Her brows knit into a frown, Did I

Her brows knit into a frown, Did I put that there? She felt something in her ache at the mere thought and she swallowed thickly before murmuring a tentative, "Senpai?"

Mikoto glanced up quickly at the call, almost as if she had forgotten that she was there before smiling awkwardly, "Ah, sorry, sorry, the dorm supervisor needed, um, a lot of persuading," she released an uncomfortable chuckle before walking over to the girl, "a-anyways, I got you a lot of sandwiches and some crackers," she smiled as she held up the bag, "You can have as many as you want. There's a lot because the girls who were on staff for meals today kind of went overboard when they found out they were for me…"

The last part of the statement confused Kuroko a bit but she eagerly accepted the bag and set it on her lap, "Thank you, Mikoto-senpai."

Mikoto's breath caught, her eyes glistening a little before she smiled softly and took a seat next to Kuroko. She reached over to ruffle her hair once more, "You're welcome," she breathed as she gently ran her fingers through the soft brown locks before dropping her hand, "let me know if they're good."

Kuroko hummed as she opened the bag and pulled out a neatly wrapped turkey and cheese sandwich. She went about unwrapping it before pausing and looking over at Mikoto.

"You're not eating, Senpai?"

If Mikoto was surprised by the question, she didn't show it as she lay back against the bed and rested her head on her arms, "No, I'm fine."

Mikoto's stomach growled even as she said that and Kuroko laughed at the sight of reddening cheeks.

"Okay, maybe I'll have one," Mikoto mumbled with a blush as she sat up and reached into the bag on Kuroko's lap. She took out the sandwich and pulled the plastic wrap off the edge before biting down into it.

They ate in silence for a few minutes before Kuroko asked the question that had plagued her since she awoke this morning, "Mikoto-senpai, how much do you know about what happened to me?"

Mikoto blinked at the question, not expecting it at all and swallowed before turning to look at Kuroko. She took in the younger girl, noting the furrowed brows and the downcast expression with a frown, "Honestly, not much, Kuroko. The doctor just told me that you lost your memories, not how it happened."

"Oh." A sigh of relief escaped Kuroko at that as she glanced off towards the side, So then she doesn't know about Kamijou-san. Good.

While she may not agree with his decision to keep his memory loss a secret, she did respect it enough to not tell anyone about it, even the person who her old self probably considered a trusted friend.

She lifted her sandwich to her mouth and took another bite, besides, it's probably better to keep Mikoto-senpai out of the full scope of things anyways.

Kuroko thought about the possible reaction the older girl would have if she told her that the cause of her current predicament was magic. She'd probably laugh Kuroko out of the room or think she was insane.

In a world where everything could be explained with science, the idea of magic probably never crossed anyone's minds. To be quite frank, it was something worthy of ridicule when faced with the technologically advanced Academy City.

Mikoto watched Kuroko with curious eyes, her head tilting in confusion at the relieved expression on Kuroko's face. She considered asking her but found herself faltering for some reason. Perhaps it was the fear that this Kuroko still didn't fully trust her, not that she could really blame her. It had only been half a day after all.

After coming to this conclusion, Mikoto nodded to herself before standing, "hey, do you want to look at our photo album?" she inclined her head back so that she could grin at Kuroko before pointing over at her bookcase, "There are some pictures that we took over the school year and—"

"Of us?" Kuroko asked suddenly, breaking Mikoto's train of thought. Her eyes widened when she saw Kuroko's face light up and her lips curl up into a smile.

Mikoto found herself smiling as well at the excited expression, "yeah, of us and some of our friends too."

Kuroko straightened up a little as a look of interest entered her eyes, "speaking of our friends, do they know what happened to me yet?"

Turning away at the question, Mikoto glanced down at the ground sadly as she gripped her elbow and sighed, "Not yet. I wasn't sure if you wanted to tell them or not."

"Mmm…" Kuroko frowned as she lowered her sandwich to her lap and considered Mikoto's words. On one hand, she whole heartedly believed that if these people were her friends then they deserved to know the truth. On the other hand, taking Mikoto's initial reaction into consideration, she felt an understandable amount of distress at the idea of disclosing the truth to them.

