1. IntroductionResearch is currentl

1. Introduction
Research is currently being conducted into the development of a new biodegradable plastic material made of a protein matrix and starch, both extracted from a bean variety.

The bean variety Phaseolus vulgaris selected as raw material was obtained from native varieties autochthonous of South America which play a relevant role in the regional economy of the North West of Argentina.

The extraction of the protein and the starch, as well as the process by compression molding to conform the plastic material have been described (Salmoral et al., 2000). The plastic thus obtained was defined as biodegradable since it can be consumed by microorganisms and reduced to simple compounds (Floccari et al., 2001).

The high water absorption capacity of this material is an undesirable characteristic. Previous studies have shown that it can be diminished by about 21% when the blend is irradiated with a dose of 50 kGy before the compression molding process (Salmoral et al., 2000).

Further experiments have been carried out in order to improve the barrier properties of the material. Consequently, the results of irradiating only the starch, before its incorporation into the blend, have been studied.

It is known that the glucopolysaccharides can be found in nature as linear glucosidic α 1,4 chains (amylose) or as branched α 1,4 α 1,6 chains (amylopectin) according to the vegetal variety of origin. The bean starch in study has a high content of amylose, while the cassava starch is known to have a high content of amylopectin. Therefore, they can be used to compare the effects of lineal and branched starch additives on the composite plastic properties.

The degradation of starch by influence of ionizing radiation is well known (Adam, 1983; Raffi et al., 1981; Sokhey and Hanna, 1993). The changes of molecular structure of wheat starch are noticed through changes in solubility, viscosity and swelling power (Mac Arthur and D’Applonia, 1984; Michel et al., 1980).

Amylose and amylopectin diminish their degree of polymerization as a consequence of γ radiation, as was shown by the increase of reducing sugars when the radiation dose increases from 0 to 30 kGy in native waxy and manioc (Raffi et al., 1981), and in corn starch with amylose content up to 70% ( Dygert et al., 1965). Rayas-Solis (1987) reported similar results when studying the apparent molecular weight of both fractions of the “great northern bean”, a variety of P. vulgaris.

The objective of the present work is to study the effect of the incorporation of starches with different content of amylose and amylopectin previously irradiated with doses of 10, 25 and 50 kGy on the properties of the composite. The water absorption capacity and the mechanical properties of the resulting plastic composites are determined and the characterization of irradiated starches is performed by means of chromatographic and spectrophotometric determinations.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1. บทนำวิจัยในขณะนี้กำลังดำเนินในการพัฒนาของใหม่สลายพลาสติกสินค้าทำของเมทริกซ์โปรตีนและแป้ง ทั้งสกัดจากถั่วต่าง ๆ ถั่วเขียว vulgaris เลือกเป็นวัตถุดิบที่ได้จากแม่พันธุ์ autochthonous อเมริกาใต้ซึ่งมีบทบาทเกี่ยวข้องในภูมิภาคเศรษฐกิจของอาร์เจนตินาของตะวันตกเหนือการสกัดโปรตีน และแป้ง ตลอดจนกระบวนการ โดยรวมผู้บริโภคให้สอดคล้องกับวัสดุพลาสติกได้อธิบาย (Salmoral et al., 2000) พลาสติกจึง ได้ถูกกำหนดเป็นสลายเนื่องจากมันสามารถใช้จุลินทรีย์ และลดลงเป็นสารประกอบอย่างง่าย (Floccari และ al., 2001)กำลังดูดซึมน้ำของวัสดุนี้มีลักษณะพึงประสงค์ การศึกษาก่อนหน้านี้ได้แสดงว่า มันสามารถจะลดลงประมาณ 21% เมื่อผสมเป็น irradiated กับปริมาณ 50 kGy ก่อนการบีบอัดที่กระบวนการ (Salmoral et al., 2000)การทดลองมีการดำเนินการเพื่อปรับปรุงคุณสมบัติของวัสดุสิ่งกีดขวาง ดังนั้น ผลลัพธ์ของ irradiating เท่าแป้ง ก่อนที่จะประสานความเป็นผสมผสาน มีการศึกษามันเป็นที่รู้จักกันว่า glucopolysaccharides ที่สามารถพบได้ในธรรมชาติเป็นเชิงเส้นด้วยกองทัพ glucosidic โซ่ 1,4 (และ) หรือเป็น branched ด้วยกองทัพด้วยกองทัพ 1,4 1,6 โซ่ (amylopectin) ตามแหล่งกำเนิดที่เกิดหลากหลาย แป้งถั่วในการศึกษามีเนื้อหาที่สูงของและ ในขณะที่แป้งมันสำปะหลังเป็นที่รู้จักกันมีเนื้อหาที่สูงของ amylopectin ดังนั้น พวกเขาสามารถใช้เพื่อเปรียบเทียบผลกระทบของสาร lineal และแบบแยกสาขาแป้งบนคุณสมบัติพลาสติกคอมโพสิตย่อยสลายของแป้งโดยอิทธิพลของรังสีการ ionizing จะรู้จัก (Adam, 1983 Raffi et al., 1981 Sokhey และฮันนา 1993) การเปลี่ยนแปลงของโครงสร้างโมเลกุลของแป้งข้าวสาลีจะพบผ่านการเปลี่ยนแปลงในการละลาย ความหนืด และบวมพลังงาน (Arthur Mac และ D'Applonia, 1984 Michel et al., 1980)และ amylopectin หรอปริญญาของ polymerization เป็นลำดับรังสีγ เป็นที่แสดงการเพิ่มขึ้นของน้ำตาลที่ลดลงเมื่อปริมาณรังสีเพิ่มขึ้นจาก 0 30 kGy ในพื้นแว็กซี่และ manioc (Raffi et al., 1981), และในแป้งข้าวโพดด้วยและเนื้อหาถึง 70% (Dygert et al., 1965) Rayas-Solis (1987) รายงานผลคล้ายเมื่อศึกษาน้ำหนักโมเลกุลชัดเจนของเศษส่วนทั้งสองของ "ยิ่งใหญ่เหนือถั่ว" หลากหลาย P. vulgarisวัตถุประสงค์ของการทำงานปัจจุบันคือการ ศึกษาผลของการจดทะเบียนของสมบัติกับเนื้อหาต่าง ๆ และและ amylopectin irradiated ก่อนหน้านี้ กับปริมาณ 10, 25 และ 50 kGy ในคุณสมบัติของคอมโพสิต กำลังดูดซึมน้ำและสมบัติทางกลของวัสดุผสมพลาสติกที่ได้จะถูกกำหนด และดำเนินการจำแนกของสมบัติ irradiated โดย chromatographic และ spectrophotometric determinations

