![Yes, that’s right.Was that a controversial decision for you?[laughs] W การแปล - Yes, that’s right.Was that a controversial decision for you?[laughs] W ไทย วิธีการพูด](http://thimg.ilovetranslation.com/_data/ilovetranslation_com_th/pic/logo.gif?v=869a7f0268970bd1_1889){kind=logo}
- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Yes, that’s right.Was that a contro
Yes, that’s right.
Was that a controversial decision for you?
[laughs] Well, of course. On my next birthday I’ll be 73, so Wu-Tang Clan is, you might say, not the music of my generation. I wasn’t much of a fan to begin with, but I’ve discovered what a following Wu-Tang Clan has, and James Robson — who is a younger man — appreciated the music and made the connection. What was more, you might say, in my groove, was that George Harrison’s “The Inner Light” is an almost exact translation of a phrase or two from the “Dao De Jing”; the German philosopher Heidegger attempted to translate the “Dao De Jing”; we’ve made many connections of that sort, but the one that gets all the attention, I’ve noticed, from younger people, is the Wu-Tang Clan.
You talk about the richness you encountered and the complexity of some of these religions. What were some ways that these religions address the same questions and dovetail in their answers? Did you see a lot of connections across religions?
I quote in my preface a line from a pioneering 17th-century work in comparative religion. The line is, “all religions overlap in something,” and our approach in this volume is not to drive to the essence of Hinduism or the essence of Judaism but to recognize that a variety of practices and beliefs can coexist. Just how they add up doesn’t even necessarily make them all versions of the same thing. This is, as it happens, quite a hot topic just now among scholars of religion: Are we talking about a genus in which each religion is a species or are we talking about something that varies much more greatly than that?
One is struck, yes, by rather stunning coincidences. I quote in the general introduction a wonderful passage from Proust’s “Remembrance of Things Past.” A novelist has died and Proust’s character, reflecting on his passing, seems to invent the notion on his own of reincarnation of the soul and the carrying forward of either virtue or vice from a previous life. This is a core notion, the notion of karma, from Hinduism, and a similar notion is employed in Buddhism. Sometimes you meet a young person who seems to know so much and be so mature and so deep that it is as if he has many lifetimes of learning behind him. Other times, you meet someone who, though mature, is so infantile and so uncivilized that it is as if he was born an incorrigible criminal. How do we cope with that fact? Christianity has its notion of original sin; Buddhism and Hinduism begin with samsara, this cycle of rebirth with guilt or virtue carried forward from the previous lives. One can draw up comparisons of this sort.
I have to make clear that we don’t do that here in this anthology. At the start I thought perhaps we would. I brought my associate editors together and asked them if they wanted to function as a board seeking out such points of coincidence or congruence, and they didn’t want to do so. They each thought they had more than enough to do in bringing together primary texts from the origin of the religious tradition assigned to them. In effect, that search for what might bring them all together was left to me, to some extent, but is really left to the many users of this book, each of whom will be asking your kind of question.
Just talking to you makes me think about how distracted we are these days. I think technology, for a lot of people, has brought them away from these essential questions of finding meaning in life and our place in the world and dealing with the idea that we’re not going to be here forever. It seems like we don’t really address these issues very often, especially younger people, and it seems like something we’re really missing. The people you’re talking to deal with these questions all the time, probably, but there are also some who have not just stepped away from but turned against religion. What do you think that does to us? Do you see a problem with that? Do you think people are finding something else to fill that gap or not?
You’d have to ask each individual if anything is filling a gap or if a gap is even recognized. You, obviously, recognize that some kind of gap is there. Let me make a couple of comparisons to try to get closer to an answer to your question. I was talking recently to a young writer; I had just voted and I asked him if he was going to vote, and he said “No, I haven’t had time to familiarize myself with the interests of the candidates.” This is someone I would describe as quite political, but he doesn’t vote and he doesn’t entertain the question of whether he is a Democrat or a Republican or an Independent; he doesn’t care about any of these things and yet it isn’t as if he doesn’t care about his country, that he doesn’t care about its leadership or its wars or demonstrations in Ferguson and the many other issues that constitute its politics. It would be difficult to say that politics is dead for him; it’s just that the available expressions of it seem not to work for him. Is there, then, a political gap in his life? Does he lack something? Probably so, but it’s not the kind of gap that’s very easily filled, is it?
Another comparison is to art, and here we come to the question of speed that you were talking about. I begin this entire anthology with a poem by a poet named Todd Boss, who compares entering a church to entering a museum. He says you can go into the church just to look at the art, but you can also go into a museum and feel a kind of holiness or solemnity there. To stick with the art side of that comparison, if you walk into a museum and begin looking at a picture and you don’t quite understand what it’s saying, you read the caption and that gives you a little something — but there’s still something more in that picture than the caption could ever capture. So you keep looking at it, but that slows you down, doesn’t it? It’s not linguistic; it takes you out of the chatter of the buzz that fills our minds so loudly now. Well, looking at the texts in this anthology can be compared with going into a museum.
I also make the comparison that this book is 4,000 pages long. Someone could say, “Ugh, 4,000 pages; I’ll never read it!” Well, you can stand in front of a museum and say, “Ugh, hundreds of pictures; I’ll never look at all of them so I won’t go in!” but people don’t do that with museums. They do go in and look at the few pictures they select; they create their own museum within the museum, and that’s how a work like this can affect those who buy it. You can go into a museum, find the map, and go straight to a particular picture that attracts you. Here, you look at the table of contents, something strikes you by the title, you go to that page, you look at that, then you close the book and think about it. It can work in that way.
As for trying to sum it all up, what do all these religions finally come down to, if I were to stand in front of the Los Angeles County Museum of Art and try to tell you what all the pictures and statues finally come down to by giving you the three elements that all art must have, you wouldn’t really know from what I told you what would await you once you walked into that museum, would you? The art itself does things that any summary, any analysis of the art cannot do; well, these texts, which come not from scholars of religion but from the lives of the religions themselves, talk in a different language than is spoken in the classroom. They have, at least, a chance to work upon the mind and heart the way a work of art does.
Do you know the writer Jeanette Winterson?
I don’t, no. A novelist?
Mostly a novelist, but she’s recently written a memoir called “Why Be Happy When You Could Be Normal?” She grew up in a very, very strictly religious household with a mother who was mentally ill and she has been searching a lot for something that comes close to religion. Even though the religion in her childhood kind of took over her life, she has very fond memories of having that. She describes her searching for something like that, that sense of community and commitment, and she says the Western world has done away with religion but not our religious impulses. [quoting from the book]: “We shall have to find new ways of finding meaning; it is not yet clear how this will happen.” If you’re looking at ancient religions now, how can these texts help us find meaning now that things are so different?
You know, the United States is remarkable in the way that it handles religion. We do not have a national religion but we do have a national way of dealing with religion. If the Founding Fathers had actually thought that religion was evil and should be suppressed — which is the point of view taken, for example, by Stalinism or Maoism — then the First Amendment wouldn’t say that Congress shall make no law abridging the free exercise of religion. What that constitutional establishment brought about was a situation in which, if all the religions available are unsatisfactory, if the one you were raised in doesn’t work for you you can begin a new religion yourself.
The history of religion strongly suggests that when people begin new religions they pick and choose from materials in available religions. If Jeanette is looking for something or, in her writing, perhaps, trying to invent something, then she could indeed take an enormous work like this one as raw material. She could prospect, she could mine, and find things that might work for her; it might be a bit from this one and a bit from that one and she might look for a long time before finding just what she wanted.
The task is not an easy one. One reason why the founders of the world religions — Buddha, Muhammad, Jesus, Moses — are honored as greatly as they are is that what they achieved is rarely achieved; it’s very difficult to do. That matter of gathering up the human condition in all its difficulty and facing the weakness of the human mind, we all come to the end
Was that a controversial decision for you?
[laughs] Well, of course. On my next birthday I’ll be 73, so Wu-Tang Clan is, you might say, not the music of my generation. I wasn’t much of a fan to begin with, but I’ve discovered what a following Wu-Tang Clan has, and James Robson — who is a younger man — appreciated the music and made the connection. What was more, you might say, in my groove, was that George Harrison’s “The Inner Light” is an almost exact translation of a phrase or two from the “Dao De Jing”; the German philosopher Heidegger attempted to translate the “Dao De Jing”; we’ve made many connections of that sort, but the one that gets all the attention, I’ve noticed, from younger people, is the Wu-Tang Clan.
You talk about the richness you encountered and the complexity of some of these religions. What were some ways that these religions address the same questions and dovetail in their answers? Did you see a lot of connections across religions?
I quote in my preface a line from a pioneering 17th-century work in comparative religion. The line is, “all religions overlap in something,” and our approach in this volume is not to drive to the essence of Hinduism or the essence of Judaism but to recognize that a variety of practices and beliefs can coexist. Just how they add up doesn’t even necessarily make them all versions of the same thing. This is, as it happens, quite a hot topic just now among scholars of religion: Are we talking about a genus in which each religion is a species or are we talking about something that varies much more greatly than that?
One is struck, yes, by rather stunning coincidences. I quote in the general introduction a wonderful passage from Proust’s “Remembrance of Things Past.” A novelist has died and Proust’s character, reflecting on his passing, seems to invent the notion on his own of reincarnation of the soul and the carrying forward of either virtue or vice from a previous life. This is a core notion, the notion of karma, from Hinduism, and a similar notion is employed in Buddhism. Sometimes you meet a young person who seems to know so much and be so mature and so deep that it is as if he has many lifetimes of learning behind him. Other times, you meet someone who, though mature, is so infantile and so uncivilized that it is as if he was born an incorrigible criminal. How do we cope with that fact? Christianity has its notion of original sin; Buddhism and Hinduism begin with samsara, this cycle of rebirth with guilt or virtue carried forward from the previous lives. One can draw up comparisons of this sort.