She didn't think she could handle another person crying over her.

Despite all this, she took a deep breath before nodding, "I do want to tell them. They deserve my honesty.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คิ้วเธอถักเป็นหน้างอ ทำผมใส่ที่มี เธอรู้สึกบางสิ่งบางอย่างในอาการปวดของเธอที่คิดเพียง และเธอแน่นกลืนกินก่อนนอน murmuring "Senpai "หล่อ glanced ขึ้นอย่างรวดเร็วเวลาการโทร เกือบจะเป็นว่าเธอได้ลืมว่า เธอเป็นมีก่อนยิ้มเก้ ๆ "Ah ขอโทษ ขออภัย หัวหน้างานหอพักที่จำเป็น um จำนวนมากของการจูงใจ เธอปล่อย chuckle อึดอัดก่อนเดินผ่านไปสาว "ต่ออย่างไรก็ตาม ผมได้คุณแซนด์วิชและกะเทาะบาง" เธอยิ้ม ตามเธอจัดขึ้นถุง "คุณสามารถได้มากเท่าที่คุณต้องการ มีเป็นจำนวนมากเนื่องจากผู้หญิงที่ถูกพนักงานสำหรับอาหารวันนี้ของก็ล่มเมื่อพวกเขาพบพวกเขา ให้ฉันนี้... "ส่วนสุดท้ายของคำสั่งสับสน Kuroko บิต แต่เธอยอมรับถุงกระหาย และตั้งบนตักของเธอ ใจ หล่อ-senpai"ลมหายใจของหล่อจับ ดวงตาของเธอวามเล็กน้อยก่อนที่เธอยิ้มเบา ๆ และเอานั่งถัดจาก Kuroko เธอกว่าถึง ruffle ผมของเธออีกที "ความยินดี เธอหายใจเป็นเธอวิ่งเบา ๆ นิ้วของเธอผ่านล็อคสีน้ำตาลอ่อนก่อนปล่อยมือของเธอ "แจ้งให้เราทราบได้ก็ดี "Kuroko hummed เมื่อเธอเปิดกระเป๋า และดึงออกห่ออย่างตุรกีและชีสแซนด์วิช เธอไปเกี่ยวกับ unwrapping ก่อนหยุดชั่วคราว และกำลังมากกว่าดูหล่อ"คุณไม่กิน Senpai"หากคำถามประหลาดใจหล่อ เธอไม่ได้แสดงเธอวางกลับกับเตียง และวางศีรษะของเธอบนแขนของเธอ "ไม่ ฉันดี"ของหล่อ growled แม้ในขณะที่เธอบอกว่า กระเพาะอาหารและ Kuroko หัวเราะเยาะของแก้มบาง ๆ บริเวณหนัง"โอเคผม อาจจะมีหนึ่ง หล่อ mumbled กับบลัชเมื่อเธอลุกขึ้นนั่ง และเข้าถึงลงในถุงบนตักของ Kuroko เธอเอาออกแซนวิ และดึงการห่อพลาสติกปิดขอบก่อนกัดลงลงไปกินในความเงียบครู่ก่อน Kuroko ถามคำถามที่มี plagued เธอตั้งแต่เธอตื่นขึ้นมาเช้านี้, "หล่อ-senpai เท่าใดคุณทราบเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉัน? "หล่อคันนั้นกะพริบที่คำถาม ไม่คาดหวังว่าทั้งหมด และกลืนกินก่อนที่จะเปิดดู Kuroko เธอเข้ามาในสาวอ่อนกว่าวัย คิ้วรอยย่นและนิพจน์ท่า ด้วยหน้านิ่ว "สุจริต ไม่มาก Kuroko หมอก็ก็บอกว่า คุณสูญเสียความทรงจำ ไม่เกิดไรขึ้น""อ้อ" ถอนหายใจของบรรเทาหนี Kuroko ว่าเป็นเธอ glanced ออกไปทางด้านข้าง ดังนั้น แล้วเธอไม่รู้เกี่ยวกับ Kamijou ซัง ดีในขณะที่เธออาจไม่เห็นด้วยกับเขาตัดสินใจเก็บความลับของเขาสูญเสียความจำ เธอไม่เคารพมันพอที่จะไม่บอกใครเกี่ยวกับเรื่องนี้ แม้กระทั่งบุคคลที่ตัวตนเก่าของเธออาจจะถือว่าเพื่อนเชื่อถือเธอยกแซนด์วิชของเธอกับปากของเธอ และเอาอีกกัด,, ก็อาจจะดีกว่าเพื่อให้หล่อ senpai นอกขอบเขตทั้งหมดของสิ่งต่อไปนี้Kuroko คิดเกี่ยวกับการเกิดปฏิกิริยาที่เป็นไปได้สาวรุ่นเก่าจะมีถ้าเธอบอกเธอว่า สาเหตุของสภาพปัจจุบันของเธอวิเศษ นอกจากนี้เธอคงจะหัวเราะ Kuroko ออกไปจากห้อง หรือคิดว่า เธอเป็นบ้าIn a world where everything could be explained with science, the idea of magic probably never crossed anyone's minds. To be quite frank, it was something worthy of ridicule when faced with the technologically advanced Academy City.Mikoto watched Kuroko with curious eyes, her head tilting in confusion at the relieved expression on Kuroko's face. She considered asking her but found herself faltering for some reason. Perhaps it was the fear that this Kuroko still didn't fully trust her, not that she could really blame her. It had only been half a day after all.After coming to this conclusion, Mikoto nodded to herself before standing, "hey, do you want to look at our photo album?" she inclined her head back so that she could grin at Kuroko before pointing over at her bookcase, "There are some pictures that we took over the school year and—""Of us?" Kuroko asked suddenly, breaking Mikoto's train of thought. Her eyes widened when she saw Kuroko's face light up and her lips curl up into a smile.Mikoto found herself smiling as well at the excited expression, "yeah, of us and some of our friends too."Kuroko straightened up a little as a look of interest entered her eyes, "speaking of our friends, do they know what happened to me yet?"Turning away at the question, Mikoto glanced down at the ground sadly as she gripped her elbow and sighed, "Not yet. I wasn't sure if you wanted to tell them or not."" Mmm..." Kuroko frowned เมื่อเธอลงเธอแซนด์วิชไปตักของเธอ และถือว่าคำพูดของหล่อ หนึ่งในมือ เธอทั้งเท่าน้นเชื่อกันว่าหากคนเหล่านี้ถูกเพื่อนของเธอ แล้วพวกเขาสมควรที่จะรู้ความจริง บนมืออื่น ๆ การพิจารณาปฏิกิริยาเริ่มต้นของหล่อ ที่เธอรู้สึกจำนวนทางความคิดในการเปิดเผยความจริงให้พวกเขาเข้าใจเธอไม่คิดว่า เธอสามารถจัดการคนอื่นร้องไห้เธอแม้ทั้งหมดนี้ เธอเอาหายใจลึก ๆ ก่อน