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1.
บทนำวิจัยกำลังมีการดำเนินการในการพัฒนาวัสดุพลาสติกที่ย่อยสลายได้ใหม่ที่ทำของเมทริกซ์โปรตีนและแป้งทั้งที่สกัดจากหลากหลายถั่ว. ถั่วหลากหลายถั่วแขกที่เลือกเป็นวัตถุดิบที่ได้รับจากพันธุ์พื้นเมือง autochthonous ของทวีปอเมริกาใต้ ซึ่งมีบทบาทเกี่ยวข้องในเศรษฐกิจระดับภูมิภาคของภาคตะวันตกเฉียงเหนือของอาร์เจนตินา. การสกัดของโปรตีนและแป้งเช่นเดียวกับกระบวนการอัดขึ้นรูปเพื่อให้สอดคล้องวัสดุพลาสติกได้รับการอธิบาย (Salmoral et al., 2000) พลาสติกจึงได้ถูกกำหนดให้เป็นที่ย่อยสลายได้เพราะมันสามารถบริโภคได้โดยจุลินทรีย์และลดลงเหลือสารประกอบง่าย (Floccari et al., 2001). ความจุการดูดซึมน้ำสูงของวัสดุนี้เป็นลักษณะที่ไม่พึงประสงค์ การศึกษาก่อนหน้านี้ได้แสดงให้เห็นว่าจะสามารถลดลงประมาณ 21% เมื่อผสมผสานที่มีการฉายรังสีที่มีขนาด 50 กิโลเกรย์ก่อนที่กระบวนการฉีดอัด (Salmoral et al., 2000). การทดลองต่อไปได้รับการดำเนินการเพื่อที่จะปรับปรุงอุปสรรค คุณสมบัติของวัสดุ ดังนั้นผลของการฉายรังสีเพียงแป้งก่อนที่จะรวมตัวไปสู่การผสมผสานที่ได้รับการศึกษา. เป็นที่รู้จักกันว่า glucopolysaccharides ที่สามารถพบได้ในธรรมชาติเป็นเชิงเส้น glucosidic α 1,4 โซ่ (อะไมโลส) หรือแยกα 1,4 α 1,6 โซ่ (amylopectin) ตามความหลากหลายของแหล่งกำเนิดจากพืช แป้งถั่วในการศึกษามีเนื้อหาสูงของอะไมโลสในขณะที่แป้งมันสำปะหลังเป็นที่รู้จักกันจะมีเนื้อหาที่สูงของ amylopectin ดังนั้นพวกเขาสามารถใช้ในการเปรียบเทียบผลของการตรงและแยกสารเติมแป้งต่อคุณสมบัติพลาสติกคอมโพสิต. การย่อยสลายของแป้งจากอิทธิพลของรังสีที่เป็นที่รู้จักกันดี (อดัม, 1983. Raffi et al, 1981; Sokhey และฮันนา 1993) การเปลี่ยนแปลงของโครงสร้างโมเลกุลของแป้งข้าวสาลีจะสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในการละลายความหนืดและกำลังการพองตัว (Mac อาเธอร์และ D'Applonia 1984. มิเชล, et al, 1980). อมิโลสและ amylopectin ลดระดับของพอลิเมอเป็นผลมาจากγ รังสีตามที่ได้แสดงให้เห็นจากการเพิ่มขึ้นของน้ำตาลลดเมื่อการเพิ่มขึ้นของปริมาณรังสีที่ 0-30 กิโลเกรย์ในข้าวเหนียวพื้นเมืองและมันสำปะหลัง (ที่ Raffi et al., 1981) และในแป้งข้าวโพดที่มีปริมาณอะไมโลได้ถึง 70% (Dygert et al, ., 1965) Rayas-Solis (1987) รายงานผลการศึกษาที่คล้ายกันเมื่อน้ำหนักโมเลกุลที่ชัดเจนของทั้งสองเศษส่วนของ "ถั่วภาคเหนือที่ดี", ความหลากหลายของขิงพี. วัตถุประสงค์ของการทำงานในปัจจุบันคือการศึกษาผลของการรวมตัวกันของแป้งด้วย เนื้อหาที่แตกต่างกันของอะไมโลสและ amylopectin ฉายก่อนหน้านี้ที่มีขนาด 10, 25 และ 50 กิโลเกรย์กับคุณสมบัติของคอมโพสิตที่ ความจุการดูดซึมน้ำและคุณสมบัติทางกลของวัสดุผสมพลาสติกส่งผลให้มีการพิจารณาและศึกษาคุณสมบัติของแป้งฉายรังสีจะดำเนินการโดยวิธีการของการหาความโครมาและสเปก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1 . การวิจัยเบื้องต้น
กำลังถูกดำเนินการในการพัฒนาวัสดุใหม่พลาสติกย่อยสลายได้ของเมทริกซ์โปรตีนและแป้ง ทั้งสารสกัดจากถั่วนานาชนิด

ถั่วหลากหลาย phaseolus vulgaris เลือกเป็นวัตถุดิบที่ได้รับจาก autochthonous พันธุ์พื้นเมืองของทวีปอเมริกาใต้ ซึ่งมีบทบาทสำคัญในระบบเศรษฐกิจของภูมิภาคตะวันตกเหนือ
ของอาร์เจนตินา
การสกัดโปรตีนและแป้ง รวมทั้งกระบวนการโดยการปั้นการบีบอัดเพื่อให้สอดคล้องกับวัสดุพลาสติกได้รับการอธิบาย ( salmoral et al . , 2000 ) พลาสติกย่อยสลายได้ จึงได้ถูกกำหนดไว้เป็นเพราะมันสามารถทำลายจุลินทรีย์ และลดสารประกอบอย่างง่าย ( floccari et al . , 2001 ) .