I have to make clear that we don’t do that here in this anthology. At the start I thought perhaps we would. I brought my associate editors together and asked them if they wanted to function as a board seeking out such points of coincidence or congruence, and they didn’t want to do so. They each thought they had more than enough to do in bringing together primary texts from the origin of the religious tradition assigned to them. In effect, that search for what might bring them all together was left to me, to some extent, but is really left to the many users of this book, each of whom will be asking your kind of question.
Just talking to you makes me think about how distracted we are these days. I think technology, for a lot of people, has brought them away from these essential questions of finding meaning in life and our place in the world and dealing with the idea that we’re not going to be here forever. It seems like we don’t really address these issues very often, especially younger people, and it seems like something we’re really missing. The people you’re talking to deal with these questions all the time, probably, but there are also some who have not just stepped away from but turned against religion. What do you think that does to us? Do you see a problem with that? Do you think people are finding something else to fill that gap or not?
You’d have to ask each individual if anything is filling a gap or if a gap is even recognized. You, obviously, recognize that some kind of gap is there. Let me make a couple of comparisons to try to get closer to an answer to your question. I was talking recently to a young writer; I had just voted and I asked him if he was going to vote, and he said “No, I haven’t had time to familiarize myself with the interests of the candidates.” This is someone I would describe as quite political, but he doesn’t vote and he doesn’t entertain the question of whether he is a Democrat or a Republican or an Independent; he doesn’t care about any of these things and yet it isn’t as if he doesn’t care about his country, that he doesn’t care about its leadership or its wars or demonstrations in Ferguson and the many other issues that constitute its politics. It would be difficult to say that politics is dead for him; it’s just that the available expressions of it seem not to work for him. Is there, then, a political gap in his life? Does he lack something? Probably so, but it’s not the kind of gap that’s very easily filled, is it?
Another comparison is to art, and here we come to the question of speed that you were talking about. I begin this entire anthology with a poem by a poet named Todd Boss, who compares entering a church to entering a museum. He says you can go into the church just to look at the art, but you can also go into a museum and feel a kind of holiness or solemnity there. To stick with the art side of that comparison, if you walk into a museum and begin looking at a picture and you don’t quite understand what it’s saying, you read the caption and that gives you a little something — but there’s still something more in that picture than the caption could ever capture. So you keep looking at it, but that slows you down, doesn’t it? It’s not linguistic; it takes you out of the chatter of the buzz that fills our minds so loudly now. Well, looking at the texts in this anthology can be compared with going into a museum.
I also make the comparison that this book is 4,000 pages long. Someone could say, “Ugh, 4,000 pages; I’ll never read it!” Well, you can stand in front of a museum and say, “Ugh, hundreds of pictures; I’ll never look at all of them so I won’t go in!” but people don’t do that with museums. They do go in and look at the few pictures they select; they create their own museum within the museum, and that’s how a work like this can affect those who buy it. You can go into a museum, find the map, and go straight to a particular picture that attracts you. Here, you look at the table of contents, something strikes you by the title, you go to that page, you look at that, then you close the book and think about it. It can work in that way.
As for trying to sum it all up, what do all these religions finally come down to, if I were to stand in front of the Los Angeles County Museum of Art and try to tell you what all the pictures and statues finally come down to by giving you the three elements that all art must have, you wouldn’t really know from what I told you what would await you once you walked into that museum, would you? The art itself does things that any summary, any analysis of the art cannot do; well, these texts, which come not from scholars of religion but from the lives of the religions themselves, talk in a different language than is spoken in the classroom. They have, at least, a chance to work upon the mind and heart the way a work of art does.
Do you know the writer Jeanette Winterson?
I don’t, no. A novelist?
Mostly a novelist, but she’s recently written a memoir called “Why Be Happy When You Could Be Normal?” She grew up in a very, very strictly religious household with a mother who was mentally ill and she has been searching a lot for something that comes close to religion. Even though the religion in her childhood kind of took over her life, she has very fond memories of having that. She describes her searching for something like that, that sense of community and commitment, and she says the Western world has done away with religion but not our religious impulses. [quoting from the book]: “We shall have to find new ways of finding meaning; it is not yet clear how this will happen.” If you’re looking at ancient religions now, how can these texts help us find meaning now that things are so different?
You know, the United States is remarkable in the way that it handles religion. We do not have a national religion but we do have a national way of dealing with religion. If the Founding Fathers had actually thought that religion was evil and should be suppressed — which is the point of view taken, for example, by Stalinism or Maoism — then the First Amendment wouldn’t say that Congress shall make no law abridging the free exercise of religion. What that constitutional establishment brought about was a situation in which, if all the religions available are unsatisfactory, if the one you were raised in doesn’t work for you you can begin a new religion yourself.
The history of religion strongly suggests that when people begin new religions they pick and choose from materials in available religions. If Jeanette is looking for something or, in her writing, perhaps, trying to invent something, then she could indeed take an enormous work like this one as raw material. She could prospect, she could mine, and find things that might work for her; it might be a bit from this one and a bit from that one and she might look for a long time before finding just what she wanted.
The task is not an easy one. One reason why the founders of the world religions — Buddha, Muhammad, Jesus, Moses — are honored as greatly as they are is that what they achieved is rarely achieved; it’s very difficult to do. That matter of gathering up the human condition in all its difficulty and facing the weakness of the human mind, we all come to the end