nodding "อยากจะบอกพวกเขา พวกเขาสมควรได้รับความซื่อสัตย์ของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คิ้วของเธอถักเข้าขมวดผมใส่ที่มี? เธอรู้สึกว่าสิ่งที่อยู่ในอาการปวดเมื่อยของเธอที่คิดเพียงและเธอกลืนกินอย่างหนาแน่นก่อนที่จะบ่นเบื้องต้น "Senpai?" Mikoto ชำเลืองขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อทวงถามเกือบราวกับว่าเธอได้ลืมว่าเธออยู่ที่นั่นก่อนที่จะยิ้มอย่างเชื่องช้า "อาขอโทษ ขออภัยหัวหน้างานหอพักที่จำเป็นเอ่อจำนวนมากของการจูงใจ "เธอปล่อยหัวเราะอึดอัดก่อนที่จะเดินไปยังหญิงสาวที่" A-anyways ผมได้คุณมากของแซนวิชและแครกเกอร์บาง "เธอยิ้มขณะที่เธอจัดขึ้น กระเป๋า "คุณสามารถมีได้มากเท่าที่คุณต้องการ. มีมากเพราะสาว ๆ ที่อยู่บนพนักงานสำหรับมื้ออาหารในวันนี้ชนิดของการไปลงน้ำเมื่อพวกเขาพบว่าพวกเขาได้สำหรับฉันเป็น ... " ส่วนสุดท้ายของคำสั่งสับสน Kuroko บิต แต่เธอได้รับการยอมรับกระหายถุงและวางมันลงบนตักของเธอ "ขอบคุณ, Mikoto-รุ่นพี่." ลมหายใจของ Mikoto จับดวงตาของเธอวาววับเล็ก ๆ น้อย ๆ ก่อนที่เธอจะยิ้มเบา ๆ และนั่งติดกับ Kuroko เธอเอื้อมมือไปนัวเนียผมของเธออีกครั้ง "ยินดีต้อนรับคุณ" เธอสูดลมหายใจเบา ๆ ขณะที่เธอวิ่งนิ้วมือของเธอผ่านล็อคสีน้ำตาลอ่อนก่อนที่จะทิ้งมือของเธอ "ให้ฉันรู้ว่าพวกเขากำลังดี." Kuroko ฮัมขณะที่เธอ เปิดถุงและดึงออกมาห่อเรียบร้อยไก่งวงและชีสแซนวิช เธอไปเกี่ยวกับการแกะมันก่อนที่จะหยุดและมองไปที่ Mikoto. "คุณไม่ได้กิน Senpai?" ถ้า Mikoto รู้สึกประหลาดใจโดยคำถามที่เธอไม่ได้แสดงให้เห็นว่ามันเป็นเธอนอนกลับกับเตียงและวางหัวของเธอกับเธอ แขน "ไม่มีผมสบายดี." กระเพาะอาหารของ Mikoto คำรามแม้ในขณะที่เธอบอกว่า Kuroko และหัวเราะเมื่อเห็นแก้มสีแดงได้. "เอาล่ะบางทีฉันอาจจะมีหนึ่ง" Mikoto พึมพำกับอายขณะที่เธอลุกขึ้นนั่งและ เอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าบนตักของ Kuroko เธอหยิบเอาแซนวิชและดึงพลาสติกห่อปิดขอบก่อนที่จะกัดลงไปในมัน. พวกเขากินอยู่ในความเงียบไม่กี่นาทีก่อนที่จะ Kuroko ถามคำถามที่ได้ plagued เธอตั้งแต่เธอตื่นขึ้นมาในเช้าวันนี้ "Mikoto-รุ่นพี่เท่าไหร่ คุณรู้เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับผมหรือเปล่า " Mikoto กระพริบตาที่คำถามที่ไม่ได้คาดหวังว่ามันที่ทุกคนและกลืนกินก่อนจะหันไปมอง Kuroko เธอเข้ามาในน้องสาวสังเกตคิ้วขมวดและการแสดงออกที่เศร้าใจกับขมวด "สุจริตไม่มาก Kuroko. หมอเพิ่งบอกฉันว่าคุณสูญเสียความทรงจำของคุณไม่ได้ว่ามันเกิดขึ้น." "โอ้." ถอนหายใจด้วยความโล่งอกหนี