Introduction Back to TopExistential

Introduction Back to Top
Existentialism is a philosophy that emphasizes individual existence, freedom and choice. It is the view that humans define their own meaning in life, and try to make rational decisions despite existing in an irrational universe. It focuses on the question of human existence, and the feeling that there is no purpose or explanation at the core of existence. It holds that, as there is no God or any other transcendent force, the only way to counter this nothingness (and hence to find meaning in life) is by embracing existence.

Thus, Existentialism believes that individuals are entirely free and must take personal responsibility for themselves (although with this responsibility comes angst, a profound anguish or dread). It therefore emphasizes action, freedom and decision as fundamental, and holds that the only way to rise above the essentially absurd condition of humanity (which is characterized by suffering and inevitable death) is by exercising our personal freedom and choice (a complete rejection of Determinism).

Often, Existentialism as a movement is used to describe those who refuse to belong to any school of thought, repudiating of the adequacy of any body of beliefs or systems, claiming them to be superficial, academic and remote from life. Although it has much in common with Nihilism, Existentialism is more a reaction against traditional philosophies, such as Rationalism, Empiricism and Positivism, that seek to discover an ultimate order and universal meaning in metaphysical principles or in the structure of the observed world. It asserts that people actually make decisions based on what has meaning to them, rather than what is rational.

Existentialism originated with the 19th Century philosophers S๘ren Kierkegaard and Friedrich Nietzsche, although neither used the term in their work. In the 1940s and 1950s, French existentialists such as Jean-Paul Sartre, Albert Camus (1913 - 1960), and Simone de Beauvoir (1908 - 1986) wrote scholarly and fictional works that popularized existential themes, such as dread, boredom, alienation, the absurd, freedom, commitment and nothingness.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แนะนำต่อไปอัตถิภาวนิยมเป็นปรัชญาที่เน้นการดำรงอยู่ของแต่ละบุคคล เสรีภาพ และเลือก มันเป็นมุมมองที่มนุษย์กำหนดความหมายของตนเองในชีวิต และพยายามที่จะตัดสินใจมีเหตุผลแม้ที่มีอยู่ในจักรวาลไม่มีเหตุผล เน้นคำถามของการดำรงอยู่ของมนุษย์ และความรู้สึกที่ว่ามีวัตถุประสงค์หรือคำอธิบายหลักของการดำรงอยู่ไม่ มันถือว่า ที่มีจะไม่มีพระเจ้าหรือใด ๆ อื่น ๆ พ้นแรง วิธีเดียวที่เคาน์เตอร์ความว่างเปล่านี้ (และด้วยเหตุนี้เพื่อค้นหาความหมายในชีวิต) โดยไพบูลย์ดำรงอยู่ดังนั้น อัตถิภาวนิยมเชื่อว่า บุคคลมีอิสระทั้งหมด และต้องรับผิดชอบส่วนบุคคลด้วยตนเอง (แม้จะ มีนี้ความรับผิดชอบที่มาพร้อมความทุกข์ ความเจ็บปวดที่ลึกซึ้ง หรือกลัว) มันจึงเน้นการดำเนินการ อิสระ และตัดสินใจเป็นพื้นฐาน และถือเป็นวิธีเดียวที่จะอยู่เหนือสภาวะไร้สาระเป็นหลักของความเป็นมนุษย์ (ซึ่งเป็นลักษณะความตายความทุกข์ทรมาน และหลีกเลี่ยงไม่ได้) โดยการออกกำลังกายของเราเสรีภาพส่วนบุคคลและทางเลือก (ปฏิเสธสมบูรณ์ของชะตา)มักจะ อัตถิภาวนิยมเป็นการเคลื่อนไหวใช้อธิบายผู้ที่ปฏิเสธที่จะอยู่ในทุกโรงเรียนของความคิด ความเพียงพอของเนื้อหาใด ๆ ของความเชื่อหรือระบบ repudiating อ้างว่า พวกเขาจะเพียงผิวเผิน วิชาการ และระยะไกลจากชีวิต แม้จะมีมากร่วมกันกับลัทธิทำลาย อัตถิภาวนิยมมีมากขึ้นปฏิกิริยากับปรัชญาแบบดั้งเดิม เช่น Rationalism, Empiricism Positivism ที่พยายามที่จะค้นพบสุดยอดสั่งและความหมายสากล ในหลักการที่เลื่อนลอย หรือโครงสร้างของโลกสังเกต มันอ้างว่า คนจริงทำการตัดสินใจอิงอะไรมีความหมายกับพวกเขา มากกว่าคือมีเหตุผลอัตถิภาวนิยมมากับนักปรัชญาคริสต์ศตวรรษที่ 19 S๘ren เคอและ Friedrich ทดี แม้ว่าไม่ใช้ระยะเวลาในการทำงานของพวกเขา ในปี 1940 และปี 1950, existentialists ฝรั่งเศสเช่นฌองปอลซาร์ตร์ อัลแบร์กามู (1913-1960), และ Simone de Beauvoir (1908-1986) เขียนผลงานวิชาการ และละครที่เป็นที่นิยมรูปแบบอัตถิภาวนิยม กลัว เบื่อ จำหน่าย ไร้สาระ เสรีภาพ ความมุ่งมั่น และความว่างเปล่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทนำกลับไปด้านบน
เป็นอยู่คือปรัชญาที่เน้นการดำรงอยู่ของแต่ละบุคคลเสรีภาพและทางเลือก มันเป็นมุมมองที่มนุษย์กำหนดความหมายของตัวเองในชีวิตและพยายามที่จะทำให้การตัดสินใจที่มีเหตุผลแม้จะมีอยู่ในจักรวาลที่ไม่มีเหตุผล จะมุ่งเน้นไปที่คำถามของการดำรงอยู่ของมนุษย์และความรู้สึกที่ว่ามีจุดประสงค์หรือไม่มีคำอธิบายที่เป็นแกนหลักของการดำรงอยู่ มันถือว่าเป็นไม่มีพระเจ้าหรือบังคับเหนือธรรมชาติอื่น ๆ วิธีเดียวที่จะตอบโต้ความว่างเปล่านี้ (และด้วยเหตุนี้เพื่อค้นหาความหมายในชีวิต) คือการกอดการดำรงอยู่.