0/5000
ใช่ ที่เหมาะสมคือการที่ตัดสินใจแย้งสำหรับคุณ[หัวเราะ] ดี แน่นอน ในวันเกิดของฉันถัดไป ฉันจะเป็น 73 ดังนั้นวูแทงตระกูล คุณอาจพูดว่า เพลงรุ่นของฉัน ไม่ค่อยมากพัดลมจะเริ่มต้นด้วย แต่ได้พบตระกูลอู่ตังต่อไปนี้มีอะไร และ James ละ — ซึ่งเป็นชายวัย — ชื่นชมเพลง และทำการเชื่อมต่อ สิ่งเพิ่มเติม คุณอาจพูดว่า ในร่องของฉัน เป็นที่จอร์จ Harrison "ภายในไฟ" เป็นการแปลแทบทุกประการของวลีหรือสองจากการ "เดาเดจิง" นักปราชญ์เยอรมัน Heidegger พยายามแปลแบบ "Dao De Jing" เราได้ทำการเชื่อมต่อเรียงลำดับที่ใน แต่ที่ได้รับความสนใจในทั้งหมด ฉันพบ จากคนอายุน้อยกว่า เป็นตระกูลวูแทงคุณพูดถึงความร่ำรวยคุณพบและความซับซ้อนของศาสนาเหล่านี้ มีบางวิธีที่ศาสนาเหล่านี้คำถามที่อยู่ และแนบชิดกันในคำตอบของพวกเขา คุณไม่เห็นจำนวนมากเชื่อมต่อระหว่างศาสนาหรือไม่ผมเสนอใน preface ฉันบรรทัดจากศตวรรษที่ 17 ผลงานบุกเบิกในศาสนาเปรียบเทียบ บรรทัด เป็น "ศาสนาทับซ้อนที่ทั้งหมดในบางสิ่งบางอย่าง และวิธีการของเราในเล่มนี้เป็น การขับของศาสนาฮินดูหรือสาระสำคัญของศาสนายูดาย แต่ การรับรู้ที่ปฏิบัติและความเชื่อที่หลากหลายสามารถอยู่ร่วม เพียงว่าพวกเขาเพิ่มขึ้นไม่ได้จำเป็นต้องให้รุ่นเดียวกันทั้งหมด เป็น เกิด ค่อนข้างร้อนเดี๋ยวระหว่างนักวิชาการของศาสนา: เรากำลังพูดถึงสกุลซึ่งแต่ละศาสนามีชนิด หรือเรากำลังพูดถึงสิ่งที่แตกต่างกันไปมากมากกว่าที่หนึ่งคือหลง ใช่ โดยค่อนข้าง สวยงาม coincidences ผมเสนอในบทนำทั่วไปทางวิเศษจากของ Proust "รำลึกสิ่งที่ผ่านมา" คนเขียนที่เสียชีวิต และของ Proust อักขระ บรรยากาศของเขาผ่าน ดูเหมือนว่าจะ สร้างความคิดในตนเองของสุจิตวิญญาณและการดำเนินไปของคุณธรรมหรือรองจากชีวิตก่อนหน้านี้ นี่คือหลักความคิด แนวคิดของกรรม จากศาสนาฮินดู และความคล้ายเป็นลูกจ้างในพระพุทธศาสนา บางครั้งคุณพบคนหนุ่มสาวที่ดูเหมือนจะรู้มาก และเป็นผู้ใหญ่ดังนั้น และดังนั้นลึกว่า มันเป็นเหมือนกับว่า เขามีอายุการใช้งานในการเรียนรู้หลังเขา บางครั้ง คุณพบคน ผู้ใหญ่ แม้ว่าเป็น infantile เพื่อ และ uncivilized เพื่อที่ว่า เขาเกิดผิดอาญา incorrigible เรารับมือกับความจริงที่อย่างไร ศาสนาคริสต์มีความคิดบาปเดิม ศาสนาพุทธและศาสนาฮินดูที่เริ่ม ด้วย samsara วัฏจักรของเกิดใหม่มีความผิดหรือคุณธรรมที่ยกยอดจากชีวิตก่อนหน้านี้ หนึ่งสามารถวาดค่าเปรียบเทียบนี้ฉันต้องทำให้ชัดเจนว่า เราไม่ได้ทำที่นี่ในเทนนิสนี้ เริ่มต้น ผมคิดว่า บางทีเราจะ นำบรรณาธิการทีมของฉันร่วมกัน และถามพวกเขาหาก พวกเขาต้องทำงานเป็นกระดานหาจุดดังกล่าวสอดคล้องต้องกันหรือลงตัว และพวกเขาไม่ต้องการ พวกเขาแต่ละคิดว่า พวกเขามีประเพณีมากกว่าพอที่จะทำในการนำข้อความหลักจากจุดเริ่มต้นของศาสนาที่กำหนดไว้ ผล ที่หาว่าอาจนำพวกเขาทั้งหมดทิ้งให้ฉัน บ้าง แต่จริง ๆ จากผู้ใช้จำนวนมากของหนังสือเล่มนี้ แต่ละคนจะขอให้คุณชนิดของคำถามกันเพียงแค่พูดคุยกับคุณทำให้ผมคิดถึงการต้องคอยกังวลว่าเรามีวันนี้ ผมคิดว่า เทคโนโลยี สำหรับมากของคน ได้นำพวกเขาออกจากคำถามเหล่านี้จำเป็นต่อค้นหาความหมายในชีวิตและในโลก และจัดการกับความคิดที่ที่เราจะอยู่ที่นี่ตลอดไป เหมือนเราจริง ๆ ไม่ใช่ประเด็นบ่อย คนอายุน้อยโดยเฉพาะอย่างยิ่ง และดูเหมือนสิ่งที่ เราขาดจริง ๆ คนที่คุณกำลังพูดถึงการจัดการกับคำถามเหล่านี้ตลอดเวลา อาจจะ แต่มีได้นอกจากนี้บางคนก้าวออกจากไม่เพียง แต่เปิดกับศาสนา คุณคิดที่ให้เราหรือไม่ คุณเห็นปัญหาที่ คุณคิดว่า คนจะหาสิ่งอื่นเพื่อเติมช่องว่างนั้น หรือไม่คุณจะต้องถามแต่ละคน ถ้าอะไรจะเติมช่องว่าง หรือช่องว่างเป็นที่รู้จักได้ คุณ อย่างชัดเจน รู้ช่องว่างบางประการมี ให้ฉันให้คู่เปรียบเทียบเพื่อได้ใกล้ชิดกับคำตอบของคำถาม ผมพูดเมื่อเร็ว ๆ นี้กับนักเขียนหนุ่มสาว ผมมาโหวต และให้ถามเขาถ้า เขาไม่ไปลงคะแนน และเขากล่าวว่า "ไม่ ผมไม่มีเวลาเพื่อตัวเองกับผลประโยชน์ของผู้สมัคร" นี่คือคนผมจะอธิบายเป็นค่อนข้างทางการเมือง แต่เขาไม่ลงคะแนน และเขาไม่บันเทิงคำถามที่ว่าเขาจะเป็นประชาธิปัตย์ หรือสาธารณรัฐสังคมนิยม หรือ อิสระ เขาไม่ดูแลเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ และยัง ไม่เป็นถ้าเขาไม่ดูแลเกี่ยวกับประเทศของเขา ที่เขาไม่ดูแลเกี่ยวกับผู้นำ หรือการสงคราม หรือในเฟอร์กูสันและหลายอื่น ๆ ปัญหาที่เป็นการเมืองของ มันจะยากที่จะพูดว่า การเมืองตายสำหรับเขา ก็เพียงแค่ว่า นิพจน์ว่างของมันดูเหมือนไม่ ทำงานเขา มี แล้ว ช่องว่างทางการเมืองในชีวิต เขาขาดบางสิ่งบางอย่างหรือไม่ ดังนั้นคง แต่ไม่ใช่ชนิดของช่องว่างที่เดินเติม เป็นเปรียบเทียบอื่นคือศิลปะ และที่นี่เรามาถามความเร็วที่คุณพูดถึง ฉันเริ่มเทนนิสทั้งนี้ ด้วยบทกวีจากกวีชื่อเจ้านายทอดด์ ที่เปรียบเทียบการเข้าโบสถ์เพื่อเข้าพิพิธภัณฑ์ เขากล่าวว่า คุณสามารถไปในโบสถ์เพื่อดูศิลปะ แต่คุณสามารถเข้าสู่พิพิธภัณฑ์ และรู้สึกแบบศักดิ์สิทธิ์หรือ solemnity มี ติดกับด้านศิลปะของการเปรียบเทียบนั้น ถ้าคุณเดินเข้าไปในพิพิธภัณฑ์ และเริ่มมองที่รูปภาพ และคุณค่อนข้างไม่เข้าใจอะไรจะบอก คุณอ่านคำอธิบาย และที่ช่วยให้คุณสิ่งเล็กน้อย — แต่ยังคงสิ่งเพิ่มเติมในรูปภาพที่เกินกว่าคำอธิบายไม่เคยจับ ดังนั้น ให้มองที่ แต่ที่ช้าคุณ ไม่มัน มันไม่ใช่ภาษาศาสตร์ มันนำคุณออกจากเรื่องไร้สาระของ buzz ที่จิตใจของเราดังนี้ ดี ค้นหาข้อความในเทนนิสนี้สามารถเปรียบเทียบกับการไปพิพิธภัณฑ์ฉันยังได้เปรียบเทียบว่า หนังสือเล่มนี้ยาวหน้า 4000 บางคนสามารถพูด "Ugh, 4000 หน้า ฉันจะไม่อ่าน" ดี คุณสามารถขาหน้าเป็นพิพิธภัณฑ์และพูด การ "Ugh ภาพ ฉันจะไม่มองทั้งหมดของพวกเขาเพื่อไปใน " แต่คนไม่ทำที่พิพิธภัณฑ์ พวกเขาไป และดูไม่กี่ภาพที่พวกเขาเลือก สร้างพิพิธภัณฑ์พิพิธภัณฑ์ของตนเอง และนั่นคือวิธีทำงานเช่นนี้มีผลต่อผู้ซื้อ คุณสามารถไปเป็นพิพิธภัณฑ์ ค้นหาแผนที่ และตรงไปเป็นรูปภาพที่ดึงดูดคุณ ที่นี่ คุณดูที่สารบัญ บางนัดคุณ โดยชื่อ ไปที่หน้า คุณดูที่ นั้นปิดหนังสือ แล้วคิดว่า มัน สามารถทำงานในลักษณะที่ส่วนพยายามสรุปทุกอย่างขึ้น สิ่งที่ทำทุกศาสนาเหล่านี้สุดท้ายมาลง ถ้าขาหน้าลอสแองเจลิสเขตพิพิธภัณฑ์ศิลปะ และพยายามบอกว่า รูปภาพและรูปปั้นสุดท้ายมาลง โดยให้องค์ประกอบสามที่ต้องมีศิลปะทั้งหมด คุณจะไม่ทราบจริง ๆ จากที่ฉันบอกคุณว่าจะรอคุณเมื่อคุณเดินเข้าไปในพิพิธภัณฑ์นั้นคุณ ศิลปะเองไม่สิ่งที่สรุปใด ๆ การวิเคราะห์ศิลปะไม่ทำ ดี ข้อความเหล่านี้ ซึ่งมา จากนักปราชญ์ศาสนาไม่ แต่ชีวิตของศาสนาตัวเอง พูดภาษาอื่นมากกว่าพูดในห้องเรียน พวกเขามี น้อย โอกาสในการทำงานจิตใจและหัวใจแบบงานศิลปะไม่คุณรู้หรือไม่ผู้เขียน Jeanette Wintersonฉันไม่ คนเขียนหมายเลข Aส่วนใหญ่คนเขียนแบบ แต่เธอได้เพิ่งเขียน memoir ที่เรียกว่า "ทำไมเป็นแฮปปี้เมื่อคุณอาจจะปกติหรือไม่? " เธอเติบโตขึ้นในครัวเรือนมาก มากเคร่งครัดศาสนากับแม่ที่ป่วยจิตใจ และเธอมีการค้นหาสิ่งที่มาใกล้กับศาสนามาก แม้ว่าศาสนาในวัยเด็กของเธอชนิดเอาอายุของเธอ เธอมีรักมากทรงมีที่ เธออธิบายเธอค้นหาสิ่งที่ต้องการ ที่ความรู้สึกของชุมชนและความมุ่งมั่น และเธอกล่าวว่า โลกตะวันตกได้ทำไปกับศาสนาแต่ไม่แรงกระตุ้นของศาสนา [อ้างอิงจากหนังสือ]: "เราจะต้องหาวิธีใหม่ในการค้นหาความหมาย ไม่ได้ ล้างวิธีนี้จะเกิดขึ้น" หากคุณกำลังมองที่ศาสนาโบราณเดี๋ยวนี้ วิธีสามารถข้อความเหล่านี้ช่วยให้เราค้นหาความหมายตอนนี้ว่าสิ่งแตกต่างกันดังนั้นคุณรู้ว่า สหรัฐอเมริกาเป็นที่โดดเด่นในวิธีการที่จะจัดการกับศาสนา เราไม่มีศาสนาประจำชาติ แต่เรามีวิธีจัดการกับศาสนาแห่งชาติ ถ้าบรรพบุรุษสถาปนามีจริงคิดว่า ศาสนาคือความชั่วร้าย และควรระงับ — ซึ่งเป็นมองมา เช่น โดยลัทธิสตาลินหรือ Maoism — แล้วแก้ไขแรกจะไม่บอกว่า สภาจะทำให้กฎหมายไม่ abridging ออกกำลังกายฟรีของศาสนา ก่อตั้งที่รัฐธรรมนูญที่มาเกี่ยวกับถูกสถานการณ์ ซึ่งถ้าทุกศาสนาว่างเฉย ๆ ถ้าคุณขึ้นในหนึ่งไม่ทำงานสำหรับคุณคุณสามารถเริ่มต้นศาสนาใหม่เองประวัติของศาสนาขอแนะนำว่า เมื่อคนเริ่มศาสนาใหม่ ก็เลือกจากในศาสนามี ถ้า Jeanette กำลังมองหาบางสิ่งบางอย่าง หรือ ในการเขียนของเธอ ที พยายามที่จะสร้างบางสิ่งบางอย่าง แล้วเธอสามารถจริง ๆ สละงานมหาศาลเช่นนี้เป็นวัตถุดิบ เธอสามารถโน้ม เธออาจเหมือง และค้นหาสิ่งที่อาจทำเธอ อาจเป็น จากนี้บิต และบิตที่หนึ่ง และเธออาจดูเป็นเวลานานก่อนที่จะหาเพียงสิ่งที่เธอต้องงานไม่ง่าย เหตุผลหนึ่งทำไมผู้ก่อตั้งของศาสนาโลก — พระ มุหัมมัด พระเยซู Moses — เป็นเกียรติอย่างมากที่จะเป็นว่า สิ่งที่พวกเขาประสบความสำเร็จจะไม่ค่อยประสบความสำเร็จ ยากมากที่จะทำได้ เรื่องที่รวบรวมค่าเงื่อนไขในความยากลำบากของมนุษย์ และหันหน้าเข้าหาจุดอ่อนของจิตใจมนุษย์ เรามาจบ
การแปล กรุณารอสักครู่..
Yes, that’s right.
Was that a controversial decision for you?
[laughs] Well, of course. On my next birthday I’ll be 73, so Wu-Tang Clan is, you might say, not the music of my generation. I wasn’t much of a fan to begin with, but I’ve discovered what a following Wu-Tang Clan has, and James Robson — who is a younger man — appreciated the music and made the connection. What was more, you might say, in my groove, was that George Harrison’s “The Inner Light” is an almost exact translation of a phrase or two from the “Dao De Jing”; the German philosopher Heidegger attempted to translate the “Dao De Jing”; we’ve made many connections of that sort, but the one that gets all the attention, I’ve noticed, from younger people, is the Wu-Tang Clan.
You talk about the richness you encountered and the complexity of some of these religions. What were some ways that these religions address the same questions and dovetail in their answers? Did you see a lot of connections across religions?
I quote in my preface a line from a pioneering 17th-century work in comparative religion. The line is, “all religions overlap in something,” and our approach in this volume is not to drive to the essence of Hinduism or the essence of Judaism but to recognize that a variety of practices and beliefs can coexist. Just how they add up doesn’t even necessarily make them all versions of the same thing. This is, as it happens, quite a hot topic just now among scholars of religion: Are we talking about a genus in which each religion is a species or are we talking about something that varies much more greatly than that?
One is struck, yes, by rather stunning coincidences. I quote in the general introduction a wonderful passage from Proust’s “Remembrance of Things Past.” A novelist has died and Proust’s character, reflecting on his passing, seems to invent the notion on his own of reincarnation of the soul and the carrying forward of either virtue or vice from a previous life. This is a core notion, the notion of karma, from Hinduism, and a similar notion is employed in Buddhism. Sometimes you meet a young person who seems to know so much and be so mature and so deep that it is as if he has many lifetimes of learning behind him. Other times, you meet someone who, though mature, is so infantile and so uncivilized that it is as if he was born an incorrigible criminal. How do we cope with that fact? Christianity has its notion of original sin; Buddhism and Hinduism begin with samsara, this cycle of rebirth with guilt or virtue carried forward from the previous lives. One can draw up comparisons of this sort.
I have to make clear that we don’t do that here in this anthology. At the start I thought perhaps we would. I brought my associate editors together and asked them if they wanted to function as a board seeking out such points of coincidence or congruence, and they didn’t want to do so. They each thought they had more than enough to do in bringing together primary texts from the origin of the religious tradition assigned to them. In effect, that search for what might bring them all together was left to me, to some extent, but is really left to the many users of this book, each of whom will be asking your kind of question.
Just talking to you makes me think about how distracted we are these days. I think technology, for a lot of people, has brought them away from these essential questions of finding meaning in life and our place in the world and dealing with the idea that we’re not going to be here forever. It seems like we don’t really address these issues very often, especially younger people, and it seems like something we’re really missing. The people you’re talking to deal with these questions all the time, probably, but there are also some who have not just stepped away from but turned against religion. What do you think that does to us? Do you see a problem with that? Do you think people are finding something else to fill that gap or not?
You’d have to ask each individual if anything is filling a gap or if a gap is even recognized. You, obviously, recognize that some kind of gap is there. Let me make a couple of comparisons to try to get closer to an answer to your question. I was talking recently to a young writer; I had just voted and I asked him if he was going to vote, and he said “No, I haven’t had time to familiarize myself with the interests of the candidates.” This is someone I would describe as quite political, but he doesn’t vote and he doesn’t entertain the question of whether he is a Democrat or a Republican or an Independent; he doesn’t care about any of these things and yet it isn’t as if he doesn’t care about his country, that he doesn’t care about its leadership or its wars or demonstrations in Ferguson and the many other issues that constitute its politics. It would be difficult to say that politics is dead for him; it’s just that the available expressions of it seem not to work for him. Is there, then, a political gap in his life? Does he lack something? Probably so, but it’s not the kind of gap that’s very easily filled, is it?
Another comparison is to art, and here we come to the question of speed that you were talking about. I begin this entire anthology with a poem by a poet named Todd Boss, who compares entering a church to entering a museum. He says you can go into the church just to look at the art, but you can also go into a museum and feel a kind of holiness or solemnity there. To stick with the art side of that comparison, if you walk into a museum and begin looking at a picture and you don’t quite understand what it’s saying, you read the caption and that gives you a little something — but there’s still something more in that picture than the caption could ever capture. So you keep looking at it, but that slows you down, doesn’t it? It’s not linguistic; it takes you out of the chatter of the buzz that fills our minds so loudly now. Well, looking at the texts in this anthology can be compared with going into a museum.
I also make the comparison that this book is 4,000 pages long. Someone could say, “Ugh, 4,000 pages; I’ll never read it!” Well, you can stand in front of a museum and say, “Ugh, hundreds of pictures; I’ll never look at all of them so I won’t go in!” but people don’t do that with museums. They do go in and look at the few pictures they select; they create their own museum within the museum, and that’s how a work like this can affect those who buy it. You can go into a museum, find the map, and go straight to a particular picture that attracts you. Here, you look at the table of contents, something strikes you by the title, you go to that page, you look at that, then you close the book and think about it. It can work in that way.
As for trying to sum it all up, what do all these religions finally come down to, if I were to stand in front of the Los Angeles County Museum of Art and try to tell you what all the pictures and statues finally come down to by giving you the three elements that all art must have, you wouldn’t really know from what I told you what would await you once you walked into that museum, would you? The art itself does things that any summary, any analysis of the art cannot do; well, these texts, which come not from scholars of religion but from the lives of the religions themselves, talk in a different language than is spoken in the classroom. They have, at least, a chance to work upon the mind and heart the way a work of art does.
Do you know the writer Jeanette Winterson?
I don’t, no. A novelist?
Mostly a novelist, but she’s recently written a memoir called “Why Be Happy When You Could Be Normal?” She grew up in a very, very strictly religious household with a mother who was mentally ill and she has been searching a lot for something that comes close to religion. Even though the religion in her childhood kind of took over her life, she has very fond memories of having that. She describes her searching for something like that, that sense of community and commitment, and she says the Western world has done away with religion but not our religious impulses. [quoting from the book]: “We shall have to find new ways of finding meaning; it is not yet clear how this will happen.” If you’re looking at ancient religions now, how can these texts help us find meaning now that things are so different?
You know, the United States is remarkable in the way that it handles religion. We do not have a national religion but we do have a national way of dealing with religion. If the Founding Fathers had actually thought that religion was evil and should be suppressed — which is the point of view taken, for example, by Stalinism or Maoism — then the First Amendment wouldn’t say that Congress shall make no law abridging the free exercise of religion. What that constitutional establishment brought about was a situation in which, if all the religions available are unsatisfactory, if the one you were raised in doesn’t work for you you can begin a new religion yourself.
The history of religion strongly suggests that when people begin new religions they pick and choose from materials in available religions. If Jeanette is looking for something or, in her writing, perhaps, trying to invent something, then she could indeed take an enormous work like this one as raw material. She could prospect, she could mine, and find things that might work for her; it might be a bit from this one and a bit from that one and she might look for a long time before finding just what she wanted.
The task is not an easy one. One reason why the founders of the world religions — Buddha, Muhammad, Jesus, Moses — are honored as greatly as they are is that what they achieved is rarely achieved; it’s very difficult to do. That matter of gathering up the human condition in all its difficulty and facing the weakness of the human mind, we all come to the end
Was that a controversial decision for you?
[laughs] Well, of course. On my next birthday I’ll be 73, so Wu-Tang Clan is, you might say, not the music of my generation. I wasn’t much of a fan to begin with, but I’ve discovered what a following Wu-Tang Clan has, and James Robson — who is a younger man — appreciated the music and made the connection. What was more, you might say, in my groove, was that George Harrison’s “The Inner Light” is an almost exact translation of a phrase or two from the “Dao De Jing”; the German philosopher Heidegger attempted to translate the “Dao De Jing”; we’ve made many connections of that sort, but the one that gets all the attention, I’ve noticed, from younger people, is the Wu-Tang Clan.
You talk about the richness you encountered and the complexity of some of these religions. What were some ways that these religions address the same questions and dovetail in their answers? Did you see a lot of connections across religions?
I quote in my preface a line from a pioneering 17th-century work in comparative religion. The line is, “all religions overlap in something,” and our approach in this volume is not to drive to the essence of Hinduism or the essence of Judaism but to recognize that a variety of practices and beliefs can coexist. Just how they add up doesn’t even necessarily make them all versions of the same thing. This is, as it happens, quite a hot topic just now among scholars of religion: Are we talking about a genus in which each religion is a species or are we talking about something that varies much more greatly than that?
One is struck, yes, by rather stunning coincidences. I quote in the general introduction a wonderful passage from Proust’s “Remembrance of Things Past.” A novelist has died and Proust’s character, reflecting on his passing, seems to invent the notion on his own of reincarnation of the soul and the carrying forward of either virtue or vice from a previous life. This is a core notion, the notion of karma, from Hinduism, and a similar notion is employed in Buddhism. Sometimes you meet a young person who seems to know so much and be so mature and so deep that it is as if he has many lifetimes of learning behind him. Other times, you meet someone who, though mature, is so infantile and so uncivilized that it is as if he was born an incorrigible criminal. How do we cope with that fact? Christianity has its notion of original sin; Buddhism and Hinduism begin with samsara, this cycle of rebirth with guilt or virtue carried forward from the previous lives. One can draw up comparisons of this sort.