Kuroko ที่ว่าขณะที่เธอมองออกไปทางด้านข้างดังนั้นแล้วเธอไม่ทราบเกี่ยวกับ Kamijou ซัง ดี. ในขณะที่เธออาจจะไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจของเขาที่จะทำให้สูญเสียความทรงจำของความลับที่เธอไม่เคารพมันพอที่จะไม่บอกใครเกี่ยวกับเรื่องนี้แม้คนที่ตัวเธอเองอาจจะถือว่าเป็นเพื่อนที่เชื่อถือได้. เธอยกแซนวิชของเธอไปที่ปากของเธอ และเอากัดอีกนอกจากนี้มันอาจจะดีกว่าที่จะให้ Mikoto-รุ่นพี่ออกจากขอบเขตของสิ่งที่ anyways. Kuroko คิดเกี่ยวกับปฏิกิริยาที่เป็นไปได้หญิงสาวที่มีอายุมากกว่าจะมีถ้าเธอบอกเธอว่าสาเหตุของสถานการณ์ปัจจุบันของเธอคือความมหัศจรรย์ เธออาจจะหัวเราะ Kuroko ออกจากห้องหรือคิดว่าเธอเป็นคนบ้า. ในโลกที่ทุกอย่างสามารถอธิบายได้ด้วยวิทยาศาสตร์ความคิดของเวทมนตร์อาจจะไม่เคยข้ามใจของทุกคน จะตรงไปตรงมากว่ามันเป็นสิ่งที่คุ้มค่าของการเยาะเย้ยเมื่อต้องเผชิญกับเทคโนโลยีขั้นสูงสถาบันการศึกษาเมือง. Mikoto ดู Kuroko ด้วยตาขี้สงสัย, เอียงศีรษะของเธออยู่ในความสับสนที่แสดงออกโล่งใจบนใบหน้าของ Kuroko เธอคิดว่าขอให้เธอ แต่ก็พบว่าตัวเองพลาดด้วยเหตุผลบางอย่าง บางทีมันอาจจะเป็นความกลัวว่า Kuroko นี้ก็ยังไม่ไว้วางใจของเธอไม่ว่าเธอจริงๆจะโทษเธอ มันเป็นเพียงครึ่งหนึ่งวันหลังจากที่ทั้งหมด. หลังจากที่มาถึงข้อสรุปนี้ Mikoto พยักหน้ากับตัวเองก่อนที่จะยืนอยู่ "Hey, คุณต้องการที่จะมองไปที่อัลบั้มภาพของเราหรือไม่" เธอเอียงศีรษะของเธอกลับมาเพื่อที่เธอจะยิ้มที่ Kuroko ก่อนที่จะชี้ไปที่ตู้หนังสือของเธอ "มีภาพบางอย่างที่เราเอาไปโรงเรียนปี and- คือ" "ของเรา" Kuroko ถามทันใดนั้นหมดรถไฟของ Mikoto ของความคิด ดวงตาของเธอกว้างขึ้นเมื่อเธอเห็นแสงใบหน้า Kuroko ขึ้นและริมฝีปากของเธอขดตัวเป็นรอยยิ้ม. Mikoto พบว่าตัวเองยิ้มได้เป็นอย่างดีในการแสดงออกตื่นเต้น "ใช่ของเราและเพื่อนบางคนของเรามากเกินไป." Kuroko ยืดขึ้นเล็กน้อยเป็น รูปลักษณ์ของความสนใจเข้ามาในดวงตาของเธอ "พูดของเพื่อนของเราพวกเขารู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉันหรือยัง" หันไปที่คำถามที่ Mikoto ชำเลืองมองลงที่พื้นดินเศร้าขณะที่เธอจับข้อศอกของเธอและถอนหายใจ "ยังไม่ได้. ฉัน wasn 'T แน่ใจว่าถ้าคุณอยากจะบอกพวกเขาหรือไม่. " " อืม ... "Kuroko ขมวดคิ้วขณะที่เธอลดลงแซนวิชของเธอที่จะตักของเธอและคิดว่าคำพูดของ Mikoto หนึ่งในมือเธอทั้งใจเชื่อว่าถ้าคนเหล่านี้เป็นเพื่อนของเธอแล้วพวกเขาก็สมควรที่จะทราบความจริง บนมืออื่น ๆ , การปฏิกิริยาแรกของ Mikoto