลท้องถิ่นจะมีบทบาทสำคัญในความสำเร็จ stymieing. การกำกับดูแลที่ดีขึ้นของภาคการศึกษาเป็นสิ่งจำเป็น นี้ต้องใช้ความเข้าใจในบริบทของการกำกับดูแลกิจการที่นโยบายหรือโครงการที่ประสบความสำเร็จมีการวิเคราะห์ว่าบริบทดังกล่าวสามารถทำซ้ำในสถานที่แตกต่างกันและกิจกรรมสร้างความสามารถที่สำคัญ - ซึ่งอาจเกี่ยวข้องกับการลงทุนเพิ่มขึ้นของบุคลากร - ในท้องถิ่น รัฐบาลที่ได้รับการระบุว่าเป็นความทุกข์ทรมานจากการกำกับดูแลกิจการที่อ่อนแอ. ปัญหาของการลงทะเบียนศึกษาระดับอุดมศึกษาที่ค่อนข้างต่ำนอกจากนี้ยังจะเป็นสิ่งที่ท้าทายที่จะเอาชนะ ขณะนี้สำเร็จการศึกษาเฉลี่ยของประชากรวัยทำงานขยายไปรอบแปดปีของการศึกษาที่มีเพียงประมาณหนึ่งในสี่ของอินโดนีเซียเข้าเรียนในระดับอุดมศึกษา ขณะนี้มีหลักฐานของความต้องการส่วนเกินขนาดใหญ่และเพิ่มขึ้นในตลาดแรงงานสำหรับแรงงานที่มีการศึกษาในระดับอุดมศึกษาซึ่งอาจจะขัดขวางเศรษฐกิจจากการเจริญเติบโตเต็มศักยภาพ ดังนั้นการเพิ่มการลงทะเบียนเรียนในระดับอุดมศึกษาเป็นเงื่อนไขที่จำเป็นในการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจอย่างยั่งยืนและได้รับออกไปจากกับดักรายได้ปานกลาง. แต่น่าเสียดายที่คนส่วนใหญ่ของผู้ประกอบการอินโดนีเซียไม่สามารถที่จะลงทะเบียนเรียนเด็กของพวกเขาในการศึกษาในระดับอุดมศึกษา มีอย่างน้อยสองนโยบายที่จะแก้ไขปัญหานี้. ครั้งแรกสำหรับรัฐบาลในการอุดหนุนอย่างหนักศึกษาระดับอุดมศึกษาแม้ว่าจะมีข้อบกพร่องหลายตัวเลือกนี้ ค่าใช้จ่ายในโอกาสของการศึกษาในระดับอุดมศึกษาอุดหนุนอย่างหนักที่สูงมาก นอกจากนี้ยังมีเงินอุดหนุนอาจจะไม่มากพอที่จะดึงดูดให้ผู้ด้อยโอกาสทางเศรษฐกิจที่จะลงทะเบียน สุดท้ายตั้งแต่วุฒิการศึกษาในระดับอุดมศึกษาดำเนินการผลตอบแทนส่วนตัวขนาดใหญ่ที่มีการโต้แย้งว่านักเรียนควรจะต้องให้การสนับสนุนภาคเอกชน. ตัวเลือกนโยบายที่สองอาจจะทำงานได้มากขึ้น: การมีส่วนร่วมที่เพิ่มขึ้นผ่านระบบเงินกู้นักเรียนบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ได้ในปัจจุบันมีอยู่ ในอินโดนีเซีย เช่นเดียวกับระบบที่คล้ายกันอื่น ๆ เงินกู้เพียง แต่จะต้องมีการชำระคืนหลังจาก STU