I have to make clear that we don’t do that here in this anthology. At the start I thought perhaps we would. I brought my associate editors together and asked them if they wanted to function as a board seeking out such points of coincidence or congruence, and they didn’t want to do so. They each thought they had more than enough to do in bringing together primary texts from the origin of the religious tradition assigned to them. In effect, that search for what might bring them all together was left to me, to some extent, but is really left to the many users of this book, each of whom will be asking your kind of question.
Just talking to you makes me think about how distracted we are these days. I think technology, for a lot of people, has brought them away from these essential questions of finding meaning in life and our place in the world and dealing with the idea that we’re not going to be here forever. It seems like we don’t really address these issues very often, especially younger people, and it seems like something we’re really missing. The people you’re talking to deal with these questions all the time, probably, but there are also some who have not just stepped away from but turned against religion. What do you think that does to us? Do you see a problem with that? Do you think people are finding something else to fill that gap or not?
You’d have to ask each individual if anything is filling a gap or if a gap is even recognized. You, obviously, recognize that some kind of gap is there. Let me make a couple of comparisons to try to get closer to an answer to your question. I was talking recently to a young writer; I had just voted and I asked him if he was going to vote, and he said “No, I haven’t had time to familiarize myself with the interests of the candidates.” This is someone I would describe as quite political, but he doesn’t vote and he doesn’t entertain the question of whether he is a Democrat or a Republican or an Independent; he doesn’t care about any of these things and yet it isn’t as if he doesn’t care about his country, that he doesn’t care about its leadership or its wars or demonstrations in Ferguson and the many other issues that constitute its politics. It would be difficult to say that politics is dead for him; it’s just that the available expressions of it seem not to work for him. Is there, then, a political gap in his life? Does he lack something? Probably so, but it’s not the kind of gap that’s very easily filled, is it?
Another comparison is to art, and here we come to the question of speed that you were talking about. I begin this entire anthology with a poem by a poet named Todd Boss, who compares entering a church to entering a museum. He says you can go into the church just to look at the art, but you can also go into a museum and feel a kind of holiness or solemnity there. To stick with the art side of that comparison, if you walk into a museum and begin looking at a picture and you don’t quite understand what it’s saying, you read the caption and that gives you a little something — but there’s still something more in that picture than the caption could ever capture. So you keep looking at it, but that slows you down, doesn’t it? It’s not linguistic; it takes you out of the chatter of the buzz that fills our minds so loudly now. Well, looking at the texts in this anthology can be compared with going into a museum.
I also make the comparison that this book is 4,000 pages long. Someone could say, “Ugh, 4,000 pages; I’ll never read it!” Well, you can stand in front of a museum and say, “Ugh, hundreds of pictures; I’ll never look at all of them so I won’t go in!” but people don’t do that with museums. They do go in and look at the few pictures they select; they create their own museum within the museum, and that’s how a work like this can affect those who buy it. You can go into a museum, find the map, and go straight to a particular picture that attracts you. Here, you look at the table of contents, something strikes you by the title, you go to that page, you look at that, then you close the book and think about it. It can work in that way.
As for trying to sum it all up, what do all these religions finally come down to, if I were to stand in front of the Los Angeles County Museum of Art and try to tell you what all the pictures and statues finally come down to by giving you the three elements that all art must have, you wouldn’t really know from what I told you what would await you once you walked into that museum, would you? The art itself does things that any summary, any analysis of the art cannot do; well, these texts, which come not from scholars of religion but from the lives of the religions themselves, talk in a different language than is spoken in the classroom. They have, at least, a chance to work upon the mind and heart the way a work of art does.
Do you know the writer Jeanette Winterson?
I don’t, no. A novelist?
Mostly a novelist, but she’s recently written a memoir called “Why Be Happy When You Could Be Normal?” She grew up in a very, very strictly religious household with a mother who was mentally ill and she has been searching a lot for something that comes close to religion. Even though the religion in her childhood kind of took over her life, she has very fond memories of having that. She describes her searching for something like that, that sense of community and commitment, and she says the Western world has done away with religion but not our religious impulses. [quoting from the book]: “We shall have to find new ways of finding meaning; it is not yet clear how this will happen.” If you’re looking at ancient religions now, how can these texts help us find meaning now that things are so different?
You know, the United States is remarkable in the way that it handles religion. We do not have a national religion but we do have a national way of dealing with religion. If the Founding Fathers had actually thought that religion was evil and should be suppressed — which is the point of view taken, for example, by Stalinism or Maoism — then the First Amendment wouldn’t say that Congress shall make no law abridging the free exercise of religion. What that constitutional establishment brought about was a situation in which, if all the religions available are unsatisfactory, if the one you were raised in doesn’t work for you you can begin a new religion yourself.
The history of religion strongly suggests that when people begin new religions they pick and choose from materials in available religions. If Jeanette is looking for something or, in her writing, perhaps, trying to invent something, then she could indeed take an enormous work like this one as raw material. She could prospect, she could mine, and find things that might work for her; it might be a bit from this one and a bit from that one and she might look for a long time before finding just what she wanted.
The task is not an easy one. One reason why the founders of the world religions — Buddha, Muhammad, Jesus, Moses — are honored as greatly as they are is that what they achieved is rarely achieved; it’s very difficult to do. That matter of gathering up the human condition in all its difficulty and facing the weakness of the human mind, we all come to the end
การแปล กรุณารอสักครู่..
ใช่แล้วค่ะ
คือว่า การตัดสินใจแย้งสำหรับคุณ ?
[ หัวเราะ ] แน่นอน ในวันเกิดของฉันต่อไปฉันจะเป็น 73 , Wu Tang Clan ก็คือ คุณอาจจะพูด ไม่ใช่เพลงของรุ่นของฉัน ฉันไม่มากของแฟนต้น แต่ผมได้ค้นพบสิ่งที่ดังต่อไปนี้ Wu Tang ตระกูลที่ได้ และ เจมส์ ร็อบสัน - ผู้ชาย - น้องที่ชื่นชมเพลงและทำการเชื่อมต่อ มีอะไรเพิ่มเติมคุณอาจจะพูดได้ว่าในร่องของฉัน นั่นคือ " จอร์จ แฮริสัน แสงสว่างภายในเป็นแปลเกือบแน่นอนของวลีหรือสองจาก " เต้าเต๋อจิง " ; นักปรัชญาชาวเยอรมัน ไฮเดกเกอร์พยายามแปล " เต้าเต๋อจิง " ; เราทำหลายความสัมพันธ์แบบนั้น แต่คนที่ได้รับ ความสนใจทั้งหมด ผมได้สังเกตุ จากคนอายุน้อยกว่า เป็น Wu Tang Clan .
คุณพูดถึงความร่ำรวยที่คุณพบและความซับซ้อนของบางศาสนาเหล่านี้ อะไรคือวิธีการบางอย่างที่ศาสนาเหล่านี้ที่อยู่ในคำถามเดียวกันและประกบในคำตอบของพวกเขา ? คุณเห็นมากของการเชื่อมต่อข้ามศาสนา ?
ผมอ้างในคำนำของผมเส้นจาก ( ศตวรรษที่ 17 ในงานศาสนาเปรียบเทียบ . บรรทัดนี้คือ " ทุกศาสนาทับซ้อนกันในบางอย่าง" และวิธีการของเราในเล่มนี้ไม่ต้องขับรถไป สาระสําคัญของศาสนาฮินดูหรือแก่นแท้ของยิว แต่ยอมรับความหลากหลายของความเชื่อและการปฏิบัติที่สามารถอยู่ร่วมกัน . เพียงวิธีที่พวกเขาเพิ่มขึ้นไม่ได้ต้องให้ทุกรุ่นเหมือนกัน นี่มันเกิดขึ้นค่อนข้างเป็นประเด็นร้อนตอนนี้ในหมู่นักวิชาการศาสนาเรากำลังพูดถึงยีนส์ ซึ่งในแต่ละศาสนา เผ่าพันธุ์ หรือเรากำลังพูดถึงบางสิ่งบางอย่างที่แตกต่างกันมากมากกว่านั้น
1 ขีด ครับ โดยบังเอิญที่สวยงามมากกว่า ผมพูดโดยทั่วไปแนะนำเนื้อเรื่องยอดเยี่ยมจากผู้ทรงคุณวุฒิ " ความทรงจำของอดีต " เป็นนักเขียนได้ตายและผู้ทรงคุณวุฒิของตัวละคร ที่สะท้อนกับการจากไปของเขาดูเหมือนจะคิดค้นความคิดของตัวเองของการเกิดใหม่ของวิญญาณและพำพึมของบุญหรือบาปจากชาติที่แล้ว นี่เป็นแก่นของความคิด , ความเชื่อในเรื่องของกรรม จากศาสนาฮินดู และความคิดที่คล้ายกันคือใช้ในพุทธศาสนา บางครั้งคุณพบกับหนุ่มที่เหมือนจะรู้ มาก และ เป็นผู้ใหญ่ และลึกมาก มันเป็นถ้าเขามีหลายช่วงชีวิตของการเรียนอยู่ข้างหลังเขาครั้งอื่น ๆที่คุณเจอใครบางคน แต่เป็นผู้ใหญ่ ดังนั้นเด็กจึงไม่เจริญ มันเป็นถ้าเขาเกิดมาเป็นอาชญากรที่แก้ไขไม่ได้ . แล้วเราจะรับมือกับความจริง ? ศาสนาคริสต์มีความเชื่อของศาสนาฮินดูและศาสนาพุทธบาปต้นฉบับ เริ่มต้นด้วยการวัฏจักรของการเกิดใหม่กับความผิดหรือคุณธรรมนี้ยกยอดจากชีวิตเดิม หนึ่งสามารถวาดขึ้น การเปรียบเทียบแบบนี้
ฉันต้องทำให้ชัดเจนว่า เราไม่ทำแบบนั้นในกวีนิพนธ์นี้ ตอนแรกฉันคิดว่าบางทีเราอาจจะ ฉันพาบรรณาธิการเชื่อมโยงเข้าด้วยกัน และถามพวกเขาหากพวกเขาต้องการที่จะทำงานเป็นคณะกรรมการแสวงหาจุดต่างของความบังเอิญ หรือ ความสอดคล้อง และพวกเขาไม่ต้องการที่จะทำเช่นนั้นพวกเขาต่างคิดว่า พวกเขามีมากกว่าพอที่จะทำในการร่วมกันนำข้อความจากจุดเริ่มต้นของประเพณีทางศาสนาให้กับพวกเขา ผลการค้นหาสำหรับสิ่งที่อาจจะนำพวกเขาทั้งหมดเข้าด้วยกัน เหลือให้ฉันบ้าง แต่มันเหลือให้ผู้ใช้หลายของหนังสือเล่มนี้ แต่ละคนก็จะถามชนิดของคำถามของคุณ .