สูง การดูดซึมน้ำ ความจุของวัสดุนี้เป็นลักษณะที่ไม่พึงประสงค์ การศึกษาก่อนหน้านี้ได้แสดงให้เห็นว่ามันสามารถลดลงประมาณ 21% เมื่อผสมผสานคือการฉายรังสีขนาด 50 kGy ก่อนการปั้นการบีบอัดกระบวนการ ( salmoral et al . , 2000 ) .

เพิ่มเติมการทดลองได้ดําเนินการเพื่อปรับปรุงอุปสรรค คุณสมบัติของวัสดุ จากนั้นผลของการฉายรังสีเฉพาะแป้ง ก่อนเข้าไปในส่วนผสม ได้รับการศึกษา .

มันเป็นที่รู้จักกันว่า glucopolysaccharides สามารถพบได้ในธรรมชาติ เช่น กลูโคสα 1 , 4 เส้นโซ่ ( บันทึก ) หรือสาขาα 1 , 4 α 1,6 โซ่ ( Amylopectin ) ตามความหลากหลายของพืชต้นกำเนิด ถั่วแป้งในการศึกษามีปริมาณอะไมโลส ,ในขณะที่แป้งมันสำปะหลังเป็นที่รู้จักกันมีเนื้อหาสูงของมหาภัย . ดังนั้น พวกเขาสามารถใช้ในการเปรียบเทียบผลของการเป็นเส้นตรงทั้งแป้งเจือปนในพลาสติก คุณสมบัติ

การสลายตัวของแป้ง โดยอิทธิพลของรังสีเป็นที่รู้จักกันดี ( อดัม , 1983 ; รัฟฟี et al . , 1981 ; sokhey และฮันนา , 1993 )การเปลี่ยนแปลงของโครงสร้างโมเลกุลของข้าวสาลีแป้งได้ผ่านการเปลี่ยนแปลงในการละลาย ความหนืด และการพองตัว ( แม็คอาร์เธอร์ และ d'applonia , 1984 ; มิเชล et al . , 1980 ) .

โลสและอะมิโลเพคตินลด degree of polymerization ของพวกเขาเป็นผลมาจากγรังสีที่ถูกแสดง โดยการเพิ่มลดน้ำตาล เมื่อปริมาณรังสีเพิ่มขึ้น จาก 0 ถึง 30 กิโลเกรย์ และมันสำปะหลัง ( ข้าวเหนียวพันธุ์พื้นเมือง รัฟฟี et al . , 1981 ) และแป้งข้าวโพดกับปริมาณอะไมโลสถึง 70% ( dygert et al . , 1965 ) rayas โซลิส ( 1987 ) รายงานผลที่คล้ายกันเมื่อศึกษาน้ำหนักโมเลกุลที่ชัดเจนของทั้งสองส่วนของ " ถั่ว " ยิ่งใหญ่เหนือ , ความหลากหลายของ P . vulgaris .

วัตถุประสงค์ของงานวิจัยนี้เพื่อศึกษาผลของการใส่แป้งกับเนื้อหาที่แตกต่างกันของโลสและอะมิโลเพคติน ก่อนหน้านี้ มีการฉายรังสีในปริมาณ 10 , 25 และ 50 kGy ต่อสมบัติของคอมโพสิตความจุการดูดซึมน้ำ และสมบัติเชิงกลของพลาสติกคอมโพสิตซึ่งมุ่งมั่นและคุณสมบัติของแป้งที่ฉายรังสีจะดำเนินการโดยใช้วิธีการโครมาโตกราฟี ) และใช้ .