nd then of a sudden he stopped his

nd then of a sudden he stopped his chanting and drew closer to the window-pane. The door of the shed still stood ajar as it had been left, and the minutes were slipping by. They were long minutes, but they slipped by nevertheless. He watched the starlings running and flying in little parties across the lawn; he counted them over and over again, with one eye always on that swinging door. A sour-faced maid came in to lay the table for tea, and still Conradin stood and waited and watched. Hope had crept by inches into his heart, and now a look of triumph began to blaze in his eyes that had only known the wistful patience of defeat. Under his breath, with a furtive exultation, he began once again the pæan of victory and devastation. And presently his eyes were rewarded: out through that doorway came a long, low, yellow-and-brown beast, with eyes a-blink at the waning daylight, and dark wet stains around the fur of jaws and throat. Conradin dropped on his knees. The great polecat-ferret made its way down to a small brook at the foot of the garden, drank for a moment, then crossed a little plank bridge and was lost to sight in the bushes. Such was the passing of Sredni Vashtar.
``Tea is ready,'' said the sour-faced maid; ``where is the mistress?'' ``She went down to the shed some time ago,'' said Conradin. And while the maid went to summon her mistress to tea, Conradin fished a toasting-fork out of the sideboard drawer and proceeded to toast himself a piece of bread. And during the toasting of it and the buttering of it with much butter and the slow enjoyment of eating it, Conradin listened to the noises and silences which fell in quick spasms beyond the dining-room door. The loud foolish screaming of the maid, the answering chorus of wondering ejaculations from the kitchen region, the scuttering footsteps and hurried embassies for outside help, and then, after a lull, the scared sobbings and the shuffling tread of those who bore a heavy burden into the house.

``Whoever will break it to the poor child? I couldn't for the life of me!'' exclaimed a shrill voice. And while they debated the matter among themselves, Conradin made himself another piece of toast.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

nd แล้วของแบบฉับพลันเขาหยุดสวดของเขา และดึงเข้าไปยังบานหน้าต่างงาน ประตูห้องสแตนดาร์ดยังอยู่ ajar ได้ถูกทิ้ง และการไม่ลื่นไถลโดย พวกเขานาทีนาน แต่ก็เล็ดรอดโดยอย่างไรก็ตาม เขาดู starlings รัน และบินข้ามสนามหญ้า ในปาร์ตี้เล็ก ๆ เขานับรวมพวกเขาเล่า มีตาเสมอในประตูที่ swinging แม่บ้านหน้าเปรี้ยวมาเพื่อวางตารางการชา และ Conradin ยังคงยืนรอ และดู หวังได้พ้นนิ้วเข้าไปในหัวใจของเขา และตอนนี้ ดูชัยเริ่มไฟลุกโชนในตาของเขาได้รู้จักความอดทน wistful ความพ่ายแพ้ ภายใต้ลมหายใจของเขา กับ exultation ลับ ๆ ล่อ ๆ เขาเริ่มอีกครั้ง pæan ของชัยชนะและทำลายล้าง และปัจจุบันที่ตาของเขาได้รับรางวัล: ออกทางประตูที่มายาว ต่ำ สีเหลือง และน้ำตาลสัตว์ กับการกะพริบการตาในกาล waning และคราบสกปรกเปียกเข้มรอบขนคอและก็ Conradin ลดลงบนเข่าของเขา ดี polecat เฟอร์เร็ตทำทางลงขนาดเล็กยินยอมที่เท้าของสวน ดื่มครู่ ข้ามสะพานแผ่นเล็กน้อย แล้วหายไปกับตาในพุ่มไม้ เช่นไม่ผ่านของ Sredni Vashtar.
'' ชาพร้อม กล่าวว่า การทำความสะอาดหน้าเปรี้ยว ''อยู่ที่เล็กที่ไหน '' ''เธอไปลงโรงในบางเวลาที่ผ่านมา กล่าวว่า Conradin และในขณะแม่ไปเรียกเธอเล็กชา Conradin รถ toasting-ส้อมจากลิ้นชักตู้ และครอบครัวกับขนมปังปิ้งเองชิ้นขนมปัง และในระหว่าง toasting มันและ buttering มันเนยมากและหย่อนช้ากิน Conradin ฟังเสียงและ silences ซึ่งกระตุกอย่างรวดเร็วนอกเหนือจากประตูห้องครัว เสียงดังโง่กรีดร้องของแม่บ้าน ประสานเสียงตอบของสงสัย ejaculations จากภาคครัว รอยเท้า scuttering และสถานทูตรีบขอความช่วยเหลือภายนอก แล้ว หลังจาก lull, sobbings กลัวและสลับค่อย ๆ ก้าวผู้ที่แบกภาระหนักในบ้าน