แค่พูดกับคุณทำให้ฉันคิดเกี่ยวกับวิธีการทำให้เรามีวันนี้ ฉันคิดว่า เทคโนโลยี สำหรับหลายๆ คน ทำให้พวกเขาอยู่ห่างจากเหล่านี้คำถามที่สำคัญของการค้นหาความหมายในชีวิตและสถานที่ของเราในโลกและจัดการกับความคิดที่ว่า เราไม่ได้จะอยู่ที่นี่ตลอดไป ดูเหมือนว่าเราไม่ได้จริงๆปัญหาเหล่านี้บ่อย คน โดยเฉพาะเด็กและดูเหมือนว่าสิ่งที่เราหายไปจริงๆ คนที่คุณพูดถึงการจัดการกับคำถามเหล่านี้ตลอดเวลา อาจจะได้ แต่ก็มีบางส่วนที่ไม่เพียง แต่กลับหันหลังก้าวออกไปจากศาสนา คุณคิดว่าอะไรที่ทำให้เรา คุณเห็นอะไรเหรอ คุณคิดว่าผู้คนจะหาอย่างอื่นมาเติมช่องว่างนั้นหรือไม่ ?
คุณต้องถามแต่ละคนว่ามีอะไรอุดช่องว่าง หรือถ้ามีช่องว่างจะได้รับการยอมรับ คุณเห็นได้ชัด ยอมรับว่าบางประเภทของช่องว่างตรงนั้น ให้ฉันทำคู่ของการเปรียบเทียบเพื่อพยายามเข้าใกล้คำตอบสำหรับคำถามของคุณ ฉันพูดเพิ่งเป็นนักเขียนหนุ่ม ผมโหวต และฉันถามเขาว่าเขาจะโหวต และเขากล่าวว่า " ไม่ผมยังไม่มีเวลาที่จะทำความรู้จักตัวเองกับผลประโยชน์ของผู้สมัคร " เป็นคนที่ชั้นจะอธิบายมากทางการเมือง แต่เขาไม่โหวต และเขาไม่ได้ให้ถามว่าเขาเป็นพรรคประชาธิปัตย์หรือพรรค หรือเป็นอิสระ เขาไม่ได้ดูแลเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆเหล่านี้ และยัง มัน ไม่ถ้าเขาไม่ได้ดูแลเกี่ยวกับประเทศของเขาว่าเขาไม่สนใจเรื่องของผู้นำ หรือสงคราม หรือสาธิตใน เฟอร์กูสัน และประเด็นอื่น ๆ อีกมากมาย ที่เป็น การเมืองของ มันคงยากที่จะพูดว่าการเมืองตายสำหรับเขา ; มันเป็นเพียงว่ามีการแสดงออกมันดูเหมือนจะไม่ทำงานสำหรับเขา มีแล้วช่องว่างทางการเมืองในชีวิตของเขา ? เขาขาดอะไร ? คงงั้นแต่มันไม่ได้เป็นช่องว่างที่ได้อย่างง่ายดายมากเต็มไป มันคือ
เปรียบเทียบอื่น คือ ศิลปะ และที่นี่เราจะมาคำถามของความเร็วที่คุณกำลังพูดถึง ผมเริ่มบทความทั้งหมดนี้กับบทกวีโดยกวีชื่อ ทอดด์ บอส ใครเทียบเข้าโบสถ์เพื่อเข้าสู่พิพิธภัณฑ์ เขาบอกว่าคุณสามารถไปที่โบสถ์เพื่อดูศิลปะแต่คุณยังสามารถไปที่พิพิธภัณฑ์ และรู้สึกชนิดของความบริสุทธิ์หรือความเคร่งขรึมนั้น ติดกับศิลปะด้านการเปรียบเทียบนั้น ถ้าคุณเดินเข้าไปในพิพิธภัณฑ์ และเริ่มมองภาพและคุณไม่เข้าใจสิ่งที่มันพูดว่า คุณอ่านคำบรรยาย และที่ช่วยให้คุณมีบางสิ่งบางอย่างเล็กน้อย แต่ยังคงมีบางสิ่งบางอย่างมากขึ้นในรูปนั้นมากกว่า ผมเคยจับดังนั้นคุณต้องมองมัน แต่ที่คุณช้าลงใช่ไหม ? มันไม่ใช่ภาษา มันพาคุณออกจากเสียงกระหึ่มที่เติมเต็มจิตใจของเราดังแล้ว อืม ดูจากข้อความในบทความนี้สามารถเทียบกับจะเป็นพิพิธภัณฑ์
ผมยังให้เปรียบเทียบว่าหนังสือเล่มนี้เป็น 4000 หน้า บางคนอาจบอกว่า " โอ้ย 4000 หน้า ผมจะไม่อ่านมัน " อืมคุณสามารถยืนอยู่ในด้านหน้าของพิพิธภัณฑ์ และพูดว่า " โอ๊ย หลายร้อยภาพ จะ ไม่ เคย ดู ทั้งหมดของพวกเขา ดังนั้นฉันจะไม่ไป ! " แต่คนไม่ทำแบบนั้นกับพิพิธภัณฑ์ ก็เข้าไปดูที่ไม่กี่ภาพที่พวกเขาเลือก พวกเขาสร้างพิพิธภัณฑ์ของตัวเองภายในพิพิธภัณฑ์ และที่เป็นวิธีการทำงานเช่นนี้จะส่งผลกระทบต่อผู้ที่ซื้อมัน คุณสามารถเข้าไปในพิพิธภัณฑ์ , ค้นหาแผนที่และตรงไปเฉพาะภาพที่ดึงดูดคุณ นี่ คุณดูที่สารบัญ เรื่องนัดคุณด้วยชื่อที่คุณไปที่เพจที่คุณดูแล้วคุณปิดหนังสือและคิดเกี่ยวกับมัน มันสามารถทำงานในลักษณะที่ .
สำหรับพยายามที่จะรวมมันทั้งหมดขึ้น , อะไรที่ศาสนาเหล่านี้ในที่สุดลงไปถ้าฉันยืนอยู่ในด้านหน้าของพิพิธภัณฑ์ศิลปะ Los Angeles County และพยายามที่จะบอกคุณว่า ทุกภาพและรูปปั้นก็ลงมา โดยให้คุณสามองค์ประกอบ ว่าศิลปะมันต้องมี คุณคงไม่ค่อยรู้จากสิ่งที่ฉันบอกคุณสิ่งที่จะรอคุณเมื่อคุณเดินเข้าไปในพิพิธภัณฑ์ จะ คุณ ศิลปะที่ตัวเองทำว่าสรุปการวิเคราะห์ใด ๆของไม่ศิลปะ ทำ ดีข้อความเหล่านี้ ซึ่งมาจากนักวิชาการศาสนา แต่จากชีวิตของศาสนาตัวเอง พูดในภาษาที่แตกต่างกันกว่าพูดในห้องเรียน พวกเขามีอย่างน้อยโอกาสที่จะทำงานเมื่อจิตใจวิธีทำงานศิลปะแล้ว
รู้ไหมว่านักเขียนเจเน็ท วินเทอร์ น ?
