Traditional Burmese Vocal Music The

Traditional Burmese Vocal Music

The Burmese language lies at the heart of Burmese music. Text and poetry guide the melody in all phrases. This is why each instrumentalist has to be a well educated singer before he can start learning his instrument. The classical repertoire "thak cin" ("great songs") embraces several categories, including the royal court songs "cou" and "bwe", songs from the Thai Ayutthaya period or of the Mon people. The language gives form to the music: Rhymes form meters, syllable duration strictly bound to normal speech, are indicated by the lowest notes resounding longer than higher notes. Starting from the 16th century, more freedom and variations were provided, but the core melodies only get varied by the melisma (the singing of a single syllable of text while moving between several different notes in succession, as opposed to syllabic, where each syllable of text is matched to a single note). [Source: Ingo Stoevesandt, The Music of Southeast Asia ///]

Today, most singers prefer to sing in tenor (male) or deep alto (female) voice. Solo singing has become rare, most of the singing is accompanied by a "sito" drum or (more common) by a "saing" ensemble. The importance of the language in the music is displayed by the fact that each student learns the meaning of the basic pitches "tya", "tei" and "tyo" (basic, 7 and 5) and their melodical patterns in the first of the "kyo" songs mentioned above. ///

Unfortunately, most of the modern singers do not know the difference between a diatonic scale and the old Burmese scale anymore. Also, most of the old language used in the singing traditions is not understood by the Burmese audience at all. The reason for this lies in the "Westernization" of the traditional scale used in the traditional Burmese music.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เสียงดนตรีพม่า ภาษาพม่าอยู่หัวใจของเพลงพม่า ข้อความและบทกวีนำทำนองในวลีทั้งหมด นี่คือเหตุผลที่แต่ละมือมีจะ มีการศึกษาดีร้องก่อนที่เขาสามารถเริ่มเรียนเครื่องดนตรีของเขา ตัวละครคลาสสิก "cin thak" ("เพลงดี") โอบหลายประเภท รอยัลคอร์ทเพลง "เลิศ" และ "bwe" เพลง จากกรุงศรีอยุธยาไทย หรือชาวมอญ แบบฟอร์มให้ภาษาเพลง: จังหวะฟอร์มเมตร ยาวพยางค์อย่างเคร่งครัดถูกผูกไว้กับคำพูดปกติ จะแสดง โดยย่อต่ำกึกก้องนานกว่า โน้ตสูงขึ้น เริ่มจากศตวรรษที่ 16 อิสระและเปลี่ยนแปลงได้ แต่ท่วงทำนองหลักเท่านั้นได้รับแตกต่างกัน โดย melisma (ร้องเพลงของตัวสะกดเดียวข้อขณะเคลื่อนไหวระหว่างบันทึกย่อที่แตกต่างกันหลายต่อเนื่อง ตรงข้ามกับเน้นพยางค์ ที่แต่ละพยางค์ของข้อความจะตรงกับโน้ต) [แหล่งที่มา: Ingo Stoevesandt เพลงของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้/ /] วันนี้ นักร้องส่วนใหญ่ชอบที่จะร้องเทเนอร์ (ชาย) หรือเสียงอัลโตลึก (เพศหญิง) คนที่ร้องเพลงได้กลายเป็นหายาก มากที่สุดของการร้องเพลงมาพร้อมกับกลอง "sito" หรือ (บ่อย) เป็นวงดนตรี "เครื่อง" ความสำคัญของภาษาในเพลงจะแสดงข้อเท็จจริงที่ว่า นักเรียนรู้ความหมายของพื้นฐานสนาม "ศน้ำมัน" "เต" และ "tyo" (พื้นฐาน 7 และ 5) และรูปแบบของพวกเขา melodical ในครั้งแรกของเพลง "เคียว" ดังกล่าวข้างต้น /// อับ ส่วนใหญ่ของนักร้องสมัยใหม่ทราบความแตกต่างระหว่างขนาด diatonic และมาตราส่วนพม่าเก่าอีกต่อไป ด้วย ส่วนใหญ่ของภาษาโบราณที่ใช้ในประเพณีร้องเพลงไม่เป็นที่เข้าใจ โดยผู้ชมชาวพม่าทั้งหมด เหตุผลสำหรับการนี้อยู่ใน "Westernization" ของมาตราส่วนแบบดั้งเดิมที่ใช้ในดนตรีพม่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พม่าแกนนำเพลงดั้งเดิม

ภาษาพม่าอยู่ในหัวใจของเพลงพม่า ข้อความและบทกวีแนะนำเพลงในวลีทั้งหมด นี่คือเหตุผลที่แต่ละดนตรีจะต้องมีนักร้องที่มีการศึกษาดีก่อนที่เขาจะเริ่มต้นเรียนรู้เครื่องดนตรี เพลงคลาสสิก "Thak CIN" ( "เพลงที่ดี") โอบกอดหลายประเภทรวมทั้งเพลง Royal Court "cou" และ "Bwe" เพลงจากไทยในสมัยอยุธยาหรือของชาวมอญ ภาษาจะช่วยให้รูปแบบเพลง: แบบ Rhymes เมตรระยะเวลาพยางค์ที่ถูกผูกไว้อย่างเคร่งครัดที่จะพูดตามปกติจะมีการแสดงบันทึกต่ำสุดดังก้องนานกว่าโน้ตที่สูงขึ้น เริ่มต้นจากศตวรรษที่ 16 มีอิสระมากขึ้นและรูปแบบมีให้ แต่ท่วงทำนองหลักเพียง แต่ได้รับแตกต่างกันโดยเมลิสม่า (ร้องเพลงของพยางค์เดียวของข้อความในขณะที่การย้ายระหว่างบันทึกที่แตกต่างกันในหลายต่อเนื่องเมื่อเทียบกับพยางค์ที่พยางค์ของแต่ละ ข้อความตรงกับบันทึกเดียว) [ที่มา: Ingo Stoevesandt, เพลงของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ///]

วันนี้นักร้องส่วนใหญ่ชอบที่จะร้องเพลงในอายุ (ชาย) หรือลึกอัลโต (หญิง) เสียง ร้องเพลงเดี่ยวได้กลายเป็นของหายากที่สุดของการร้องเพลงจะมาพร้อมกับกลอง "Sito" หรือ (ร่วมกันมากขึ้น) ด้วย "Saing" ทั้งมวล ความสำคัญของการใช้ภาษาในเพลงจะแสดงความจริงที่ว่านักเรียนแต่ละคนได้เรียนรู้ถึงความหมายของสนามพื้นฐาน "tya", "ไต๋" และ "TYO" (ขั้นพื้นฐาน, 7 และ 5) และรูปแบบ melodical ของพวกเขาในครั้งแรกของ "ซามูไร" เพลงดังกล่าวข้างต้น ///

แต่ส่วนใหญ่ของนักร้องที่ทันสมัยไม่ทราบความแตกต่างระหว่างเกล็ดคู่และขนาดพม่าเก่าอีกต่อไป นอกจากนี้ส่วนใหญ่ของภาษาเก่าที่ใช้ในประเพณีที่ร้องเพลงไม่เป็นที่เข้าใจโดยผู้ชมชาวพม่าที่ทั้งหมด เหตุผลของเรื่องนี้อยู่ใน "ตะวันตก" ของขนาดแบบดั้งเดิมที่ใช้ในเพลงพม่าแบบดั้งเดิม