ดังนั้นอัตถิภาวนิยมเชื่อว่าบุคคลที่มีอิสระอย่างสิ้นเชิงและต้องใช้ความรับผิดชอบส่วนบุคคล สำหรับตัวเอง (ถึงแม้จะมีความรับผิดชอบนี้มาเป็นห่วงเป็นความปวดร้าวอย่างลึกซึ้งหรือกลัว) ดังนั้นจึงเน้นการกระทำเสรีภาพและการตัดสินใจเป็นพื้นฐานและถือได้ว่าเป็นวิธีเดียวที่จะอยู่เหนือสภาพไร้สาระหลักของความเป็นมนุษย์ (ซึ่งโดดเด่นด้วยความทุกข์ทรมานและความตายอย่างหลีกเลี่ยงไม่) เป็นโดยการออกกำลังกายเสรีภาพส่วนบุคคลของเราและทางเลือก (การปฏิเสธที่สมบูรณ์ของ determinism ).

บ่อยครั้งที่เป็นอยู่เป็นขบวนการใช้เพื่ออธิบายบรรดาผู้ที่ปฏิเสธที่จะอยู่ในโรงเรียนของความคิดใด ๆ repudiating ความเพียงพอของร่างกายของความเชื่อหรือระบบใด ๆ ที่อ้างว่าพวกเขาจะตื้นวิชาการและห่างไกลจากชีวิต แม้ว่ามันจะมีมากเหมือนกันกับปฏิวัติอัตถิภาวนิยมมากขึ้นเป็นปฏิกิริยากับปรัชญาแบบดั้งเดิมเช่น Rationalism, ประสบการณ์นิยมและ Positivism ที่พยายามที่จะค้นพบคำสั่งซื้อที่ดีที่สุดและความหมายสากลในหลักการเลื่อนลอยหรือในโครงสร้างของโลกที่สังเกตได้ มันอ้างว่าคนจริงตัดสินใจบนพื้นฐานของสิ่งที่มีความหมายกับพวกเขามากกว่าสิ่งที่เป็นเหตุผล.