เข้าสู่การพิจารณาเธอรู้สึกว่าจำนวนเงินที่เข้าใจของความทุกข์ที่ความคิดของการเปิดเผยความจริงให้กับพวกเขา. เธอไม่คิดว่าเธอจะจัดการกับบุคคลอื่นร้องไห้ของเธอ. อย่างไรก็ตามเรื่องนี้เธอเอา หายใจลึก ๆ ก่อนที่จะพยักหน้า "ผมอยากจะบอกพวกเขา. พวกเขาสมควรได้รับความซื่อสัตย์สุจริตของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คิ้วของเธอถักเป็นหน้าบึ้ง ฉันใส่นี่เหรอ ? เธอรู้สึกบางอย่างในตัวเธอที่เธอปวดเพียงคิดและกลืนหนาก่อนพึมพำเป็นล่ะ " รุ่นพี่ ? "มิโคโตะมองขึ้นอย่างรวดเร็วที่เรียก เกือบเป็นถ้าเธอลืมว่าเธออยู่ที่นั่น ก่อนยิ้มเก้ๆกังๆ " อ๊ะ โทษที โทษที หอที่หัวหน้างานต้องการ อืม เลยชวน " เธอหัวเราะเบาๆ ก่อนที่จะเดินออกมาแบบอึดอัดไปสาว " a-anyways เข้าใจคุณมากของแซนด์วิช และบางกรอบ เธอยิ้มเมื่อเธอหยิบกระเป๋า " คุณสามารถมีได้มากเท่าที่คุณต้องการ มีมาก เพราะสาวๆ ที่เกี่ยวกับพนักงานสำหรับอาหารวันนี้เป็นทำเกินไป เมื่อพวกเขาพบว่าพวกเขามีค่าสำหรับฉัน . . . . . . . "ส่วนสุดท้ายของข้อความสับสนนิดหน่อย แต่คุโรโกะเธอตั้งหน้าตั้งตารับกระเป๋าที่วางไว้บนตักของเธอ " ขอบคุณรุ่นพี่มิโคโตะ "มิโคโตะก็จับลมหายใจ ดวงตาวิบวับเล็กน้อยก่อนที่เธอจะยิ้มเบาๆ แล้วเอาที่นั่งข้างๆ คุโรโกะ . เธอเอื้อมมือมานัวเนียผมของเธออีกครั้ง " ไม่เป็นไรค่ะ " เธอระบายลมหายใจเบาๆ นิ้วของเธอขณะที่เธอวิ่งผ่านนุ่มสีน้ำตาลล็อคก่อนที่จะปล่อยมือของเธอ " ผมรู้ว่า ถ้าจะดีคุโรโกะ hummed ขณะที่เธอเปิดกระเป๋าและดึงออกห่ออย่างเรียบร้อย ตุรกี และ ชีสแซนด์วิช เธอไปเกี่ยวกับ unwrapping ก่อนที่จะหยุดและมองไปที่มิ ." แกไม่กิน รุ่นพี่ ?ถ้ามิโคโตะก็ยังประหลาดใจกับคำถามที่เธอไม่ได้แสดงเป็นเธอนอนลงกับเตียง และจับหัวของเธอบนแขนของเธอ " ไม่ ผมสบายดี "มิโคโตะท้องคำรามแม้ขณะที่เธอกล่าวว่า และคุโรโกะหัวเราะเมื่อเห็นแดงแก้ม" โอเค บางทีฉันอาจจะได้มี " มิโคโตะพึมพำกับหน้าแดง เธอลุกขึ้นนั่งและเอื้อมมือเข้าไปในถุงบนตักของคุโรโกะ . เธอหยิบแซนวิชและดึงพลาสติกออกขอบก่อนจะกัดลงไปในมันพวกเขากินเงียบ ๆ ไม่กี่นาทีก่อนที่คุโรโกะถามคำถามที่มี plagued ของเธอตั้งแต่เธอตื่นเช้านี้ " รุ่นพี่มิโคโตะ , เท่าไหร่ที่คุณรู้เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับผม ?มิโคโตะกระพริบตาที่ถาม ไม่ได้คาดหวังเลยกลืนก่อนหันไปมองคุโรโกะ . เธอเอาในน้องสาว , noting คิ้วร่องและหดหู่ท่าทางขมวดคิ้ว " จริงๆ ไม่มาก คุโรโกะ . หมอบอกฉันว่าเธอสูญเสียความทรงจำ ไม่ใช่มันเกิดขึ้นได้ยังไง "" โอ้ . . " ถอนหายใจโล่งหนีคุโรโกะที่เป็นเธอเหลือบไปทางด้านข้าง แล้วเธอก็ไม่รู้จัก คามิโจ ซัง ดีในขณะที่เธออาจไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจของเขาเพื่อให้เขาสูญเสียความจำ เป็นความลับ เธอเคารพมันเพียงพอที่จะบอกใครได้ แม้แต่คนที่ตัวเองเก่าของเธอ อาจจะถือว่าเพื่อนที่เชื่อถือได้เธอยกแซนด์วิชของเธอกับปากของเธอและเอางับ อย่างอื่น มันอาจจะดีกว่าที่จะให้มิโคโตะรุ่นพี่ออกจากขอบเขตเต็มรูปแบบของสิ่งที่อยู่ดีคุโรโกะคิดว่าเป็นไปได้ปฏิกิริยาแก่ผู้หญิงได้ ถ้าเธอ บอกเธอว่า สาเหตุของสถานการณ์ปัจจุบันเธอมีเวทย์มนต์ เธออาจจะหัวเราะคุโรโกะออกจากห้องหรือคิดว่าเธอบ้าในโลกที่ทุกอย่างสามารถอธิบายได้ด้วยวิทยาศาสตร์ ความคิดของเวทมนตร์อาจไม่ได้อยู่ในจิตใจของทุกคน พูดตามตรงนะ มันเป็นสิ่งที่น่าเยาะเย้ยเมื่อเผชิญกับเมืองโรงเรียนเทคโนโลยีขั้นสูง .มิโคโตะมองคุโรโกะด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น ศีรษะเอียงในความสับสนในการแสดงออกบนใบหน้าของคุโรโกะโล่งอก . เธอถือถามของเธอ แต่พบว่าตัวเองพลาด ด้วยเหตุผลบางอย่าง บางทีก็กลัวว่าคุโรโกะยังไม่ไว้ใจเธอ ไม่ว่าเธอจะโทษเธอ มันมีแค่ครึ่งวันแล้วหลังจากมาถึงข้อสรุปนี้ มิโคโตะก็พยักหน้ากับตัวเอง ก่อนจะยืน " เฮ้ , คุณต้องการที่จะมองอัลบั้มรูปของเรา ? " เธอเอียงหัวเธอมา เธอจึงได้ยิ้มกว้างให้กับคุโรโกะก่อนที่จะชี้ไปที่ตู้หนังสือของเธอ " มีบางรูปที่เราเอาไปโรงเรียนแล้ว "" เรา " ? คุโรโกะถามก็หมดสภาพ มิโคโตะเป็นรถไฟของความคิด เธอเบิกตากว้างเมื่อเห็นแสงหน้า Kuroko และริมฝีปากเธอขดตัวเป็นรอยยิ้ม .มิโคโตะพบว่าตัวเองยิ้มเช่นกันที่ตื่นเต้น สำนวนว่า " ใช่ เราและเพื่อนของเราเหมือนกันคุโรโกะลุกขึ้นเล็กน้อยเป็นลักษณะที่น่าสนใจเข้า ตาของเธอ " พูดถึงเพื่อนของเรา พวกเขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉันรึยัง ? "เปลี่ยนไปที่คำถาม มิโคโตะมองลงไปที่พื้นดิน น่าเศร้าที่เธอจับข้อศอกเธอและถอนหายใจ " ยังไม่ ฉันไม่แน่ใจว่าคุณต้องการจะบอกพวกเขาหรือไม่" อืม . . . . . . . " คุโรโกะขมวดคิ้วขณะที่เธอลดลงของเธอแซนวิชเธอตัก และถือว่า มิโคโตะเป็นคำ หนึ่งในมือ เธอทั้งใจเชื่อว่า ถ้าคนพวกนี้เป็นเพื่อนของเธอแล้วพวกเขาสมควรได้รู้ความจริง บนมืออื่น ๆที่ใช้ปฏิกิริยาเริ่มต้นมิโคโตะก็พิจารณา ว่า ยอดเงินเข้าใจทุกข์ที่ความคิดของการเปิดเผยความจริงเธอไม่ได้คิดว่าเธอจะรับมืออีกคนที่กำลังร้องไห้อยู่เธอแม้ทั้งหมดนี้ เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะพยักหน้า " ฉันต้องการจะบอกพวกเขา พวกเขาสมควรได้รับความจริงใจของฉัน