ผมไม่ ไม่ นักเขียน
ส่วนใหญ่เป็นนักเขียนแต่เธอเพิ่งเขียนไดอารี่ที่ชื่อว่า " ทำไมมีความสุขเมื่อคุณได้เป็นปกติ " ที่เธอเติบโตขึ้นมาในศาสนาอย่างเคร่งครัดมากในครัวเรือน มีแม่ที่ป่วยทางจิตและได้รับการค้นหามากสำหรับบางอย่างที่มาใกล้ชิดกับศาสนา แม้ว่าศาสนาในวัยเด็กของเธอทำเอามากกว่าชีวิตของเธอ เธอมีความทรงจำที่ดีมาก มีว่าเธออธิบายว่าเธอหาอะไรแบบนี้ ความรู้สึกของชุมชนและความมุ่งมั่น เธอกล่าวว่า โลกตะวันตกได้เก็บกับศาสนา แต่ไม่ใช่แรงกระตุ้นทางศาสนาของเรา [ จากหนังสือ ] : " เราจะต้องค้นหาวิธีการใหม่ของการค้นหาความหมาย ยังไม่แน่ชัดว่า จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าคุณกำลังมองหาศาสนาโบราณตอนนี้ทำไมข้อความเหล่านี้จะช่วยให้เราค้นหาความหมายตอนนี้มันแตกต่างกันมาก
คุณรู้ว่าสหรัฐอเมริกาจะทึ่งในวิธีที่จัดการกับศาสนา เราไม่ได้มีศาสนาแห่งชาติ แต่เรามีวิธีจัดการกับชาติศาสนา ถ้าบิดามีจริงคิดว่าศาสนาคือความชั่วร้าย และควรปราบปราม ซึ่งเป็นจุดเสี่ยง ตัวอย่างเช่นโดยการปกครองแบบเผด็จการหรือลัทธิเหมาเซตุงจากนั้นการแก้ไขเพิ่มเติมครั้งแรกจะไม่กล่าวว่าสภาจะให้กฎหมายไม่มีตัดทอนออกกำลังกายฟรีของศาสนา อะไรที่รัฐธรรมนูญก่อตั้งมา เกี่ยวกับสถานการณ์ที่ ถ้าศาสนาทั้งหมดที่มีอยู่ยังไม่น่าพอใจ ถ้าคุณถูกเลี้ยงไม่ทำงานสำหรับคุณคุณสามารถเริ่มต้นใหม่
ศาสนาตัวเองประวัติความเป็นมาของศาสนา ขอเสนอว่าเมื่อคนเริ่มต้นใหม่ ศาสนา พวกเขาเลือกจากวัสดุในศาสนาที่มีอยู่ ถ้าเจเน็ตกำลังมองหาอะไรอยู่หรือ ในการเขียนของเธอ บางที พยายามที่จะคิดค้นอะไร แล้วเธออาจจะใช้เวลาทำงานมหาศาลเช่นนี้เป็นวัตถุดิบ เธอว่าเธอจะเป็นของฉัน และค้นหาสิ่งที่อาจทำงานสำหรับเธอมันอาจจะเป็นบิตจากนี้และบิตจากที่นึง เค้าอาจจะมองอยู่ตั้งนานกว่าจะหาสิ่งที่เธอต้องการ
งานนี้ไม่ใช่ง่ายหนึ่ง อีกเหตุผลหนึ่งของผู้ก่อตั้งศาสนาของโลก - พระพุทธเจ้า , มูฮัมหมัด , พระเยซู , มูซา - รู้สึกเป็นเกียรติอย่างที่พวกเขานั่นคือสิ่งที่พวกเขาได้รับคือความยาก มันก็ยากที่จะทำเรื่องที่รวบรวมขึ้น สภาพของมนุษย์ในความยาก และต้องเผชิญกับความอ่อนแอของจิตใจมนุษย์เราถึงจุดจบ
คือว่า การตัดสินใจแย้งสำหรับคุณ ?
[ หัวเราะ ] แน่นอน ในวันเกิดของฉันต่อไปฉันจะเป็น 73 , Wu Tang Clan ก็คือ คุณอาจจะพูด ไม่ใช่เพลงของรุ่นของฉัน ฉันไม่มากของแฟนต้น แต่ผมได้ค้นพบสิ่งที่ดังต่อไปนี้ Wu Tang ตระกูลที่ได้ และ เจมส์ ร็อบสัน - ผู้ชาย - น้องที่ชื่นชมเพลงและทำการเชื่อมต่อ มีอะไรเพิ่มเติมคุณอาจจะพูดได้ว่าในร่องของฉัน นั่นคือ " จอร์จ แฮริสัน แสงสว่างภายในเป็นแปลเกือบแน่นอนของวลีหรือสองจาก " เต้าเต๋อจิง " ; นักปรัชญาชาวเยอรมัน ไฮเดกเกอร์พยายามแปล " เต้าเต๋อจิง " ; เราทำหลายความสัมพันธ์แบบนั้น แต่คนที่ได้รับ ความสนใจทั้งหมด ผมได้สังเกตุ จากคนอายุน้อยกว่า เป็น Wu Tang Clan .
คุณพูดถึงความร่ำรวยที่คุณพบและความซับซ้อนของบางศาสนาเหล่านี้ อะไรคือวิธีการบางอย่างที่ศาสนาเหล่านี้ที่อยู่ในคำถามเดียวกันและประกบในคำตอบของพวกเขา ? คุณเห็นมากของการเชื่อมต่อข้ามศาสนา ?
ผมอ้างในคำนำของผมเส้นจาก ( ศตวรรษที่ 17 ในงานศาสนาเปรียบเทียบ . บรรทัดนี้คือ " ทุกศาสนาทับซ้อนกันในบางอย่าง" และวิธีการของเราในเล่มนี้ไม่ต้องขับรถไป สาระสําคัญของศาสนาฮินดูหรือแก่นแท้ของยิว แต่ยอมรับความหลากหลายของความเชื่อและการปฏิบัติที่สามารถอยู่ร่วมกัน . เพียงวิธีที่พวกเขาเพิ่มขึ้นไม่ได้ต้องให้ทุกรุ่นเหมือนกัน นี่มันเกิดขึ้นค่อนข้างเป็นประเด็นร้อนตอนนี้ในหมู่นักวิชาการศาสนาเรากำลังพูดถึงยีนส์ ซึ่งในแต่ละศาสนา เผ่าพันธุ์ หรือเรากำลังพูดถึงบางสิ่งบางอย่างที่แตกต่างกันมากมากกว่านั้น
1 ขีด ครับ โดยบังเอิญที่สวยงามมากกว่า ผมพูดโดยทั่วไปแนะนำเนื้อเรื่องยอดเยี่ยมจากผู้ทรงคุณวุฒิ " ความทรงจำของอดีต " เป็นนักเขียนได้ตายและผู้ทรงคุณวุฒิของตัวละคร ที่สะท้อนกับการจากไปของเขาดูเหมือนจะคิดค้นความคิดของตัวเองของการเกิดใหม่ของวิญญาณและพำพึมของบุญหรือบาปจากชาติที่แล้ว นี่เป็นแก่นของความคิด , ความเชื่อในเรื่องของกรรม จากศาสนาฮินดู และความคิดที่คล้ายกันคือใช้ในพุทธศาสนา บางครั้งคุณพบกับหนุ่มที่เหมือนจะรู้ มาก และ เป็นผู้ใหญ่ และลึกมาก มันเป็นถ้าเขามีหลายช่วงชีวิตของการเรียนอยู่ข้างหลังเขาครั้งอื่น ๆที่คุณเจอใครบางคน แต่เป็นผู้ใหญ่ ดังนั้นเด็กจึงไม่เจริญ มันเป็นถ้าเขาเกิดมาเป็นอาชญากรที่แก้ไขไม่ได้ . แล้วเราจะรับมือกับความจริง ? ศาสนาคริสต์มีความเชื่อของศาสนาฮินดูและศาสนาพุทธบาปต้นฉบับ เริ่มต้นด้วยการวัฏจักรของการเกิดใหม่กับความผิดหรือคุณธรรมนี้ยกยอดจากชีวิตเดิม หนึ่งสามารถวาดขึ้น การเปรียบเทียบแบบนี้
ฉันต้องทำให้ชัดเจนว่า เราไม่ทำแบบนั้นในกวีนิพนธ์นี้ ตอนแรกฉันคิดว่าบางทีเราอาจจะ ฉันพาบรรณาธิการเชื่อมโยงเข้าด้วยกัน และถามพวกเขาหากพวกเขาต้องการที่จะทำงานเป็นคณะกรรมการแสวงหาจุดต่างของความบังเอิญ หรือ ความสอดคล้อง และพวกเขาไม่ต้องการที่จะทำเช่นนั้นพวกเขาต่างคิดว่า พวกเขามีมากกว่าพอที่จะทำในการร่วมกันนำข้อความจากจุดเริ่มต้นของประเพณีทางศาสนาให้กับพวกเขา ผลการค้นหาสำหรับสิ่งที่อาจจะนำพวกเขาทั้งหมดเข้าด้วยกัน เหลือให้ฉันบ้าง แต่มันเหลือให้ผู้ใช้หลายของหนังสือเล่มนี้ แต่ละคนก็จะถามชนิดของคำถามของคุณ .
แค่พูดกับคุณทำให้ฉันคิดเกี่ยวกับวิธีการทำให้เรามีวันนี้ ฉันคิดว่า เทคโนโลยี สำหรับหลายๆ คน ทำให้พวกเขาอยู่ห่างจากเหล่านี้คำถามที่สำคัญของการค้นหาความหมายในชีวิตและสถานที่ของเราในโลกและจัดการกับความคิดที่ว่า เราไม่ได้จะอยู่ที่นี่ตลอดไป ดูเหมือนว่าเราไม่ได้จริงๆปัญหาเหล่านี้บ่อย คน โดยเฉพาะเด็กและดูเหมือนว่าสิ่งที่เราหายไปจริงๆ คนที่คุณพูดถึงการจัดการกับคำถามเหล่านี้ตลอดเวลา อาจจะได้ แต่ก็มีบางส่วนที่ไม่เพียง แต่กลับหันหลังก้าวออกไปจากศาสนา คุณคิดว่าอะไรที่ทำให้เรา คุณเห็นอะไรเหรอ คุณคิดว่าผู้คนจะหาอย่างอื่นมาเติมช่องว่างนั้นหรือไม่ ?