อัตถิภาวนิยมเกิดขึ้นกับนักปรัชญาศตวรรษที่ 19 S8ren เคอและฟรีดริชนิทแม้จะไม่ใช้คำว่าในการทำงานของพวกเขา ในปี 1940 และปี 1950, Existentialists ฝรั่งเศสเช่น Jean-Paul Sartre, Albert Camus (1913-1960) และเดอโบวัว (1908-1986) เขียนผลงานทางวิชาการและสวมที่นิยมรูปแบบการดำรงอยู่เช่นกลัวความเบื่อหน่ายการโอน ไร้สาระเสรีภาพความมุ่งมั่นและความว่างเปล่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แนะนำกลับไปด้านบนอัตถิภาวนิยมเป็นปรัชญาที่เน้นการดำรงอยู่ของบุคคล เสรีภาพและทางเลือก มันเป็นมุมมองที่มนุษย์นิยามความหมายของตนเองในชีวิต และพยายามที่จะทำให้การตัดสินใจที่มีเหตุผล ทั้งๆ ที่มีอยู่ในจักรวาลที่ไร้เหตุผล เน้นคำถามของการดำรงอยู่ของมนุษย์และความรู้สึกที่ไม่มีวัตถุประสงค์ หรือการอธิบายในหลักของการดำรงอยู่ มันถือว่า ไม่มีพระเจ้าหรือบังคับใด ๆทั่ว ๆ ไป อื่น ๆ , วิธีเดียวที่จะตอบโต้ความว่างเปล่านี้ ( และดังนั้นเพื่อค้นหาความหมายในชีวิต ) แห่งการดำรงอยู่ดังนั้น , อัตถิภาวนิยมเชื่อว่าบุคคลที่เป็นฟรีทั้งหมดและจะต้องมีความรับผิดชอบส่วนตัว สำหรับตัวเอง ( แม้จะมีความรับผิดชอบนี้มาพร้อมกับความทุกข์ , ความเจ็บปวดที่ลึกซึ้งหรือความกลัว ) จึงเน้นการกระทำ เสรีภาพ และการตัดสินใจเป็นเบื้องต้น และถือว่า วิธีเดียวที่จะอยู่เหนือเงื่อนไขหลักที่ไร้สาระของมนุษย์ ( ซึ่งเป็นลักษณะของความทุกข์ทรมานและความตายที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ) โดยการออกกำลังกายเสรีภาพส่วนบุคคลของเราและทางเลือก ( การปฏิเสธที่สมบูรณ์ของลัทธิ )มักจะ , อัตถิภาวนิยมเป็นขบวนการที่ใช้อธิบายผู้ที่ปฏิเสธที่จะอยู่ในโรงเรียนใด ๆของความคิด repudiating ของความเพียงพอของร่างกายใด ๆ ของระบบ ความเชื่อ หรืออ้างว่าพวกเขาเป็นเพียงผิวเผิน นักวิชาการและห่างไกลจากชีวิต ถึงแม้ว่ามันมีมากเหมือนกันกับการก่อการร้ายลัทธิ , มีปฏิกิริยาต่อต้านปรัชญาดั้งเดิม เช่นนิยมประสบการณ์นิยม Positivism , และที่แสวงหาการค้นพบคำสั่งสุดท้าย และสากล ความหมายในหลักอภิปรัชญา หรือในโครงสร้างของสังเกตโลก มันยืนยันว่าคนที่ตัดสินใจตามสิ่งที่มีความหมายกับพวกเขามากกว่า อะไรคือเหตุผลอัตถิภาวนิยมที่มากับนักปรัชญาศตวรรษที่ 19 ของเรนเคียร์การ์ดแยก และ ฟรีดริช แต่ไม่ใช้ระยะเวลาในการทำงานของพวกเขา ในยุค 40 และ 1950 existentialists ฝรั่งเศสเช่น Jean Paul Sartre , Albert Camus ( 2456 - 1960 ) , และ ซิโมน เดอ โบวัวร์ ( 1908 - 1986 ) เขียนทางวิชาการและผลงานที่นิยมสวมชุดที่มีอยู่ เช่น หวาดกลัว ความเบื่อหน่าย ความแปลกแยก เสรีภาพ ไร้สาระ ความมุ่งมั่น และความว่างเปล่า