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สามารถให้ตัวเองออกจากสถานะรายได้อินโดนีเซีย ?12 กุมภาพันธ์ 2014Author : แดเนียล suryadarma , Anuหลังจากประสบความสำเร็จในการขยายเศรษฐกิจของพวกเขาจากต่ำ - ระดับรายได้ปานกลาง ประเทศพัฒนามากตอนนี้หน้าความเสี่ยงของการล้มลงในกับดักของประเทศรายได้ปานกลาง ' ' ไอเอ็มเอฟมองว่านี่เป็นปรากฏการณ์นี้เติบโตอย่างรวดเร็ว เศรษฐกิจซบเซาในระดับรายได้ปานกลางและความล้มเหลวที่จะจบในอันดับที่สูงของประเทศอินโดนีเซีย ขณะนี้ติดอยู่ในโคลน รายได้ คำถามคือทำไมอินโดนีเซียหนีบรรลุสถานะที่สูงในอนาคตอันใกล้ ?หนึ่งที่มีศักยภาพ โซลูชั่น เสนอ โดยธนาคารโลก ในกรณีของมาเลเซีย เพื่อผลิตแรงงานทักษะสูง โดยทั่วไป มีความอุดมสมบูรณ์ของแรงงานสูงช่วยให้ประเทศผ่านการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างทางเศรษฐกิจให้หลากหลายมากขึ้น ซับซ้อน และระบบตะกร้าส่งออกสินค้าการผลิต ตลอดจนการแข่งขันในตลาดบริการโลกาภิวัตน์ . การเปลี่ยนแปลงโครงสร้างแล้วจะเพิ่มผลผลิตของพนักงาน และเพิ่มการเติบโตทางเศรษฐกิจในอัตราที่ต้องการเพื่อให้บรรลุสถานะที่สูง .แต่ความท้าทายลึกหน้าภาคการศึกษาของอินโดนีเซีย และขีดความสามารถในการผลิตตัวเลขที่เพียงพอของแรงงานที่มีทักษะสูง สองประเด็นโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ซับซ้อนของประเทศโดยรวมคุณภาพการศึกษาต่ำและระดับต่ำของการศึกษาระดับอุดมศึกษาสมัคร .อินโดนีเซีย ปัญหาการศึกษาด้อยคุณภาพได้รับเอกสารอย่างกว้างขวาง โดยภาพประกอบ , 2013 การศึกษาโดย samer อัล และ เปโดร samarrai แซร์ดอง infantes ระบุว่า อินโดนีเซีย อันดับที่ 40 จาก 45 ประเทศเข้าร่วมในการประเมินคณิตศาสตร์ระหว่างประเทศและวิทยาศาสตร์ ในการประเมิน ร้อยละ 72 ของอินโดนีเซียนักเรียนในระดับต่ำเพียงร้อยละ 3 บรรลุระดับสูงและไม่มีระดับที่ทันสมัย เพิ่มเติม worryingly , มีการปรับปรุงประสิทธิภาพในการวัดเหล่านี้เห็นได้ชัดในช่วงทศวรรษที่ผ่านมา ยกเว้นในการอ่านการศึกษาเดียวกันพบว่า ปัญหาคุณภาพต่ำไม่ได้เกิดจากการขาดการลงทุนภาครัฐ อินโดนีเซียเป็นหนึ่งในห้าของการใช้จ่ายงบประมาณของภาครัฐทั้งหมดในภาคการศึกษา ที่พยายามใช้มากมายเหลือเฟือของการปฏิรูป รวมทั้งทำให้เก้าปีแรกของการศึกษาฟรี ต้องการให้ครูผ่านการประเมินได้รับการรับรอง และออกแบบหลักสูตรใหม่ การปฏิรูปเหล่านี้ทั้งหมดและเพิ่มการลงทุนได้ป่านนี้ล้มเหลวที่จะให้ผลตอบแทนมาก แต่ปัญหาที่ปรากฏเกิดจากการปกครองที่อ่อนแอ และโดยเฉพาะอย่างยิ่งวิธีการนโยบายเป็นจริง ดำเนินการ บนพื้นดินในอินโดนีเซีย แม้ว่ารัฐบาลส่วนกลางยังคงมีทุนที่สำคัญและการออกแบบ หลักสูตรหลัก การบริหารแบบวันต่อวันของการศึกษาระดับประถมศึกษาและมัธยมศึกษา อยู่ในมือรัฐบาลท้องถิ่น มีหน้าที่รับผิดชอบการจัดการครู ( แม้ว่าครูส่วนใหญ่จะจ่ายโดยรัฐบาลกลาง ) แต่งตั้งผู้บริหารโรงเรียน และการรักษาและการสร้างโครงสร้างพื้นฐานด้านการศึกษา การเปลี่ยนแปลงอย่างมากในความสามารถของข้าราชการท้องถิ่น ได้มีบทบาทใน stymieing สำเร็จปรับปรุงธรรมาภิบาลของภาคการศึกษาเป็นสิ่งจำเป็น นี้ต้องมีความเข้าใจในเรื่องของธรรมาภิบาลในบริบทที่เป็นนโยบายที่เฉพาะเจาะจงหรือโปรแกรมสำเร็จ การวิเคราะห์ว่าบริบทดังกล่าวสามารถนำในสถานที่ที่แตกต่างกัน และที่สำคัญ ความสามารถในการสร้างกิจกรรมต่างๆ ซึ่งอาจเกี่ยวข้องกับสูงกว่าการลงทุนในบุคลากรในองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นที่ได้รับการระบุว่าทุกข์จากการปกครองที่อ่อนแอปัญหาของการลงทะเบียนการศึกษาระดับอุดมศึกษาค่อนข้างต่ำจะได้รับการท้าทายที่จะเอาชนะ ขณะนี้มีระดับการศึกษาของประชากรวัยทำงานขยายประมาณแปดปีของตน มีเพียงประมาณหนึ่งในสี่ของอินโดนีเซียเข้าเรียนในระดับอุดมศึกษา . ขณะนี้มีหลักฐานของขนาดใหญ่และเพิ่มส่วนที่เกินความต้องการในตลาดแรงงาน ด้านการศึกษา แรงงาน ซึ่งอาจขัดขวางเศรษฐกิจจากการเติบโตเต็มศักยภาพ จึงเพิ่มระบบลงทะเบียนเรียนเป็นเงื่อนไขที่จำเป็นเพื่อสนับสนุนการเติบโตทางเศรษฐกิจ และการพ้นจากกับดักของประเทศรายได้ปานกลาง .แต่น่าเสียดายที่ส่วนใหญ่ของครอบครัวชาวอินโดนีเซียไม่สามารถลงทะเบียนเรียนของเด็กในระดับอุดมศึกษา . มีอย่างน้อยสองนโยบายที่สามารถแก้ไขปัญหานี้ได้อย่างแรกคือให้รัฐบาลอย่างหนักอุดหนุนการศึกษาในระดับอุดมศึกษา แต่มีข้อเสียมากมายให้เลือกตัวเลือกนี้ โอกาสที่ค่าใช้จ่ายของ หนัก เงินอุดหนุนการศึกษาในระดับอุดมศึกษามีสูงมาก นอกจากนี้ เงินอาจจะไม่ใหญ่พอที่จะชักจูงเศรษฐกิจด้อยโอกาสเรียน . สุดท้าย ตั้งแต่ระดับตติยาผลตอบแทนส่วนบุคคลขนาดใหญ่ มีการโต้แย้งว่า นักเรียนต้องทำผลงานส่วนตัวตัวเลือกนโยบายที่สองอาจจะทำงานได้มากขึ้น : การเพิ่มการมีส่วนร่วมผ่านระบบเงินกู้นักเรียน , บางสิ่งบางอย่างที่ปัจจุบันไม่ได้อยู่ในอินโดนีเซีย ชอบเหมือนระบบอื่น เงินกู้จะต้องเป็น