คุณต้องถามแต่ละคนว่ามีอะไรอุดช่องว่าง หรือถ้ามีช่องว่างจะได้รับการยอมรับ คุณเห็นได้ชัด ยอมรับว่าบางประเภทของช่องว่างตรงนั้น ให้ฉันทำคู่ของการเปรียบเทียบเพื่อพยายามเข้าใกล้คำตอบสำหรับคำถามของคุณ ฉันพูดเพิ่งเป็นนักเขียนหนุ่ม ผมโหวต และฉันถามเขาว่าเขาจะโหวต และเขากล่าวว่า " ไม่ผมยังไม่มีเวลาที่จะทำความรู้จักตัวเองกับผลประโยชน์ของผู้สมัคร " เป็นคนที่ชั้นจะอธิบายมากทางการเมือง แต่เขาไม่โหวต และเขาไม่ได้ให้ถามว่าเขาเป็นพรรคประชาธิปัตย์หรือพรรค หรือเป็นอิสระ เขาไม่ได้ดูแลเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆเหล่านี้ และยัง มัน ไม่ถ้าเขาไม่ได้ดูแลเกี่ยวกับประเทศของเขาว่าเขาไม่สนใจเรื่องของผู้นำ หรือสงคราม หรือสาธิตใน เฟอร์กูสัน และประเด็นอื่น ๆ อีกมากมาย ที่เป็น การเมืองของ มันคงยากที่จะพูดว่าการเมืองตายสำหรับเขา ; มันเป็นเพียงว่ามีการแสดงออกมันดูเหมือนจะไม่ทำงานสำหรับเขา มีแล้วช่องว่างทางการเมืองในชีวิตของเขา ? เขาขาดอะไร ? คงงั้นแต่มันไม่ได้เป็นช่องว่างที่ได้อย่างง่ายดายมากเต็มไป มันคือ
เปรียบเทียบอื่น คือ ศิลปะ และที่นี่เราจะมาคำถามของความเร็วที่คุณกำลังพูดถึง ผมเริ่มบทความทั้งหมดนี้กับบทกวีโดยกวีชื่อ ทอดด์ บอส ใครเทียบเข้าโบสถ์เพื่อเข้าสู่พิพิธภัณฑ์ เขาบอกว่าคุณสามารถไปที่โบสถ์เพื่อดูศิลปะแต่คุณยังสามารถไปที่พิพิธภัณฑ์ และรู้สึกชนิดของความบริสุทธิ์หรือความเคร่งขรึมนั้น ติดกับศิลปะด้านการเปรียบเทียบนั้น ถ้าคุณเดินเข้าไปในพิพิธภัณฑ์ และเริ่มมองภาพและคุณไม่เข้าใจสิ่งที่มันพูดว่า คุณอ่านคำบรรยาย และที่ช่วยให้คุณมีบางสิ่งบางอย่างเล็กน้อย แต่ยังคงมีบางสิ่งบางอย่างมากขึ้นในรูปนั้นมากกว่า ผมเคยจับดังนั้นคุณต้องมองมัน แต่ที่คุณช้าลงใช่ไหม ? มันไม่ใช่ภาษา มันพาคุณออกจากเสียงกระหึ่มที่เติมเต็มจิตใจของเราดังแล้ว อืม ดูจากข้อความในบทความนี้สามารถเทียบกับจะเป็นพิพิธภัณฑ์
ผมยังให้เปรียบเทียบว่าหนังสือเล่มนี้เป็น 4000 หน้า บางคนอาจบอกว่า " โอ้ย 4000 หน้า ผมจะไม่อ่านมัน " อืมคุณสามารถยืนอยู่ในด้านหน้าของพิพิธภัณฑ์ และพูดว่า " โอ๊ย หลายร้อยภาพ จะ ไม่ เคย ดู ทั้งหมดของพวกเขา ดังนั้นฉันจะไม่ไป ! " แต่คนไม่ทำแบบนั้นกับพิพิธภัณฑ์ ก็เข้าไปดูที่ไม่กี่ภาพที่พวกเขาเลือก พวกเขาสร้างพิพิธภัณฑ์ของตัวเองภายในพิพิธภัณฑ์ และที่เป็นวิธีการทำงานเช่นนี้จะส่งผลกระทบต่อผู้ที่ซื้อมัน คุณสามารถเข้าไปในพิพิธภัณฑ์ , ค้นหาแผนที่และตรงไปเฉพาะภาพที่ดึงดูดคุณ นี่ คุณดูที่สารบัญ เรื่องนัดคุณด้วยชื่อที่คุณไปที่เพจที่คุณดูแล้วคุณปิดหนังสือและคิดเกี่ยวกับมัน มันสามารถทำงานในลักษณะที่ .
สำหรับพยายามที่จะรวมมันทั้งหมดขึ้น , อะไรที่ศาสนาเหล่านี้ในที่สุดลงไปถ้าฉันยืนอยู่ในด้านหน้าของพิพิธภัณฑ์ศิลปะ Los Angeles County และพยายามที่จะบอกคุณว่า ทุกภาพและรูปปั้นก็ลงมา โดยให้คุณสามองค์ประกอบ ว่าศิลปะมันต้องมี คุณคงไม่ค่อยรู้จากสิ่งที่ฉันบอกคุณสิ่งที่จะรอคุณเมื่อคุณเดินเข้าไปในพิพิธภัณฑ์ จะ คุณ ศิลปะที่ตัวเองทำว่าสรุปการวิเคราะห์ใด ๆของไม่ศิลปะ ทำ ดีข้อความเหล่านี้ ซึ่งมาจากนักวิชาการศาสนา แต่จากชีวิตของศาสนาตัวเอง พูดในภาษาที่แตกต่างกันกว่าพูดในห้องเรียน พวกเขามีอย่างน้อยโอกาสที่จะทำงานเมื่อจิตใจวิธีทำงานศิลปะแล้ว
รู้ไหมว่านักเขียนเจเน็ท วินเทอร์ น ?
ผมไม่ ไม่ นักเขียน
ส่วนใหญ่เป็นนักเขียนแต่เธอเพิ่งเขียนไดอารี่ที่ชื่อว่า " ทำไมมีความสุขเมื่อคุณได้เป็นปกติ " ที่เธอเติบโตขึ้นมาในศาสนาอย่างเคร่งครัดมากในครัวเรือน มีแม่ที่ป่วยทางจิตและได้รับการค้นหามากสำหรับบางอย่างที่มาใกล้ชิดกับศาสนา แม้ว่าศาสนาในวัยเด็กของเธอทำเอามากกว่าชีวิตของเธอ เธอมีความทรงจำที่ดีมาก มีว่าเธออธิบายว่าเธอหาอะไรแบบนี้ ความรู้สึกของชุมชนและความมุ่งมั่น เธอกล่าวว่า โลกตะวันตกได้เก็บกับศาสนา แต่ไม่ใช่แรงกระตุ้นทางศาสนาของเรา [ จากหนังสือ ] : " เราจะต้องค้นหาวิธีการใหม่ของการค้นหาความหมาย ยังไม่แน่ชัดว่า จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าคุณกำลังมองหาศาสนาโบราณตอนนี้ทำไมข้อความเหล่านี้จะช่วยให้เราค้นหาความหมายตอนนี้มันแตกต่างกันมาก
คุณรู้ว่าสหรัฐอเมริกาจะทึ่งในวิธีที่จัดการกับศาสนา เราไม่ได้มีศาสนาแห่งชาติ แต่เรามีวิธีจัดการกับชาติศาสนา ถ้าบิดามีจริงคิดว่าศาสนาคือความชั่วร้าย และควรปราบปราม ซึ่งเป็นจุดเสี่ยง ตัวอย่างเช่นโดยการปกครองแบบเผด็จการหรือลัทธิเหมาเซตุงจากนั้นการแก้ไขเพิ่มเติมครั้งแรกจะไม่กล่าวว่าสภาจะให้กฎหมายไม่มีตัดทอนออกกำลังกายฟรีของศาสนา อะไรที่รัฐธรรมนูญก่อตั้งมา เกี่ยวกับสถานการณ์ที่ ถ้าศาสนาทั้งหมดที่มีอยู่ยังไม่น่าพอใจ ถ้าคุณถูกเลี้ยงไม่ทำงานสำหรับคุณคุณสามารถเริ่มต้นใหม่
ศาสนาตัวเองประวัติความเป็นมาของศาสนา ขอเสนอว่าเมื่อคนเริ่มต้นใหม่ ศาสนา พวกเขาเลือกจากวัสดุในศาสนาที่มีอยู่ ถ้าเจเน็ตกำลังมองหาอะไรอยู่หรือ ในการเขียนของเธอ บางที พยายามที่จะคิดค้นอะไร แล้วเธออาจจะใช้เวลาทำงานมหาศาลเช่นนี้เป็นวัตถุดิบ เธอว่าเธอจะเป็นของฉัน และค้นหาสิ่งที่อาจทำงานสำหรับเธอมันอาจจะเป็นบิตจากนี้และบิตจากที่นึง เค้าอาจจะมองอยู่ตั้งนานกว่าจะหาสิ่งที่เธอต้องการ
งานนี้ไม่ใช่ง่ายหนึ่ง อีกเหตุผลหนึ่งของผู้ก่อตั้งศาสนาของโลก - พระพุทธเจ้า , มูฮัมหมัด , พระเยซู , มูซา - รู้สึกเป็นเกียรติอย่างที่พวกเขานั่นคือสิ่งที่พวกเขาได้รับคือความยาก มันก็ยากที่จะทำเรื่องที่รวบรวมขึ้น สภาพของมนุษย์ในความยาก และต้องเผชิญกับความอ่อนแอของจิตใจมนุษย์เราถึงจุดจบ
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- Do you have a pic of your figure?
- ลองดู
- Does แฟน mean bf?
- วันคริสต์มาส คือ การฉลองวันประสูติของพระ
- Revenue for the supply chain solutions s
- ヒゲメガネも遠慮しねエで食え!!
- ตอนนี้คุณทำอะไร แล้วเป็นอย่างไรบ้าง กินย
- 머리
- Did you enjoy the rest of your time on K
- but you affraid from my sword
- เทศกาลทาเดา คาอามาตันเป็นเทศกาลประจำปีใน
- Tomorrow,I will take my car.
- marriage = men and girl in same home for
- ฉันขอถามอะไรอย่างนึงสิ ถ้าคุณไปเวลานี้เเ
- ฉันพูดภาษาอังกฤษไม่เก่ง
- คุณอิ่มรึไม่
- พอ
- ถ้า ต่อไป ไม่พบคุณอีก
- คุณชอบคนไทยใช่ไหม
- cognitive
- ทำให้สถานที่นั้นขาดความสวยงามและส่งกลิ่น
- รถในฝันของฉัน
- Grand daughter who ?
- วันคริสต์มาส คือ การฉลองวันประสูติของพระ