'' ใครจะแบ่งให้เด็กยากจน ฉันไม่สามารถสำหรับชีวิตของฉัน!'' ทางหลุดรอดเสียงใด ๆ ได้ และในขณะที่พวกเขายังคงเรื่องระหว่างกันเอง Conradin ทำขนมปังอีกชิ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

และจากนั้น จู่ๆเขาก็หยุดสวดและดึงเขาเข้าใกล้บานหน้าต่างหน้าต่าง ประตูโรงยังยืนแง้มมันถูกทิ้งไว้ นาทีลื่นไถลโดย พวกเขาได้นานนาที แต่พวกเขาจะยังคง เขาเฝ้าดูนกสตาร์ลิ่งวิ่งและบินในงานเลี้ยงทั่วสนามหญ้า เขานับซ้ำแล้วซ้ำอีก กับตาเสมอในที่ประตูแกว่ง .เปรี้ยวกับแม่บ้านมาจัดโต๊ะน้ำชา คอนราดินยังยืนรอและเฝ้าดู หวังว่าได้พุ่งด้วยนิ้วเข้าไปในหัวใจของเขา และตอนนี้ดูแห่งชัยชนะเริ่มลุกโชนในดวงตาของเขานั้นมีเพียงรู้จักความอดทนความโหยหาของความพ่ายแพ้ ภายใต้ลมหายใจของเขา กับ ปราโมทย์ ลับๆ ล่อๆ เขาเริ่มอีกครั้ง p æของชัยชนะและการทำลายล้าง และปัจจุบัน ตาของเขาถูกรางวัล :ผ่านประตูนั่นมาเป็นเวลานาน , ต่ำ , สีเหลืองและสีน้ำตาลกับดวงตาสัตว์ a-blink ที่ลดลงตามฤดูกาล และคราบเปียกเข้มขนบริเวณของปากและคอ คอนราดินบนหัวเข่าของเขา คุ้ยเขี่ยสัตว์ใหญ่ทำวิธีลงถึงลำธารเล็ก ๆที่เท้าของสวน ดื่มหน่อย แล้วข้ามสะพานไม้กระดานเล็ก ๆน้อย ๆและลับหายไปในพุ่มไม้นั่นคือการจากไปของเชรดนิ วาชทาร์ .
` ` ชาพร้อมแล้ว ' ' เปรี้ยวเจอแม่บ้าน ; ` ` ' ' ที่เป็นหญิง ` ` เธอลงไปที่หลั่งเวลาที่ผ่านมา ' ' คอนราดินตอบ และในขณะที่แม่บ้านไปเรียกนายหญิงของเธอกับชา คอนราดินตกปลาให้แยกออกจากตู้ลิ้นชักและก็อวยพรตัวเองชิ้นส่วนของขนมปังระหว่างปิ้งขนมปังและเยินยอมันกับเนยมาก และความช้าของกิน จากที่ฟังเสียงและความเงียบที่ตกเร็วกระตุกเกินกว่าประตูห้องอาหาร . เสียงดังน่าขันของแม่บ้าน , ตอบประสานเสียงสงสัย ejaculations จากภาคครัว scuttering ฝีเท้าและสถานทูตรีบนอกช่วย แล้วหลังจากกล่อม , sobbings กลัวและเดินลากเท้าเหยียบของผู้ที่เบื่อหนักเข้าบ้าน

` ` ผู้ใดจะแบ่งให้คนจน เด็ก ผมไม่ได้สำหรับชีวิตฉัน ! ' ' ร้องอุทานเสียงแหลม . และขณะที่พวกเขาโต้เถียงกันในเรื่องนี้ คอนราดินให้ตัวเองอีกชิ้นของขนมปังปิ้ง